BCE, Christine e os banqueiros

        Unha vez máis, o Banco Central Europeo (BCE) volveu dar mostras de que as súas funcións reais non son que se ensinan en todos os libros de texto de Economía do ensino medio. O BCE amosa doutra volta que en lugar de ser un organismo público que defende os intereses do conxunto da poboación da Unión Europea é un organismo amparado e financiado pola Unión Europea que se dedica fundamentalmente a defender os intereses da oligarquía bancaria europea, a maior parte das veces en contra dos intereses da maioría da poboación.

        Desta vez os esforzos protectores do BCE centráronse na defensa da banca española anatemizando o futuro imposto temporal que sobre os beneficios extraordinarios do sector bancario prevé establecer o goberno estatal español. Defensa dunha banca que todas as persoas que vivimos no Estado Español sabemos do seu funcionamento e dos seus abusos; e que sabemos, tamén, que para nada merece ningún trato de favor ou especial por parte de ninguén; e menos de calquera goberno que se diga representante da maioría da poboación. Máis ben,  despois de toda a súa política cara aos seus clientes e aos seus propios empregados, a banca española merece casi todo o malo que a calquera persoa se lle poida ocorrer. E iso sen entrar no uso que poidan facer dos fondos que nela teñen depositados polos seus clientes.

        O BCE fixo público un informe que vai asinado directamente pola súa presidenta, Christine Lagarde, señora ultraliberal, seguidora das tristemente célebres teorías monetarias da Escola de Chicago, ex-ministra francesa á que se lle atribúe un papel fundamental no desmantelamento dos servizos públicos galos e na entrada a saco dos monopolios na economía francesa en prexuízo dos pequenos e medianos agricultores e dos pequenos e medianos empresarios; foi directora-xerente do Fondo Monetario Internacional (FMI), organismo internacional dedicado a promocionar o saqueo dos países do terceiro mundo e dos países en vías de desenvolvemento. Durante o seu mandato neste último chiringuito da oligarquía internacional, e enmarcado no debate das pensións públicas, atribúese a señora Lagarde a expresión: “Os vellos viven demasiado e iso é un risco para a economía global. Temos que facerlle algo. E xa!”(1) e, tamén, unha defensora da ligazón entre pensións públicas e esperanza da vida, o que xa de por si suporía unha importante diminución no importe das citadas prestacións. En fin, para darlle de comer aparte.

        Que é o máis significativo do informe?

        O citado documento fala de que a aprobación dese imposto extraordinario sobre os beneficios da banca "suporía riscos potenciais para o sector" bancario. Segundo o lido en distintos xornais eses riscos nin se describen nin se concretan. Fala, ademais, da necesidade de realizar unha "análise exhaustiva" sobre as consecuencias que vai ter sobre o sector bancario. Pediralle o BCE ao sector bancario que faga un estudo do mesmo tipo para ver os efectos que na economía dun país e dos seus cidadáns teñen as súas decisións sobre alza comisións, peches de sucursais e despidos do persoal ?.

        Outra das barbaridades do citado documento é a sentencia cagada sobre que "non sería desexable os ingresos procedentes dese imposto se usen con fins orzamentarios xerais". É a primeira vez que escoito falar que os ingresos previstos dun Estado non figuren coma ingresos nos seus orzamentos xerais, así como a súa partida de gastos que cadren ese orzamento. É unha nova doutrina orzamentaria ou acaso está defendendo a ínclita señora que o Estado participe na economía mergullada ou que leve os seus fondos recadados de forma clandestina a paraísos fiscais?

        Tamén dí que "o citado imposto limitará a capacidade das entidades de conceder crédito aos seus clientes". As propias declaracións de beneficios realizadas polas entidades bancarias manteñen que están diante dun dos mellores anos da súa vida, con beneficios que superan en moito os das súas mellores épocas anteriores. Ou sexa, que medios teñen para poder facilitar crédito; outra cousa é que en lugar de poñer os seus fondos en favorecer a economía real prefiran poñelos na economía financeira, que tantos sustos e desgustos ten dado ao conxunto da cidadanía e que para nada contribúen ao desenvolvemento e crecemento dun país. Porque as escandalosas comisións, os seguros cuasi obrigados, a falta de remuneración dos aforros dos seus clientes, a redución continuada de persoal e o peche de sucursais, a cada vez maior utilización dos cartos de plástico para facer pagamentos, e a deriva dos fondos dos seus clientes cara á financiarización da economía tiveron que poveer moitos cartos e rendibilidade ao sector bancario; cartos que, en lugar de revertir na mellora das condicións de vida, no desenvolvemento técnolóxico, industrial e social do país, contribuíron a aumentar as diferenzas e a agrandar a brecha social, facendo aos ricos máis ricos e aos pobres máis pobres. Polo que non hai razóns para supoñer que un imposto máis gordo teña que limitar a súa capacidade para financiar a economía real. Cousas e sen razóns de Christine Lagarde.

