8-M 2021: Todo o machismo e o fascismo unido contra as mulleres

        Non sei se antes de ir á concentración convocada para hoxe polo movemento feminista na localidade onde resido darame tempo a rematar este artigo. A miña intención é que non sexa moi longo, mais nunca se sabe como rematará a súa extensión.

             Normalmente adoito escribir estes artigos de apoio ás reivindicacións das mulleres con posterioridade ao 8 de marzo, Día Internacional da Muller, para amosar a miña satisfacción por que cada ano sexa maior o número de mulleres (e moitas delas xoves) que se xuntan nas diversas mobilizacións convocadas nese día. Este ano decidín realizar un artigo con anterioridade ao remate das diversas celebracións convocadas no conxunto do país e do Estado. A razón: o ataque combinado contra as mulleres desde todas as frontes que queren manter ás mulleres na súa situación actual de supeditación ás necesidades de todo tipo que teñan os varóns, tanto as de tratalas coma obxecto de satisfacción das súas diversas necesidades, como a de tratalas coma man de obra barata de usar e tirar, como a de mantelas relegadas ás labores domesticas e de coidados das persoas que dentro das familias que os precisen, aínda a costa de ter que deixar a súa vida laboral e/ou social. ...E moitas outras cousas que posiblemente, e por esquecemento ou presa, fiquen no teclado.

                Falaba de ataque combinado dos elementos machistas da sociedade. Non, non estou a falar dos homes que non queren que as súas mulleres poidan ter unha independencia que lles permita ter e  exercer a súa propia personalidad como teñan a ben; tampouco estou a falar dos mafiosos e mafiosas que se dedican a traficar cos corpos das mulleres fundindo a estas na impotencia, na droga e no comercio de escravas; nin sequera falo daquelas familias ricas que teñen contratado os servizos domésticos de mulleres ás que nin sequera teñen dadas de alta na Seguridade Social e das que se desfán sen miramentos cando as cousas póñense feas. 

                    Cando falo de ataque combinado estoume a referir ás diversas institucións do Estado das que falarei nos seguintes parágrafos. 

                    Dos partidos políticos da dereita neofranquista (Partido Popular e adláteres) era de esperar, pois nunca estivo a defensa dos dereitos da muller entre as súas virtudes; mais ben sempre utilizaron á muller coma un elemento máis da súa estratexia electoral, pero como demostran as súas reiteradas posicións sobre o aborto, o divorcio, os matrimonios entre persoas do mesmo sexo, etc. non é unha bandeira do PP a defensa dos dereitos das mulleres. Dos partidos nazis ou fascistas (Vox entre eles) está máis que claro que os seus anceios son os de que as mulleres fiquen baixo o dominio dos homes, negando calquera dereito que a elas poidalle asistir por vontade propia; por negar, ata negan a existencia da violencia de xénero e opóñense a leis que traten a violación coma tal ou que penalicen as agresións consideradas coma de violencia de xénero; para o nazismo e o fascismo as mulleres son simples obxectos de disfrute, maltarato e de reproducción. Do PSOE o que se pode esperar é cada vez menos; estase a ver nas súas posicións coma goberno-partido, polo que me reservo o comentario para cando fale da actitude do goberno cara a este oito de marzo.

                    Actitudes totalmente impresentables son as que está a demostrar o PSOE e o Goberno do Estado, maioritariamente controlado por ese mesmo partido. Este partido leva, desde o seu primeiro acceso ao goberno por Pedro Sánchez, escudándose nas máis diversas excusas para non derrogar aqueles bodrios lexislativos antosociais herdados do derradeiro goberno de Rodríguez Zapatero e do Partido Popular (Reformas das Pensións, Reformas Laborais, Seguridade Social do emprego no fogar, leis de conciliación, Lei Mordaza, artigos netamente fascistas e antidemocráticos do Código Penal, etc.) que fan máis dificil a vida e afondan a discriminación das mulleres e que contribúen a manter o actual estatus de inferioridade na que esta sociedade machista quere manter ás mulleres. A presenza no goberno de Sánchez (e hasta no sei se dicir que, tamén, a propia presencia de Pedro Sánchez)  de servidores e servidoras que priorizan as necesidades dos grandes capitalistas sobre as necesidades da maioría da poboación ten moito que ver con incumprimento do seu propio programa electoral sobre estes aspectos e do programa de goberno feito público pola actual coalición gobernamental entre PSOE e Unidas Podemos. A excusa? a que está de moda nestes tempos: a pandemia. Excusa que, por resposta recibida por min desde Moncloa no hai máis de seis meses diante dunha crítica por non derrogar a Lei Mordaza e o Código Penal fascista, xa leva vixente máis dun ano.

                    Neste últimos tempos estábamos a ver os equilibrismos practicados polo PSOE, Carmen Calvo e "representantes de feministas" afíns ao PSOE sobre o proxecto de Lei Transxénero que mosqueaban bastante, incluso a unha muller psoe-pesoe como Laura Antonelli. Pero con motivo deste 8-M as cousas de por onde vai o actual PSOE fican bastante claras e indican que volve, e con forza, o felipismo dereitoso e antisocial. A excusa actual, a de sempre desde hai un ano: a pandemia. 

