SAN SIMÓN, A MEMORIA QUE PRETENDEN SECUESTRAR

 

 

        Lemos con moito desgusto e rabia que a Xunta de Galicia permitiu a celebración na illa de San Simón (concello de Redondela) dun dos días do festival lúdico-festivo +QBachata, de tres días de duración. Este "festival" propoñía para os "usuarios VIP e con Golden Pass" a asistencia á illa vestidos con estética pirata. 

        Que falta de respecto para as persoas que estiveron alí presas do fascismo franquista! E, tamén, para os familiares delas aínda vivos; moitos dos cales non saben onde poden estar os restos mortais dos seus familiares asasinados polo réxime do xeneral Franco.

        Non chegaba co festival Sinsal, celebrado anualmente nese lugar, e cos cursos da máis variada temática (non histórica) que nas instalacións de San Simón se celebran, que agora hai un incremento dos actos lúdico-festivos nun lugar no que a Xunta de Galicia, do Partido Popular, nunca tivo unha triste iniciativa de honrar aos presos antifranquistas que alí perderon a súa vida ou que, desde alí, foron embarcados para despois ser asasinados polos criminais da Falange Española ou da Guardia Civil e tirados en calquera cuneta ou enterrados en calquera lugar descoñecido.

        Pero que se pode esperar do Partido Popular? Dende logo que nada bo. E menos no ámbito da recuperación da memoria histórica e do coñecemento público da historia real do acontecido neste país (e no resto do Estado) baixo o xugo do franquismo. Algúns destes ocultadores da historia teñen, incluso, a desvergoña de negar a existencia de mortes na illa de San Simón. Si, o deputado do Partido Popular José Luís Ferro Iglesias, no Parlamento Galego, tivo a cara dura de dicir que "non tiñan constancia" de que na illa de San Simón tivéranse producido mortes, cousa máis que demostrada por diversos historiadores que si as houbo; mortes causadas polo asasinato a sangue fría, executadas polos gardiáns ou polos falanxistas na propia prisión, e mortes derivadas das enfermidades dos presos por mor das condicións insalubres nas que as persoas presas estaban (nos barcos fondeados ou nos barracóns), mortes intencionadamente non atendidas que non poden ser cualificadas doutra forma que de asasinatos.

        E non é que a min me desguste especialmente que en San Simón se fagan actos lúdicos. O que si me molesta e me indigna é que a Xunta de Galicia, que o Partido Popular, unicamente programe ou permita actos lúdicos que nada teñan que ver coa defensa da democracia, ou que non contribúan a rescatar a memoria nin a historia real deste país. E teño claro que o fan porque non queren que nin as novas xeracións nin as xeracións desinformadas saiban que o réxime do xeneral Franco foi un réxime de asasinos; e que moitos dos pro-homes dese réxime criminal foron os alicerces da creación do Partido Popular. E, no fondo, porque a meirande parte das persoas dirixentes do Partido Popular, e a maioría dos seus militantes, son consecuentemente franquistas; fascistas, por tanto, aos que a cultura, a historia e a liberdade real lles molesta.

        E a súa falla de crenza na liberdade e da crenza na necesidade de respecto dos dereitos humanos o amosan día a día; de forma maís ou menos sibilina, pero día a día. Aí está o intento da Consellería de Educación de limitar a liberdade de expresión nos centros de ensino (agás nos concertados e privados) baixo a escusa do non ideoloxismo; paquete no que supoño incluirán o ensino da historia real do franquismo que pon en evidencia a historia oficial que transmitiron a Enciclopedia Álvarez, os fasciculos de Ricardo de La Cierva ou outras publicacións máis actuais, de "rojos" arrepentidos conversos ao fascismo que pululan por editoriais, organizacións e emisoras de radio achegando a versión oficial dos fundadores (e os continuadores) do Partido Popular sobre o franquismo.

        Para rematar, propóñovos unha ligazón a un video editado pola Asociación Viguesa pola Memoria Histórica de 1936 e realizado nun acto organizado polas asociacións de memoria na illa de San Simón.

 

         

A DEREITA E AS AGRESIÓNS CONTINUADAS CONTRA A NOSA LINGUA

          Hai uns días, a proposta do goberno estatal español, estaba previsto que a UniónEuropea (UE) discutira e decidira sobre a posibilidade de que os idiomascatalá, éuscaro e galego pasaran a ser considerados coma oficiais dentro dos organismos que conforman o espazo común europeo. Isto deu lugar a diversos pronunciamentos non só no seo da UE, senón tamén no conxunto do Estado Español, estando en contra desa oficialidade os partidos da extrema dereita Partido Popular e Vox  que, todo hai que dicilo, fixeron gala de fidelidade ás súas orixes comúns franquistas.

