O ABUSO DAS CHAMADAS “LEIS OMNIBUS” (I)

     

Este artigo, que inicialmente ía constar dunha única parte, imos dividilo en dúas. A primeira vaise centrar no RD-L 9/24 rexeitado a pasada semana no Parlamento Español. A segunda parte, versará sobre a frecuente utilización tanto por parte do PSOE coma polo Partido Popular desta figura para colar de forma sibilina disposicións discutibles ou impopulares entre toda unha selva de medidas.

Primeira parte:

O REXEITAMENTO PARLAMENTARIO DO R.D-L 9/24

A pasada semana o Parlamento Español rexeitou a validación do Real decreto-lei 9/24, de 23 de decembro polo cal se dispoñían toda unha serie de medidas de diferente natureza. A modo de exemplo, citarei algunhas: suba das pensións para o ano 2025, gratuidade ou cofinanciamento dos transportes públicos de viaxeiros utilizados por unha maioría de clase obreira para desprazarse cara aos seus traballos, salario mínimo interprofesional (SMI), procedemento de expulsión no caso de ocupacións de vivenda cotiá ou segunda vivenda, suspensión de lanzamento da vivenda para fogares vulnerables sen alternativa habitacional, establecemento de impostos complementarios a grupos multinacionais ou nacionais de gran magnitude, axudas para particulares e empresas afectados pola DINA no Pais Valençiá e pola actividade volcánica na Illa da Palma, axudas para compra de coches eléctricos e instalacións de puntos de carga, axudas para axeitar vivendas para menor consumo enerxético, etc. (quen desexe coñecer a totalidade do RD-L que PULSE NESTA LIGAZÓN).

Foron os votos de Partido Popular (PP), VOX e Junts per Catalunya (JpCat), que votaron en contra do validamento os que deixaron en suspenso todas as medidas contidas na citada disposición. Coa particularidade de que, por ser un decreto-lei, moitas delas xa estaban a ser aplicadas desde o inicio de ano. A modo de exemplo cito a suba dos importes das pensións, a gratuidade do transporte de viaxeiros, o libramento de parte das axudas para os danos da DINA de Valencia ou axudas aos afectados polo volcán da Illa de Palma. Os efectos: que os pensionistas no mes de febreiro van volver cobrar o mesmo que en decembro do 2024, que os beneficiarios do transporte urbano e interurbano afectados van ter que pagar os seus billetes ao prezo que fixen as empresas, que as axudas para paliar os desastres meteorolóxicos van quedar canceladas.

Que razóns puideron levar a PP,Vox e Junts a rexeitalo?

Queda tamén en suspenso o imposto extraordinario sobre os beneficios das empresas enerxéticas e as afectadas polo Artigo 10 do real decreto-lei mencionado, entre elas as grandes empresas enerxéticas e a banca. E, por moito que o disimulen, é este o motivo (salvar ás enerxéticas e á banca do imposto) polo cal a dereita reaccionaria e nazi-fascista agrupada no Partido Popular, Junts per Catalunya ou Vox votou en contra de validar o citado decreto-lei coa escusa de que non estean en paquetes lexislativos separados as diferentes medidas; que non votarían en contra da suba das pensións e do transporte público, e (como imbéciles e sen vergoña que son) mentindo descaradamente atribuíndo ao decreto-lei medidas que para nada están nel contempladas. Observaremos aquí que a maior parte das medidas contempladas na disposición son de orde social, favorables –incluso a maioría das fiscais- ao conxunto da poboación ou ás pequenas e medianas empresas. Polo cal, podemos cualificar as escusas do PP e de JpCat coma iso: escusas propias de mintireiros sen escrúpulos e de vasalos dos poderes económicos.

Observaremos aquí, tamén, que Vox ten declarado que aínda que foran en paquetes separados votarían en contra tanto da actualización das pensións coma do financiamento das viaxes no transporte público. Parece que o criminal e fascista arxentino Javier Milei senta cátedra entre o lixo voxsariano.

