"En cuanto sepa algo te lo indico Paco! Enorme abrazo"

 Ao longo desta semana que remata hoxe houbo toda unha xeira de novas que me teñen chamado a atención. Foron varias:  

    - As relacionadas coa guerra de Ucraína e as diferentes interaccións propagandísticas patrocinadas polos organismos da Unión Europea baixo o auspicio e as instrucións de Washington e da OTAN. 

    - As acusacións das organizacións de pescadores de conivencia entre o Comisario de Pesca Europeo e as industrias enerxéticas de cara a favorecer a instalación progresiva de produción de enerxía eléctrica e de extracción de gas e petróleo nas augas territoriais dos países europeos. 

    - As queixas e acusacións dos armadores galegos e das organizacións ecoloxistas da Galiza pola instalación de parques de enerxía eólica en augas territoriais do noso país, nomeadamente frontes ás costas de Baiona e nas costas do Ortegal, en caladoiros tradicionais de pesca da flota de baixura e media altura galaica e que ameaza con levar ao traste a supervivencia de mariñeiros, pequenos e medianos armadores e de multitude de especies que teñen o seu hábitat no medio mariño; todo iso por mor dos efectos provocados polos "muíños de vento" que só van beneficiar ás multinacionais da enerxía e á gran burguesía española e internacional, que como se sabe non reinviste o excedente nin no país nin no Estado, senón en paraísos fiscais onde van ter un tratamento fiscal beneficioso. 

    - E todo isto dos eólicos mariños adobado coa repentina conversión de Alfonso Rueda ao ecoloxismo e a defensa do medio mariño; todo iso despois de estar defendendo a permanencia de ENCE cheirando e contaminando na ría de Pontevedra. 

    - Igualmente, e falando de paraísos fiscais e alta burguesía española, outra nova foi a do traslado de domicilio de Ferrovial para os Paises Baixos; segundo o seu presidente, un deses abundantes "patriotas" de España (e gran beneficiado pola concesión de obra pública española, onde o Estado se comprometía a cargar cos seus fracasos empresariais facéndose cargo e recompensándoo economicamente as súas expectativas erradas) "por falta de seguridade xurídica", cousa que se cre el e os seus canciños que apañan as migallas que el bota baixo da mesa.

A nova da semana.

            Pero para min, a nova máis destacable da semana hai que atribuíla ao Tribunal de Orde Público franquista, o famoso TOP... Perdón! Non sei en que estaría eu pensando. O tribunal ao que me quería referir é, tamén, un tribunal de excepción como os que se solen crear nos estados ditatoriais para castigar a liberdade de expresión e as máis elementais liberdades democráticas. Pero non é o TOP, é a Audiencia Nacional, tribunal sucesor do TOP franquista e único tribunal de excepción que pervive, con outro nome, no Estado Español e que forma parte das peculiares formas que a nosa moi imperfecta e matizada democracia exhibe nas súas leis e na súa gobernanza.

                Esta nova, destacada o pasado día 1 de marzo pola Cadena SER, principalmente, e outros noticiarios en papel ou audiovisuais en lugares destacados das súas edicións (agás por aqueles que forman parte do lixo mediático que asola á meirande parte das empresas xornalísticas do Estado Español) estaba referida ao conchabeo entre o Presidente da Audiencia Nacional e o que foi número 2 do Ministerio de Interior, dirixido por Fernández, baixo o goberno presidido por Mariano Rajoy do Partido Popular. Coa particularidade de que ese número dous está procesado, xunto co que foi seu xefe inmediato, por corrupción no caso do intento de roubo dos papeis de Luís Bárcenas e non sei cantas cousas máis. E para el pídense non sei cantos anos de cadea.