          Máis non só foron os parlamentarios europeos do Partido Popular (entre os que hai algún galego de orixe) os que fixeron propaganda contra esa oficialidade europea dos idiomas galego, éuscaro e catalá; tamén a fixo o que a min sempre me pareceu que sente vergoña da súa orixe rural galega, o mesmo que hoxe preside o Partido Popular español, Alberto Núñez Feijóo, que manifestou a súa opinión contraria a que o galego fora considerado coma un idioma cooficial da UE. Posición nada estraña se temos en conta as súas andanzas contra o galego nos moitos anos que ostentou a Presidencia da Xunta de Galicia.

O Presidente da Xunta de Galicia: Alfonso Rueda.

          Todos os galegos sabemos que os coñecidos coma “niños pijos de Pontevedra” nunca tiveron a ben (agás algunha excepción que se me puidera coar) o falar galego. E que tampouco ven con bos ollos a aquelas persoas que o falan porque é a lingua cotiá na que desenvolven a súa vida na súa vila ou parroquia; “paletos” ou “aldeanos”, din deles. E mellor non escoitar o que estes "niños pijos" din daqueles urbanitas que falan de forma cotiá no idioma de Rosalía e/ou que reivindican o poder desenvolver a súa vida dentro da Galiza no idioma propio do país; hainos desde os que simplemente cualifican está actitude, desprezando a quen a mantén, como de “rojos separatistas” ata aos que aderezan esa “rojería separatista” con insultos ou cualificacións de todo tipo, incluídos os de raíz homófoba e con alusións ao paredón. Facendo gala todas esas persoas do pouco respecto ou de actitude violenta cara ás opinións diferentes.

          E a  que ven este parágrafo anterior? preguntaredes. Pois non é moi difícil de adiviñar se consideramos que o actual Presidente da Xunta de Galicia, don Alfonso Rueda, pronunciouse publicamente encontra da posibilidade de que o idioma galego fora considerado pola UniónEuropea coma idioma oficial no seu ámbito. E iso fíxoo desprezando a posición unánime do Parlamento Galego, que en sesión plenaria pronunciouse en favor de solicitar á Unión Europea a inclusión do galego coma un dos seus idiomas oficiais. O cal podemos interpretar coma un desprezo total á Galiza. A conta disto venme unha pregunta á cabeza: E os deputados e deputadas do Partido Popular que votaron favorablemente á inclusión do idioma galego entre os oficiais da UE, que van facer diante do desprezo que o seu presidente de partido e Presidente de Galiza fixo do seu voto? Van facer de ovelliñas obedientes manténdose en rebaño  para que non lle perigue a poltrona ou van recriminar ao Sr. Rueda a súa actitude? Eu non quero ser malo, mais coido que vanse inclinar pola primeira posición e dicir beeeeeee!.

          Este señor, Alfonso Rueda, de Pontevedra, xa desde os seus tempos máis mozos estivo implicado en cruzadas contra o uso do noso idioma. A máis comentada e coñecida foi a manifestación convocada por organizacións de carácter antidemocrático e fascista no ano 2009 en Santiago de Compostela contra o uso do galego; manifestación que foi secundada por partidos de carácter centralista entre os que se atopaba o Partido Popular, representado por un coñecido pontevedrés chamado Alfonso Rueda e por outra pontevedresa de nome Ana Pastor, amais de todo un grupo representativo do facherío antigalego e antidemocrático máis selecto do país.

A Consellería de Cultura, Lingua e Xuventude.

          “De Cultura, Lingua e Xuventude”. Estraño nome para unha consellería que non fai máis que denigrar a lingua, menosprezar a cultura galega ao través das súas políticas de subvencións de actividades e colectivos de edición e uso do idioma, e que para a xuventude parece que só pensa en subvencionar os autobuses e festivais nos que os seus principais números escénicos non usan nin defenden a nosa lingua propia.

