O REVES DAS RATAS E OUTRAS HISTORIAS

 

Tempos movidiños desde a última vez que escribín algo neste espazo de libre expresión (polo menos de momento) que teño ao meu dispor. Movidas compostas por feitos de distinta natureza: desde celebracións agarimosas como as do 25 de abril, no 50 aniversario da Revolución dos Cravos en Portugal ata a continuación do xenocidio cometido por Israel na Palestina cos ataques sobre Rafah, onde se concentraba cantidade de poboación civil palestina expulsada doutras zonas da faixa polo exército sionista de Israel, para perfeccionar o exterminio iniciado o 7 de outubro pasado na faixa de Gaza. E pasando polas mobilizacións contra o xenocidio dos estudantes das universidades estadounidenses, reprimidas polas policías dun país que pretender amosarse coma berce e defensor das liberdades. E, como non, o período de “reflexión” collido na Moncloa polo Presidente do Goberno español e secretario xeral do PSOE.

A “REFLEXIÓN” DO PRESIDENTE E O REVÉS DAS “RATAS”.

Pero vistos os diferentes acontecementos desde a óptica da política interna do Estado Español, podemos afirmar que o maior acontecemento foi político: o anuncio que un determinado día fixo o Presidente do Goberno español indicando que se tomaría uns días, ata o luns que seguía, para “reflexionar” cal ía ser o seu futuro. Unha reflexión que ía realizar nas dependencias da Moncloa, en compañía da súa familia e sen outros contactos persoais. A motivación última desta actitude: a presentación dunha denuncia por corrupción contra a esposa do Presidente pola organización fascista Manos Limpias; denuncia baseada unicamente en informacións non contrastadas na súa veracidade, aparecidas en diversos medios de prensa afectos á dereita e á extrema dereita que teñen por costume espallar falsidades e dar novas nesgadas en apoio ás posicións da extrema dereita que volveu aos seus orixes da Alianza Popular de Fraga e todos os demais cómplices dos crimes franquistas que a crearon; denuncia sen indicio algún de realidade que foi admitida a trámite e cursada por un xuíz exercinte en Madrid, xuíz vello en idade e de recoñecida traxectoria e ideoloxía de dereita extrema, con aspiracións de ascenso segundo contan os xornais de inspiración democrática. Pese á oposición do ministerio fiscal en base á escasa veracidade dos fundamentos da denuncia esta seguiu adiante. En fin, non é que exista lawfare, non si?

As reaccións iniciais.

Menudo balbordo! As persoas correlixionarias de Sánchez e os seus fans descolocados; tentando de buscar explicacións e temerosos de que aquel decidira dimitir das súas responsabilidades coma presidente e convocar eleccións, ou someterse a unha moción de confianza nas Cortes, ou dimitir e deixar que o Congreso dos Deputados escollera unha nova persoa que dirixira o cotarro... Horror! Calquera das tres era mala para elas, ben pola inseguridade de non poder montar outro goberno ou pola falta de recambio interno como cabeza visible do PSOE. Amais de, en plena campaña electoral catalá, preguntarse cal sería o posicionamento último dos membros do grupo de Junts per Catalunya (do que calquera observador da política sabe que son pouco serios e moi volátiles) en calquera dos dous casos distintos da convocatoria de eleccións.

Na dereita nacionalista española (o partido nazi-fascista e a nova extrema dereita, nomeadamente Vox e Partido Popular) a campaña de bulos e insultos dirixidos ao “reflexivo” presidente intensificouse dun xeito moi acusado. Igualmente a campaña, sobre todo do partido frijoliano, sobre unha convocatoria de eleccións xerais arreciou. Non acaban de asumir a democracia parlamentaria, nin o cambio da lei electoral para que se faga realidade a igualdade de valor dos votos de todos e cada un dos votantes; non sei, quizás o que non acaban de sumir é a democracia (por moi burguesa que esta sexa) se non son eles os que teñen o goberno do Estado, se non poden facer gúrteles, campeóns, púnicas, kichenes, eriales, arenas, andraches, brugales, bárcenas, cidades de xustiza,... ou practicar o nepotismo galopante.

As reaccións finais e o discurso “fin de reflexión”

Resultado final: que alegría para uns e que decepción para outros. Pedro Sánchez decide seguir na Presidencia e comunica que vai facer non se sabe moi ben o que nin cando para rematar coas informacións falsas, coa utilización do sistema xudicial para influír na política (o que se chama lawfare pero que Sánchez non quere chamar polo seu nome (non vaia a ser que haxa xuíces e xuízas que se dean por aludidos e aludidas); igual se cabrean e volven saír coas batas -perdón, túnicas- e os manguitos a concentrarse diante das audiencias para non facer política pero con carteis e pancartas para negar as leis que se fagan no ámbito correspondente, o poder lexislativo (non o poder xudicial).

O gozo das ratas nun pozo.

Eu persoalmente estou convencido de que as ratas que aniñan en diversos lugares e institucións políticas e non políticas deste país estaban máis que convencidos de que Sánchez ía dar un paso atrás e dimitir. Non o expresaban, pero coido que estaban convencidas. Menudo pau que se levaron.