Ah! E o que din os sabelo-todo presentes nas ondas e nas columnas dos xornais de que “imposible un goberno PP-Vox-Junts porque estes dous últimos son incompatíbeis entre si” coido que non se corresponde coa realidade. Os tres están dirixidos por xentes que teñen máis que demostrada a súa falta de principios éticos e de honestidade [polo menos] política, que o único que lles interesa e servir os intereses persoais e os daqueles aos que serven na política. E estes son feles crentes no dito de “quen paga, manda”.

Deberían ser obxecto de tratamento lexislativo separado algunhas das medidas contidas neste real Decreto-Lei?

Eu, persoalmente penso que si; moitas das medidas contempladas nas disposicións transitorias e nas disposicións adicionais (e incluso no articulado) poderían ser obxecto en se mesmas de tratamento lexislativo diferenciado. Con isto non quero dicir que sexan medidas rexeitables e que a súa presencia no texto do que falamos implique que deba ser rexeitado. A meirande parte do decreto fai referencia a aspectos de marcado carácter favorecedor das maiorías sociais máis vulnerábeis e cun tratamento positivo, favorable á súa defensa diante das agresións de todo tipo por parte do gran capital. Tamén fai referencia a eses beneficios extraordinarios que banca e multinacionais enerxéticas teñen derivados das crisis nas que resultaron altamente favorecidas (e a banca mimada polo Estado que asumiu ás súas perdas na última crise con cargo ao conxunto da cidadanía por obra e graza do goberno de M.Rajoy coa colaboración do PSOE). E foi isto último o que levou ao seu rexeitamento (coa colaboración desa referencia ao SMI que tanto lle doe ao grande empresariado).

Pero todo este balbordo ten que ter algo positivo.

É claro que o Goberno Español ten a obriga de buscar a forma de corrixir este despropósito parlamentario (e se non o fai, imos ser moitos –sobre todo as persoas xubiladas- os que imos esixirllo na rúa), polo que, se non é a mellor situación a actual, é corrixible e aplicables nun curto prazo as medidas contempladas no decreto-lei.

E o positivo é que as declaracións daqueles que puxeron por diante o seu interese político e o económico das minorías que os sustentan, votando en contra dos intereses dunha maioría da cidadanía e dos intereses dos economicamente máis desfavorecidos, brindáronnos a ocasión de coñecer mellor varias cousas arredor dos que rexeitaron a iniciativa.

De Junts per Catalunya quedaron máis que claras as cousas que moitos xa sabiamos: que é un clásico  partido de dereitas, sen principios e sen ética; que a súa adscrición nacionalista se basea na defensa dos intereses da burguesía catalá e que non dubida en lexislar contra as clases populares para servir a aqueles aos que lles rende submisión (aí temos a súa privatización da sanidade e atención á dependencia durante os períodos os que gobernou Catalunya, ben coma Junts, ben coma Converxencia i Unió ou os seus pretéritos apoios a gobernos do Partido Popular).

Do Partido Popular algo que tamén sabiamos: a capacidade de mentir descaradamente, e sen poñerse colorados, que teñen Núñez Feijóo e Cuca Gamarra. Do Alberto Núñez xatemos falado abondo neste blogue e xa ten falado moita outra xente galega que coñece ben os seus costumes e as súas mañas rastreras. De Cuca Gamarra, basta con dicir que de man dereita e voceira do Partido Popular baixo o mando do denigrado e vilipendiado Pablo Casado, pasou a voceira do mesmo partido baixo o mando do seu sucesor Núñez Feijóo, despois de que Casado fora pouco menos que queimado e abandonado cal can por case todos os membros do seu equipo de dirección.