                Outra das cousas que me chamou a atención foi o silencio das diferentes organizacións de xuíces diante de semellante caso. O que é notoriamente diferente de cando un xornalista accede a contar casos e denunciar procesos presuntamente irregulares levados a cabo por diferentes membros da maxistratura (por exemplo, o inexplicable non procesamento coma investigada de dona María Dolores de Cospedal no mesmo caso polo que se piden penas de cadea para Fernández e o seu número dous). Nin sequera Xuíces para a Democracia dixo ren. E por suposto xa nin falamos do Consello Xeral do Poder Xudicial, ao que se supón que debería proceder a investigar o fondo do asunto e adoitar as medidas disciplinarias contra o presidente da Audiencia Nacional ás que houbera lugar. Pero claro, tampouco se pode esperar moito dun organismo que conta cun alto número de membros "caducados", que incumpren a lei de prazos de anovamento dos cargos que ilegal e ilexitimamente seguen a ocupar.

            Obsérvase tamén que se cumpre a "profecía" que Coisidó, senador do Partido Popular, dixo hai algún tempo sobre o control do poder xudicial por parte dese partido. Fican máis que claros, unha vez máis, o favorecemento que os membros dos altos tribunais fan nas súas apreciacións cara ao partido sucesor do franquismo.

                Como tamén ficou clara a conivencia dos altos cargos de Interior e policiais coas políticas franquistas practicadas polo Partido Popular, chegando a constituír incluso unha especie de policía política con métodos moi achegados aos practicados pola indesexable policía política franquista.

            En fin: país! Se non fora porque os prexuizos poden ser maiores que os beneficios, destruílo e volver a construílo de novo dun xeito máis xusto, igualitario, democrático e sen estamentos mimados valería a pena. Ou non, vai ti a saber.

            

Galiza: Eleccións e"fodechinchos" segundo Feijóo (I)

O noso presidente folclórico e vernáculo, o señor Núñez Feijóo, como era de esperar, non puxo nada da súa banda para defraudar aos agoireiros que falaban de que ía convocar eleccións en plena pandemia do COVID-19. Teremos que acudir ás urnas o domingo 12 de xullo, ou votar por correo previamente. E deberemos facelo, a ver se nos desfacemos dunha vez por todas de esa grave enfermidade que ten Galiza e que se chama Partido Popular. Alternativa proposta? Eu teño as miñas preferencias, loxicamente, pero diante da posibilidade de seguir gobernado pola dereita franquista do Partido Popular ou por unha alianza desta cos nazi-fascistas calquera outra alternativa éme válida.

Faino retorcendo ata estrangular os distintos argumentos dos científicos sobre o previsible futuro dunha extensión da pandemia na Galiza acompañado dun rebrote dos contaxios e, conseguintemente, do colapso dun sistema sanitario público que segue a estar infradotado tanto en persoal como en medios técnicos para atender unha nova onda de contaxios. Deixando claramente á vista que, desde o primeiro momento do aprazamento das eleccións acordado no mes de marzo ou abril das eleccións galegas toda a súa actividade de busca de culpables para as desfeitas da que só el e os seus administradores son responsables, estaba supeditada á unha campaña electoral máis ou menos encuberta.

Esta convocatoria electoral dáse nunha situación na que unha Consellería de Sanidade, xunto coa súa tropa de administradores das distintas áreas de xestión e dos xerifaltes do SERGAS, nomeados todos eles a dedo e con motivacións fundamentalmente políticas non parece disposta a remediar as carencias do sistema sanitario público sobre o que ten plenas competencias; nin Núñez Feijóo disposto a esixirllo. Nin nas áreas de atención primaria, nin nas áreas de atención especializada e hospitalaria. Como di a célebre canción dun dos “artistas” bandeira do Partido Popular: la vida sigue igual. De feito, as contratacións de persoal en prácticas para facer fronte á dura sacudida do virus nunha Galiza cunha sanidade pública desmantelada por Feijóo e os seus mercenarios, contratacións pensadas para o momento de apuro, son prorrogadas ata un ano en detrimento das listas de contratación de persoal con experiencia abertas no SERGAS; un bordeo da lei máis por parte dos incompetentes xestores dun servizo público esencial como é a sanidade seguindo as directrices do Partido Popular.

