A defensa da sanidade pública e os principais xornais de galiza

Onte, 9 de febreiro, entre as 17:55 horas e as 18:32 horas estiven ollando os principais xornais de Galiza, nas súas edicións dixitais, para ollar as informacións neles aparecidos sobre a manifestación convocada para ese mesmo día ás 12:00 pola plataforma SOS Sanidade Pública como protesta pola ultradeficiente situación da sanidade de titularidade pública na Comunidade Autónoma galega. Os xornais analizados foron aqueles de Galicia que tamén teñen edición en papel. A particularidade destes xornais é que todos eles reciben inxentes fondos monetarios da Xunta de Galicia por diversos conceptos, desde axudas polo uso da lingua galega (cousa en moitos casos incomprensible) ata as máis peregrinas, pasando pola publicidade institucional declarada e a publicidade institucional máis ou menos disimulada en forma de información ou contribución ao coñecemento.

Con unha excepción, constatamos que a existencia desta nova está moi relegada a posicións moi secundarias da portada ou, noutros casos, é totalmente inexistente na portada dos dixitais. Nas que aparece, agás a mesma excepción á que antes me referín, hai dúas tendencias: uns , unha vez presentada a existencia da manifestación con breves descricións, inserir na nova declaracións de responsábeis do SERGAS e/ou do secretario do PP de Galicia dando máis detalle e entidade á propaganda destes últimos que ao feito do titular da nova; outro, pese a darlle un terceiro lugar na portada pon de segunda de portada unha inserción publicitaria disimulada e non identificada como tal sobre as urxencias no CHUS; e ao mesmo nivel as mesmas declaracións do xerente do SERGAS e do Secretario do PP de Galicia en novas separadas. Unhas novas teñen a súa referencia nas axencias EFE e Europa Press (EP) e outras nas redaccións dos propios xornais. As sinaladas como procedentes de EFE e EP dou por sentado que son un refrito de diferentes novas diferentes servidas polas citada axencias (as referidas á manifestación, a referida á declaración do xerente do SERGAS e a referida ao secretario do Partido Popular de Galicia; e non fai falta moita intuición para supoñer que as declaracións do xerente do SERGAS están feitas en día ou días anteriores). Imos velo xornal a xornal.

La Voz de Galicia. A edición dixital deste xornal foi consultada ás 17:55 horas do domingo 9 de febreiro. A nova procede da redacción deste xornal en Santiago con hora das 13:55. Pese a ser unha das máis importantes novas da xornada en Galicia, foi relegada á columna esquerda do VIIIº lugar da portada, incluso despois dunha importante nova de titular “Koni sella la septima del Depor”. Entrando na nova, esta describía de forma superficial tanto a manifestación como das intervencións finais habidas na mesma. Dentro da nova dáse relevancia ás manifestacións conspiranoicas do secretario do PP de Galicia atribuíndo os graves problemas que padece a sanidade pública galega a conspiracións da oposición, declaracións conspiranoicas que nos lembran a aquelas do “contubernio xudeo-masónico pagadas co ouro de Moscú” que se escoitaban no entorno do xeneral asasino e dos seus cómplices non menos asasinos. Como vemos a neutralidade e calidade informativa deste xornal deixa bastante que desexar; quizás sexa este o motivo polo que o grupo empresarial ao que pertence sexa un maiores beneficiarios de centos de miles de euros de fondos públicos fornecidos pola Xunta de Galicia por distintos conceptos de axudas e por compra de espazos e campañas publicitarias patrocinadas polas consellerías do goberno galego.

