ÁS VOLTAS CON ALTRI

 

         Doutra volta ALTRI, ou Greenfiber, se quen le o prefire. Por que doutra volta? Pois moi sinxelo: porque doutra volta numerosos galegos e numerosas galegas acudiron a Compostela para manifestar na rúa o seu rexeitamento á instalación da macrocelulosa ALTRI en Palas de Rei. Xa me pronunciei desde estás páxinas no pasado 13 de xuño baixo o título de ALTRI NON! E non me queda outra, por amor ao país, que volver facelo.

          Xa foran miles as persoas que no pasado 30 de xuño, acudiran a Santiago para arrodear San Caetano e amosar a súa oposición ao proxecto que con tanto ardor e insistencia defenden o Partido Popular e a Xunta de Galiza. Alguén dixo que Alfonso Rueda, Presidente da Xunta, e as súas conselleiras de medio ambiente e de industria parecían máis comerciais de ALTRI que defensores da economía e dos intereses dos galegos e galegas. A verdade é que parece como se se lles fora a vida nelo; actitude que da que pensar. E non é que vaia afirmar aquí que todos eses e todas esas que con tanto ardor guerreiro defenden a instalación da macrocelulosa van tirar lucro persoal da instalación de ALTRI; non se me ocorre, non teño probas que apoien tal cousa nin quero pensalo. Mais non podo evitar que me veñan á cabeza os numerosos casos de membros do Partido Popular de Madrid e da Rexión de Valencia, moitos deles e delas altos cargos dos gobernos autonómicos e/ou municipais, condenados por corrupción.

          E tampouco me resulta fácil de dixerir que cando os recursos e alegacións das veciñanzas contra a instalación de proxectos industriais que lles prexudican se presentan nos prazos marcados polas leis, a Xunta de Galiza, do Partido Popular, facendo un uso filibusteiro da súa maioría parlamentaria, recorta ao mínimo os prazos para presentalas ou se inventa figuras como as contempladas na chamada “lei de depredación” ou a de “industrias estratéxicas” para quebrar a vontade dos opositores. E isto é o que Alfonso Rueda, os seus conselleiros e os parlamentarios do Partido Popular no Parlamento de Galicia están a facer.  

         

15 de decembro de 2024: 100.000 persoas contra a instalación de ALTRI.

          Pois preto de 100.000 galegos e galegas, ou máis, encargáronse de reiterarlle este pasado domingo 15 de decembro, tanto aos responsables da pasteira como aos que desde a Xunta e outras estancias políticas defenden os intereses de ALTRI, que os galegos e as galegas non queremos que nos instalen na nosa terra un monstro que remate con miles de postos de traballo directos e miles de postos de traballo indirectos, unha empresa que contribúa a empobrecer o parque forestal da Galiza potenciando e invadindo con eucalipto o pouco monte galego que deica agora, nas provincias de Lugo e Ourense, estábase a salvar de ser invadido por eucalipto ou piñeiro (un bosque, o galego, xa de por si empobrecido pola orientación que Partido Popular e empresas coma ENCE e FINSA teñen implantado nos montes galegos). E tampouco queremos que se envelene o noso ar nin o río Ulla, que non só ten numerosas utilidades sociais alí por onde flúe (entre outros, manter unha flora e unha fauna diversas, usos agrarios para o regadío, usos de fornecemento de auga para o consumo doméstico, etc.), utilidades que segundo diversos estudos  artigos presentados por biólogos de recoñecido prestixio sobre os efectos que ALTRI tería sobre o río Ulla serían moi prexudiciais non só para o conxunto da poboación por onde pasa o curso do río, senón que amais tería un impacto negativo para o marisqueo e a pesca artesanal da Ría de Arousa, onde o Ulla ten a súa desembocadura.

Quen non quer ALTRI no seu país?

