Lei Mordaza: PSOE, Unidas-Podemos e a continuidade dunha lei fascista

 

            Hai uns poucos días, na Comisión de Interior do Congreso dos Deputados foi rexeitada unha proposta de reforma da popularmente denominada "Lei Mordaza" (o nome oficial e o de Lei Orgánica de Protección da Seguridade Ciudadana; ou algo así, non estou seguro -e coa continuidade da lei nada seguro- mais aquí seguiremos chamándoa pola función para a que foi creada e que segue a ter a día de hoxe, a dunha "Lei Mordaza" da expresión e da manifestación). 

Os antecedentes da "Lei Mordaza".

                 Despois dos dous mandatos do PSOE de Rodríguez Zapatero, o Partido Popular accedeu ao goberno do Estado baixo a dirección de Mariano Rajoy. Nese intre os movementos reivindicativos no Estado Español estaban en pleno auxe e as protestas cidadáns contra os recortes e os despropósitos sociais impulsados polos gobernos do PSOE de Rodríguez Zapatero e, posteriormente, polo de Mariano Rajoy eran continuadas. Era a época do Movemento 15-M e do nacemento das Marchas da Dignidade como expresións asemblearias das reivindicacións cidadáns; foi a época, tamén, do primeiro despropósito policial do goberno de M.Rajoy na gran manifestación impulsada polas citadas marchas, da aparición dos famosos provocadores infiltrados ("compañeiros" dicíalle un deles aos policías que o estaban a mallar) e acusacións falsas de portar armas, todas elas falsidades demostradas con testemuñas e documentación gráfica e videográfica. Tamén coincidían épocas de afluencia de migrantes cara a Europa, procedentes de países asiáticos e africanos expulsados dos seus países pola fame ou por conflitos bélicos ou persecucións políticas.

                E a dereita neofascista e post-franquista que representaba o Partido Popular de M.Rajoy non estaba disposta a consentir que houbera que demostrar con probas e testemuñas reais ese tipo de abusos e acusacións de falsidade cara a quen debería gardar a lei con métodos baseados nas prácticas propias dunha policía democrática, da verdade e co sustento de probas reais que demostraran a veracidade das potenciais acusacións; o Partido Popular primaba a redución pública das reivindicacións, a anulación dos seus dirixentes e a presencia pública dos movementos sociais sobre calquera outra consideración, aínda que iso supuxera faltar á verdade e a impunidade nas actuacións das policías -moitas veces de carácter nitidamente fascistas que a moitos cidadáns nos lembraban as vivencias dos anos da "paz dos cemiterios" franquista anteriores ao ano 1977-  prefería a impunidade.

            Para elo, o Partido Popular, baseándose na súa maioría parlamentaria, fixo cambios de orientación fascista no Código Penal, criminalizando a crítica e a reivindicación social, política e institucional, e impulsou a Lei Mordaza. A citada lei foi aprobada polo goberno español presidido por Mariano Rajoy, presidente á súa vez do Partido Popular. Exercía de Ministro do Interior o señor Jorge Fernández Díaz, ao que se coñece como creador da policía política ao servizo do Partido Popular e que hoxe está imputado xunto con varios dos seus policías corruptos e altos mandos da súa época de ministro por actuacións criminais durante o seu mandato. A Lei Mordaza que foi aprobada no Congreso dos Deputados cos únicos votos do Partido Popular. Aclarar que os partidos que na actualidade forman o goberno estatal votaron en contra desa lei e que ambos, PSOE e Unidas-Podemos, se declararon partidarios de derrogala no caso de chegar ao Goberno. Igualmente, foi rexeitada e criticada amplamente no Estado por todas as organizacións cidadáns de carácter democrático e internacionalmente polas organizacións defensoras dos dereitos humanos.

Esencia e aplicación da Lei Mordaza. 

