Galiza: Eleccións e"fodechinchos" segundo Feijóo (e II)

Poñemos aquí a segunda parte do artigo que leva por título «Galiza: eleccións e “fodechinchos” segundo Feijóo». Poderiamos ter titulado esta parte como «A campaña electoral e o perigo dos “fodechinchos” segundo Núñez Feijóo», pero imos manter o título orixinal.

Campaña electoral

Descartada xa a mobilidade provincial nas Fases Cero e Un, volve Núñez Feijóo (xa coas eleccións convocadas) á carga co tema e solicita para o comezo da Fase 2. É moi posible que a concedan. Posiblemente o pacto acadado entre Goberno central e PNV para acadar apoios ás políticas de desescalada teña algún aspecto deste tipo. Non esquezamos que o goberno vasco tamén ten convocadas eleccións para o mesmo día que o noso presidente vernáculo; e a dereita vasca tamén necesitará mover aos seus peóns electorais.

Falamos na primeira parte de como Feijóo retorce ata estrangular as conclusións dos principais epidemiólogos de Galiza para axeitar os perigos de extensión e de reactivación da pandemia do COVID-19 aos seus desexos electorais. E cando falo dos principais epidemiólogos do país, non me refiro ao que a Consellería de Sanidade e o noso presidente vernáculo chaman “equipo de expertos”. A min os xerentes de áreas de xestión sanitaria, xerentes de SERGAS, xefes de servizo nomeados a dedo e toda a caste de xente que pode estar aí escollida a dedo pola súa fidelidade política ou polo seu comportamento “obediente” non me ofrece ningunha confianza. É dicir, a mesma confianza que me ofrece Núñez Feijóo ou La Voz de Galicia.

Pero si lemos en distintos medios que os expertos non lle dan a razón ao actual presidente da Xunta de Galicia. Así o doutor Enrique Míguez, xefe da unidade de infecciosas do CHUAC, di que se poden esperar dous rebrotes da pandemia neste ano 2020, un “pequeno” nas seguintes dúas semanas e un segundo “dunha amplitude non predecible” cara a finais de xullo (Galicia Confidencial, 13-05-2020).

Incluso os informes que manexa o propio goberno de Galiza indican que a previsible chegada masiva de turistas desde outros territorios nos meses de xullo e agosto pode provocar un aumento da transmisión do virus. Igualmente hai coincidencia entre numerosos especialistas en que o sistema sanitario público está nunha situación de extrema fraxilidade derivada “da pobreza á que se viu sometida nos últimos anos” e que “a precariedade, froito da privatización do sistema sanitario e a falta de investimento en Atención Primaria colócanos agora nunha situación de debilidade. As autoridades deberían entender que o incremento da poboación nas zonas costeiras será importante e debe ter preparado recursos humanos e técnicos para que o sistema de vixilancia e a capacidade asistencial funcionen". (Fonte: Nós Diario, 15 de maio de 2020)

Neste senso, Núñez Feijóo, despois de retorcer os ditames dos especialistas e de, incluso, dar información falsa sobre o número de turistas que se achegan ás nosas costas nos meses de xullo, agosto e setembro (contradicindo os datos feitos públicos polo Instituto Galego de Estatística -IGE- di que setembro é o mes de maior afluencia de visitantes e que por iso non pode levar as eleccións a ese mes no que remata a lexislatura) conclúe que a súa conveniencia electoral está en convocar as eleccións no mes de xullo.

O “perigo dos fodechinchos”. Blindar Galiza.

Todos os estudos realizados ata o momento sobre a transmisión na Galiza e a orixe das cepas do COVID-19 presentes na Galiza conclúen que a súa procedencia hai que situala alén dos límites do nosos territorio, fundamentalmente na zona centro. Suponse, tamén, que foron as fins de semana do 13 ao 15 de marzo e a do 19 ao 22 dese mesmo mes na que a afluencia de visitantes á nosa terra serviu de vehículo transmisor do virus. De feito, os galegos da costa eran conscientes deste perigo, de aí a aparición e extensión polas redes sociais de gráficos con connotacións negativas e lendas como a que aquí se reproduce referidas aos turistas e visitantes. 

Este perigo de transmisión, como manteñen os especialistas, é previsible tamén nos meses de maior afluencia turística de xullo e agosto. E nin Núñez Feijóo nin o responsable da Consellería de Sanidade de Galiza se atreven a negalo. Nun informe elaborado pola Consellaría de Sanidade, de cara a xustificar unha convocatoria electoral non apropiada para a situación sanitaria do país, indícase que "un factor que pode alterar a situación de control da infección na comunidade é a entrada múltiple de persoas procedentes doutros territorios cun nivel de infección superior, que poden iniciar cadeas que pasen desapercibidas nun inicio". E que "durante o mes de xullo o previsíbel aumento do contacto entre persoas, produto da recuperación de actividades até o momento restrinxidas e a posíbel entrada de persoas infectadas, co incremento do número de viaxeiros, podería provocar unha suba da transmisión do virus, que podería dar lugar, ao cabo de varias semanas, a agrupación de casos en territorios concretos da Galiza que obriguen a novas medidas de mitigación xa abandonadas". E que as comarcas máis afectadas van ser as turísticas (fonte: Nós Diario, 15-05-2020).

Aínda asumindo e afirmando Feijóo que a entrada masiva de turistas desde partes do Estado fortemente afectadas pola pandemia é, segundo as súas propias verbas, un perigo que pode significar un rebrote da pandemia, é incapaz de solicitar do Estado que blinde Galiza para evitar esa probabilidade que, tamén, os distintos especialistas (ata os deles) dan como certa. Fica claro que o que lle interesa é a súa carreira política á costa do que sexa; lonxe quedan os tempos de “como se van celebrar unhas eleccións nunha situación de emerxencia sanitaria e estado de alarma?”. Iso agora non importa; dirían eles, os peperos, que o importante é favorecer aos seus amigos hostaleiros de grandes cadeas para que fagan pingües negocios, de mimar aos pequenos propietarios de vivendas turísticas e pequenos bares e restaurantes. Que iso é un perigo en potencia? Cando se poña de manifesto xa eles contan con ter a maioría absoluta no Parlamento Galego para seguir facendo deste país un local de negocios a costa da destrución da súa economía e da súa sociedade, como levan facendo anos e anos.

De aí, tamén, as presas por convocar eleccións. O tempo é o seu inimigo; canto máis tempo transcorra entre a fin do estado de alarma e as eleccións galegas máis tempo vai ter a cidadanía responsable e os medios de comunicación non comprados polo poder para dar a coñecer todos os despropósitos cometidos polos distintos gobernos de Núñez Feijóo e en cuxa base se encontra a case totalidade das miserias e mortes que hoxe asolan ao país por causa do coronavirus, sobre todo o abandono do sistema sanitario público e do sistema de atención á dependencia postos ambos ao dispor e mellor proveito de negociantes e de políticos, moitos deles sen escrúpulos.

Se queres ir á praia debes pedir a vez (e ter un Smartphone ou un I-phone para poder facelo).

Unha das colaboradoras máis “espelidas” do noso presidente vernáculo, Conselleira de Medio Ambiente, Territorio e Vivenda, dona Ángeles Vázquez, tivo unha brillante idea para que a chegada masiva de turistas nos meses xullo, agosto e setembro non supoña unha ocupación das praias que poida provocar o non gardar distancias de seguridade e xerar contaxios por masificación nas mesmas.

Supoño que a estas alturas, pola chunga e cachondeo públicos provocados pola idea, xa todos e todas estarán ao corrente da brillante e rutilante idea de dona Ángeles: establecer unha aplicación pola que os concellos, ao través da asignación de códigos QR, dean turno para poder acceder aos centos de praias que Galiza ten (e poñer en cada unha persoal para controlar que ninguén se coe, claro).

