O SAHARA: 50 ANOS DE DESPROPÓSITOS E OPRESIÓN

 

        Corría o mes de novembro do ano 1975, sendo ditador en funcións Juan Carlos de Borbón e Borbón (un mes máis tarde Juan Carlos I, rei da España por decisión de Franco) cando os criminais franquistas que daquela gobernaban o Estado Español deixaron ao pobo saharauí abandonado á súa sorte nas mans doutro sátrapa e ditador, o naquel intre rei de Marrocos Hasan II.

        Estaba eu, aos meus 20 anos, realizando estudos universitarios en Santiago de Compostela, onde a atención maior e a preocupación da cidadanía (tanto da fascista como da demócrata, e por motivos contrapostos) estaba centrada na enfermidade do criminal Franco, que pouco despois, o 20 de novembro, faleceu cheo de tubaxe e, probablemente, de todo tipo de conservantes e colorantes destinados a mantelo co corazón latente mentres os que mandaban e os seus servos franquistas do goberno de Arias Navarro, baixo o mando do ditador en funcións, decidían o “que” e o “como” facer.

        A situación descrita máis arriba non significou que o pobo demócrata do Estado Español se desentendera da traizón do franquismo, liderado por Juan Carlos de Borbón, ao pobo saharauí. Sobre todo, a esquerda democrática condenou e fixo campaña (dentro das posibilidades reais que a represión franquista o permitía) contra o abandono do pobo saharauí, en favor da independencia do Sahara e do recoñecemento da Fronte Polisario  como único representante do seu pobo.

        Onte fixo, tamén, 50 anos da morte do criminal Franco (que non da chegada das liberdades democráticas ao Estado Español). Curiosamente onte tamén coñecemos unha sentencia inxusta, que cheira a franquismo por todas partes, emitida por un Tribunal Supremo español, inzado de maxistrados de ideoloxía dereitista e fascista, contra o Sr. García Ortíz, fiscal xeral do Estado, por dar luz onde outros ansiaban unha total escuridade coa finalidade de protexer os seus privilexios e os seus chanchullos. País! (que diría o grande Forges).

A Marcha Verde

        Nesa tesitura política, segundo amosan os papeis desclasificados polas instancias dos Estados Unidos de América (EUA), a Axencia Central de Intelixencia (CIA) foi preparando conxuntamente co goberno do sátrapa Hassan II, daquela rei de Marrocos, unha comitiva numerosa composta por lumpen, labregos obrigados a participar, voluntarios pensando en facerse ricos coas terras saharauís en base ás promesas dos sicarios do rei sátrapa e, posiblemente, presidiarios aos que se lles prometeu a liberdade pola súa participación. Esa comitiva recibiu por estes pagos o nome de Marcha Verde, que escoltada por militares marroquís invadiu o Sahara, diante da perplexidade dos militares coloniais españois asentados no territorio do Sahara que recibiran ordes de non enfrontarse e non disparar contra esa masa de xente (non eran “rojos” perigosos con cornos, rabo e pezoñas de cabra, senón súbditos do amigo de Juan Carlos e de Franco). A medida que a citada comitiva ía penetrando en terras do Sahara, unha colonia española en África pendente de que o Estado colonizador cumprira as resolucións da Organización das Nacións Unidas (ONU) sobre a forma que ese proceso debería levarse a bo termo, que era precisamente o que Marrocos e os EUA (e tamén Francia) pretendían evitar, a sabendas de que o pobo saharauí ía pronunciarse en referendo pola súa independencia e pola súa soberanía como país, evitando caer nas mans do sátrapa Hassan II ou de permanecer baixo soberanía da ditadura franquista.

        Tanto o monarca marroquí como o gobernos dos EUA e de Francia non querían deixar que foran os propios saharauís quen gobernaran e determinaran o que facer coas súas inmensas riquezas naturais: gas natural, fosfatos, pesca, ouro, petróleo, etc. De aí o seu interese por forzar ao Estado Español a incumprir as resolucións da ONU e a entregar a Marrocos o que era do pobo saharauí. Para elo buscaron un momento no que o réxime franquista estaba moi feble e desconcertado, co seu piar básico tirado nunha cama, podre e cheo de tubos por todas partes, e sen saber por onde tirar diante dunha crecente mobilización popular demandando liberdades democráticas.

Os Acordos Tripartitos de Madrid.

        Finalmente, a CIA, Hassan II, os EUA e Francia saíronse coa súa e o 14 de novembro de 1975 asináronse en Madrid, baixo a ditadura de Juan Carlos de Borbón, os denominados Acordos Tripartitos de Madrid entre España, Marrocos e Mauritania, en virtude dos cales a potencia colonizadora (España)  deixaba a administración do territorio nas mans dos gobernos marroquís e mauritanos, que posteriormente repartíronse o territorio cal piratas repartíndose o botin.