E que balbordo que volveron a montar despois do discurso no que Pedro Sánchez anunciou a súa reentré!. Comunicados de organizacións corporativistas (dos que pretenden ser lexisladores), editoriais e artigos de opinión nos medios controlados ideoloxicamente pola dereita nazi-fascista e pola outra extrema dereita da dereita e da ultradereita,... Panfletos e información totalmente nesgada difundida por ratas de diversa procedencia: as que pretenden ser voz dos galegos pero que o que realmente fan é darlle couces ao país; ratas obxectivas, ratas confidenciais, ratas vox populi, oki ratas, ratas de abecedario, ratas de bandeira nacionalista española, ratas dixitais, ratas inmundas, ou ratas que pretenden ser crónicas ou faros de non se sabe moi ben que pero que sementan sombras e fake news, ratas rexionais... E xa non digamos nada das saídas de ton e insultos varios e diversos dos membros e voceiros do Partido Popular. Ou dos de Vox; pero estes xa nos teñen acostumados.

Quen me coñeza, ou quen me siga desde estas páxinas, sabe que o Pedro Sánchez non é santo da miña devoción; e tampouco o PSOE. E tampouco concordo coa actitude adoitada por un presidente de goberno durante cinco días (e non porque o Estado estivera paralizado, como dicía un editorial do máis importante xornal editado na Galiza, que iso non se sostén nun Estado moderno como o español). Pero a campaña que as “ratas”  agachadas nos diversos entornos institucionais e non institucionais están levando contra el (e, no fondo, contra a democracia e as liberdades democráticas) é totalmente inadmisible. Un comportamento propio da ratas infames, famélicas e rabiosas, de aí o tratamento despectivo co que desde aquí lles obsequio; porque considero que non merecen nada do que teñen e pretenden representar. Por iso me alegro moito de que Sánchez decidira seguir exercendo de presidente do goberno. E chegados ata aquí, simplemente expresar os meus desexos de que esas ratas, que pretenden gobernar o Estado á marxe e por outros mecanismos diferentes dos desexos expresados pola cidadanía nas urnas, sexan expulsadas de todas as institucións do Estado nas que poidan estar aniñando. E que ás publicacións que distribúen novas falsas e novas nesgadas, que pretenden confundir aos seus lectores ou ouvintes presentando a súa opinión coma se foran feitos deberían ser multados severamente polas autoridades; que expresen os seus pensamentos, e que opinen sobre as novidades, pero que a noticia sexa a noticia e non a palla mental do editor, do columnista ou do xornalista.

50 ANOS DA REVOLUCIÓN DOS CRAVOS.

Este ano se cumpre o 50 aniversario da Revoluçao dos Cravos. Foi o 25 de abril de 1974 o día no que os capitáns do exército portugués rebeláronse contra réxime salazarista. No que eses valentes capitáns iniciaron o movemento que rematou coa ditadura máis longa do mundo e que devolveu o exercicio do poder á cidadanía portuguesa.

Como cada ano, ese día foi celebrado polas forzas democráticas en Portugal, coa excepción do partido Chega. Estes discípulos de Salazar, Caetano, Hitler e Mussolini para amosar o seu desprezo pola liberdade e a súa ansia de rematar coas liberdades democráticas chegaron a sairse dos seus escanos na  Assemblea Nacional Portuguesa mentres o restos dos deputados e deputadas cantaban o Grándola de Jose Afonso, a canción que serviu de sinal de saída dos cuarteis para os militares demócratas aquel 25 de abril.

Pero non só celebrouse o aniversario en Portugal. Tamén na Galiza e en outros moitos puntos do Estado Español, como cada ano desde aquel día de 1974, rendeuse tributo aos capitaes de abril e cantouse o Grandola. Non podemos esquecer os que daquela tiñamos idade de entender que a fin da ditadura portuguesa tivo como consecuencia a descomposición e división dos partidarios da ditadura franquista e a aceleración do seu fin; e que estes apresuráronse a tentar de cambiar o réxime antes de que acontecera algo similar ao acontecido en Portugal.

Desde aquel 25 de abril de 1974 aconteceron moitas cousas en Portugal. E podemos dicir que o único que permanece é o texto constitucional saído daquela revolución. O que foron avances conquistados a pasos axigantados polo pobo portugués, tamén foron desaparecendo a pasos axigantados dados polos sucesivos gobernantes dese país. Incluso encarcerando a persoas moi comprometidas coas clases populares portuguesas coma o militar, participante no 25 de abril, Otelo Saraiva de Carvalho eoutros moitos que foron destituídos ou apartados por desexar un goberno máis apegado ao pobo. En todo caso, Viva o 25 de Abril, Sempre!

PALESTINA, O XENOCIDIO E A REBELIÓN DO ESTUDANTADO

As accións xenocidas levadas a cabo polo exército e os servizos de intelixencia de Israel en Palestina, sobre todo na faixa de Gaza pero tamén en Cisxordania e Xerusalén Leste, tiveron resposta inesperada. As accións ordenadas e refrendadas polo goberno nazi-sionista israelí e polos gobernantes civís e militares dos Estados Unidos de América (EUA) e co silencio cómplice dos organismos da Unión Europea e da maioría dos países que a conforman, foron rexeitadas polo estudantado universitario dos EUA en numerosas universidades dese país, igualmente por estudantes de Alemania, Francia, Holanda, España, etc.

