OTAN: 5% do PIB para armas? Pero..., de que van!?

 

 

Na última conferencia da OTAN os dirixentes da mesma falaron de que cada país membro debería dedicar o 5% do seu Produto Interior Bruto (PIB) a gasto[1] en armamento; en teoría, "para garantir a seguridade dos países diante das tensións bélicas mundiais" (lease garantir o dominio xeoestratéxico e ideolóxico dos Estados Unidos de América -EUA- no mundo). A escusa baixo a que se pretende vender á opinión pública como necesidade ese gran gasto en armamento é a da seguridade, utilizando coma escusa os conflitos da Ucraína e os conflitos de Oriente Medio. 

A guerra na Ucraína. 

O primeiro é a guerra entre Rusia e Ucraína a causa da probablemente condenable invasión do país ucraíno e da ambición desmedida da OTAN e do Presidente Biden dos Estados Unidos de America (EUA); este último, coa intención de favorecer os negocios gaseiros dos seus achegados. Doutra banda, un conflito provocado pola propia OTAN, ao pretender expandir as súas bases, rachando o acordo asinado con Gorbachov de manter os límites da OTAN nos fixados cando a sinatura do acordo e pretendendo a integración de Ucraína na organización armada.

Todo isto, despois de intervir, ao través de servizos secretos de países da OTAN, no golpe de Estado para procurar un réxime ucraíno que favorecera os seus intereses (apoiándose en elementos e organizacións fascistas nun país que, dentro das tensións provocadas polas diferenzas fronteirizas con Rusia, vivía relativamente en paz e onde as primeiras medidas tomadas polo monicreque da UE e da OTAN foi a de ilegalizar aqueles partidos parlamentarios que disentían da forma na que o seu goberno estaba a afrontar coas áreas rusófonas ds Ucraína). Esta actitude da OTAN e dos EUA foi tomada por Rusia como unha provocación (e realmente así o é) e como un motivo para invadir, de forma inxustificada, Ucraína.

Non podemos esquecer que a actividade dos criminais servizos secretos na Ucraína foi clave para que no Maidan as organizacións fascistas se fixeran co poder e puxeran a sucesivas marionetas ao cargo da presidencia do país. Monicreques que se foron recambiando sucesivamente ata que conseguiron poñer na presidencia a alguén "presentable" diante da opinión pública, a Zelensky. 

Aparte do MI-6 inglés, a CIA ianqui, o DGSE -antes SDEDE-francés (todos eles cun amplo historial de crimes contra a humanidade no seu haber, case todos encubertos pero coñecidos) e os criminais doutros servizos secretos occidentais e pro-occidentais, que foron os que gañaron a batalla, tamén participaron nos intentos de secuestro da opinión maioritaria ucraína os servizos secretos rusos (FSB) e pro-rusos. Todos eles, sen excepción, participantes nos crimes contra o secuestro e masacre da cidadanía ucraína.

O expansionismo israelí baseado no xenocidio. 

O segundo elemento co cal a que eu denomino, polo seu historial, "organización armada de carácter criminal" pretende xustificar o aumento do gasto en armamento son as tensións no Oriente Medio. E aquí, non podemos esquecer que desde hai moito tempo esas tensións son cotiáns desde a creación do Estado de Israel. Pero esas tensións víronse agudizadas no mes de outubro de 2023, por mor da acción levada a cabo por Hamás en territorio palestino ocupado por Israel que serviu como escusa ao réxime nazi-sionista de Benjamin Netanyahu para iniciar o xenocidio palestino, significativamente e de forma cruel e indiscriminada en Gaza, pero tamén na Cisxordania e no Xerusalén Leste.

Pero non quedan aí as actividades armadas do goberno e o exército de Israel asentadas no xenocidio dos diferentes, sobre todo o pobo palestino, pero que se estende a toda comunidade árabe coa finalidade de consolidar o seu poderío na rexión. Despois dos numerosos e continuos asasinatos e homes, mulleres e crianzas na faixa de Gaza e dos asentamentos e ocupacións ilegais de territorio palestino en Cisxordania, tocoulle o quenda ao Líbano onde Israel volveu a quebrar a legalidade internacional para amedrentar á poboación árabe con base nos asasinatos e o xenocidio utilizando o bombardeo contra as poboacións civís coma medio. Posteriormente, e isto é quizá o máis grave, Israel bombardea ilegalmente Irán baseando as súas accións nunha suposta tenencia iraniana da bomba atómica (non esquezamos que o sionismo si ten bomba atómica, unha ilegalidade internacional máis do Estado de Israel). E, por último, baixo a escusa da defensa dos cristiáns drusos -impórtanlle a Israel unha merda os drusos- bombardean Damasco; tamén de forma ilegal.

Os apoio dos EUA.

 Temos que resaltar que ningún destes conflitos tería durado o que están a durar sen o apoio político e militar dos EUA, ao que podemos considerar cómplice das continuadas quebras da legalidade internacional cometidas en ambas áreas do mundo. Son os Estados Unidos de América os que fornecen a Israel das armas e bombas necesarias para cometer o xenocidio do pobo palestino e as armas coas que agriden, tamén quebrando a legalidade internacional, aos países do Oriente Medio. Igualmente, son os EUA os que están a soster, fundamentalmente, o seu monicreque Zelensky provendo armamentos cos que continuar unha guerra que o único que vai procurar é a miseria e miles de mortes aos ucraínos de Ucraína e das repúblicas rusófonas de Ucraína, vai procurar que as riquezas dos ucraínos vaian parar ás mans dos que, co beneplácito dos monicreques locais, negocien no seu nome as condicións para parar a guerra e dos mafiosos ucraínos que persisten no país ou que residen noutros países da Europa dedicándose a negocios de dubidosa  legalidade ou clara ilegalidade.

E, por moito que lle moleste a quen lle moleste, coido que se nos atemos aos feitos podemos dicir, sen risco de equivocarnos, que os Estados Unidos de América é un país delincuente. O cal xa sabiamos desde que en 1945 o Presidente Harry S. Truman, o primeiro presidente delincuente dos EUA desde a IIª Guerra Mundial, ordenou bombardear Hiroshima e Nagasaki con bombas atómicas a sabendas de cales serían as súas consecuencias.

Os apoios da Unión Europea ás políticas dos EUA

Pero estas actitudes e apoios dos EUA á criminalidade internacional con forma de goberno ou de exércitos regulares estou convencido de que non sería posible se houbera dentro da comunidade europea (non so da Unión Europea) gobernos que se opuxeran frontal e decididamente ás accións levadas a cabo contra a humanidade. Pero non, uns porque téñenlle medo ás reaccións que poida ter Washington (máis agora que están gobernado por un nazi irresponsable e bravucón) outros, porque no fondo comparten as actitudes racistas e xenófobas que subxacen nas políticas norteamericanas. E algún destes últimos exercen de palmeiros ou bufóns do Presidente dos EUA; podemos destacar aquí ao holandés Mark Rutte, secretario xeral da OTAN, que amais das funcións como comisario político dos EUA para Europa inherentes ao cargo que desempeña, empéñase en facer da súa presencia pública o papel de palmeiro de Donald Trump; outro destaque, menos evidente pero igual de pernicioso, é o da alemá que preside a Comisión Europea, a marioneta discreta dos EUA... (si, esa que devece porque aos migrantes que foxen da miseria e as guerras de Asia e África se lles encerre en campos de concentración como os que fixo a fascista Meloni), a señora Van der Leyen, á que tanto parece gustarlle apoiar as actividades xenocidas de Netanyahu como ás actividades encubertas dos EUA en Europa, así como as descaradas de manter a guerra en Ucraína para que aqueles aos que ela representa poidan participar do botín que os ucraínos teñan que pagar no futuro pola participación da Unión Europea no mantemento desa guerra de rapina.