E de Miguel Tellado, deputado do Partido Popular (escudeiro –e posiblemente algo máis- de Núñez Feijóo), un novo paso na súa transición cara á dereita; esta vez aliándose co nazismo e volvendo a darlle a razón ao franquismo pola súa crítica de devolver ao PNV un edificio sito en París que foi incautado polos nazis e regalado ao réxime franquista e que actualmente está ocupado polo Instituto Cervantes, medida contemplada na Disposición Adicional Segunda do real decreto-lei do que falamos. Outra posibilidade, sen descartar para nada que Tellado sexa defensor do franquismo, é a súa infra-cultura ou incapacidade para buscar información amosada por un suxeito que estando na Universidade pretendía ser líder dentro do movemento estudantil. Pasou pola Universidade ou a Universidade pasoulle por riba?, que preguntaría o meu amigo e colega Felipe.

Post Scriptum (28-01-2025)

 Entre as razóns que antes teño atribuído a JxCat de rexeitamento do RD-L 9/24 dicia que era o imposto extraordinario sobre os beneficios da banca e das enerxéticas quen determinara a súa oposición. Pois parece que non é so iso. En novas aparecidas onte nos xornais dixitais cóntannos que tamén as moratorias anti-desafiuzamentos (para as persoas máis vulnerábeis, lembremos) fan dano aos mandados da burguesía catalá que quer converter Barcelona e Catalunya nun parque temático de vivendas turísticas a costa de facer imposible a adquisición ou alugueiro de vivenda por parte da clase traballadora e a pequena burguesía, así como facer fronte ás subas do prezo dos alugueiros coa conseguinte desafiuzamento ou lanzamento para que fondos voitre ou grandes tenedores de vivenda a convertan en turística. O dito máis arriba: "quen paga, manda".

Por suposto que o Partido Popular coincide con toda esta folosofía que aduce JxCat. Ambos son servidores da oligarquía española e catalá; e, polo tanto, comparten intereses.

Un ano máis, VIVA A REPÚBLICA!!

Un día coma hoxe, o 14 de abril de 1931, unhas eleccións municipais celebradas no Estado Español deron lugar ao nacemento da IIª República Española. Unhas eleccións que reflexaron os resultados no que os votantes amosaron o seu cansazo e a súa fartura da corrupta monarquía borbónica e das miserias ás que os gobernos por ela amparados inflixiron ás clases populares coa finalidade de favorecer as insaciables arcas da burguesía, dos membros da familia real borbónica e da Iglesia Católica. Borbons que desde os tempos do rei felón, Fernando VII de Borbón,  pasando por todos os demais membros da súa dinastía, non fixeron máis que roubar ás arcas públicas no seu favor propio e os dos seus amiguetes e protexidos (sónavos algo disto conectando coa actualidade?), aínda que iso supuxera para á maioría da cidadanía unha acumulación galopante de miseria, explotación, fame e falta de instrución educativa; e en moitos casos, a morte física por fame ou por non poder curar unha enfermidade.

Foron moitísimos os avances sociais que a II República trouxo ás clases populares. Pese a non ser a esquerda política a que tiña a maioría do goberno, e pese a ter episodios condenables (como os asasinatos de Casas Viejas, protagonizados por unhas forzas da orde ao servizo da dereita republicana, baixo un goberno de Manuel Azaña), o curto período que as dereitas fascistas da Falange Española de las JONS e as ultradereitas da CEDA permitiron respirar á FrontePopular, o sistema político nacido o 14 de abril de 1931 foi moi produtivo e canto a actividades, logros e avances nos eidos laborais, educativos, feministas, etc.

Na Segunda República acadouse a educación pública xeneralizada ao traveso tanto da extensión da instrución educativa aos recunchos máis apartados da poboación como das numerosas iniciativas educativas puntuais levadas a cabo por universitarios voluntarios durante os períodos de feiras (quizá o máis coñecido é o grupo teatral LaBarraca, dirixido por García Lorca), acadouse o dereito ao voto das mulleres e o dereito ao divorcio, se estableceron leis que minimizaran a explotación dos traballadores e traballadoras nas empresas e no medio agrario do Estado Español (tanto no eido da xornada coma no eido dos salarios e dos dereitos dos traballadores). E moitos outros logros contribuíntes a diminuír as diferencias sociais entre as persoas e entre os pobos que conforman o Estado Español. Non temos máis que lembrar que foi neste período no que se aprobaron os estatutos de autonomía de Catalunya, Euzkadi e Galiza; e que recoñecidos nacionalistas das diferentes partes do Estado (entre eles Castelao) apoiaron de forma crítica pero decidida o mantemento da República e formaron parte da Fronte Popular, coalición preferida por ampla maioría da poboación nas eleccións de febreiro de 1936.

