A DEREITA E AS AGRESIÓNS CONTINUADAS CONTRA A NOSA LINGUA

          Hai uns días, a proposta do goberno estatal español, estaba previsto que a UniónEuropea (UE) discutira e decidira sobre a posibilidade de que os idiomascatalá, éuscaro e galego pasaran a ser considerados coma oficiais dentro dos organismos que conforman o espazo común europeo. Isto deu lugar a diversos pronunciamentos non só no seo da UE, senón tamén no conxunto do Estado Español, estando en contra desa oficialidade os partidos da extrema dereita Partido Popular e Vox  que, todo hai que dicilo, fixeron gala de fidelidade ás súas orixes comúns franquistas.

          Máis non só foron os parlamentarios europeos do Partido Popular (entre os que hai algún galego de orixe) os que fixeron propaganda contra esa oficialidade europea dos idiomas galego, éuscaro e catalá; tamén a fixo o que a min sempre me pareceu que sente vergoña da súa orixe rural galega, o mesmo que hoxe preside o Partido Popular español, Alberto Núñez Feijóo, que manifestou a súa opinión contraria a que o galego fora considerado coma un idioma cooficial da UE. Posición nada estraña se temos en conta as súas andanzas contra o galego nos moitos anos que ostentou a Presidencia da Xunta de Galicia.

O Presidente da Xunta de Galicia: Alfonso Rueda.

          Todos os galegos sabemos que os coñecidos coma “niños pijos de Pontevedra” nunca tiveron a ben (agás algunha excepción que se me puidera coar) o falar galego. E que tampouco ven con bos ollos a aquelas persoas que o falan porque é a lingua cotiá na que desenvolven a súa vida na súa vila ou parroquia; “paletos” ou “aldeanos”, din deles. E mellor non escoitar o que estes "niños pijos" din daqueles urbanitas que falan de forma cotiá no idioma de Rosalía e/ou que reivindican o poder desenvolver a súa vida dentro da Galiza no idioma propio do país; hainos desde os que simplemente cualifican está actitude, desprezando a quen a mantén, como de “rojos separatistas” ata aos que aderezan esa “rojería separatista” con insultos ou cualificacións de todo tipo, incluídos os de raíz homófoba e con alusións ao paredón. Facendo gala todas esas persoas do pouco respecto ou de actitude violenta cara ás opinións diferentes.

          E a  que ven este parágrafo anterior? preguntaredes. Pois non é moi difícil de adiviñar se consideramos que o actual Presidente da Xunta de Galicia, don Alfonso Rueda, pronunciouse publicamente encontra da posibilidade de que o idioma galego fora considerado pola UniónEuropea coma idioma oficial no seu ámbito. E iso fíxoo desprezando a posición unánime do Parlamento Galego, que en sesión plenaria pronunciouse en favor de solicitar á Unión Europea a inclusión do galego coma un dos seus idiomas oficiais. O cal podemos interpretar coma un desprezo total á Galiza. A conta disto venme unha pregunta á cabeza: E os deputados e deputadas do Partido Popular que votaron favorablemente á inclusión do idioma galego entre os oficiais da UE, que van facer diante do desprezo que o seu presidente de partido e Presidente de Galiza fixo do seu voto? Van facer de ovelliñas obedientes manténdose en rebaño  para que non lle perigue a poltrona ou van recriminar ao Sr. Rueda a súa actitude? Eu non quero ser malo, mais coido que vanse inclinar pola primeira posición e dicir beeeeeee!.

          Este señor, Alfonso Rueda, de Pontevedra, xa desde os seus tempos máis mozos estivo implicado en cruzadas contra o uso do noso idioma. A máis comentada e coñecida foi a manifestación convocada por organizacións de carácter antidemocrático e fascista no ano 2009 en Santiago de Compostela contra o uso do galego; manifestación que foi secundada por partidos de carácter centralista entre os que se atopaba o Partido Popular, representado por un coñecido pontevedrés chamado Alfonso Rueda e por outra pontevedresa de nome Ana Pastor, amais de todo un grupo representativo do facherío antigalego e antidemocrático máis selecto do país.

A Consellería de Cultura, Lingua e Xuventude.

          “De Cultura, Lingua e Xuventude”. Estraño nome para unha consellería que non fai máis que denigrar a lingua, menosprezar a cultura galega ao través das súas políticas de subvencións de actividades e colectivos de edición e uso do idioma, e que para a xuventude parece que só pensa en subvencionar os autobuses e festivais nos que os seus principais números escénicos non usan nin defenden a nosa lingua propia.