          Pero o de aquí ía do noso aldraxado idioma, cada vez menos usado, cada vez máis vilipendiado e ocultado por unha Administración Pública Galega que debería ser vangarda da súa defensa. Primeiro foi esa administración, da man do Partido Popular que desde a Xunta de Galiza gobernaba o país, coa lexislación ditada desde o primeiro goberno de Núñez Feijóo ao través da Consellería de Educación co chamado “decreto de plurilingüismo no ensino” e co programa de subvencións á prensa escrita que poñía o 17 de maio de cada ano a súa primeira plana no noso idioma pero que no resto do ano dedicábase a espallar a propaganda anti-galego saída das filas do PP e da Xunta. E, unha vez conseguida a conversión das públicas TVG e Radio Galega en órganos de propaganda do Partido Popular, recortes na programación e na produción propia e na emisión dos programas infantís e xuvenís en galego que tan bo resultado deran na expansión do coñecemento e do uso do galego desde a máis tenra infancia, sen que elo supuxera un menosprezo e unha discriminación cara ao idioma común do Estado. Daquela, os nosos nenos e nenas, os nosos mozos e mozas, co seus coñecementos idiomáticos, poderían desenvolverse perfectamente en Galiza no seu idioma propio, en Portugal ou en calquera outra rexión ou país onde a lingua oficial fora o español ou o portugués, cousa que hoxe (vistos os resultados do estudo do IGE sobre coñecemento e uso do galego) non poderían facer.

          O Secretario Xeral da Lingua (para ser máis xustos, poderían denominalo, mellor, como secretario de destrución xeralizada da língua galega) é un personaxe moi peculiar nas súas aseveracións públicas. Normalmente nunca é o primeiro en pronunciarse sobre as cuestións que afectan á nosa lingua; espera sempre a que sexa outro manda-máis do Partido Popular quen diga algo para despois, cal papagaio, dicir o mesmo. Non sei se é cousa de que non sabe que dicir, se é cousa de instrucións recibidas dende arriba ou se é cousa de conservación de poltrona. E, como era de esperar, unha vez que Rueda e Feijóo pronunciáronse contra a oficialidade europea do galego el, o señor don Valentín, saiu a dicir o mesmo que os seus xefes, coma bo mandado que adoita ser.

O estudosobre coñecemento e uso do idioma galego realizado polo Instituto Galego deEstatística (IGE)[i] ao longo do ano 2023 amosa uns resultados demoledores para a política lingüística emprendida pola Xunta de Galicia desde o inicio da presidencia de Núñez Feijóo na Xunta de Galicia, política continuada pola Xunta de Rueda e que segue a escarvar nos mesmos termos que están a erradicar o galego das escolas, dos xornais subvencionados, dos medios públicos galegos de comunicacións e, coma consecuencia, das rúas. Este estudo compara o uso e coñecemento do idioma galego nos anos 2008 e 2023, desde dous anos antes da entrada en vigor do decreto de plurilingüismo no ensino ata o 2023. O que deixa en evidencia a política destrutora do idioma seguida polo Partido Popular en Galiza.

Este estudo do IGE dinos moitas cousas das que destacamos: No referente á capacidade para expresarse en galego da poboación comprendida entre os 5 e os 14 anos, que experimentou un retroceso do 110% entre os anos 2008 e 2023; e sobre o uso do cotiá do idioma amósanos que, entre esas datas, solo usan o español como lingua cotiá o 53,6% da poboación de entre 5 e 14 anos e o 43% da comprendida entre os 15 e os 29 anos. Isto, polos anos que o IGE utiliza para ver a evolución no uso e coñecemento do noso idioma demostra sobradamente que o declive no coñecemento e uso do idioma galego prodúcese desde a entrada en vigor do famoso decreto de plurilingüismo no ensino e da desaparición da programación educativa, infantil e xuvenil en galego dos medios de comunicacións públicos (TVG e RG).

Diante dese estudo que desmontaba toda a propaganda que PPdeG e Xunta de Galiza tiñan fabricado arredor da potenciación do idioma galego, a reacción do goberno galego foi poñer en cuestión a calidade do mencionado estudo, indicando nalgún intre que eles tiñan outro estudo (do que ninguén explicou a súa procedencia nin os parámetros estatísticos nos que ese estudo se baseaba) que desmentía os resultados do IGE; a evidencia de que isto non se sostiña nin con cemento armado era tan clara que pronto meteron este argumento no tinteiro.

Outra das reaccións diante do excelente estudo do IGE sobre o coñecemento e uso do idioma galego foi a do fiel escudeiro do conselleiro do ramo, o Secretario Xeral de Lingua don Valentín García, que sen cortarse nin un pelo tacha os datos proporcionados polo IGE como “non fiables” e o estudo como “irrelevante en demoscopia e sociolingüistica” (realmente, ese Valentín sabe do que fala?); e xa non busco o que puidera dicir o voceiro do PPdeG no Parlamento Galego porque a cousa pode ser tan forte que non sexa apta para horario de público infantil.