        O establecemento deste imposto, segundo o BCE, "pode chegar a ser un freo para a demanda de crédito ou un aumento do custo por un aumento dos impagamentos". É de Economía de bacharelato que o aumento dos tipos de xuro son o maior freo para a solicitude de préstamos ou créditos; igualmente, que o risco de impagamento por ese aumento nos xuros aumenta nos préstamos contratados a tipos de xuro variables cando hai persoas que non poder facer fronte a eles. E iso depende do BCE, que utiliza o aumento dos tipos de xuro para facer fronte a un aumento dos prezos que ven determinado fundamentalmente pola especulación (das multinacionais da enerxía, dos intermediarios da distribución alimentaria -amparados filosoficamente na guerra da Ucraína- e dos mercados mundiais de futuros agrícolas, a escaseza de componentes electrónicos, etc.). Pero que non está provocada por un exceso de liquidez nun territorio onde á maioría das familias cústalles chegar ao fin de mes e onde os comedores sociais teñen problemas para encher os seus estantes debido ao elevado e crecente número de usuarios dos mesmos. 

        Ou sexa, que non nos veñan con contos cun instrumento, os tipos de xuro, que desde o BCE están a usar de forma premeditada co propósito de concentrar cada vez máis o mercado en menos mans, en favor das multinacionais da alimentación e da manufactura. E claro, a un prazo máis ou menos longo os tiros vanlle saír pola culata tanto aos beneficiadores coma aos beneficiados; porque somos moitas as persoas europeas que estamos ata o mismísimo cocote destes "texemanexes".

        Outro dos aspectos salientables deste indigno informe é o referente repercusión do importe dese imposto extraordinario aos clientes. E o é por varios aspectos: a) pola falsa consideración dese imposto coma un custe; b) pola filosofía de fondo contida no informe que anima ás entidades bancarias a repercutir ese imposto aos seus clientes; e c) pola intencionalidade que se manifesta de quebrar o que está previsto que dispoña a legalidade de prohibición absoluta de repercutir o imposto aos usuarios.

            En referencia ao apartado a) do parágrafo anterior, de considerar o imposto coma un custe, sinalar que calquera contable (por moi básico que sexa) sabe que coma custes só se poden considerar aqueles que inflúen directamente da elaboración do produto ou do servizo que se vai prestar; igualmente, ese contable sabe que un imposto se establece sobre o produto xa valorado ou sobre os resultados xerados por unha unidade económica. E iso a señora Lagarde ten que sabelo. Polo cal podemos dicir moi pouco da súa integridade ou da validez económica das súa afirmacións.

            Nós sabemos, e Christine Lagarde tamén, que non se pode animar a ninguén -de forma directa ou indirecta- a incumprir as leis. Tamén sabemos que non é infrecuente que os banqueiros (e, en xeral os grandes empresarios) bordeen ou incumpran cos preceptos legais. Aí están as sentencias de distintos tribunais declarando ilegais numerosas prácticas bancarias (cláusulas chan, xuros indebidos, cobros de gastos non correspondentes, anulación de obrigas de contratar seguros coas compañías que os bancos prefiren, obrigas de contratar certo tipo de seguros se desexas produtos concretos, etc.). A maioría por tribunais da Unión Europea despois de pasar sen pena nin gloria polas intancias xudiciais españolas e outras modificadas na súa aplicación temporal polo Tribunal Supremo en Pleno para modificar as resolucións das salas competentes que eran desfavorables á banca. 

            Otra das lindezas do informe é o de afirmar que "a aplicación do gravamen unicamente a determinadas entidades de crédito españolas podería falsear a competencia no mercado e prexudicar a igualdade de condicións tanto dentro do país como en toda a unión bancaria", en referencia a que o imposto temporal só será aplicable a aquelas entidades que teñan uns ingresos superiores aos 800 millóns de euros. Está claro que, por unha parte, á señora asinante do citado informe parece non gustarlle nada a progresividade dos tributos; e, por outra, que parece coma se non soubera que o sector bancario español e do resto da europa é un sector altamente monopolizado e que actúa con políticas propias dos oligopolios máis desvergonzados. E un sector ao que non lle gusta nada a existencia de medianas entidades bancarias ou cooperativas de crédito que poidan ofrecer os mesmos produtos bancarios nunhas condicións menos leoninas aos seus clientes. Xa se fixeron coas caixas de aforro, coa complicidade activa do Partido Popular, e non lles gusta nada esa pedra no zapato das caixas rurais e das pequenas entidades bancarias, algunha delas caixa de aforros, que puideran resistirse aos seus insaciables apetitos.