E se aumentan o gasto en armas, que?

Por moitos que os gobernos dos distintos países da OTAN (e os de fora dela) nos digan que o aumento do gasto en armamento non vai influír nas previsións habidas sobre o gasto social, calquera observador (non economista nin entendido en finanzas) sabe que por unha vía ou por outra os importes adicados a investimento ou gasto social van diminuír sobre as previsións ou, no peor dos casos, diminuír sobre o actualmente executado.

Non nos vale que, no caso do Estado Español, Pedro Sánchez e membros do seu goberno nos digan que non van reducir o gasto e investimento social, cando é de Economía da ESO que as cifras manexadas non cadran; e menos cando as previsións son de que o actual goberno non poida aprobar uns novos orzamentos xerais do Estado. E recorrer a créditos extraordinarios para investir en sociedade civil sabemos que o PSOE non o vai facer; pero que recorrer a ese mecanismo para financiar a compra de artefactos de guerra cos que matar (eles din defensa, pero non é así) a non se sabe que inimigo para poñerse a ben co nazi Trump e o seu monicreque Rutte non lles quita o sono.

E as consecuencias do tan querido polos gobernos da dereita e os socialdemócratas das consecuencias do aumento do gasto parasitario en armamento (eles din defensa, pero non é así) xa o estamos empezando a ver.

En Francia, o seu ministro de economía, co apoio do primeiro ministro ultraliberal Macron, xa ten anunciado unha redución moi importante do gasto en pensións e no gasto público para poder mercar armamento e cumprir coas ordes do criminal Trump e do seu bufón holandés.

Na Unión Europea, a gran defensora de Netanyahu e o seu xenocidio, e Presidenta da Comisión Europea Van der Leyen e a súa comisaria de Asuntos Exteriores e Seguridade, Kaja Kallas (de orientación ultraconservadora) xa teñen anunciado un descenso nos importes dedicados a fondos estruturais e de apoio a sectores fundamentais para a economía de moitos países. 

A Galiza vai ter un problema polo descenso dos fondos dedicados á Política Agraria Común (PAC) e á pesca, que vai crebar multitude de actividades de pesca artesanal e de media altura así como de explotacións agrarias e sectores como o leiteiro e pesqueiro que están empezando a repuntar da crise das cotas impostas pola UE.  

Este cambio nos obxectivos económicos da Unión Europea, de diminución dos fondos de cohesión e nos fondos de desenvolvemento vaise cebar fundamental e negativamente sobre as clases máis desfavorecidas de cada un dos países que conforma a UE, sobre todo daqueles cun nivel medio de vida inferior á media europea, e vai a contribuír a aumentar as grandes diferencias sociais existentes entre a cidadanía dentro de cada país membro da UE e entre a cidadanía dos diferentes países da Europa. E o PSOE o sabe; é máis, unha dos seus membros e Comisaria Europea, Teresa Ribera, é copartícipe e corresponsable desta política de "agresión armamentística" capitaneada por Von de Leyen en favor da industria da guerra e da oligarquía mundial. A mesma comisaria que, sendo ministra do goberno español, deu o visto e prace á instalación de parques eólicos mariños nos caladoiros tradicionais da pesca artesanal de Galiza e o País Vasco, perxudiciais para o sector pesqueiro tradicional e favorecedor das grandes multinacionais a acuicultura mariña.

Noutros países xa están a falar de poñer en marcha ocupacións para pensionistas similares aos mini-jobs alemáns para poder baixar as pensións de xubilación e obrigar á clase obreira que deixou o pelexo nas fábricas ou no campo a acollerse a unha estafa dese tipo para poder subsistir de forma digna. No Estado Español xa se puxeron medidas, coa participación e consentimento de CC.OO. e UGT, para que as persoas poidan prolongar a súa vida laboral máis aló da idade de xubilación a cambio de miserias económicas; e, se non escoitei mal o outro día na radio, está previsto ou vixente (non o sei) que as persoas xa xubiladas poidan acceder a mini-jobs para mellorar a súa pensión. É dicir, as perspectivas non son nada halagüeñas.

Non á OTAN, non á guerra. Non máis gasto en armamento.

A defensa da cidadanía non se consigue dedicando os fondos públicos o lixo parasitario como son as armas e as instalacións militares, que ningún beneficio producen ás poboacións.

A defensa da cidadanía se consigue facendo investimentos e gastos sociais: vivenda pública en venda e aluguer a prezos razoables, construción e modernización de hospitais e centros de saúde públicos con prazas de persoal sanitario e auxiliar suficientes, creación de residencias públicas e centros de día para maiores e de xestión pública, aumento das pensións públicas mínimas ata niveis que permitan levar unha vida digna, programas de servizos públicos de atención no fogar e xantar na casa para persoas que teñan un certo grao de discapacidade, programas de transporte adaptado, dotación suficiente de profesorado nos centros de ensino e políticas de formación continuada dese profesorado, etc.

E por outro lado establecer políticas de aforro en defensa e seguridade pública racionais, como poderían ser: diminuír o número de membros dos altos cargos no exército, manter en uso o armamento co que se conta e non deixar que podreza e sexa inútil (estou pensando non tanques que se regalaron a Ucraína e que estaban inservibles), dedicar os grupos de vivendas non usadas e as construcións propiedade de Defensa non utilizadas para vivenda social ou para servizos de utilidade xeral á sociedade, unificar á Policía Nacional e á Garda Civil nun só corpo unificado e con mando único de Policía Estatal, o que reduciría a cúpula de mando global e territorial, unificaría os seus arquivos e multiplicaría a eficacia e a eficiencia policial e de mantemento da defensa da sociedade contra a delincuencia.

Son só algunhas das ideas que se me ocorren e que avantaxan con moito a defensa dos pobos en lugar de gastar moreas de cartos en armas que nos fan máis vulnerábeis e que só benefician ao complexo militar industrial e aos especuladores que se benefician do crecemento deste comercio armamentístico.

 Notas.-

[1] Eles, os da OTAN, falan de "investimento en defensa" non de gasto. Un investimento faise para crear riqueza, non para procurar aniquilamentos. Un gasto é algo non produtivo, que se consume conxunturalmente e que non serve máis que para manter un estatus produtivo. E no caso militar, un gasto inútil; senón lémbrense da cantidade de carros de combate que tiña o exército español nos seus cuarteis, que se quedaron inútis por falla de uso e que posteriormente despois de volver gastar en reparalos foron doados a Ucraína para a súa defensa.

O Guernica, o Prado e a barbarie desvergonzada

        Durante o recente cumio da OTAN celebrado en Madrid, amais da desvergoña en se mesma da citada celebración da xuntanza dos bárbaros modernos e os seus lacaios comandados polo presidente do maior Estado criminal do mundo (os USA), producíronse algúns feitos tan vergoñentos como as propias decisións que a organización criminal de carácter militar tomou nesa reunión.

