Non sei se antes de ir á concentración convocada para hoxe polo movemento feminista na localidade onde resido darame tempo a rematar este artigo. A miña intención é que non sexa moi longo, mais nunca se sabe como rematará a súa extensión.
Normalmente adoito escribir estes artigos de apoio ás reivindicacións das mulleres con posterioridade ao 8 de marzo, Día Internacional da Muller, para amosar a miña satisfacción por que cada ano sexa maior o número de mulleres (e moitas delas xoves) que se xuntan nas diversas mobilizacións convocadas nese día. Este ano decidín realizar un artigo con anterioridade ao remate das diversas celebracións convocadas no conxunto do país e do Estado. A razón: o ataque combinado contra as mulleres desde todas as frontes que queren manter ás mulleres na súa situación actual de supeditación ás necesidades de todo tipo que teñan os varóns, tanto as de tratalas coma obxecto de satisfacción das súas diversas necesidades, como a de tratalas coma man de obra barata de usar e tirar, como a de mantelas relegadas ás labores domesticas e de coidados das persoas que dentro das familias que os precisen, aínda a costa de ter que deixar a súa vida laboral e/ou social. ...E moitas outras cousas que posiblemente, e por esquecemento ou presa, fiquen no teclado.
Falaba de ataque combinado dos elementos machistas da sociedade. Non, non estou a falar dos homes que non queren que as súas mulleres poidan ter unha independencia que lles permita ter e exercer a súa propia personalidad como teñan a ben; tampouco estou a falar dos mafiosos e mafiosas que se dedican a traficar cos corpos das mulleres fundindo a estas na impotencia, na droga e no comercio de escravas; nin sequera falo daquelas familias ricas que teñen contratado os servizos domésticos de mulleres ás que nin sequera teñen dadas de alta na Seguridade Social e das que se desfán sen miramentos cando as cousas póñense feas.
Cando falo de ataque combinado estoume a referir ás diversas institucións do Estado das que falarei nos seguintes parágrafos.
Dos partidos políticos da dereita neofranquista (Partido Popular e adláteres) era de esperar, pois nunca estivo a defensa dos dereitos da muller entre as súas virtudes; mais ben sempre utilizaron á muller coma un elemento máis da súa estratexia electoral, pero como demostran as súas reiteradas posicións sobre o aborto, o divorcio, os matrimonios entre persoas do mesmo sexo, etc. non é unha bandeira do PP a defensa dos dereitos das mulleres. Dos partidos nazis ou fascistas (Vox entre eles) está máis que claro que os seus anceios son os de que as mulleres fiquen baixo o dominio dos homes, negando calquera dereito que a elas poidalle asistir por vontade propia; por negar, ata negan a existencia da violencia de xénero e opóñense a leis que traten a violación coma tal ou que penalicen as agresións consideradas coma de violencia de xénero; para o nazismo e o fascismo as mulleres son simples obxectos de disfrute, maltarato e de reproducción. Do PSOE o que se pode esperar é cada vez menos; estase a ver nas súas posicións coma goberno-partido, polo que me reservo o comentario para cando fale da actitude do goberno cara a este oito de marzo.
Actitudes totalmente impresentables son as que está a demostrar o PSOE e o Goberno do Estado, maioritariamente controlado por ese mesmo partido. Este partido leva, desde o seu primeiro acceso ao goberno por Pedro Sánchez, escudándose nas máis diversas excusas para non derrogar aqueles bodrios lexislativos antosociais herdados do derradeiro goberno de Rodríguez Zapatero e do Partido Popular (Reformas das Pensións, Reformas Laborais, Seguridade Social do emprego no fogar, leis de conciliación, Lei Mordaza, artigos netamente fascistas e antidemocráticos do Código Penal, etc.) que fan máis dificil a vida e afondan a discriminación das mulleres e que contribúen a manter o actual estatus de inferioridade na que esta sociedade machista quere manter ás mulleres. A presenza no goberno de Sánchez (e hasta no sei se dicir que, tamén, a propia presencia de Pedro Sánchez) de servidores e servidoras que priorizan as necesidades dos grandes capitalistas sobre as necesidades da maioría da poboación ten moito que ver con incumprimento do seu propio programa electoral sobre estes aspectos e do programa de goberno feito público pola actual coalición gobernamental entre PSOE e Unidas Podemos. A excusa? a que está de moda nestes tempos: a pandemia. Excusa que, por resposta recibida por min desde Moncloa no hai máis de seis meses diante dunha crítica por non derrogar a Lei Mordaza e o Código Penal fascista, xa leva vixente máis dun ano.