Non gustou nada aos diferentes gobernos deses países que os seus estudantes universitarios se ergueran para denunciar o xenocidio do pobo palestino. Pero aos que menos gustou esta actitude estudiantil foi ao goberno dos EUA, goberno cómplice do xenocidio, que está a fornecer a Israel das bombas e outras armas coas que o xenocidio se leva a termo. Servizos secretos ianquis e prensa afín ao sionismo (a maior parte nos USA) tentan de presentar ao movemento estudantil coma un movemento de apoio a Hamas e non como o que realmente é, un movemento contrario ao xeocidio e contrario á complicidade dos seus gobernantes civís e militares. Pero xa sabemos, por experiencia, que as fake news e as informacións nesgadas son armas utilizadas a cotío polo poder económico para acadar fins ilexítimos.

Tampouco en Francia, Holanda e Alemania (aliadas incondicionais do sionismo xenocida, aínda que coa boca pequena digan o contrario) gustou nada que o estudantado se erguera contra o xenocidio practicado polo Estado de Israel contra Palestina. 

Estes países, supostamente gobernados por demócratas e onde se supón que impera a liberdade de expresión, non dubidaron en mandar ás súas forzas policiais para que reprimiran con violencia as pacíficas protestas do estudantado acampado nos distintos campus universitarios; e, como nos EUA, utilizar á prensa afín para desprestixiar ao estudantado, presentándoo coma partidarios da violencia antisionista e non coma o que realmente significa este movemento de rexeitamento do xenocidio.

E iso sen mencionar ás ratas que campan polos reitorados das universidades norteamericanas, que chaman á policía a desaloxar con violencia a uns estudantes que están pacificamente acampados en protesta dun xenocidio. Por medo a que o sionismo ricachón lles retire as subvencións para a  privatización das súas investigacións. Pero o malo é que as autoridades políticas permiten que as súas policías repriman a liberdade de expresión exercida por medios pacíficos.

Seguiremos. Sobre todo sabendo que do río ata o mar, Palestina vencerá.

Investidura, poderes económicos e lixo mediático

         "Puigdemont va a sodomizar a todos los españoles en la Gran Vía con permiso de los socialistas". Así foi o meu espertar o día de hoxe: esta frase escoitada nunha emisora radiofónica e pronunciada por un, sen dúbida algunha, imbécil fascista. E o caso é que a culpa de ter escoitado tal cousa foi miña; e a causa foi unha mala operación co dial do aparato que fixo que, a iso das nove menos vinte da mañá, en lugar de saír a emisora que adoito escoitar acotío saírame ES-Radio, unha emisora da extrema dereita liderada por Jiménez Losantos e unha das preferidas dos fascistas hispanos.

        Pero así está o patio. En lugar da citada emisora podería ser calquera outro dos instrumentos mediáticos ou do integrismo relixioso que o capitalismo peninsular ten posto ao servizo da dereita fascio-franquista do Partido Popular ou do nazi-fascismo que representa Vox e os colectivos, seitas e organizacións ultracatólicas que o amparan.

O pánico do capital aos avances sociais e á perda de privilexios.

        E pasa que esa dereita indesexable ten un pánico atroz a que o goberno do Estado non caia nas súas mans, que sexa un goberno liderado polo PSOE coa presencia tibia de SUMAR e apoiado na súa investidura por forzas socialdemócratas nacionalistas e forzas nacionalistas de dereitas o que teña o encargo de formar o Goberno do Estado.

        O partido de Sánchez non sería un problema en se mesmo; despois de todo é un partido do sistema, un partido que aposta pola economía como condicionante de todo o demais e cunha orientación claramente liberal, lonxe de calquera vía socialdemócrata ou mesmo keynesiana e redistributiva da riqueza; un partido partidario das privatizacións dos servizos públicos, como xa ten máis que demostrado (desde a chamada "transición") ao longo dos períodos de goberno nos que lexislou apoiándose nas maiorías parlamentarias do seu partido con Felipe González e Rodríguez Zapatero. Períodos nos que se privatizaron numerosas empresas e servizos públicos, onde se entregaron os servizos de atención á dependencia a empresas privadas, onde se abriu a vía á privatización subvencionada do ensino público ao través da LODE, onde se modificou a Constitución para que fora prioritario devolver a débeda pública á atención das necesidades sociais do país, onde se entregaron de forma incondicional inxentes cantidades de fondos públicos aos bancos para o seu rescate sen a obriga e a esixencia expresa da súa devolución, etc., etc.  Podería ser o partido de Margaret Thacher ingleses ou o Partido Popular, pero non; foi a maioría parlamentaria e os gobernos do PSOE. O seus sucesores do Partido Popular (Aznar de Felipe González e Rajoy de Zapatero) non fixeron máis que afondar no camiño xa marcado desde o PSOE.

    Logo, o problema -se non é o PSOE- serán as forzas que poden condicionar a ese potencial goberno presidido por Pedro Sánchez. Non cabe dúbida de que as medidas que supuxeron maiores avances na redistribución das rendas e outras máis progresistas adoitadas polo anterior goberno de coalición PSOE-Unidas Podemos (UP) foron forzadas por Podemos e por Esquerda Unida dentro do goberno; e aprobadas co apoio dos votos parlamentarios de BNG, ERC, Compromís, CUP, Junts per Cat, PNV, ... sen cuxos apoios non poderían saír adiante. 