Pero amais, estas carencias vanse por de manifesto nun período post-electoral no, que se alguén non o remedia, imos estar nunha situación na que os centros de saúde e urxencias hospitalarias van estar (como todos os meses de xullo e de agosto) saturados pola afluencia de turistas á Galiza; e, por riba, cos cadros de persoal aínda máis diminuídos e compostos en gran parte por persoal en prácticas. Excepto que se lle neguen as merecidas vacacións a uns sanitarios e a unhas sanitarias que nestes últimos meses estiveron traballando a reo, forzando as súas posibilidades físicas e psicolóxicas e maltratados por unha administración sanitaria infectada de cargos “obedientes” e cargos políticos, todos nomeados a dedo, que os explota e precariza laboral e profesionalmente e os reprime se alzan a voz contra os desleixos, temeridades e inxustizas que cometen (aínda que de cara ao público eses vergoñentos lambecús e esas vergoñentas chupa-pollas aplaudan todos os días ás 20:00 horas; e aínda que cada día se lles encha a boca de verbas hipócritas que despois os seus actos desmenten).

Fica claro que ese presidente folclórico e vernáculo, o señor Núñez Feijóo, non quere dar tempo a que se poida dar publicidade a todos as barrabasadas que el cos seus equipos políticos cometeron na Galiza. Barrabasadas que xeraron centos de mortes en residencias de maiores privadas ou que eles cederon en xestión privatizada. Onde se denota unha clara connivencia cun grupo empresarial dedicado ao negocio da atención á dependencia con múltiples residencias de maiores e de centros de día, con altos beneficios económicos resultado do desleixo da administración dirixida por Núñez Feijóo; grupo empresarial e ao que se lle concedeu a xestión de residencias de propiedade pública non se sabe moi ben por que, pero que si se sabe que eran escasos en persoal e medios para atender aos residentes e que xa houbera denuncias e queixas dos familiares das persoas alí mal atendidas. 

Está claro que queren ocultar todas as barrabasadas que xeraron nos moitos anos que levan desgobernando Galiza, que non queren dar tempo a que a poboación poida atar cabos e ver que os gobernos de Núñez Feijóo e do Partido Popular son os máximos culpables do abandono que está a sufrir este país, de todos os problemas sanitarios (xa sinalados en distintos artigos deste blog) que asolan ao sistema sanitario público de Galiza, da precariedade da contratación e da escasez de persoal nos servizos públicos, así como un desleixo programado na xestión dos ERTEs que impediu que moitos dos traballadores e traballadoras afectadas poideran cobrar o que lles correspondía no tempo que debería cobralo. E moitas outras barrabasadas máis; e iso só no período de dous meses, do pasado marzo ata hoxe, que se me poño a mencionar todas as que fixeron ou dixeron Feijóo e os seus conselleiros e conselleiras nestes dous meses remataría cando tivera máis anos que Matusalén. Xa non digo se nos centramos nos anos que leva presidindo o goberno da Galiza, porque entón non chegarían tres vidas do famoso Matusalén para contalas todas..

Mobilidade interprovincial ao comezo da “Fase 0”.

Cando Feijóo decidiu que as eleccións tiñan que ser celebradas no verán, cousa que sucedeu ao pouco de que o goberno central implantara o estado de alarma e estimara a duración probable do mesmo, todas as actuacións del e do seu partido puxéronse en termos de campaña electoral; a saúde da poboación, a pesar das súas continuas declaracións, ficaba nun plano secundario. Para el o importante era el e as súas ansias de revalidar o mandato.

