Moito
me temo que, unha vez máis, os altos tribunais de xustiza españois
van ditar unha sentencia inxusta. Nesta ocasión parece que será o
Tribunal Supremo. E refírome á sentencia que van sufrir os presos
políticos cataláns encarcerados por defender pacificamente o que
eles consideraban a vontade maioritaria da cidadanía catalá.
Pódese
ou non estar de acordo coa xeira de accións de carácter
institucional e pacífico que levaron aos políticos cataláns, xuíces de extremos
mediante, á cadea como medida cautelar de extrema dureza e
totalmente inxusta atendendo tanto aos feitos polos que
posteriormente foron xulgados como pola actitude dos encarcerados e
encarceradas. Así non é estraño que, posteriormente, outras
persoas inmersas na política catalá saíran do Estado cando foron
citadas a declarar en relación a feitos parecidos. Eu, no seu caso,
faría o mesmo. E, que conste, que non estou manifestando o meu apoio
a un presunto desacato xudicial; simplemente expreso o que eu faría
no seu caso.
Por
qué “inxusta” se aínda non se fixo pública a sentencia? Pois
porque, polo que se le na prensa e se escoita en radio e televisión,
todo indica que van ser inxustamente condenados por rebelión (senón
todos eles, si unha parte importante) e vanlle caer penas impostas
por xuíces que posiblemente non fixeron tanto espavento cando os
indesexables Tejero, Miláns del Bosch e un fato de militares e
gardas civís golpistas atentaron contra a democracia no 23 de
febreiro de 1982; e, posiblemente, as penas ás que van ser
condenados van ser proporcionalmente moito máis elevadas que as dos
que armados atentaron contra o país o citado 23-F, onde houbo
asaltantes armados do Congreso dos Deputados que foron absoltos o,
simplemente, non foron xulgados. Varas de medir que teñen os xuíces
españois que a min persoalmente me semellan (aínda que recoñezo
poder estar equivocado, pero son libre de expresar o que penso aínda
que alguén síntase molesto ou molesta) que se encollen ou se
alongan en función de quen sexa o personaxe xulgado. Aí temos o
recente caso do neto de Franco que tentou atropelar a gardas civís e
foi absolto; unha sentencia incomprensible se temos en conta os
feitos probados e as declaracións das testemuñas e dos gardas
implicados.
Pero,
volvendo aos presos políticos cataláns, todo o despregue do aparato
represivo do Estado que están a desenvolver en Cataluña indica que
a sentencia xa se sabe e que vai ser máis do gusto dos Tejero,
Milans del Bosch e xentes dese estilo fascista que dos que nos
xogamos a vida pelexando contra Franco e a súa policía política
(toda a policía) e todo o negativo e indesexable que representaban.
Espero equivocarme, pero eu (como todos os meus amigos saben) non
confío para nada nas persoas que compoñen a actual xudicatura
española.
En
fin, aos condenados (se se confirma o presaxio) sempre lles quedará
o Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos, que seguro tumbará a
posible sentencia que sala do Tribunal Supremo español; senón na
súa integridade, si na súa maior parte e nos seus fundamentos. Non
sería a primeira que un tribunal europeo emendara a plana a un alto
tribunal español.
En
fin, a ver se os xubilan dunha vez. Vai sendo hora.
