BCE, Christine e os banqueiros

        Unha vez máis, o Banco Central Europeo (BCE) volveu dar mostras de que as súas funcións reais non son que se ensinan en todos os libros de texto de Economía do ensino medio. O BCE amosa doutra volta que en lugar de ser un organismo público que defende os intereses do conxunto da poboación da Unión Europea é un organismo amparado e financiado pola Unión Europea que se dedica fundamentalmente a defender os intereses da oligarquía bancaria europea, a maior parte das veces en contra dos intereses da maioría da poboación.

        Desta vez os esforzos protectores do BCE centráronse na defensa da banca española anatemizando o futuro imposto temporal que sobre os beneficios extraordinarios do sector bancario prevé establecer o goberno estatal español. Defensa dunha banca que todas as persoas que vivimos no Estado Español sabemos do seu funcionamento e dos seus abusos; e que sabemos, tamén, que para nada merece ningún trato de favor ou especial por parte de ninguén; e menos de calquera goberno que se diga representante da maioría da poboación. Máis ben,  despois de toda a súa política cara aos seus clientes e aos seus propios empregados, a banca española merece casi todo o malo que a calquera persoa se lle poida ocorrer. E iso sen entrar no uso que poidan facer dos fondos que nela teñen depositados polos seus clientes.

        O BCE fixo público un informe que vai asinado directamente pola súa presidenta, Christine Lagarde, señora ultraliberal, seguidora das tristemente célebres teorías monetarias da Escola de Chicago, ex-ministra francesa á que se lle atribúe un papel fundamental no desmantelamento dos servizos públicos galos e na entrada a saco dos monopolios na economía francesa en prexuízo dos pequenos e medianos agricultores e dos pequenos e medianos empresarios; foi directora-xerente do Fondo Monetario Internacional (FMI), organismo internacional dedicado a promocionar o saqueo dos países do terceiro mundo e dos países en vías de desenvolvemento. Durante o seu mandato neste último chiringuito da oligarquía internacional, e enmarcado no debate das pensións públicas, atribúese a señora Lagarde a expresión: “Os vellos viven demasiado e iso é un risco para a economía global. Temos que facerlle algo. E xa!”(1) e, tamén, unha defensora da ligazón entre pensións públicas e esperanza da vida, o que xa de por si suporía unha importante diminución no importe das citadas prestacións. En fin, para darlle de comer aparte.

        Que é o máis significativo do informe?

        O citado documento fala de que a aprobación dese imposto extraordinario sobre os beneficios da banca "suporía riscos potenciais para o sector" bancario. Segundo o lido en distintos xornais eses riscos nin se describen nin se concretan. Fala, ademais, da necesidade de realizar unha "análise exhaustiva" sobre as consecuencias que vai ter sobre o sector bancario. Pediralle o BCE ao sector bancario que faga un estudo do mesmo tipo para ver os efectos que na economía dun país e dos seus cidadáns teñen as súas decisións sobre alza comisións, peches de sucursais e despidos do persoal ?.

        Outra das barbaridades do citado documento é a sentencia cagada sobre que "non sería desexable os ingresos procedentes dese imposto se usen con fins orzamentarios xerais". É a primeira vez que escoito falar que os ingresos previstos dun Estado non figuren coma ingresos nos seus orzamentos xerais, así como a súa partida de gastos que cadren ese orzamento. É unha nova doutrina orzamentaria ou acaso está defendendo a ínclita señora que o Estado participe na economía mergullada ou que leve os seus fondos recadados de forma clandestina a paraísos fiscais?

        Tamén dí que "o citado imposto limitará a capacidade das entidades de conceder crédito aos seus clientes". As propias declaracións de beneficios realizadas polas entidades bancarias manteñen que están diante dun dos mellores anos da súa vida, con beneficios que superan en moito os das súas mellores épocas anteriores. Ou sexa, que medios teñen para poder facilitar crédito; outra cousa é que en lugar de poñer os seus fondos en favorecer a economía real prefiran poñelos na economía financeira, que tantos sustos e desgustos ten dado ao conxunto da cidadanía e que para nada contribúen ao desenvolvemento e crecemento dun país. Porque as escandalosas comisións, os seguros cuasi obrigados, a falta de remuneración dos aforros dos seus clientes, a redución continuada de persoal e o peche de sucursais, a cada vez maior utilización dos cartos de plástico para facer pagamentos, e a deriva dos fondos dos seus clientes cara á financiarización da economía tiveron que poveer moitos cartos e rendibilidade ao sector bancario; cartos que, en lugar de revertir na mellora das condicións de vida, no desenvolvemento técnolóxico, industrial e social do país, contribuíron a aumentar as diferenzas e a agrandar a brecha social, facendo aos ricos máis ricos e aos pobres máis pobres. Polo que non hai razóns para supoñer que un imposto máis gordo teña que limitar a súa capacidade para financiar a economía real. Cousas e sen razóns de Christine Lagarde.