            En esencia, a Lei Mordaza permitía que as forzas  chamadas "da orde" puideran actuar á marxe da xudicatura na represión dos movementos sociais e dos seus líderes, impoñendo sancións "por desobediencia e resistencia" ou "por falta de respecto á autoridade", o que deixa a porta aberta á total arbitrariedade dos policías para interpretar ou afirmar o que en cada momento lles veña en gana aínda que diverxa claramente da realidade (como xa ten pasado en numerosas ocasións). Todo elo á marxe da intervención da xudicatura. Incluso tentando prohibir a toma de imaxes que amosaran o flagrante incumprimento das leis por parte de membros das policías ou que puideran demostar que acusacións realizadas por algúns do seus membros puideran ser falsas. E, como acontecía na ditadura franquista á que tan apegados están os membros do Partido Popular, dando presunción total de veracidade aos informes policiais por moitas testemuñas e probas que houbera para desmentir eses informes. Outra das lindezas que esa lei totalmente fascista permite é a devolución en quente  daqueles seres humanos que entren "sen papeis" polas fronteiras, aínda que o seu motivo sexa escapar dunha persecución política, dunha crise humanitaria, dunha guerra ou calquera outro motivo que unha persoa ou grupo de persoas considere que debe saír das fronteiras do seu país de pertenza aínda a costa de arriscar a súa vida.

            Hai que sinalar que a aplicación Lei Mordaza non se diferencia para nada dos tempos nos que gobernaba o Partido Popular aos de agora. Os delegados e subdelegados do Goberno nomeados pola coalición PSOE-Unidas Podemos seguen a sancionar con base nesa lei fascista, primando as versións policiais sobre a realidade amosada por numerosas testemuñas e por multitude de probas videográficas e de son. Hai xulgados que admiten a trámite os recursos contras as sancións gobernativas e, con posterioridade e despois de analizar os feitos, fallan contra a versión policial dando a razón aos recorrentes. Aínda así, e por mor de ter que pagar a totalidade das cuantiosas sancións que a Mordaza prevé, non hai moitas persoas que recorran acusacións e sancións inxustas por medo a que o xuíz ou xuíza de quenda falle contra elas e amais da totalidade da multa teñas que pagar as costas do xuízo; prefiren pagar a multa con rebaixa do 50% cando esta élle comunicada. O que segue sen saberse é o que pasa coas persoas que presentaron acusacións indemostrables cando un xulgado determina que son inxustas; ou si. 

            O que si podemos afirmar é que o PSOE non dubida en utilizar leis fascistas se esas leis lles permiten manter as súas políticas, que (agás lixeiros aspectos) no Ministerio de Interior non se diferencian moito das aplicadas polos ministros do Partido Popular. E, no que se refire á Lei Mordaza, o caso da impunidade policial e das devolucións en quente dos migrantes fica máis que clara, así como a presunción de veracidade das acusacións policiais e as sancións impostas por delegados/as e subdelegados/as do Goberno.

            Un caso recente, exemplo do que sinalabamos máis atras, é o acontecido coas persoas que ao chamamento da Mesa pola Normalización Lingüística do Galego se manifestaron na Illa de Toxa no ano 2021 contra a deturpación do topónimo legal da illa, con motivo dun acto impulsado por un hostaleiro amigo do Partido Popular no que participaban persoeiros de alto rango da vida política e económica española. Persoas participantes no acto de protesta foron acusadas en base a Lei Mordaza e sancionadas pola Subdelegada do Goberno en Pontevedra. Recorridas as sancións nos tribunais, estes anularon as citadas multas por considerar que os feitos denunciados non se correspondían coa realidade. A día de hoxe, a Subdelegada do Goberno en Pontevedra segue a ser a mesma persoa; e do que pasa ou pasou cos membros das "forzas da orde" que asinaron a denuncia nada se sabe.

A "derrogación" covértese en "reforma" ...Tachánnn!

            Pedro Sánchez, no seu discurso de investidura unha vez triunfante a súa moción de censura contra M.Rajoy prometeu "derrogar a Lei Mordaza"; e o mesmo fixo na súa investidura coma Presidente do Goberno despois das eleccións que deron lugar a un goberno de coalición entre PSOE e Unidas-Podemos. Nesa sesión de investidura, voceiros do PSOE e de Unidas-Podemos, reafirmáronse na promesa de "derrogación" desa lei.