        Estou a falar dos xantares e a convivencia dos bárbaros coa cultura papeándose unha copiosa e luxosa cea, pervio concerto musical, baixo a atenta mirada das obras dos personaxes pintados por Velázquez, Goya, Tiziano, Rubens,... Barbarie contraditoria coa cultura que pretenderon facer pasar por un xesto de modernidade, cando na realidade non foi máis que unha mostra adicional da submisión do Goberno español aos EE.UU. Un comportamento comparable nas formas ao dos lacaios monicreques e ditadores xefes de Estado dalguns países africanos que se lucran a costa de manter aos seus pobos na pobreza, beneficiándose da corrupción, e sacando a relucir os seus luxosos autos Mercedes cando reciben a visita dalgun dos seus financiadores internacionais coa finalidade de amosarlles a súa grandiosidade.

 

        Pero quizá o feito máis vergoñento deste cumio desde o punto de vista social sexa o pousado das parellas dos distintos xefes bárbaros pousando no Museo Reina Sofía diante do Guernica de Picasso, unha obra realizada polo artista para denunciar a barbarie cometida na vila vasca pola aviación nazi, cómplice do criminal Franco; barbarie que non se diferencia en nada polas cometidas en Iugoslavia, Servia, Iraq, Afaganistan ou Libia (por mensionar as máis coñecidas) polos exércitos dos países eque conforman a OTAN ou pola proia organización. O cal aínda agrava máis o feito da escolla dese cadro.

        Posiblemente haxa quen estea a pensar que as parellas dos mandatarios non teñen a culpa, que elas e eles non fixeron máis que seguir o programa que lles marcaron. Pode ser, mais que se saiba ningunha desas persoas indicaron, nin antes nin con posterioridade ao feito, a súa desconformidade co despropósito.

        Como ten dito Daniela Ortíz, artista peruana con obra exposta no museo da pose da vergoña, "a OTAN quíxose apropiar do Guernica e son uns asasinos", ao tempo que amosaba a súa firme vontade de non colaborar cos cómplices da barbarie esixindo a retirada das súas obras da exposición do citado Museo Reina Sofía, posición que a honra. Chapeau, dona Daniela!

        Feitos coma estes dannos a mostra da pobreza intelectual, dunha escasa ética que non respecta as ideas dos artistas e da natureza submisa que mantén a clase política dirixente da España respecto a gobernantes foráneos. Certo é que se quen gobernara fora o Partido Popular, ou os seus compañeiros de extrema dereita de Vox, a modernidade manifestaríana facéndolle a ola en público e levando aos bárbaros e ás súas parellas aos campos de fútbol ou a corridas de touros. Dúas concepcións diferentes da cultura pero que no fondo en nada se diferencian.

        Unha indecencia en toda regra. Un flagrante atentado á cultura o presentar un binomio barbarie-museos.

        

 

Outra vez máis: OTAN NON! BASES FORA

A OTAN e os seus membros.

Esta semana está a celebrarse en Madrid un cumio da OTAN, organización á que podemos cualificar obxectivamente como criminal de carácter militar (máis adiante explico o por que do cualificativo de criminal), na que van estar presentes como parte activa xentes que se corresponden, a grandes trazos, con catro tipos diferenciados e complementarios de suxeitos: a) cualificados membros que forman parte das súa estrutura civil e militar; b) membros dos gobernos de diferentes países moitos dos cales teñen madeira de súbditos e lacaios ao servizo dos intereses do capitalismo internacional, entre eles membros do goberno español; c) o presidente dos Estados Unidos de América (USA), xefe supremo da organización militar; e d) Os invisibles, representados por políticos, militares e técnicos civís alí presentes.

Os primeiros son os encargados de planificar as accións que posteriormente son cualificadas pola ONU e as organizacións defensoras dos dereitos humanos coma violacións dos dereitos humanos ou crimes de guerra por violar o dereito internacional.

Os segundos son, fundamentalmente, aqueles que teñen madeira de súbditos e lacaios ao servizo dos USA (entre eles, como xa teñen abondo demostrado, os máximos dirixentes do PSOE e do goberno español) moitos dos cales participan tamén na aprobación dos desmáns organizados polos anteriores.

O terceiro, o señor Biden, é o actual director da orquestra otánica e presidente do país que dende a Segunda Guerra Mundial ten violado con maior frecuencia o dereito internacional e a soberanía dos distintos países, ben ao través da intervención directa do seu exército de asasinos militares, ben ao través das súas axencias gobernamentais de carácter civil e prácticas criminais ou utilizando ditadores monicreques ao través da CIA en distintos países do mundo. E que ademais persegue a aquelas persoas e organizacións que desenmascaran as súas prácticas criminais informando á poboación mundial da súa existencia e usando os propios documentos internos do país criminal (Julian Assange, o soldado Mining e o membro da NSA -de cuxo nome non me lembro- que rebelou o espionaxe indiscriminado por parte desa axencia sobre a poboación norteamericana e á marxe da administración xudicial). É dicir, o señor Biden é o presidente dos Estados Unidos de América, país delincuente internacional e impulsor da OTAN, a cuxo servizo e á defensa dos seus intereses económicos e estratéxicos está esa organización militar.

O carto dos membros presentes, os invisibles, son os que escriben a partitura que se vai tocar dirixida polo director da orquestra. Eles -maioritariamente ligados aos EE.UU.AA., son as grandes multinacionais da enerxía, o fondos de investimento internacional, a grandes empresas mundiais de armamento, a oligarquía financeira e os que se lucran a nivel mundial coa produción de alimentos e a fame de millóns de persoas no mundo (posiblemente me esqueza dalgunha clase de indesexable; as miñas escusas). Eles son, ao través dos seus voceiros alí presentes, os que lle van marcar á OTAN e ao seu director actual a partitura que deben interpretar conxuntamente cos resto dos músicos.

 Por que cualifico á OTAN como “organización criminal” de carácter militar?

Imaxino que a estas alturas abondaría o ter que aclarar o por que de definir á OTAN coma organización criminal. Pero vouno facer brevemente: unha organización que á marxe das disposicións da Organización das Nacións Unidas realiza accións de guerra e invasión de países soberanos, que bombardea poboacións civís indiscriminada e premeditadamente, que tortura e secuestra, que crea grupos terroristas para desestabilizar gobernos soberanos e tentar de xustificar as súas propias accións terroristas, etc., etc. ... non pode ser cualificada doutra forma que como criminal. Serbia, Iraq, Afganistán, Libia son casos na mente das persoas nas que baixo o amparo ou intervención directa das OTAN cometéronse todo tipo de estas atrocidades. En todas elas, realizadas á marxe da Carta das Nacións Unidas, amais de violar a soberanía dos países, as accións militares da OTAN provocaron vítimas civís, atacaron obxectivos claramente non militares, practicáronse torturas e toda caste de violacións dos dereitos humanos. Amais da súa participación directa na guerra de Bosnia entre 1992 e 1995, unha guerra cos claros obxectivos de desintegrar Iugoslavia e repartir as influencias económicas e estratéxicas entre os distintos países participantes no conflicto, bombardeando incluso obxectivos civís en Belgrado, daquela capital do estado iugoslavo.

Por iso: por violar as leis internacionais, por causar mortos como consecuencia desa violación e por atentar repetidamente contra os dereitos humanos a cualificación máis adecuada para a OTAN é a de organización criminal de carácter militar; e os seus dirixentes e membros que se apliquen o conto.