Non imos describir aquí todas e cada unha das medidas da Segunda República que significaron avances sociais, económicos e culturais; non é o obxecto deste espazo. Hai outros traballos escritos por prestixiosos historiadores e historiadoras tanto da Península Ibérica como de fora dela que teñen magnificas obras nas que se poden consultar a evolución e historia da Segunda República de xeito detallado (non falo dos revisionistas pseudo-franquistas, nin dos conversos que teñen publicado verdadeiras falsificacións da historia, superando incluso ao coñecido e nada prestixioso (a pesares de que pretenderon cualificalo coma tal) historiador franquista Ricardo de la Cierva.

A revolución dos mineiros asturianos en 1934.

Era máis que evidente que a burguesía e as forzas reaccionarias da dereita e da extrema dereita fascista, defensoras dos privilexios dos máis podentes economicamente e da corrupción do Estado non ían deixar que a Fronte Popular seguira a converter ao Estado Español nun espazo de liberdade, laico e cun sistema político dirixido por e ao servizo da maioría social.

Había un precedente que non podían asumir: durante o goberno da CEDA, no ano 1934, os mineiros asturianos tentaron impedir que ese goberno da dereita devolvera aos patróns mineiros os privilexios que estes tiñan antes da proclamación da República e que as condicións de traballo, os salarios de miseria e os abusos constantes contra a clase obreira volveran á situación precedente. Para elo, non atoparon outra solución que a de iniciar unha revolución social que rematara dunha vez por todas coa explotación e os abusos dos patróns. Pero o resto do país non era Asturias, nin a conciencia dos mineiros era comparable á dos campesiños ou do traballadores doutras industrias e do comercio. Pese ao apoio “moral” que as clases populares prestaron ao levantamento mineiro asturiano, a mobilización do exército polas forzas da dereita, con consignas de rematar de forma salvaxe e sen miramentos coa revolución, deron ao traste co levantamento mineiro. E para asegurar a bestialidade, o sadismo criminal, e a falta de escrúpulos dos militares, a CEDA de Gil Robles puxo ao mando das tropas a un coñecido criminal de guerra polas súas accións en Marrocos e nas guerras do Rif: ao xeneral Franco Bahamonde.

O golpe de Estado e a Guerra Civil.

Despois da intervención militar na Asturias de 1934 e despois das eleccións de febreiro de 1936, gañadas nas urnas pola Fronte Popular, sucedéronse varios intentos de golpes militares por parte da burguesía utilizando ao exército como arma contra a democracia e as conquistas sociais da República.

E no mes de xullo de 1936, civís, gardas civís e militares ao mando de Francisco Franco Bahamonde levantáronse en armas contra a República, asasinando a toda aquela persoas que non comungara coas súas ideas ou puxera en dúbida as súas intencións. As famosas brigadas do amencer (formadas por membros da Garda Civil, falanxistas e militares) que sacaban aos presos das cárceres para torturalos, asasinalos impunemente e tiralos en calquera cuneta ou enterralos en lugares nos que aínda hoxe non se sabe onde están; os bombardeos de columnas de civís que fuxían dos seus fogares, escapando da represión dos criminais, a incautación e roubo dos bens daquelas persoas que non pensaban coma eles; encarceramento, asasinato ou escarnio público dos familiares de perseguidos por pensar de forma diferente ou de estar da parte da legalidade institucional, sen distinguir rango de idades. É dicir, as accións que caracterizan a calquera asasino e xenocida.