Neste últimos tempos estábamos a ver os equilibrismos practicados polo PSOE, Carmen Calvo e "representantes de feministas" afíns ao PSOE sobre o proxecto de Lei Transxénero que mosqueaban bastante, incluso a unha muller psoe-pesoe como Laura Antonelli. Pero con motivo deste 8-M as cousas de por onde vai o actual PSOE fican bastante claras e indican que volve, e con forza, o felipismo dereitoso e antisocial. A excusa actual, a de sempre desde hai un ano: a pandemia.
O señor Franco, delegado do goberno en Madrid, nun alarde de fascismo extremo decide prohibir as manifestacións do 8-M en Madrid. Para elo escúdase en que poden darse grandes concentracións; e para "demostralo" usa como referencia pública da súa decisión un mapa a pequena escala de Madrid, con puntos circulares a escala super-sobredimensionada que parecían mostrar que casi todos eses puntos de celebración das actividades feministas estaban moi xuntos, o cal non é certo. Este tipo de manipulación gráfica, con escalas sesgadas, é moi común entre os instrumentos mediáticos da dereita para demostrar o indemostrable e apoiar políticas que non teñen nin pes nin cabeza (son moi comúns cando nos falan de demografía e pensións, por exemplo). E o PSOE se apunta ao carro desde o goberno cun delegado seu. Pero, tamén, cun apoio decidido desde a propia Presidencia do Goberno. Impresentables e fascistas ese tipo de actitudes.
Pero esa suspensión dun dereito democrático básico de expresión, utilizado polas organizacións feministas para esixir unha igualdade real de dereitos, parece que non ten o mesmo valor que outras que reclaman discriminacións, que negan a saúde pública e a ciencia, que reclaman xenocidios e discriminacións, que se permiten incluso sen ter sido comunicadas e que agolpan multitudes que non teñen nin a mínima precaución anti-pandémica. Falo das recentes manifestacións falangistas nas que se emitiron (como era previsto) consignas antisemitas, das manifestacións dos "caetanos" en pleno confinamento para esixir que lles deixaran ir xogar ao golf (eles que son acérrimos inimigos das liberdades, pedían liberdade), das multiples manifestacións fascistas habidas en Madrid, ou das colas sen precaucións nin orden diante das igrexas. A todas estas actitudes ao señor Franco só lles falta poñerlles unha alfombra vermella. Pero para ese señor, como o eran para o outro Franco, as mulleres deben ser un perigo.
Pero a cousa non fica aquí. Resulta que o Tribunal Superior de Xustiza de Madrid tamén se alinea coas teses antifeministas e da a razón a Franco na suspensión dos dereitos civiles e democráticos básicos das mulleres. Cousa nada extraña vindo dun aparato xudicial onde hai persoas que non ven delicto de violación no feito de que una manda de varóns violen recurrentemente a mulleres, ou onde sustitúan o termo violación por malos tratos, ou que incluso xustifiquen a actitude dos agresores machistas en base á vestimenta da víctima ou da hora na que ten sucedido a agresión machista. Ou de fiscais que en lugar de acusadores dos violadores parezan acusadores da violada. Parece que o feminismo de Madrid ten recorrido a resolución deste tribunal superior ao Tribunal Constitucional, e que este nestes intres está en proceso de ditar resolución. Non sei o que ditarán, mais non teño ningunha confianza na vontade democrática e acorde coa vixente constitución deste tribunal, polo que nada me extrañaría que lle dera a razón ao Delegado do Goberno en Madrid. Téñase en conta que un dos últimos fallos deste tribunal foi o de dar por boa unha sentencia que condenaba a un sindicalista ferrolá por queimar unha bandeira monárquica española, sentencia que con seguridade vai ser declarada nula polo Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos, como outras moitas emitidas por tribunais españois. E téñase en conta, tamen, que o Tribunal Constitucional, como todos os tribunais españois, está conformado por xuices, xuizas e maxistrados procedentes maiormente de familias acomodadas e con boas relacións co franquismo; e moitas dos altos tribunais e órganos da xudicatura nomeadas por conveniencia política dos partidos gobernantes en cada momento. E que a maioría dos xuices, maxistrados e fiscais españois que teñen afiliación asociativa pertencen a organizacióms conservadoras ou ultraconservadoras, sobre todo os dos altos tribunais e órganos xudiciais, sendo moi poucos os que se decantan por asociacións que reivindican avances lexislativos e de prácticas xudiciais máis acordes con sistemas democráticos.
Por último, amosar a miña solidadiedade coa loita das mulleres a prol dos seus dereitos e amosar o meu máis fondo desprecio por aquelas persoas que pretenden negalos incluso a costa de transgredir os dereitos básicos de calquera sistema democrático: expresión, manifestación e asociación.