Por se non se lembran a lumieira produtora desta idea é a mesma persoa que solicitou ao goberno central que retirara a prohibición de efectuar desafiuzamentos durante o estado de alarma para non impedir a dinamización do mercado de alugueiros; ou a mesma, se mal non me lembro, que falaba de indemnizar a Autopistas de Atlántico, S.A. polo descenso no tráfico da autoestrada nas primeiras semáns do estado de alarma coincidindo co confinamento e o paro produtivo.

Eu non sei se esta persoa, amais de a propoñer ideas deste tipo, non se dedicará a coleccionar esquinas ou a contar os farois que vai atopando ao seu paso; non me estrañaría, é membro do equipo de Núñez Feijóo.

Como se van organizar as mesas electorais?

Outro dos aspectos dos que Feijóo non quer falar é o de como se van organizar as mesas electorais e os protocolos de votación en pleno estado de alarma pola pandemia. Simplemente deixa nas man da Xunta Electoral a organización do evento, sen dar máis alternativas que a de intensificar o voto por correo.

En definitiva serán as xuntas electorais locais ou provinciais e os concellos quen deben organizar e dispoñer os recursos materiais e humanos para que o proceso electoral poida levarse a cabo. Cantas mesas ?, Onde? , Cantos electores e electoras por mesa?, Como organizar as cabinas de votación para impedir contaxios? Como manter o distanciamento social entre os membros das mesas electorais e entre estes e os electores?, Como esixir a documentación aos votantes e pasala de man en man? Que medidas sanitarias se adoitan para evitar contaxios nos colexios electorais? Só con ver este pequeno número de cuestións que aparecen a bote pronto mostran a inoportunidade desta convocatoria electoral precipitada, mostran que é unha convocatoria electoral ad hoc, a medida dos intereses de alguén concreto e non da maioría da poboación galega. Mais o goberno e o partido de Núñez Feijóo lávase as mans; o que lles interesa é seguir a mangonear.

Como unha primeira medida poderíase prohibir o traer o voto co sobre da casa, obrigando a proverse del no colexio electoral no intre de ir votar. Pero nin PSOE nin PP van admitir que unha das principais formas de captación de voto, sobre todo aqueles procedentes do carrexo de xente desde aldeas e residencias de maiores afíns. 

O voto por correo.

E se hai unha participación masiva no voto por correo? Están as oficinas postais capacitadas en medios e persoal para atender unha masiva afluencia nunhas xestións que, por sinxelas que son, levan o seu tempo entre entrega de impresos, xustificación de identidade, materialización do depósito do voto en correos e hixienización de todos e cada un dos sobres depositados? E posteriormente traslado en tempo dos votos ao colexio electoral correspondente? Non esquezamos que, segundo os sindicatos de correos, o colectivo de carteiros é un dos máis afectados polos contaxios de COVID-19.

Igualmente, a participación do voto por correo require a intervencións das xuntas electorais provinciais. Recepción das solicitudes en papel libre de virus (suponse) , comprobación de identidades, envío de documentación aos solicitantes para que poidan exercer o seu voto, mantemento da hixiene e desinfección de todo o papel que se move en e durante o proceso. Iso require persoal. Hai persoal suficiente nas xuntas electorais para acometer unha labor masiva no voto por correo? Non esquezamos que nas últimas eleccións, debido a un breve aumento no voto postal, as xuntas electorais tiveron que aumentar os prazos para a entrega dos votos e documentacións.

Outro aspecto do voto por correo, no caso de que se masifique, é o referente ás mesas electorais presenciais. Este voto é o último que se mete en urna, unha vez pechados os colexios electorais aos votantes directos. No caso de que a afluencia presencial sexa mínima ás urnas e a meirande parte dos electores e das electoras se decante por utilizar os servizos postais pra exercer o seu dereito a voto que vai pasar? a) Ao ter que estar os membros da mesa ata o remate da xornada e despois abrir masivamente os sobres, clasificar, recontar e cumprimentar toda a documentación; daranlle as tantas antes de rematar o reconto?. b) Quen asegura aos carteiros que trasladan a documentación ata as mesas e ás persoas que compoñen as mesmas que esas documentacións, tanto no seu interior coma no seu exterior, están perfectamente hixienizadas e desinfectadas e non supoñen risco para a súa saúde?

Un despropósito. Cóllase por onde se colla.

Fica máis que claro que convocar unha eleccións con todas estas limitacións e baixo a ameaza da extensión dunha pandemia da que non se coñece case nada é unha temeridade, que sería mellor esperar ata o mes de setembro no que parece que poida haber senón unha vacina si un medicamento que axude a conter os efectos do coronavirus (polo menos os máis nocivos).

E se por mor dun repunte perigoso da pandemia non é posible convocar no mes de setembro, cando tocaría por remate da lexislatura, posiblemente estariamos diante dun novo estado de alarma e unha nova xeira de confinamentos en maior ou menor grao polo que automaticamente esas eleccións poderían volver ser adiadas unha vez máis.

Hai indicios que nos din que as cousas non pintan tan ben na saúde do país como desde hai algunhas semanas pretenden facernos crer o presidente vernáculo e os seus escudeiros: Feijóo di non descartar o ter que suspender o proceso electoral se houbera un rebrote dos contaxios. Iso quer dicir nin sequera este e o seu partido teñen as cousas claras sobre esta nova convocatoria electoral.

En fin, o que diciamos antes: un despropósito feito a medida dos intereses particulares dos convocantes, dos intereses de Núñez Feijóo e do Partido Popular. Sen esquecer os intereses das grandes empresas de hostalería cuxos intereses antipopulares sempre representou o Partido Popular.

O grave problema da información obxectiva na Galiza.

Eu non sei como vostedes verán as cousas desde o punto de vista de poder acceder a unha información independente, completa e obxectiva a través dos chamados medios de comunicación. Medios que non confundan a información coa opinión nin a información coa propaganda; medios que non beneficien e potencien a unhas opcións políticas sobre outras.

Eu teño claro (e esta é unha opinión moi persoal que non ten porque ser asumida por ninguén) que hai medios que non me van servir para informarme con obxectividade do que realmente está a ocorrer na Galiza. E vounos nomear. Dentro da prensa escrita e das súas edicións dixitais editadas na Galiza, a min no me serven como referencia de información obxectiva e fiable La Voz de Galicia, El Faro de Vigo, El Progreso, La Región, Atlántico Diario, El Correo Gallego, Diario de Pontevedra e La Opinión de Coruña. Dentro das limitacións que os diarios impresos de carácter estatal teñen para estenderse sobre a realidade de Galiza, tampouco quero saber nada de El Mundo, ABC e La Razón, de entre os máis significativos, tanto nas súas versións impresas como dixitais por non consideralos fiables e imparciais nas súas informacións (prefiro ler os xornais portugueses que me informan mellor).

Por suposto non so non me fío senón que desconfío das emisoras da Compañía de Radio e Televisión de Galicia, RTG e TVG. Son claramente instrumentos de propaganda ao servizo do Partido Popular e de Núñez Feijóo, coa falta total de imparcialidade e obxectividade informativa que calquera medio público debería ter. E non o digo eu; dino os seus propios traballadores e traballadoras, incluso os de informativos falan de censuras, mencións prohibidas, censuras previas e temas tabú amais de criticar abertamente a política informativa dos citados medios. Póñeno de manifesto os propios traballadores participantes do movemento “Defende a Galega” cada venres desde hai algúns anos.

É dicir, hai pouco onde escoller. Nos xornais diarios estatais impresos Galiza case non existe, está desaparecida do Estado pese a ter graves e variados problemas tanto económicos como sociais, agravados de forma recorrente en cada actuación do goberno de Núñez Feijóo; parece que só aparecemos nos medios dixitais ou escritos estatais cando hai algunha desgraza. Antes tiñamos a edición galega de El País; non é que fora gran cousa pero era información, con matices pero información.