        Certo que tamén nese período se produciron retrocesos no eido das liberdades potenciados desde o PSOE como a reforma do código penal, con artigos destinados a criminalizar a protesta social, e a contrarreforma negativa da chamada "Lei do só o si é si", así como a incumprida promesa electoral de derrogación da Lei Mordaza. E no eido da economía, debemos reprochar ao Goberno PSOE-UP a privatización da xestión dos fondos de pensións públicas,  o empobrecemento da inmensa maioría futuros pensionistas e algúns aspectos da reforma laboral (por algo dixo o líder da CEOE ao PP: "a reforma laboral non se toca").

        Non cabe dúbida de que Pedro Sánchez e o seu partido van tentar de salvar calquera "tentación" de reformas progresistas no social e no económico; e que para iso van apoiarse en forzas de dereitas coma o PNV ou Junts per Cat, que teñen unha aversión natural e ideolóxica polos trocos sociais redistributivos e forman parte das familias económicas do ultraliberalismo, e procurar manter a raia ao partido de Yolanda Díaz (que xa non é a esquerda estatal de Julio Anguita) que posiblemente, ao non estar condicionada por unha socialdemocracia de esquerda coma Podemos, vai resultar máis maleable que no goberno precedente.

        De todas formas, é preferible un goberno deste tipo a un goberno do PSOE en solitario ou un goberno do Partido Popular apoiado por Vox. Isto último significaría un aumento da ofensiva contra as liberdades, contra a educación, contra a sanidade pública, contra os servizos públicos de carácter social e un aumento da represión contra as clases máis desfavorecidas, como xa se está a ver naqueles concellos ou comunidades autónomas onde está a gobernar o Partido Popular co apoio de ou con Vox; e, tamén, naqueloutras nas que o Partido Popular goberna en solitario, sen necesidade de acudir a Vox, onde se está a escorar dunha forma indisimulada cara a políticas segregadoras, favorecedoras dunha maior desigualdade social ao través dos tributos sobre os que teñen competencias e con continuadas agresións á liberdade de creación artística e de expresión cultural. Pero claro, dun partido fascio-franquista como é o Partido Popular e dun partido coma Vox nada bo se pode esperar para as maiorías sociais e para as liberdades democráticas. 

O "teatriño" da investidura.

        A cousa non está clara. A dereita segue coa súa estratexia de declarar coma un fraude á maioría do corpo electoral atribuíndose para se mesma o dereito dunha minoría parlamentaria a gobernar (PP, Vox, UPN, e Coalición Canaria). Seguen a pensar que o Estado Español é a súa finca privativa ("la calle es mía" dicía Manuel Fraga, franquista contumaz e fundador do Partido Popular).

        O lixo mediático controlado polo capital é un eco, ás veces aumentado, das falsas e demagóxicas argumentacións do Partido Popular e dos seus dirixentes. Tertulianos, columnistas, editorialistas, redactores, etc. destes medios están envorcados nunha campaña financiada polos seus accionistas maioritarios contra calquera goberno que poida supoñer progreso, liberdade e mingua das desigualdades no Estado Español. Ás veces, incluso, a súa cegueira e falta de profesionalidade e de respecto pola obxectividade informativa fai que algún deles meta a pata de forma flagrante, publique o que non debe e ás poucas horas elimine dos seus chats ou do seu xornal a publicación. Iso si, sen pedir desculpas ou rectificar a desinformación por el publicada. Por desgraza, neste Estado Español a maioría dos medios que se supoñen de información están nas mans dun capital manipulador que non dubida en mentir e manipular a información coa finalidade de acadar os seus propósitos aínda a costa de enganar deliberadamente aos seus lectores e aos seus subscritores.

        Pero no só é o lixo mediático, son tamén os que posibilitaron desde a cúpula do PSOE a privatización e o crecemento da desigualdade social en España os que se deixan a pel nos medios contra a posibilidade de que unha maioría parlamentaria condicione un potencial goberno sen maioría pesoera presidido por Pedro Sánchez. Os impresentables Felipe González e Alfonso Guerra seguen a ser cómplices (e xa levan anos) da dereita máis rancia do Estado; e agora, tamén, uníuse Virgilio Zapatero . E non podemos esquecernos dos aínda politicamente activos Lambán ou García Page, constantes versos soltos dentro do PSOE.

Cal será a solución legal para a formación dun novo goberno?

        Está máis que claro que, agás un xiro inesperado e suicida na dereita ultraliberal catalá de Junts per Cat, a proposta feita polo Rei de España para a investidura coma Presidente do Goberno non vai saír cara adiante. Que Núñez Feijóo vaise quedar coas ganas de ser Presidente do Goberno do Estado parece máis que claro, cousa que xa era nítida cando Felipe VI encargoulle a formación do goberno.

        A outra alternativa é que, unha vez rexeitado Feijóo pola maioría parlamentaria, o Rei de España encargue a Pedro Sánchez a formación de goberno. Este aspecto, de momento, tampouco está claro que poida saír para adiante. Neste intre, o PSOE só conta cos votos seguros dos deputados de Sumar e os seus propios; non é difícil que poida contar co voto do deputado do BNG, agás sorpresas por un ou por outro lado, pero serían importantes acordos con ERC e Junts per Cat para que estes se pronuncien favorablemente. E a cousa non é doada; por un lado as presións ás que o PSOE está sometido tanto interior coma exteriormente; e por outro lado, a alta volatilidade que de seguido está a demostrar a dereita nacionalista catalá.