          O primeiro que temos que contestar é quen non quere que ALTRI se instale nas súas terras. E a primeira contestación a esta pregunta que se me ocorre é dicir que as autoridades portuguesas non a queren no seu país, nin como pasteira, nin como “fabricante de fibras téxtiles”. Tanto pola contaminación e empobrecemento que produciría como polo exterminio da biodiversidade dos bosques portugueses que suporía incrementar a masa forestal con especies pirófitas coma o eucalipto; bosques xa de si depauperados e empobrecidos polo tipo de arboredo (eucaliptos e piñeiro, fundamentalmente) que demandan a propia ALTRI portuguesa, Navigator, CELBI e outras menores.  

          E se o goberno portugués non a quer, de quen botaron man os dirixentes de ALTRI? De que ía ser? Do Partido Popular na Galiza, entre coñecida polo seu amor ás empresas altamente contaminantes como pasteiras e mineiras que envelenan o chan ou as rías e os ríos da nosa terra. Aí están ENCE, Atalaya Mining, Cobre San Rafael, a mina de Lousame,... todas elas con forte oposición veciñal e con consecuencias destrutivas para o medio ambiente e as economías agrarias, pesqueiras e/ou marisqueiras. Pero aí está o capitán Rueda, e as súas escuderas-conselleiras de Medio Ambiente e de Economía, co respaldo da Consellería de Facenda e a Lei de Acompañamento aos Orzamentos Xerais de Galiza para 2025 (que reforma leis á carta e pola porta de atrás) para oporse ás veciñanzas. E, tamén, coa colaboración cacicotes locais de cada vila onde queren instalar o seu veleno; cacicotes que non dubidan en enganar e/ou intimidar e ameazar aos seus veciños para manter os favores e prebendas que cren ter ou que lles ofrecen e dan.

          Quen rexeita ALTRI na Galiza?

            Rematariamos antes, quizá, se dicimos se quen se ten posicionado en favor de ALTRI ata agora é o Partido Popular, o alcalde de Palas de Rei (do Partido Popular), a Xunta de Galiza (do PP), grandes empresarios de Galicia (do PP), os técnicos contratados pola propia pasteira (empregados ou externos) e unha soa das persoas que participaron no estudo do Consello Galego da Cultura sobre o proxecto de ALTRI.

          A oposición á macrocelulosa está encabezada pola Plataforma Ulloa Viva, numerosas asociacións e organizacións cidadás, partidos políticos e sindicatos progresistas, organizacións e colectivos ecoloxistas de todo o país e estatais.

          E a práctica totalidade dos estudos realizados por economistas, biólogos, técnicos de turismo, enxeñeiros, etc. teñen ditaminado que ese monstro que pretenden instalar en Palas de Rei é unha bomba destrutiva (non con esas verbas, pero si). Incluso todas as Facultades de Bioloxía do Sistema Universitario de Galiza pronunciouse en contra da instalación desa macrocelulosa na Galiza.

          Pero a Xunta di, por boca do seu presidente e da súa Conselleira de (destrución do ?) Medio Ambiente, que os estudos que eles manexan son favorables. Non sabemos cales son. Supoño que os dos empregados da pasteira ou dos contratados por ela; e, posiblemente, daqueles cargos técnicos “de confianza” contratados a dedo en distintas consellerías da Xunta que están amarrados á poltrona con metacrilato e que din “si bwana” a todo o que lle poñan por diante.

          A inmensa maioría da cidadanía máis activa desta Galiza, a que ten criterio propio e o defende, incluso diante das presións dos cargos da administración e dos caciques, a que realmente lle vale e quer ao seu país, xa se pronunciou saíndo á rúa en Santiago o pasado 15 de decembro ou aplaudindo desde a súa casa diante da imposibilidade de acudir a Compostela.

          A Xunta segue erre que erre. Coma sempre dándolle as costas á cidadanía para servir aos poderosos. Mercando espazos publicitarios gratuítos nos xornais, emisoras de radio de TV aos que rega con miles de euros para que desinformen e manipulen a realidade.

          Por fin, onte a Unión Europea admitiu as alegacións que a Plataforma Ulloa Viva e esta vai ser escoitada en Bruxelas. A razón está do seu lado, pero da actual Unión Europea non nos podemos fiar; non sería a primeira vez que incumpre coa súa propia normativa coa finalidade de favorecer a quen máis ten.