Amais destas haberá outras moitas operacións levadas a cabo polos seus servizos de intelixencia descoñecidas para o grande público, desde a creación de grupos radicais islámicos ata intervencións armadas e violentas, sobre todo en distintos países asiáticos e africanos, coa finalidade de desestabilizar gobernos non submisos. Estou pensando neste intre en Paquistán, Sudán ou Ucraína, por exemplo.

Se as mafias son consideradas organizacións criminais polas transgresións que realizan das leis con resultados de mortos como consecuencia das súas actividades, hai razóns máis que sobradas para aplicarlle -como mínimo- o mesmo cualificativo á OTAN.

O de “militar”, agás que un sexa unha mostra común diso en caqui ou verde, imaxino que non fai falla explicalo.

E supoño que tampouco terei que aclarar que as organizacións en si mesmas non son nada, son instrumentos cuxo carácter é decidido polas persoas que as dirixen e deciden cales van ser as súas actividades e os seus actos; así como as persoas e outras organizacións que poidan formar parte delas. Cada quen que lles poña, en referencia á OTAN, a esas persoas o cualificativo que considere. Eu téñoo claro.

E, como afirma Jordi Calvo Rufanges (eldiario.es,26 e 29 de xuño de 2022) “a OTAN, ao contrario do que afirman todos os asistentes ao cumio de Madrid, non promove a paz, senón que máis ben ao contrario animou a algúns dos seus membros a participar en guerras máis alá das súas fronteiras, en moitos casos coa bandeira da OTAN” levando a eses lugares “ o caos, a destrución e provocando centenares de miles de vítimas civís en Asia Central, Oriente Medio e o Norte de África”.

España e a OTAN.

No ano 1982, o goberno español da extinta Unión de Centro Democrático (UCD), presidido por Leopoldo Calvo Sotelo, decidiu a integración do Estado Español na OTAN. Nese mesmo ano o PSOE gaña as eleccións por maioría absoluta coa promesa suxerida do abandono da OTAN (“OTAN, de entrada NO”). No ano 1986 o goberno español, presidido por Felipe González (PSOE), se decanta decididamente por seguir na OTAN e formula un referendo no que a permanencia de España nese organismo militar estaría condicionado por tres cuestións: 1) A participación de España na OTAN non incluiría a súa incorporación á estrutura militar; 2) Manteríase a prohibición de instalar, almacenar ou introducir armas nucleares en territorio español; e 3) Procederíase á redución progresiva da presenza militar dos Estados Unidos de América en España. Neste proceso de consulta vinculante pertenza á organización militar do Estado Español nestas condicións foi referendada polo 52,5% das persoas participantes no mesmo, no que a participación acadou soamente o 59,4% do corpo electoral.

A día de hoxe, as condicións expresadas no citado referendo non só non se teñen cumprido en ningún dos seus aspectos, senón que todos eles téñense transgredido amplamente polos distintos gobernos habidos desde a data da consulta ata hoxe, gobernos presididos por Felipe González, José María Aznar, José Luís Rodríguez Zapatero, Mariano Rajoy e, na actualidade, Pedro Sánchez. Todos eles son culpables de ter incumprido o desexo vinculante da maioría dos participantes no citado referendo do ano 1986.

Pero non só non están cumpridas ao día de hoxe, senón que, segundo declaracións de Pedro Sánchez durante o actual cumio da OTAN, os efectivos militares dos EE.UU. en España van ser incrementados.

Do mesmo xeito, está anunciado polo presidente español do PSOE un aumento significativo dos gastos militares, que seguramente vai reducir outras partidas orzamentarias destinadas ao gasto social ou ao gasto en cooperación internacional para o desenvolvemento. Un cartos que ían ser produtivos vanse converter nun gasto improdutivo e parasitario. Porque do peto dos que se van beneficiar das guerras potenciais non vai saír, debido a que o goberno négase a elevar os tributos ás rendas máis altas; en troques, quen máis vai sufrir ese aumento do gasto vai ser a cidadanía que ten as rendas máis baixas e a clase traballadora que xa están a pasalo mal debido ao aumento descontrolado da inflación derivado do financiamento europeo das aventuras bélicas dos Estados Unidos de América e da intensa intervención dos especuladores multinacionais dos sectores enerxéticos para enriquecerse a costa de subverter o mercado.

Unha situación mundial que vai mudando.

Ata agora, o último documento estratéxico da OTAN era o aprobado no cumio celebrado en Lisboa no ano 2010. Pero dende aquela o mundo ten dado moitas voltas e as loitas e, igualmente, os intereses das distintas faccións da oligarquía presentes no mundo teñen mudado posicións, xerando numerosas contradicións e loitas políticas e económicas entre elas pola preeminencia e dominio dos seus respectivos intereses. Todas elas están a tratar de apuntalar o poder militar que serve a cada unha delas e tentando de asegurar posicións xeoestratéxicas para un posible conflito armado.

Se cada unha desas faccións oligárquicas fora un galo de curral, poderiamos dicir que neste intre son tres os galos na pelexa por controlar o galiñeiro mundial: os descarados, agresivos e dominantes galos dos Estados Unidos que estenden as súas ás coa ansia de dominar a totalidade do mundo; os escandalosos e agresivos galos rusos; e os calados e silandeiros galos chinos.

As inxustificables accións da OTAN e de Rusia no norte da Europa están a tensar dunha forma considerable as relacións internacionais. Os primeiros, ao incumprir os acordos acadados coa Federación Rusa no desmantelamento do chamado Pano de Aceiro (Telón de Acero, en español) sobre a contención da expansión da organización armada. Os segundos ao adoitar unha posición -ao meu entender equivocada- coa invasión e declaración da guerra a Ucraína sustentada na expansión da OTAN e nos desexos da Ucraína de formar parte da mesma (certo é que esta e os gobernantes monicreques ucraínos manexados por USA, sobre todo estes últimos, non facilitaron as cousas; como tampouco o fixo a escasa vontade da Unión Europea de tentar de pararlle os pes aos EE.UU. e á OTAN sabendo os perigos que a súa actuación comportaban e que posteriormente confirmáronse). Todo isto e que as axencias de intelixencia gobernamentais aliñadas con ambos contendentes fixeran das súas nos distintos países e rexións pertencentes á antiga URSS e agora “independentes” facilitaron o estoupido do conflito. Aí están as intervencións da CIA e o MI6 en Bielorrusia e a propia Ucraína para desestabilizar gobernos considerados pro-rusos e as protagonizadas polas axencias de intelixencia rusas e o seu propio exército en Chechenia e na propia Ucraína, sobre todo na rexión ucraína do Don Bass.

Certo que destas accións unhas saen na prensa que lemos no resto da Europa, dominada maioritariamente polos grupos mediáticos da oligarquía aliñada no bando euro-americano, que non informan de forma veráz da realidade e proporcionan unha información manipulada ou directamente falsa en favor de parte; e que para coñecer, ou aproximarse, á realidade das distintas actuacións hai que andar mergullando e contrastando polas redes (supoño que serán estas, nun prazo máis ou menos curto de tempo, o obxectivo a silenciar ou, polo menos, censurar por parte dos medios aliñados coa oligarquía financeira de cada bando; isto xa está a suceder agora en moitos sites da internet coas novas servidas por aqueles considerados coma pro-rusos no noso espazo xeográfico aínda que sexan persoas que viven e conviven nel e con perfecta legalidade facendo exercicio do seu dereito de expresión; e, tamén, coas novas e sites considerados como pro-otánicos no espazo xeográfico de influencia rusa). O mesmo pasaralle a quen recibe exclusivamente as novas por axencias ou informativos achegados ao outro bando en conflito.