        Como podemos ver, en canto a xustiza social e goberno para as maiorías sociais (traballadores asalariados e pequenos e medianos empresarios) nada bo se pode esperar dun organismo público como o BCE que ten coma vicepresidente a Luís de Guindos, cabaleiro de triste lembranza baixo cuxo mandato no Ministerio de Economía español permitíronse os maiores atropelos protagonizados pola banca (emisión de títulos lixo, establecemento das cláusulas chan, desafiuzamentos e incautación das vivendas dos máis débiles, asunción polo Estado -ao través do chamado "banco malo"- dos custos xerados polas propiedades bancarias embargadas, pertenza a un goberno que permitiu que os bancos non pagaran nas comunidades de propietarios os gastos correspondentes ás propiedades embargadas,... e un longo etcétera). 

 

        A todos os atropelos sinalados anteriormente, protagonizadas pola banca española en combinación cos dirixentes do Partido Popular, están os máis de 50.000 millóns de euros que desde o Goberno español se destinaron a rescatar aos bancos e dos que ata o de agora non teñen devolto máis que 6.000 millóns, e do resto parece que ninguén vai reclamar que os devolvan. Se chegan a ser eles, os banqueiros, xa estarían a pedir embargos e cabezas; pero precisamente por iso, por ser banqueiros, a dereita do Partido Popular, Vox, Ciudadanos, Junts per Cat e restos dereitosos xunto co PSOE non queren reclamar o cobro da débeda. Están demasiado endebedados e supeditados ao financiamento bancario.

             Conclusión (recorrente)

         O BCE, desde o Tratado de Lisboa, configurouse máis como un lobby defensor dos intereses corporativos dos banqueiros (ou da mafia bancaria, como din algúns de forma non moi desacertada) que coma un banco público ao servizo dos intereses da cidadanía da Unión Europea. Teno demostrado na anterior crise iniciada no 2008, aferrándose aos principios máis ultraliberais e falsos da economía, e segue a demostralo na actualidade en prexuizo dos economicamente máis febles do sistema e en favor dunha cada vez maior concentración dos capitais en menos mans. Son os seus vasalos.

NOTAS:

(1) As empresas informativas contrastadoras da veracidade da información que están ligadas ou controladas pola oligarquía financeira (empresas como Maldita.es ou Newtral) , din que esta afirmación non é certa. Eu, persoalmente quédome con que no seu día publicaron a meirande parte dos xornais, incluídos moitos dos controlados pola oligarquía financeira.

Unha Unión Europea de dirixentes hipócritas, mentireiros e servos

            Hai uns días recibín unha comunicación de dun organismo de comunicación da Unión Europea, en concreto do centro de contacto Europa Direct. Un dos parágrafos, que reproduzo de seguido, con título de "La UE apoya a Ucrania" da unha mostra bastante aproximada da cualidade das persoas que conforman os distintos órganos políticos de goberno executivo da Unión Europea (UE) e da falta total de ética deses suxeitos, así como a súa total submisión a uns intereses externos e contraditorios cos da maioría da poboación dos países que conforman a Unión; amais da hipocrisía, a capacidade de mentir e a súa actitude de perfectos servos dos "amos" aos que realmente serven.

                O texto ao que me refiro, en español que é unha das linguas oficiais da UE, é o seguinte:

"La UE apoya a Ucrania
El ataque militar no provocado e injustificado de Rusia a Ucrania del 24 de febrero de 2022 constituye una violación del derecho internacional y de los principios de la Carta de las Naciones Unidas. Socava la seguridad europea y mundial y pone de manifiesto un desprecio total hacia la vida humana. Los civiles están pagando el precio más elevado; en la actualidad, alrededor de 13 millones de ucranianos son objeto de desplazamiento interno o están buscando refugio en el extranjero. La UE ha acogido a más de 5,4 millones de personas que huían de la agresión de Rusia y les ha proporcionado alimentos, alojamiento, atención sanitaria, educación y oportunidades de empleo.