          Pero o de aquí ía do noso aldraxado idioma, cada vez menos usado, cada vez máis vilipendiado e ocultado por unha Administración Pública Galega que debería ser vangarda da súa defensa. Primeiro foi esa administración, da man do Partido Popular que desde a Xunta de Galiza gobernaba o país, coa lexislación ditada desde o primeiro goberno de Núñez Feijóo ao través da Consellería de Educación co chamado “decreto de plurilingüismo no ensino” e co programa de subvencións á prensa escrita que poñía o 17 de maio de cada ano a súa primeira plana no noso idioma pero que no resto do ano dedicábase a espallar a propaganda anti-galego saída das filas do PP e da Xunta. E, unha vez conseguida a conversión das públicas TVG e Radio Galega en órganos de propaganda do Partido Popular, recortes na programación e na produción propia e na emisión dos programas infantís e xuvenís en galego que tan bo resultado deran na expansión do coñecemento e do uso do galego desde a máis tenra infancia, sen que elo supuxera un menosprezo e unha discriminación cara ao idioma común do Estado. Daquela, os nosos nenos e nenas, os nosos mozos e mozas, co seus coñecementos idiomáticos, poderían desenvolverse perfectamente en Galiza no seu idioma propio, en Portugal ou en calquera outra rexión ou país onde a lingua oficial fora o español ou o portugués, cousa que hoxe (vistos os resultados do estudo do IGE sobre coñecemento e uso do galego) non poderían facer.

          O Secretario Xeral da Lingua (para ser máis xustos, poderían denominalo, mellor, como secretario de destrución xeralizada da língua galega) é un personaxe moi peculiar nas súas aseveracións públicas. Normalmente nunca é o primeiro en pronunciarse sobre as cuestións que afectan á nosa lingua; espera sempre a que sexa outro manda-máis do Partido Popular quen diga algo para despois, cal papagaio, dicir o mesmo. Non sei se é cousa de que non sabe que dicir, se é cousa de instrucións recibidas dende arriba ou se é cousa de conservación de poltrona. E, como era de esperar, unha vez que Rueda e Feijóo pronunciáronse contra a oficialidade europea do galego el, o señor don Valentín, saiu a dicir o mesmo que os seus xefes, coma bo mandado que adoita ser.

O estudosobre coñecemento e uso do idioma galego realizado polo Instituto Galego deEstatística (IGE)[i] ao longo do ano 2023 amosa uns resultados demoledores para a política lingüística emprendida pola Xunta de Galicia desde o inicio da presidencia de Núñez Feijóo na Xunta de Galicia, política continuada pola Xunta de Rueda e que segue a escarvar nos mesmos termos que están a erradicar o galego das escolas, dos xornais subvencionados, dos medios públicos galegos de comunicacións e, coma consecuencia, das rúas. Este estudo compara o uso e coñecemento do idioma galego nos anos 2008 e 2023, desde dous anos antes da entrada en vigor do decreto de plurilingüismo no ensino ata o 2023. O que deixa en evidencia a política destrutora do idioma seguida polo Partido Popular en Galiza.

Este estudo do IGE dinos moitas cousas das que destacamos: No referente á capacidade para expresarse en galego da poboación comprendida entre os 5 e os 14 anos, que experimentou un retroceso do 110% entre os anos 2008 e 2023; e sobre o uso do cotiá do idioma amósanos que, entre esas datas, solo usan o español como lingua cotiá o 53,6% da poboación de entre 5 e 14 anos e o 43% da comprendida entre os 15 e os 29 anos. Isto, polos anos que o IGE utiliza para ver a evolución no uso e coñecemento do noso idioma demostra sobradamente que o declive no coñecemento e uso do idioma galego prodúcese desde a entrada en vigor do famoso decreto de plurilingüismo no ensino e da desaparición da programación educativa, infantil e xuvenil en galego dos medios de comunicacións públicos (TVG e RG).

Diante dese estudo que desmontaba toda a propaganda que PPdeG e Xunta de Galiza tiñan fabricado arredor da potenciación do idioma galego, a reacción do goberno galego foi poñer en cuestión a calidade do mencionado estudo, indicando nalgún intre que eles tiñan outro estudo (do que ninguén explicou a súa procedencia nin os parámetros estatísticos nos que ese estudo se baseaba) que desmentía os resultados do IGE; a evidencia de que isto non se sostiña nin con cemento armado era tan clara que pronto meteron este argumento no tinteiro.

