Só SI é SI (aínda que non lles guste)

        A actualidade política do Estado nestas últimas semanas estase a centrar sobre a lei de liberdade sexual aprobada recentemente polo Goberno do Estado máis coñecida como “Lei do Si é Si”) e a reforma que nestes días está a propoñer o PSOE da mesma. Proxecto de lei de reforma que o partido que dirixe Pedro Sánchez presentou no día de onte no Congreso dos Deputados.

        A teórica razón da presentación desta modificación de lei ven supostamente determinada pola “masiva rebaixa” de penas a persoas condenadas por exercer a violencia contra as mulleres derivadas da aplicación da chamada “Lei do Si é Si” que, dito sexa de paso e vistas as cifras achegadas por algún medio de comunicación, non é cantidade tan grande como a que a dereita política e a selva mediática apegada a ela pretenden facer ver.

Que foi o que motivou a cascada de rebaixas nas penas aos criminais machistas?.

        Evidentemente é triste que persoas condenadas pola violencia exercida contra as mulleres vexan rebaixadas as súas penas pola aplicación dunha lei que está claramente orientada a combater a violencia machista sexa cal sexa o ámbito no que esta se produza. A meirande parte das solicitudes de redución de pena por aplicación da “Lei do Si é Si” foron rexeitadas polos maxistrados e maxistradas que decidiron sobre a súa aplicación e hai territorios onde non foi reducida ningunha das penas impostas ao abeiro da antiga lei. Xa que logo, preguntámonos: Cales foron as motivacións que provocaron as rebaixas no trinta e pico por centro das condenas por crimes machistas? Puideron ser moitas e de diversa índole e non imos aquí a pronunciarnos sobor dunha ou doutra causa; polo menos, de momento.

        A día 3 de febreiro dos presentes podemos ver os datos das “masivas” reducións de condena e territorios nos que se producirón, segundo o publicado no programa Hoy por hoy da Cadena SER, PREMENDO AQUÍ (ou escoitar un resume en audio premendo esta LIGAZÓN).

As reducións das penas.

        A min resultoume curioso que as primeiras resolucións de redución de penas coñecidas e aireadas na prensa producíranse en instancias xudiciais da Comunidade de Madrid. Pero máis curioso me resultou que case simultaneamente, cando aínda case non era de dominio público a existencia de ditas resolucións, saltaran á palestra mediática recoñecidos personaxes da ultradereita do Partido Popular e coñecidos propagandistas xornalísticos da dereita e ultradereita cargando contra a “Lei do Si é Si” e, por suposto e coma non podía ser doutro xeito, contra a parte máis progresista do goberno central.

        De seguido, toda a dereita en tromba sae ao escenario afondando nunhas críticas á citada lei baseadas soamente na redución de penas, esquecendo todo o demais que de positivo contén a citada disposición. Desde Núñez Feijóo ate Abascal, pasando por García-Page e Lambán, toda a dereita e extrema dereita, todo o machismo central e periférico político e xornalístico (incluso aquelas que se parapetan na súa condición de muller para negar o seu real machismo), sae furibunda a criticar unha lei na que nunca creron e que sempre combateron.

        É o mesmo machismo, a mesma orientación política e os mesmos personaxes que se opoñen, claman e arman grandes escándalos acusando de pretensión de adoutrinamento cando desde instancias educativas oficiais ou nos propios centros educativos se pretenden introducir nos curriculos educativos dirixidos ás ensinanzas básicas e medias asuntos relativos á convivencia, á igualdade ou á educación sexual. Os mesmos suxeitos que non se opoñen, ou apoian, a segregación por sexo nas escolas ou o adoutrinamento relixioso nas escolas financiadas con fondos públicos.

        Do mesmo modo que a dereita antes citada, tamén comezan a saír en tromba, e comezan a coñecerse, resolucións de reducións de condena favorecedoras para criminais machistas pronunciadas por distintos xulgados en distintos territorios do Estado.