La solidaridad europea en acción está apoyando al pueblo ucraniano por medio de ayuda humanitaria directa, asistencia de emergencia en materia de protección civil y ayuda en la frontera, y les está concediendo un estatuto jurídico claro que permite a quienes huyen de la guerra recibir protección inmediata en la UE."

             Como podemos observar os feitos de partida da comunicación parten da realidade acontecida cos inxustificados ataque e invasión de Ucraína por Rusia, á marxe do dereito internacional e do respecto dos dereitos humanos, da existencia de damnificados civís e da xeración de multitude de refuxiados e vítimas entre a poboación ucraína. Mais partindo de feitos reais e contrastados pasan ás conclusións falsas e hipócritas, auto instalándose en hipotéticos salvadores da democracia e dos dereitos humanos, ocultando feitos e, incluso, a propia actuación da UE en países onde teñen acontecido procesos semellantes.

            O ataque e invasión de Rusia a Ucraína.

            Certo é que o ataque militar da Federación Rusa a Ucraína non parece nada xustificado e constitúe un feito de agresión a un país soberano á marxe do dereito internacional; e como tal debe ser condenado. E, amais, debe ser condenado non só por constituír unha transgresión da soberanía e das leis internacionais senón polos efectos que está a ter nunha poboación civil que está a ser utilizada como refén polo exército ruso, cometendo continuadas transgresións -como se ten demostrado- da convención de Xenebra en relación coa poboación non combatente.

            Pero non é só o exército de Putin quen comete barbaridades. Está contrastado por xornalistas free lance e tamén fíxose eco algún xornal norteamericano (aínda que os medios europeos maiormente non se fagan eco) que os do exército ucraíno non son precisamente uns santiños de pau, sobre todo os membros da brigada nazi que forma parte do exército regular e os mercenarios contratados por este ou pola OTAN, e que tamén cometen dabondo atropelas contra a poboación rusófila do país invadido, que son constante obxectivo -tamén- da violación dos dereitos humanos. E, en ambas as dúas partes, son as mulleres as que levan a peor parte. Disto, do relativo ás actuacións irregulares e ilegais da parte militar ucraína, a UE non di ren. 

            Tamén é unha certeza que as razóns que Rusia esgrime para xustificar a invasión de que a OTAN incumpriu os acordos aos que Federación Rusa e a organización militar chegaron no momento do desmantelamento do réxime da extinta Unión Soviética e a reinstauración dunha economía capitalista en Rusia é totalmente verdadeira. Como é certo que a información sobre estes incumprimentos é case inexistente na "democrática e libre" prensa europea e norteamericana, e que aqueles documentais ou informacións que amosan a orixe da decisión invasora de Rusia ou ben son censurados por ser considerados "pro-rusos" ou ben son directamente ocultados; un destes é un documental do prestixioso director de cine norteamericano Oliver Stone sobre Ucraína, titulado Ukraine On Fire, realizado desde unha perspectiva histórica e os recentes sucesos impulsados pola CIA nos anos 2012 e 2013 utilizando organizacións paramilitares nazis ucraínas para impoñer os intereses norteamericanos no país que pode axudar a entender as orixes do conflito e as implicacións históricas dos gobernos ucraínos cos réximes nazis.

              Aínda así, e por moito que as razóns históricas aducidas sexan certas, non se pode xustificar a invasión de Ucraína baixo ningún pretexto. E menos cando as máis afectadas son as poboacións civís. Como tampouco é xustificable a persistente intervención en terceiros países das axencias de intelixencia americanas coa finalidade de desestabilizar gobernos, moitas veces creando, armando ou utilizando grupos radicais islámicos ou grupos de ideoloxía nazi. Pero claro, os membros da CIA son uns asasinos e dos asasinos nada bo pódese esperar; e aínda son máis responsables e criminais quen os ampara e ordena.

             A hipócrita política cara ás persoas refuxiadas.

            Pero o máis sangrante é o autobombo e propaganda que a Unión Europea se fai a conta das persoas ucraínas refuxiadas. Coido que é loable, moi loable, que se dea refuxio ás persoas que por mor da guerra teñen que saír do país para poder vivir; e isto parece que se está a facer ben, que a UE ten unha política decidida e organizada de acollemento dos refuxiados ucraínos; que animan ao conxunto da poboación europea a acoller ás persoas que escapan da guerra y que se están a dotar axudas para os fogares que acollen a estas persoas. 