Que é o que nos queda? Fundamentalmente os xornais diarios editados en dixital Galicia Confidencial, Praza Pública e Nós Diario (este editado tamén en papel) así como informativos de carácter local editados dixitalmente dos que sempre se saca algo positivo. Que é o que nos queda? Fundamentalmente os xornais diarios editados en dixital Galicia Confidencial, Praza Pública e Nós Diario (este editado tamén en papel) así como informativos de carácter local editados dixitalmente dos que sempre se saca algo positivo. E tamén xornais diarios estatais editados en dixital como publico.es, eldiario.es, elconfidencial.com, cxtx.es, elsaltodiario.com e outros minoritarios que entre información e colaboracións van aportando información obxectiva sen misturar opinión-información e sen sesgos (ou con poucos) na exposición das novas.

E emisoras de radio comerciais? Pois nada aquí volvemos a ver a non confiabilidade. A min non se me ocorrirá tentar de informarme do que realmente ocorre pola Radio Popular, nin pola redacción local de Radio Vigo, nin por Radio Voz ou ES Radio. Podo escoitar Onda Cero ou a rede estatal da Cadena SER, ambas con moitas cautelas separando o que é información do que é opinión cando estas vanmisturadas.

Votar para botar.

E niso estamos. Asi que a votar o día 12 de xullo. E, sobre todo, a votar para botar á pandemia pepera do goberno da Galiza.

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (O “presidente vernáculo”) ( e 6)

Aínda que xa falamos da noxenta oposición feita polas dereitas franquista, nazi-fascista e os seus apéndices de nome distinto, este artigo irá referido ao presidente do Partido Popular na Galiza, e tamén presidente da Xunta de Galicia, o ínclito, o preclaro, o insigne, o ilustre,... don Alberto Núñez Feijóo. É claro que a actuación política deste suxeito non se pode separar da estratexia xeral que o seu partido ten para o ámbito estatal, polo que será necesario seguir facendo referencia á intelligentia pepero-voxera do resto do Estado como pode ser, por exemplo, o grande descubrimento da portadora da sapiencia do século XXI, a señora Díaz Ayuso, ou do máster pola URJC señor Casado, ou a xa coñecida sapiencia de Rocío Monasterio ou de Ortega Smith (non poño a colección completa de persoas xeradoras de nauseas porque igual me poño a vomitar e non paro).

Pero volvamos ao suxeito principal deste artigo, don Alberto Núñez Feijóo. Non sei se denominalo presidente folklórico, presidente castellanito (non pola súa procedencia xeográfica, que el é dunha aldea da Galiza, senón pola súa ausencia case permanente do idioma propio da súa aldea e da Galiza -o galego- cando realiza declaracións referentes á pandemia ou outros asuntos na súa función de cargo público; e deixando claro que as persoas casteláns que cren e practican a democracia son moi respectables), presidente enxebre, presidente autóctono, presidente indíxena (isto xa sería dorarlle en exceso a pílula aos finos pailáns centralistas que nos miran aos galegos coma tales) ou presidente vernáculo. Poderían ser moitos máis. Ao final decántome por unha acepción moi usada na época da Sección Femenina e da OJE dos fascistas de Franco, que fai máis xogo co personaxe, a de presidente vernáculo. Ía dedicarlle un artigo exclusivo pero, coa velocidade que vai este tema da pandemia, o confinamento, a “desescalada”, etc. córrese o perigo de que as cousas vaian ficando no atraso ou que se acumule un exceso de elementos que, de falar deles, compre facelo sen atrasos para non ficar obsoletos.

Se confiamos nas súas palabras, ao noso presidente vernáculo da Xunta de Galicia o que lle interesa nestes intres e o que move todas as súas actividades é frear a pandemia; que o das pendentes eleccións ao Parlamento Galego xa se verá cando as cousas estean máis calmadas. O problema estriba en que eu non teño nin un ápice de confianza nel nin nas súas palabras; e se alguén me pregunta pola súa fiabilidade direille que ao meu entender é unha persoa que non ten ningunha credibilidade. E os feitos din que está facendo campaña electoral e buscando o momento propicio para continuar co proceso electoral en suspenso. Eu non lle creo nada porque xa estou acostumado ás súas continuadas informacións erráticas ou as súas continuadas mentiras; leva así máis de dez anos; desde antes incluso de ser presidente da Xunta de Galicia, tempo no que fixo unha pre-campaña e unha campaña electorais sementadas de falsidades contra os seus opoñentes políticos; sei da súa manía de botar a culpa das súas decisións e actos a terceiros cando coida que a estas non hai por onde collelas e poñen de manifesto o seu desleixo e a súa incapacidade para gobernar. Aí están as súas recentes afirmacións de que agora hai máis médicos, ou de que hai máis camas hospitalarias na Galiza, que antes do seu goberno; ou que a falta de EPIs e mascaras de protección nos centros sanitarios galegos é culpa do goberno central. E iso con só ollar para estes últimos días.

Sanidade, Educación e Vivenda ou a incompetencia disimulada.

É evidente, tamén, que non podemos separar as súas incompetencias, limitacións e prepotencia das actuacións dos seus conselleiros e conselleiras. Así vemos que cada vez que o Conselleiro de Sanidade fai declaracións sobre a pandemia nos programas locais da emisora da SER en Vigo , por poñer un exemplo, non ten empacho algún en afirmar que gracias a que se construíu o hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo esta cidade conta con máis recursos para facer fronte ao COVID-19; a realidade é que o goberno de Feijóo pechou numerosas camas hospitalarias públicas nesa cidade, que reduciu o número de camas hospitalarias previstas para ese hospital, que ía ser plenamente público e que o Partido Popular converteu nun centro comercial privado. E que, tamén, reducíu persoal en toda clase de traballos sanitarios tanto hospitalarios como na atención primaria ao longo do seu mandato; incluso agora, en plena pandemia, está a rescindir e a non renovar contratos ao persoal sanitario.

Outra mostra é a ineficiente e incapaz Conselleira de Educación, que non ten empacho en botarlle ao goberno central as culpas de que a Xunta non teña anulado antes, como teñen feito hai tempo outras comunidades, a convocatoria de oposicións ao ensino público, cando as competencias no tema son plenas e exclusivas (agás os temarios da maioría das especialidades) da Xunta de Galicia; ou que é incapaz de tomar decisións sobre un final de curso coordinado e igual para todo o ensino non universitario de Galiza, que deixa nas mans de cada claustro que faga o que estime oportuno, a la vaicheboa; asi, a un alumno ou alumna de Mazaricos se lle pode avaliar de diferentes contidos e con criterios diferentes que a outro do mesmo nivel de Ribadeo ou do Barco de Valdeorras. Ou, se así alguén o decide (claustro, departamento, área ou profesor) poderíase avaliar, polos mesmos contidos e cos mesmos criterios, a un alumnado que teña posibilidades de acceso ás redes e puidera seguir as clases virtuais de quen as impartira que a outro alumnado do mesmo grupo e nivel que non ten acceso (sexa cal sexa o motivo) ás redes informáticas e non pode seguir as ensinanzas impartidas por ese medio. Un total despropósito e unha deixación de responsabilidades o desa señora conselleira, e, por engadido, o do seu xefe.