                    O señor Franco, delegado do goberno en Madrid, nun alarde de fascismo extremo decide prohibir as manifestacións do 8-M en Madrid. Para elo escúdase en que poden darse grandes concentracións; e para "demostralo" usa como referencia pública da súa decisión un mapa a pequena escala de Madrid, con puntos circulares a escala super-sobredimensionada que parecían mostrar que casi todos eses puntos de celebración das actividades feministas estaban moi xuntos, o cal non é certo. Este tipo de manipulación gráfica, con escalas sesgadas, é moi común entre os instrumentos mediáticos da dereita para demostrar o indemostrable e apoiar políticas que non teñen nin pes nin cabeza (son moi comúns cando nos falan de demografía e pensións, por exemplo). E o PSOE se apunta ao carro desde o goberno cun delegado seu. Pero, tamén, cun apoio decidido desde a propia Presidencia do Goberno. Impresentables e fascistas ese tipo de actitudes.

                Pero esa suspensión dun dereito democrático básico de expresión, utilizado polas organizacións feministas para esixir unha igualdade real de dereitos, parece que non ten o mesmo valor que outras que reclaman discriminacións, que negan a saúde pública e a ciencia, que reclaman xenocidios e discriminacións, que se permiten incluso sen ter sido comunicadas e que agolpan multitudes que non teñen nin a mínima precaución anti-pandémica. Falo das recentes manifestacións falangistas nas que se emitiron (como era previsto) consignas antisemitas, das manifestacións dos "caetanos" en pleno confinamento para esixir que lles deixaran ir xogar ao golf (eles que son acérrimos inimigos das liberdades, pedían liberdade), das multiples manifestacións fascistas habidas en Madrid, ou das colas sen precaucións nin orden diante das igrexas. A todas estas actitudes ao señor Franco só lles falta poñerlles unha alfombra vermella. Pero para ese señor, como o eran para o outro Franco, as mulleres deben ser un perigo.

                        Pero a cousa non fica aquí. Resulta que o Tribunal Superior de Xustiza de Madrid tamén se alinea coas teses antifeministas e da a razón a Franco na suspensión dos dereitos civiles e democráticos básicos das mulleres. Cousa nada extraña vindo dun aparato xudicial onde hai persoas que non ven delicto de violación no feito de que una manda de varóns violen recurrentemente a mulleres, ou onde sustitúan o termo violación por malos tratos, ou que incluso xustifiquen a actitude dos agresores machistas en base á vestimenta da víctima ou da hora na que ten sucedido a agresión machista. Ou de fiscais que en lugar de acusadores dos violadores parezan acusadores da violada. Parece que o feminismo de Madrid ten recorrido a resolución deste tribunal superior ao Tribunal Constitucional, e que este nestes intres está en proceso de ditar resolución. Non sei o que ditarán, mais non teño ningunha confianza na vontade democrática e acorde coa vixente constitución deste tribunal, polo que nada me extrañaría que lle dera a razón ao Delegado do Goberno en Madrid. Téñase en conta que un dos últimos fallos deste tribunal foi o de dar por boa unha sentencia que condenaba a un sindicalista ferrolá por queimar unha bandeira monárquica española, sentencia que con seguridade vai ser declarada nula polo Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos, como outras moitas emitidas por tribunais españois. E téñase en conta, tamen, que o Tribunal Constitucional, como todos os tribunais españois, está conformado por xuices, xuizas e maxistrados procedentes maiormente de familias acomodadas e con boas relacións co franquismo; e moitas dos altos tribunais e órganos da xudicatura nomeadas por conveniencia política dos partidos gobernantes en cada momento. E que a maioría dos xuices, maxistrados e fiscais españois que teñen afiliación asociativa pertencen a organizacióms conservadoras ou ultraconservadoras, sobre todo os dos altos tribunais e órganos xudiciais, sendo moi poucos os que se decantan por asociacións que reivindican avances lexislativos e de prácticas xudiciais máis acordes con sistemas democráticos.

        Por último, amosar a miña solidadiedade coa loita das mulleres a prol dos seus dereitos e amosar o meu máis fondo desprecio por aquelas persoas que pretenden negalos incluso a costa de transgredir os dereitos básicos de calquera sistema democrático: expresión, manifestación e asociación.

O fascismo madrileño contra a liberdade das mulleres

           Aconteceu en Madrid. A xunta de distrito do barrio madrileño de Ciudad Lineal, a iniciativa de membros de Vox, partido de ideoloxía nazi-fascista, decidiu borrar un mural homenaxe ás mulleres realizado coa colaboración cidadanía-artistas na parede dun polideportivo sito nesa barrio. 

            O citado mural era unha homenaxe á muller; nel estaban representadas mulleres de profesións, países e ideoloxías variopintas cuxas actividades tiveron coma resultado avances no recoñecemento da muller coma suxeito activo e creador. Este recoñecemento ao labor das persoas alí retratadas traduciuse socialmente en avances na consideración social das mulleres e nunha dimunución da infravaloración que a sociedade machista ten de vello cara ao sexo feminino. Mulleres tan significativas para o avance social, a liberdade, a cultura, a non discriminación racial, a ciencia,... como Angela Davis, Rigoberta Menchú, Nina Simone, Frida Kalho, Rosa Parks e outras moitas mulleres.