Pero o sangrante é que a toda esa xente aos que se lle enche a boca falando de acollemento de refuxiados por causa de guerras ilegais, esa xente a cuxo fronte está a presidenta da Comisión Europea, o presidente do Consello Europeo e o flamante Mister PESC, está a financiar ao antidemocrático réxime de Turquía (membro da OTAN) para que conteña nas fronteiras a milleiros de refuxiados procedentes da guerra de Siria e procedentes, tamén, do abandono no que (unha vez posto a salvo os seus intereses económicos e xeoestratéxicos) os "países civilizados" deixaron a milleiros de persoas de Afganistán que escapan duns gobernos talibáns e que acaban recluídos en campos de concentración (chámanlle de refuxiados) ás portas de Europa, nos que morren de fame e de frío ou son devoltos aos países de orixe nos que lles espera a morte ou algo peor ; unha UE que financia a piratas e a militares corruptos e goberno de Libia para que non deixen pasar cara a Europa ás persoas que desde África escapan da miseria cara ao noso continente en busca dunha vida mellor e que acaban afogadas no mar Mediterráneo ou sendo vítimas do tráfico de escravos en Libia despois de estar tempo pechados nos "campos de detención" financiados pola UE e administrados polo goberno fallido e corrupto de Libia. 

E esas persoas son igual de refuxiadas e cos mesmos dereitos que as procedentes de Ucraína, pero para a UE non parecen selo. E iso é un feito que coñecen perfectamente eses gobernantes europeos cuxa boca se enche de falar dos dereitos humanos, do acollemento de refuxiados e de democracia, da liberdade e da igualdade de dereitos, pero que o único que fan para solventar o problema dos refuxiados é pagar a quen os reprime, os mata, os afoga ou os escraviza. E por riba se permiten enviar correos electrónicos aos cidadáns da Europa para vanagloriarse das súas actuacións!

            Así que señora Von der Leyen, señor Charles Michel e señor Borrel non veñan vostedes a contarnos milongas. Somos moitas as persoas que non comungamos con rodas de muiño; que consideramos que os organismos da Unión Europea non están a levar unhas políticas para favorecer as liberdades democráticas e os dereitos humanos; que vostedes non fan políticas tendentes a favorecer unhas mellores condicións de vida para a cidadanía da Europa e aos que por necesidade veñan doutros lugares do mundo (agás que estes sexan millonarios).

                E que vai pasar coas actuais refuxiadas ucraínas se a guerra se prolonga?

                Parece que por desgraza a guerra de Ucraína se prolonga máis do que se esperaba. E a min xúrdeme unha dúbida: que vai pasar coas persoas ucraínas refuxiadas en distintos países da Unión Europea se a guerra segue a prolongarse e vai máis alá do que os rexedores políticos da UE pensan, que decisión van tomar estes sen vergoñas? Porque o da súa humanidade xa vemos como é. Vemos o trato que os órganos e os polítcos que dirixen a Unión Europea que dan a refuxiados doutros conflitos bélicos e humanitarios. Polo que non cremos na súa propaganda de humanitarismo e de dereitos de refuxio. Son vostedes, desde este punto de vista, impresentables.  

            Políticas da UE: para os máis ricos e poderosos.

                Somos moitos, tamén, os que consideramos que están vostedes a facer políticas destinadas a favorecer os intereses económicos dos máis ricos (e non só os europeos) e os intereses militares e estratéxicos dese país, os Estados Unidos, cuxas bases e poderío está baseado desde a súa fundación ate hoxe no xenocidio dos pobos nos que o seu territorio se asenta, no seu enriquecemento a conta da escravizar a africanos levados alí contra a súa vontade para ser tratados como animais, na agresión aos diferentes pobos do mundo, especialmente América Latina e do Caribe, e a organización de cruentos golpes de estado causantes de centos de miles de mortos.

                Por desgracia, iso é o que a "soberanía de Europa" é hoxe, e non o que nos contan pola TV e os xornais sistémicos. Pero tamén, por desgracia, tampouco son desexables nin a oligarquía rusa nin a oligarquía china disfrazada esta última de comunista. No fondo, ambos, países capitalistas coa mesma vontade imperial e os mesmos métodos que os Estados Unidos.

                Están destruíndo o mundo nas distintas frontes e nós, as persoas de a pé, estamos a consentirllo. Como non empecemos a darlles caña a todos estes elementos levámolo claro. Ah! E non estou a falar de exercer violencia, que nós non somos como eles. Tampouco estou a dicir que, dado que somos os máis febles, non teñamos dereito a utilizar todos os medios ao noso alcance para defendernos das súas agresións.