Ao pouco de comezar a chamada “Fase 0” da deses calada, a primeira petición que desde a Xunta de Galicia se fixo ao goberno central foi a de permitir a mobilidade interprovincial en toda Galiza. Coñecendo o percal e os personaxes queda claro que a verdadeira intención do Partido Popular e de Núñez Feijóo non era que poidéramos visitar aos nosos seres queridos ou aos nosas amizades que vivan en localidades de distinta ou da mesma provincia. A verdadeira intención que tiña esta solicitude era a de poder espallar por toda Galiza, fundamentalmente nun medio rural por el maltratado aos seus axentes electorais; empezar a deixar cabos atados e contactos nos diversos lugares; engaiolando coas mais diversas artimañas, prebendas e medias verdades convenientes a unha poboación desinformada coa finalidade de poder pulsar os resortes electorais cando así o requirira a cuestión. E máis cando se supoñía que ía ser unha campaña curta, como parece que se confirma. Ter tocados aos seus peóns no rural é unha cuestión básica para Feijóo e o Partido Popular; o medio rural é unha das súas bases electorais fundamentais e, á súa vez, é un medio no que os caciques e medio caciques rurais móvense moi ben e, coa inestimable colaboración da Televisión de Galicia, prometen o que nunca cumpren. Afortunadamente para saúde física da poboación, o goberno central fixo caso omiso de tal pretensión.

CONSTITUCIÓN ESPAÑOLA: 41 ANOS DE PRIVILEXIOS (para os de sempre)

Como cada ano desde hai 41 anos, o día 6 de decembro vaise celebrar por unha parte da cidadanía do Estado Español o aniversario da vixente Constitución Española de 1978. Outra parte, as persoas que desexaban que o rache co réxime franquista fora real e efectivo, non temos nada que celebrar.

A citada lei, ao través da cal se vertebra (ou dise que iso se fai) o resto da lexislación do estado, ten sufrido dúas modificacións desde a súa promulgación no ano 1978. A primeira, para adaptarse á lexislación europea ao respecto dos dereitos de participación da cidadanía europea non española residente no Estado Español nos procesos electorais de ámbito municipal. A segunda, a modificación do artigo 135 do texto constitucional, para satisfacer as necesidades da oligarquía bancaria internacional e considerar como obriga preferente do Estado o pagamento dos xuros e a devolución da débeda externa, e reflectilo así nos orzamentos xerais do Estado para cada ano sendo un desembolso que tivera preferencia sobre o afrontamento de calquera outra necesidade do Estado ou do conxunto dos seus e das súas cidadáns, aínda que esta última fora de vida ou morte (isto de “vida ou morte” non o di, mais sobreenténdese tendo en conta a súa redacción).

Unha constitución cunha total falta de ética no seu nacemento.

Esta constitución cuxo 41 aniversario celébrase neste ano é unha lei á medida do franquismo e dos franquistas que consideraban que coa morte do ditador o seu corrupto réxime nacido do golpe de Estado de 1936 estaba esgotado e morto; e non só moitos dos xerifaltes políticos do réxime franquista (Manuel Fraga, Federico Silva, Fernández de la Mora, López Rodó, ...) eran desta opinión; tamén moitos dos grandes empresarios que amasaron a súa fortuna ou despegaron ao amparo dos chanchullos e da represión do réxime do ditador Franco eran desta opinión. Toda esta caterva fascista prefería “trocar todo para nada trocar” antes que arriscarse a que a crecente, daquela, mobilización popular rematara totalmente e liquidara o seu réxime de corrupción; ou que un exército e unha policía corruptos e inzados de fascismo e franquismo volveran a ser protagonistas dun novo e cruento golpe de man, ao estilo chileno ou arxentino, que rematara cun baño de sangue e asasinatos dunha parte importante da poboación.

Esta última era unha opción que nada gustaba a unha burguesía e a unha oligarquía españolas que empezaban a ser toleradas na “Europa civilizada”; suporía un novo illamento do réxime que non sería tolerado polo denominado “mundo libre” baixo ningunha circunstancia e que tería ou seus días contados, con todas as consecuencias negativas que iso tería para esa oligarquía industrial e financeira con alicerces na corrupción e na represión franquista.