Estas actitudes do Partido Popular e da Xunta de Galicia no seu conxunto de poñer en cuestión os estudos realizados por organismos autónomos da Administración Pública Galega empeza a ser preocupante, sobre todo tendo en conta o que fixeron cos medios de comunicacións públicos desde a entrada na presidencia da Xunta de Galicia e Núñez Feijóo e a lexislación que baixo a presidencia de Alfonso Rueda sobre estes medios se están a realizar. Porque o do estudo do galego polo IGE non é o único caso; están o ditame do Consello de Contas de Galicia sobre o Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo e o do Consello da Cultura Galega sobre a instalación da macrocelulosa ALTRI en Palas de Rei, ambos contradicintes da propaganda e posicionamento do Partido Popular e da Xunta de Galicia sobre eses temas.

Mobilización popular do 17 de maio

Como xa fixera meses atrás, o 17 de maio, Día das Letras Galegas, o pobo da Galiza volveu dar unha lección a todos esas persoas desvergonzadas que desde a Xunta de Galicia e desde o Partido Popular se dedican a tentar de enterrar para sempre o noso idioma pero que ao través da propaganda, propia e da que gratuitamente lle facilitan os seus amigos da prensa a cambio das cuantiosas subvencións que reciben, pretenden que comunguemos con rodas de muiño e nos traguemos a ilusión de que eles coidan de que o noso idioma teña unha longa vida e un uso normalizado. A creación desa Consellería de Cultura, Lingua e Xuventude é unha desas medidas propagandísticas nas que se agrupan esas tres importantes facianas da vida dun país pero que como coas demais fagan o mesmo que co galego...

O 17 de maio milleiros de persoas patearon as rúas de Compostela reivindicando o noso idioma e criticando as medidas e o desprezo que o Partido Popular e a Xunta de Galiza teñen cara a el e que están a propiciar a súa desaparición. Reivindicando o poder vivir a súa vida no seu propio idioma e na súa terra. Desprezando a todos aqueles que como Alfonso Rueda, Núñez Feijóo, o Secretario Xeral da Lingua, o Conselleiro de Educación e a todos aqueles cargos públicos peperos que só usan o galego coma unha formalidade inherente ao seu cargo pero que no fondo non poñen ningún reparo á súa desaparición (incluso aqueles hipócritas que presumen de galeguistas, que os hai). Reivindicando un futuro para o galego.

...Pero seguen coa súa agresión continuada contra o galego. 

•  Pese a todas as mobilizacións populares de carácter moi masivo habidas desde a promulgación e imposición do famoso "decreto de plurilingüismo no ensino" (cada unha con máis participación que a precedente) ata chegar a importantísima deste pasado 17 de maio, que rematou cunha foliada na Praza do Obradoiro. 

• Pese, tamén, a todas as asociacións educativas e populares, así como organismos públicos de carácter autónomo, como a Real Academia da Lingua, que se teñen pronunciado polo mal trato ao que a lingua galega está sendo sometida pola Xunta de Galicia e os seus subconxuntos (consellerías, direccións xerais, secretarías xerais,...), así como polo Partido Popular de Galicia e do Estado. 

• Pese ás numerosas e sucesivas reclamacións procedentes dos claustros de profesores e profesoras dos distintos centros educativos e dos sindicatos representativos do profesorado para que se derrogue o decreto de plurilingüismo no ensino.

• ...E moitos máis "pese a que..."
  

            Pese a todo iso, a Xunta do Partido Popular, esa Xunta que quer rematar coa presencia pública do noso idioma, non recúa. esa Xunta á que cada vez máis galegos e galegas que rexeitamos estar sometidos a caciques e prisioneiros de ameazas veladas; esa Xunta que segue tendo moito voto refén e que utiliza os mecanismos ancestrais do caciquismo para manterse na poltrona; esa Xunta que ten do seu lado ás editoras de numerosos xornais, emisoras de radio e televisión; e que controla con man férrea os medios de comunicacións públicos impedindo a presencia de pluralidade de todo tipo nos mesmos (informativa, artistas, producións, debates,...).

