Poñemos
aquí a segunda parte do artigo que leva por título «Galiza:
eleccións e “fodechinchos” segundo Feijóo».
Poderiamos ter titulado esta parte como «A
campaña electoral e o perigo dos “fodechinchos” segundo Núñez
Feijóo»,
pero
imos manter o título orixinal.
Campaña
electoral
Descartada
xa a mobilidade provincial nas Fases Cero e Un, volve Núñez Feijóo
(xa coas eleccións convocadas) á carga co tema e solicita para o
comezo da Fase 2. É moi posible que a concedan. Posiblemente o pacto
acadado entre Goberno central e PNV para acadar apoios ás políticas
de desescalada teña algún aspecto deste tipo. Non esquezamos que o
goberno vasco tamén ten convocadas eleccións para o mesmo día que
o noso presidente vernáculo; e a dereita vasca tamén necesitará
mover aos seus peóns electorais.
Falamos
na primeira parte de como Feijóo retorce ata estrangular as
conclusións dos principais epidemiólogos de Galiza para axeitar os
perigos de extensión e de reactivación da pandemia do COVID-19 aos
seus desexos electorais. E cando falo dos principais epidemiólogos
do país, non me refiro ao que a Consellería de Sanidade e o noso
presidente vernáculo chaman “equipo de expertos”. A min os
xerentes de áreas de xestión sanitaria, xerentes de SERGAS, xefes
de servizo nomeados a dedo e toda a caste de xente que pode estar aí
escollida a dedo pola súa fidelidade política ou polo seu
comportamento “obediente” non me ofrece ningunha confianza. É
dicir, a mesma confianza que me ofrece Núñez Feijóo ou La Voz de
Galicia.
Pero
si lemos en distintos medios que os expertos non lle dan a razón ao
actual presidente da Xunta de Galicia. Así o doutor Enrique Míguez,
xefe da unidade de infecciosas do CHUAC, di que se poden esperar
dous rebrotes da pandemia neste ano 2020, un “pequeno” nas
seguintes dúas semanas e un segundo “dunha amplitude non
predecible” cara a finais de xullo (Galicia
Confidencial, 13-05-2020).
Incluso
os informes que manexa o propio goberno de Galiza indican que a
previsible chegada masiva de turistas desde outros territorios nos
meses de xullo e agosto pode provocar un aumento da transmisión do
virus. Igualmente hai coincidencia entre numerosos especialistas en
que o sistema sanitario público está nunha situación de extrema
fraxilidade derivada “da pobreza á que se viu sometida nos últimos
anos” e que “a
precariedade, froito da privatización do sistema sanitario e a falta
de investimento en Atención Primaria colócanos agora nunha
situación de debilidade. As autoridades deberían entender que o
incremento da poboación nas zonas costeiras será importante e debe
ter preparado recursos
humanos e técnicos
para que o sistema de vixilancia e a capacidade asistencial
funcionen". (Fonte: Nós
Diario, 15 de maio de 2020)
Neste
senso, Núñez Feijóo, despois de retorcer os ditames dos
especialistas e de, incluso, dar información falsa sobre o número
de turistas que se achegan ás nosas costas nos meses de xullo,
agosto e setembro (contradicindo os datos feitos públicos polo
Instituto Galego de Estatística -IGE- di que setembro é o mes de
maior afluencia de visitantes e que por iso non pode levar as
eleccións a ese mes no que remata a lexislatura) conclúe que a súa
conveniencia electoral está en convocar as eleccións no mes de
xullo.
O
“perigo dos fodechinchos”.
Blindar Galiza.
Todos
os estudos realizados ata o momento sobre a transmisión na Galiza e
a orixe das cepas do COVID-19 presentes na Galiza conclúen que a súa
procedencia hai que situala alén dos límites do nosos territorio,
fundamentalmente na zona centro. Suponse, tamén, que foron as fins
de semana do 13 ao 15 de marzo e a do 19 ao 22 dese mesmo mes na que
a afluencia de visitantes á nosa terra serviu de vehículo
transmisor do virus. De feito, os galegos da costa eran conscientes
deste perigo, de aí a aparición e extensión polas redes sociais de
gráficos con connotacións negativas e lendas como a que aquí se
reproduce referidas aos turistas e visitantes.
Este
perigo
de transmisión, como manteñen os especialistas, é previsible tamén
nos meses de maior afluencia turística de xullo e agosto.
