NO REINO DAS OVELLAS (E DAS PITAS)

     Antes de comezar con aquilo do que realmente quero falar neste artigo, teño que aclarar que eu non só non son home de campo, senón que, amais, se saio das cifras da produción final agraria,  da contribución da agricultura ao PIB ou da política agraria de Feijóo e do goberno central que están a arruinar o campo e aos agricultores galegos,  sei ben pouco de agricultura e gandería. Pero o que si sei pola pura observación é que cando unha ovella ou u carneiro bota un balido as demais ovellas do rabaño repiten o mesmo. Din, tamén, que os loros non é que saiban falar nin discorrer senón que repiten unha e outra vez o que di o seu amo. Outro becho que está de moda estes días é a pita ou ghaliña, bicho tonto onde os haxa. A quen se lle ocorrería facerse representar por unha ghaliña? Só unha persoa imbécil ou tonta sentiríase representado por tal animal. Pero xa o dixen antes, eu non son home de campo; nin de bechos.

O inicio da revolución das ovellas.

     A cousa dos balidos homoxéneos comezou aos inicios do mes de setembro deste ano (non me lembro da data exacta- será cousa da idade), cando nunha manobra efectuada pola maioría da representación parlamentaria no Parlamento catalá propiciouse unha serie de leis que facilitaran a celebración dun referendo no ámbito territorial de Catalunya para consultar á cidadanía de dese país sobre se querían ou non ser un país independente. Certo é que non facían mais que tentar de cumprir o programa electoral (eses que os dereitosos do Partido Popular e do PSOE din que non son para cumprir, senón para adornar na campaña electoral). 

     Outra cousa é a forma lexítima ou non de cumprir co prometido; e penso que, como ben denunciou o deputado Joan Coscubiela na propia sesión na que as “leis de desconexión” foron aprobadas, esa forma non foi acorde co que podemos coñecer como lexitimidade democrática. Pero, tamén, debemos recordar que manobras semellantes carentes de lexitimidade están sendo utilizados polo Goberno de Mariano Rajoy e os seus ministros dereitistas para esquivar as decisións tomadas por maiorías do Congreso dos Deputados que representan, á súa vez, maiorías máis que cualificadas do conxunto da cidadanía española. Nestes casos son os loros os que substitúen ás ovellas e cada un larga polo pico segundo o que lle esixe a voz do seu amo, cousa que a partires da data indicada todos os loros, por unha sorte de truco, convertéronse en ovellas e puxéronse a beeee...!rrar. 

     O caso é que, cunha breve pausa os días 1º de outubro e o día seguinte pola mañá (supoño que por mor dos efectos xerados polas ordes impartidas polo goberno de Mariano Rajoy ás policías españolas do modo no que debían cumprir as ordes xudiciais) escoites a emisora de radio que escoites, leas a prensa editada en papel que leas ou vexas a cadea de TV que vexas, da toda a impresión de que detrás de cada editora ou dirección de informativos está o mesmo carneiro co seu beeeee...! indicando cal debe ser o compás que o resto das ovellas debe gardar. Pero non só os empregados e condutores de programas de tales medios, senón tamén os colaboradores cotiás (supoño que para que non lles ocorra o mesmo que lle aconteceu a o director de eldiario.es coa Cadena SER; claro que este tiña posicións sobre comunicación pública totalmente enfrontadas ás do grupo PRISA) parece que poñen a súa palabra ao servizo do mesmo beeeee...!  Certo é que hai algúns que non asumen na súa totalidade, aínda que si no esencial, o relato central do discurso. 

     Entre toda esta morea de ovellas en senso figurado, a min chámame a atención aquel a quen eu denomino interiormente como o cura, que de ser unha persoa belixerante en defensa das súas propias ideas nos seus anos de xornalismo crítico exercido nun xornal e unha revista hoxe desaparecidos pasou a ser na actualidade un servo belixerante ao servizo das ideas dun poderoso emporio de comunicación español. Teño que confesar que nunca tiven moito que ver con el, pero teño que recoñecer que foi un bo xornalista no pasado e que ten moita arte na forma na que escribe. Seranche cousas da chouchería da idade e non outras máis relacionadas coa rendibilidade, prefiro pensar.