Ou a “ocorrencia” da Conselleira responsable de vivenda da que xa falamos nun capítulo anterior desta serie que se dirixe ao goberno central para que derrogue a norma que impide os desafiuzamentos mentres dura o estado de alarma porque enfría o mercado e prexudica aos propietarios. Todo un despropósito se o vemos desde o punto de vista de garantir uns mínimos de condicións de vida para as persoas que polos seus despedimentos do traballo, pola falta de ingresos derivada da pandemia, ou simplemente porque a burocracia e tardanza da Consellería de Traballo ao xestionar os ERTEs impide que poida cobrar en abril o que lle corresponde non poden facer fronte aos pagamentos dos alugueiros (por exemplo: vemos que moitas traballadoras domésticas foron despedidas ilegalmente polos seus patróns ao inicio do estado de alarma; e sabemos que unha inmensa parte das mesmas non están dadas de alta na Seguridade Social, polo que non teñen dereito a paro e tampouco ingresos con que pagar a renda; e sabemos tamén que a maioría dos patróns que fan estas cousas son xentes acomodadas e que votan á dereita).

Máis estes despropósitos non son casuais nin improvisados. Están todos dirixidos á base electoral do Partido Popular e, polo tanto, forman parte da campaña de Núñez Feijóo cara ás eleccións galegas, que leva en campaña desde que tivo que adialas por mor da pandemia e o estado de alarma e non a deixa aínda que se lle colguen dos chilindríns. Iso si, di que o que a el lle importa son as persoas; non sei si se refire ás que se contaxian nos hospitais por falla de medios de protección, se fala dos maiores que sofren en “residencias integradas” porque faltan as camas hospitalarias públicas e o persoal para atendelas que a Xunta do PP pechou e despediu; ou se fala das coidadoras e coidadores de maiores nas residencias que non teñen EPIs porque nin a Xunta nin as súas empresas os facilitaron; ou se fala dos vellos e vellas que finan nos morredeiros nos que se converteron algunhas das residencias nas que moran e ás que o desleixo e privatización por parte de quen debería velar por eles está tendo como consecuencia numerosos falecementos. E a culpa non é da Xunta... Como pretende Feijóo que creamos o que di?

A comedia electoral do “estudo epidemiolóxico” (ou o baile dos 100.000 test).

Outra das pantasmadas do noso presidente vernáculo está relacionada cos test do COVID-19. Parece ser que o goberno central remitiu ao goberno de Núñez Feijóo un número importante de test para que foran realizadas as probas entre as persoas máis expostas a poder ser contaxiadas polo virus, nomeadamente persoal sanitario e auxiliar de hospitais e centros de saúde, persoal de limpeza de hospitais, persoal de residencias de maiores, persoal de ambulancias, etc.; e a Xunta de Galicia non nega esta recepción. Como sabemos pola prensa, a realización de test a todo o persoal foi unha reivindicación constante de todos os colectivos implicados na atención directa aos doentes e potenciais doentes do coronavirus, e a día de hoxe sigue a ser das máis demandadas polo persoal da sanidade e polos técnicos das ambulancias. Pois nada, o señor Feijóo, coa habilidade demagóxica e a sapiencia que o caracterizan, decide que eses 100.000 test non se van dedicar a detectar a presencia do coronavirus entre a poboación en situación de maior risco, senón para facer un estudo electoral... (perdón), ...epidemiolóxico entre a totalidade da poboación galega. O cal non estaría nada mal se os resultados deste tipo de test foran definitorios do estado do COVID-19 na Galiza, cousa que non é así porque este tipo de test debe ser complementado con outros dous para ser definitorio debido ao seu alto índice de erros nos que pode considerar positivos a negativos ou viceversa. Pero aínda está peor se temos en conta que xa estaba anunciado polo goberno do Estado a realización dun verdadeiro estudos epidemiolóxico, con un alto número de mostras, e por tanto cun alto índice de fiabilidade, entre o conxunto da poboación do Estado; estudo que non só comprendería os test que pretende facer Núñez Feijóo, senón que levaría dúas probas complementarias que sinalarían non só a presencia do virus en enfermos contaxiados e asintomáticos, senón que mostrarían ademais as persoas non enfermas pero con anticorpos do COVID-19 por ter pasado xa a enfermidade. 

En suma, este chamado “estudo epidemiolóxico da Xunta de Galicia” é outro esperpento máis, protagonizado pola Xunta de Galicia presidida por Núñez Feijóo; esperpento que só ten senso se é analizado coma unha parte máis da súa campaña electoral. Campaña que, neste caso, utiliza á poboación galega coma se un coello de indias se tratara, servíndose das súas ansias e dos seus medos e proporcionando resultados que seguramente non están axustados á realidade, cousa posta enriba da mesa polo persoal sanitario que á vista dos resultados tiña fundadas dúbidas da utilidade real do rimbombante estudo. Iso si, despois das declaracións neste senso dos facultativos sobre a máis que posible tomadura de pelo, hai tres días que nada se sabe do tema; nin sequera os xornais afíns ao Partido Popular (todos menos un dos galegos editados en papel) falan do tema, o cal me inclina a crer que ou ben ocultan os resultados ou ben prefiren xa calar co tema debido á súa demostrada incompetencia.

A desescalada segundo o noso presidente vernáculo.

Unha das constantes da critica das dereitas extremas (Partido Popular e Vox) ao goberno do Estado foi a de actuar de forma improvisada, sen bases reais sobre as que sustentar a maior parte das medidas, chegando a falar incluso de “arresto domiciliario” da poboación e de secuestro das competencias das comunidades autónomas (CC.AA.). E, ultimamente, acusando ao goberno central de atentar contra as liberdades democráticas “de los españoles”. E Feijóo, por moito que vaia de moderado, non ía ser menos que os seus correlixionarios e apuntóuse ao coro. Mais, quenes son eles, Feijóo e o resto dos peperos e peperas, para falar de atentar contra as liberdades democráticas e do secuestro de competencias das CC.AA.? Lembremos que os maiores atentados ás liberdades democráticas básicas (manifestación, expresión e asociación) foron perpetradas por gobernos do Partido Popular coa aprobación da chamada Lei Mordaza e coa reforma do Código Penal en sentido fascista, sendo presidente do goberno central Mariano Rajoy, Presidenta do Congreso Ana Pastor e sendo deputado Pablo Casado, que por suposto votaron favorablemente xunto cos demais franquistas do seu grupo parlamentario; medidas que supuxeron o asasinato de principios básicos de calquera democracia perpetradas polas novas xeracións de franquistas agrupadas no Partido Popular; do mesmo xeito, e durante este mesmo período, foi cando se produciu a maior recentralización do Estado en detrimento das competencias das CC.AA. desde a instauración do chamado estado das autonomías ou de "café para todos". E logo, de que falan? Certo é que na daclaración da loita contra a pandemia do coronavirus se quebraron en demasía as competencias da CC.AA., que posiblemente non facía falta chegar aos extremos que se chegaron en moitos aspectos e que podía ser posible chegar a acordos sobre medidas e forma de cumprilas, tanto as iniciais como as de da desescalada do estado de alarma. Evidentemente, non saberiamos cal sería a actitude do Partido Popular que posiblemente non sería nada construtiva; pero hai outros actores políticos no taboleiro estatal distintos de PSOE e Partido Popular aos que non se lles respectou a súa propia personalidade desde o Goberno. Pero iso non lle pon razón aos incompetentes peperos.

No mesmo día ou ao seguinte de anunciar a realización do seu test electoral, Núñez Feijóo, sen ter bases nas que sustentar nada, e incluso sen ter os resultados do seu test, púxose a pontificar como debería ser a desescalada en Galicia con críticas ao goberno central polas súas propostas neste terreo. E como ía ser a desescalada de Núñez Feijóo? Foi anunciado este desexo cando aínda non comunicara o goberno central como ía ser a reincorporación paulatina á normalidade. Segundo podemos ler en La Voz de Galicia en nova do 25 de abril (o xornal máis próximo, por non dicir apegado, ao Partido Popular) a desescalada segundo o noso presidente vernáculo consistía, a grandes trazos, no permiso para a apertura de concesionarios de automóbiles, de permitir facer deporte individual, abrir mercadillos de proximidade con limitacións e abrir certos establecementos comerciais con cita previa. Un xenio o noso presidente vernáculo. A intención era máis que clara: botarlle os cans e os cabreos contra o goberno central e os seus apoios no Congreso. Táctica electoral clásica no Partido Popular cando nada novo ten que dicir. Na Galiza, seguía a campaña de Núñez Feijóo e este negando a súa existencia.

