Sen as vosas traballadoras e os vosos traballadores non sodes ninguén!

 Chamábame a atención despois do confinamento obrigatorio de marzo pasado todos os pallasos e pallasas (no senso máis despectivo no que se poida utilizar o termo) que amosaban a súa concordancia en que grazas ao funcionamento nese período dos traballos máis estigmatizados e infravalorados socialmente (limpeza pública e de edificios públicos e privados, persoal de caixa e de reposición dos supermercados, transportistas, repartidores e repartidoras a domicilio de distintas empresas e sectores, “riders”, etc.) a sociedade puidera saír adiante; que foran eses traballadores e esas traballadoras as que realmente fixeran saír adiante a sociedade e co seu labor acadaran que esta non crebara. O mesmo, aínda que con outro nivel de valoración social ben diferente, os profesionais da saúde. E as louvanzas eran constantes para todas e a todos os profesionais realizadores de traballos infravalorados que arriscando a súa saúde estiveron sacándonos as castañas do lume mentres tiñamos que estar confinados nos nosos domicilios, traballadores e traballadoras sen os cales moitos de nós non poderiamos facer un algo de vida. Eses pallasos e pallasas das que falo, agora están máis que calados e caladas.

Comentaristas radiofónicos, xornalistas de prensa escrita, empresarios e empresarias, políticos de diferente signo e caste, etc. todo díos falando marabillas dos e das varredoras, dos e das limpadoras, dos chamados “riders”. Incluso empresarios do ramo da distribución alimentaria falando marabillas das e dos caixeiros dos supermercados que arriscaban a súa vida e saúde atendendo á clientela sen apenas ou sen ningún (polo menos nas primeiras semanas) medio de protección proporcionado polas empresas, moitas das cales non o facían porque “producía un mal efecto” entre os e as compradoras. Necios e hipócritas, vamos; ademais de impresentables e cabróns. Ata os empresarios voceiros dos outros que realmente dirixen o cotarro non amosaban claramente o seu desacordo en que houbera que pechar todo tipo de actividade das que lles proporcionan máis dividendos e fondos que desviar cara a paraísos fiscais.

A miña experiencia máis próxima: a compra doméstica.

Eu, daquela, teño escrito vía “contacto web”, como mínimo, a dúas grandes empresas de distribución en alimentación queixándome da falla de elementos de protección dos seus empregados e das súas empregadas, e ata o de agora nin unha mínima resposta; e iso que no seu “contacto web” todas elas prometían unha rápida contestación. Isto sucedeu aproximadamente ás dúas semanas de terse decretado o confinamento de marzo e aínda noutras dúas semanas ou tres non se viron elementos de protección dos empregados e empregadas deses establecementos; nin sequera unha mísera mascara protectora. Evidentemente, eses patronos o único no que pensaban era en si mesmos, en como encher aínda máis a súa faltriqueira, aínda que iso supuxera problemas da saúde aos seus traballadores e ás súas traballadoras, amais da clientela. Unha proba clara desta afirmación foi a xeneralizada suba de prezos dos produtos alimentarios e domésticos que eses “desinteresados” empresarios aplicaron aos seus produtos en fresco durante esa época, mentres agricultores, mariñeiros e gandeiros queixábanse da baixada de prezos que eles percibían polos produtos que tanto suor e esforzo custáralles acadar. Especuladores, non empresarios nin persoas preocupadas polo benestar social en épocas de crise. Xentalla sen principios aos que eu, sen compaixón, metería na cadea xunto cos seus leais cans con aparencia de persoa que non fan máis que lamberlle os cus.

Unha mostra da pouca intención de servizo á sociedade amosada por estes elementos veuse no tema dos pedidos para reparto domiciliario, cunha alta demora da entrega, incluso máis dun mes chegaron a avisarme que se demoraría un pedido de alimentación realizado por min. Como é lóxico considereino una tomadura de pelo e anuleino (amais de que, por sorte,eu aliméntome todos os días e un mes...). Coas facilidades de contratación que existen neste país para favorecer ao empresariado, e coa cantidade de persoas que se quedaron co cu ao ar por desempeñar traballos nos que non estaban dadas de alta na Seguridade Social, e se realmente -como moitos deles dicían- pensaban en facilitarlle a vida á sociedade e á súa clientela, non lles resultaría máis doado contratar máis repartidores e alugar máis furgonetas para facer fronte a ese número crecente de pedidos domiciliarios? Eu coido que si, máis tamén coido que ese tan traído e levado discurso que o empresariado se gasta “de servizo á sociedade” dino coa boca pequena, que o que realmente lle interesa é encher as súas caixas. A saúde da sociedade, dos seus traballadores e das súas traballadoras, así como a dos seus clientes actuais, impórtalle un carallo.