O concerto das ovellas.

     Evidentemente non todos os beeee...! das diferentes ovellas, aínda que de fondo similares, se manifestan no mesmo ton e na mesma escala. Mencionando os tons non me refiro ao son de maior ou menor nivel de volume, é dicir, non só aos medios nos que a fala é esencial para transmitir a mensaxe, falo tamén daqueles que utilizan a escrita na transmisión dese mesmo mensaxe. 

     Cando falo de mensaxe non falo de nova; unha nova pode darse dunha forma fiel coa realidade que pretende describir, pode manipularse para facela coincidir co que quen a transmite quere que se pense ou saiba, ou ben dar novas falsas de forma directa para tentar de deformar a realidade. E nos tres aspectos, dos que só o primeiro se corresponde coa información ética e seria, hai neste reino español verdadeiros especialistas que así o demostran día tras día. Non vou dar nomes e medios porque non é cuestión de non gañar nin para querelas e coa pensión perdendo poder adquisitivo ano tras ano, pero un superficial análise comparativo do paraíso dos mass-media daríanos unha fotografía bastante acaída desta cuestión.  Se así o fixeramos, quizá só poderiamos salvar a uns poucos medios, sobre todo de soporte único dixital, tanto pola súa obxectividade no relato como pola súa pluralidade de opinión. E, tamén, pola súa apertura a recoñecer publicamente os potenciais erros que puideran transmitir nalgunha das informacións por eles reflexada. 

      Cando falo de mensaxe, falo de opinión; dunha opinión expresada coas propias palabras e a propia construción das frases. E a isto me refiro cando falo dos “tons do beeee...!”; por iso digo que son similares. Porque o fondo da opinión e a plasmación gramatical das súas ideas centrais son as mesmas na práctica totalidade dos medios.

Os distintos tons do beeee...!

     Vou contarvos unha anécdota. Normalmente para non correr o perigo de quedarme durmido polas mañás poño o radio-espertador e a emisora que poño para empezar a poñerme as pilas é a Cadena SER. Un día, anterior ao 1º de outubro, como cada día, a radio activouse puntualmente á súa hora, coas novas matinais. E así pasaron os minutos mentres me ía convencendo de que era inevitable o de erguerse da cama coa “matraca” do referendo catalá. “Pepa Bueno debe estar enferma”, pensei; así ata que houbo un momento no que me dixen “Ese ton? Esa voz?” A radio estaba mal sintonizada, e a emisora era ES-Radio de Jiménez Losantos.  Na zona na que vivo, SER e a ultradereitista emisora de Jiménez Losantos teñen unha frecuencias moi achegadas, e cun dial analóxico é moi doado moverse dunha a outra. O mesmo pásame, ás veces, ás 14 horas na radio da cociña e, ultimamente, tardo un cacho en decatarme do erro. E sempre pola forma de transmitilo, non polo mensaxe de fondo que ven a ser a mesma.

     Os medios máis próximos ao goberno do Estado, á súa fiscalía e aos seus ministerios do interior, de xustiza e de defensa, isto é, os medios que situados moi á dereita ou á extrema dereita ideolóxica, transmiten o beeee...! cun alarmismo e unha incitación ao odio esaxerada e decididamente incendiaria e agresiva, con incitación ao ardor e ánimo guerreiro e argumentacións propias de Pablo Casado ou da vella garda falanxista y de las JONS, que no fondo veñen a ser o mesmo.

     Os medios máis próximos aos defensores da reforma política que trouxo consigo a vixente Constitución Española (non esquezamos que Unión Nacional Española, partido liderado por Fernández de la Mora e ao que pertencía o actual presidente do goberno español, pediu o “non” no referendo constitucional por considerar o texto moi esquerdista e rupturista co réxime golpista) publicitan o mesmo beeee...! pero cunha aparencia expositiva máis “baselínica”, como para facelo penetrar mellor nas cabezas das súas víctimas.