Que hai detrás do cuestionamento da “Lei do Sí é Sí”?

        Se deixamos de lado o cuestionamento derivado das posicións político-ideolóxicas e nos limitamos aos aspectos xurídicos da mesma, debemos fixarnos en dúas cousas: o número de condenas rebaixadas en relación ás penas impostas con amparo na antiga lei, así como nos territorios nos que esas condenas sufriron rebaixas, e nas posicións de xuristas de recoñecido prestixio sobre os efectos indesexados da lei.

        En relación co primeiro aspecto, deixo a elección da persoa lectora o traballo de facelo ou non (en base aos datos fornecidos máis arriba ou os que ela poida acadar de fontes solventes).

        En relación co segundo, dicir que numerosos xuristas de recoñecido prestixio no ámbito español e internacional (a modo de exemplo cito aos señores Martín-Pallín e Pérez Royo) manteñen que unha correcta aplicación da "Lei do Si é Si" non necesariamente ten que traducirse nunha redución de condena; é máis, suxiren que non tería por que producirse redución algunha. E teño que confesar, tamén, que entre xuristas de recoñecido prestixio non teño a ben considerar á actual Ministra de Xustiza; sobre todo despois de ter escoitado a entrevista que hoxe fíxolle Ángels Barceló no programa Hoy por Hoy da Cadena SER (cuxo audio podes escoitar nesta LIGAZÓN-1) onde ao meu modo de ver se mostra a pouca consistencia e as continuadas contradicións que a Ministra amosa -para desesperacións dos tertulianos posteriores, que non sabían por onde saír para salvala, dito sexa de paso-.

        Eu, persoalmente, teño que dicir que as rebaixas das penas primitivamente impostas foron realizadas conforme ás leis vixentes no Estado; que cada maxistrado, maxistrada, xuíza ou xuíz que estimou que reos de crimes machistas deberían ser beneficiarios de redución de penas actuou dentro da flexibilidade de interpretación que a lei lles permite na hora da súa aplicación, cos seus propios criterios e cos seus propios obxectivos, non necesariamente de apoio ás posicións da dereita fascista e da extrema dereita, nin no afán de actuar en clave de ideoloxía machista. Isto aínda que obxectivamente produciran ese efecto. Certo é, tamén, que a maioría das peticións de redución de condena foron rexeitadas e as penas non sufriron modificación algunha (como mantiñan os prestixiosos xuristas antes mencionados) e, polo tanto tampouco foron obxecto de publicidade pola ultradereita mediática nin pola utradereita dereita e o fascismo políticos (Partido Popular, Vox, Ciudadanos e personaxes vindos a menos que se resisten a desaparecer do panorama político).

Eleccións á vista.

        No día de onte o PSOE presentou no Congreso dos Deputados unha proposición de lei para modificar a denominada “Lei do Si é Si”. Fundamentalmente, segundo din os propoñentes, a súa base está no aumento das penas dos criminais machistas. Mais a realidade parece ser outra: que o seu contido vai desvirtuar o tema do consentimento para volver á lei anterior e que supoñía un verdadeiro abuso xudicial ás vítimas de violencia de xénero nos seus diversos aspectos, como que ficou patente no xuízo da tristemente famosa manda do San Fermín e noutros outros moitos xuízos onde en lugar de xulgar aos agresores parecía que as xulgadas eran as vítimas.

        É significativa a fronte común formada polo PSOE co Partido Popular nestes aspectos contra o outro socio de goberno, e o anunciado apoio do segundo á modificación da “Lei do Si é Si”; e aínda máis significativa se temos en conta a proximidade de numerosos procesos electorais que dalgunha forma poden crebar a actual tendencia ao bipartidismo desexado polos mencionados partidos.