E imaxino que coma min pasaríalle a outras moitas persoas. E supoño que o sector da alimentación non sería o único, senón que moitos máis sectores veríanse na mesma tesitura. De feito os sindicatos que de verdade representan ás traballadoras e aos traballadores teñen denunciado multitude de despedimentos e accións ilegais por parte de empresarios sen escrúpulos. Así como ONGs que atenden a persoas procedentes da economía somerxida denunciaron multitude de casos de traballadores e traballadoras privadas dos seus traballos ou abusadas neles sen contemplacións e sen ningún tipo de compensación por parte dos seus empregadores; incluso postas, literalmente, na rúa, sen lugar onde acubillarse.

A volta ao traballo e a “nova normalidade”. Amos e cans na procura dos cartos perdidos.

Pasado o período de confinamento case estrito, veu a mal chamada “nova normalidade”. No mundo do traballo as contradicións de clase manifestadas neste intre entre empresariado e traballo arredor dos elementos de protección que as empresas deberían proporcionar aos seus traballadores e traballadoras e as distancias a manter durante o proceso de traballo. Empresariado e cans a tentar de incrementar os volumes de beneficios dos primeiros aínda a costa da saúde dos seus e das súas empregadas; estes últimos, loxicamente, querendo defender a saúde propia e a das persoas coas que conviven nos seus fogares. Ao final, aínda que a regañadentes, parece que houbo acordo de mínimos. Iso si, sen que iso supuxera a desaparición dos abusos realizados por multitude de empresarios e empresarias sobre os seus traballadores e traballadoras, sobre todo naqueles sectores menos sindicalizados.

O que parece unha contradición é que as organizacións empresariais coincidiran coa demanda social de prorrogar os ERTEs ata o mes de decembro. Pero non o é tanto; non sería de recibo para a sociedade que o empresariado estivera a solicitar toda caste de axudas e apoios gobernamentais para as empresas e non dixeran nada en prol dos que realmente son imprescindibles para manter as súas tramas produtivas e xerar a riqueza da que eles se apropian (co beneplácito das leis, claro; aínda que non sempre). Amais, total quen paga é o Estado; e facendo as contas do empresariado:

Sendo:

T= Impostos que pago; CS= Cotizacións sociais que deixo de pagar; RT= Rebaixas noutras taxas e impostos; AD= Axudas directas das administracións; AI= Axudas indirectas das administracións; (W)= Salarios que me aforro; RF= Rebaixas futuras de impostos e taxas

Teremos que:

T – CS -RT + AD + AI – W + RF > 0

É dicir, a eles o empresariado o custo real da crise sáelle a conta. O único que perden son os beneficios que lles proporcionaría o poder explotar máis aos seus traballadores e traballadoras, é dicir o seu custo de oportunidade.

Por suposto que non inclúo neste saco a moitos pequenos empresarios autónomos, que terán que pechar os seus negocios coma consecuencia desta crise. O cal será proveitoso para o empresariado podente, ese que se sinte representado pola CEOE e pola CEPYME, porque alguén se fará co nicho de mercado que queda baleiro, alguén con poderío económico.

Por outra parte, saben os empresarios e empresarias con poderío que esa situación non pode persistir eternamente, nin que poden levar ao traste con todo o pequeno e mediano empresariado, e tampouco deixar moreas de traballadores e traballadoras na rúa, sen medios de subsistencia. Teñen claro que se fan iso estarían a cavar a súa propia tumba coma clase, que a sociedade saltaría en mil cachos e non se sabería en que podería rematar. De aí as queixas dos representantes dos grandes empresarios cara ao toque de queda desde as 11 da noite; non é que defendan aos hostaleiros, agás grandes cadeas de hoteis e de xantares-lixo; é que non queren perder aliados se a sociedade rebenta. Saben que todas as armas de carácter legal e institucional das que o réxime os ten dotados para a protección do seu sistema non se sabería como poderían resultar, sobre todo as formadas por persoas de orixe humilde, se a sociedade salta polo ar; que os partidos nazis e fascistas que eles manteñen coma arma de reserva para o caso de fallarlle o control institucional tamén son susceptibles (dados os personaxes que as lideran) de non servir para aquilo que as crearon ou de servirlles temporalmente.

Obxectivo: explotar ás persoas sen miramentos.

Pero sobre todo, a toda costa e sexa coma sexa, sen miramentos e sen contemplacións, agora o que queren e ter traballadores e traballadoras que xeren a riqueza da que eles se apropian. A riqueza que lles permite ter casa aquí, casa alí e casa acolá; a riqueza que mantén tres ou catro coches de alta gama e que lles permite tirar de tarxeta dourada onde e como queren; a riqueza que permite aos seus vasalos políticos e aos seus cans disfrazados de persoas chalés e trens de vida difíciles de manter; riqueza que lles permita financiar a partidos políticos corruptos que lles permitan usar as institucións e o erario público como medio de enriquecemento. Non importa que a eses traballadores e a esas traballadoras se lle paguen salarios de miseria, non importa tampouco que non cheguen a fin de mes ou que teñan contratos irregulares ou ningún; nin sequera impórtalles que eses traballadores e traballadoras e as súas familias teñan que durmir debaixo dunha ponte porque non poden pagar un alugueiro ou porque outros empresarios os expulsaron do seu fogar por calquera motivo co obxecto de especular. A eses empresarios, que son moitos, só lles importan eles. Eu poñeríaos a comer eses billetes ou eses coches, barcos e xoias que queren acumular e que dan, o de cada un deles, para vivir milleiros de vidas

Conclusión: por moito que teñades sodes lixo.