          En todo caso, non nos podemos calar. Non podemos permitir que coa promesa difusa dunha miseria de postos de traballo (que nin cumprirán) poñan en perigo milleiros de postos de traballo directos e indirectos no sector agrícola, gandeiro, da pesca e do marisqueo. Nin que nos enchan o país de eucaliptos e contaminación, amais de destruír o río Ulla que da vida á poboación que se asenta ao longo do seu curso.

          Se hai que saír á rúa de novo, sáese. E máis, tamén.

Diminución intelectual grave ou imbecilidade?

         

         Hoxe, xoves 26 de outubro de 2023, atópome unha nova no xornal Nós, edición en papel, que ten por titular o seguinte:' "O PP desbota unha proposta para ampliar as frecuencias e prazas de tren" ', tamén reproducido na súa edición dixital con outro titular.

        Sorprendido polo titular leo con atención a nova. Resulta que o BNG presentou no Parlamento de Galiza unha proposición non de lei para "reclamar ao Goberno do Estado unha ampliación de frecuencias e prazas nos trens do Eixo Atlántico e da liña entre A Coruña e Ourense, así coma demandar o mantemento dos bonos gratuítos e os descontos no Avant".

        Ata aí todo ben. Cando leo as razóns que levan ao Partido Popular na Galiza a votar en contra desa proposición non de lei é cando me quedo na situación de non saber se rir ou se chorar. Segundo conta o citado xornal, un tal José Manuel Balseiro, voceiro dos populares, di que a razón do seu voto negativo é que "a proposición presentada polos nacionalistas non merece credibilidade desde o momento no que estes son socios de Pedro Sánchez", ao que os peperos responsabilizan da situación ferroviaria de Galiza, e que (di o Balseiro, segundo Nós) "hai unha clara falla de interese do goberno español por modernizar a rede ferroviaria galega".

        Á marxe do acordo ou desacordo coa posición do Partido Popular no tema de quen comezou co desmantelamento, e quen o continuou posteriormente, das comunicacións ferroviarias na Galiza, é incomprensible que un partido galego renuncie a reivindicar unhas mellores comunicacións ferroviarias; non é normal; e máis incomprensible se, coma eles din, é o goberno central actual o responsable da situación ferroviaria galega. O normal sería apretarlle as porcas para que procedan a rectificar a súa política ferroviaria cara ao noso país.

        Eu non sei o que lles parecería a vostedes. A min só se me ocorreron dúas posibilidades: ben que os do Partido Popular teñen unha diminución intelectual grave, ou ben que o seu grao de imbecilidade é moi elevado.

        Non sei a vostedes.

Persoas Xubiladas da Galiza reclaman a paz e a fin da guerra na Ucraína

 Un grupo de 193 persoas xubiladas da Galiza teñen elaborado un escrito para denunciar a guerra de Ucraína, os intereses imperialistas ocultos no citado conflito e os prexuízos que esta guerra interesada está a xerar tanto na poboación ucraína -a máis prexudicada- como nas do resto da Europa, sobre todo ás clases máis desfavorecidas economicamente. Solicitan urxentes negociacións en busca de establecer a paz na rexión.

Este manifesto-protesta van facelo chegar ás seguintes institucións:

• Alfonso Rueda – Presidente da Xunta de Galicia;
•  Pedro Sánchez – Presidente do Goberno do Reino de España;
•  Ursula von der Leyen – Presidenta da Comisión Europea;
• Josep Borrell – Representante da UE para Asuntos Exteriores e Política de Seguridade; e
  
• António Guterres – Secretario Xeral da ONU.

 

TEXTO DO MANIFESTO

        A  guerra e a intervención política externa na Ucraína non comezaron en febreiro de 2022. A maioría dos ucraínos sempre mantiveron con Rusia unhas relacións de estreita colaboración política, económica, cultural e mesmo familiar. Porén, en 2004, seguindo a doutrina do antigo Conselleiro de Seguridade Nacional de EUA Brzezinski, que designaba a Ucraína como baluarte estratéxico contra Rusia, a OTAN tentou tomar o poder en Kíiv mediante a chamada “revolución laranxa”.