Faro de Vigo. É o segundo xornal de Galicia en tirada; e, tamén, o segundo receptor de fondos públicos procedentes da Xunta de Galicia polo concepto de diferentes axudas á prensa e beneficiario, tamén, da publicidade institucional do goberno de Galicia e das súas consellerías. A portada dixital deste xornal foi consultada ás 17:58, onde a nova da mobilización convocada por SOS Sanidade Pública estaba situada na columna da esquerda nun posto XIIIº, despois de novas tan importantes como “El primer Cunqueiro enamorado...”, “Brais es el elegico para acompañar a Aspas y Smolov...” (nova xa pasada nese momento), “Arde un coche en plena plaza elíptica de Vigo”, “Todo listo en Los Angeles para...” ou “Osasuna – Real Madrid en directo” por poñer algúns exemplos de criterio periodístico utilizado nese xornal cara a un problema moi grave que está a afectar a toda sanidade de Galiza, pero que na comarca viguesa está a cobrar aspectos excepcionalmente graves para a saúde da poboación tanto na atención primaria como na hospitalaria. Unha vez dentro da nova, redactada en base a informacións das axencias EFE e EP, vemos que da tanta importancia á nova de actualidade que é a manifestación como ás declaracións seguramente pretéritas do xerente do SERGAS e, por suposto, ás veleidades conspiranoicas do secretario do PP de Galicia. Outra curiosidade é que aparece a nova baixo dous romboides que rezan un “Noticias de Verín” e o outro ”Noticias de comarca de Verín”; calidade informativa: unha manifestación convocada para toda Galiza, desde toda Galiza e na capital de Galiza convértese nunha nova de Verín. Feijóo contento e disposto a seguir soltando cartos.

El Correo Gallego. O que parece ser terceiro xornal de maior tirada de Galicia, editado en Santiago de Compostela. Tamén dos máis beneficiados polas “axudas” e a publicidade da Xunta de Galicia. Aquí, hai que dicir que a referencia aparece no IIIº lugar da portada, despois dunha nova referida ao coronavirus e (e isto é para poñerse a mexar e non botar gota) dun artigo de publicidade datado no día tres de febreiro adulando as excelencias das urxencias do CHUS mil veces denunciadas polas organizacións defensoras dos doentes e en cuxas instalacións de urxencias ten falecido, segundo denuncias do persoal médico, un doente a semana pasada. Neste xornal, El Correo Gallego, na mesma portada e ao mesmo nivel aparecen, nun apartado os titulares das declaracións propagandísticas do xerente do SERGAS e noutro apartado as fábulas conspiranoicas de Tellado, secretario do PP de Galicia. Entrando xa na noticia en si mesma, observamos que está baseada na información proporcionada por EFE cunha extensión maior que Faro de Vigo e Voz de Galicia referidas á manifestación e as súas motivacións e, como xa non chagaban as dúas novas parellas, facendo referencia ás declaracións propagandísticas do xerente do SERGAS. Renovará El Correo Gallego subvencións de diversa índole e contratos publicitarios coa administración da Xunta de Galicia e organismos dependentes dela? Supoño que si, que igual que nos casos anteriores Núñez Feijóo e o Partido Popular estarán contentos.

Atlántico. Este xornal no seu espazo dixital, visto no intervalo horario mencionado ao inicio, dedica á manifestación convocada por SOS Sanidade Pública en defensa da sanidade un primeiro lugar na súa portada. Entrando no contido da nova vemos que está elaborada pola redacción do propio xornal; unha elaboración impecable como nova xornalística na que se nota o obxectivo de informar do acontecido nas rúas de Compostela ese día pola mañá, informando das motivacións dos diferentes actores do foco da nova. A diferencia do feito nos xornais analizados con anterioridade, o xornal Atlántico non mistura a actividade reivindicativa con declaracións propagandísticas ou conspiranoicas de ninguén (igual porque as declaracións do xerente do SERGAS xa as publicou no seu momento e as de Tellado, que sirven para todo, xa non son unha nova real). Resúltame curioso que este xornal, do mesmo grupo editorial que La Región, publicara unha nova tan obxectiva e sen sesgos evidentes; e isto dígoo porque este grupo editorial é moi achegado ao PP de Ourense. Claro que os baltaríns están moi contrariados polo tema Verín que estiman que lles vai supoñer un alto custo político nas próximas eleccións autonómicas. Se segue así non sei se este xornal vai renovar subvencións nin publicidade institucional da Xunta, o cal non sei se poría en solfa a súa continuidade como xornal, polo menos na súa versión impresa.

Nós Diario. Este xornal, na súa edición dixital aberta, o domingo pola tarde mostrábanos unha breve crónica da manifestación feita por un dos seus redactores, indicando os apoios políticos cos que contaba, as persoas que leron os comunicados finais e centrándose fundamentalmente en breves opinións acadadas durante o acto de protesta polo voceiro de SOS Sanidade Pública Manuel Martín e dous representantes de plataformas de defensa da saúde das comarcas de Monterrei e da Barbanza. Non se prodigou máis na información sobre a mobilización.