        Significativo tamén que moitos dos grupos e partidos políticos que serven de apoio ao actual goberno central se teñan manifestado xa contra a reforma que pretende o PSOE de modificar o consentimento matizando o mesmo e deixando aberta á interpretación xudicial a existencia ou non de violencia no abuso.

        No intre de escribir estas liñas descoñezo o texto literal da proposición de lei; só as palabras da Ministra de Xustiza, as de Patxi López, as da Ministra Portavoz e as críticas que desde Podemos, Esquerra Republicana e Bildu se refiren á proposición pesoera.

        Á parte da parte da precampaña electoral, eu non sei se amais o alimento desta polémica ven determinada pola necesidade de esconder as continuadas últimas “cagadas” do PSOE e do Goberno como son a baixada de pantalóns diante do réxime do sátrapa marroquino, a nova puñalada trapeira ao pobo sahariano e o incremento da supeditación dos intereses do Estado Español á soberanía dos USA e da OTAN no que respecta a inxusta e cruel guerra de Ucraína, a impresentable posición do PSOE diante da lei trans e, tamén, a súa posición ultraliberal cara á regulación da vivenda.

        Xa veremos, no caso de que a modificación de lei sexa aprobada, se volvemos a ver xuízas impresentables que pregunten á vítima de abusos sexuais se “pecharon ben as pernas” ou a xuíces que culpabilicen ás vítimas por saír á rúa pola noite ou levar "vestimenta provocativa” e cousas polo estilo ou que, incluso, manteñan que se notaba no video que a vítima de agresión disfrutaba.

        O que si é seguro é que a aprobación da mesma non vai supoñer que non poidan seguir dándose rebaixas de penas, porque os xa condenados con sentenza firme poden ser beneficiados por maxistrados, maxistradas, xuízas e xuíces que rebaixen as súas penas por crimes machistas en aplicación da “Lei do Si é Si” segundo a súa interpretación.

        E que só os condenados pola nova lei, se é que sae adiante, van ser condenados ou absoltos con base ás circunstancias, a interpretación da lei que fagan os xulgadores e as penas que nela se contemplen.

 

Patriotas

        

    No día de onte, 12 de outubro, houbo unha profusión asfixiante das palabras "patriota" (en singular ou en plural) e "patria". Debo recoñecer que cada vez que escoito esas verbas síntome moi incómodo; e a razón non é outra que a íntima ligazón que para min teñen esas verbas con guerra, violencia, intransixencia para as persoas e as ideas diferentes, o sectarismo, a negación da liberdade sexual, o golpismo militar... e outras moitas cousas negativas que de poñelas aquí non remataría xamais de confeccionar a listaxe.

         Patriotas denominábanse a si mesmos os criminais autores do golpe de Estado de xullo de 1936 que provocaron unha guerra civil no Estado Español. Patriotas autodenominábanse todas aspersoas implicadas no intento criminal de golpe de Estado do 23 de febreiro de 1982. Tamén os da famosa Operación Galaxia acontecida durante a denominada transición española do franquismo á democracia. Igualmente, cualifícanse a se mesmos coma patriotas esa banda de ex-militares que no seu grupo de whatsapp falaban de que habería que fusilar a non sei cantos millóns de persoas e os que asinan manifestos reivindicando o papel e o réxime do criminal Franco. Iso facíano "todo por la patria", como reza o lema dalgunha institución nacida para defender os intereses da burguesía rural española e cun longo historial de falta de respecto aos períodos democráticos e que foi clave na persecución e no asasinato de milleiros de persoas durante e despois do golpe de Estado franquista. Patriotas denominábanse tamén os torturadores da policía política franquista, e os condenados polo mal trato e torturas infrinxidos aos detidos no tristemente famoso cuartel de Intxaorrondo.