            Só pode entenderse a decisión de borrar o citado mural polo odio que aos propositores de semellante gilipolléz teñen pola emancipación das mulleres, de que estas deixen de ser consideradas unicamente como obxectos e o racismo e xenofobia que destilan contra a poboación que ten a pel de cor distinta ao branco (moitas das mulleres representadas a teñen). Son os mesmos que se manifestan contra os migrantes subsaharianos, ou contra os que profesan relixións de culto islámico (que non son os mesmos que falsifican o islamismo para exercer a violencia contra quen non pensa coma eles e impoñer as súas costumes -igual que outros falsifican o cristianismo para defender os seus privilexios e os da clase social coa que se xuntan-), os que estenden falsidades sobre a pandemia, os que promoven manifestacións contra os migrantes que chegan a terra española en condicións fisicas e mentais deplorables, despois de inxentes esforzos e sacrificios, pensando en chegar a unha Europa ideal que non existe.

                Pero non son só eses indecentes, tamén hai outros que lle dan polo pau e que son os que teñen a potestade de borrar ou non unha obra de arte dos espazos públicos. Son aqueles que se xuntaron cos de Vox para poder acadar postos de gobernación en Madrid (concello e comunidade autónoma); son os neofranquistas do Partido Popular dirixidos por unha señora que non se molesta en esconder para nada a súa ideoloxía de extrema dereita e un señor cativo e con gafas pertencente a unha seita relixiosa ultraconservadora católica. Os mesmos que atentan contra a memoria histórica e mandan destruír ou retirar recordatorios ás víctimas dos asasinatos franquistas, dos asasinatos dos fascismo que eles sen disimulo defenden. Claro que se eses dous personaxes e os dos seus gobernos son o máis representativo que o Partido Popular ten en Madrid, como serán os demais... Certo é que a historia política de acoso do Partido Popular á muller e á liberdade sexual é coñecida: oposición inicial ao divorcio, oposición inicial ao aborto e recortes posteriores á lei, oposición ao matrimonio entre persoas do mesmo sexo,... Iso si, non sei o aborto, pero foron membros dese partido dos primeiros en usar tanto a lei do divorcio como a lei do matrimonio entre persoas do mesmo sexo. Non só fachas, tamén hipócritas.

                Outros son os membros de Ciudadanos que co-gobernan co PP tanto na C.A. madrileña coma no concello de Madrid, coas mesmas responsabilidades e actitudes indcentes na defensa das mulleres e das víctimas do franquismo. O Aguado e a Villacís. Que personaxes! Ao primeiro da pena escoitalo falar; un día di unha cousa e ao día seguinte a contraria para cambiar o discurso un pouco máis tarde e volver dicir o contrario pouco tempo despois; é un home incrible. A señora Villacís, á parte das cuestións de estar social (coma se é "pija" ou non), coido que ten unha importante contradición: quer actuar coma unha persoa de ideoloxía demócrata, pero a pouco que se descoida a súa lingua traicióaa e sáelle a súa vea ideolóxica de dereita rancia. Eu supoño que estes "descoloques" son un rasgo común á maioría dos membros dese partido; e coido que ven determinado porque moitos dos que se meteron aí o fixeron porque non foron quen de trepar nas estruturas do Partido Popular ou do PSOE; e claro, pasa o que pasa; non se aclaran. Mais, seguen a ser a alianza preferida de Pedro Sánchez para gobernar; así que no desesperen que ao mellor e cunha pouca de sorte pillan cacho.

                A reacción dos veciños, diante de semellante agresión ao seu barrio de Ciudad Lineal e ás mulleres, plantáronse e dixéronlle ao Concello dirixido polo do Opus que non ían permitir que borraran o mural. Os xornais internacionais fixéronse eco, tamén, de semellante despropósito fascista, machista e xenófobo. Resultado: a Villacís e os seus recolleron velas e, de rebote, aos neofranquistas do Partido Popular non lles quedou máis remedio que facer o mesmo. Polo tanto O MURAL DE HOMENAXE Á MULLER QUÉDASE. E aos nazi-fascistas, que lles dean.

             

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (medidas adoitadas a destempo e personaxes vomitivos que se chaman oposición) (4)

As actuacións gobernamentais marcaron o proceso de loita contra o COVD-19. Desde as do goberno central ata as das comunidades autónomas. Incluso as do noso ínclito presidente vernáculo, Nuñez Feijóo, que aproveita ata o último minuto da crise para facer propaganda electoral aínda que iso poida ser contraproducente para acabar canto antes co pandemia. Aínda que sexa para darlle volta ás súas meteduras de pata e achacárllelas a outros, como pasa co das residencias privadas de maiores ou coas cifras de afectados polo coronavirus.