     Mais, uns e outros contribuíron e contribúen á unha polarización social totalmente irracional en torno ese tema catalá que debería estar resolto hai moitos anos, pero ao que se deixou durmir ata que unha parte moi importante da sociedade catalá dixo basta e buscaron o camiño (equivocado ou non) da independencia. Camiño que, dito de pasada e sen afondar, serviu para ocultar temporalmente a corrupción da dereita nacionalista catalá e da dereita española agrupada en torno ao Partido Popular; e que, moito me temo, vai ser a substituta do tema do “terrorismo”, que oculte as súas miserias e a súa falla de convicción democrática, nas campañas centrais do Partido de Mariano Rajoy. Daqueles pos estes lodos.

As pitas.

      E que pintan as pitas en todo isto? Preguntaranse. Pois o das pitas, que como todo o mundo sabe son tontos animais domésticos igual que as ovellas, ven a conto pola incitación que para elas supón o beeee...!

     Esa mensaxe tan uniforme transmitida por distintos medios aínda que con tons diferentes tivo moitos efectos indesexables, pero coido que o seu peor efecto foi a resurrección dos da bandeira da ghaliña, a bandeira monárquica do aguiacho, o de que a esa xente lle creceran as ínfulas e que se sentiran aínda con máis impunidade da que gozan desde que o Estado está gobernado polo Partido Popular. Unhas ínfulas que van in crescendo, como se pode ver día a día nas agresións a emigrantes e a persoas que non comparten a violencia do seu pensamento cada vez que hai unha manifestación patriotera; como se pode ver en estacións de tren e aeroportos onde agriden á xente que pensa diferente sen que ninguén o impida ou lle solicite identificación, impunemente (iso non son escraches; estes non levan aparelladas agresións nin obstaculizacións de movementos). E que ultimamente aparecen, incluso, portando a bandeira monárquica española de escudo constitucional; e digo que son eles polos modos e maneiras que se gastan (a non ser que todos os amantes desa bandeira se comporten de igual xeito).

E ...eu que digo?

     Eu non digo nada. Desde logo que non me apunto ao balido nin ao ghaliñeiro. E sobre a independencia de Catalunya non teño nada que dicir; poido opinar e pode gustarme máis, menos ou nada; pero de aí non debe pasar. Coido que os únicos que deben dicir algo neste tema son os catalás, residentes ou emigrados. E para que iso sexa posible debe regulamentarse unha consulta con garantías, tanto na limpeza e seriedade da súa realización como na aceptación do resultado resultante sexa cal sexa.

     Outra das cousas que fago cunha certa periodicidade dada esta situación tan ovina que impera na maior parte dos medios de comunicacións do Reino de España (dos da Galiza, mellor xa non falar) é algo que xa non facía desde hai moito tempo; dende que para coñecer o que acontecía no Estado Español tiña que recorrer ás emisións en español de Radio París e da BBC. Agora, amais dos xornais dixitais que considero como minimamente decentes aínda que con certas limitacións orzamentarias, cunha certa periodicidade e gracias a internet boto man da prensa do resto de Europa. 

     Por exemplo, na edición dixital do xornal The Guardian do día de onte, 2 de novembro, nun artigo de opinión asinado por Jordi Solé , Josep-Maria Terricabras e Ramón Tremosa (eurodiputados europeos, do grupo Alianza Libre Verde os dous primeiros e da Alianza Demócrata-Liberal o terceiro) leo o seguinte: “Na mañá do 26 de outubro, o catalá (o goberno) e o goberno español chegaran a un acordo polo cal o primeiro ministro Mariano Rajoy non procedería á suspensión de competencias transferidas a Cataluña, a condición de que o Presidente Carles Puigdemont non fixera una declaración formal de independencia e chamara a realizar eleccións rexionais de inmediato”; cousa que eu descoñecía, pero que si era algo que me desconcertaba de esa mañá: o cambio tan rápido de opinión do Presidente Puigdemont despois de estar máis que anunciado en case todos os medios que ía convocar eleccións. Como din os autores citados no lugar citado: ”O acordo acadado entre Barcelona e Madrid estoupou antes do mediodía do 26 de outubro, cando Puigdemont soubo que o goberno español non ía cumprir coa súa parte do trato”.   