            E o programa de goberno entre Unidas-Podemos e PSOE, datado no día 13 de novembro de 2019, afirmaba textualmente, e respectando o seu idioma, o seguinte no seu punto 5.6 relacionado cos dereitos civís:

''5.6: Derechos civiles. Aprobaremos una nueva Ley de seguridad ciudadana,que sustituya a la «Ley mordaza» para garantizar el ejercicio del derecho a la libertad de expresión y reunión pacífica. Esta nueva legislación, que verá la luz a la mayor brevedad, estará basada en una concepción progresista de la seguridad ciudadana y priorizará la garantía de derechos y la protección de la ciudadanía, y en particular regulará, entre otros, el Derecho de reunión, la identificación y registro corporal, la identificación de los agentes, y la derogación del artículo 315.3 del Código Penal.''

             O certo é que a día de hoxe todo iso da concepción progresista da seguridade cidadán e da garantía dos dereitos e a protección da cidadanía ficou en auga de borrallas. Primeiro, coa recente modificación do Código Penal introducida a iniciativa parlamentaria do Grupo Socialista do Congreso-PSOE no que, baixo a escusa de modificar os delitos de sedición e malversación, introducíronse artigos para a criminalización das actividades dos movementos sociais e sindicais; mostra de que a política de interior do PSOE non é moi diferente á do Partido Popular (se así fora, Marlaska non só non sería nomeado coma ministro do interior no seu momento, senón que xa estaría máis que destituído despois dos múltiples episodios acontecidos durante o seu mandato no valado de Melilla).

            En relación á Lei Mordaza, todos os actores gobernamentais que antes falaban de "derrogación" aboáronse á verba "reforma". E o resultado desa "reforma" acordada por Unidas Podemos e PSOE non pode ser máis decepcionante desde o punto de vista da defensa do dereitos e liberdades democráticas edos dereitos humanos das persoas migrantes. 

            Mantense a devolución en quente dos inmigrantes, contraria totalmente á Declaración Universal dos Dereitos Humanos e criticada ampliamente por todas as organizacións humanitarias e polas organizacións civis de defensa da democracia. Aínda que con rebaixa das sancións, a impunidade policial seguía a estar presente no articulado da proposta de reforma presentada por PSOE e Unidas-Podemos.

            O acontecido coa Lei Mordaza e unha mostra, unha vez máis, de que o PSOE non é un partido do que se poida unha persoa fiar, coma xa se ten expresado máis dunha vez desde este espazo virtual. E, polo que parece, Unidas-Podemos está a primar algo que non se sabe moi ben o que é pero que desvirtúa en ocasións coma esta o que con vehemencia dicían defender no momento da súa constitución coma coalición. Os galegos e as galegas, coñecendo os actores e actrices que teñen parte activa no conto, podemos facernos una idea aproximada do que está a pasar; e senón que llo pregunten a Yolanda Díaz; pero iso é conto doutro cantar

Fracaso da reforma da lei.

            Pese ao apoio do PNV, a reforma proposta polo goberno na Comisión de Interior non saíu adiante. As conviccións democráticas de ERC e Bildu pesaron máis que o intento de lavar a cara de PSOE e Unidas-Podemos. 

            No concreto, e segundo podemos ler nos xornais que deron as novas de forma literal e non retorcida dos motivos que levaron a ERC e Bildu a rexeitar a reforma foron os que seguen: a continuidade no uso de pelotas de goma para disolver manifestacións (art. 23); o mantemento da redaccións sobre a "desobediencia e resistencia" á autoridade (art. 36.6); as "faltas de respecto á autoridade" (art. 37.4); e o mantemento das "devolucións en quente" (disposición adicional). É dicir, os artigos máis penosos para as liberdades democráticas.