        A última alternativa que contempla a lexislación, no caso de que non saia adiante a investidura de Pedro Sánchez, é a repetición das eleccións. Esta é a opción preferida pola dereita fascio-franquista e pola nazi-fascista; e tamén a preferida polo gran capital español. Igualmente, é a menos desexable desde o punto de vista da salvagarda das liberdades democráticas e do avance social. A razón? Pois a posibilidade de que se poida instaurar unha maioría de goberno da extrema dereita que representan Partido Popular, Vox e os seus satélites de Coalición Canaria e Unión del Pueblo Navarro; ou a posibilidade de volta a un bipartidismo abafante como o que temos sufrido desde a transición e ata a irrupción de forzas que realmente cren e practican a democracia no Parlamento Español.

        E por moito que haxa persoas non lles guste escoitalo, na actualidade, coa actual lexislación, o acadar maiorías realmente progresistas no Poder Lexislativo Estatal é a única posibilidade, entre outras moitas que definirían un Estado democrático e social, de:

• Acadar unha diminución das desigualdades sociais, de acadar un ensino democrático que non segregue ao alumnado por sexo ou renda; 
• De acadar unha sanidade pública universal e de xestión pública que se basee na prevención e non na curación e que non estea ao servizo das contas de resultados de grupos empresariais de saúde ou de aseguradoras;
• De ter servizos de atención ás persoas maiores onde estas sexan tratadas coma persoas e non coma obxectos ao servizo de grupos económicos ou fondos de investimento e se lles neguen os mínimos coidados básicos; onde non ocorra o que aconteceu en numerosas residencias de maiores durante a pandemia do COVID, que se lles negou asistencia sanitaria a numerosos maiores que provocou miles de falecementos;
• De acadar maiores cotas de soberanía para os territorios das nacións e das rexións que conforman o Estado Español, con respecto ás súas culturas, dereitos e idiomas propios. E onde algunhas delas deixen de ser unhas simples fornecedoras de primeiras materias que xeran riqueza fora dos seus territorios ou lugares a onde se levan exclusivamente industrias que esnaquizan o medio ambiente e as vidas dos seus habitantes;
• De acadar un sistema tributario progresivo, onde contribúan máis os que máis teñen (e, polo tanto, que máis se aproveitan do país) e que non recaia o groso da recadación tributaria sobre a clase traballadora e a pequena burguesía.
• De acadar a creación de bancos públicos que realicen políticas non usurarias como as que estamos a sufrir na actualidade por parte do oligopolio bancario.

        Veremos o que pasa.

         

Lei Mordaza: PSOE, Unidas-Podemos e a continuidade dunha lei fascista

 

            Hai uns poucos días, na Comisión de Interior do Congreso dos Deputados foi rexeitada unha proposta de reforma da popularmente denominada "Lei Mordaza" (o nome oficial e o de Lei Orgánica de Protección da Seguridade Ciudadana; ou algo así, non estou seguro -e coa continuidade da lei nada seguro- mais aquí seguiremos chamándoa pola función para a que foi creada e que segue a ter a día de hoxe, a dunha "Lei Mordaza" da expresión e da manifestación). 

Os antecedentes da "Lei Mordaza".

                 Despois dos dous mandatos do PSOE de Rodríguez Zapatero, o Partido Popular accedeu ao goberno do Estado baixo a dirección de Mariano Rajoy. Nese intre os movementos reivindicativos no Estado Español estaban en pleno auxe e as protestas cidadáns contra os recortes e os despropósitos sociais impulsados polos gobernos do PSOE de Rodríguez Zapatero e, posteriormente, polo de Mariano Rajoy eran continuadas. Era a época do Movemento 15-M e do nacemento das Marchas da Dignidade como expresións asemblearias das reivindicacións cidadáns; foi a época, tamén, do primeiro despropósito policial do goberno de M.Rajoy na gran manifestación impulsada polas citadas marchas, da aparición dos famosos provocadores infiltrados ("compañeiros" dicíalle un deles aos policías que o estaban a mallar) e acusacións falsas de portar armas, todas elas falsidades demostradas con testemuñas e documentación gráfica e videográfica. Tamén coincidían épocas de afluencia de migrantes cara a Europa, procedentes de países asiáticos e africanos expulsados dos seus países pola fame ou por conflitos bélicos ou persecucións políticas.

                E a dereita neofascista e post-franquista que representaba o Partido Popular de M.Rajoy non estaba disposta a consentir que houbera que demostrar con probas e testemuñas reais ese tipo de abusos e acusacións de falsidade cara a quen debería gardar a lei con métodos baseados nas prácticas propias dunha policía democrática, da verdade e co sustento de probas reais que demostraran a veracidade das potenciais acusacións; o Partido Popular primaba a redución pública das reivindicacións, a anulación dos seus dirixentes e a presencia pública dos movementos sociais sobre calquera outra consideración, aínda que iso supuxera faltar á verdade e a impunidade nas actuacións das policías -moitas veces de carácter nitidamente fascistas que a moitos cidadáns nos lembraban as vivencias dos anos da "paz dos cemiterios" franquista anteriores ao ano 1977-  prefería a impunidade.