     Isto descrito no parágrafo anterior amosa que os eloxios a Mariano Rajoy e o seu goberno expresados na case totalidade dos medios, incluso os dixitais que frecuento, por “ter adiantado as eleccións incluso máis que a data inicialmente sinalada polo Presidente da Generalitat” non tiñan fundamento algún; e que o que deberían ter feito é criticar ao presidente do goberno español por non ter palabra, por ser un mentireiro. Pero non faría xogo co seu permanente beeee...!.  

     O que si poido dicir con seguridade é que as ovellas e as pitas son bichos que non son do meu agrado. E tampouco os loros.

2 de Outubro: Carta aberta a Mariano Rajoy

Na Galiza, a domingo  1º de outubro de 2017

Sr. Presidente do Goberno do Estado:

    Hoxe, como cada domingo que podo, erguinme pasadas as nove da mañá. Prendín a radio coa finalidade de escoitar o que acontecía en Catalunya e, alarmado polas novas que na emisora escollida comentaba algún dos intervintes nunha especie de tertulia fun a ver si nalgunha emisora de TV había imaxes (por suposto que, ao querer algo non propagandístico e que non tivera as novas manipuladas, non escollín TVE, que coido que nada falou do tema durante a mañá).

    E a verdade é que fiquei abraiado cando vin como membros da Policía Nacional ou da Guardia Civil botaban abaixo portas interiores de colexios, ou cando cargaban contra os cidadáns que pacificamente insistían en exercer o seu dereito a decidir. Lembráronme os meus tempos de estudante universitario, cando a policía franquista entraba “a saco” nas facultades, tamén para “defender a legalidade”, e cargaba contra toda persoa que se lle poñía por diante. Dado que os tempos e a Universidade na que eu estudei era a mesma que a súa, lembrarase vostede tamén de semellantes barbaridades e atropelos contra aquelas persoas que o único que pedían era poder votar e escoller aos seus gobernantes. Certo que vostede e eu non estabamos no mesmo bando; vostede estaba, admiraba e defendía ao bando do xeneral Franco (ese golpista, militar e asasino, que provocou e induciu milleiros de mortos -en accións de guerra e asasinados na retagarda- e desaparecidos  neste país- ) mentres eu estaba e sigo estando no bando que esixe liberdades democráticas. E dígollo con coñecemento de causa porque eu tamén nacín e vivín na provincia de Pontevedra, na que vostede era un significado membro discípulo dun dos maiores ideólogos do movemento fascista español (Movimiento Nacional, dicíanlle), Gonzalo Fernández de la Mora, home que votou (posiblemente coma vostede) contra a aprobación da vixente Constitución Española.

     Acabo de decidir deixalo por hoxe. Estou moi quente como para seguir. Vou esperar a mañá e ver como discorre o día, amais de coñecer máis detalles ao traveso das televisións que informen e os diarios españois e estranxeiros que fagan o propio. Ata mañá.

Na Galiza, a luns 2 de outubro de 2017

     Ola, bo día Sr. Rajoy. Teño que dicirlle que sigo a estar moi enfadado polo que ten pasado onte en Catalunya e polas reaccións que vostede e o seu goberno tiveron diante dos graves feitos acaecidos nesa comunidade autónoma. Non se pode negar a brutalidade policial exercida por Guardia Civil e Policía Nacional na xornada de onte, e tampouco tirar balóns fora e botarlle a culpa de tales feitos e comportamentos aos dirixentes políticos autonómicos do país catalá (salvando as evidentes distancias, esas desculpas lémbranme aos que culpan ás vítimas que morren por estar onde eles poñen as bombas ou onde bombardean). A culpa é súa e do seu goberno como máximo responsable das actuacións policiais; e, tamén, dos mandos que induciron ou non evitaron a desmesura por parte de numerosos membros das forzas ás súas ordes. Para mostra, dous botóns da desmesura policial cuxo enlaces ao portal de You Tube  lle remito:

https://www.youtube.com/watch?v=4zBwNifMxYg  (arrastrando a unha moza polas escaleiras; ¿Rompéndolle os dedos?)

https://www.youtube.com/watch?v=dI6k-HQgmmU (energúmeno collendo impulso nas escaleiras para patear más forte a quen xa está no chan)

      Só vostedes son responsábeis, por moito que o seu coro mediático trate de desviar as miras cara outra parte. E para facer de testemuñas están aí os diferentes xornais europeos, que non son parte directamente implicada no asunto catalá: “Hundreds hurt as Catalonian poll descends into violence” (The Guardian); “Catalogne. Le Coup de Force” (Liberation); “Spain’s day of shame” (The National); ”Brute Force. Hundreds injured Spanish riot police try to stop catalan ‘referendum’ “ (Free Metro);”EU crisis over Catalan poll violence” (The Daily Telegraph); ... e así sucesivamente. Amais das numerosas críticas de parlamentarios e políticos demócratas europeos, moitas delas silenciadas polos medios españoles.