                Isto supón que a Lei Mordaza vaise manter tal cal a redactou o equipo fascista de M.Rajoy, que as faltas de respecto aos dereitos humanos das persoas migrantes vai seguir a ser unha constante na política do goberno español (consecuentemente coa nefasta e xenófoba política migratoria da Unión Europea), que as actuacións arbitrarias de membros dos corpos policiais van poder seguir dándose (non é casual que o sindicato policial máis fascista das policías sexa o que máis barullo ten montado de oposición á derrogación da Lei Mordaza). E parece que foi por medo a estes últimos a razón de que, simplemente, non se derrogara a lei e se pretendera un lavado de cara que mantivera a arbitrariedade como principio de actuación.

             O secretario de organización de Podemos, saíu á palestra tentando escusar dalgún xeito á súa organización dunha responsabilidade que si ten, porque o seu grupo parlamentario participou nas negociacións que levaron á presentación da reforma rexeitada. En concreto, foi Enrique Santiago, secretario xeral do PCE, quen levou as negociacións no nome de Unidas-Podemos e o que transixiu no nome de ambas formacións a permanencia deses artigos fascistas no proxecto de reforma.

         As propostas de reforma dos partidos da coalición de goberno non foron para adiante porque os votos das forzas políticas, das que manteñen a maioría parlamentaria, que votaron afirmativamente non chegaron (todos os das dereitas, agás PNV, votaron por manter a Lei Mordaza tal que como estaba). E tampouco ficaron satisfeitos os parlamentarios progresistas que mantiveron os seus principios democráticos sobre a súa conveniencia política, polo cal xa está n ciernes unha proposición de lei para derrogar de verdade unha Lei Mordaza impresentable, fascista, xenófoba e totalmente incompatible cun Estado que se pretenda democrático. Un Estado de liberdades non pode deixar cabos soltos nas súas leis que permitan as arbitrariedades de calquera caste por parte de ningunha institución do mesmo.

            Por iso, como reza a consigna de Amnistía Internacional: NIN LEI MORDAZA, NIN MORDAZA MAQUILLADA.

Habemus goberno. É PSOE de fiar?

Esta entrada vai irse escribindo pouco a pouco e día tras día, mentres se conforma o novo goberno do Estado presidido por Sánchez e saído dun acordo con Unidas Podemos (UP). Hoxe é venres, día 10 de xaneiro de 2020, e parece que xa se empeza a confirmar aquelo que en dúas entradas xa bastante antigas eu comentaba (1): “O PSOE non é de fiar”.

E neste caso refírome ao cumprimento do denominado acordo entre os impulsores do novo goberno. Por unha parte, alguén ten filtrado aos medios, antes de que o Presidente do Goberno fixera os nomeamentos, os nomes das persoas que por parte de UP ían ter carteiras ministeriais e cales ían ser os altos cargos vinculados a esas carteiras. A meirande parte da fauna mediática coincide en sinalar como responsable das mesmas fontes procedentes de UP, mais ninguén o asegura de forma rotunda, agás aquela vinculada ao propagandismo franco-fascista. Ten senso que iso sexa así, mais non podemos descartar que esa suposta “infidelidade” teña a súa orixe en fontes internas da outra parte do acordo. Non sería nada estraño que houbera quen tratara de seguir a súa xeira de intentos de desprestixio do partido de Pablo Iglesias (e non falo necesariamente dos sectores ultra-felipistas do PSOE) e de xustificar o inxustificable; por exemplo o acontecido no día seguinte. Por outra parte, Pablo Iglesias, nunha entrevista realizada no programa El Intermedio e emitida cando xa o antedito era público, negouse a dar nomes dos ministrables e cargos gobernamentais por UP, atribuíndo a o Presidente do Goberno esa competencia. E logo, quen foi? (tamén pode ser que a alguén nomeado se lle fixera o cu gaseosa diante da certeza de ocupar un ministerio e botara as campás a repicar, o cal sería triste e diría moi pouco desa persoa). O caso é que a filtración ocorreu.

Trileros versus inexperiencia.