        Tamén se cualificaban a se mesmas como patriotas os numerosos membros do Partido Popular ou ligados a el que roubaron a mans cheas mentres ocuparon cargos institucionais que e posteriormente foron imputados e/ou condenados por corrupción en distintos territorios españois. Declárase coma patriota o rei emérito Juan Carlos Iº

        Tamén se declara coma patriota José María Aznar, o que desde a presidencia do goberno do Estado meteu a España nunha guerra creada con mentiras para servir os intereses da oligarquía mundial e da industria armamentista americana. O mesmo personaxe que desde o seu goberno mentiu descaradamente a toda a cidadanía sobre a autoría dos criminais atentados do 11-M en Madrid, nos que moitos ven unha resposta do islamismo criminal á participación española na invasón de Iraq. O mesmo señor que liberalizou o chan e deu un pistoletazo de saída á especulación salvaxe e á carestía da vivenda; o mesmo que puxo as bases para que os fondos voitre se fixeran amos das promocións públicas de vivendas costeadas previamente polo Estado e inicialmente destinadas ás persoas cunha menor capacidade económica.

        Presumían, tamén, de patriotas Mariano Rajoy e os membros dos seus gobernos, personaxes baixo cuxa presidencia se ditaron leis (como a denominada Lei Mordaza ou a reforma fascista do Código Penal) que constitúen verdadeiros atentados á democracia e que fixeron da española unha democracia de última división, comparable á que preside o turco Erdogan. Baixo cuxa presidencia se recreou a policía política para poñela ao servizo dos intereses da burguesía española e do Partido Popular. Un Mariano Rajoy baixo cuxa presidencia se lesionaron gravemente os dereitos das persoas pensionistas e se lexislaron reformas do mercado de traballo coa finalidade de favorecer exclusivamente os beneficios do capital e que tiveron coma consecuencia o empobrecemento da clase traballadora e da pequena burguesía empresarial. Un suxeito que rescatou aos bancos regalándolle o diñeiro de todos e que facilitou, coa súa policía, as súas leis e o seu control sobre o poder xudicial, que numerosas familias quedáranse sen o seu fogar. Un impresentable, xunto cos seus ministros e ministras, en toda regra.

        Dinse patriotas, tamén, os membros de Vox; un partido xenófobo, que pretende negar os dereitos sexuais e reprodutivos das mulleres e a liberdade de elección na orientación sexual das persoas; uns suxeitos que defenden aos criminais que tanto sufrimento provocaron á poboación da España desde o seu réxime franquista-fascista. Son, tamén, patriotas os que aínda na actualidade falan do "Día de la Raza".

        Tamén se definían patriotas (cataláns) Jordi Pujol e toda a súa tropa da dereita nacionalista catalá.

        Tamén, segundo eles, "son patriotas" os que na invasión de América a partires de Colón só ven virtudes. Que se negan a recoñecer que o único fin desas accións foi o espolio e o roubo. Que negan o exterminio da poboación autóctona e a imposición de ideas, crenzas e formas de vida alleas aos americanos; que confunden a escravización dos indios americanos e a transmisión de  numerosas enfermidades coa impartición de cultura. Que aínda a día de hoxe, con todas as investigacións contrastadas e coñecemento científico da época, néganse a recoñecer que tanto nas intervencións dos españois, como a dos anglosaxóns, como as portuguesas a práctica xeral foron uns verdadeiros xenocidios da poboación autóctona; que no nome da civilización se fixeron verdadeiras salvaxadas; e que os salvaxes non eran os autóctonos americanos, senón os europeos. E isto aínda hoxe é motivo de celebración. Da verdadeiro noxo. (Déixovos, de seguido, unha ligazón a unha interesante reflexión encol dos patriotas do 12 de outubro, que leva por título "Los novios de la muerte celebran los 530 años del descubrimiento de América",   https://rebelion.org/los-novios-de-la-muerte-celebran-los-530-anos-del-descubrimiento-de-america/).