     Non se pode actuar así contra uns cidadáns que pacificamente amosan a súa resistencia civil, xa que estas actitudes cidadáns (igual que os escraches) son propias dunha democracia, cousa vostedes esquecen e do que parece que con vostede e os seus non é posible. Parece que cando ve que moitas persoas se xuntan pacificamente para reclamar na rúa aquilo que consideran que é xusto e que un goberno debe darlle, vostede esquécese da política e a única resposta que coñece é a de “ordeno e mando” (esa que con tanta facilidade vostedes colócanlle con frecuencia aos mandatarios venezolanos) . Menos mal que desta vez non apareceu ningún “compañeiro” disfrazado de antisistema, con pulseriña de bandeira española e provocando para xustificar cargas como xa pasara nas protestas que houbera en Madrid un 22 de marzo de 2014, día no que tamén se “luciron”.

    Tampouco nada positivo se pode tirar da declaración institucional feita por vostede na noite de onte, que non foi máis que renovadas racións do seu erre que erre. Nin tampouco das declaracións realizadas na mañá de hoxe polo seu Ministro portavoz nas mañáns da Cadena SER. Amais, mellor esquecer as declaracións realizadas pola señora Vicepresidenta no mediodía de onte ou polo señor Ministro do Interior nese mesmo día.

     Ninguén dubida de que as instancias xudiciais correspondentes declararon ilegal o referendo, nin que diante desa tesitura o seu goberno tiña que actuar. Outra cousa e o como. Porque os xuíces, que eu saiba, non lle din aos corpos de seguridade que dean hostias a troche e moche a todo o que se resista pacificamente; os que din iso son outros. E estes últimos non teñen cabida dentro das institucións dun sistema democrático.

    Non vou facer balance histórico do problema catalán, porque iso excedería amplamente os obxectivos de protesta literal e pacífica. Pero si que vou dicirlle que unha parte importante da culpa tena o partido que vostede preside, o Partido Popular, por recorrer diante do Tribunal Constitucional un estatuto aprobado pola inmensa maioría dos representantes políticos dos cataláns e referendado máis que amplamente por esa cidadanía. Un estatuto que contiña artigos que outros estatutos de autonomía tamén conteñen e que non están declarados inconstiucionais nin tampouco foron recorridos. A outra parte de culpa é súa e dos seus gobernos por non afrontar desde a súa chegada dunha forma política e dialogada o denominado “problema catalán”, que todo o país sabía da súa existencia, e deixando que as cuestións políticas apodreceran para, diante da súa incapacidade, traspasarlle posteriormente o “marrón” aos tribunais de xustiza. Impresentable.

     Mire, señor Rajoy, Catalunya afortunadamente ten unha cidadanía que nada ten que ver coa de Galiza. Unha cidadanía consciente dos seus dereitos, unha cidadanía organizada e asociada, cunha cultura social que para nós quixeramos moitos pobos do mundo. Unha cidadanía que sabe expresar pacificamente as súas arelas, e que tamén sabe resistirse pacificamente diante do que considera inxustizas; aínda que iso lle custe ter o corpo mazado, a cabeza aberta ou os dedos rotos. Cunha policía que ten mostrado (a verdade que me sorprendeu positivamente) o seu saber facer, que sen desobedecer as ordes xudiciais, e sabendo que desde a toma dos sistemas informáticos o referendo estaba máis que rematado, soubo cumprilas con mesura e sen violencia. Cun respecto inmenso pola resistencia pacífica realizada por unha importante e numerosa parte dos cataláns.