Coidaron que o levantamento ía ser un paseo militar. Mais o pobo organizouse e defendeuse, o que provocou unha guerra de tres anos con máis dun millón de mortos segundo algunhas estimacións (José María Gironella escribiu unha novela titulada “Un millón de muertos”, dentro da súa triloxía da Guerra Civil, en referencia aos mortos nela; os historiadores din que se quedou curto). Mortos sen xustificación, do que son responsábeis aqueles que se levantaron en armas contra a legalidade republicana  que a vontade popular, expresada nas urnas, dotou ao Estado Español.

O golpe franquista foi unha quebra da lei premeditada, con armas e con resultado de mortos; é dicir, o que en termos xurídicos se denomina asasinato. E se a esa ansia premeditada de matar engadímoslle que estaba dirixida aos colectivos de persoas que pensaban de forma diferentes, podemos falar de asasinos xenocidas.

Aquí residiu, no tema militar, un dos principais fallos da República, non tanto por acción coma por inacción: o non ter depurado aos elementos fascistas dun exército inzado de criminais con postos de alta responsabilidade entre a oficialidade, como máis adiante se demostraría polas súas cobardes e xenocidas accións contra a poboación civil (Francisco Franco, Queipo de Llano, Millán Astray, Mola, Cabanelas, Fanjul, Capitan Carreró, etc.).

Esta dinámica de eliminación física do distinto emprendida polos fascistas nos territorios por eles controlados a partir de xullo de 1936 (no que Galiza ocupa un lugar destacado dentro do número de asasinados a mans dos facinorosos), seguiu durante as décadas que durou o réxime franquista, ata o ano 1977, ano ata o que o Estado Español estivo dirixido por ditadores que se dedicaron a asasinar ou encarcerar a todo aquel que denunciaba a represión e demandaba liberdades democráticas (primeiro Francisco Franco e, á morte deste no ano 1975, Juan Carlos de Borbón).

O renacer dos fascistas na actualidade.

Todas estas barbaridades acontecidas durante o golpe de estado e o réxime franquista, inicialmente dirixido por Franco e, nos seus dous últimos anos, por Juan Carlos de Borbón, pretenden ser ocultadas polo movemento fascista do Partido Popular e de Vox, impulsando naqueles lugares onde gobernan leis que equiparen un réxime nacido da vontade popular expresada nas urnas cun réxime nacido do crime, o roubo, e o asasinato; un réxime, o franquista, no que a corrupción e o uso do público para favorecer aos amigos ou para enriquecerse de forma irregular era moeda de cambio cotiá.

Non é estraño, xa que quen está detrás desas medidas son os membros do Partido Popular (fundado, entre outros ex altos cargos da ditadura franquista, polo máximo responsable dos asasinatos de seis obreiros en Vitoria no ano 1976, da voadura do diario Madrid no ano 1973, da Lei de Prensa que amordazaba a información real, secuestraba publicacións e pechaba xornais e doutras moitas barbaridades realizadas do réxime franquista, entre elas o apoio ás penas de morte ditadas polos criminais militares e civis contra demócratas e bendicidas polo ditador criminal) e os membros de VOX. Tamén están os que non teñen o mínimo pudor e defenden publicamente aos asasinos franquistas e ao seu réxime de terror, sexan dun ou doutro partido.

Supoño que todos eles, ou a súa maioría, terían persoas achegadas antepasadas que participaron coma militares, policías, gardas civís ou coma civís falanxistas na represión e nos asasinatos do franquismo. E que, a diferenza de outros moitos (e eu coñezo a algún) que saben recoñecer a participación dos seus antepasados nas accións criminais do réxime de Franco, estes que aproban estas disposicións pseudo-históricas e contrarias ás leis de memoria ben están desexando outra situación similar á acontecida no pasado ou bewn están a lavar a súa conciencia familiar falsificando a historia. Tamén estarán algúns dos que pensan que Carrapuchiña Vermella existiu ou os que aínda cren nos Reis Magos. E, tamén, aqueles que teñen instintos criminais.

En fin, persoas valencianas, castelan-leonesas e aragonesas cobardes, miserables, mentireiras e indesexables; que non merecen nin a auga que beben nin a ostentación de ningún cargo público.