Parece que o acordo de goberno, na parte non escrita, contemplaba que o novo goberno do Estado presidido por Sánchez contaría con tres vicepresidencias unha das cales recaería no líder de Podemos, doutra sería titular a señora Nadia Calviño e unha terceira que non se sabía a ciencia certa en quen ía recaer. Cal non sería a sorpresa dos medios de información e, incriblemente tamén, dos dirixentes de Unidas Podemos cando desde Moncloa se anuncia unha carta vicepresidencia. Fica claro que as persoas que negociaron por Unidas Podemos non amarraron ben os acordos, que sufriron a súa inexperiencia diante dunhas persoas con moita experiencia no ámbito político que desexaban ter as mans o máis libres posibles para facer o que estimaran oportuno no futuro sen que puideran ser acusadas de rachar acordos.

A interpretación maioritaria da fauna mediática (desde a extremista da dereita ata a máis proclive ao goberno), aparte de valoracións doutra índole máis ideolóxica, era que esa cuarta vicepresidencia non pretende máis eclipsar a presencia de Pablo Iglesias dentro do goberno xa que a capacidade mostrada por este nas súas relacións públicas podería facer que a visibilidade da parte pesoera do goberno ficara eclipsada, sobre todo a dun Pedro Sánchez cuxas habilidades mediáticas está demostrado que deixan bastante que desexar e que con certa frecuencia mete a pata nas súas aparicións públicas. Amais, crúzanse as competencias da nova vicepresidencia de Transición Ecolóxica cunha parte da vicepresidencia atribuída a Iglesias (a da axenda 2030 e cambio climático). Algunhas fontes, desde dentro do PSOE, xustifican esta porcallada política (porque é unha verdadeira porcallada, digan o que digan) con que a creación de ministerios e organización do goberno é competencia do Presidente e que non estaba contemplada no pacto; cousa que ninguén nega, pero que estou seguro que retorce case ata afogar o acordo acadado polas partes. Cousas básicas e comúns no PSOE, que non só o fai nos acordos con outros senón tamén nos propósitos públicos electorais, cousas ás que eu, desde logo e con todo o calo que levo acumulado, non me dou acostumado; estas cousas non fan máis que afianzar a miña desconfianza no partido felipista español e provocarme náuseas; tantas como as que me provocan Vox, o Partido Popular ou a dereita catalá.

Engaiolados nun goberno.

A primeira xogada, a filtración dos cargos e ministerios de UP, parece (e digo parece) que foi bastante mal acollida por sectores do PSOE e achegados a el; pero os reproches non pasaron máis que de insinuacións. O mesmo ocorreu co retorcemento do acordo polo PSOE ao crear unha nova vicepresidencia que, aínda sen alporizarse en público, tampouco sentou moi ben en Unidas Podemos pero mantivéronse calados.

Xa estamos no luns 13 de xaneiro e ministros e ministras xa xuraron ou prometeron o seu cargo. Será un Consello de Ministros totalmente controlado polo PSOE, cheo de xentes de sentimento capitalista e ultraliberal polos catro costados, que van actuar de muro de contención das potenciais políticas progresistas e que van baleirar de contidos as potenciais intencións dos ministrables atribuídos a Unidas Podemos. Quen vai cortar o bacallau será o “Trío Liberal a Tope” desde os seus Ministerios de Economía, de Seguridade Social – Migracións – Inclusión, e o de Facenda.

A derrogación ou modificación progresista das reformas laborais do Partido Popular e do PSOE, que se supón se pretende impulsar desde o Ministerio de Traballo, vai ser bloqueada en parte polo liberal titular do Ministerio de Seguridade Social, Migracións e Inclusión, aspectos esenciais en calquera reforma laboral. Igualmente, este último ministerio vai deixar en auga de borrallas as aspiracións dos actuais e dos futuros pensionistas; vai condenar á pobreza extrema a todas aquelas persoas que están inmersas nun mercado laboral viciado, inmoral e inxusto nacido das dúas últimas reformas laborais. Se ben parece que si van derrogar a reforma das pensións de 2013, para nada se fala da de 2011 que fala da necesidade de establecer un “factor de sustentabilidade” e do aumento da idade de xubilación ata os 67 anos; en troque si falan (os ultraliberais) do alongamento da idade laboral e de considerar toda a vida laboral a efectos de cálculo da pensión; unha verdadeira desvergonza partindo dun partido que se autodefine coma progresista.