Outra das reaccións diante do excelente estudo do IGE sobre o coñecemento e uso do idioma galego foi a do fiel escudeiro do conselleiro do ramo, o Secretario Xeral de Lingua don Valentín García, que sen cortarse nin un pelo tacha os datos proporcionados polo IGE como “non fiables” e o estudo como “irrelevante en demoscopia e sociolingüistica” (realmente, ese Valentín sabe do que fala?); e xa non busco o que puidera dicir o voceiro do PPdeG no Parlamento Galego porque a cousa pode ser tan forte que non sexa apta para horario de público infantil.

Estas actitudes do Partido Popular e da Xunta de Galicia no seu conxunto de poñer en cuestión os estudos realizados por organismos autónomos da Administración Pública Galega empeza a ser preocupante, sobre todo tendo en conta o que fixeron cos medios de comunicacións públicos desde a entrada na presidencia da Xunta de Galicia e Núñez Feijóo e a lexislación que baixo a presidencia de Alfonso Rueda sobre estes medios se están a realizar. Porque o do estudo do galego polo IGE non é o único caso; están o ditame do Consello de Contas de Galicia sobre o Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo e o do Consello da Cultura Galega sobre a instalación da macrocelulosa ALTRI en Palas de Rei, ambos contradicintes da propaganda e posicionamento do Partido Popular e da Xunta de Galicia sobre eses temas.

Mobilización popular do 17 de maio

Como xa fixera meses atrás, o 17 de maio, Día das Letras Galegas, o pobo da Galiza volveu dar unha lección a todos esas persoas desvergonzadas que desde a Xunta de Galicia e desde o Partido Popular se dedican a tentar de enterrar para sempre o noso idioma pero que ao través da propaganda, propia e da que gratuitamente lle facilitan os seus amigos da prensa a cambio das cuantiosas subvencións que reciben, pretenden que comunguemos con rodas de muiño e nos traguemos a ilusión de que eles coidan de que o noso idioma teña unha longa vida e un uso normalizado. A creación desa Consellería de Cultura, Lingua e Xuventude é unha desas medidas propagandísticas nas que se agrupan esas tres importantes facianas da vida dun país pero que como coas demais fagan o mesmo que co galego...

O 17 de maio milleiros de persoas patearon as rúas de Compostela reivindicando o noso idioma e criticando as medidas e o desprezo que o Partido Popular e a Xunta de Galiza teñen cara a el e que están a propiciar a súa desaparición. Reivindicando o poder vivir a súa vida no seu propio idioma e na súa terra. Desprezando a todos aqueles que como Alfonso Rueda, Núñez Feijóo, o Secretario Xeral da Lingua, o Conselleiro de Educación e a todos aqueles cargos públicos peperos que só usan o galego coma unha formalidade inherente ao seu cargo pero que no fondo non poñen ningún reparo á súa desaparición (incluso aqueles hipócritas que presumen de galeguistas, que os hai). Reivindicando un futuro para o galego.

...Pero seguen coa súa agresión continuada contra o galego. 

•  Pese a todas as mobilizacións populares de carácter moi masivo habidas desde a promulgación e imposición do famoso "decreto de plurilingüismo no ensino" (cada unha con máis participación que a precedente) ata chegar a importantísima deste pasado 17 de maio, que rematou cunha foliada na Praza do Obradoiro. 

• Pese, tamén, a todas as asociacións educativas e populares, así como organismos públicos de carácter autónomo, como a Real Academia da Lingua, que se teñen pronunciado polo mal trato ao que a lingua galega está sendo sometida pola Xunta de Galicia e os seus subconxuntos (consellerías, direccións xerais, secretarías xerais,...), así como polo Partido Popular de Galicia e do Estado. 

• Pese ás numerosas e sucesivas reclamacións procedentes dos claustros de profesores e profesoras dos distintos centros educativos e dos sindicatos representativos do profesorado para que se derrogue o decreto de plurilingüismo no ensino.

• ...E moitos máis "pese a que..."
  

            Pese a todo iso, a Xunta do Partido Popular, esa Xunta que quer rematar coa presencia pública do noso idioma, non recúa. esa Xunta á que cada vez máis galegos e galegas que rexeitamos estar sometidos a caciques e prisioneiros de ameazas veladas; esa Xunta que segue tendo moito voto refén e que utiliza os mecanismos ancestrais do caciquismo para manterse na poltrona; esa Xunta que ten do seu lado ás editoras de numerosos xornais, emisoras de radio e televisión; e que controla con man férrea os medios de comunicacións públicos impedindo a presencia de pluralidade de todo tipo nos mesmos (informativa, artistas, producións, debates,...).