Pero non debemos esquecernos, como xa teño apuntado máis arriba, da actitude submisa da Unión Europea diante das flagrantes e constantes transgresións dos acordos de distensión polos EE.UU. utilizando á OTAN como instrumento. Estaba claro que o que chegou podía chegar, que Rusia non se ía pregar á expansión militar da organización militar sen facer nada; que non ía permitir que Ucraína se aliñara formalmente cos EE.UU. e servira coma ponte para competir con tratamento privilexiado ou facerse coa totalidade ou parte do negocio que o gas, o petróleo e outros recursos naturais que deben traspasar ou proceder do territorio ucraíno para chegar aos distintos países da Europa ou para acceder ao mar de cara a ser transportado con medios marítimos. E esa resposta chegou; e o fixo en forma de guerra causante de miseria e morte para a poboación ucraína e miseria e carestía para a poboación auropea e rusa. Situación que está a supoñer, á súa vez, un maior enriquecemento para os dirixentes económicos dos EE.UU., un dos claros e non declarados obxectivos do país imperial e do seu instrumento militar. Pero a submisións dos dirixentes da UE, en contra do benestar da súa cidadanía e arriscándose a que o espazo xeográfico europea volva a ser escenario doutra gran guerra, esta vez posiblemente nuclear, fixo que Europa en lugar de pelexar por unha resolución negociada ao conflito, sen aliñarse con ningunha das partes en conflito directo, os dirixentes políticos europeos se decantaran por aliñarse cunha das partes agresoras e impulsar unha gran campaña de propaganda ao través da rede mediática do sistema e dos propios órganos da Unión, encabezados polas tristes e decepcionantes figuras de Josep Borrel, Von der Leyen e Charles Michel.

O cumio da OTAN en Madrid.

A piques de rematar a conspiración internacional para aumentar o poder económico e de agresión da actual oligarquía internacional dominante ao través da súa organización militar, OTAN, en Madrid, xa se coñecen algunhas das decisións adoitadas, tanto polo conxunto da indesexable organización.

E tamén, como xa se foi manifestando con feitos concretos e de forma acelerada desde a puñalada trapeira asestada polo PSOE e o goberno español ao pobo saharauí en complicidade con réxime sátrapa e criminal marroquí, a posición totalmente submisa do goberno español de coalición aos designios da política dos EE.UU. como podemos observar coas declaracións do gris ministro Albares e do Presidente Sánchez sobre un totalmente inxustificado aumento do gasto militar, unha maior presenza de militares ianquis en España, unha maior participación na organización militar, o criminal comportamento da policía de Marrocos cos migrantes subsaharianos gabado inicialmente polas autoridades españolas (incluso negando feitos contrastados en imaxes filmadas), etc. Todas elas perfectamente acordes coa política do estadounidense para o Norte de África, onde o réxime do antidemocrático e criminal de Mohamed VI é considerado como o seu principal aliado (e tamén do Estado Español, polo visto).

Que decidiu a organización de guerra en Madrid? A grandes trazos, porque a información non é moi fluída nin moi transparente, podemos establecer algunha das cousas que alí se teñen decidido:

1.- Ata agora tiñamos constatado que a organización militarista de agresión aos pobos soberanos pola conta dos EE.UU., que se escuda na suposta defensa da liberdade, infrinxía os seus propios estatutos e actuaba máis ala do ámbito territorial que os seus estatutos fixaban. Desde onte esa limitación territorial desapareceu e a OTAN se arroga a competencia de actuar militarmente alí onde os Estados Unidos de América consideren que están perdendo influencia e decidan facelo (en teoría onde decidan os seus órganos directores).

2.- A Federación Rusa, antes considerada aliada, pasa a ser considerada como a principal ameaza para Europa e para o mundo. Para elo se incrementa o gasto militar, a presencia militar USA en Europa e a presión sobre Rusia, aceptando as candidaturas de Suecia (Ai! Se Olof Palme erguera a cabeza!) e Finlandia de integrarse na organización armada, se se cumpren as condicións impostas por Turquía para aceptar a súa integración (fundamentalmente que os paises candidatos extraditen aos refuxiados políticos kurdos que residen nos seus territorios cara ao país antidemocrático que lles nega os seus dereitos: Turquía) . É dicir, esta integración suporía un punto máis de tensión e perigo de guerra en Europa; e todo coa finalidade de salvagardar os intereses económicos das industrias enerxéticas (petróleo e gas natural) e armamentísticas dos Estados Unidos de América; e non os intereses de seguridade e de paz para a cidadanía europea. (E non podemos descartar, tampouco, as intencións de levantar a agricultura máis subvencionada do mundo, a dos USA, por substitución dos cereais e forraxes ucraínos, pero disto aínda non hai datos e nada se pode afirmar; só facer especulacións).

3.- Os Estados Unidos tampouco queren deixar de mirar para un país que pode supoñer un claro perigo para o dominio económico e tecnolóxico da oligarquía á que ese país e a OTAN defende polo tanto decidiron considerar a China como unha ameaza potencial e poñen os ollos militares sobre ese país. Polo menos de momento o país oriental non usa os métodos postos en práctica por USA e Rusia sobre terceiros países, o que fai máis difícil xustificar que unha organización militar se centre nese tema. Pero todo se andará coa complicidade da City londinense, de Wall Street e do mercado de futuros de Chicago; todo iso acompañado do “Si, bwana” dos servidores e escravos das distintas partes do mundo e das intervencións dos servizos de intelixencia dos países otánicos naqueles territorios nos que na actualidade prima a influencia china ou, mesmo, na mesma China.

4.- Outra das cousas das que se ten falado en días anteriores ao inicio do cumio foi o da posibilidade de considerar aos movementos migratorios como potenciais ameazas para a seguridade e que, polo tanto, hai que controlar militarmente. Agás por unha pequena parte da poboación europea no seu conxunto, aquela parte retrograda claramente xenófoba, un pronunciamento claro neste senso non sería aceptado de bo grao. Polo que se camufla este aspecto cunha formulación máis difusa pero claramente pro violadora dos dereitos humanos. A que responde, senón, a actuación criminal da policía marroquí e a pasividade da policía española no valado de Melilla? Nin máis nin menos que á posta en práctica da política otánica sobre as migracións, xa de manifesto en varios frontes: en Turquía polo goberno teocrático de Erdogan cara ás refuxiadas sirias, en Libia polas mafias que gobernan ese país africano co apoio da Unión Europea e a OTAN e no Mediterráneo polas actuacións do FRONTEX e de unidades militares turcas da OTAN, todas elas actuacións contrarias á Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