        Outra cousa que teñen as persoas que se denominan coma patriotas é o seu apego a manter ou a establecer fronteiras, o cal leva aparellado poñerse fronte á libre circulación das persoas polo mundo (de aí as posicións xenófobas mantidas por numerosas persoas "patriotas"). Pero tamén, e non esquezamos que as fronteiras tal como as coñecemos na actualidade son produto do capitalismo, esas fronteiras facilitan a deslocalización das producións aos lugares nos que a man de obra é máis barata e máis dócil; facilita, tamén, o manter gobernos monicreques e corruptos ao servizo dos grandes capitais nos países menos desenvolvidos.

        Visto o descrito máis arriba podedes perfectamente intuír que eu non quero ser patriota. Non son, nin quero ser, coma eles. Prefiro denominarme coma cidadán do mundo.

Terror no nome dun deus calquera

O pasado xoves 17 de agosto na cidade de Barcelona tivo lugar un feito que levou por diante vidas, que produciu numerosas persoas feridas. E que, queiramos ou non, vai deixar pegada psicolóxica nas mentes doutras moitas; tanto se estaban presentes nas Ramblas no intre no que a furgoneta entrou a matar, como senón; incluso naquelas persoas que non teñen fixada a súa residencia na preciosa e moderna cidade catalá cuxos veciños foron vítimas non só de terroristas, senón que o son, tamén, de especuladores inmobiliarios sen escrúpulos. Pero isto último é outro cantar; así que imos ao que imos.

Segundo contan os diferentes corpos de policía que entenden do caso, o mesmo grupo de individuos foron os que ese mesmo día pola noite quebraron a tranquilidade de Ripoll, vila de Catalunya na que os desalmados tiñan a súa residencia,  as súas familias e moitas das súas amizades. Como se pode chegar a ese nivel de dexeneración da persoa? Pois parece ser que no nome dun deus, no nome de Alá, un fato de mozos novos, irreflexivos e coa mente deformada por un imán musulmán (que ven sendo o equivalente musulmán do “cura” católico, o “pastor” protestante ou o “rabino” xudeu) que ao que parece consideraba a todo aquel que non profesara a súa relixión como alguén “infiel” condenable, incluso  a morrer a mans dos convencidos. Todo elo no nome de Alá. Un pouco como a Santa Inquisición católica dos séculos XV a XVII, martelo executante e castigador de herexes. 

Aclarar que non é a miña intención identificar o feito de profesar a relixión musulmá con practicar a violencia ou dedicarse a liquidar a toda canta persoa non comulgue coas mesmas crenzas; nin que as persoas de crenzas musulmáns non poidan ser obxectivo dun grupo de desalmados integristas relixiosos; de feito a maioría dos mortos ou secuestrados no nome de Alá o foron en países onde a inmensa maioría ou unha parte importante da poboación é crente e practicante da relixión do Islam (Nixeria, Sudán, Siria, Paquistán, Iraq, ... por poñer algún exemplo).

O exercicio da barbarie no nome dun deus.

Mais a violencia exercida no nome do deus “Alá” non é exclusiva dos integristas islámicos. A historia da humanidade ensínanos que a inmensa maioría das barbaridades cometidas polas distintas civilizacións utilizaron como bandeira a relixión, o sometemento dos infieis, os herexes ou calquera outra denominación aplicada a aquelas sociedades ou persoas que non profesaban as mesmas crenzas (non necesariamente relixiosas) que quen promovía as accións violentas. Esa violencia “relixiosa” case sempre foi utilizada no nome de relixións monoteístas e as máis das veces con ánimo de obter beneficios de carácter económico; e, amais, no nome de relixións que teñen entre os seus principios básicos declaracións contra a violencia, contra o matar e, en xeral, contra o maltrato a outras persoas, que deben ser consideradas coma semellantes, coma irmás.