 

            Se queremos que o idioma propio da Galiza, o galego, sobreviva como unha parte esencial da nosa identidade propia e unha parte integrante da nosa rica cultura propia, cultura que non podería ser entendida se non é conxuntamente co noso idioma, só nos cabe rematar co dominio político da bazofia política no noso país; rematar co dominio político das ideas de ultradereita e unificadoras da diversidade cultural e lingüística; e esa bazofia política, na actualidade, son o Partido Popular e as bandas nazi-fascistas lideradas por Vox, o partido de Abascal.

 

        Porque como dicía o noso querido e admirado Castelao, personaxe odiado e vilipendiado por esa bazofia á que antes teño mencionado (aínda que algúns dos integrantes da mesma pretendan apropiarse do personaxe para esconder a súa miseria ideolóxica e o seu compromiso con Galiza): "Se ainda somos galegos é por obra e graza do idioma".

 

---

[i] O IGE é un organismo autónomo da Adminsitración Galega que ten por finalidade facer estudos sobre os distintos aspectos da realidade da Galiza (economía, cultura, poboación,...) 

Toni Cantó, de cando @s borreg@s sentíronse ameazad@s polas vacas e outras lerias

          Esta entrada ven a conto dunha proposición realizada no Congreso dos Deputados polo parlamentario valenciano Toni Cantó, pertencente ao partido político Ciudadanos. Esa proposición facía referencia a retirar á esixencia, para o funcionariado das administracións públicas, de coñecer as linguas das comunidades autónomas que teñen linguas propias ás que puideran ser destinados ou ás que puideran acceder por concurso ou oposición. É dicir, que as empregadás públicas e empregados públicos destinados neses territorios non tiveran a esixencia de poder entender ás persoas que na súa terra queren facer a vida na súa lingua nai (cousa á que teñen dereito e que na actualidade en moitos casos se lles nega -polo menos en Galicia-, moitas veces con malos modos e quebrando a lei, en numerosos organismos públicos); ou entender a outras persoas que teñen dificultades para expresarse en castelán (pola idade, polo baixo nivel académico,...) pero que dominan a linguaxe oral da súa terra que falaron desde que eran pequenas, e que moitas veces no afán de falar en español trocan completamente o significado do que queren dicir ou fan inentilixible aquelo que falan, co conseguinte prexuicio que iso pode xerarlles [1]. Todo isto plantexábanno desde Ciudadanos, ao través de Toni Cantó, como forma de garantir unha suposta igualdade nos procesos selectivos. Como se a función pública fora un dereito só atribuible a quen a desempeña e non un dereito, sobre todo, da cidadanía que recibe atención de quen exerce esa función pública.

Mentiras como parte da propaganda.

           Pero ese intento de impedir que a cidadanía non puidera ser atendida na súa lingua nai sempre que así o demandara non foi o máis grave da intervención do mal político e peor actor que é Toni Cantó. O peor foron as mentiras dese señorito sobre a suposta desaparición do idioma español nas comunidades con lingua propia, entre elas Galicia, e a imposibilidade dos español-falantes de comunicarse neses territorios “por ter desaparecido neles o español”.

    Esa eterna mentira que os partidos e grupos dominados pola extrema dereita como Ciudadanos, Vox ou o Partido Popular están espallando na súa propaganda cara ao resto do Estado sobre o que supostamente está a pasar coa lingua castelá en Cataluña, no País Vasco ou Galiza, pero cuxo parecido coa realidade é pura coincidencia.

    Quen viaxa polo mundo adiante sabe perfectamente que cando vai a Cataluña e fala castelán non ten ningunha dificultade para facer a súa vida nese idioma; sabe que cando chega a un establecemento e quen o atende diríxese a ela en catalán basta con indicar con educación e corrección que non entende esa lingua para que con exquisita corrección sexa atendida en español. E o mesmo no resto do Reino de España. O problema xurde cando nos reciben no seu idioma natural e nós damos unha mala contestación por nos falar en catalán, euskara ou galego. Porque hai moita persoa maleducada ou facha que fai iso; que vai a Portugal e pretende que lle falen en español ou que vai a Inglaterra e non se explica como se dirixen a ela nesa idioma. Iso sí, como posiblemente fai Toni Cantó, Ines Arrimadas, Riverita ou outros fascio-cuentistas da lingua, non dubidan en introducir na linguaxe cotiá falada na súa España de palabros como “sponsor”, “cooking”, “ir de shoping”, ... ou outras do estilo que parece que visten moito pero con frecuencia amosan o apaletamento idiomático de quen as usa.