La Opinión Coruña. Este xornal, do mesmo grupo editorial que Faro de Vigo, deu unha nova feita en base a novas de EFE e AP que parece copiada do seu irmán maior, o Faro de Vigo. O lugar de portada, como Faro, moi secundario. Tamén levará subvención e publicidade.

Vistos tamén os xornais dixitais de La Región de Ourense, Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo, dicir que ningún dos tres presentaba mención algunha do acto convocado pola plataforma SOS Sanidade Pública en defensa da sanidade pública celebrado o día 9 de febreiro de 2020 en Compostela entre as súas novas de portada.

Como podemos observar, isto é o que da de si a prensa con edicións impresas que temos neste país galego. Dos tres xornais con maior tirada con base en Galiza, dous deles case ocultan a nova máis importante do acontecido onte, 9 de febreiro, no país; o terceiro deles, domiciliado no concello de Santiago de Compostela e que polo tanto non pode ocultar a realidade do que alí pasou, sitúa a nova en terceiro lugar de referencia, pero precedido dun artigo de propaganda sobre as máis que denunciadas urxencias no CHUS e acompañado por dous artigos con referencia pepera: un no que o xerente do SERGAS dedícase integramente a facer propaganda da política sanitaria sanitaria da Xunta de Galicia e xustificando o inxustificable con datos presuntamente certos pero desconectados da realidade do masacrado polo Partido Popular na sanidade pública galega; e o outro no que o secretario dese partido na Galiza se dedica a botar pelotas fora con afirmacións conspiranoicas sobre a sanidade que ese partido está a destruír progresivamente desde que Núñez Feijóo acadou a Presidencia da Xunta de Galicia.

Hai que sinalar, tamén, que hoxe luns algún deles como o Faro de Vigo e La Opinión de Coruña renovaron a nova e non lle dedican tantas liñas ao xerente do SERGAS; o cal non signifique que introduza o tema na renovada nova. Imaxino que a alguén se lle caía a cara de vergonza, e de aí o troco.

E se agora están así, como para lelos cando convoquen as eleccións galegas !

ANEXO

Para rematar, un resume das axudas concedidas pola Xunta de Galicia aos diferentes medios xornalísticos e de comunicación, onde vemos que destacan con moito as empresas do Grupo Voz, seguidas de Faro de Vigo e El Progreso de Lugo. Isto pódenos axudar a comprender algunha das cousas que pasan coa información neste país. Os datos están tirados do Diario Oficial de Galicia de 27 de decembro de 2019.

a) Axudas a xornais impresos en formato papel:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Editorial Compostela, S.A.	72.982,98
Editorial La Capital, S.L.	28.163,44
El Progreso de Lugo, S.L.	125.832,10
Faro de Vigo, S.A.	242.808,15
La Opinión de La Coruña, S.L.	38.021,94
La Región,S.A.	96.910,09
La Voz de Galicia, S.A.	553.757,62
Lérez Ediciones, S.L.	68.866,18
Rias Baixas de Comunicación, S.A.	27.657,50

b) Axudas a empresas radiofónicas privadas:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Radio Coruña, S.L.	5.783,22
Radio Lugo, S.A.	3.736,96
Radio Orense, S.A.	18.936,50
Radio Pontevedra, S.A.	20.333,84
Radio Popular, S.A.	73.702,41
Radio Vigo, S.A.	30.293,01
Sociedad Española de Radiodifusión, S.L.	25.325,05
Uniprex, S.A.	59.799,67
Voz de Galicia Radio, S.L.U.	28.489,34

c) Axudas a empresas xornalísticas que difundan a súa actividade informativa mediante a internet:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Editorial La Capital, S.L.	5.568,03
El Progreso de Lugo, S.L.	24.106,92
Europa Press Delegaciones, S.A.	208,63
Faro de Vigo, S.A.U.	74.499,03
La Opinión de La Coruña, S.L.U.	15.692,57
La Región, S.A.	13.189,53
La Voz de Galicia, S.A.	294.360,48
Lérez Ediciones, S.L.	9.521,79
Radio Lugo, S.A.	391,71
Rías Baixas de Comunicación, S.A.	3.229,08
Sermos Galiza, S.A.	2.323,42
Virtual Vedra Comunicación, S.L.	4.910,21
Voz de Galicia Radio, S.L.U.	141,76

