Unha vez máis, o Banco Central Europeo (BCE) volveu dar mostras de que as súas funcións reais non son que se ensinan en todos os libros de texto de Economía do ensino medio. O BCE amosa doutra volta que en lugar de ser un organismo público que defende os intereses do conxunto da poboación da Unión Europea é un organismo amparado e financiado pola Unión Europea que se dedica fundamentalmente a defender os intereses da oligarquía bancaria europea, a maior parte das veces en contra dos intereses da maioría da poboación.
Desta vez os esforzos protectores do BCE centráronse na defensa da banca española anatemizando o futuro imposto temporal que sobre os beneficios extraordinarios do sector bancario prevé establecer o goberno estatal español. Defensa dunha banca que todas as persoas que vivimos no Estado Español sabemos do seu funcionamento e dos seus abusos; e que sabemos, tamén, que para nada merece ningún trato de favor ou especial por parte de ninguén; e menos de calquera goberno que se diga representante da maioría da poboación. Máis ben, despois de toda a súa política cara aos seus clientes e aos seus propios empregados, a banca española merece casi todo o malo que a calquera persoa se lle poida ocorrer. E iso sen entrar no uso que poidan facer dos fondos que nela teñen depositados polos seus clientes.
O BCE fixo público un informe que vai asinado directamente pola súa presidenta, Christine Lagarde, señora ultraliberal, seguidora das tristemente célebres teorías monetarias da Escola de Chicago, ex-ministra francesa á que se lle atribúe un papel fundamental no desmantelamento dos servizos públicos galos e na entrada a saco dos monopolios na economía francesa en prexuízo dos pequenos e medianos agricultores e dos pequenos e medianos empresarios; foi directora-xerente do Fondo Monetario Internacional (FMI), organismo internacional dedicado a promocionar o saqueo dos países do terceiro mundo e dos países en vías de desenvolvemento. Durante o seu mandato neste último chiringuito da oligarquía internacional, e enmarcado no debate das pensións públicas, atribúese a señora Lagarde a expresión: “Os vellos viven demasiado e iso é un risco para a economía global. Temos que facerlle algo. E xa!”(1) e, tamén, unha defensora da ligazón entre pensións públicas e esperanza da vida, o que xa de por si suporía unha importante diminución no importe das citadas prestacións. En fin, para darlle de comer aparte.
Que é o máis significativo do informe?
O citado documento fala de que a aprobación dese imposto extraordinario sobre os beneficios da banca "suporía riscos potenciais para o sector" bancario. Segundo o lido en distintos xornais eses riscos nin se describen nin se concretan. Fala, ademais, da necesidade de realizar unha "análise exhaustiva" sobre as consecuencias que vai ter sobre o sector bancario. Pediralle o BCE ao sector bancario que faga un estudo do mesmo tipo para ver os efectos que na economía dun país e dos seus cidadáns teñen as súas decisións sobre alza comisións, peches de sucursais e despidos do persoal ?.
Outra das barbaridades do citado documento é a sentencia cagada sobre que "non sería desexable os ingresos procedentes dese imposto se usen con fins orzamentarios xerais". É a primeira vez que escoito falar que os ingresos previstos dun Estado non figuren coma ingresos nos seus orzamentos xerais, así como a súa partida de gastos que cadren ese orzamento. É unha nova doutrina orzamentaria ou acaso está defendendo a ínclita señora que o Estado participe na economía mergullada ou que leve os seus fondos recadados de forma clandestina a paraísos fiscais?
Tamén dí que "o citado imposto limitará a capacidade das entidades de conceder crédito aos seus clientes". As propias declaracións de beneficios realizadas polas entidades bancarias manteñen que están diante dun dos mellores anos da súa vida, con beneficios que superan en moito os das súas mellores épocas anteriores. Ou sexa, que medios teñen para poder facilitar crédito; outra cousa é que en lugar de poñer os seus fondos en favorecer a economía real prefiran poñelos na economía financeira, que tantos sustos e desgustos ten dado ao conxunto da cidadanía e que para nada contribúen ao desenvolvemento e crecemento dun país. Porque as escandalosas comisións, os seguros cuasi obrigados, a falta de remuneración dos aforros dos seus clientes, a redución continuada de persoal e o peche de sucursais, a cada vez maior utilización dos cartos de plástico para facer pagamentos, e a deriva dos fondos dos seus clientes cara á financiarización da economía tiveron que poveer moitos cartos e rendibilidade ao sector bancario; cartos que, en lugar de revertir na mellora das condicións de vida, no desenvolvemento técnolóxico, industrial e social do país, contribuíron a aumentar as diferenzas e a agrandar a brecha social, facendo aos ricos máis ricos e aos pobres máis pobres. Polo que non hai razóns para supoñer que un imposto máis gordo teña que limitar a súa capacidade para financiar a economía real. Cousas e sen razóns de Christine Lagarde.