        Pero se grave é facer unha afirmación gratuíta dese tipo, afirmación que só lles sirve para pescar votos no mundo facha, dicilo da Galiza sobrepasa con moito calquera nivel de realidade. Galiza, onde a extrema dereita do Partido Popular de Galicia desde o goberno galego, coa ferviente e interesada colaboración de xornais escritos como La Voz de Galicia ou o Faro de Vigo, ten reducido o uso da lingua galega case a un nivel marxinal nos medios urbanos e falada cada vez menos no medio rural. Os gobernos de Núñez Feijóo teñen procurado, desde a chegada deste personaxe á Presidencia da Xunta de Galicia, de que o uso do galego fora diminuíndo en todos os campos e administracións ^[2], sobre todo no ensino onde a utilización da língua redúcese a un número ínfimo de materias, impídese en moitas ou poténciase a súa non utilización en outras nas que si pódese ou debería ser usada (con dicir que son numerosos os colexios autodenominados trilingües nos que imparten a materia de “Coñecemento do Medio” en inglés...); e, polo que me contan antigos colegas, nas poucas nas que si é obrigado o uso da lingua galega, parece como si a inspección non actuara para controlar a súa non utilización, sobre todo en colexios privados. Con estas políticas activas de socavamento da lingua propia estase mesmo a quebrar, ao meu entender, a Lei de Normalización Lingüística aprobada coa maioría parlamentaria durante un período de goberno de Fraga Iribarne; e, por suposto, québrase ampliamente a Carta Europea das Linguas Minorizadas. Ata tal punto que hai conselleiros da Xunta de Galicia que teñen a pouca vergoña de facer, incluso na Galiza, as súas intervencións oficiais en castelán.

Partido Popular: en Galicia unha cousa, no Congreso  dos Deputados a contraria.

         Ben sabemos, por ser numerosos os exemplos (a bote pronto lémbrome do rescate e da carestía das peaxes da AP-9, das obras do AVE, da peaxe de Redondela, da organización sanitariada Galiza, etc.), que os membros do Partido Popular din unha cousa en Galicia e no seu Parlamento e logo a contraria no Congreso dos Deputados ou trocan a música dependendo de quen goberne.

         Isto tamén aconteceu coa proposición de lei de Ciudadanos defendida por Toni Cantó, na que todos os deputados do Partido Popular polas catro provincias galegas votaron favorablemente (xunto aos demais deputados da extrema dereita) á citada proposta, é dicir, a que a cidadanía de Galicia non tivera garantido o dereito a ser atendida na súa lingua propia en calquera organismo público sito na súa comunidade. Eses deputados e deputadas foron: Marta González, Juan Juncal, Miguel Lorenzo, Tristana Moraleja, Joaquín García Díez, Jaime de Olano, Celso Delgado, Ana Belén Vázquez, Miguel Viso, Tomás Fole, Pilar Rojo e Ana Pastor, esta última Presidenta da cámara baixa.

      Parece que o deputado Cantante (perdón) ...Cantó días máis tarde, despois de ter coñecemento das numerosas críticas e máis que se lle fixeron pediu desculpas aos galegos pola súa metedura de pata. O que non sei é se fixo o mesmo cos cataláns e cos vascos, aínda que penso que non, que non llo permitiría o Riverita e a Arrimadas aínda que quixera. En todo caso, tiña que pensalo antes de facer esas impresentábeis afirmacións.

              De borreg@s e de vacas.

        A min esta campaña mintireira de Ciudadanos lémbrame aquela, outra tamén baseada nas mesmas fantasmadas, emprendida por un clube de amigotes liderados por unha señora e chamado Galicia Bilingüe (que non sei se sigue existindo) e que tivo o seu culmen no mes de febreiro do ano 2009 nunha manifestación celebrada en Compostela na que estaban, amais dos organizadores, un amplo abanico representativo da extrema dereita e da extrema dereita lingüística. Así podiamos ver nela á Ana Pastor, actual Presidenta do Congreso dos Deputados (vemos que segue igual de facha que entón), Rosa Díez, o Riverita, o actual Vicepresidente da Xunta de Galicia Alfonso Rueda, Ignacio López Chaves, Corina Porro, etc. É dicir personaxes coñecidos polo seu apego á extrema dereita ideolóxica.