      Se eu residira en Catalunya, onte e despois das 10:00 horas da mañá, houbera decidido a ir a votar. Non para darlle a razón aos convocantes do “referendo”, senón para quitárllela a vostede e ás actuacións que motivaron este longo escrito. E, efectivamente, como non é difícil pensar, eu son partidario do dereito a decidir, tanto dos catalás como de todos os pobos que así o demanden con maiorías parlamentarias. E penso que só eles deben decidir o seu futuro e con garantías que deben de proporcionarlle os Estados dos que forman parte. Asemade, dicirlle que non me gustan as fronteiras, que me considero cidadán do mundo e non me gusta que ninguén me poña dificultades para moverme polo planeta adiante, e que xa hai fronteiras dabondo como para poñer aínda máis.

       Por último, pedirlle formalmente que dimita. Que dimita vostede e o conxunto do seu goberno e secretarios de Estado; porque supoño que se ninguén ten dimitido despois do de onte é que concordan coas formas e os modos de actuar que se viron onte en Catalunya. Estimo que son vostedes incapaces e incompetentes para exercer a gobernanza dun país moderno e que quere vivir en democracia, que son incapaces de aprender do positivo doutros e incorporalo ás súas actuacións (aí temos aos veciños portugueses que saen da crise sen reprimir aos seus cidadáns nin recortarlle os seus dereitos sociais e económicos). En definitiva: non serven. Váianse.

     Sen máis, reciba atentos saúdos de

        Xesús X. Fernández Iglesias.

P.D./ Informarlle que, posiblemente, este escrito será publicado en forma de carta aberta no meu blogue. Aínda non o teño decidido.

Terror no nome dun deus calquera

O pasado xoves 17 de agosto na cidade de Barcelona tivo lugar un feito que levou por diante vidas, que produciu numerosas persoas feridas. E que, queiramos ou non, vai deixar pegada psicolóxica nas mentes doutras moitas; tanto se estaban presentes nas Ramblas no intre no que a furgoneta entrou a matar, como senón; incluso naquelas persoas que non teñen fixada a súa residencia na preciosa e moderna cidade catalá cuxos veciños foron vítimas non só de terroristas, senón que o son, tamén, de especuladores inmobiliarios sen escrúpulos. Pero isto último é outro cantar; así que imos ao que imos.

Segundo contan os diferentes corpos de policía que entenden do caso, o mesmo grupo de individuos foron os que ese mesmo día pola noite quebraron a tranquilidade de Ripoll, vila de Catalunya na que os desalmados tiñan a súa residencia,  as súas familias e moitas das súas amizades. Como se pode chegar a ese nivel de dexeneración da persoa? Pois parece ser que no nome dun deus, no nome de Alá, un fato de mozos novos, irreflexivos e coa mente deformada por un imán musulmán (que ven sendo o equivalente musulmán do “cura” católico, o “pastor” protestante ou o “rabino” xudeu) que ao que parece consideraba a todo aquel que non profesara a súa relixión como alguén “infiel” condenable, incluso  a morrer a mans dos convencidos. Todo elo no nome de Alá. Un pouco como a Santa Inquisición católica dos séculos XV a XVII, martelo executante e castigador de herexes. 

Aclarar que non é a miña intención identificar o feito de profesar a relixión musulmá con practicar a violencia ou dedicarse a liquidar a toda canta persoa non comulgue coas mesmas crenzas; nin que as persoas de crenzas musulmáns non poidan ser obxectivo dun grupo de desalmados integristas relixiosos; de feito a maioría dos mortos ou secuestrados no nome de Alá o foron en países onde a inmensa maioría ou unha parte importante da poboación é crente e practicante da relixión do Islam (Nixeria, Sudán, Siria, Paquistán, Iraq, ... por poñer algún exemplo).

O exercicio da barbarie no nome dun deus.