Certo é que moitas das actuacións dos personaxes de distinta caste e cualidade non se poden, en numerosas ocasións, analizar sen se referir a outros de carácter distinto e/ou antitético; sobre todo as actuacións dos gobernos, condicionadas pola oposición ou por empresarios ou sindicatos ou polas mesmas diferencias internas do propio goberno. Mais unha cousa que non debemos perder nunca de vista: todas as posicións tanto dos partidos da dereita franquista como os da “esquerda diluída” ou as medidas adoitadas, absolutamente todas, teñen a súa orixe nas posicións de defensa dunha determinada clase social ou de cesión ás presións da burguesía; iso pese a que dentro da defensa dos intereses dunha mesma clase social poidera haber diverxencias na intensidade das medidas ou posicións defendidas (por exemplo, o franquista Partido Popular e o nazi-fascista Vox defenden á mesma clase social – a burguesía- pero as súas posicións aínda que maiormente coincidentes no fondo non sempre coinciden na forma, agás nesta crise eco-sanitaria nas que parecen estar á par).

Teño que aclarar que o meu “estado informativo” é máis fondo no referido ao Estado central en xeral, á Comunidade de Madrid e a Galiza. Os dous primeiros porque son os que saen nos informativos e nos xornais estatais con edición dixital (prescindín, por consideralos como non fiábeis, de xornais como La Razón, ABC, El Mundo, OK-Diario, Libertad Digital, ...e outras cousas polo estilo). No referido á Galiza a información ven determinada por diarios publicados en dixital, prescindindo, pola mesma razón que a dos estatais antes mencionados, de La Voz de Galicia, Faro de Vigo, El Correo Gallego, La Región,... e outras cousas polo estilo).

Emerxencia sanitaria na Galiza e Estado de Alarma no Estado.

Na primeira semana de marzo, pese a que a Organización Mundial da Saúde (OMS) aínda non tiña declarada a pandemia do COVID-19, xa se aventaba que a cousa podería ser grave a un curto prazo. O día 11 de marzo a OMS, aínda que tarde, declarou por fin e oficialmente a pandemia causada polo coronavirus COVID-19. O día 14 dese mesmo mes, o Goberno do Estado declarou o estado de alarma, con efectos desde as 0:00 horas do luns día 16, e centralizou as medidas sanitarias no goberno do Estado, sen por elo retirar a totalidade das competencias ás comunidades autónomas que as tiñan traspasadas.

Na Galiza, o día 13 de marzo, a Xunta de Galicia declarou a situación de emerxencia sanitaria durante 14 días naturais a contar desde ese propio día 13 de marzo; esta alarma sanitaria aparte de crear e activar unha xeira de organismos públicos para o control da pandemia, amais de establecer lugares de confinamento seguro para colectivos e persoas en risco (parece ser que, na práctica, estaban excluídas as persoas clientes das residencias privadas de maiores, do que xa temos falado nun artigo anterior), declaráronse limitacións á apertura e funcionamento de diversas actividades onde se puideran congregar grupos numerosos de poboación. Estas medidas foron asumidas e ampliadas polo goberno central coa declaración do estado de alarma estatal do día seguinte.

As zonas máis castigados pola pandemia ata ese momento eran a Comunidade de Madrid, A Rioja, o País Vasco e Cataluña. E as autoridades, tanto do Estado como das comunidades autónomas, chamaron ás respectivas poboacións a manterse nos domicilios e a non concorrer a lugares de aglomeración cidadán. Nese fin de semana do 14 e 15 de marzo, milleiros de residentes “sans” da capital do Estado espalláronse por todo o Estado, sobre todo cara a aqueles lugares de costa e de segundas residencias, contribuíndo a levar e estender o virus alá por onde pasaron; toda unha mostra de irresponsabilidade e insolidariedade por parte desa parte da cidadanía, á que se lle supón (polas súas posibilidades económicas) un nivel de formación suficiente para comprender que non estaban a facer ben.

Un caso singular deste escapismo irresponsable foi o do ex presidente do Goberno do Estado e membro destacado do Partido Popular, José María Aznar, e da súa parella, Ana Botella, ex-alcaldesa de Madrid por ese mesmo partido. Eses dous, en lugar de permanecer no seu domicilio cotiá en Madrid, desprazáronse cara á súa segunda residencia en Marbella (e non para confinarse, que víronnos pasear), dando toda una lección de irresponsabilidade; sobre todo vindo dun suxeito que vai pola vida pretendendo dar leccións de responsabilidade e cordura cando vemos que a realidade difire do discurso que se gasta ese imbécil. Non esquezamos toda a mentira mantida por ese “personajillo” durante anos e anos sobre a autoría dos salvaxes atentados do 11-M de 2004 en Madrid sendo Aznar Presidente do Goberno; mentira aínda non asumida publicamente por el como coautor da mesma e como unha irresponsabilidade, nin me consta a súa petición de perdón ao conxunto do país e ás vítimas daquel atroz atentado por manter esa mentira anos e anos.

As medidas gobernamentais. Primeira declaración do Estado de Alarma.

Coa asunción de todas as medidas de carácter sanitario, de interior, de transportes e de defensa pola parte do goberno central coa declaración do estado de alarma e o confinamento da poboación nos seus domicilios, aínda que deixando en mans das comunidades autónomas (CCAA) a execución das mesmas alí onde tiñan as competencias, o goberno deixaba para si toda a responsabilidade sobre as medidas a adoitar no conxunto do Estado, aínda que a súa execución nos aspectos sanitarios, fóralles encomendada ás CCAA. Podemos dicir que foi case unha aplicación xeneralizada do artigo 155 da Constitución, vía estado de alarma, pero mantendo ao mando das institucións sanitarias a quen ata ese momento o tiña.