Ao Ministerio de Universidades se lle secuestra unha das partes máis importantes de calquera universidade, a parcela da investigación. Crease un Ministerio de Ciencia que vai ser controlado desde o PSOE. O de Universidades vai quedar ás expensas das decisións orzamentarias de Ministerio de Facenda e dos acordos aos que poida chegar cos da Ciencia, un controlado por persoa que durante a súa vida pública na Xunta de Andalucía caracterizouse pola falla de apoio orzamentario ás areas sociais de goberno, o outro por achegados ao PSOE. Dos fondos dotados por Facenda tamén dependen Igualdade e Consumo, que igualmente poden ficar baleiros de contido por canto as súas accións políticas van estar estreitamente vinculadas ás dotacións orzamentarias.

E xa temos falado da Vicepresidencias de Iglesias e de Transición Ecolóxica e os seus potenciais cruces no eido do medio ambiente.

Total, que a min dáme que en Unidas Podemos deixáronse tomar o pelo polo PSOE. Supoño que estas inconcrecións veñen determinadas polas ansias de tocar goberno e a curta experienciade na negociación política de uns , por unha parte, e a experiencia dos outros en colocar motos sen rodas como solucións óptimas de mobilidade veloz pola outra. Moitos anos, desde o ano 1976, estafando politicamente ao persoal.

E que saída lle queda a Unidas Podemos? Pois simplemente achantar co que hai. Se decide rachar o pacto, sairalle o PSOE dicindo que tanto querer para nada facer; e iso sen contar co custe electoral que para a coalición da esquerda socialdemócrata puidera ter. Se fican no goberno van facer o labor duns gregarios aos que só se lles vai lembrar porque non foron quen de levar a bo termo ningunha das súas propostas electorais máis coñecidas. Como mantiña alguén de dentro de Podemos, mais lles valía ter apoiado a investidura de Sánchez e manterse como unha oposición correctora pola esquerda, sen entrar de comparsas nun goberno para branquear a un partido que non é nin sequera socialdemócrata.

Cumprirá o goberno do PSOE os demais pactos asinados?

Imaxino que uns si, outros non en boa medida e outros tentará de esquivalos.

Os que teña acadado co PNV e con ERC, se queren seguir no goberno non terán máis remedio que cumprilos. O pactado son cuestións concretas, non xenéricas como o foron as máis importantes das acadadas con Unidas Podemos, e non lles fica outra que cumprilas. Amais tanto PNV como ERC coñecen perfectamente como se move a súa parella de baile.

O pacto acadado co BNG tamén é concreto nas obrigas comprometidas polo partido felipista; e o deputado do nacionalismo galego xa deixou moi claro que o seu apoio era de investidura non de lexislatura; e que a continuidade do mesmo ía depender do cumprimentos dos acordos acadados. Sinalar que a experiencia do BNG na confección de pactos é moi ampla, non son novatos recen chegados á política. E non esquezamos, tampouco, que xa tiveron ocasión de lidar co PSOE durante a transición e, tamén, tivérono como aliado de goberno na Xunta de Galicia o que lles proporciona un coñecemento moi valioso das posibles mañas trapalleiras coas que os outros pretendan xogar.

Respecto aos demais pactos non podo falar, porque os descoñezo. En todo caso, de ser un asinante de algún deles, eu estaría coa mosca detrás da orella.

A ver que pasa.

(1)
http://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html ; e http://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html

Goberno á portuguesa ?

Non remato por entendelo; e, a medida que o tempo vai pasando, o entendo menos. E refírome á actitude adoptada polo PSOE, e Pedro Sánchez como actor -ou comediante- principal, no camiño de tentar de formar goberno e así non ter que convocar eleccións no mes de setembro. Non entendo que tendo os prazos tan curtos e axustados teña a ousadía de “coller vacacións” e adiar os contactos con quen coida que pode apoiar a súa investidura ata o mes de setembro; e, por riba de todo, os contactos coa forza política da que depende fundamentalmente a posibilidade de que se forme goberno.