        Anos máis tarde, baixo a presión da loita armada do goberno saharauí no exilio exercida ao través da Fronte Polisario (FPolisario), o goberno de Mauritania renunciou á parte do botín acordado con Marrocos. E este último país mantivo unha permanente guerra armada contra a FPolisario, obrigando ás súas tropas a repregarse e a construír un muro e sementar parte do deserto con minas antipersoas (prohibidas polas leis internacionais, pero facilitadas polos EUA) para conter os ataques do exército saharauí.

        Esta invasión do Sahara por Marrocos, coa pasividade (ou aquiescencia) do Estado Español franquista, significou o exilio forzoso de milleiros de persoas saharauís cara a campos de refuxiados situados no deserto alxeriano e a ocupación de bens e vivendas dos habitantes do Sahara por parte das forzas (militares e civís) invasoras. Igualmente, aos saharauís residentes na colonia española (españois de nacionalidade segundo aquela cantarela franquista de “las provincias españolas de El Sahara y Río de Oro, Ceuta y Melilla”), con DNI español, fóronlle negadas a nacionalidade e a posibilidade de renovación do seu carné de identidade; e foron considerados pola potencia colonialista como marroquís, agás casos illados residentes na península. Outra mostra máis do abandono e deixación de responsabilidades da que aínda hoxe segue a ser considerada pola ONU coma potencia colonizadora.

        No ano 1976, no mes de febreiro, sendo Presidente do Goberno español Arias Navarro, Ministro de Gobernación Fraga Iribarne e rei-ditador Juan Carlos I de Borbón, o exército español recibiu ordes de abandonar o Sahara, deixando ao pobo saharauí nas mans e a mercede do rei sátrapa marroquí, que se veu coas mans libres para manter unha forte campaña represiva contra a totalidade da poboación saharauí, sobre todo daquela que se negaba a pertencer a Marrocos. A súa intención era encher o Sahara de persoas de nacionalidade marroquí, diminuír a poboación autóctona ata que esta ficara en minoría e proceder a realizar un referendo amañado de antemán. Loxicamente, o FPolisario reclamou diante da ONU que o referendo debería ser realizado cos censos existentes no momento da cesión da administración do Sahara a Marrocos e Mauritania por parte do goberno franquista de España, cousa á que as Nacións Unidas non puideron negarse.

        Evidentemente, hoxe moita da poboación censada daquela no Sahara xa non está entre nós; e os territorios saharauís están poboados por xentes procedentes de Marrocos e os seus descendentes. E a pesares de que a resistencia interior saharauí segue existindo e maniféstase frecuentemente nas cidades do Sahara estando sometidos a unha cruel represión (pese a que aquí a maioría dos mass media -pro e anti gobernamentais- nin o goberno español non o dean a coñecer).

Un novo revés para o pobo saharauí.

        Houbo un tempo no que o Fronte Polisario fixo unha tregua na súa loita armada contra Marrocos; foi o tempo no que puxo as súas esperanzas en que a potencia colonizadora, despois da vitoria electoral de Felipe González e o seu PSOE no ano 1982, pensando en que todas as promesas feitas por estes nos sucesivos anos desde 1975, ían ser cumpridas. Craso erro; parafraseando ao gran Javier Crahe:  “o gran xefe encantador de serpes non estaba disposto a fumar a pipa da paz”. Hassan II e o seu sucesor Mohamed VI aproveitaron a ocasión e a tregua para consolidar as súas posicións internacionais a cambio de cesións.

        Pero non foi este o único revés. Desde 1975 ata hoxe os desplantes e traizóns efectuados polos distintos gobernos españois ao pobo saharauí foron continuados; en todos eles a escusa principal foi a do “control da inmigración ilegal” desde Ceuta ou Melilla (lembrar que só unha mínima parte das persoas sen papeis que entran no Estado Español non acceden ilegalmente ao territorio hispano). Gobernara o dereitista Partido Popular ou o liberal-demócrata PSOE.

        Pero a maior traición veu dada polo goberno de Pedro Sánchez no ano 2022, iniciada coa súa carta a Mohamed VI, e seguida despois polo apoio decidido, expresado polo Ministro Albares, ás posicións de Marrocos para converter ao Sahara nunha provincia marroquí. Pero claro, do PSOE como partido de ideoloxía liberal-demócrata, defensor a morte do sistema económico capitalista liberal e como adulador dos EUA (incluso con Trump coma presidente) non se pode esperar outra cousa por moito que nas súas siglas sigan a aparecer as verbas “socialista” e “obreiro”.

