O presidente francés, Enmanuel Macrón, fiel servidor dos intereses da dereita máis ultraliberal francesa e mundial, pretende modificar vía decreto presidencial a lei de pensións francesa de cara a aumentar a idade de xubilación ata os 64 anos. Esta actitude foi interpretada por toda a poboación francesa e polos sindicatos de clase franceses como unha agresión contra os dereitos da clase obreira, provocando numerosas e fortes mobilizacións contra o citado intento da oligarquía de empobrecer á clase obreira.
Esta agresión foi presentada na maioría dos medios de desinformación españois (radio, TV, prensa escrita e prensa dixital) como "disturbios" ou "vandalismo" cuxos protagonistas e "chicos-chicas malos-as" eran os que pretendían defender os seus dereitos, deixando libres de responsabilidades (para estes medios) os verdadeiros culpables da situación creada: aqueles que pretendían aumentar, pola porta de atrás e prescindindo de todo o que se poidera asimilar coma democracia, a idade de xubilación.
O clamor en Francia foi, como dixen antes, masivo. E a participación da poboación francesa nas mobilizacións convocadas por diferentes organización foi acorde coa maioritaria opinión.
O clásico oportunismo hipócrita da dereita máis fascista.
Incluso a extrema dereita nazi-fascista fíxose un oco nese proceso de protesta, supostamente asumindo a oposición a este aumento na idade de xubilación, cando na realidade defende as arelas da grande burguesía nacionalista francesa que son as de despoxar á clase obreira de calquera dereito que se opoña ao liberalismo salvaxe. A Fronte Nacional francesa de Le Pen, o partido máis coñecido da extrema dereita nazi-fascista, e outras forzas desa caste apuntáronse a esta suposta oposición; non esquezamos que son este tipo de organizacións nazi-fascistas ás que a oligarquía nacionalista francesa lles atribúe a misión de ser a súa reserva para defender con toda a violencia que estimen oportuna, incluso acudindo ao xenocidio, os seus intereses no caso de que a dereita clásica non cumpra as súas expectativas (coma ocorreu nos anos trinta do século pasado con Hitler, Mussolini e Franco en Alemaña, Italia e España, respectivamente).
A social-democracia desaparecida.
O outro extremo do posicionamento político é a practica desaparición do escenario político do Partido Socialista Francés (PSF), a socialdemocracia francesa correlixionaria do PSOE español, na oposición ao decretazo de Macrón. Só o resto das forzas da esquerda e anarquistas estiveron dando a cara pola clase obreira francesa (e recibindo as ostias da maioría dos medios de desinformación europeos). Non me estraña nada esta ausencia do PSF, sobre todo se temos en conta que os seus veciños do PSOE acaban de potenciar e aprobar unha lei de pensións que mantén a idade de xubilación aos 70 anos, como xa lexislara no ano 2011 o PSOE de Rodríguez Zapatero, lei que hoxe actualiza o Ministro Escrivá (ex-director dos "homes de negro" da oligarquía europea no AIREF para vixiar o cumprimento das medidas antiobreiras) aprobando unha lei de pensións feita á medida das necesidades da clase dominante da Europa coa complicidade dos dous sindicatos maioritarios españois e que vai prexudicar, e non só na idade de xubilación, as futuras persoas pensionistas do Estado Español. E, hai que dicilo tamén, coa complicidade dos membros, ministros e ministras de Unidas-Podemos.
Quizás sexa esta recorrente actuación da socialdemocracia ultraliberal europea que representan, entre outros, PSOE e PSF e á que os medios de desinformación presentan de xeito continuado coma "esquerda" pero que de forma clara serven, coas súas políticas que empobrecen ás clases traballadoras, aos intereses da burguesía internacional, un dos principais motivos polas que as clases sociais máis empobrecidas se están a sentir enganadas e se están a decantar cara aos placebos e e cebos que de fora enganosa lles presenta extrema dereita. E non esquezamos que foi a actuación das socialdemocracias europeas unha das principais causas do ascenso do fascismo e do nazismo na Europa dos anos trinta do século pasado.
Igualmente, non podemos deixar de dicir que a pesar de queixarse continuamente de ser vítimas de críticas “inxustas”, son unha maioría dos e das "informadoras" as que están a sacudirse a súa caspa das ombreiras ou a desinformar terxiversando ou retorcendo a realidade dunha forma descarada. Estou a falar dos medios de desinformación e dos e das xornalistas que -aínda en desacordo- se acomodan cal camaleóns aos desexos dos seus empresarios, os e as que teñen parte importante na culpa do ascenso do fascismo en Europa.
Loa da clase obreira francesa.
Ese é o camiño. Hai que mobilizarse. Hai que rematar con este capitalismo salvaxe e ultraliberal que non fai outra cousa que empobrecer máis e máis ás clases economicamente máis desfavorecidas. Hai tamén que tentar de anular os cantos de serea do fascismo en toda Europa e no mundo e iso só se pode facer con intervención cultural nos barrios e nas vilas, fuxindo de simples consignas de fácil apropiación por parte dos políticos e activistas da extrema dereita. A clase obreira francesa está na vía correcta. Todo iso pese aos sempre presentes mercenarios do capital constituídos en policía, igual que noutros estados diferentes do francés, cuxos membros son sometidos a un lavado permanente de cerebro por parte do seus mandos normalmente de ideoloxía fascista. E todo isto hai que facelo antes de que sexa tarde.
Viva a clase obreira francesa!