     En 2006 os electores rexeitaron o golpe, mais a intervención occidental continuou por outros medios. Aínda que o presidente electo Yanukovich tentou manter un equilibrio entre Occidente e Rusia, esa política tampouco foi do agrado dos EUA nin da UE. Así foi como a OTAN decidiu un novo golpe de estado en 2013-2014 (o Euromaidán) derrocando o goberno constitucional, facéndose co control total do estado ucraíno e promocionando os grandes oligarcas ligados a Occidente. Deseguido, rearmou o exército golpista e introduciu nos aparellos de seguridade diversos grupos fascistas e anti-rusos, como Azov ou Pravy Sektor, seguidores do nazi e criminal de guerra Stepan Bandera, colaborador das SS durante a Segunda Guerra Mundial.

        Os sucesivos gobernos golpistas dedicáronse a perseguir a cultura e o idioma rusos, maioritarios no leste do país, de Kharkov e o Donbass a Odesa, prohibindo os partidos políticos da oposición, ademais de incautar os seus bens, pechando os seus xornais e masacrando cidadáns disidentes. O terror fascista foi a causa da rebelión armada do Donbass, que obrigou Kíiv a asinar en 2015 o Acordo de Minsk II, apoiado pola ONU. Ese acordo (principalmente, retirada de armamento pesado e recoñecemento de autonomía política para o Donbass) nunca chegou a materializarse por parte ucraína. Ao contrario, durante o mandato do presidente Zelenski recruou a guerra no leste durante 2021-2022, con máis de dez mil mortos civís. Esta grave situación humanitaria foi a causa última da invasión rusa que non se pode condenar sen recoñecer simultaneamente as graves responsabilidades do goberno ucraíno e da OTAN no inicio das hostilidades. Signatarios do Acordo Minsk, como Hollande, Merkel e Poroshenko, recoñeceron en 2022 que asinaran para “gañar tempo” e poderen armar Ucraína contra Rusia. Alén de cínicas, esas declaracións teñen a virtualidade de desmontar a cantilena da “agresión rusa non provocada”.

        As consecuencias deste conflito están afectando gravemente ao resto dos pobos de Europa e do mundo. A consideración desta guerra como unha cruzada contra Rusia está minando as liberdades públicas, penando a disidencia política e impondo o pensamento único. As sancións indiscriminadas e masivas a Rusia, lonxe de arruinaren Moscova e de acabaren coa guerra, conseguiron disparar na UE o custo dos servizos públicos, a factura enerxética e dos alimentos, favorecendo os grandes consorcios económicos e empobrecendo as familias. As subvencións comunitarias non poderán manterse durante moito tempo e a implicación económico-militar da UE-OTAN na guerra xa está afectando gravemente o tecido empresarial galego e o comercio mundial, ameazando con levar moitas pequenas e medianas empresas á quebra, ademais de aumentar o perigo de confrontación directa cunha potencia nuclear como Rusia.

        O conflito ucraíno non pode ser desligado da continua expansión da OTAN cara as fronteiras rusas dende 1999. A propaganda desta organización militar afirmaba que fora creada para defenderse da ameaza soviética. Porén, ao pouco de desaparecer a URSS foi cando a OTAN iniciou o ciclo de intervencións militares en Iraq, Iugoslavia, Libia, Siria ou Ucraína (todos aliados rusos), demostrando que o seu obxectivo real é outro moi diferente. A intención de ampliación ao Pacífico coa intención de conter a China debuxa a OTAN como o brazo armado do imperialismo anglo-norteamericano, inimigo da paz e da cooperación internacional que é o que demandan a inmensa maioría dos países do planeta, a Acta Final de Helsinki e a Carta da ONU. As relacións internacionais non poden basearse no unilateralismo nin na imposición política, económica ou militar duns estados sobre outros. Esa política, como vemos, leva á guerra.