Por outra parte, a burguesía franquista tampouco estaba polo labor de rachar totalmente nin co seu pasado criminal nin coa totalidade das institucións coas que se dotou o franquismo ao través da denominada Lei de Sucesións de 1967 (a monarquía encarnada en Juan Carlos de Borbón) e tampouco dos privilexios económicos e sociais adquiridos na ditadura ao amparo da economía de mercado e da represión. Nin estaba disposta a prescindir da famosa “España una grande y libre” que esmagaba os dereitos de territorios con lingua e cultura propias, cuxa mantenza se asignaba a un exército fascista organizado territorialmente para esmagar calquera intento de alzar a voz e que tan bos (aínda que ilexítimos) resultados económicos lles reportou. 

Tampouco deberían ficar desprotexidos aqueles que desde os púlpitos fixeron de valedores espirituais do golpe de Estados dos asasinos, santificando desde o minuto un ata o ano 1975 (agás contadísimas e honrosas excepcións) a represión gobernamental e os asasinatos do réxime de Franco; estou a falar da Igrexa Católica, unha confesión relixiosa co-partícipe do golpe franquista e aliada en todas as andanzas do réxime. O franquismo político e económico (este último que tamén integraba a organizacións amparadas pola Igrexa, coma o Opus Dei) non podía deixar de lado, nin rebaixar o nivel de privilexios que a organización católica tivera ao longo do franquismo. 

Por outra banda, que pasaría coa xudicatura, a policía e o exército fascistas? Loxicamente non ían limpar os estamentos estatais daqueles elementos que, en distinto grao de participación, contribuíran decisivamente ao medre dos seus negocios e ao posicionamento social dos impulsores do xiro franquista; ese xiro cara a un réxime admitido por Europa tamén debería salvar da queima a eses indesexables elementos que perviven aínda a día de hoxe, por si ou polos seus sucesores, en institucións que deberían ser inmaculadas nun estado democrático.

De garantir todo o antedito encargáronse distintas leis: a mal chamada de amnistía e a modificación de parte do articulado do acordo subscrito polo réxime de Franco co Vaticano, ambas no ano 1977; e a propia constitución aprobada no ano 1978 sometida a referendo tramposo e amparado nas ansias de liberdade do conxunto da cidadanía española na que se coaron aspectos de mantemento do réxime que deberían ser motivo de consulta separada e aspectos que pechaban, na práctica, a porta a calquera modificación posterior.

De branquear á policía, exercito e xudicatura fascistas ocupóuse a lei de amnistía de 1977; inicialmente pensada para dar liberdade a todas as persoas encarceradas, condenadas ou exiliadas polo seu labor de oposición ao réxime ditatorial, o citada lei converteuse nun coador polo cal se desculpou e impediu o procesamentos de asasinos, torturadores e cómplices dos mesmos sitos dentro das instancias xudiciais, do exército e da policía franquista. Foi unha lei de punto final enmascarada. E, ao mesmo tempo, salvar as institucións sobreviventes do franquismo; entre elas, a monarquía juancarlista.

A modificación, no ano 1977, do Concordato establecido entre o Estado Español e o Vaticano anteriormente, no ano 1963, baixo o réxime de Franco foi outro dos piares nos que se asentaron nos inicios da transición os privilexios concedidos pola burguesía española á sacrosanta Igrexa Católica. Nesta modificación esa institución económico-relixiosa sigue a manter todo tipo de privilexios de financiamento polo Estado, de presencia na educación e innumerábeis privilexios fiscais polos que está exenta de tributar en numerosos supostos, moitos deles tramposos. Todo iso coa venia do Estado da transición e, por desgracia, do actual.