E nin Núñez Feijóo nin o responsable da Consellería de Sanidade
de Galiza se atreven a negalo. Nun
informe elaborado pola Consellaría de Sanidade, de cara a xustificar
unha convocatoria electoral non apropiada para a situación sanitaria
do país, indícase que "un
factor que pode alterar a situación de control da infección na
comunidade é a entrada múltiple de persoas procedentes doutros
territorios cun nivel de infección superior, que poden iniciar
cadeas que pasen desapercibidas nun inicio".
E que "durante
o mes de xullo o previsíbel aumento do contacto entre persoas,
produto da recuperación de actividades até o momento
restrinxidas e a posíbel entrada de persoas infectadas, co
incremento do número de viaxeiros, podería provocar unha suba da
transmisión do virus, que podería dar lugar, ao cabo de varias
semanas, a agrupación de casos en territorios concretos da Galiza
que obriguen a novas medidas de mitigación xa abandonadas".
E que as comarcas máis afectadas van ser as turísticas (fonte: Nós
Diario, 15-05-2020).
Aínda
asumindo
e afirmando Feijóo que a entrada masiva de turistas desde partes do
Estado fortemente afectadas pola pandemia é,
segundo as súas propias verbas, un
perigo que pode significar un rebrote da pandemia, é incapaz de
solicitar do Estado que blinde Galiza para evitar esa probabilidade
que, tamén, os distintos especialistas (ata os deles) dan como
certa.
Fica claro que o que lle interesa é a súa carreira política á
costa do que sexa; lonxe quedan os tempos de “como se van celebrar
unhas eleccións nunha situación de emerxencia sanitaria e estado de
alarma?”. Iso agora non importa; dirían eles, os peperos, que o
importante é favorecer aos seus amigos hostaleiros de grandes cadeas
para que fagan pingües negocios, de mimar aos pequenos propietarios
de vivendas turísticas e pequenos bares e restaurantes. Que iso é
un perigo en potencia? Cando se poña de manifesto xa eles contan con
ter a maioría absoluta no Parlamento Galego para seguir facendo
deste país un local de negocios a costa da destrución da súa
economía e da súa sociedade, como levan facendo anos e anos.
De
aí, tamén, as presas por convocar eleccións. O
tempo é o seu inimigo; canto máis tempo transcorra entre a fin do
estado de alarma e as eleccións galegas máis tempo vai ter a
cidadanía responsable e os medios de comunicación non comprados
polo poder para dar a coñecer todos os despropósitos cometidos
polos distintos gobernos de Núñez Feijóo
e en cuxa base se encontra a case totalidade das miserias e mortes
que hoxe asolan ao país por causa do coronavirus, sobre todo o
abandono do sistema sanitario público e do sistema de atención á
dependencia postos ambos ao dispor e mellor proveito de negociantes e
de políticos, moitos deles sen escrúpulos.
Se
queres ir á praia debes pedir a vez (e ter un Smartphone ou un
I-phone para poder facelo).
Unha
das colaboradoras máis “espelidas” do noso presidente vernáculo,
Conselleira de Medio Ambiente, Territorio e Vivenda, dona Ángeles
Vázquez, tivo unha brillante idea para que a chegada masiva de
turistas nos meses xullo, agosto e setembro non supoña unha
ocupación das praias que poida provocar o non gardar distancias de
seguridade e xerar contaxios por masificación nas mesmas.
Supoño
que a estas alturas, pola chunga e cachondeo públicos provocados
pola idea, xa todos e todas estarán ao corrente da brillante e
rutilante idea de dona Ángeles: establecer unha aplicación
pola que os concellos, ao través da asignación de códigos QR, dean
turno para poder acceder aos centos de praias que Galiza ten
(e poñer en cada unha persoal para controlar que ninguén se coe,
claro).
Por
se non se lembran a lumieira produtora desta idea é a
mesma persoa que solicitou ao goberno central que retirara a
prohibición de efectuar desafiuzamentos durante o estado de alarma
para non impedir a dinamización do mercado de alugueiros;
ou
a mesma,
se mal non me lembro, que
falaba de indemnizar a Autopistas de Atlántico, S.A. polo descenso
no tráfico da autoestrada nas primeiras semáns do estado de alarma
coincidindo co confinamento e o paro produtivo.
Eu
non sei se esta persoa, amais de a propoñer ideas deste tipo, non se
dedicará a coleccionar esquinas ou a contar os farois que vai
atopando ao seu paso; non me estrañaría, é membro do equipo de
Núñez Feijóo.
Como
se van organizar as mesas electorais?