Mais a violencia exercida no nome do deus “Alá” non é exclusiva dos integristas islámicos. A historia da humanidade ensínanos que a inmensa maioría das barbaridades cometidas polas distintas civilizacións utilizaron como bandeira a relixión, o sometemento dos infieis, os herexes ou calquera outra denominación aplicada a aquelas sociedades ou persoas que non profesaban as mesmas crenzas (non necesariamente relixiosas) que quen promovía as accións violentas. Esa violencia “relixiosa” case sempre foi utilizada no nome de relixións monoteístas e as máis das veces con ánimo de obter beneficios de carácter económico; e, amais, no nome de relixións que teñen entre os seus principios básicos declaracións contra a violencia, contra o matar e, en xeral, contra o maltrato a outras persoas, que deben ser consideradas coma semellantes, coma irmás.

Imos citar unhas poucas desas barbaridades cometidas no nome dalgunha relixión. Aí temos as Cruzadas, cunha guerra de rapina da nobreza europea contra os países musulmás xustificada no nome do deus cristián; podemos citar, tamén, a conquista por motivos comerciais e de enriquecemento da Península Ibérica e territorios situados no mar Mediterráneo polos árabes, xustificada no nome de Alá; igualmente, a invasión e conquista de América polos reinos europeos despois de 1492, invasións animadas pola necesidade de fondos das monarquías absolutistas española, portuguesa e italiana e que foron realizadas poñendo por diante o nome do deus cristián. Realizáronse, tamén utilizando a relixión coma parte da escusa, barbaridades de tal calibre como o golpe de Estado de Franco contra a Segunda República Española e os asasinatos que seguiron ao citado golpe; asasinatos en cuxa planificación e realización participou un elevadísimo número de imáns católicos e que foron bendicidos pola xerarquía eclesiástica con total frialdade e naturalidade, como se formaran parte da relixión que dicían representar. A liquidación da democracia e dos dereitos democráticos no nome de Alá en Iran, Arabia Saudí e Catar ou, recentemente, en Turquía. O ataque ás torres xemelgas e outros obxectivos situados nos Estados Unidos; igualmente, o ataque terrorista múltiple realizado en Madrid o 11-M ou os realizados en distintas cidades europeas, de Iraq, de Afganistán ou de Sudán no nome de Alá. Ou a introdución de seitas evanxélicas, financiadas pola CIA, con alto poder económico para a súa expansión, en América Latina na época de auxe dos relixiosos católicos con inquedanzas sociais.

En todas elas, dende a Idade Media ata hoxe, os motivos reais desas accións perpetradas no nome dun deus e que xeraron morte, miseria, pobreza de moitos e enriquecemento duns poucos, que practicadas por asasinos sen escrúpulos (nobres cruzados, xeques ou caudillos do Islam, asasinos e mercenarios contratados polos promotores, falanxistas, gardas cívicos, xoves sen formación ou procedentes da marxinalidade social e, mesmo, curas), non tiveron como motivo real a imposición ou a defensa dunha determinada relixión, senón que as motivacións foron económicas ou políticas, como xa teño dito anteriormente.

Como sinalei antes, as relixións non predican tales cousas; normalmente, as bases nas que se asentan as diferentes relixións son pacíficas e integradoras. Logo, pregúntome eu: son as crenzas relixiosas as que xeran a violencia ou son as organizacións relixiosas as que alentan e facilitan que se produzan episodios violentos no nome das relixións que din representar coa finalidade de servir aos seus propios intereses ou como cómplices e colaboradores cos intereses de terceiros? É evidente que a intervención das organizacións relixiosas non adoita a mesma forma ao longo dos séculos. Así como tampouco as motivacións aducidas para cometer barbaridades no seu nome contra a humanidade foron as mesmas. Tampouco o número de participantes relixiosos e alentadores nas distintas accións criminais foi sempre o da totalidade da xerarquía da organización relixiosa comprometida.

É máis, hai máis que fundadas sospeitas de que moita da violencia exercida nos últimos tempos por elementos que actúan no nome do Islam foi ou é impulsada por axencias de información occidentais (fundamentalmente esa banda de asasinos internacionais baixo a dirección dos EE.UU. que é a CIA) para acadar obxectivos políticos. Artigos aparecidos nos diarios dixitais Público, La Marea ou Sermos Galiza, asinados cadanseus por Nazanin Armanian, Antonio Maestre e Xabier P. Igrexas, respectivamente, apuntan nesa dirección (poremos os títulos e as ligazóns ao remate deste artigo). Tamén parece máis que probado que a maior parte das persoas recrutadas para formar parte desa especie de milicias fanáticas basean as súas accións e actuacións criminais convencidos “por motivos relixiosos” impulsados por clérigos extremistas, posiblemente moitos deles a soldo de quen financia as operacións de terror.