O establecemento deste imposto, segundo o BCE, "pode chegar a ser un freo para a demanda de crédito ou un aumento do custo por un aumento dos impagamentos". É de Economía de bacharelato que o aumento dos tipos de xuro son o maior freo para a solicitude de préstamos ou créditos; igualmente, que o risco de impagamento por ese aumento nos xuros aumenta nos préstamos contratados a tipos de xuro variables cando hai persoas que non poder facer fronte a eles. E iso depende do BCE, que utiliza o aumento dos tipos de xuro para facer fronte a un aumento dos prezos que ven determinado fundamentalmente pola especulación (das multinacionais da enerxía, dos intermediarios da distribución alimentaria -amparados filosoficamente na guerra da Ucraína- e dos mercados mundiais de futuros agrícolas, a escaseza de componentes electrónicos, etc.). Pero que non está provocada por un exceso de liquidez nun territorio onde á maioría das familias cústalles chegar ao fin de mes e onde os comedores sociais teñen problemas para encher os seus estantes debido ao elevado e crecente número de usuarios dos mesmos.
Ou sexa, que non nos veñan con contos cun instrumento, os tipos de xuro, que desde o BCE están a usar de forma premeditada co propósito de concentrar cada vez máis o mercado en menos mans, en favor das multinacionais da alimentación e da manufactura. E claro, a un prazo máis ou menos longo os tiros vanlle saír pola culata tanto aos beneficiadores coma aos beneficiados; porque somos moitas as persoas europeas que estamos ata o mismísimo cocote destes "texemanexes".
Outro dos aspectos salientables deste indigno informe é o referente repercusión do importe dese imposto extraordinario aos clientes. E o é por varios aspectos: a) pola falsa consideración dese imposto coma un custe; b) pola filosofía de fondo contida no informe que anima ás entidades bancarias a repercutir ese imposto aos seus clientes; e c) pola intencionalidade que se manifesta de quebrar o que está previsto que dispoña a legalidade de prohibición absoluta de repercutir o imposto aos usuarios.
En referencia ao apartado a) do parágrafo anterior, de considerar o imposto coma un custe, sinalar que calquera contable (por moi básico que sexa) sabe que coma custes só se poden considerar aqueles que inflúen directamente da elaboración do produto ou do servizo que se vai prestar; igualmente, ese contable sabe que un imposto se establece sobre o produto xa valorado ou sobre os resultados xerados por unha unidade económica. E iso a señora Lagarde ten que sabelo. Polo cal podemos dicir moi pouco da súa integridade ou da validez económica das súa afirmacións.
Nós sabemos, e Christine Lagarde tamén, que non se pode animar a ninguén -de forma directa ou indirecta- a incumprir as leis. Tamén sabemos que non é infrecuente que os banqueiros (e, en xeral os grandes empresarios) bordeen ou incumpran cos preceptos legais. Aí están as sentencias de distintos tribunais declarando ilegais numerosas prácticas bancarias (cláusulas chan, xuros indebidos, cobros de gastos non correspondentes, anulación de obrigas de contratar seguros coas compañías que os bancos prefiren, obrigas de contratar certo tipo de seguros se desexas produtos concretos, etc.). A maioría por tribunais da Unión Europea despois de pasar sen pena nin gloria polas intancias xudiciais españolas e outras modificadas na súa aplicación temporal polo Tribunal Supremo en Pleno para modificar as resolucións das salas competentes que eran desfavorables á banca.
Otra das lindezas do informe é o de afirmar que "a aplicación do gravamen unicamente a determinadas entidades de crédito españolas podería falsear a competencia no mercado e prexudicar a igualdade de condicións tanto dentro do país como en toda a unión bancaria", en referencia a que o imposto temporal só será aplicable a aquelas entidades que teñan uns ingresos superiores aos 800 millóns de euros. Está claro que, por unha parte, á señora asinante do citado informe parece non gustarlle nada a progresividade dos tributos; e, por outra, que parece coma se non soubera que o sector bancario español e do resto da europa é un sector altamente monopolizado e que actúa con políticas propias dos oligopolios máis desvergonzados. E un sector ao que non lle gusta nada a existencia de medianas entidades bancarias ou cooperativas de crédito que poidan ofrecer os mesmos produtos bancarios nunhas condicións menos leoninas aos seus clientes. Xa se fixeron coas caixas de aforro, coa complicidade activa do Partido Popular, e non lles gusta nada esa pedra no zapato das caixas rurais e das pequenas entidades bancarias, algunha delas caixa de aforros, que puideran resistirse aos seus insaciables apetitos.
Conclusión (recorrente)
O BCE, desde o Tratado de Lisboa, configurouse máis como un lobby defensor dos intereses corporativos dos banqueiros (ou da mafia bancaria, como din algúns de forma non moi desacertada) que coma un banco público ao servizo dos intereses da cidadanía da Unión Europea. Teno demostrado na anterior crise iniciada no 2008, aferrándose aos principios máis ultraliberais e falsos da economía, e segue a demostralo na actualidade en prexuizo dos economicamente máis febles do sistema e en favor dunha cada vez maior concentración dos capitais en menos mans. Son os seus vasalos.
NOTAS:
(1) As empresas informativas contrastadoras da veracidade da información que están ligadas ou controladas pola oligarquía financeira (empresas como Maldita.es ou Newtral) , din que esta afirmación non é certa. Eu, persoalmente quédome con que no seu día publicaron a meirande parte dos xornais, incluídos moitos dos controlados pola oligarquía financeira.