Ao meu entender este foi o primeiro erro do Goberno Central; e foino por varios motivos fundamentais: a) quitarlle competencias ás CCAA en aspectos que estas podería exercer coa mesma eficacia que o Estado central (sanidade e seguridade naquelas CCAA con competencias); b) servir de escusa a certas CCAA para que, tendo incumprido anteriormente coas súas obrigas respecto á saúde pública e aos equipamentos materiais e humanos coa que debería contar sempre a súa rede sanitaria pública, e podendo incumprir coas obrigas establecidas (sobre todo no referente á información), e retorcendo todo ata mentir coma cosacos cargados de vodka, derivaran as súas responsabilidades cara ao goberno central, achacándolle a este responsabilidades deses gobernos autónomos, como a responsabilidade pola falla de equipamentos de protección individual (EPIs) para sanitarios e poboación ou ocultando información sobre contaxios e falecementos por COVID-19 en establecementos da competencia autónoma; c) sacar o exército á rúa; en teoría baixo dependencia e só a requirimento de Interior, na práctica parece que esa parte das disposición legal foi incumprida polos militares (pero isto é outro cantar do que falaremos ben máis adiante ou ben nun artigo específico); teño que dicir que me parece moi ben que a Unidade Militar de Emerxencia (UME) participara na desinfección de espazos públicos e residencias de maiores, o cal non quer dicir que non estea en desacordo coa existencia desa unidade como parte do exército. Unha unidade que, dito de paso, cobra ás CC.AA. pola súa participación na extinción de incendios forestais en lugar de ir de balde porque se mantén dos nosos impostos e non temos por que pagarlle dúas veces. O que non sei si tamén lle vai cobrar ás residencias de maiores privadas pola súa actuación de desinfección. Eu póñoo en dúbida. Veremos.

Pero tamén digo que ese estado de alarma, ao igual que a declaración da emerxéncia sanitaria da Galiza, chegou tarde e que gobernos como os de Madrid, Galiza, A Rioja, País Vasco e Cataluña deberon decretar o confinamento das súas poboacións xa na semana do 9 ao 15 de marzo; e se carecían de competencias para facelo, esixir do goberno central que así o fixera. E non valen as escusas como as que esgrime a señora Díaz Ayuso, presidenta da CA de Madrid, de “que non tengo competencias para confinar a los madrileños” (con esa vociña e toniño que a caracteriza). Neste senso, o Goberno Central actuou moi mal, decretando tarde o estado de alarma; como tamén actuou moi mal non facendo caso ás reclamacións de isolamento por parte de distintos gobernos autonómicos (entre os que non estaba o de Madrid, foco principal da pandemia no Estado Español, e tampouco o goberno de Núñez Feijóo).

Feijóo tiña que ser coñecedor de que ía a haber numerosos desprazamentos desde Madrid cara a Galiza, polo que as posibilidade de que a poboación galega estivera exposta ao contaxio era moi elevada; de feito, foi ese sábado cando decretou o estado de emerxencia sanitaria. Por moito que poida negalo, o Presidente da Xunta tiña que saber do desembarco de numerosos coñecidos ou correlixionarios seus procedentes de Madrid cara a localidades como Sanxenxo, Baiona, O Grove, ... e con eles todo o séquito de aduladores, pelotas e imitadores que adoita seguilos aos seus lugares de vacacións. Pero como ese señor estaba, e sigue, en campaña electoral permanente non quixo pechar desde o mesmo venres ou sábado todos os establecementos de hostalería e pisos vacacionais da comunidade, posiblemente polos efectos imprevisibles que puideran ter sobre a súa campaña electoral. Tampouco se dirixiu ao Goberno do Estado para que illara a Galiza ou Madrid coa finalidade de preservarnos a nós e ao resto do Estado das potenciais exposicións o virus; de feito os primeiros casos detectados na Galiza foron de persoas que viñeron desde Madrid nesa fin de semana ou que estiveron en contacto con xentes procedentes da comunidade madrileña.

Outra das medidas adoitadas, tanto polo goberno central como pola Xunta de Galicia, foi a suspensión parcial de numerosas actividades sociais e económicas que podían posibilitar a aglomeración de persoas e o espallamento dos contaxios: bares, restaurantes, espectáculos, actividades comerciais presenciais,... Mais, curiosamente, non se suspenderon actividades fabrís nin de construción que non estaban consideradas como esenciais para o mantemento mínimo da sociedade; e iso a pesares de que nelas era imposible manter as medidas de prevención aconselladas, tanto por falla de medios nas empresas como pola dificultade de adquirilos no mercado, amais de non poder as manter distancias de seguridade entre os e as traballadoras aconselladas para estes casos (xa era dificultoso, por falla de EPIs, manter as medidas en moitas das actividades esenciais). Tamén foi un erro importante o non establecer a obriga das empresas “esenciais” de proporcionar medios de protección aos seus empregados máis expostos (por exemplo caixeiras de supermercados); Esta medida de paralización parcial foi criticada por diversos sindicatos de clase. Foi un dos maiores fallos iniciais do goberno central: poñer en perigo a saúde dos traballadores e das traballadoras, así como o das súas familias, expoñéndoos ao contaxio e a contaxiar; todo por sucumbir ás presións da gran patronal e das voces que no interior do goberno do Estado defenden as posicións dos grandes empresarios.