Pero foi a aprobación da Constitución, no ano 1978, cando se deron carta de natureza inamovible a todos os privilexios e intereses da burguesía española e a todas as distorsións democráticas xeradas polo réxime franquista. A monarquía non foi sometida a referendo e se constitúe como unha institución herdeira do franquismo na figura do Juan Carlos de Borbón nomeado por Franco e, por riba, unha monarquía machista na que pervive a lei sálica (pola que o herdeiro ao trono é o primeiro fillo varón no caso de que o haxa, supeditando ás mulleres para o caso de ausencia de herdeiros varóns); é a única constitución europea na que se dita como debe ser o modelo económico no que se desenvolvan as relacións sociais no Estado; unha constitución na que, sen establecerse como Estado confesional, establece a preferencia da Igrexa católica sobre as demais relixións; unha constitución que atribúe a un exército herdeiro do franquismo a misión de velar polo que esa institución estime como “unidade de España”, un poder armado que para facer unha interpretación deste artigo non ten nin sequera que estar ao que diga o poder lexislativo que é o Parlamento. Unha Constitución tan flexible nos aspectos dos dereitos humanos, os dereitos democráticos e os dereitos sociais que permite leis de explotación explícita dos traballadores e traballadoras como as sucesivas reformas laborais promulgadas polos gobernos do PSOE e do Partido Popular, na que leis como a de seguridade cidadán (lei mordaza) ou as últimas reformas do Código Penal fan anacos da liberdade de expresión, manifestación e seguridade xurídica da cidadanía. Unha Constitución que permite que un Tribunal Constitucional declare procedente os despedimentos de traballadores por ausentarse do traballo por enfermidade, ou que causa que todo un Tribunal Supremo teña que ser reprendido por tribunais europeos polo seu favoritismo cos bancos nas súas relacións cos clientes (gastos bancarios, cláusulas chan dos préstamos, etc.) dentro da Constitución Española.

É dicir, unha Constitución que é un verdadeiro timo, feita á medida dos franquistas e tendo como cerne o mantemento dos privilexios da oligarquía e a alta burguesía franquista. Unha Constitución produto dunha reforma integral para manter todo integramente. E o peor, que foi santificada por partidos que nos últimos anos do franquismo amosábanse favorables a unha ruptura democrática co réxime franquista. E que, posteriormente, acomodáronse ás políticas e aos modos das portas xiratorias.

Unha constitución que permite que se violen os máis elementais dereitos humanos e democráticos e que nos mantén prisioneiros da burguesía e dos poderes franquistas que dominan as institucións do Estado.

E así seguiremos ata que se produza unha ruptura real co réxime de Franco, ata que se depuren as institucións e os corpos do Estado de elementos afectos ao franquismo e ás costumes e procedementos antidemocráticos, ata que se derrogue a lei de punto final e se procese aos torturadores franquistas, ata que se eliminen das rúas do Estado todo resto de simboloxía de persoas ligadas ao réxime de Franco, ata que se cumpra coa memoria histórica e se practique a xustiza e a reparación cos miles de persoas desaparecidas durante o réxime franquista.

En fin, esta constitución non ten nada que celebrar.

A Constitución Española de 1931, que foi vítima do golpe de Estado franquista, si que era unha constitución democrática e avanzada incluso para este tempo e neste Estado Español inzado de franquistas. Aínda sendo a súa redacción tan antiga, supera con moito ao texto constitucional post-franquista vixente no Estado español. Que así o desexe pode lela premendo aquí : Constitución Española de 1931. A vixente constitución non fornece de ningún motivo para ser celebrada; mais ben é unha lei agotada, tanto pola realidade do país e do entorno internacional como por manter aspectos totalmente trasnoitados e que máis ben son parte do século XVIII que dos tempos actuais. E, tamén, porque significa un deterioro social e lexislativo respecto da anterior e lexítima constitución do Estado, a de 1931 É necesario outro proceso constituínte. É necesaria outra constitución.

Deus daos, eles xúntanse

Di un refrán popular que “deus dáos e eles xúntanse”. Efectivamente parece que a sabidoría popular cúmprese no campo da política, como estamos a ver en Andalucía, Madrid, Navarra, Castela e León...; mesmo na Galiza é de recente rexistro a marca de Galicia Suma polo Partido Popular, forma de remedo da Navarra Suma baixo a que o partido franquista e o partido escorado á extrema dereita que rula baixo a marca Ciudadanos (e supoño que con elementos do partido nazi-fascista) presentáronse ás eleccións autonómicas en Navarra.