        Apelamos ás autoridades galegas, estatais e europeas a non contribuíren a prolongar máis esta guerra na Ucraína. Chamamos ao inicio de xestións diplomáticas no senso que reclaman dirixentes tan diferentes como a Unión Africana, Lula da Silva, Xi Jinping ou o Papa Francisco co obxecto de conseguir canto antes un cese ao fogo que leve a un acordo de paz definitivo.

POR UNHA PAZ XUSTA NA UCRAÍNA, POLA PAZ MUNDIAL, POR UNHAS RELACIÓNS INTERNACIONAIS MULTILATERAIS E COOPERATIVAS, NON AO HEXEMONISMO, NON Á OTAN

Feijóo quer perpetuar a PPandemia PPolítica de Galiza

Daba noxo ver como estes días atrás un grupo mais ou menos elevado de "pijos" e "pijas" do barrio madrileño de Salamanca manifestábanse pola rúa ao pedindo "Libertad" e saltándose toda mínima precaución para impedir contaxiar ou ser contaxiado polo COVID-19. Esa tropa de "pijos" e "pijas" de variadas idades que pedían liberdade tiñan varias cousas en común: a de votar masivamente ao Partido Popular ou a Vox, a de añorar ou ser firmes partidarios do réxime do xeneral Franco e a de condenar o dereito doutras xentes a pensar de forma diferente á da que eles pensan. Non é que lle moleste que sexa o PSOE, Podemos, Esquerda Unida ou calquera outro quen goberne; o que realmente rexeitan e que non gobernen os seus, os que aproveitan as maiorías parlamentarias para baleirar de contido as liberdades democráticas promulgando leis como a Lei Mordaza ou artigos do Código Penal que atacan frontalmente a liberdade de expresión, asociación e reunión. O que non aceptan eses energúmenos é o non poder exprimir de forma descarada e sen control aos seus asalariados, tanto nas súas empresas como nos seus domicilios ás traballadoras do fogar, ás que terán maiormente en condicións irregulares, de escravitude e con salarios de miseria.

          Si, son xentes coma os manifestantes do barrio de Salamanca madrileño as que votan a políticos como Núñez Feijóo, as que votan a xente que supoñen unha verdadeira pandemia política para calquera país, a políticos que, por moito que traten ás veces de ocultalo ou disimulalo durante as súas campañas e precampañas, son membros do Partido Popular.

       Núñez Feijóo é un suxeito ao que tamén vai votar se pode Marcial Dorado, o narcotraficante preso en Teixeiro que, coa súa escala de valores, di que o actual presidente da Xunta de Galicia é un personaxe honrado. E iso a pesares de que este nega ter amizade con aquel; e a pesares que, segundo verbas de Marcial Dorado, Núñez Feijóo foi beneficiario dos almorzos servidos pola esposa daquel na súa vivenda de Baiona. Claro que iso de durmir, almorzar na casa de un e de ir a variopintos viaxes xuntos non quer dicir que, necesariamente teñan amizade. Foi un que atopou pola rúa e convidou a durmir na súa casa, almorzar alí e despois collerse unha viaxe coa neve (...perdón) irse de viaxe á neve e a navegar na "lanchiña".

         En fin, cousas así son as que representa Alberto Núñez Feijóo, candidato polo Partido Popular á Presidencia da Xunta de Galicia. Adalid das liberdades segundo os moradores do barrio de Salamanca, Vox e Díaz Ayuso e da honradez segundo os códigos éticos de Marcial Dorado.

        Conclusión, se  nas próximas eleccións galegas, próximas a convocar, volve ter maioría o Partido Popular e saír escollido Núñez Feijóo como Presidente da Xunta, a noxenta e nauseabunda pandemia política seguirá vixente na Galiza; e, se a maioría dos expertos en epidemioloxía, medicina preventiva e saúde pública non erran nas súas previsións, esas eleccións e as persoas elixidas virán acompañadas dun novo rebrote do coronavirus COVID-19; un novo rebrote que vai coller outra vez en cueiros á rede sanitaria pública, como xa aconteceu na primeira onda da pandemia. E todo por dedicar máis recursos a forxar propaganda electoral que a afortalar o sistema sanitario público.