Curiosamente, (...manda carallo!) o Goberno central inicialmente tampouco suspendeu procesións nin misas pese a ser lugares de acumulación de moita xente, tivo que ser a xerarquía católica quen decidiu suspender as procesións da semana relixiosa; aínda que non as misas, que foron suspendidas de facto polo medo dos feles practicantes (...xente de pouca fe).

Outra das cousas negativas atribuibles ao goberno central foi o desfase de catro días entre a declaración do estado de alarma e as medidas dos Expedientes de Regulamentación Temporal do Emprego (ERTEs). Días que aproveitaron moitos grandes e medianos empresarios para desfacerse de traballadores e actividades que en condicións normais non poderían facer; eu estou convencido que ese desfase non foi involuntario por parte do goberno, que foi premeditado e buscado polo menos por unha parte do equipo gobernamental, sen poñer de manifesto que unha norma non se pode ditar con efectos retroactivos. Foi un gol que posiblemente vai ser recompensado nun futuro ao través dunha porta xiratoria e que favoreceu aos mesmos que a non suspensión total das actividades fabrís non esenciais. De novo, o goberno de maioría PSOE á par dos empresarios e fronte aos intereses da clase obreira. Este aspecto foi criticado tamén por moitos sindicatos de clase; por desgraza non todos os sindicatos criticaron a falta de protección do traballo durante eses catro días.

Aínda que insuficientes, dicir que nestes primeiros días do estado de alarma si houbo cousas positivas; así foron moitas das medidas tomadas cara aos traballadores autónomos, como a suspensión de cotizacións, aprazamento de pagamentos ao Estado ou para axilizar o paso ao estado de suspensión de actividade (paro). E digo insuficientes porque os pagamentos a provedores hai que facelos, por exemplo; e as medidas para os cobros estatais das axudas son pouco áxiles e tardarán en chegar. Pero como dixen o outro día, eses que pensan que son “empresarios” e renegan da súa condición de clase sempre se queixan; e a min non me dan ningunha pena, nin me vou mover por eles ata que a maioría sexan como foi o meu defunto pai.

Igualmente os préstamos ICO, xestionados por bancos privados, van ter a problemática que sempre tiveron as empresas que pretenderon beneficiarse de préstamos oficiais; os bancos privados van atrasar todo o posible e dificultar todo o posible a concesións deste financiamento, tentando colocar os seus propios produtos ou colocar produtos complementarios pola porta de atrás (como xa se tn denunciado). Esto nos mostra, unha vez máis e un motivo máis, a necesidade de crear un banco público con rede de oficinas propias que estableza competencia cos bancos privados. E máis tendo en conta que hai suficientes indicios para afirmar que a concentración bancaria privada no Estado Español propiciou un funcionamento bancario en réxime de oligopolio, onde se establecen pactos abusivos para con os usuarios e clientes. Por iso este financiamento ICO debería ser xestionado directamente entre ICO e empresarios solicitantes ou ao través dalgún organismo público.

Desta tardanza tamén vai ser vítima a clase obreira que non vai cobrar nómina completa de marzo, e sobre todo de abril, e o Estado vai ser pouco áxil en tramitar os dereitos ao subsidio de desemprego causado polos EREs ou os ERTEs. Medidas, os ERTEs e os ERES, produto da reforma laboral regresiva emprendida polos gobernos do Partido Popular baixo a presidencia de Mariano Rajoy.

Ampliación do estado de alarma e do peche de actividades.

Coa ampliación do estado de alarma e, por fin, coa paralización de moitas das actividades non esenciais e focos de contaxio que estaban funcionando, xa non se cometeron tantos erros na protección do traballo. Parece que o goberno fiou máis fino. Só queda que activara, amais, os mecanismos de inspección do traballo e seguridade social para evitar potenciais fraudes empresariais, sobre todo naquelas comunidades autónomas con competencias na materia que o ben non contan con suficientes medios humanos e materiais ou ben, e directamente, “pasan” de inspeccionar de forma concienciuda ás empresas. E diso aquí, na Galiza gobernada polo Partido Popular, sabemos moito.

A paralización das novas actividades non esenciais ditaminouse ata o mércores da semana relixiosa católica, incluído. A partir dese día as empresas paralizadas puideron retomar a actividade. A xuízo dos sindicatos e, tamén, do comité de expertos que asesora ao goberno central ese levantamento da paralización foi excesivamente precipitado; deberían manterse máis tempo a paralización desas actividades pois non estaba nada claro cal era a evolución dos contaxios e contaxiados. Isto, por mor da falta de realizacións de tests á poboación, por falta de elementos de protección individual nas empresas e por que non se sabía a ciencia certa cal era a repercusión real do coronavirus; por unha parte, a falta de medios de toma de mostras que non permite coñecer cunha certa aproximación o número de portadores sen síntomas; por outra parte as cifras reais de afectados, por falta de datos ou por datos mal proporcionados desde comunidades autónomas (de feito hoxe sae no BOE unha disposición de como deben proporcionar as CCAA os datos sobre afectación ao Mº de Sanidade; por algo será). O de non facer caso aos comités de expertos debe ser un vicio do PSOE cando a dereita económica mira en perigo os seus beneficios; xa pasou coa LOXSE, só que daquela o comité de expertos dimitíulle na súa case totalidade (así quedou como quedou esa lei, sen medios para a súa aplicación e desmembrada).