É o fanatismo relixioso actual patrimonio exclusivo da relixión islámica?

Contra o que parece querer que se entenda, e tal como a historia nos demostra, o fanatismo baseado na relixión non é exclusivo dunha soa relixión.  Nas grandes organizacións relixiosas monoteístas, tanto cristiás coma musulmás, existen correntes extremistas perfectamente organizadas cuxos membros en calquera momento poden ser utilizados por intereses alleos ao propio sentimento relixioso para realizar actos de carácter violento.

Non é descoñecido que dentro relixión xudaica existen fanáticos ultraortodoxos perfectamente organizados e que conviven dentro desa organización confesional. E que son tolerados pola xerarquía da igrexa xudía como parte integrante da mesma. Estes integristas son a punta de lanza que o estado israelí utiliza coa finalidade de ocupar e colonizar terras palestinas, recoñecidas como tales polas leis internacionais, incluso matando ou calquera outra barbaridade que xustifican no nome da “recuperación da terra prometida”; cousa que, evidentemente, nada ten que ver con relixión algunha, aínda que sexa aderezada con roupas que non se corresponden con ela.

O mesmo pasa dentro da confesión católica, na que existen correntes extremistas e fanáticas perfectamente organizadas e con poder económico; correntes que captan a nenos e nenas dende moi xoves e que os adestran ideoloxicamente en comportamentos que nada teñen que ver coa doutrina da fe cristiá que din profesar (incitar ao xaxún, ofrecer dor a Xesús, ser soldados de Xesús, etc., como teñen afirmado algúns pais afectados e que tiveron o valor de denuncialo publicamente e diante das xerarquías da confesión). Non é moi difícil supoñer que as persoas formadas nese ambiente e “principios” acaban sendo moi submisas, nada críticas e obedientes; e que son pasto fácil para quen os queira lanzar por vías que nada teñen que ver coas relixións, facendo de forza de choque do extremismo bárbaro baixo a escusa de defensa de calquera escuro interese. Nos anos oitenta potenciouse polo Estado un organismo para o estudo das seitas, coa finalidade de determinar as que tiñan carácter destrutivo; unha destas correntes, o Opus Dei, que se sitúa dentro da Igrexa Católica, con moito poder e financiamento por parte de persoas ligadas  ao gran capital,  estivo a piques de ser considerada coma unha seita destrutiva, mais precisamente ese gran poder que moitos dos seus membros ou protectores teñen impediron que recibira tal cualificación. Podemos mencionar, tamén, aos chamados Legionarios de Cristo ou aos denominados Quicos, por falar doutras seitas con grande actividade e influencia. Pero, do mesmo xeito que a xerarquía xudía fai cos ultra-ortodoxos xudeus, tamén son tolerados e protexidos pola xerarquía da Igrexa Católica xunto con outras correntes extremistas católicas, pese ás bonitas palabras que pronuncia con frecuencia o seu actual xefe, o Papa Francisco, e que nada teñen que ver coa realidade práctica da confesión que lidera.

Do Islam xa non nos estendemos, pero aí están o wahabismo e o salafismo, protexidos e utilizados polos réximes saudís e catarís, amais de polos servizos secretos dos USA. E os chiitas de Irán, comprometidos coa causa contra a liberdades democráticas e a liberdade de crenzas, con brigadas relixiosas armadas para impoñer pola forza as súas crenzas e con grande poder. 

------------------------------------------------------------

Ligazóns aos artigos citados no texto:

• Nazanin Armanian: El asesor de seguridad del presidente Jimmy Carter: ¡Yo creé el terrorismo yihadista y no me arrepiento!.

• Antonio Maestre: El dinero del wahabismo de Arabia Saudí y Catar en España (1). Arabia Saudí, el huevo dorado de la serpiente (2) .  Qatar, el fundamentalismo glam (3) 

• Xabier P. Igrexas: Estado Islámico: o califato patrocinado polo imperialismo.