NO REINO DAS OVELLAS (E DAS PITAS)

     Antes de comezar con aquilo do que realmente quero falar neste artigo, teño que aclarar que eu non só non son home de campo, senón que, amais, se saio das cifras da produción final agraria,  da contribución da agricultura ao PIB ou da política agraria de Feijóo e do goberno central que están a arruinar o campo e aos agricultores galegos,  sei ben pouco de agricultura e gandería. Pero o que si sei pola pura observación é que cando unha ovella ou u carneiro bota un balido as demais ovellas do rabaño repiten o mesmo. Din, tamén, que os loros non é que saiban falar nin discorrer senón que repiten unha e outra vez o que di o seu amo. Outro becho que está de moda estes días é a pita ou ghaliña, bicho tonto onde os haxa. A quen se lle ocorrería facerse representar por unha ghaliña? Só unha persoa imbécil ou tonta sentiríase representado por tal animal. Pero xa o dixen antes, eu non son home de campo; nin de bechos.

O inicio da revolución das ovellas.

     A cousa dos balidos homoxéneos comezou aos inicios do mes de setembro deste ano (non me lembro da data exacta- será cousa da idade), cando nunha manobra efectuada pola maioría da representación parlamentaria no Parlamento catalá propiciouse unha serie de leis que facilitaran a celebración dun referendo no ámbito territorial de Catalunya para consultar á cidadanía de dese país sobre se querían ou non ser un país independente. Certo é que non facían mais que tentar de cumprir o programa electoral (eses que os dereitosos do Partido Popular e do PSOE din que non son para cumprir, senón para adornar na campaña electoral). 

     Outra cousa é a forma lexítima ou non de cumprir co prometido; e penso que, como ben denunciou o deputado Joan Coscubiela na propia sesión na que as “leis de desconexión” foron aprobadas, esa forma non foi acorde co que podemos coñecer como lexitimidade democrática. Pero, tamén, debemos recordar que manobras semellantes carentes de lexitimidade están sendo utilizados polo Goberno de Mariano Rajoy e os seus ministros dereitistas para esquivar as decisións tomadas por maiorías do Congreso dos Deputados que representan, á súa vez, maiorías máis que cualificadas do conxunto da cidadanía española. Nestes casos son os loros os que substitúen ás ovellas e cada un larga polo pico segundo o que lle esixe a voz do seu amo, cousa que a partires da data indicada todos os loros, por unha sorte de truco, convertéronse en ovellas e puxéronse a beeee...!rrar. 

     O caso é que, cunha breve pausa os días 1º de outubro e o día seguinte pola mañá (supoño que por mor dos efectos xerados polas ordes impartidas polo goberno de Mariano Rajoy ás policías españolas do modo no que debían cumprir as ordes xudiciais) escoites a emisora de radio que escoites, leas a prensa editada en papel que leas ou vexas a cadea de TV que vexas, da toda a impresión de que detrás de cada editora ou dirección de informativos está o mesmo carneiro co seu beeeee...! indicando cal debe ser o compás que o resto das ovellas debe gardar. Pero non só os empregados e condutores de programas de tales medios, senón tamén os colaboradores cotiás (supoño que para que non lles ocorra o mesmo que lle aconteceu a o director de eldiario.es coa Cadena SER; claro que este tiña posicións sobre comunicación pública totalmente enfrontadas ás do grupo PRISA) parece que poñen a súa palabra ao servizo do mesmo beeeee...!  Certo é que hai algúns que non asumen na súa totalidade, aínda que si no esencial, o relato central do discurso. 

     Entre toda esta morea de ovellas en senso figurado, a min chámame a atención aquel a quen eu denomino interiormente como o cura, que de ser unha persoa belixerante en defensa das súas propias ideas nos seus anos de xornalismo crítico exercido nun xornal e unha revista hoxe desaparecidos pasou a ser na actualidade un servo belixerante ao servizo das ideas dun poderoso emporio de comunicación español. Teño que confesar que nunca tiven moito que ver con el, pero teño que recoñecer que foi un bo xornalista no pasado e que ten moita arte na forma na que escribe. Seranche cousas da chouchería da idade e non outras máis relacionadas coa rendibilidade, prefiro pensar.

O concerto das ovellas.