Imos citar unhas poucas desas barbaridades cometidas no nome dalgunha relixión. Aí temos as Cruzadas, cunha guerra de rapina da nobreza europea contra os países musulmás xustificada no nome do deus cristián; podemos citar, tamén, a conquista por motivos comerciais e de enriquecemento da Península Ibérica e territorios situados no mar Mediterráneo polos árabes, xustificada no nome de Alá; igualmente, a invasión e conquista de América polos reinos europeos despois de 1492, invasións animadas pola necesidade de fondos das monarquías absolutistas española, portuguesa e italiana e que foron realizadas poñendo por diante o nome do deus cristián. Realizáronse, tamén utilizando a relixión coma parte da escusa, barbaridades de tal calibre como o golpe de Estado de Franco contra a Segunda República Española e os asasinatos que seguiron ao citado golpe; asasinatos en cuxa planificación e realización participou un elevadísimo número de imáns católicos e que foron bendicidos pola xerarquía eclesiástica con total frialdade e naturalidade, como se formaran parte da relixión que dicían representar. A liquidación da democracia e dos dereitos democráticos no nome de Alá en Iran, Arabia Saudí e Catar ou, recentemente, en Turquía. O ataque ás torres xemelgas e outros obxectivos situados nos Estados Unidos; igualmente, o ataque terrorista múltiple realizado en Madrid o 11-M ou os realizados en distintas cidades europeas, de Iraq, de Afganistán ou de Sudán no nome de Alá. Ou a introdución de seitas evanxélicas, financiadas pola CIA, con alto poder económico para a súa expansión, en América Latina na época de auxe dos relixiosos católicos con inquedanzas sociais.

En todas elas, dende a Idade Media ata hoxe, os motivos reais desas accións perpetradas no nome dun deus e que xeraron morte, miseria, pobreza de moitos e enriquecemento duns poucos, que practicadas por asasinos sen escrúpulos (nobres cruzados, xeques ou caudillos do Islam, asasinos e mercenarios contratados polos promotores, falanxistas, gardas cívicos, xoves sen formación ou procedentes da marxinalidade social e, mesmo, curas), non tiveron como motivo real a imposición ou a defensa dunha determinada relixión, senón que as motivacións foron económicas ou políticas, como xa teño dito anteriormente.

Como sinalei antes, as relixións non predican tales cousas; normalmente, as bases nas que se asentan as diferentes relixións son pacíficas e integradoras. Logo, pregúntome eu: son as crenzas relixiosas as que xeran a violencia ou son as organizacións relixiosas as que alentan e facilitan que se produzan episodios violentos no nome das relixións que din representar coa finalidade de servir aos seus propios intereses ou como cómplices e colaboradores cos intereses de terceiros? É evidente que a intervención das organizacións relixiosas non adoita a mesma forma ao longo dos séculos. Así como tampouco as motivacións aducidas para cometer barbaridades no seu nome contra a humanidade foron as mesmas. Tampouco o número de participantes relixiosos e alentadores nas distintas accións criminais foi sempre o da totalidade da xerarquía da organización relixiosa comprometida.

É máis, hai máis que fundadas sospeitas de que moita da violencia exercida nos últimos tempos por elementos que actúan no nome do Islam foi ou é impulsada por axencias de información occidentais (fundamentalmente esa banda de asasinos internacionais baixo a dirección dos EE.UU. que é a CIA) para acadar obxectivos políticos. Artigos aparecidos nos diarios dixitais Público, La Marea ou Sermos Galiza, asinados cadanseus por Nazanin Armanian, Antonio Maestre e Xabier P. Igrexas, respectivamente, apuntan nesa dirección (poremos os títulos e as ligazóns ao remate deste artigo). Tamén parece máis que probado que a maior parte das persoas recrutadas para formar parte desa especie de milicias fanáticas basean as súas accións e actuacións criminais convencidos “por motivos relixiosos” impulsados por clérigos extremistas, posiblemente moitos deles a soldo de quen financia as operacións de terror.

É o fanatismo relixioso actual patrimonio exclusivo da relixión islámica?