        O establecemento deste imposto, segundo o BCE, "pode chegar a ser un freo para a demanda de crédito ou un aumento do custo por un aumento dos impagamentos". É de Economía de bacharelato que o aumento dos tipos de xuro son o maior freo para a solicitude de préstamos ou créditos; igualmente, que o risco de impagamento por ese aumento nos xuros aumenta nos préstamos contratados a tipos de xuro variables cando hai persoas que non poder facer fronte a eles. E iso depende do BCE, que utiliza o aumento dos tipos de xuro para facer fronte a un aumento dos prezos que ven determinado fundamentalmente pola especulación (das multinacionais da enerxía, dos intermediarios da distribución alimentaria -amparados filosoficamente na guerra da Ucraína- e dos mercados mundiais de futuros agrícolas, a escaseza de componentes electrónicos, etc.). Pero que non está provocada por un exceso de liquidez nun territorio onde á maioría das familias cústalles chegar ao fin de mes e onde os comedores sociais teñen problemas para encher os seus estantes debido ao elevado e crecente número de usuarios dos mesmos. 

        Ou sexa, que non nos veñan con contos cun instrumento, os tipos de xuro, que desde o BCE están a usar de forma premeditada co propósito de concentrar cada vez máis o mercado en menos mans, en favor das multinacionais da alimentación e da manufactura. E claro, a un prazo máis ou menos longo os tiros vanlle saír pola culata tanto aos beneficiadores coma aos beneficiados; porque somos moitas as persoas europeas que estamos ata o mismísimo cocote destes "texemanexes".

        Outro dos aspectos salientables deste indigno informe é o referente repercusión do importe dese imposto extraordinario aos clientes. E o é por varios aspectos: a) pola falsa consideración dese imposto coma un custe; b) pola filosofía de fondo contida no informe que anima ás entidades bancarias a repercutir ese imposto aos seus clientes; e c) pola intencionalidade que se manifesta de quebrar o que está previsto que dispoña a legalidade de prohibición absoluta de repercutir o imposto aos usuarios.

            En referencia ao apartado a) do parágrafo anterior, de considerar o imposto coma un custe, sinalar que calquera contable (por moi básico que sexa) sabe que coma custes só se poden considerar aqueles que inflúen directamente da elaboración do produto ou do servizo que se vai prestar; igualmente, ese contable sabe que un imposto se establece sobre o produto xa valorado ou sobre os resultados xerados por unha unidade económica. E iso a señora Lagarde ten que sabelo. Polo cal podemos dicir moi pouco da súa integridade ou da validez económica das súa afirmacións.

            Nós sabemos, e Christine Lagarde tamén, que non se pode animar a ninguén -de forma directa ou indirecta- a incumprir as leis. Tamén sabemos que non é infrecuente que os banqueiros (e, en xeral os grandes empresarios) bordeen ou incumpran cos preceptos legais. Aí están as sentencias de distintos tribunais declarando ilegais numerosas prácticas bancarias (cláusulas chan, xuros indebidos, cobros de gastos non correspondentes, anulación de obrigas de contratar seguros coas compañías que os bancos prefiren, obrigas de contratar certo tipo de seguros se desexas produtos concretos, etc.). A maioría por tribunais da Unión Europea despois de pasar sen pena nin gloria polas intancias xudiciais españolas e outras modificadas na súa aplicación temporal polo Tribunal Supremo en Pleno para modificar as resolucións das salas competentes que eran desfavorables á banca. 

            Otra das lindezas do informe é o de afirmar que "a aplicación do gravamen unicamente a determinadas entidades de crédito españolas podería falsear a competencia no mercado e prexudicar a igualdade de condicións tanto dentro do país como en toda a unión bancaria", en referencia a que o imposto temporal só será aplicable a aquelas entidades que teñan uns ingresos superiores aos 800 millóns de euros. Está claro que, por unha parte, á señora asinante do citado informe parece non gustarlle nada a progresividade dos tributos; e, por outra, que parece coma se non soubera que o sector bancario español e do resto da europa é un sector altamente monopolizado e que actúa con políticas propias dos oligopolios máis desvergonzados. E un sector ao que non lle gusta nada a existencia de medianas entidades bancarias ou cooperativas de crédito que poidan ofrecer os mesmos produtos bancarios nunhas condicións menos leoninas aos seus clientes. Xa se fixeron coas caixas de aforro, coa complicidade activa do Partido Popular, e non lles gusta nada esa pedra no zapato das caixas rurais e das pequenas entidades bancarias, algunha delas caixa de aforros, que puideran resistirse aos seus insaciables apetitos.