     Evidentemente non todos os beeee...! das diferentes ovellas, aínda que de fondo similares, se manifestan no mesmo ton e na mesma escala. Mencionando os tons non me refiro ao son de maior ou menor nivel de volume, é dicir, non só aos medios nos que a fala é esencial para transmitir a mensaxe, falo tamén daqueles que utilizan a escrita na transmisión dese mesmo mensaxe. 

     Cando falo de mensaxe non falo de nova; unha nova pode darse dunha forma fiel coa realidade que pretende describir, pode manipularse para facela coincidir co que quen a transmite quere que se pense ou saiba, ou ben dar novas falsas de forma directa para tentar de deformar a realidade. E nos tres aspectos, dos que só o primeiro se corresponde coa información ética e seria, hai neste reino español verdadeiros especialistas que así o demostran día tras día. Non vou dar nomes e medios porque non é cuestión de non gañar nin para querelas e coa pensión perdendo poder adquisitivo ano tras ano, pero un superficial análise comparativo do paraíso dos mass-media daríanos unha fotografía bastante acaída desta cuestión.  Se así o fixeramos, quizá só poderiamos salvar a uns poucos medios, sobre todo de soporte único dixital, tanto pola súa obxectividade no relato como pola súa pluralidade de opinión. E, tamén, pola súa apertura a recoñecer publicamente os potenciais erros que puideran transmitir nalgunha das informacións por eles reflexada. 

      Cando falo de mensaxe, falo de opinión; dunha opinión expresada coas propias palabras e a propia construción das frases. E a isto me refiro cando falo dos “tons do beeee...!”; por iso digo que son similares. Porque o fondo da opinión e a plasmación gramatical das súas ideas centrais son as mesmas na práctica totalidade dos medios.

Os distintos tons do beeee...!

     Vou contarvos unha anécdota. Normalmente para non correr o perigo de quedarme durmido polas mañás poño o radio-espertador e a emisora que poño para empezar a poñerme as pilas é a Cadena SER. Un día, anterior ao 1º de outubro, como cada día, a radio activouse puntualmente á súa hora, coas novas matinais. E así pasaron os minutos mentres me ía convencendo de que era inevitable o de erguerse da cama coa “matraca” do referendo catalá. “Pepa Bueno debe estar enferma”, pensei; así ata que houbo un momento no que me dixen “Ese ton? Esa voz?” A radio estaba mal sintonizada, e a emisora era ES-Radio de Jiménez Losantos.  Na zona na que vivo, SER e a ultradereitista emisora de Jiménez Losantos teñen unha frecuencias moi achegadas, e cun dial analóxico é moi doado moverse dunha a outra. O mesmo pásame, ás veces, ás 14 horas na radio da cociña e, ultimamente, tardo un cacho en decatarme do erro. E sempre pola forma de transmitilo, non polo mensaxe de fondo que ven a ser a mesma.

     Os medios máis próximos ao goberno do Estado, á súa fiscalía e aos seus ministerios do interior, de xustiza e de defensa, isto é, os medios que situados moi á dereita ou á extrema dereita ideolóxica, transmiten o beeee...! cun alarmismo e unha incitación ao odio esaxerada e decididamente incendiaria e agresiva, con incitación ao ardor e ánimo guerreiro e argumentacións propias de Pablo Casado ou da vella garda falanxista y de las JONS, que no fondo veñen a ser o mesmo.

     Os medios máis próximos aos defensores da reforma política que trouxo consigo a vixente Constitución Española (non esquezamos que Unión Nacional Española, partido liderado por Fernández de la Mora e ao que pertencía o actual presidente do goberno español, pediu o “non” no referendo constitucional por considerar o texto moi esquerdista e rupturista co réxime golpista) publicitan o mesmo beeee...! pero cunha aparencia expositiva máis “baselínica”, como para facelo penetrar mellor nas cabezas das súas víctimas.

     Mais, uns e outros contribuíron e contribúen á unha polarización social totalmente irracional en torno ese tema catalá que debería estar resolto hai moitos anos, pero ao que se deixou durmir ata que unha parte moi importante da sociedade catalá dixo basta e buscaron o camiño (equivocado ou non) da independencia. Camiño que, dito de pasada e sen afondar, serviu para ocultar temporalmente a corrupción da dereita nacionalista catalá e da dereita española agrupada en torno ao Partido Popular; e que, moito me temo, vai ser a substituta do tema do “terrorismo”, que oculte as súas miserias e a súa falla de convicción democrática, nas campañas centrais do Partido de Mariano Rajoy. Daqueles pos estes lodos.