Porque o que parece claro (e todo pese ás mareiras que hai dentro do Partido Popular e nunha pequena parte de Ciudadanos) é que tanto o partido franquista como o partido que está a virar progresivamente cara á extrema dereita (C's) van votar negativamente á investidura de Pedro Sánchez coma Presidente do Goberno do Estado. E o partido nazi-fascista claramente vai votar en contra. O resto das forzas presentes no Congreso dos Deputados non se sabe moi ben o que van facer; supoño que dependerá do comportamento do PSOE. Mais non esquezamos a presencia na cámara de forzas situadas moi á dereita ideolóxica, como son Coalición Canaria ou Partido Democrático de Catalunya (PDCat) ou a marca branca do partido franquista en Navarra, aos que molestaría -e, polo tanto, non apoiarían- un acordo medio socialdemócrata entre PSOE e Unidas Podemos (UP). E non esquezamos que tamén está a dereita nacionalista vasca, o PNV, que aínda que máis proclive a aceptar medidas cunha certa progresividade social tampouco é para botar foguetes.

Tampouco a simple abstención do partido do “caudillo” Rivera, tan solicitada polo PSOE e tan negada por C's, serviría para investir a Pedro Sánchez coma Presidente porque é case seguro que o resto do arco parlamentario (agás Coalición Canaria e o Partido Regionalista de Cantabria) votara en contra da citada investidura, incluso aquelas que apoiaron a moción de censura de Sánchez, tendo en conta a progresiva e continuada viraxe cara á extrema dereita de Rivera.

Cal é a solución para formar goberno?

Logo, cal é a solución? Todo parece indicar que as cabezas pensantes do PSOE siguen a reclamar un goberno do PSOE con carta branca e apoiado polas mesmas forzas que posibilitaron o ascenso á Presidencia do seu secretario xeral; a outra posibilidade que seguen sen descartar parece ser a de que, de repente, Partido Popular e Ciudadanos se impregnen na crenza da existencia dos paxaros preñados e opten por absterse. Non cabe dúbida de que, obxectivamente, esta sería unha opción “interesante” para o Partido Popular desde o punto de vista de poder acadar acordos básicos co PSOE de cara a volver a afianzar o bipartidismo que ambos partidos pretenderon establecer ao longo da evolución da reforma do franquismo cara á esta democracia capada que padecemos. Cousa que ao PSOE tampouco lle iría mal. Amais, no esencial para eles, tampouco son tan diferentes PSOE e partido franquista; teñen múltiples coincidencias en cuestións básicas como a privatización sanitaria, mercado de traballo, sistemas de pensións, privatización da educación e dos servizos sociais, sistema tributario, defensa e relacións internacionais, política de interior e orden público...

Claro que: como xustificaría o PSOE diante das súas bases (tanto a militancia como a electoral) un “pacto de facto” coa dereita franquista ? Porque na noite electoral, coñecedores dos resultados e de que o goberno en solitario do PSOE non era posible, os partidarios de Sánchez presentes diante da súa se central dixeron claramente que “con Rivera no” e dáse por suposto que menos co Partido Popular, co cal o único que quedaba para poder optar a formar goberno era un acordo coa esquerda e, dentro da esquerda, só fundamentado nun acordo con Unidas Podemos. E, supoño, que os alí presentes nesa noite electoral non eran simples simpatizantes do PSOE, senón militantes do partido ou das súas xuventudes. Ata agora vese claro o desprezo que a cúpula do partido felipista ten amosado por eles.

Pacto á portuguesa.