        Como podemos ver, en canto a xustiza social e goberno para as maiorías sociais (traballadores asalariados e pequenos e medianos empresarios) nada bo se pode esperar dun organismo público como o BCE que ten coma vicepresidente a Luís de Guindos, cabaleiro de triste lembranza baixo cuxo mandato no Ministerio de Economía español permitíronse os maiores atropelos protagonizados pola banca (emisión de títulos lixo, establecemento das cláusulas chan, desafiuzamentos e incautación das vivendas dos máis débiles, asunción polo Estado -ao través do chamado "banco malo"- dos custos xerados polas propiedades bancarias embargadas, pertenza a un goberno que permitiu que os bancos non pagaran nas comunidades de propietarios os gastos correspondentes ás propiedades embargadas,... e un longo etcétera). 

 

        A todos os atropelos sinalados anteriormente, protagonizadas pola banca española en combinación cos dirixentes do Partido Popular, están os máis de 50.000 millóns de euros que desde o Goberno español se destinaron a rescatar aos bancos e dos que ata o de agora non teñen devolto máis que 6.000 millóns, e do resto parece que ninguén vai reclamar que os devolvan. Se chegan a ser eles, os banqueiros, xa estarían a pedir embargos e cabezas; pero precisamente por iso, por ser banqueiros, a dereita do Partido Popular, Vox, Ciudadanos, Junts per Cat e restos dereitosos xunto co PSOE non queren reclamar o cobro da débeda. Están demasiado endebedados e supeditados ao financiamento bancario.

             Conclusión (recorrente)

         O BCE, desde o Tratado de Lisboa, configurouse máis como un lobby defensor dos intereses corporativos dos banqueiros (ou da mafia bancaria, como din algúns de forma non moi desacertada) que coma un banco público ao servizo dos intereses da cidadanía da Unión Europea. Teno demostrado na anterior crise iniciada no 2008, aferrándose aos principios máis ultraliberais e falsos da economía, e segue a demostralo na actualidade en prexuizo dos economicamente máis febles do sistema e en favor dunha cada vez maior concentración dos capitais en menos mans. Son os seus vasalos.

NOTAS:

(1) As empresas informativas contrastadoras da veracidade da información que están ligadas ou controladas pola oligarquía financeira (empresas como Maldita.es ou Newtral) , din que esta afirmación non é certa. Eu, persoalmente quédome con que no seu día publicaron a meirande parte dos xornais, incluídos moitos dos controlados pola oligarquía financeira.

ABANCA pecha sucursais no rural e a Xunta de Galicia a recompensa

         Ultimamente estamos asistindo a un peche en cadea de sucursais bancarias en toda a xeografía da Galicia. E supoño que non será menos no resto do Estado, sobre todo en rexións cunha poboación dispersa en pequenos núcleos de poboación e con orografías complicadas (Asturias, Cantabria,...). Eu centrareime no caso galego, que é o que coñezo máis de cerca.

        Na Galiza, un país no que nas cidades e vilas medianas estaban instaladas sucursais da maioría das entidades bancarias existentes na España, desde hai uns anos para aquí houbo un progresivo peche de sucursais por parte de todos os bancos, peche que se acentuou desde o ano 2011 para aquí e que se acentuou na época pandémica do COVID-19 (a río revolto, ganancia de pescadores). Pódese dicir que ata hai moi pouco tempo a única entidade que se mantiña en case todos os núcleos de poboación onde sempre estiveron as súas orixes era ABANCA; o resto fóronse desfacendo de establecementos, despedindo persoal (eles chámanlle regulación de emprego ou "axuste de efectivos") e deixando sen servizo a aqueles clientes das vilas nas que pecharon, que tiñan que desprazarse cara a outras poboacións para poder realizar directamente as diversas xestións bancarias; as máis das veces facendo quilómetros e quilómetros para poder facelo e, por suposto, usando transporte individual. A isto, hai que xuntar que hai xestións que por mor de "normas" acordadas polo oligopolio bancario español só se poden realizar directamente antes das 11:00 horas da mañá. Impresentable por parte deses indesexables que forman os consellos de administración bancarios que permiten que iso se faga, tamén do goberno central e do Banco Central Europeo e á súa sección española, o Banco de España. E máis se temos en conta que a maioría deles foron rescatados na crise do 2008 con inxentes cantidades de diñeiro público, un diñeiro que aínda non devolveron nin hai trazas de que ningún goberno do PSOE ou do PP (o mesmo é) esíxalles a súa devolución. Xa que logo, podemos concluír que este peche de sucursais bancarias causa graves prexuízos ao conxunto poboación, pero aínda maiores no medio rural galego no que estes prexuízos son extremos.