___________________________________ 

Nota final.- Para un magnífico resume da evolución da venda do pobo saharauí por parte do Estado Español a Marrocos, desde a Marcha Verde ata o 31 de outubro de 2020, podes consultar aseguinte ligazón da publicación "No te olvides del Sahara Occidental.org" : 

https://noteolvidesdelsaharaoccidental.org/%E2%AD%95-efemerides-45-anos-de-una-ocupacion-la-marcha-verde-que-ocurrio-exactamente-en-el-sahara-occidental/

Por un Sáhara libre e soberano

 

        O sábado 18 de marzo, pola noite tiven un desgusto moi grande ao ler nos xornais dixitais que Pedro Sánchez aceptaba e adoitaba a posición de Marrocos sobre o Sáhara. Este desgusto de primeira hora segue vixente neste momento, pero xa convertido en indignación. Quizás sexa esta posición española a afrenta e agresión máis grave infrinxida por España ao pobo sahariano desde que o ditador español Juan Carlos Iº (substituto temporal do criminal Franco -nomeado por este- e, daquela, á fronte do réxime fascista español), no ano 1975, asinou o abandono á súa sorte de todos os nacionais españois nacidos e residentes no Sahara nas mans do sátrapa rei de Marrocos Hasan IIº, sucedido hoxe por outro sátrapa ditador fillo do anterior que é Mohamed VIº.

        Hoxe pola mañá case un mes despois da puñalada trapeira do goberno español, autodenominado “progresista” pero que en realidade non o é, a Frente Polisario decide rachar relacións co actual goberno de España. Os meus máis fortes apoios ao pobo sahariano e ao POLISARIO e a miña máis forte condena á decisión adoitada polo PSOE e o Presidente de España.

        Hai que deixar claro que esta submisión incondicional do Goberno de Pedro Sánchez á política imperialista dos Estados Unidos para África supón unha grave violación das resolucións das Nacións Unidas sobre o Sáhara baseadas no dereito de autodeterminación do seu pobo, que inclúe o dereito a constituírse nun país independente e soberano. Pero a gravidade desta submisión é aínda maior se consideramos que a legalidade internacional segue a considerar a España como potencia soberana e colonizadora do Sáhara Occidental que debe proceder á descolonización dese territorio conforme ás resolucións da ONU.

        Unha vez máis, un goberno dirixido polo PSOE baixa os pantalóns, nunha mostra da indesexable e pérfida política de submisión aos intereses da oligarquía europea e dos intereses dos gobernos criminais dos Estados Unidos no Norte de África, representantes estes das grandes multinacionais que rouban as materias primas nese continente.

        Pero esta de submisión dos gobernos do PSOE cara aos EE.UU. xa non é nova. Empezaron practicándoa os gobernos de Felipe González a respecto da OTAN; despois con Javier Solana como secretario xeral da OTAN e posteriormente, exercendo de comisario político militar dos USA para Europa, como Alto Representante do Consello para a Política Exterior e de Seguridade Común da Unión Europea (tamén chamado Mr. PESC) e como comandante en xefe do Estado Maior da Unión Europea (EUFOR), posto que hoxe desempeña Joseph Borrell practicando unha política similar, como se está a ver no tema da agresión rusa a Ucraína.

        Mais non podemos esquecer que foi Solana quen pilotou, desde o goberno de Felipe González, a entrada do Estado Español na OTAN; primeiro co slogan “OTAN de entrada, non” e posteriormente cunha aposta decidida cara á entrada na OTAN que se dirimiu nun referendo que din estivo inzado, durante a campaña, de irregularidades e desequilibrios en favor dos partidarios da entrada nese indesexable niño de fascistas armados e adestrados polos USA para defender as súas “conquistas”.

        Polo cal, podemos afirmar que a submisión e a baixada de pantalóns do PSOE diante da política exterior dos USA é algo que xa ven de vello.

        Tampouco podemos esquecer que durante o goberno de Rodríguez Zapatero o goberno español e a súa intelixencia permitiron que aterraran nos aeroportos españois avións cargados de prisioneiros da CIA, avións nos que era público que se torturaba, se trasladaban prisioneiros ou persoas secuestradas a centros de tortura e se cometían todo tipo de violacións dos dereitos humanos por parte da administración dos Estados Unidos (non esquezamos que a CIA forma parte de esa administración). Feitos denunciados por Amnistía Internacional e outras organizacións defensoras dos dereitos humanos.

        En relación co Sáhara, non esquezamos tampouco que esa política submisa tamén foi bandeira do Goberno de Rodríguez Zapatero que, como el mesmo recoñece, “o da autonomía foi proposta ao meu goberno en 2007, eu apoieina no 2008 publicamente”.

        O antes apuntado, indícanos que a submisión do PSOE aos intereses USA é permanente e continua; non é de agora e tampouco diferente á practicada polos diferentes gobernos do Partido Popular ou da extinta UCD. Políticas claramente situadas no que se adopta chamar a dereita política, da que (por moito que o disimule non cola) o PSOE forma parte.

        E tampouco podemos prescindir de que a recente decisión adoitada polo goberno de Pedro Sánchez sobre o Sáhara conta coa oposición da maioría da representación da cidadanía española no Congreso dos Deputados segundo votacións efectuadas na pasada semana.

        En fin, unha condena total á política pesoera cara ao Sáhara e un apoio decidido ao pobo sahariano. De todas formas, isto non fai máis que confirmar o que xa teño expresado máis dunha vez desde estas páxinas (1) e no que , unha vez máis, me reafirmo: PEDRO SÁNCHEZ E O PSOE NON SON DE FIAR!

Notas:

1. https://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html e https://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html