E digo que eles xúntanse porque estamos a ver que, tanto en Andalucía, como en Madrid e en numerosos concellos do Estado onde o coñecido como trifachito (Partido Popular, Vox e Ciudadanos) teñen chegado a acordos para investir alcaldes e presidentes de comunidade autónoma, os e as escollidas rematan por asumir publicamente os aspectos do programa mais perniciosos e retrógrados de Vox; chegando, incluso algunha delas a facer unha defensa férrea da cabeza máis visible do partido nazi-fascista, como ten feito a actual presidenta da Comunidade de Madrid e membro do partido franquista.

Todos eles asumen a negación da violencia machista, ben sexa na práctica ou facendo pública o seu apoio á teoría nazi-fascista da “violencia doméstica”, chegando a criticar as dotacións orzamentarias aprobadas para facer fronte á violencia de xénero; equiparan o feminismo a unha especie de loita das mulleres contra dos homes, deixando á vista a súa cultura de negación da igualdade de dereitos entre persoas e unha concepción da muller como elemento estético-decorativo e de múltiples usos a capricho dos homes, incluído o dereito a maltratalas sen consecuencias. Rematarán, incluso, partido franquista de partido riverista por asumir a prohibición ou a limitación do dereito ao aborto aínda que só sexa por salvagardar os seus intereses políticos? (lembremos que Pablo Casado, líder do partido franquista, xa ten xogado con derrogar a lei de prazos e que no triste período de goberno de Mariano Rajoy modificouse a lei para que as menores non puideran decidir un aborto sen o coñecemento e a aprobación dos seus pais ou titores).

Outras das súas fazañas favoritas é a de cancelar actos culturais e artísticos protagonizados por grupos ou persoas que sexan susceptibles de os criticar ou que non se encadren nos seus posicionamentos políticos ou sociais. Así teñen cancelado concertos, con argumentos peregrinos e collidos polos cabelos e de clara orientación e argumentación fascista, do grupo musical Def con Dos en máis dun concello no que estaba programada a súa actuación; chegando a ter que pagar ao artista cancelado e aos o aos artistas substitutos. Outra, esta en Madrid, a suspensión dun concerto de Luís Pastor e o seu fillo; neste caso non se molestaron nin en dar explicación, só escusas por parte de membros do partido laranxa escorado á extrema dereita; parece como se a historia do Pastor pai molestara aos membros do partido franquista que controlan a xunta de distrito do barrio no que o concerto íase celebrar (aínda que moito me temo que as ordes viñeron de “arriba”). Temos que lembrar que en España se teñen suspendido multitude de exposicións e obras teatrais, descolgado multitude de cadros, ...e outras manifestacións de carácter cultural por mor de presións de orixe no partido franquista ou en lugares nos que eles tiñan a capacidade de facelo. Seguramente cousas coma estas haberá por todos os lugares onde o trifachito goberna, xuntos ou por separado; porque parece que fica máis que claro que a diversidade de opinións e o que a xente se exprese con liberdade non vai con eles. Así lexislaron a lei mordaza ou reformaron o Código Penal establecendo sancións económicas ou penas de cadea para aquelas persoas que protestan para defender os seus dereitos contra os abusos do capital ou as disposicións gobernamentais, ou que chaman ás cousas polo seu nome e poñen cualificativos a persoas indesexables; ou que amosan alegría ou burla por situacións sufridas por personaxes que contribuíron a facer da vida da maioría dos seus coetáneos un inferno fascista e ditatorial. Odian a liberdade de expresión ...para os demais.