 

            Se queremos que o idioma propio da Galiza, o galego, sobreviva como unha parte esencial da nosa identidade propia e unha parte integrante da nosa rica cultura propia, cultura que non podería ser entendida se non é conxuntamente co noso idioma, só nos cabe rematar co dominio político da bazofia política no noso país; rematar co dominio político das ideas de ultradereita e unificadoras da diversidade cultural e lingüística; e esa bazofia política, na actualidade, son o Partido Popular e as bandas nazi-fascistas lideradas por Vox, o partido de Abascal.

 

        Porque como dicía o noso querido e admirado Castelao, personaxe odiado e vilipendiado por esa bazofia á que antes teño mencionado (aínda que algúns dos integrantes da mesma pretendan apropiarse do personaxe para esconder a súa miseria ideolóxica e o seu compromiso con Galiza): "Se ainda somos galegos é por obra e graza do idioma".

 

---

[i] O IGE é un organismo autónomo da Adminsitración Galega que ten por finalidade facer estudos sobre os distintos aspectos da realidade da Galiza (economía, cultura, poboación,...) 

Xunta de Galiza. Esnaquizando o ensino público

 

         Vai facer para 10 anos que me xubilei da miña función de ensinante exercente nun centro público de educación secundaria. Desde aquela para agora, e a pesares de que todo parece ter avanzado no tempo, o ensino público na Galiza segue a retroceder na súa función de servizo a pasos axigantados.

        Xa daquela se deixaban ver con claridade as intencións dos gobernantes da Xunta de Galiza (dominada polo Partido Popular)  de limitar e degradar o servizo público de ensinanza prestado en centros de titularidade pública:

• Escaseza de profesorado; 

• Aumento desmesurado dos rateos de alumnos por aula;

• Ausencia de profesorado especialista suficiente para a atención á diversidade e a orientación do alumnado en todos os niveis educativos non universitarios;

• Desmantelamento salvaxe do ensino rural, eliminando centros e unidades de educación infantil e primaria, infradotando os CRAs de medios e profesorado;
  

• Aumento desmesurado das materias "afíns" a impartir polo profesorado non especialista, o que quebra o principio de especialidade que debe existir na impartición de aulas (saían a concurso prazas cun perfil do tipo: "matemáticas, con música e educación física");

• Chantaxe ao profesorado con que se se negaban a impartir materias da que non eran especialistas o seu salario lle sería rebaixado;
  

• Exceso de burocratización das tarefas dos docentes e horarios indecentes a partires da LOE;
  

• Falta de dotacións materiais e espazos axeitados para impartir as materias, sobre todo na formación profesional;

• Inicio da privatización e perda de cualidade da formación profesional ao través da que -para emular ao sistema alemán- chaman Formación Profesional Dual (que non é nin era a mesma que en Alemaña, onde as empresas si se implican na calidade do aprendizaxe sen usar ao alumnado coma man de obra barata);

• Obstáculos, prácticos e legais, para a participación da comunidade educativa no funcionamento e goberno dos centros de ensino público, dotando ás direccións dos mesmos de todas as competencias e rebaixando o labor dos consellos escolares á función de meras comparsas de suposta xestión democrática.

• Supresión de prazas públicas e creación simultánea na mesma localidade de prazas concertadas dos mesmos niveis;

• Deslocalización das ensinanzas temperás das súas contornas naturais e lingüísticas; e limitacións agresivas do uso do galego nas aulas;
  

• Prohibición de apertura de máis dun ciclo formativo de formación profesional de titularidade pública da mesma denominación nunha mesma localidade (así, por exemplo, en Vigo ou A Coruña só pode haber un ciclo público de Electromecánica, igual que no Carballiño ou Pontedeume, poñamos por caso). Medida favorecedora da privatización. 
  

• E outras moitas máis das que, como dicía aquel, "no quiero acordarme" ou prefiro non facelo para evitar o enfado.

    É dicir, o Partido Popular desde a Xunta de Galiza xa daquela estaba a desmantelar o ensino público, entregando a formación dos nosos rapaces e das nosas raparigas a institucións e empresas de carácter privado, con idearios e políticas formativas non necesariamente democráticas, con ánimo de lucro e, desde logo, apartadas de todo tipo de control democrático por parte das comunidades educativas. E teriamos que dicir tamén, de ausencia de todo tipo de control por parte dos inspectores e inspectoras educativos da administración (e non necesariamente por vontade deles e delas).