Un goberno á portuguesa? É dicir: un goberno do PSOE apoiado en acordos parciais con distintas forzas políticas pero que deixe as responsabilidades de goberno unicamente no primeiro? Aclarar que o goberno do PS de Portugal (PSP), por razóns da relación entre as forzas á esquerda do PSP, está sustentado por dous acordos distintos: un entre o Bloco de Esquerda e o PSP e outro entre o Partido Comunista de Portugal e o PSP. Tamén sinalar que as orientacións de goberno do PSP se saltaron os acordos en asuntos tan esenciais como a privatización sanitaria, os dereitos salariais dos empregados públicos ou o sistema bancario portugués, o que produciu importantes friccións, case de ruptura, entre as forzas políticas do pacto. Non é de estrañar que diante da experiencia dos nosos veciños Unidas Podemos desexe ter presenza no goberno para garantir que os posibles acordos se cumpran, e que queira estar en áreas que garantan un maior grado de xustiza social.

Pero non só está a experiencia portuguesa. Está a propia experiencia do acordo subscrito entre o Gobierno de España e o Grupo Parlamentario de Unidas Podemos baixo o título de “Acuerdo de Presupuestos Generales del Estado para 2019” no que se introducían numerosos propósitos para realizar a curto prazo, así como outros a medio e longo prazos de contidos tendentes a acadar un estado cunha mellor distribución das rendas e máis social. Podíase adiviñar no citado acordo as intencións dos asinantes de tentar de prolongar máis ala do ano 2019 a colaboración de goberno en aras dun Estado máis xusto e respectuoso coas persoas e cos pobos que o conforman. No citado acordo falábase de cousas tan importantes para a maioría da poboación como o dereito a unha sanidade universal e da protección da sanidade pública contra as privatizacións, como da política de vivenda e alugueiro, falábase de derrogar o máis lesivo da reforma laboral, falábase do sistema público de pensións, da derrogación da lei mordaza e da progresividade da fiscalidade e da obriga de pagar impostos por todas as sociedades mercantís, de controlar as SOCIMIS e as SICAV.

Certo que os orzamentos non chegaron a ser aprobados. Tamén certo que o Goberno de España incumpriu o seu compromiso na regulamentación dos alugueiros e noutros moitos aspectos do acordado. Tamén que utilizou a non aprobación dos orzamentos para convocar eleccións e ir facéndose propaganda electoral en base a ir decretando leis de carácter social (positivas socialmente aínda que insuficientes). A cousa non lle saíu todo o ben que esperaban: non acadaron a maioría suficiente que lles permitira gobernar en solitario con apoios puntuais.

Pero iso non ficou aí; desde as eleccións e ata hoxe desmárcanse unha a outra vez das políticas sociais progresistas e de todo o, aínda que limitado, positivo que podía ter o acordo asinado entre Goberno e Unidas Podemos.

Queren goberno de verdade ou queren novas eleccións?

Vista a experiencia, como se fiar do PSOE ? É claro que non é de fiar, que segue na mesma tesitura da época “OTAN de entrada non”. Que non é sequera un partido de orientación socialdemócrata, senón un partido social-liberal que non aspira a transformar a sociedade cara a unha máis xusta.

E máis se temos en conta as que eu considero nauseabundas declaracións de dona Carmen Calvo no día de onte e as de vergoñentas declaracións de Ábalos publicadas no día de hoxe no diario El País.

Se o que o PSOE quer son novas eleccións, que o valoren ben. Pode volver a pasarlle o que nas últimas: que non lle saian as contas pese á cociña do CIS e que se repitan os resultados electorais. Ou, o que é peor, que a gobernabilidade do Estado caia nas mans do “trifachito”, o que implicaría (como estamos a ver que ocorre onde está a gobernar) un importante retroceso da sociedade en todos os aspectos.

Que queren apurar as cousas, presentar agora un programa de compromiso (Que fixeron todo este tempo atrás? Non tiñan xa un medio avanzado con UP?) para tentar de acadar “a última hora” como di Ábalos un apoio forzado por UP, PNV, Esquerra Republicana,... Pese a que o PCE (Esquerda Unida, vamos) volve ás súas compracencias co PSOE me temo que a súa influencia non vai ser quen de convencer á outra parte da súa coalición. Que a única solución vai ser un goberno de coalición real, con participación no goberno e no fundamental de todas as forzas que asinen o citado pacto.