As pitas.

      E que pintan as pitas en todo isto? Preguntaranse. Pois o das pitas, que como todo o mundo sabe son tontos animais domésticos igual que as ovellas, ven a conto pola incitación que para elas supón o beeee...!

     Esa mensaxe tan uniforme transmitida por distintos medios aínda que con tons diferentes tivo moitos efectos indesexables, pero coido que o seu peor efecto foi a resurrección dos da bandeira da ghaliña, a bandeira monárquica do aguiacho, o de que a esa xente lle creceran as ínfulas e que se sentiran aínda con máis impunidade da que gozan desde que o Estado está gobernado polo Partido Popular. Unhas ínfulas que van in crescendo, como se pode ver día a día nas agresións a emigrantes e a persoas que non comparten a violencia do seu pensamento cada vez que hai unha manifestación patriotera; como se pode ver en estacións de tren e aeroportos onde agriden á xente que pensa diferente sen que ninguén o impida ou lle solicite identificación, impunemente (iso non son escraches; estes non levan aparelladas agresións nin obstaculizacións de movementos). E que ultimamente aparecen, incluso, portando a bandeira monárquica española de escudo constitucional; e digo que son eles polos modos e maneiras que se gastan (a non ser que todos os amantes desa bandeira se comporten de igual xeito).

E ...eu que digo?

     Eu non digo nada. Desde logo que non me apunto ao balido nin ao ghaliñeiro. E sobre a independencia de Catalunya non teño nada que dicir; poido opinar e pode gustarme máis, menos ou nada; pero de aí non debe pasar. Coido que os únicos que deben dicir algo neste tema son os catalás, residentes ou emigrados. E para que iso sexa posible debe regulamentarse unha consulta con garantías, tanto na limpeza e seriedade da súa realización como na aceptación do resultado resultante sexa cal sexa.

     Outra das cousas que fago cunha certa periodicidade dada esta situación tan ovina que impera na maior parte dos medios de comunicacións do Reino de España (dos da Galiza, mellor xa non falar) é algo que xa non facía desde hai moito tempo; dende que para coñecer o que acontecía no Estado Español tiña que recorrer ás emisións en español de Radio París e da BBC. Agora, amais dos xornais dixitais que considero como minimamente decentes aínda que con certas limitacións orzamentarias, cunha certa periodicidade e gracias a internet boto man da prensa do resto de Europa. 

     Por exemplo, na edición dixital do xornal The Guardian do día de onte, 2 de novembro, nun artigo de opinión asinado por Jordi Solé , Josep-Maria Terricabras e Ramón Tremosa (eurodiputados europeos, do grupo Alianza Libre Verde os dous primeiros e da Alianza Demócrata-Liberal o terceiro) leo o seguinte: “Na mañá do 26 de outubro, o catalá (o goberno) e o goberno español chegaran a un acordo polo cal o primeiro ministro Mariano Rajoy non procedería á suspensión de competencias transferidas a Cataluña, a condición de que o Presidente Carles Puigdemont non fixera una declaración formal de independencia e chamara a realizar eleccións rexionais de inmediato”; cousa que eu descoñecía, pero que si era algo que me desconcertaba de esa mañá: o cambio tan rápido de opinión do Presidente Puigdemont despois de estar máis que anunciado en case todos os medios que ía convocar eleccións. Como din os autores citados no lugar citado: ”O acordo acadado entre Barcelona e Madrid estoupou antes do mediodía do 26 de outubro, cando Puigdemont soubo que o goberno español non ía cumprir coa súa parte do trato”.   

     Isto descrito no parágrafo anterior amosa que os eloxios a Mariano Rajoy e o seu goberno expresados na case totalidade dos medios, incluso os dixitais que frecuento, por “ter adiantado as eleccións incluso máis que a data inicialmente sinalada polo Presidente da Generalitat” non tiñan fundamento algún; e que o que deberían ter feito é criticar ao presidente do goberno español por non ter palabra, por ser un mentireiro. Pero non faría xogo co seu permanente beeee...!.  

     O que si poido dicir con seguridade é que as ovellas e as pitas son bichos que non son do meu agrado. E tampouco os loros.