O seu lema: “Sigamos a cabrear ao persoal e manteñamos a nosa campaña electoral”.

O Partido Popular non ten alternativas reais para propoñer nin no momento actual nin no momento futuro para controlar a extensión da pandemia. Se eles estiveran no goberno do Estado faríano peor que o goberno actual, porque non establecerían nin unha soa medida de protección para os traballadores asalariados nin para a conciliación laboral (con isto non quero dicir que considere suficientes as medidas adoitadas polo actual goberno para protexer aos máis débiles dos efectos económicos do andazo do coronavirus).

Por iso, a única vía que teñen eses sen vergonza das dereitas é a de lograr o cabreo social contra a xestión gobernamental dunha cidadanía desorientada e asustada pola pandemia, incluso facéndoo responsable das propias actuacións da dereita onde ten responsabilidades de goberno exclusivas. E esta é unha via que saben manexar perfectamente e que xa lle ten dado resultados anteriormente.

Esta falla de alternativas pola banda dos peperos, as presións dos seus aliados sociais e mantedores, sobre todo os grandes empresarios, e as ansias de facer caer ao actual goberno e así de poder para dirixir un goberno de extrema dereita ultraliberal para o período post-pandemia están levando á dereita franquista e nazi-fascista, baixo a dirección do Partido Popular, a adoitar posturas que van contra calquera forma ética de exercer unha oposición democrática, incluso creando falsas expectativas entre a poboación ao insinuar de forma indirecta e subliminar que a extensión do contaxio xa está controlada e non fai falla manter o estado de alarma (así estamos a ver que a xente non coida na rúa as medidas mínimas de precaución que médicos e epidemiólogos aconsellan; e xa veremos, se saen coa súa, como será a dinámica do rebrote que se espera para o outono). Eles o que buscan é un goberno que poida aplicar unhas medidas aínda máis duras e agresivas contra a clase traballadora que as que o actual goberno vai a aplicar por moita Esquerda Unida e moito Podemos que teña no seu interior (neste senso a experiencia de Tsipras en Grecia é moi ilustrativa).

Os que levamos anos interesándonos pola liberdade e a democracia neste país temos moi claro que a dereita franquista e a dereita nazi-fascista non ten escrúpulos nin ética á hora de utilizar calquera cousa ou engado para establecer un clima de cabreo e malestar na sociedade e contra un goberno. Sabemos que utilizan todo o que teñen ao seu alcance, sobre todo a mentira sistemática e as cloacas do Estado que se preocuparon de crear e alimentar nas súas épocas de goberno e poñendo ao fronte de organismos que deberían garantir a seguridade do conxunto dos cidadáns e non os intereses da corrupción a suxeitos corruptos e indesexables; todo para lograr os seus propósitos. Amais teñen múltiples voceiros entre o lixo que invade á maioría os medios de suposta información do país, incluso moitos dos públicos, mensaxeiros da desinformación, da manipulación e da extensión das falsidades creadas pola dereita franquista e a outra extrema dereita. Unha manipulación mediática en toda regla. E o goberno da Xunta de Galicia, presidido por Núñez Feijóo, e os seus medios amigos tamén están nesa verbena de falta de ética; e aquí aínda máis agudizada por esa evidente campaña electoral que nega unha e outra vez o presidente do Partido Popular de Galicia e da Xunta de Galicia, o noso presidente vernáculo.

Unha manifestación desa falta de escrúpulos que ten a dereita franquista foi a imposición da ralentización da tramitación dos ERTEs no Servizo Galego de Emprego, como teñen acusado os sindicatos, atrasando os cobros que aos que tiña dereito a clase obreira afectada no mes de abril. Insinuación de culpa contra o goberno do Estado por parte de instancias da Xunta de Galicia e do Partido Popular, apoiados polos seus voceiros de información veraz e independente. Parella a esta rastreira e impresentable forma de actuar, ofrecen créditos ás familias ás que previamente lles nega vía burocracia o cobro do seu salario; créditos que non sei como serán pero aos que posiblemente, tendo en conta a forma de actuar dos distintos gobernos galegos liderados polo Partido Popular, non poidan acceder os máis necesitados.

Agora os intentos de xerar cabreo van dirixidos aos pequenos comerciantes e ás limitacións que o goberno central decretou para a apertura de establecementos comerciais e de restauración. Non se acorda que na súa proposta de desescalada as medidas aínda eran máis duras que as anunciadas polo goberno central para adoitar a partires do 11 de maio. Está claro que quere alporizar aos pequenos empresarios e traballadores autónomos, á súa base electoral máis fiel e, ao mesmo tempo, esnaquizada por eles.

Posiblemente, e temporalmente, se chagaran ao goberno do Estado os franquistas crearían unha especie de esmola social temporal (nada que ver cunha renda social permanente para os máis desfavorecidos nin coa renda básica, con e sen pandemia, coa que a dereita e os empresarios non están de acordo) que servira aos seus protexidos para manter un mínimo de vendas e para aplacar o descontento social. Isto o estaba pedindo ata o señor Guindos desde a súa poltrona da Unión Europea e o señor Montoro, antigos ministros de Economía e de Facenda, respectivamente, con Mariano Rajoy; curiosamente dous dos principais artífices da ruína e da precariedade da clase obreira e dos pequenos e medianos empresarios durante o tempo que sucedeu á crise do 2008; e un deles, o legalizador do fraude fiscal ao través das famosas “regularizacións fiscais” ás que se acolleron unha gran parte da xentalla afín ao seu partido e que estafou e roubou ao erario público do Estado, entre eles gran parte da familia Borbón, familia da nobreza parasitaria con unha tradición secular de corrupción a conta dos bens públicos.

A represión como remedio contra as críticas internas.

Outra dos signos característicos do goberno Feijóo, que se volveu poñer de manifesto nesta época da pandemia, é a de calar toda discrepancia que poida xurdir no interior da administración autonómica, sobre todo se esta discrepancia sae a luz ou se fai pública. Dous casos mostran este tipo de comportamentos nesta época de pandemia. O primeiro foi a destitución da xefa do servizo de cirurxia plástica e reparadora do Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo por facer públicas no seu Facebook persoal as presións ás que estaba sometida pola dirección do citado hospital debido á insistencia da profesional en usar máscara de protección e esixir medios de protección individual para atender aos doentes nunha etapa na que os contaxios por COVID-19 estaba a crecer en progresión case xeométrica. A escusa para a destitución foi a de falta de confianza; isto para unha profesional que ten fama de ser moi concienciuda no seu traballo, no coidado dos doentes e unha excelente compañeira. A verdade todos supoñemos que non foi esa, senón a actitude da doctora. E por moito que o neguen non imos crer outra cousa.

Outro caso é a destitución como director da residencia integrada de Baños de Molgas de un especialista en xerontoloxía, destitución materializada ao día seguinte de que ese xeriatra realizara unhas declaracións á Cadena SER en Galiza que poñían en cuestión algunhas das actuacións da Xunta de Galicia ao respecto das residencias de maiores e ao tratamento nestas de doentes de COVID-19 nas propias residencias ou nas recen creadas residencias integradas habendo sitio en hospitais públicos ou privados. Non é que foran unhas declaracións moi duras coa actuación das consellerías de Política Social e Sanidade, simplemente razoables; pero si discrepantes e, por moito que o neguen, as coincidencias non existen, como se pode extraer dunha nova aparecida en Galicia Confidencial. Aquí, na Galiza, sabemos con quen bailamos e coñecemos as súas mañas. E as coincidencias en certos temas non existen.