            Para elo, o Partido Popular, baseándose na súa maioría parlamentaria, fixo cambios de orientación fascista no Código Penal, criminalizando a crítica e a reivindicación social, política e institucional, e impulsou a Lei Mordaza. A citada lei foi aprobada polo goberno español presidido por Mariano Rajoy, presidente á súa vez do Partido Popular. Exercía de Ministro do Interior o señor Jorge Fernández Díaz, ao que se coñece como creador da policía política ao servizo do Partido Popular e que hoxe está imputado xunto con varios dos seus policías corruptos e altos mandos da súa época de ministro por actuacións criminais durante o seu mandato. A Lei Mordaza que foi aprobada no Congreso dos Deputados cos únicos votos do Partido Popular. Aclarar que os partidos que na actualidade forman o goberno estatal votaron en contra desa lei e que ambos, PSOE e Unidas-Podemos, se declararon partidarios de derrogala no caso de chegar ao Goberno. Igualmente, foi rexeitada e criticada amplamente no Estado por todas as organizacións cidadáns de carácter democrático e internacionalmente polas organizacións defensoras dos dereitos humanos.

Esencia e aplicación da Lei Mordaza. 

            En esencia, a Lei Mordaza permitía que as forzas  chamadas "da orde" puideran actuar á marxe da xudicatura na represión dos movementos sociais e dos seus líderes, impoñendo sancións "por desobediencia e resistencia" ou "por falta de respecto á autoridade", o que deixa a porta aberta á total arbitrariedade dos policías para interpretar ou afirmar o que en cada momento lles veña en gana aínda que diverxa claramente da realidade (como xa ten pasado en numerosas ocasións). Todo elo á marxe da intervención da xudicatura. Incluso tentando prohibir a toma de imaxes que amosaran o flagrante incumprimento das leis por parte de membros das policías ou que puideran demostar que acusacións realizadas por algúns do seus membros puideran ser falsas. E, como acontecía na ditadura franquista á que tan apegados están os membros do Partido Popular, dando presunción total de veracidade aos informes policiais por moitas testemuñas e probas que houbera para desmentir eses informes. Outra das lindezas que esa lei totalmente fascista permite é a devolución en quente  daqueles seres humanos que entren "sen papeis" polas fronteiras, aínda que o seu motivo sexa escapar dunha persecución política, dunha crise humanitaria, dunha guerra ou calquera outro motivo que unha persoa ou grupo de persoas considere que debe saír das fronteiras do seu país de pertenza aínda a costa de arriscar a súa vida.

            Hai que sinalar que a aplicación Lei Mordaza non se diferencia para nada dos tempos nos que gobernaba o Partido Popular aos de agora. Os delegados e subdelegados do Goberno nomeados pola coalición PSOE-Unidas Podemos seguen a sancionar con base nesa lei fascista, primando as versións policiais sobre a realidade amosada por numerosas testemuñas e por multitude de probas videográficas e de son. Hai xulgados que admiten a trámite os recursos contras as sancións gobernativas e, con posterioridade e despois de analizar os feitos, fallan contra a versión policial dando a razón aos recorrentes. Aínda así, e por mor de ter que pagar a totalidade das cuantiosas sancións que a Mordaza prevé, non hai moitas persoas que recorran acusacións e sancións inxustas por medo a que o xuíz ou xuíza de quenda falle contra elas e amais da totalidade da multa teñas que pagar as costas do xuízo; prefiren pagar a multa con rebaixa do 50% cando esta élle comunicada. O que segue sen saberse é o que pasa coas persoas que presentaron acusacións indemostrables cando un xulgado determina que son inxustas; ou si. 

            O que si podemos afirmar é que o PSOE non dubida en utilizar leis fascistas se esas leis lles permiten manter as súas políticas, que (agás lixeiros aspectos) no Ministerio de Interior non se diferencian moito das aplicadas polos ministros do Partido Popular. E, no que se refire á Lei Mordaza, o caso da impunidade policial e das devolucións en quente dos migrantes fica máis que clara, así como a presunción de veracidade das acusacións policiais e as sancións impostas por delegados/as e subdelegados/as do Goberno.

            Un caso recente, exemplo do que sinalabamos máis atras, é o acontecido coas persoas que ao chamamento da Mesa pola Normalización Lingüística do Galego se manifestaron na Illa de Toxa no ano 2021 contra a deturpación do topónimo legal da illa, con motivo dun acto impulsado por un hostaleiro amigo do Partido Popular no que participaban persoeiros de alto rango da vida política e económica española. Persoas participantes no acto de protesta foron acusadas en base a Lei Mordaza e sancionadas pola Subdelegada do Goberno en Pontevedra. Recorridas as sancións nos tribunais, estes anularon as citadas multas por considerar que os feitos denunciados non se correspondían coa realidade. A día de hoxe, a Subdelegada do Goberno en Pontevedra segue a ser a mesma persoa; e do que pasa ou pasou cos membros das "forzas da orde" que asinaron a denuncia nada se sabe.

A "derrogación" covértese en "reforma" ...Tachánnn!

            Pedro Sánchez, no seu discurso de investidura unha vez triunfante a súa moción de censura contra M.Rajoy prometeu "derrogar a Lei Mordaza"; e o mesmo fixo na súa investidura coma Presidente do Goberno despois das eleccións que deron lugar a un goberno de coalición entre PSOE e Unidas-Podemos. Nesa sesión de investidura, voceiros do PSOE e de Unidas-Podemos, reafirmáronse na promesa de "derrogación" desa lei.