E todos os empresarios saben perfectamente que sen os traballadores eles non son ninguén. E por se non o saben dígollo eu. Empresarios, empresarias, de calquera caste e sector: vos sen traballadores e traballadoras non sodes ninguén; sen eles sodes lixo; e canto máis grandes sodes, máis monte de lixo.

Xa se amosou nesta pandemia.

FILLOS DE PUTA !!

Como poderán vostedes intuír, as entradas neste blog non teñen unha regularidade temporal; tampouco están suxeitas necesariamente a datas determinadas ou a épocas estacionais. Simplemente (e atendendo sempre a cuestións que me preocupan) están suxeitas fundamentalmente a dúas cuestións: un impulso de cabreo, risa ou admiración xerado por algunha nova, reportaxe ou vivencia persoal e o grao de preguiza que me invada no intre de poñerme ao teclado. Isto ten a avantaxe, sobre todo nos últimos tempos, de que así non estou todos os momentos que teño diante da pantalla; imaxínense vostedes: xuízo dos presos políticos cataláns, golpe de Estado en Venezuela, que si o presidente de España pide a Maduro que convoque eleccións agás queira que se recoñeza como presidente ao golpista, que si non fai o mesmo cos sátapras que gobernan e asasinan ás persoas na Arabia Saudita e noutros países do mundo coma Guatemala ou Honduras, que si un xuíz condena simplemente por abusos ou deixa libre a un violador... En fin, para que seguir.

 Neste caso, o cabreo ven determinado por unha entrevista realizada por Gonzo no día de onte a unha moza, Dafne Lozano, dentro do programa El Intermedio emitido por La Sexta. Entrevista cuxa ligazón deixo aquí.

Non é que a situación que describía a muller sexa distinta da que teñen moitas outras persoas no conxunto do Estado, e  máis na nosa querida Galiza; tampouco que as penurias descritas por ela sexan alleas a multitude de fogares nun país onde as desigualdades entre as persoas son crecentes e onde o limiar da pobreza (cando non a pobreza rampante) asola a millóns e millóns de persoas.

E de aí o título desta entrada: FILLOS DE PUTA!. Porque ao longo de toda a entrevista era unha expresión recorrente que viña á miña cabeza diante de cada situación sufrida por Dafne, situacións xeradas polo modelo de sociedade na que se desenvolven as nosas vidas, situacións que quen debería poñer os medios para evitar que ninguén estivera exposta a elas non os pon (fillos de puta!), situacións que os que poden evitalas simplemente cumprindo a lei non a evitan (fillos de puta!). 

Traballos sen contrato e cunha paga irrisoria (fillos de puta!), nenos que non teñen nin sequera libros de texto cos que empezar o curso escolar ano tras ano, máis de dez anos no paro toda a familia, ter que acollerse á solidariedade da familia máis próxima para ter un teito onde vivir porque ningún estamento oficial lles facilita un lugar no que vivir e guarecerse (fillos de puta!) mentres venden vivendas de protección pública ou sociais a fondos voitre especulativos e que expulsan aos que deberan ser os seus beneficiarios (fillos de puta!), non poder atender aos nenos por ter que pasar o día buscando traballo ou traballando en ocupacións esporádicas e/ou xestionadas por persoas obtusas ou por un empresariado ladrón (fillos de puta!)  que nin pagan o que deben nin dan de alta á traballadora na seguridade social, que os nenos non poidan ir a escola no autobús nin sequera nos días desapracíbeis por non ter con que pagalo e ninguén -desde unha administración pública- lle facilita que iso non ocorra (fillos de puta!). 

Coma dixen antes, esa problemática non afecta só a Dafne e á súa familia; son millóns de persoas nesta España súa (deles, dos que provocan ou permiten que estas cousas ocorran), e na nosa (pero deles) Galiza, os que están afectados por situacións iguais ou semellantes. Pero tamén son miles os ladróns que sen miramento someten ás persoas con necesidades a esas situacións de explotación e miseria; e os que, podendo evitalo con máis control desde a administración, permiten que esas situacións ocorran. Todos uns fillos de puta. E despois a culpa é dos chavistas, que diría Feijóo.

Nota final: co de “fillos de puta” non me refiro á profesión da nai dos que provocan ou dos que permiten estas situacións, que estou seguro que si souberan como lles ía saír o neno ou nena houberan abortado; refírome ao comportamento económico e social deles, dos que provocan ou que por desleixo permiten esas situacións.

En fin, e para rematar: FILLOS DE PUTA!