         5.- Coa finalidade de esconder a súa submisión aos intereses dos Estados Unidos en política internacional, o goberno español tenta de presentar coma unha vitoria a suposta adopción do compromiso da OTAN de “defender o flanco Sur” como unha defensa de España diante das potenciais agresións de Marrocos. Moito triunfalismo que oculta unha declaración expresa de que nada, agás o control militar da migración desde os países de Oriente Medio e subsaharianos cara a Unión Europea; política que non cambia nada e que casa perfectamente coa actual política de negación do dereito de asilo aos refuxiados procedentes de países en conflito ou de países empobrecidos polo saqueo de materias primas e desenvolvemento ao que foron sometidos polo colonialismo europeo e coas políticas de confinamento das persoas en campos de concentración de Libia e Turquía. Teñamos en conta que o reino alauita é un aliado preferente dos USA no Norte de África; e que a estes impórtalle tres cogombros que ese réxime, ao igual que o de Turquía ou calquera outro que se pregue aos seus desexos, adoeza de democracia e non teña o mínimo respecto polos dereitos humanos. Teñamos en conta que son os EE.UU. especialistas en crear e potenciar réximes de carácter ditatorial e en practicar torturas, que o veñen facendo desde o remate da Segunda Guerra Mundial por todo o mundo, sobre todo en Latinoamérica e no Oriente Medio. Así que señores do PSOE: menos triunfalismo, que son vostedes penosos.

Xa veremos se mañá hai algo máis, polo momento manter que hai moitos motivos para seguir dicindo OTAN NON! BASES FORA! POLA PAZ, A LIBERDADE E A IRMANDADE ENTRE OS POBOS DO MUNDO!

 

Unha Unión Europea de dirixentes hipócritas, mentireiros e servos

            Hai uns días recibín unha comunicación de dun organismo de comunicación da Unión Europea, en concreto do centro de contacto Europa Direct. Un dos parágrafos, que reproduzo de seguido, con título de "La UE apoya a Ucrania" da unha mostra bastante aproximada da cualidade das persoas que conforman os distintos órganos políticos de goberno executivo da Unión Europea (UE) e da falta total de ética deses suxeitos, así como a súa total submisión a uns intereses externos e contraditorios cos da maioría da poboación dos países que conforman a Unión; amais da hipocrisía, a capacidade de mentir e a súa actitude de perfectos servos dos "amos" aos que realmente serven.

                O texto ao que me refiro, en español que é unha das linguas oficiais da UE, é o seguinte:

"La UE apoya a Ucrania
El ataque militar no provocado e injustificado de Rusia a Ucrania del 24 de febrero de 2022 constituye una violación del derecho internacional y de los principios de la Carta de las Naciones Unidas. Socava la seguridad europea y mundial y pone de manifiesto un desprecio total hacia la vida humana. Los civiles están pagando el precio más elevado; en la actualidad, alrededor de 13 millones de ucranianos son objeto de desplazamiento interno o están buscando refugio en el extranjero. La UE ha acogido a más de 5,4 millones de personas que huían de la agresión de Rusia y les ha proporcionado alimentos, alojamiento, atención sanitaria, educación y oportunidades de empleo.

La solidaridad europea en acción está apoyando al pueblo ucraniano por medio de ayuda humanitaria directa, asistencia de emergencia en materia de protección civil y ayuda en la frontera, y les está concediendo un estatuto jurídico claro que permite a quienes huyen de la guerra recibir protección inmediata en la UE."

             Como podemos observar os feitos de partida da comunicación parten da realidade acontecida cos inxustificados ataque e invasión de Ucraína por Rusia, á marxe do dereito internacional e do respecto dos dereitos humanos, da existencia de damnificados civís e da xeración de multitude de refuxiados e vítimas entre a poboación ucraína. Mais partindo de feitos reais e contrastados pasan ás conclusións falsas e hipócritas, auto instalándose en hipotéticos salvadores da democracia e dos dereitos humanos, ocultando feitos e, incluso, a propia actuación da UE en países onde teñen acontecido procesos semellantes.

            O ataque e invasión de Rusia a Ucraína.

            Certo é que o ataque militar da Federación Rusa a Ucraína non parece nada xustificado e constitúe un feito de agresión a un país soberano á marxe do dereito internacional; e como tal debe ser condenado. E, amais, debe ser condenado non só por constituír unha transgresión da soberanía e das leis internacionais senón polos efectos que está a ter nunha poboación civil que está a ser utilizada como refén polo exército ruso, cometendo continuadas transgresións -como se ten demostrado- da convención de Xenebra en relación coa poboación non combatente.

            Pero non é só o exército de Putin quen comete barbaridades. Está contrastado por xornalistas free lance e tamén fíxose eco algún xornal norteamericano (aínda que os medios europeos maiormente non se fagan eco) que os do exército ucraíno non son precisamente uns santiños de pau, sobre todo os membros da brigada nazi que forma parte do exército regular e os mercenarios contratados por este ou pola OTAN, e que tamén cometen dabondo atropelas contra a poboación rusófila do país invadido, que son constante obxectivo -tamén- da violación dos dereitos humanos. E, en ambas as dúas partes, son as mulleres as que levan a peor parte. Disto, do relativo ás actuacións irregulares e ilegais da parte militar ucraína, a UE non di ren. 

            Tamén é unha certeza que as razóns que Rusia esgrime para xustificar a invasión de que a OTAN incumpriu os acordos aos que Federación Rusa e a organización militar chegaron no momento do desmantelamento do réxime da extinta Unión Soviética e a reinstauración dunha economía capitalista en Rusia é totalmente verdadeira. Como é certo que a información sobre estes incumprimentos é case inexistente na "democrática e libre" prensa europea e norteamericana, e que aqueles documentais ou informacións que amosan a orixe da decisión invasora de Rusia ou ben son censurados por ser considerados "pro-rusos" ou ben son directamente ocultados; un destes é un documental do prestixioso director de cine norteamericano Oliver Stone sobre Ucraína, titulado Ukraine On Fire, realizado desde unha perspectiva histórica e os recentes sucesos impulsados pola CIA nos anos 2012 e 2013 utilizando organizacións paramilitares nazis ucraínas para impoñer os intereses norteamericanos no país que pode axudar a entender as orixes do conflito e as implicacións históricas dos gobernos ucraínos cos réximes nazis.

              Aínda así, e por moito que as razóns históricas aducidas sexan certas, non se pode xustificar a invasión de Ucraína baixo ningún pretexto. E menos cando as máis afectadas son as poboacións civís. Como tampouco é xustificable a persistente intervención en terceiros países das axencias de intelixencia americanas coa finalidade de desestabilizar gobernos, moitas veces creando, armando ou utilizando grupos radicais islámicos ou grupos de ideoloxía nazi. Pero claro, os membros da CIA son uns asasinos e dos asasinos nada bo pódese esperar; e aínda son máis responsables e criminais quen os ampara e ordena.

             A hipócrita política cara ás persoas refuxiadas.

            Pero o máis sangrante é o autobombo e propaganda que a Unión Europea se fai a conta das persoas ucraínas refuxiadas. Coido que é loable, moi loable, que se dea refuxio ás persoas que por mor da guerra teñen que saír do país para poder vivir; e isto parece que se está a facer ben, que a UE ten unha política decidida e organizada de acollemento dos refuxiados ucraínos; que animan ao conxunto da poboación europea a acoller ás persoas que escapan da guerra y que se están a dotar axudas para os fogares que acollen a estas persoas. 