            E o programa de goberno entre Unidas-Podemos e PSOE, datado no día 13 de novembro de 2019, afirmaba textualmente, e respectando o seu idioma, o seguinte no seu punto 5.6 relacionado cos dereitos civís:

''5.6: Derechos civiles. Aprobaremos una nueva Ley de seguridad ciudadana,que sustituya a la «Ley mordaza» para garantizar el ejercicio del derecho a la libertad de expresión y reunión pacífica. Esta nueva legislación, que verá la luz a la mayor brevedad, estará basada en una concepción progresista de la seguridad ciudadana y priorizará la garantía de derechos y la protección de la ciudadanía, y en particular regulará, entre otros, el Derecho de reunión, la identificación y registro corporal, la identificación de los agentes, y la derogación del artículo 315.3 del Código Penal.''

             O certo é que a día de hoxe todo iso da concepción progresista da seguridade cidadán e da garantía dos dereitos e a protección da cidadanía ficou en auga de borrallas. Primeiro, coa recente modificación do Código Penal introducida a iniciativa parlamentaria do Grupo Socialista do Congreso-PSOE no que, baixo a escusa de modificar os delitos de sedición e malversación, introducíronse artigos para a criminalización das actividades dos movementos sociais e sindicais; mostra de que a política de interior do PSOE non é moi diferente á do Partido Popular (se así fora, Marlaska non só non sería nomeado coma ministro do interior no seu momento, senón que xa estaría máis que destituído despois dos múltiples episodios acontecidos durante o seu mandato no valado de Melilla).

            En relación á Lei Mordaza, todos os actores gobernamentais que antes falaban de "derrogación" aboáronse á verba "reforma". E o resultado desa "reforma" acordada por Unidas Podemos e PSOE non pode ser máis decepcionante desde o punto de vista da defensa do dereitos e liberdades democráticas edos dereitos humanos das persoas migrantes. 

            Mantense a devolución en quente dos inmigrantes, contraria totalmente á Declaración Universal dos Dereitos Humanos e criticada ampliamente por todas as organizacións humanitarias e polas organizacións civis de defensa da democracia. Aínda que con rebaixa das sancións, a impunidade policial seguía a estar presente no articulado da proposta de reforma presentada por PSOE e Unidas-Podemos.

            O acontecido coa Lei Mordaza e unha mostra, unha vez máis, de que o PSOE non é un partido do que se poida unha persoa fiar, coma xa se ten expresado máis dunha vez desde este espazo virtual. E, polo que parece, Unidas-Podemos está a primar algo que non se sabe moi ben o que é pero que desvirtúa en ocasións coma esta o que con vehemencia dicían defender no momento da súa constitución coma coalición. Os galegos e as galegas, coñecendo os actores e actrices que teñen parte activa no conto, podemos facernos una idea aproximada do que está a pasar; e senón que llo pregunten a Yolanda Díaz; pero iso é conto doutro cantar

Fracaso da reforma da lei.

            Pese ao apoio do PNV, a reforma proposta polo goberno na Comisión de Interior non saíu adiante. As conviccións democráticas de ERC e Bildu pesaron máis que o intento de lavar a cara de PSOE e Unidas-Podemos. 

            No concreto, e segundo podemos ler nos xornais que deron as novas de forma literal e non retorcida dos motivos que levaron a ERC e Bildu a rexeitar a reforma foron os que seguen: a continuidade no uso de pelotas de goma para disolver manifestacións (art. 23); o mantemento da redaccións sobre a "desobediencia e resistencia" á autoridade (art. 36.6); as "faltas de respecto á autoridade" (art. 37.4); e o mantemento das "devolucións en quente" (disposición adicional). É dicir, os artigos máis penosos para as liberdades democráticas.

                Isto supón que a Lei Mordaza vaise manter tal cal a redactou o equipo fascista de M.Rajoy, que as faltas de respecto aos dereitos humanos das persoas migrantes vai seguir a ser unha constante na política do goberno español (consecuentemente coa nefasta e xenófoba política migratoria da Unión Europea), que as actuacións arbitrarias de membros dos corpos policiais van poder seguir dándose (non é casual que o sindicato policial máis fascista das policías sexa o que máis barullo ten montado de oposición á derrogación da Lei Mordaza). E parece que foi por medo a estes últimos a razón de que, simplemente, non se derrogara a lei e se pretendera un lavado de cara que mantivera a arbitrariedade como principio de actuación.

             O secretario de organización de Podemos, saíu á palestra tentando escusar dalgún xeito á súa organización dunha responsabilidade que si ten, porque o seu grupo parlamentario participou nas negociacións que levaron á presentación da reforma rexeitada. En concreto, foi Enrique Santiago, secretario xeral do PCE, quen levou as negociacións no nome de Unidas-Podemos e o que transixiu no nome de ambas formacións a permanencia deses artigos fascistas no proxecto de reforma.

         As propostas de reforma dos partidos da coalición de goberno non foron para adiante porque os votos das forzas políticas, das que manteñen a maioría parlamentaria, que votaron afirmativamente non chegaron (todos os das dereitas, agás PNV, votaron por manter a Lei Mordaza tal que como estaba). E tampouco ficaron satisfeitos os parlamentarios progresistas que mantiveron os seus principios democráticos sobre a súa conveniencia política, polo cal xa está n ciernes unha proposición de lei para derrogar de verdade unha Lei Mordaza impresentable, fascista, xenófoba e totalmente incompatible cun Estado que se pretenda democrático. Un Estado de liberdades non pode deixar cabos soltos nas súas leis que permitan as arbitrariedades de calquera caste por parte de ningunha institución do mesmo.