 A situación do ensino a día de hoxe

    Polo que podo ler en medios de comunicación non domesticados, observar e falar con antigos compañeiros e compañeiras que aínda están en activo e impartindo aulas, a situación do ensino público non só non mellorou nestes case dez anos, senón que empeorou de forma importante. O que parecía case imposible que eses sen vergonzas que xestionaron e xestionan o ensino público de Galiza fixeran, non só o están a facer senón que a degradación do sistema público do ensino na Galiza e continuada e constante. O seu labor de empuxar á cidadanía a buscar alternativas diferentes ás do seu colexio público de proximidade é constante; o seu labor privatizador é intenso e a súa cara, coas mentireiras promesas de progresividade nas dotacións, moi dura.

        Nin sequera os acordos entre Consellería de Educación e tres sindicatos (os que sempre acordan, negocian e venden ao profesorado -xa o facían así cando eu estaba en activo- desesperados por apuntarse tantos e méritos que a realidade se encarga de desmentir e aos que a administración educativa sempre lles mete goles por todas partes) serviron para trocar en positivo, aínda que fora mínimo, algunha das eivas que amosa o sistema educativo galego. A Consellería "meteunos abordo" e quen está a pagar o pato da súa ineptitude é o alumnado, as súas familias e o profesorado.

Os sen vergoña non están sos.

        E non están sos; teñen cómplices. As denuncias por parte de profesorado, ANPAS e estudantes son constantes e abarcan a toda a xeografía galega, pero os medios, os masmedia, que terían a obriga moral que informarnos con detalle e obxectividade desas protestas e denuncias da comunidade educativa non o fan; son medios de desinformación que actúan como distribuidores da propaganda da Consellería de Educación e non como transmisores de información sobre a realidade; os mesmos que realizan o mesmo labor de cómplices noutros eidos nos que o Partido Popular, desde a Xunta de Galiza, está recortar e privatizar os servizos públicos. Son eses medios públicos manipulados e os privados que subsisten polas campañas que lles ceden desde o Partido Popular e da Xunta e/ou polas grandes subvencións que reciben do erario público. Eses medios dirixidos por editores e propietarios indecentes e sen escrúpulos, que confunden de forma premeditada información con propaganda. E neste país son poucos os medios de información que desta categoría se escapan.

Manifestación en Compostela o día 26 de outubro de 2024

        Convocada pola Plataforma Galega en Defensa do Ensino Público, conformada por sindicatos de ensinantes e de estudantes e polas ANPAS Galegas, discurreu polas rúas santiaguesas unha grande manifestación baixo o lema de "Nin recortes, nin propaganda. Ensino público con futuro". 

        Nela participaron miles de persoas reclamando profesorado, reclamando rebaixa dos rateos, reclamando a cobertura das prazas de profesores e profesoras vacantes, reclamando profesorado especialista en atención ao alumnado con necesidades especiais e toda unha serie de reivindicacións de medios, materiais e profesorado necesario para fortalecer un ensino público que a Xunta de Galiza, da man do seu peor conselleiro de educación de todos os tempos, o Sr. Román Rodríguez, está a desmantelar de forma cruel e ruín (incluso peor conselleiro que aquel catedrático de Latín de cuxo nome non me lembro ou que o seu antecesor Xesús Vázquez. E mira que estes foron nefastos!).

       Un Conselleiro de Educación, unha Xunta de Galiza, un Partido Popular que trocan dotación de medios materiais e humanos en beneficio da calidade educativa por propaganda chea de mentiras regadas con publicidade pagada e subvencións a medios que agochan tanto o desmantelamento e privatización do ensino público como as demandas que en toda Galiza están a reivindicar as comunidades educativas de distintas vilas, barrios e cidades.

        Unha consellería, a de educación, que incluso da instrucións aos directores e directoras dos centros educativos para que lles neguen información sobre profesorado, rateos e outros temas aos país, nais e representantes do profesorado. Pleno fascismo en pleno século XXI practicado por un goberno, a Xunta de Galiza, que di respectar os principios básicos da democracia. De aí que unha das primeiras reivindicacións que se pedía no manifesto lido pola Plataforma ao remate da manifestación do día 26 fora a de  "transparencia e a eliminación da censura por parte da Consellaría no traslado de información por parte dos centros á representación de calquera colectivo da comunidade educativa do centro".

        Os e as manifestantes do 26 de outubro non pedían nada do outro mundo. Amais da xa nomeada de transparencia, máis profesorado, menores rateos, atención á diversidade, dedicación dos orzamentos que a Unión Europea fornece aos fins para os que están pensados, diminución do horario lectivo do profesorado. Todas estas demandas aparecen reflectidas no manifesto ao que antes fixen referencia, un "MANIFESTO POR UN ENSINO PÚBLICO GALEGO CON FUTURO, SEN RECORTES NIN PROPAGANDA" que podedes ler completo na ligazón.