Cousas recentes e cousas que fican no tinteiro.

Xa se falou noutro artigo desta xeira do tema das residencias de maiores na Galiza. Non falamos da contratación de persoas sen titulación para atender aos maiores que permaneceron nesas residencias afectadas polo COVID-19. Tampouco nos estendemos na falta de provisión de equipos de protección para os seus traballadores, nin da realización de probas xeralizadas ao persoal dos xeriátricos. Pero imos poñer aquí, polo seu interese, un video que circulou pola rede que contén unha declaración dun traballador dun xeriátrico público cuxo nome é Xan Carlos Ansia, que nos da unha visión moi ilustrativa da actuación do goberno de Núñez Feijóo e o seu goberno respecto das residencias de maiores, actuación que xogou un papel esencial na extensión do virus neses establecementos entre residentes e persoal.

Outro asunto non tratado é o continuado e progresivo despedimento de persoal contratado para atender aos maiores nas residencias intervidas privadas pola Xunta de Galicia, volvendo a deixar aos maiores alí residentes ao coidado do escaso número de persoal contratado polas empresas cuxas actuacións, combinadas coa falta de inspección efectiva da consellería encargada, provocaron numerosos contaxios e mortes entre os residentes nas mesmas.

O mesmo está a ocorrer nos centros sanitarios, onde despois de non renovar contratos ao persoal sanitario e auxiliar que estaba de baixa por enfermidade (que en teoría, e parece ser que só en teoría, deixou de facer cando saiu á luz pública), agora a Consellería de Sanidade está a despedir aos contratados con motivo da pandemia, sen esperar á fin da pandemia, nin aos resultados dos seus propios "estudos", nin ao seu case seguro rebrote, nin para estabilizar os cadros de persoal tanto da atención primaria como da atención hospitalaria.

En fin, xa vemos que baixo a dirección de Alberto Núñez Feijóo, o noso presidente vernáculo, este país, Galiza, non funciona. Polo menos para a maioría da cidadanía. Si funciona para unha millonésima parte da súa poboación, que se fai rica e máis rica a costa do sufrimento dos demais.

E, finalmente, todo o que non se di.

E iso que non temos falado da industria, ou da falla dela e tamén da falla das súas perspectivas. Si o fixemos de paso co comercio e do que sofren os pequenos comerciantes coas políticas dedicadas a favorecer ás grandes cadeas e ás grandes áreas comerciais en detrimento daqueles (e, por riba, a maioría nen se decatan; o cal é moi triste). Tampouco falamos de educación, un área na que impera a política dunha constante vía de privatización e dun abandono da escola e o medio rural que favorece a despoboación e a desaparición da agricultura e a gandería. Nin da política forestal; ou, mellor dito, da política de destrución do bosque e da busca da desertización ao través do eucalipto.

En fin, hai que botalo. A el e aos seus correlixionarios franquistas. Adeus señor presidente vernáculo. Espero que, pese a todos os seus esforzos por enmascarar unha descarada campaña electoral, non volva saír escollido.

Saúde e república.

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (medidas adoitadas a destempo e personaxes vomitivos que se chaman oposición) (4)

As actuacións gobernamentais marcaron o proceso de loita contra o COVD-19. Desde as do goberno central ata as das comunidades autónomas. Incluso as do noso ínclito presidente vernáculo, Nuñez Feijóo, que aproveita ata o último minuto da crise para facer propaganda electoral aínda que iso poida ser contraproducente para acabar canto antes co pandemia. Aínda que sexa para darlle volta ás súas meteduras de pata e achacárllelas a outros, como pasa co das residencias privadas de maiores ou coas cifras de afectados polo coronavirus.

Certo é que moitas das actuacións dos personaxes de distinta caste e cualidade non se poden, en numerosas ocasións, analizar sen se referir a outros de carácter distinto e/ou antitético; sobre todo as actuacións dos gobernos, condicionadas pola oposición ou por empresarios ou sindicatos ou polas mesmas diferencias internas do propio goberno. Mais unha cousa que non debemos perder nunca de vista: todas as posicións tanto dos partidos da dereita franquista como os da “esquerda diluída” ou as medidas adoitadas, absolutamente todas, teñen a súa orixe nas posicións de defensa dunha determinada clase social ou de cesión ás presións da burguesía; iso pese a que dentro da defensa dos intereses dunha mesma clase social poidera haber diverxencias na intensidade das medidas ou posicións defendidas (por exemplo, o franquista Partido Popular e o nazi-fascista Vox defenden á mesma clase social – a burguesía- pero as súas posicións aínda que maiormente coincidentes no fondo non sempre coinciden na forma, agás nesta crise eco-sanitaria nas que parecen estar á par).

Teño que aclarar que o meu “estado informativo” é máis fondo no referido ao Estado central en xeral, á Comunidade de Madrid e a Galiza. Os dous primeiros porque son os que saen nos informativos e nos xornais estatais con edición dixital (prescindín, por consideralos como non fiábeis, de xornais como La Razón, ABC, El Mundo, OK-Diario, Libertad Digital, ...e outras cousas polo estilo). No referido á Galiza a información ven determinada por diarios publicados en dixital, prescindindo, pola mesma razón que a dos estatais antes mencionados, de La Voz de Galicia, Faro de Vigo, El Correo Gallego, La Región,... e outras cousas polo estilo).

Emerxencia sanitaria na Galiza e Estado de Alarma no Estado.

Na primeira semana de marzo, pese a que a Organización Mundial da Saúde (OMS) aínda non tiña declarada a pandemia do COVID-19, xa se aventaba que a cousa podería ser grave a un curto prazo. O día 11 de marzo a OMS, aínda que tarde, declarou por fin e oficialmente a pandemia causada polo coronavirus COVID-19. O día 14 dese mesmo mes, o Goberno do Estado declarou o estado de alarma, con efectos desde as 0:00 horas do luns día 16, e centralizou as medidas sanitarias no goberno do Estado, sen por elo retirar a totalidade das competencias ás comunidades autónomas que as tiñan traspasadas.

Na Galiza, o día 13 de marzo, a Xunta de Galicia declarou a situación de emerxencia sanitaria durante 14 días naturais a contar desde ese propio día 13 de marzo; esta alarma sanitaria aparte de crear e activar unha xeira de organismos públicos para o control da pandemia, amais de establecer lugares de confinamento seguro para colectivos e persoas en risco (parece ser que, na práctica, estaban excluídas as persoas clientes das residencias privadas de maiores, do que xa temos falado nun artigo anterior), declaráronse limitacións á apertura e funcionamento de diversas actividades onde se puideran congregar grupos numerosos de poboación. Estas medidas foron asumidas e ampliadas polo goberno central coa declaración do estado de alarma estatal do día seguinte.

As zonas máis castigados pola pandemia ata ese momento eran a Comunidade de Madrid, A Rioja, o País Vasco e Cataluña. E as autoridades, tanto do Estado como das comunidades autónomas, chamaron ás respectivas poboacións a manterse nos domicilios e a non concorrer a lugares de aglomeración cidadán. Nese fin de semana do 14 e 15 de marzo, milleiros de residentes “sans” da capital do Estado espalláronse por todo o Estado, sobre todo cara a aqueles lugares de costa e de segundas residencias, contribuíndo a levar e estender o virus alá por onde pasaron; toda unha mostra de irresponsabilidade e insolidariedade por parte desa parte da cidadanía, á que se lle supón (polas súas posibilidades económicas) un nivel de formación suficiente para comprender que non estaban a facer ben.