Pero o sangrante é que a toda esa xente aos que se lle enche a boca falando de acollemento de refuxiados por causa de guerras ilegais, esa xente a cuxo fronte está a presidenta da Comisión Europea, o presidente do Consello Europeo e o flamante Mister PESC, está a financiar ao antidemocrático réxime de Turquía (membro da OTAN) para que conteña nas fronteiras a milleiros de refuxiados procedentes da guerra de Siria e procedentes, tamén, do abandono no que (unha vez posto a salvo os seus intereses económicos e xeoestratéxicos) os "países civilizados" deixaron a milleiros de persoas de Afganistán que escapan duns gobernos talibáns e que acaban recluídos en campos de concentración (chámanlle de refuxiados) ás portas de Europa, nos que morren de fame e de frío ou son devoltos aos países de orixe nos que lles espera a morte ou algo peor ; unha UE que financia a piratas e a militares corruptos e goberno de Libia para que non deixen pasar cara a Europa ás persoas que desde África escapan da miseria cara ao noso continente en busca dunha vida mellor e que acaban afogadas no mar Mediterráneo ou sendo vítimas do tráfico de escravos en Libia despois de estar tempo pechados nos "campos de detención" financiados pola UE e administrados polo goberno fallido e corrupto de Libia. 

E esas persoas son igual de refuxiadas e cos mesmos dereitos que as procedentes de Ucraína, pero para a UE non parecen selo. E iso é un feito que coñecen perfectamente eses gobernantes europeos cuxa boca se enche de falar dos dereitos humanos, do acollemento de refuxiados e de democracia, da liberdade e da igualdade de dereitos, pero que o único que fan para solventar o problema dos refuxiados é pagar a quen os reprime, os mata, os afoga ou os escraviza. E por riba se permiten enviar correos electrónicos aos cidadáns da Europa para vanagloriarse das súas actuacións!

            Así que señora Von der Leyen, señor Charles Michel e señor Borrel non veñan vostedes a contarnos milongas. Somos moitas as persoas que non comungamos con rodas de muiño; que consideramos que os organismos da Unión Europea non están a levar unhas políticas para favorecer as liberdades democráticas e os dereitos humanos; que vostedes non fan políticas tendentes a favorecer unhas mellores condicións de vida para a cidadanía da Europa e aos que por necesidade veñan doutros lugares do mundo (agás que estes sexan millonarios).

                E que vai pasar coas actuais refuxiadas ucraínas se a guerra se prolonga?

                Parece que por desgraza a guerra de Ucraína se prolonga máis do que se esperaba. E a min xúrdeme unha dúbida: que vai pasar coas persoas ucraínas refuxiadas en distintos países da Unión Europea se a guerra segue a prolongarse e vai máis alá do que os rexedores políticos da UE pensan, que decisión van tomar estes sen vergoñas? Porque o da súa humanidade xa vemos como é. Vemos o trato que os órganos e os polítcos que dirixen a Unión Europea que dan a refuxiados doutros conflitos bélicos e humanitarios. Polo que non cremos na súa propaganda de humanitarismo e de dereitos de refuxio. Son vostedes, desde este punto de vista, impresentables.  

            Políticas da UE: para os máis ricos e poderosos.

                Somos moitos, tamén, os que consideramos que están vostedes a facer políticas destinadas a favorecer os intereses económicos dos máis ricos (e non só os europeos) e os intereses militares e estratéxicos dese país, os Estados Unidos, cuxas bases e poderío está baseado desde a súa fundación ate hoxe no xenocidio dos pobos nos que o seu territorio se asenta, no seu enriquecemento a conta da escravizar a africanos levados alí contra a súa vontade para ser tratados como animais, na agresión aos diferentes pobos do mundo, especialmente América Latina e do Caribe, e a organización de cruentos golpes de estado causantes de centos de miles de mortos.

                Por desgracia, iso é o que a "soberanía de Europa" é hoxe, e non o que nos contan pola TV e os xornais sistémicos. Pero tamén, por desgracia, tampouco son desexables nin a oligarquía rusa nin a oligarquía china disfrazada esta última de comunista. No fondo, ambos, países capitalistas coa mesma vontade imperial e os mesmos métodos que os Estados Unidos.

                Están destruíndo o mundo nas distintas frontes e nós, as persoas de a pé, estamos a consentirllo. Como non empecemos a darlles caña a todos estes elementos levámolo claro. Ah! E non estou a falar de exercer violencia, que nós non somos como eles. Tampouco estou a dicir que, dado que somos os máis febles, non teñamos dereito a utilizar todos os medios ao noso alcance para defendernos das súas agresións.

 

Solicitude ao cumio da OTAN de hoxe

 

        Hoxe, segundo souben pola radio, celébrase un cumio da OTAN. Onde, non o sei, mais é o de menos.

        Eu quixera pedirlles un favor a todos os participantes, agás aos currantes de a pé: conserxes, botóns, mensaxeiros, tradutores, ...; é dicir, agás todos os que nin pinchan nin cortan.

        E a miña petición é a seguinte:  POR FAVOR: SUICÍDENSE! Son todos vostedes un perigo para a seguridade e a liberdade do mundo. E como vostedes declaran querer salvagardala, non dubido que accederán á miña petición. Certo que non son os únicos que poñen en perigo á humanidade; tamén os fillos de Putin do outro lado forman parte dese perigo mundial, polo que tampouco dubido en facerlle a mesma petición que lles fago a vostedes. Mais, aproveitando que vostedes hoxe están todos xuntos conspirando contra a seguridade e a liberdade dos pobos do mundo, fágolle a petición antes descrita a todos e a todas vostedes dunha soa vez. Repito: os bloques militares (e os exércitos en si mesmos) son un verdadeiro perigo para o conxunto da poboación; contribúan vostedes a desactivalo suicidándose.

        Non vou a abondar en datos nin países nos que a súa intervención supuxo unha verdadeira masacre para a poboación civil e, en numerosas ocasións, violacións do dereito internacional. Nin tampouco en que moitos dos seus directores civís e xenerais militares deberían ser postos ao dispor do Tribunal Penal Internacional para ser xulgados por crimes de guerra cometidos en diversos países (podemos citar, a modo de exemplo, á antiga Iugoslavia e Libia).

        Si, xa sei que o perigo non son vostedes sós. Tamén o son o resto dos bloques militares, como dixen antes. Pero é que vostedes, por riba, teñen o descaro de pregoar que o fan "no nome da liberdade". É certo que outros escúdanse en "querer desnazificar" países. E, claro, eu estou máis que seguro que en ambos bandos, na OTAN e nos "desnazificadores" rusos, hai verdadeiros nazis entre os seus integrantes militares de alto rango ou cargo (por certo que ambos discursos me fan lembrar aos abundantes e despreciabeis salvapatrias que pululan por estes pagos ibéricos). 

        E falando de nazis e fascistas, lémbrolle que hai pouco houbo denuncias nas institucións da Unión Europea da presenza de nazis españois entre a oficialidade dos seus servizos de información; e que moitos xeneralotes de nacionalidade española, xa retirados, ao incorporarse á vida civil pasaron a formar parte de partidos e organizacións como Vox, de claro talante e ideoloxía de extrema dereita ou nazi-fascista. O cal non fai máis que darlle a razón a esas denuncias.

        En fin, e para rematar, reiterarlles a miña petición: Por favor, suicídense. Farán vostedes un impagable servizo á humanidade. E si se levan con vostedes a todos os fabricantes e traficantes de armas (supoñendo que sexan diferentes), o servizo será completo. Desexo e espero que vostedes me comprazan.