Outro
dos aspectos dos que Feijóo non quer falar é o de como se van
organizar as mesas electorais e os protocolos de votación en pleno
estado de alarma pola pandemia. Simplemente deixa nas man da Xunta
Electoral a organización do evento, sen dar máis alternativas que a
de intensificar o voto por correo.
En
definitiva serán as xuntas electorais locais ou provinciais e os
concellos quen deben organizar e dispoñer os recursos materiais e
humanos para que o proceso electoral poida levarse a cabo. Cantas
mesas ?, Onde? , Cantos electores e electoras por mesa?, Como
organizar as cabinas de votación para impedir contaxios? Como manter
o distanciamento social entre os membros das mesas electorais e entre
estes e os electores?, Como esixir a documentación aos votantes e
pasala de man en man? Que medidas sanitarias se adoitan para evitar
contaxios nos colexios electorais? Só
con ver este pequeno número de cuestións que aparecen a bote pronto
mostran a inoportunidade desta convocatoria electoral precipitada,
mostran que é unha convocatoria electoral ad
hoc,
a medida dos intereses de alguén concreto e non da maioría da
poboación galega.
Mais o goberno e o partido de Núñez Feijóo lávase as mans; o que
lles interesa é seguir a mangonear.
Como
unha primeira medida poderíase prohibir o traer o voto co sobre da
casa, obrigando a proverse del no colexio electoral no intre de ir
votar. Pero nin PSOE nin PP van admitir que unha das principais
formas de captación de voto, sobre todo aqueles procedentes do
carrexo de xente desde aldeas e residencias de maiores afíns.
O
voto por correo.
E
se hai unha participación masiva no voto por correo? Están as
oficinas postais capacitadas en medios e persoal para atender unha
masiva afluencia nunhas xestións que, por sinxelas que son, levan o
seu tempo entre entrega de impresos, xustificación de identidade,
materialización do depósito do voto en correos e hixienización de
todos e cada un dos sobres depositados? E posteriormente traslado en
tempo dos votos ao colexio electoral correspondente? Non esquezamos
que, segundo os sindicatos de correos, o colectivo de carteiros é un
dos máis afectados polos contaxios de COVID-19.
Igualmente,
a participación do voto por correo require a intervencións das
xuntas electorais provinciais. Recepción das solicitudes en papel
libre de virus (suponse) , comprobación de identidades, envío de
documentación aos solicitantes para que poidan exercer o seu voto,
mantemento da hixiene e desinfección de todo o papel que se move en
e durante o proceso. Iso require persoal. Hai persoal suficiente nas
xuntas electorais para acometer unha labor masiva no voto por correo?
Non esquezamos que nas últimas eleccións, debido a un breve aumento
no voto postal, as xuntas electorais tiveron que aumentar os prazos
para a entrega dos votos e documentacións.
Outro
aspecto do voto por correo, no caso de que se masifique, é o
referente ás mesas electorais presenciais. Este voto é o último
que se mete en urna, unha vez pechados os colexios electorais aos
votantes directos. No caso de que a afluencia presencial sexa mínima
ás urnas e a meirande parte dos electores e das electoras se decante
por utilizar os servizos postais pra exercer o seu dereito a voto que
vai pasar? a) Ao ter que estar os membros da mesa ata o remate da
xornada e despois abrir masivamente os sobres, clasificar, recontar e
cumprimentar toda a documentación; daranlle as tantas antes de
rematar o reconto?. b) Quen asegura aos carteiros que trasladan a
documentación ata as mesas e ás persoas que compoñen as mesmas que
esas documentacións, tanto no seu interior coma no seu exterior,
están perfectamente hixienizadas e desinfectadas e non supoñen
risco para a súa saúde?
Un
despropósito. Cóllase por onde se colla.
Fica
máis que claro que convocar unha eleccións con todas estas
limitacións e baixo a ameaza da extensión dunha pandemia da que non
se coñece case nada é unha temeridade, que sería mellor esperar
ata o mes de setembro no que parece que poida haber senón unha
vacina si un medicamento que axude a conter os efectos do coronavirus
(polo menos os máis nocivos).
E
se por mor dun repunte perigoso da pandemia non é posible convocar
no mes de setembro, cando tocaría por remate da lexislatura,
posiblemente estariamos diante dun novo estado de alarma e unha nova
xeira de confinamentos en maior ou menor grao polo que
automaticamente esas eleccións poderían volver ser adiadas unha vez
máis.