        Pero esa presencia "abundante" de ABANCA no rural rematouse. Dun tempo a esta parte, os do banco "chévere" decidiron pechar sucursais que daban servizo a núcleos de poboación (incluso dunha entidade media) aos que antes as caixas de aforro galegas daban servizo. Unhas caixas de aforro que no seu conxunto (e despois dunhas fusións pouco claras que xeraron condenas penais a moitos dos seus xestores) foron vendidas a prezo de saldo, e sen condicións de ningún tipo, ao grupo venezolano BANESCO por unha Xunta de Galicia presidida por Alberto Núñez Feijóo, do Partido Popular. Unha adxudicación que aínda a día de hoxe ten moitos puntos escuros e que por mor da maioría neofranquista do Parlamento de Galicia e o escurantismo da Xunta de Galicia, tamén integramente pepera, é imposible de esclarecer e profundidade. (Imaxino que cando isto se poida facer, os posibles delitos que puidera haber estarán máis que prescritos e, tamén posiblemente, máis dun político participante no proceso "irase de balde"). Un regalo por obra e gracia de Núñez Feijóo e o Partido Popular, vamos.

        Este peche de sucursais por parte de ABANCA, aparte dos numerosos despedimentos de traballadores que supón, deixa sen servizo a unha gran parte da poboación rural da Galiza. Unha poboación rural cun elevadísimo índice de sobre-envellecemento, cunha formación cibernética e un acceso á informática practicamente inexistente ou case imposible, dependente do transporte público para poder acceder ás vilas nas que van seguir a subsistir sucursais dalgunha entidade bancaria (e a realidade demostra que as liñas do transporte colectivo público na Galiza está pensado e concedido en función dos intereses económicos das empresas concesionarias e non dos intereses de servizo dos cidadáns). A isto xúntaselle que as posibilidades de chegar antes das 11:00 da mañá ás escasas sucursais para pegar recibos, sacar efectivo ou calquera outra xestión que de forma cotiá facíase de forma presencial na sucursal do pobo é tarefa imposible. Nin sequera indo no caro taxi (que non está ao alcance das economías da maioría da poboación) sería factible poder acceder á ventaniña antes desa hora que o oligopolio bancario fixou como límite para as xestións de caixa.

        Mais con todo iso, o señor Núñez Feijóo non só non protesta e trata de modificar esa situación, sobre todo no que respecta a ABANCA; senón que subvenciona a posta de caixeiros automáticos ao dispor da xente alí onde pechara a sucursal bancaria; iso si, cun período "de formación"(?) e coa forzosa colaboración dos concellos se é que queren caixeiro, facendo a estes últimos cómplices forzosos da barbaridade. 

        E que significa isto? Pois no fondo significa que Núñez Feijóo e o Partido Popular están a premiar aos bancos por diminuír servizos esenciais á poboación e a financiar o peche de sucursais e o despedimento do persoal que as atendía. Intolerable; véxase por onde se vexa. Pero, claro, iso é o Partido Popular.

        O dos caixeiros parece ser que saíu a un concurso, e ABANCA foi a entidade afortunada. Esta di que o tema non lle é rendible, que perden cartos, que os collen por manter o servizo á poboación. Pódese aturar tanta desvergonzaría? E máis presentando unha conta de resultados cuns beneficios máis que sobrados, que nuns poucos anos triplicaron ou máis o valor do agasallo que lles fixo o señor Núñez Feijóo! O banco "chevere" vemos que ten derivado no banco cuxos xestores cunha cara máis dura que o cemento e a complicidade do Partido Popular. 

        Pero claro, como imos pedir a esa entidade que se modere cando quen goberna este país, en lugar de aproveitar a oportunidade da crise das caixas de aforro galegas para crear un banco público que fixera competencia diante das agresións da banca á poboación, "regala" a BANESCO unha estrutura e rede bancaria máis que consolidada no país? 

        En fin, a ver se ABANCA non destrúe o patrimonio cultural que, a través das caixas de aforros, creou o pobo galego e que agora está nas súas mans. Xa sería o que nos faltaría por aturar dos "chévere".