            A idea destes suxeitos ligados ao Partido Popular e Ciudadanos ou similar era o acoso e derribo ao goberno galego que compartía PSdG-PSOE e BNG, próximas xa as eleccións autonómicas galegas. Agás Rosa Díez, todos eles seguen a estar nos cumios da política na actualidade. Hai que dicir que non estaba presente Núñez Feijóo, daquela candidato a presidir a Xunta da man do Partido Popular; supoño que non por falta de ganas senón por outros motivos confesables ou inconfesables. A señora esa cuxa grupello de amigos organizou a manifestación parece que agora anda moi próxima á extrema dereita de Vox e sigue nas súas fantasmadas; sei que agora anda a recoller sinaturas para que os topónimos galegos teñan a versión española. Que Sanxenxo, sexa Sangenjo (non San Gines, como sería de verdade); que O Carballiño sexa Carballino (non El Roblecito); supoño que pedirá Niño de la Guía para Niño da Águia, en lugar de Nido del Águila que sería a tradución correcta; e non sei si para O Porriño pide El Porrito ou para Muxía pide Múgía ou Ordeñaba, este último sería a tradución correcta. Parece que anda por aí recollendo sinaturas e que moitas persoas de fora de Galicia, supoño que maiormente fachas ou crédulos en grado sumo, están a asinar semellantes historietas. De Galicia poucas ou case ningunha; e quen asina... extrema dereita.

      A dicir dos xornais de fora de Galicia, para acadar asistencia á citada manifestación fletaron buses de casi toda Galiza e viñeron colectivos de extrema dereita lingüística desde Cataluña e País Vasco. Iso custa moitos cartos e coido que Galicia Bilingüe (ou Bífida, como lle dicían moitos daquela) non os tería, así que damos por bo que a pasta e a xente púxoa o Partido Popular, que reclutaría vai ti saber donde coma se foran borreg@s. Porque só póde denominarse desa así a quen, vivindo na Galiza, tragaba semellantes fantasmadas cuxo parecido coa realidade era pura coincidencia, igual que agora coas estupideces ditas por Toni Cantó no Congreso. Ou tiñan interese político non declarado no evento. Ou, simplemente, eran da extrema dereita política e lingüística. Eu penso que as dúas cousas.

        O que non contaban @s borreg@s era con que cando menos o esperaban íanlle a aparecer unhas vacas a disputarlle o pasto (non falo dos bocatas nin dos 20 pesos por asistente, e quiza unha visita guiada ao sepulcro do apóstolo, que non me extraña recibiran por ir). Cun sublime alarde de imaxinación houbo unha organización política cuxos membros disfrazáronse de vacas e aparecéronlle na cabeceira da manifestación contra o idioma galego antes de escomenzar a andaina. Supoño que non fai falla dicir que a presencia das vacas tivo tempo contado; que dilixentemente, e como adoita acontecer en casos coma este, apareceron as chamadas forzas da orde para deter e/ou impedir que as vacas puideran impedir que @s borreg@s seguiran o camiño marcado polos pastores.

             En fin, isto non cambia. As moscas trocan, pero a merda segue a ser a mesma.

 Notas.-

1 Agora non me lembro quen foi o autor, pero hai anos (non sei se foi un fiscal ou un xuíz) publicouse algo relacionado cos prexuizos que a falta de uso do galego na Administración de Xustiza estaba a provocar ás persoas galego falantes que tiñan que declarar en causas xudiciais, tanto no referente á forma de tradución que esas persoas facían para tentar de falar castelán como ás interpretacións realizadas por quen tiña que levantar acta desas intervencións.

2  Non sei se a posición de Núñez Feijóo contra o galego ten algo que ver con aquelo que me contaba cando eu estudaba en Compostela unha persoa, nativa dos Peares, coa que compartía piso de estudantes. O feito aconteceu nun programa de Cesta y Puntos, onde un mozo natural dos Peares, alumno dun colexio de pago ourensá, preguntado polos sons que emiten os animais en lugar de dicir “rebuzno”, posiblemente condicionado pola diglosia lingüística, dixo “orneo” ou “ornear” (agora mesmo non recordo ben) referíndose ao son emitido polos burros. Loxicamente, ao desenvolverse o programa en castelán, nos anos sesenta do pasado século, foi dada a resposta por non válida. Feijóo é dos Peares.