Tampouco lles gusta a memoria histórica que quer honrar ás persoas represaliadas ou asasinadas e torturadas durante o réxime criminal de Franco. Normal, son franquistas; son o partido franquista por excelencia, o Partido Popular, que nunca foi quen de condenar ao réxime de Franco; son Vox, que non só non condenan, senón que vitorean ao réxime ditatorial de Franco e a todos os asasinos e cómplices criminais que o apoiaron desde o primeiro do seu golpe de Estado ata o último alento do ditador. E Ciudadanos ...sigue, consiste e faise cómplice. Non lles gusta que se poidan desenterrar os restos de todas as persoas asasinadas polos secuaces militares, civís e relixiosos de Franco, baixo cuxa ditadura asasináronse máis miles de persoas que en calquera outra habida no mundo coñecido (incluídas a de Pol-Pot en Camboia, a dos xenerais en Arxentina ou a de Pinochet en Chile); non lles gusta que os historiadores e investigadores se acheguen moitos dos arquivos militares e civís que garden datos sobre sobre a época da “paz dos cemiterios”. Durante os gobernos de Mariano Rajoy destinaron orzamento nulo á Lei da Memoria Histórica; agora, en Andalucía igualmente a baleiran de contido e de financiamento. Sempre se opuxeron a que os pobos recuperaran aqueles bens adquiridos polo ditador roubándollos ao pobo, como o Pazo de Meirás, casa de Cornide ou as esculturas procedentes do Pórtico da Gloria e propiedade do Concello de Santiago (agora os peperos galaicos, coa presión popular, víronse na obriga de virar a súa posición respecto á recuperación de Meirás, aínda que supoño que de mala gana; en todo caso, os peperos galaicos xa nos teñen afeitos que aquí din unha cousa e cando chegan a Madrid cambian o disco e din a contraria).

Outra das cousas que os une é o nepotismo, un dos males do franquismo e do posfranquismo, sobre todo nuns territorios máis que en outros. Pregúntenlle vostedes na Galiza a calquera paisano que ocorre cando un concello ou unha deputación provincial convoca unha praza de carácter fixo ou eventual; a observación común cando se lle di que pode presentarse ou informar a alguén para que se opte a ela será a de que “xa está dada”; pois iso, e ninguén se atreve nin fai denuncialos (agás algún sindicato, pero ten que denunciar o afectado para que vala) porque é un vicio que está tan imbuído na sociedade que xa case é connatural a ela; e o mesmo ocorrerá no resto do Estado. Pero parece que os do trifachito son máis descarados, polo menos en Andalucía. Aí temos o caso da irmá do presidente Moreno que accedeu por concurso á dirección dun centro dependente da Junta de Andalucía pese a ser a terceira en puntuación, sobre todo con moita diferencia sobre a primeira; pois nada, que os xerifaltes andaluces buscáronse escusas e usaron mentiras para desprestixiar á persoa que en xustiza gañou o concurso e xustificar o ascenso ás alturas do parente presidencial. Non só son nepotistas (que é unha forma máis de corrupción, señores e señoras de Ciudadanos), senón que por riba o fan mal e de forma chapuceira amosando a súa prepotencia fascista.

Outra das cousas nas que parecen coincidir son os coñecidos como “chiringuitos”. Hai que recoñecer que, agás Esperanza Aguirre que eu saiba, no partido franquista ninguén critica os chiringuitos e os soldos polo morro. Vox e Ciudadanos fan unha e outra declaración en contra deles e da súa existencia. Oh! mira ti que o máximo dirixente do partido nazi-fascista pasouse a vida vivindo dos chiringuitos que lles facilitou o seu partido; o ultimo unha mamandurria creada pola insigne Esperanza para facilitarlle a vida nun sitio no que aínda hoxe non se sabe cal era a súa función. E os de Ciudadanos na procesión dos caladiños, que ao fin e ao cabo tamén a eles caeralle algún choio.

Como vemos non hai diferenzas. Son iguais e rematarán (cando cheguen a acordos do reparto do botín) por estar no mesmo partido. O que non se pode é permitir que gobernen e nos devolvan ao plistoceno político deste país. Eu, desde logo, que non estou disposto a volver á época na que nacín, a época da paz dos cemiterios. Antes tírome ao monte ou emigro.