Un caso singular deste escapismo irresponsable foi o do ex presidente do Goberno do Estado e membro destacado do Partido Popular, José María Aznar, e da súa parella, Ana Botella, ex-alcaldesa de Madrid por ese mesmo partido. Eses dous, en lugar de permanecer no seu domicilio cotiá en Madrid, desprazáronse cara á súa segunda residencia en Marbella (e non para confinarse, que víronnos pasear), dando toda una lección de irresponsabilidade; sobre todo vindo dun suxeito que vai pola vida pretendendo dar leccións de responsabilidade e cordura cando vemos que a realidade difire do discurso que se gasta ese imbécil. Non esquezamos toda a mentira mantida por ese “personajillo” durante anos e anos sobre a autoría dos salvaxes atentados do 11-M de 2004 en Madrid sendo Aznar Presidente do Goberno; mentira aínda non asumida publicamente por el como coautor da mesma e como unha irresponsabilidade, nin me consta a súa petición de perdón ao conxunto do país e ás vítimas daquel atroz atentado por manter esa mentira anos e anos.

As medidas gobernamentais. Primeira declaración do Estado de Alarma.

Coa asunción de todas as medidas de carácter sanitario, de interior, de transportes e de defensa pola parte do goberno central coa declaración do estado de alarma e o confinamento da poboación nos seus domicilios, aínda que deixando en mans das comunidades autónomas (CCAA) a execución das mesmas alí onde tiñan as competencias, o goberno deixaba para si toda a responsabilidade sobre as medidas a adoitar no conxunto do Estado, aínda que a súa execución nos aspectos sanitarios, fóralles encomendada ás CCAA. Podemos dicir que foi case unha aplicación xeneralizada do artigo 155 da Constitución, vía estado de alarma, pero mantendo ao mando das institucións sanitarias a quen ata ese momento o tiña.

Ao meu entender este foi o primeiro erro do Goberno Central; e foino por varios motivos fundamentais: a) quitarlle competencias ás CCAA en aspectos que estas podería exercer coa mesma eficacia que o Estado central (sanidade e seguridade naquelas CCAA con competencias); b) servir de escusa a certas CCAA para que, tendo incumprido anteriormente coas súas obrigas respecto á saúde pública e aos equipamentos materiais e humanos coa que debería contar sempre a súa rede sanitaria pública, e podendo incumprir coas obrigas establecidas (sobre todo no referente á información), e retorcendo todo ata mentir coma cosacos cargados de vodka, derivaran as súas responsabilidades cara ao goberno central, achacándolle a este responsabilidades deses gobernos autónomos, como a responsabilidade pola falla de equipamentos de protección individual (EPIs) para sanitarios e poboación ou ocultando información sobre contaxios e falecementos por COVID-19 en establecementos da competencia autónoma; c) sacar o exército á rúa; en teoría baixo dependencia e só a requirimento de Interior, na práctica parece que esa parte das disposición legal foi incumprida polos militares (pero isto é outro cantar do que falaremos ben máis adiante ou ben nun artigo específico); teño que dicir que me parece moi ben que a Unidade Militar de Emerxencia (UME) participara na desinfección de espazos públicos e residencias de maiores, o cal non quer dicir que non estea en desacordo coa existencia desa unidade como parte do exército. Unha unidade que, dito de paso, cobra ás CC.AA. pola súa participación na extinción de incendios forestais en lugar de ir de balde porque se mantén dos nosos impostos e non temos por que pagarlle dúas veces. O que non sei si tamén lle vai cobrar ás residencias de maiores privadas pola súa actuación de desinfección. Eu póñoo en dúbida. Veremos.

Pero tamén digo que ese estado de alarma, ao igual que a declaración da emerxéncia sanitaria da Galiza, chegou tarde e que gobernos como os de Madrid, Galiza, A Rioja, País Vasco e Cataluña deberon decretar o confinamento das súas poboacións xa na semana do 9 ao 15 de marzo; e se carecían de competencias para facelo, esixir do goberno central que así o fixera. E non valen as escusas como as que esgrime a señora Díaz Ayuso, presidenta da CA de Madrid, de “que non tengo competencias para confinar a los madrileños” (con esa vociña e toniño que a caracteriza). Neste senso, o Goberno Central actuou moi mal, decretando tarde o estado de alarma; como tamén actuou moi mal non facendo caso ás reclamacións de isolamento por parte de distintos gobernos autonómicos (entre os que non estaba o de Madrid, foco principal da pandemia no Estado Español, e tampouco o goberno de Núñez Feijóo).

Feijóo tiña que ser coñecedor de que ía a haber numerosos desprazamentos desde Madrid cara a Galiza, polo que as posibilidade de que a poboación galega estivera exposta ao contaxio era moi elevada; de feito, foi ese sábado cando decretou o estado de emerxencia sanitaria. Por moito que poida negalo, o Presidente da Xunta tiña que saber do desembarco de numerosos coñecidos ou correlixionarios seus procedentes de Madrid cara a localidades como Sanxenxo, Baiona, O Grove, ... e con eles todo o séquito de aduladores, pelotas e imitadores que adoita seguilos aos seus lugares de vacacións. Pero como ese señor estaba, e sigue, en campaña electoral permanente non quixo pechar desde o mesmo venres ou sábado todos os establecementos de hostalería e pisos vacacionais da comunidade, posiblemente polos efectos imprevisibles que puideran ter sobre a súa campaña electoral. Tampouco se dirixiu ao Goberno do Estado para que illara a Galiza ou Madrid coa finalidade de preservarnos a nós e ao resto do Estado das potenciais exposicións o virus; de feito os primeiros casos detectados na Galiza foron de persoas que viñeron desde Madrid nesa fin de semana ou que estiveron en contacto con xentes procedentes da comunidade madrileña.

Outra das medidas adoitadas, tanto polo goberno central como pola Xunta de Galicia, foi a suspensión parcial de numerosas actividades sociais e económicas que podían posibilitar a aglomeración de persoas e o espallamento dos contaxios: bares, restaurantes, espectáculos, actividades comerciais presenciais,... Mais, curiosamente, non se suspenderon actividades fabrís nin de construción que non estaban consideradas como esenciais para o mantemento mínimo da sociedade; e iso a pesares de que nelas era imposible manter as medidas de prevención aconselladas, tanto por falla de medios nas empresas como pola dificultade de adquirilos no mercado, amais de non poder as manter distancias de seguridade entre os e as traballadoras aconselladas para estes casos (xa era dificultoso, por falla de EPIs, manter as medidas en moitas das actividades esenciais). Tamén foi un erro importante o non establecer a obriga das empresas “esenciais” de proporcionar medios de protección aos seus empregados máis expostos (por exemplo caixeiras de supermercados); Esta medida de paralización parcial foi criticada por diversos sindicatos de clase. Foi un dos maiores fallos iniciais do goberno central: poñer en perigo a saúde dos traballadores e das traballadoras, así como o das súas familias, expoñéndoos ao contaxio e a contaxiar; todo por sucumbir ás presións da gran patronal e das voces que no interior do goberno do Estado defenden as posicións dos grandes empresarios.

Curiosamente, (...manda carallo!) o Goberno central inicialmente tampouco suspendeu procesións nin misas pese a ser lugares de acumulación de moita xente, tivo que ser a xerarquía católica quen decidiu suspender as procesións da semana relixiosa; aínda que non as misas, que foron suspendidas de facto polo medo dos feles practicantes (...xente de pouca fe).

Outra das cousas negativas atribuibles ao goberno central foi o desfase de catro días entre a declaración do estado de alarma e as medidas dos Expedientes de Regulamentación Temporal do Emprego (ERTEs). Días que aproveitaron moitos grandes e medianos empresarios para desfacerse de traballadores e actividades que en condicións normais non poderían facer; eu estou convencido que ese desfase non foi involuntario por parte do goberno, que foi premeditado e buscado polo menos por unha parte do equipo gobernamental, sen poñer de manifesto que unha norma non se pode ditar con efectos retroactivos. Foi un gol que posiblemente vai ser recompensado nun futuro ao través dunha porta xiratoria e que favoreceu aos mesmos que a non suspensión total das actividades fabrís non esenciais. De novo, o goberno de maioría PSOE á par dos empresarios e fronte aos intereses da clase obreira. Este aspecto foi criticado tamén por moitos sindicatos de clase; por desgraza non todos os sindicatos criticaron a falta de protección do traballo durante eses catro días.