Contra o que parece querer que se entenda, e tal como a historia nos demostra, o fanatismo baseado na relixión non é exclusivo dunha soa relixión.  Nas grandes organizacións relixiosas monoteístas, tanto cristiás coma musulmás, existen correntes extremistas perfectamente organizadas cuxos membros en calquera momento poden ser utilizados por intereses alleos ao propio sentimento relixioso para realizar actos de carácter violento.

Non é descoñecido que dentro relixión xudaica existen fanáticos ultraortodoxos perfectamente organizados e que conviven dentro desa organización confesional. E que son tolerados pola xerarquía da igrexa xudía como parte integrante da mesma. Estes integristas son a punta de lanza que o estado israelí utiliza coa finalidade de ocupar e colonizar terras palestinas, recoñecidas como tales polas leis internacionais, incluso matando ou calquera outra barbaridade que xustifican no nome da “recuperación da terra prometida”; cousa que, evidentemente, nada ten que ver con relixión algunha, aínda que sexa aderezada con roupas que non se corresponden con ela.

O mesmo pasa dentro da confesión católica, na que existen correntes extremistas e fanáticas perfectamente organizadas e con poder económico; correntes que captan a nenos e nenas dende moi xoves e que os adestran ideoloxicamente en comportamentos que nada teñen que ver coa doutrina da fe cristiá que din profesar (incitar ao xaxún, ofrecer dor a Xesús, ser soldados de Xesús, etc., como teñen afirmado algúns pais afectados e que tiveron o valor de denuncialo publicamente e diante das xerarquías da confesión). Non é moi difícil supoñer que as persoas formadas nese ambiente e “principios” acaban sendo moi submisas, nada críticas e obedientes; e que son pasto fácil para quen os queira lanzar por vías que nada teñen que ver coas relixións, facendo de forza de choque do extremismo bárbaro baixo a escusa de defensa de calquera escuro interese. Nos anos oitenta potenciouse polo Estado un organismo para o estudo das seitas, coa finalidade de determinar as que tiñan carácter destrutivo; unha destas correntes, o Opus Dei, que se sitúa dentro da Igrexa Católica, con moito poder e financiamento por parte de persoas ligadas  ao gran capital,  estivo a piques de ser considerada coma unha seita destrutiva, mais precisamente ese gran poder que moitos dos seus membros ou protectores teñen impediron que recibira tal cualificación. Podemos mencionar, tamén, aos chamados Legionarios de Cristo ou aos denominados Quicos, por falar doutras seitas con grande actividade e influencia. Pero, do mesmo xeito que a xerarquía xudía fai cos ultra-ortodoxos xudeus, tamén son tolerados e protexidos pola xerarquía da Igrexa Católica xunto con outras correntes extremistas católicas, pese ás bonitas palabras que pronuncia con frecuencia o seu actual xefe, o Papa Francisco, e que nada teñen que ver coa realidade práctica da confesión que lidera.

Do Islam xa non nos estendemos, pero aí están o wahabismo e o salafismo, protexidos e utilizados polos réximes saudís e catarís, amais de polos servizos secretos dos USA. E os chiitas de Irán, comprometidos coa causa contra a liberdades democráticas e a liberdade de crenzas, con brigadas relixiosas armadas para impoñer pola forza as súas crenzas e con grande poder. 

------------------------------------------------------------

Ligazóns aos artigos citados no texto:

• Nazanin Armanian: El asesor de seguridad del presidente Jimmy Carter: ¡Yo creé el terrorismo yihadista y no me arrepiento!.

• Antonio Maestre: El dinero del wahabismo de Arabia Saudí y Catar en España (1). Arabia Saudí, el huevo dorado de la serpiente (2) .  Qatar, el fundamentalismo glam (3) 

• Xabier P. Igrexas: Estado Islámico: o califato patrocinado polo imperialismo.