Esperemos que esa presa (presa xerada non se sabe moi ben por que ou quen) por mandar doutra volta ao traballo ás fábricas e construción e poñer en risco a saúde da clase obreira e as súas familias e achegados non teña consecuencias negativas na saúde pública, porque iso si que non sería perdoado por ninguén. E moito menos por algúns que non queremos, nin de cachondeo, que a dereita franquista, soa ou con apoio dos nazi-fascistas, volva a gobernar este Estado.

Os últimos feitos e as últimas consecuencias da improvisación.

En todo este proceso de combate contra a pandemia do COVD-19 houbo moita improvisación, evidentemente. Unhas veces determinada por que nos enfrontábamos a un virus descoñecido con unha alta capacidade de contaxio, que se estendeu cunha velocidade inesperada e contra a que non había remedios de carácter médico. Por outra parte, esta alta incidencia da enfermidade atopouse cun sistema de saúde pública moi debilitado e con falta de medios materiais e de persoal sanitario e auxiliar, debilidade derivada dos anos nos que a dereita franquista do Partido Popular ou a dereita catalá estiveron gobernando en numerosas comunidades autónomas, no que a sanidade pública foi “desangrada” continuamente en favor das empresas privadas de saúde controladas maiormente por fondos de investimento; así, os hospitais públicos das comunidades con alta incidencia do virus estiveron desbordados tanto por falla de medios como por falla de persoal. Outras das cousas que fixeron aínda máis cruel a incidencia da pandemia foron a difícil tarefa de acadar equipos de protección individual para as persoas que estaban na primeira liña sanitaria do combate contra o bicho.

A práctica totalidade de EPIs e mascarillas son de fabricación china ou doutros países, o que implicaba unha desprotección total da poboación e dos profesionais do Estado Español (e dos franceses, alemáns, italianos,...) ao non poder importar eses elementos coa urxencia que se precisaba. Por riba, o mercado de protección foi vítima de especuladores que elevaron prezos ou comercializaron material defectuoso (houbo que devolver máis dunha partida por non cumprir coa normas requiridas).

De nada servíu que o Estado declarara a preferencia do sector público sanitario sobre todos os elementos de protección que houbera no territorio do Estado, agás -como xa dixen ao principio- para que os incompetentes que gobernan en certas comunidades autónomas con aompetencias plenas en sanidade (e, por tanto, con capacidade para mercar e prever equipamentos) se lle botaran enriba ao goberno central. Quer dicir isto que o Goberno Central o fixo ben? Non, para nada. O goberno central meteu a pata ao repartir ás CC.AA. partidas de mascarillas defectuosas que estaban destinadas aos sanitarios de primeira liña. É culpa do Ministro? Directamente non, pero si de alguén que aprobou o reparto e a compra das mesmas e que debería de estar destituído; e, indirectamente, a responsabilidade política é dos xerifaltes do Mº de Sanidade. Igualmente Feijóo, que enviou aos concellos de Galiza unha partida de máscaras de protección caducadas. Pero o este último personaxe da para outra; menos para o que ten que facer fai de todo, sobre todo botar pola súa boca. Xa falaremos del.

Ata aquí falamos do goberno central. O próximo vai da oposición. E, posiblemente sexa máis curto, porque poucas palabras e cualificativos concretos bastan para describila. Tamén falaremos do noso presidente-vendedor de fume vernáculo.

Coronavirus: solidariedade e a admiración polos profesionais da sanidade: realidade e hipocrisía.

Antes de comezar un aviso: non me vou cortar un pelo; vou botar todo o que me sala de dentro; se hai alguén que se sinta ofendido ou ofendida que me denuncie ou que se foda; xa estou farto de ser educado con quen non o merece. E vouno facer porque estou ata os “mismísimos” de moitos e moitas imbéciles que teñen responsabilidades de goberno dos que penso que deberían estar fora da administración pública ou na cadea. Queda claro?

Desde o primeiro momento, e sobre todo cando os casos empezaron a ser máis frecuentes, no conxunto da poboación xurdiu a solidariedade cara ao persoal sanitario totalmente desbordado. Sobre todo naquelas comunidades nas que os problemas de falta de persoal e camas nos hospitais públicos estaban a ser máis acusadas xa antes do inicio da crise do coronavirus e onde a poboación, como prexudicados directos da mala situación dos profesionais da sanidade, percibe coma seus os problemas que afectan ao persoal sanitario. Falo de Galicia, de Castilla e León, de Madrid, de Andalucía,...

Unha solidariedade cidadá en xeral san e nada interesada, que provoca que todas as semáns diante de centros de saúde haxa concentracións de profesionais da saúde e de cidadáns de a pe para defender a sanidade pública das agresións á que os gobernantes imbéciles dos partidos corruptos a están a someter coa finalidade de pular a sanidade privada, os negocios dos que se benefician da mala saúde da poboación.