Aínda que insuficientes, dicir que nestes primeiros días do estado de alarma si houbo cousas positivas; así foron moitas das medidas tomadas cara aos traballadores autónomos, como a suspensión de cotizacións, aprazamento de pagamentos ao Estado ou para axilizar o paso ao estado de suspensión de actividade (paro). E digo insuficientes porque os pagamentos a provedores hai que facelos, por exemplo; e as medidas para os cobros estatais das axudas son pouco áxiles e tardarán en chegar. Pero como dixen o outro día, eses que pensan que son “empresarios” e renegan da súa condición de clase sempre se queixan; e a min non me dan ningunha pena, nin me vou mover por eles ata que a maioría sexan como foi o meu defunto pai.

Igualmente os préstamos ICO, xestionados por bancos privados, van ter a problemática que sempre tiveron as empresas que pretenderon beneficiarse de préstamos oficiais; os bancos privados van atrasar todo o posible e dificultar todo o posible a concesións deste financiamento, tentando colocar os seus propios produtos ou colocar produtos complementarios pola porta de atrás (como xa se tn denunciado). Esto nos mostra, unha vez máis e un motivo máis, a necesidade de crear un banco público con rede de oficinas propias que estableza competencia cos bancos privados. E máis tendo en conta que hai suficientes indicios para afirmar que a concentración bancaria privada no Estado Español propiciou un funcionamento bancario en réxime de oligopolio, onde se establecen pactos abusivos para con os usuarios e clientes. Por iso este financiamento ICO debería ser xestionado directamente entre ICO e empresarios solicitantes ou ao través dalgún organismo público.

Desta tardanza tamén vai ser vítima a clase obreira que non vai cobrar nómina completa de marzo, e sobre todo de abril, e o Estado vai ser pouco áxil en tramitar os dereitos ao subsidio de desemprego causado polos EREs ou os ERTEs. Medidas, os ERTEs e os ERES, produto da reforma laboral regresiva emprendida polos gobernos do Partido Popular baixo a presidencia de Mariano Rajoy.

Ampliación do estado de alarma e do peche de actividades.

Coa ampliación do estado de alarma e, por fin, coa paralización de moitas das actividades non esenciais e focos de contaxio que estaban funcionando, xa non se cometeron tantos erros na protección do traballo. Parece que o goberno fiou máis fino. Só queda que activara, amais, os mecanismos de inspección do traballo e seguridade social para evitar potenciais fraudes empresariais, sobre todo naquelas comunidades autónomas con competencias na materia que o ben non contan con suficientes medios humanos e materiais ou ben, e directamente, “pasan” de inspeccionar de forma concienciuda ás empresas. E diso aquí, na Galiza gobernada polo Partido Popular, sabemos moito.

A paralización das novas actividades non esenciais ditaminouse ata o mércores da semana relixiosa católica, incluído. A partir dese día as empresas paralizadas puideron retomar a actividade. A xuízo dos sindicatos e, tamén, do comité de expertos que asesora ao goberno central ese levantamento da paralización foi excesivamente precipitado; deberían manterse máis tempo a paralización desas actividades pois non estaba nada claro cal era a evolución dos contaxios e contaxiados. Isto, por mor da falta de realizacións de tests á poboación, por falta de elementos de protección individual nas empresas e por que non se sabía a ciencia certa cal era a repercusión real do coronavirus; por unha parte, a falta de medios de toma de mostras que non permite coñecer cunha certa aproximación o número de portadores sen síntomas; por outra parte as cifras reais de afectados, por falta de datos ou por datos mal proporcionados desde comunidades autónomas (de feito hoxe sae no BOE unha disposición de como deben proporcionar as CCAA os datos sobre afectación ao Mº de Sanidade; por algo será). O de non facer caso aos comités de expertos debe ser un vicio do PSOE cando a dereita económica mira en perigo os seus beneficios; xa pasou coa LOXSE, só que daquela o comité de expertos dimitíulle na súa case totalidade (así quedou como quedou esa lei, sen medios para a súa aplicación e desmembrada).

Esperemos que esa presa (presa xerada non se sabe moi ben por que ou quen) por mandar doutra volta ao traballo ás fábricas e construción e poñer en risco a saúde da clase obreira e as súas familias e achegados non teña consecuencias negativas na saúde pública, porque iso si que non sería perdoado por ninguén. E moito menos por algúns que non queremos, nin de cachondeo, que a dereita franquista, soa ou con apoio dos nazi-fascistas, volva a gobernar este Estado.

Os últimos feitos e as últimas consecuencias da improvisación.

En todo este proceso de combate contra a pandemia do COVD-19 houbo moita improvisación, evidentemente. Unhas veces determinada por que nos enfrontábamos a un virus descoñecido con unha alta capacidade de contaxio, que se estendeu cunha velocidade inesperada e contra a que non había remedios de carácter médico. Por outra parte, esta alta incidencia da enfermidade atopouse cun sistema de saúde pública moi debilitado e con falta de medios materiais e de persoal sanitario e auxiliar, debilidade derivada dos anos nos que a dereita franquista do Partido Popular ou a dereita catalá estiveron gobernando en numerosas comunidades autónomas, no que a sanidade pública foi “desangrada” continuamente en favor das empresas privadas de saúde controladas maiormente por fondos de investimento; así, os hospitais públicos das comunidades con alta incidencia do virus estiveron desbordados tanto por falla de medios como por falla de persoal. Outras das cousas que fixeron aínda máis cruel a incidencia da pandemia foron a difícil tarefa de acadar equipos de protección individual para as persoas que estaban na primeira liña sanitaria do combate contra o bicho.

A práctica totalidade de EPIs e mascarillas son de fabricación china ou doutros países, o que implicaba unha desprotección total da poboación e dos profesionais do Estado Español (e dos franceses, alemáns, italianos,...) ao non poder importar eses elementos coa urxencia que se precisaba. Por riba, o mercado de protección foi vítima de especuladores que elevaron prezos ou comercializaron material defectuoso (houbo que devolver máis dunha partida por non cumprir coa normas requiridas).

De nada servíu que o Estado declarara a preferencia do sector público sanitario sobre todos os elementos de protección que houbera no territorio do Estado, agás -como xa dixen ao principio- para que os incompetentes que gobernan en certas comunidades autónomas con aompetencias plenas en sanidade (e, por tanto, con capacidade para mercar e prever equipamentos) se lle botaran enriba ao goberno central. Quer dicir isto que o Goberno Central o fixo ben? Non, para nada. O goberno central meteu a pata ao repartir ás CC.AA. partidas de mascarillas defectuosas que estaban destinadas aos sanitarios de primeira liña. É culpa do Ministro? Directamente non, pero si de alguén que aprobou o reparto e a compra das mesmas e que debería de estar destituído; e, indirectamente, a responsabilidade política é dos xerifaltes do Mº de Sanidade. Igualmente Feijóo, que enviou aos concellos de Galiza unha partida de máscaras de protección caducadas. Pero o este último personaxe da para outra; menos para o que ten que facer fai de todo, sobre todo botar pola súa boca. Xa falaremos del.

Ata aquí falamos do goberno central. O próximo vai da oposición. E, posiblemente sexa máis curto, porque poucas palabras e cualificativos concretos bastan para describila. Tamén falaremos do noso presidente-vendedor de fume vernáculo.