            Desexándolles, entre tanto, que sexan vostedes todos e todas atendidos polos mellores médicos e asistidos polos mellores avogados, reciban un saúdo cabrón da miña parte.

Como non nos chegaban os crimiais ianquis, chegan os criminais rusos

            No pasado 29 de xaneiro escribín neste espazo un artigo titulado "Ucraína: Rusia, os Estados Unidos e a OTAN"; nese artigo eu tiña feita a seguinte reflexión: "Logo, non nos creamos todo o que nos contan sobre o que está a acontecer en Ucraína. A maioría son mentiras, sobre todo o que se refire á potencial invasión do país por Rusia". É máis que evidente que, á vista dos feitos, estaba moi equivocado. No día de onte Rusia ten invadido territorio ucraíno. Amais, esta intervención ilegal utiliza as xa coñecidas escusas dos imperialismos de "defensa da poboación", "defensa da liberdade fronte ao nazismo" ou calquera outra que xa nos soa de cando os Estados Unidos invadiron ou interviron noutros países para mudar os gobernos e poñelos á súa conveniencia. O mesmo que no pasado tamén facía a extinta URSS, a partires de Nikita Jrushchov, coa invasión da antiga Checoslovaquia e as ameazas a Hungría e outros países "da súa área de influencia" que quixeran imitar a chamada Primavera de Praga.

             Certo que o da miña equivocación, tal e como se fora unha aplicación da fábula de Pedro e o lobo, veu determinada pola experiencia de ter que soportar mentiras e propaganda falsa e sesgada de forma continuada por parte das instancias norteamericanas e os seus altofalantes mediáticos; todas elas creadas pola intelixencia e a Secretaría de Estado dos USA e espalladas polo mundo ao través das "súas" axencias internacionais de novas e polos propios xornais dos distintos países que se aliñan dunha forma incondicional e acrítica coas posicións de Wall Street e o goberno ianqui.

 

        Non me vou estender no tema das intervencións militares ilegais en terceiros países para defender intereses económicos das empresas transnacionais; pero fago unha pregunta: ninguén se lembra dos famosos silos nucleares iraquís que deron lugar á Guerra de Iraq, iniciada mediante bombardeos indiscriminados de Bagdag o 20 de marzo de 2003, e que resultaron ser unha trola? Si, unha trola creada polos criminais de guerra que presidían, gobernaban e mandaban militarmente nos Estados Unidos e espallada, como se unha verdade incontestable se tratara, polas axencias internacionais de novas, a prensa acrítica e algúns gobernos monicreques, como o español e os doutros países da OTAN (lixo militar cun historial cumprido de intervencións inxustificadas e ilegais ao servizo da oligarquía internacional e inzada de militares fascistas -e nazis- nas súas liñas de mando). Unha trola que custou milleiros de mortos tanto en Irak como nos USA e outros países, que supuxo unha flagrante violación da legalidade internacional. Xa describín, no artigo ao que me refería ao principio, toda unha serie de intervencións ilexítimas e ilegais encabezadas polos USA e secundadas de algunha forma pola OTAN, polo que non me vou repetir.

         

        Onte Rusia, seguindo os exemplos sementados polos Estados Unidos no mundo, invadiu Ucraína e bombardeou cidades causando baixas persoais entre civís e destrución nos medios materiais que eses cidadáns ucraínos tiñan para satisfacer as súas xustas necesidades e aspiracións vitais. Criminais da presidencia, do goberno e do exército ruso deron orde de atacar un país soberano. E chámolle criminais porque o son; como tamén o eran os presidentes, gobernantes e militares que ordenaron bombardear e invadir Iraq.

             

    Teño lido crónicas que desculpan ata certo punto a intervención rusa baseándose no cerco militar ao que a OTAN está a someter a Rusia e ao incumprimento de certo tratado por parte de USA e a OTAN. Eu non dubido de que esa situación poida estar a darse, que ianquis e otánicos incumpran tratados que asinaron; como tampouco dubido de que os rusos tentan de afianzar polos medios que sexan a súa influencia en enclaves estratéxicos. Pero iso non xustifica a masacre dunha poboación, por moi pequena que sexa, nin a invasión militar dun país soberano. Non é para nada xustificado o ataque e invasión de Ucraína. E tamén aquí, como alí, aparecen as axencias e os medios que terxiversan, sesgan e falsifican a realidade para xustificar a actuación de Rusia en Ucraína; as axencias que difunden "novas" fabricadas polos diferentes servizos de intelixencia e os gobernantes rusos. Unha das principais é Russia Today (RT). Evidentemente que teñen a mesma credibilidade que Reuters ou Associated Press.

              É máis, non se xustifica que eses criminais belicosos teñan que inmiscuírse sen preguntar na soberanía de países que viven pacificamente sen o previo consentimento destes, que os inclúan nos seus tratados de guerra sen o seu consentemento, que tenten de dispor do seu futuro coma se foran pastillas de plastilina. Que tenten de poñer e quitar gobernos para moldealos e adptalos ás súas necesidades e non ás necesidades dos cidadáns que residen neses países. Pero claro, iso é o que fan os criminais: tratar de acadar o que queren aínda que sexa asasinando. Iso é o que fan os presidentes, os gobernantes e os militares de alta graduación dos USA, de Rusia e da OTAN.

            Unha das consecuencias contrastadas nestas "aventuras" militares dos estados e dos organismos militares poderosos é que a principal damnificada e prexudicada das actuacións belicosas dos exércitos é a poboación civil. E dentro desta, as que máis sofren son as mulleres. Os militares de baixa graduación tamén teñen baixas (son a carne de canón que utilizan os estrelados), pero xeneralotes de calquera nivel, coroneis, presidentes, gobernantes, etc., é dicir, os que deciden os ataques (pero tamén os dos mesmos rangos que os reciben) raramente son prexudicados nestas lides; máis ben saen sen despeitear. E moitas veces,  enriquécense a costa de que morran os seus soldados rasos e milleiros de persoas da poboación civil. E se non o cren, fíxense no caso do vicepresidente Cheney e os seus negocietes en Iraq.

                Os que adoitan saír con mal, aparte da poboación civil e os soldados rasos, son os que contan as barbaridades que nesas intervencións militares se realizan e os métodos que exércitos e gobernos utilizan para acadar os seus fins. E senón pregúntenlle á soldado Maining ou a Julian Assange. Por non falar do operador que denunciou os métodos de espionaxe xeneralizado a toda a poboación utilizados polos servizos secretos dos Estados Unidos á marxe da legalidade.

            En fin, coido que a mellor defensa da poboación mundial pasa por disolver os exércitos, destruír as armas de guerra e dedicar as fábricas de armamentos a elaborar artefactos e produtos útiles. Estou seguro de que todos e todas estariamos máis seguros e máis felices. Amais, os cartos improdutivos que xeran militares e exércitos (que normalmente supoñen un moi alto porcentaxe dos orzamentos dos países) poderían dedicarse a educación, investigación, medicina,... gasto social produtivo, en definitiva. Amais iso crearía multitude de postos de traballo para absorver aos soldados, suboficiais e oficiais de baixa graduación. Os demais, que se busquen a vida.

 

NON Á GUERRA!    OTAN NON!