Hai
indicios
que nos din que as cousas non pintan tan ben na saúde do país como
desde hai algunhas semanas pretenden facernos crer o presidente
vernáculo e os seus escudeiros: Feijóo di non descartar o ter que
suspender o proceso electoral se houbera un rebrote dos contaxios.
Iso quer dicir nin sequera este e o seu partido teñen as cousas
claras sobre esta nova convocatoria electoral.
En
fin, o que diciamos antes: un
despropósito feito a medida dos intereses particulares dos
convocantes, dos intereses de Núñez Feijóo e do Partido Popular.
Sen esquecer os intereses das grandes empresas de hostalería cuxos
intereses antipopulares sempre representou o Partido Popular.
O
grave problema da información obxectiva na Galiza.
Eu
non sei como vostedes verán as cousas desde o punto de vista de
poder acceder a unha información independente, completa e obxectiva
a través dos chamados medios de comunicación. Medios que non
confundan a información coa opinión nin a información coa
propaganda; medios que non beneficien e potencien a unhas opcións
políticas sobre outras.
Eu
teño claro (e esta é unha opinión moi persoal que non ten porque
ser asumida por ninguén) que hai medios que non me van servir para
informarme con obxectividade do que realmente está a ocorrer na
Galiza. E vounos nomear. Dentro da prensa escrita e das súas
edicións dixitais editadas na Galiza, a min no me serven como
referencia de información obxectiva e fiable La Voz de Galicia, El
Faro de Vigo, El Progreso, La Región, Atlántico Diario, El Correo
Gallego, Diario de Pontevedra e La Opinión de Coruña. Dentro das
limitacións que os diarios impresos de carácter estatal teñen para
estenderse sobre a realidade de Galiza, tampouco quero saber nada de
El Mundo, ABC e La Razón, de entre os máis significativos, tanto
nas súas versións impresas como dixitais por non consideralos
fiables e imparciais nas súas informacións (prefiro ler os xornais
portugueses que me informan mellor).
Por
suposto non so non me fío senón que desconfío das emisoras da
Compañía de Radio e Televisión de Galicia, RTG e TVG. Son
claramente instrumentos de propaganda ao servizo do Partido Popular e
de Núñez Feijóo, coa falta total de imparcialidade e obxectividade
informativa que calquera medio público debería ter. E non o digo
eu; dino os seus propios traballadores e traballadoras, incluso os de
informativos falan de censuras, mencións prohibidas, censuras
previas e temas tabú amais de criticar abertamente a política
informativa dos citados medios. Póñeno de manifesto os propios
traballadores participantes do movemento “Defende a Galega” cada
venres desde hai algúns anos.
É
dicir, hai pouco onde escoller. Nos xornais diarios estatais impresos
Galiza case non existe, está desaparecida do Estado pese a ter
graves e variados problemas tanto económicos como sociais, agravados
de forma recorrente en cada actuación do goberno de Núñez Feijóo;
parece que só aparecemos nos medios dixitais ou escritos estatais
cando hai algunha desgraza. Antes tiñamos a edición galega de El
País; non é que fora gran cousa pero era información, con matices
pero información.
Que
é o que nos queda? Fundamentalmente os xornais diarios editados en
dixital Galicia Confidencial, Praza Pública e Nós Diario (este
editado tamén en papel) así como informativos de carácter local
editados dixitalmente dos que sempre se saca algo positivo. Que
é o que nos queda? Fundamentalmente os xornais diarios editados en
dixital Galicia Confidencial, Praza Pública e Nós Diario (este
editado tamén en papel) así como informativos de carácter local
editados dixitalmente dos que sempre se saca algo positivo. E
tamén xornais diarios estatais editados en dixital como publico.es,
eldiario.es,
elconfidencial.com,
cxtx.es,
elsaltodiario.com
e outros minoritarios que entre información e colaboracións van
aportando información obxectiva sen misturar opinión-información e
sen sesgos (ou con poucos) na exposición das novas.
E
emisoras de radio comerciais? Pois nada aquí volvemos a ver a non
confiabilidade. A min non se me ocorrirá tentar de informarme do que
realmente ocorre pola Radio Popular, nin pola redacción local de
Radio Vigo, nin por Radio Voz ou ES Radio. Podo escoitar Onda Cero ou
a rede estatal da Cadena SER, ambas con moitas cautelas separando o
que é información do que é opinión cando estas vanmisturadas.
Votar
para botar.
E
niso estamos. Asi
que a votar o día 12 de xullo. E, sobre todo, a votar para botar á
pandemia pepera do goberno da Galiza.