Esta solidariedade cidadán vai indo a máis a medida que a pandemia do coronavirus estase a estender, porque esta a ficar máis en evidencia o desmantelados que eses cabróns teñen os servizos públicos de saúde (primaria, especializada e hospitalaria), a falta de recursos materiais e a escaseza de persoal médico-sanitario para afrontar a pandemia cun mínimo de recursos que permitan minorar os efectos nocivos da mesma.

Espero que a memoria social funcione despois desta situación e á hora de exercer o dereito ao voto; aínda que, por desgraza, está máis que demostrado que a memoria social é moi fráxil; e este adormecemento está alimentado permanentemente desde a maior parte dos medios de comunicación.

Máis de entre todas as persoas que amosan a súa solidariedade co persoal médico, de enfermaría e auxiliares clínicos de todo tipo, da noxo escoitar a algúns fillos-puta e a algunhas fillas-puta (o cualificativo non vai polas súas nais, senón polo modo de actuar deses personaxes) que inician os seus discursos sempre amosando a súa solidariedade cos profesionais sanitarios cando son eles, eses imbéciles cínicos e cabróns, os culpables dos apuros que o persoal sanitario está a sufrir. Son eles ou outros membros dos seus partidos os que recortaron o persoal desde que ostentan cargos de dirección da sanidade pública nas distintas comunidades autónomas. Da noxo escoitar dicir estas verbas aos membros do Partido Popular, aos presidentes peperos de comunidades autónomas que fixeron todo o posible por desmantelar a sanidade pública, que suprimiron camas nos hospitais de titularidade pública para beneficiar aos propietarios e directivos das empresas que teñen coma público obxectivo do seu negocio aos doentes. E en xeral dan noxo todos eses personaxes que recortaron na sanidade pública; porque tamén no PSOE e en Converxencia i Unió hai elementos deste tipo, aínda que sexa o Partido Popular o principal responsable do descalabro da sanidade pública.

Da noxo escoitalos a todos eles cando se laian das colas que se montan nas urxencias, ou cando afirman que non hai camas suficientes tendo eles pechadas numerosas camas e partes enteiras de edificios hospitalarios públicos. Pero sobre todo porque a lei permite incautar camas dos hospitais privados e eles non as incautan, prefiren saturar os públicos e ter aos doentes en condicións terceiro mundistas; e porque as camas pódense montar como se está a facer nalgúns lugares en hoteis baleiros ou en pavillóns de mostras. O problema é que falta persoal que poida atender esas camas. Eles, os noxentos dirixentes do Partido Popular, baleiraron os hospitais e os centros de saúde públicos de persoal cualificado, deixando en cadro de mínimos eses establecementos e abusando laboral e profesionalmente dun persoal sometido á precariedade; e obrigaron aos sanitarios e sanitarias maiores a xubilarse e deixar as prazas sen cobertura para aforrar nunha necesidade básica como é a saúde pública.

Eses mesmos sen-vergoña, cínicos e mentireiros son os que levan anos e anos gobernando en Galiza, en Castela e León, en Madrid, ou que estiveron precarizando a saúde pública en Valencia ou Murcia mentres gobernaron, poñendo ao persoal médico, de enfermería ou auxiliar aos pes dos cabalos das empresas de sanidade privada; que arrasaron con todo o público alí onde colleron competencias sobre os servizos, entre eles a sanidade. Os do partido que foi condenado por beneficiarse da corrupción de innumerabeis dos seus dirixentes políticos e dos secuaces nomeados por eles, que non só se beneficiaron persoalmente senón que traballaron para acadar ingresos irregulares para o Partido Popular. E aínda queda por clarexar o dos famosos “sobres” que parece que percibiron moitos deses “patriotas” do tres ao cuarto que van polo mundo facéndose os heroes e os salvadores da patria (supoño que da patria na que teñen os cartos depositados en contas opacas).

Cando escoitamos falar a persoal sanitario das comunidades máis afectadas polo coronavirus, como Madrid, queixándose do seu esgotamento físico, da falta de material de prevención ou de que teñen que poñer aos doentes en corredores saturados de camas, indicando que hai camas baleiras en hospitais privados porque as autoridades sanitarias da súa comunidade non executan a lei de alarma que permite derivar doentes cara aos hospitais privados aínda que estes se opoñan danme ganas de vomitar pola actuación gobernamental. Máis cando despois saen Pablo Casado, Núñez Feijóo ou outros polo estilo, que son todos iguais, a expresar a súa admiración polo persoal sanitario a náusea é case permanente e tarda en pasar. Porque prazas na privada hai, porque para Esperanza Aguirre (unha das maiores responsábeis do desmantelamento en persoal e medios na sanidade pública madrileña) e o seu home pronto houbo praza nun centro hospitalario privado, mentres outros estaban a ser derivados a corredores hospitalarios, habitacións saturadas, enviados aos seus domicilios ou algo polo estilo; e agora a hoteis sen clientes, alugados ou cedidos. Son todos eles uns sen-vergoña ou non? A que si?

Todos eles forman parte do Partido Popular, un cancro social que debería ser extirpado e destruído.