       Unha poucas imaxes darannos idea da magnitude e transversalidade da mobilización. O normal é que houberades podido velas noutras publicacións dixitais ou en papel; e que a información desta importante mobilización tivera un espazo principal nas portadas dos xornais galegos editados en papel no domingo día 27. Por desgraza non é así; nin sequera no xornal editado na cidade na que se celebrou a manifestación. Pero os empresarios da información que temos son os que son (que cada quen lle poña o cualificativo que desexe). Pero nin sequera nos seus dixitais do propio día apareceu en portada; e no máis importante da Galiza só na edición dixital de Santiago unha pequena reseña (non sei sei en papel díxose algo, mais o dubido). O de importante non é pola calidade da información que subministra aos seus lectores e lectoras, senón pola tirada e pola cuantía das subvencións que recibe da Xunta de Galicia.

        As fotos están tomadas da publicación dixital da CIG-Ensino (que ten un amplo reportaxe fotográfico por se alguén quer ver máis)

Horroroso panorama!

 

        Si, horroroso o panorama destes últimos días (de hai quince días para aquí, máis ou menos) e do que levamos desta semana. Tanto no nivel internacional coma no estatal ou o galego. Imos mencionar algún dos temas que marcaron eses días (e digo "algúns" porque seguro que voume esquecer dalgún importante):

1.- Altri e a Xunta de Galicia-Partido Popular

        As declaracións da Conselleira de Medio Ambiente da Xunta de Galiza desdeñando todos aqueles estudos sobre o impacto económico e social da instalación de Altri na Galiza que non se amosaran favorables á súa instalación. Dicía esa señora -impresentable ao meu modo de ver as actitudes dos cargos públicos- que eles xa tiñan os seus estudos (os favorables, por suposto; procedentes da propia empresa que quer fondos públicos e doutras fontes descoñecidas). Eu non sei que hai, se actual ou futuro, pero a min este descarado intento de meter Altri en Palas de Rei lémbranme as políticas de Feijóo e da que foi súa Conselleira de Medio Ambiente respecto aos eólicos e que rematou de alto cargo empresarial en Greenalia. Mais o ardor da actual Conselleira na defensa da instalación de ALTRI (eu a denominaría Conselleira de Destrución do Medio Ambiente polas súas políticas encol das mineiras contaminantes, de celulosas e destrutoras do bosque autóctono), xunto coa Conselleira de Industria (ou desindustrialización?), preocúpanme moito; parece como se se xogaran moito do persoal no intento; ata o punto de aturar os efectos negativos que ese tipo de industrias ten para a contorna e para o conxunto do país.

2.- Venezuela para aquí, Venezuela para alá.

        Segue o balbordo sobre Venezuela entre o Partido Popular e o PSOE. Os primeiros incorporando o tema ao debate interno desde un presunto punto das liberdades democráticas e a relación con terceiros países. Unha actitude que colide de fronte, con forza e moito estrondo coa súa propia política cara a Israel, Arabia Saudí, Emiratos Árabes e, en xeral, cara a todo canto ditadorzuelo ou "reyezuelo" sátrapa que hai polo mundo e que practica políticas ultraliberais, xenófobas e/ou represivas que reciben o apoio explícito do Partido Popular ou a súa calada por resposta. O PSOE botando balóns fora e dicindo que eles alíñanse coas políticas da Unión Europea e que a les non lle treme a man á hora de facer coa oposición venezolana o que non fan cos perseguidos magrebís, saharauis e africanos en xeral: darlle asilo político;

 3.- A Xunta de Galicia fai caixa a conta das persoas dependentes.

        Outro dos temas é o denunciado polos Directores e Directoras de Servizos Sociais sobre o aumento das persoas en situación de dependencia na Galiza, a diminución dos orzamentos da Xunta de Galicia-Partido Popular dedicados ás persoas dependentes e o aumento dos orzamentos que a Xunta recibe do Estado para este fin. Resultado: a Xunta de Galicia-Partido Popular está a facer caixa a conta das persoas en situación de dependencia. E eles, tan sen vergonzas coma sempre, o negan! E, tamén, coma sempre bótanlle a culpa ao goberno central. Iso si, mentres tanto establecen vantaxes fiscais para os máis ricos e para as empresas que controlan o xogo e os casinos na Galiza diminuído os seus impostos.