            Por iso, como reza a consigna de Amnistía Internacional: NIN LEI MORDAZA, NIN MORDAZA MAQUILLADA.

Por un Sáhara libre e soberano

 

        O sábado 18 de marzo, pola noite tiven un desgusto moi grande ao ler nos xornais dixitais que Pedro Sánchez aceptaba e adoitaba a posición de Marrocos sobre o Sáhara. Este desgusto de primeira hora segue vixente neste momento, pero xa convertido en indignación. Quizás sexa esta posición española a afrenta e agresión máis grave infrinxida por España ao pobo sahariano desde que o ditador español Juan Carlos Iº (substituto temporal do criminal Franco -nomeado por este- e, daquela, á fronte do réxime fascista español), no ano 1975, asinou o abandono á súa sorte de todos os nacionais españois nacidos e residentes no Sahara nas mans do sátrapa rei de Marrocos Hasan IIº, sucedido hoxe por outro sátrapa ditador fillo do anterior que é Mohamed VIº.

        Hoxe pola mañá case un mes despois da puñalada trapeira do goberno español, autodenominado “progresista” pero que en realidade non o é, a Frente Polisario decide rachar relacións co actual goberno de España. Os meus máis fortes apoios ao pobo sahariano e ao POLISARIO e a miña máis forte condena á decisión adoitada polo PSOE e o Presidente de España.

        Hai que deixar claro que esta submisión incondicional do Goberno de Pedro Sánchez á política imperialista dos Estados Unidos para África supón unha grave violación das resolucións das Nacións Unidas sobre o Sáhara baseadas no dereito de autodeterminación do seu pobo, que inclúe o dereito a constituírse nun país independente e soberano. Pero a gravidade desta submisión é aínda maior se consideramos que a legalidade internacional segue a considerar a España como potencia soberana e colonizadora do Sáhara Occidental que debe proceder á descolonización dese territorio conforme ás resolucións da ONU.

        Unha vez máis, un goberno dirixido polo PSOE baixa os pantalóns, nunha mostra da indesexable e pérfida política de submisión aos intereses da oligarquía europea e dos intereses dos gobernos criminais dos Estados Unidos no Norte de África, representantes estes das grandes multinacionais que rouban as materias primas nese continente.

        Pero esta de submisión dos gobernos do PSOE cara aos EE.UU. xa non é nova. Empezaron practicándoa os gobernos de Felipe González a respecto da OTAN; despois con Javier Solana como secretario xeral da OTAN e posteriormente, exercendo de comisario político militar dos USA para Europa, como Alto Representante do Consello para a Política Exterior e de Seguridade Común da Unión Europea (tamén chamado Mr. PESC) e como comandante en xefe do Estado Maior da Unión Europea (EUFOR), posto que hoxe desempeña Joseph Borrell practicando unha política similar, como se está a ver no tema da agresión rusa a Ucraína.

        Mais non podemos esquecer que foi Solana quen pilotou, desde o goberno de Felipe González, a entrada do Estado Español na OTAN; primeiro co slogan “OTAN de entrada, non” e posteriormente cunha aposta decidida cara á entrada na OTAN que se dirimiu nun referendo que din estivo inzado, durante a campaña, de irregularidades e desequilibrios en favor dos partidarios da entrada nese indesexable niño de fascistas armados e adestrados polos USA para defender as súas “conquistas”.

        Polo cal, podemos afirmar que a submisión e a baixada de pantalóns do PSOE diante da política exterior dos USA é algo que xa ven de vello.

        Tampouco podemos esquecer que durante o goberno de Rodríguez Zapatero o goberno español e a súa intelixencia permitiron que aterraran nos aeroportos españois avións cargados de prisioneiros da CIA, avións nos que era público que se torturaba, se trasladaban prisioneiros ou persoas secuestradas a centros de tortura e se cometían todo tipo de violacións dos dereitos humanos por parte da administración dos Estados Unidos (non esquezamos que a CIA forma parte de esa administración). Feitos denunciados por Amnistía Internacional e outras organizacións defensoras dos dereitos humanos.

        En relación co Sáhara, non esquezamos tampouco que esa política submisa tamén foi bandeira do Goberno de Rodríguez Zapatero que, como el mesmo recoñece, “o da autonomía foi proposta ao meu goberno en 2007, eu apoieina no 2008 publicamente”.

        O antes apuntado, indícanos que a submisión do PSOE aos intereses USA é permanente e continua; non é de agora e tampouco diferente á practicada polos diferentes gobernos do Partido Popular ou da extinta UCD. Políticas claramente situadas no que se adopta chamar a dereita política, da que (por moito que o disimule non cola) o PSOE forma parte.

        E tampouco podemos prescindir de que a recente decisión adoitada polo goberno de Pedro Sánchez sobre o Sáhara conta coa oposición da maioría da representación da cidadanía española no Congreso dos Deputados segundo votacións efectuadas na pasada semana.

        En fin, unha condena total á política pesoera cara ao Sáhara e un apoio decidido ao pobo sahariano. De todas formas, isto non fai máis que confirmar o que xa teño expresado máis dunha vez desde estas páxinas (1) e no que , unha vez máis, me reafirmo: PEDRO SÁNCHEZ E O PSOE NON SON DE FIAR!

Notas:

1. https://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html e https://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html