4.- Invasión do Líbano polo sionismo nazi e criminal

        E, quizá o tema máis importante acontecido nos derradeiros días: a criminal escalada masiva de bombardeos do Estado de Israel sobre o Líbano, un país soberano, causando centos de mortes (homes, mulleres, nenos, anciáns) coa escusa de "rematar con Hezboláh. Como xa teñen feito en Palestina (Gaza, Cisxordania e Xerusalén Leste), o exército criminal e o Mossad israelís, todos eles xenófobos nazis comandados por xenerais e oficiais nazis e por un goberno nazi presidido por Netanyahu (todos eles criminais de guerra), seguen a mesma técnica e escusas que utilizaron para masacrar á poboación palestina de Gaza, que están a usar en Cisxordania para expulsar dela á poboación palestina e entregarlle as súas pertenzas a colonos nazi-sionistas e, tamén, seguen a utilizar en Xerusalén Leste contra palestinos e palestinas.

        Esta escalada, amais de supoñer unha creba da lexislación internacional -unha máis das realizadas polo Estado de Israel desde a súa existencia- e unha violación da Carta das Nacións Unidas sobre os Dereitos Humanos (como xa acontece en Palestina), ten o perigo dunha escalada bélica internacional centrada no Oriente Medio, con participación de países con un alto potencial nuclear (Israel, Irán, Estados Unidos de América-EUA-) e que influiría nunha perda calidade de vida da maioría dos cidadáns do mundo que recaería fundamentalmente sobre as clases populares. Igualmente, contribuiría ao enriquecemento da xentalla máis indesexable do mundo e a unha meirande fenda económica entre as persoas e os países.

        Diante desta situación, unha vez máis, os países da Unión Europea (UE) e de América do Norte (agás México) miran para outro lado ou buscan responsabilidades onde non as hai. O que fixeron nas primeiras horas foi pedir a Irán e a Hezbolá que "manteñan a calma". De Israel, que é o Estado agresor é quen viola a lexislación internacional, esa banda de sen vergoñas non din nada. Parece que a última hora si que se dirixen a Israel "a ver se pode parar"; pero de medidas contra a invasión dun país soberano coma Líbano, nada. Merecen os israelís o mesmo tratamento que os rusos diante da invasión de Ucraína, pero para EUA e a UE parece que hai cidadáns de primeira e de segunda (ou dos que podemos enriquecernos e dos que non).

        Mais de todas estas posicións dos países ricos sobre a invasión de Líbano e o xenocidio palestino, hai que destacar a actitude dos civís e militares que gobernan os Estados Unidos de América (EUA) e dalgún outro, que mentres falan e falan coa boca pequena seguen a proporcionar o armamento co cal Israel está a perfeccionar o xenocidio palestino en Gaza, Cisxordania e Xerusalén Leste, a sementar terror en Líbano e a violar as leis internacionais. Esta actitude os confirma coma cómplices dos crimes de guerra e do xenocidio cometidos polo goberno, exército e Mossad; e, polo tanto, podemos cualificalos como criminais, e así o facemos.

5.- Para rematar.

        Como dixen nun inicio, algo importante queda por mencionar. Agora mesmo me ven á cabeza os inmensos incendios forestais que asolaron Portugal. Moito ten que ver esta problemática coa eucaliptización e a plantación de especies forestais que favorecen os incendios, e que empresas como ALTRI, ENCE ou Navigator potencian para favorecer os intereses económicos dos seus propietarios pero que causan máis prexuízos que beneficios nas áreas xeográficas afectadas por esas plantacións. Non é certo que creen riqueza; son industrias de enclave onde so se fai a primeira transformación da materia prima e os procesos máis contaminantes; industrias que xeran un escaso valor engadido, precisamente por iso; que provocan toda unha xeira de externalidades negativas (ecolóxicas pola desaparición de especies forestais e animais, de destrución de economías rurais asentadas, de destrución de superficies adicadas á obtención de pastos ou forraxes para a alimentación animal, de destrución de recursos pesqueiros e marisqueiros e postos de traballo ligados ao mar) e de despoboación do medio rural que fan que a presenza deste tipo de industrias xere graves prexuízos económicos e sociais. Tanto en termos de custes reais como en termos de custos de oportunidade, ese tipo de industrias son unha carga de profundidade con efectos destrutivos inmediatos e peores efectos destrutivos futuros contra a vida humana.