OTAN: 5% do PIB para armas? Pero..., de que van!?

 

 

Na última conferencia da OTAN os dirixentes da mesma falaron de que cada país membro debería dedicar o 5% do seu Produto Interior Bruto (PIB) a gasto[1] en armamento; en teoría, "para garantir a seguridade dos países diante das tensións bélicas mundiais" (lease garantir o dominio xeoestratéxico e ideolóxico dos Estados Unidos de América -EUA- no mundo). A escusa baixo a que se pretende vender á opinión pública como necesidade ese gran gasto en armamento é a da seguridade, utilizando coma escusa os conflitos da Ucraína e os conflitos de Oriente Medio. 

A guerra na Ucraína. 

O primeiro é a guerra entre Rusia e Ucraína a causa da probablemente condenable invasión do país ucraíno e da ambición desmedida da OTAN e do Presidente Biden dos Estados Unidos de America (EUA); este último, coa intención de favorecer os negocios gaseiros dos seus achegados. Doutra banda, un conflito provocado pola propia OTAN, ao pretender expandir as súas bases, rachando o acordo asinado con Gorbachov de manter os límites da OTAN nos fixados cando a sinatura do acordo e pretendendo a integración de Ucraína na organización armada.

Todo isto, despois de intervir, ao través de servizos secretos de países da OTAN, no golpe de Estado para procurar un réxime ucraíno que favorecera os seus intereses (apoiándose en elementos e organizacións fascistas nun país que, dentro das tensións provocadas polas diferenzas fronteirizas con Rusia, vivía relativamente en paz e onde as primeiras medidas tomadas polo monicreque da UE e da OTAN foi a de ilegalizar aqueles partidos parlamentarios que disentían da forma na que o seu goberno estaba a afrontar coas áreas rusófonas ds Ucraína). Esta actitude da OTAN e dos EUA foi tomada por Rusia como unha provocación (e realmente así o é) e como un motivo para invadir, de forma inxustificada, Ucraína.

Non podemos esquecer que a actividade dos criminais servizos secretos na Ucraína foi clave para que no Maidan as organizacións fascistas se fixeran co poder e puxeran a sucesivas marionetas ao cargo da presidencia do país. Monicreques que se foron recambiando sucesivamente ata que conseguiron poñer na presidencia a alguén "presentable" diante da opinión pública, a Zelensky. 

Aparte do MI-6 inglés, a CIA ianqui, o DGSE -antes SDEDE-francés (todos eles cun amplo historial de crimes contra a humanidade no seu haber, case todos encubertos pero coñecidos) e os criminais doutros servizos secretos occidentais e pro-occidentais, que foron os que gañaron a batalla, tamén participaron nos intentos de secuestro da opinión maioritaria ucraína os servizos secretos rusos (FSB) e pro-rusos. Todos eles, sen excepción, participantes nos crimes contra o secuestro e masacre da cidadanía ucraína.

O expansionismo israelí baseado no xenocidio. 

O segundo elemento co cal a que eu denomino, polo seu historial, "organización armada de carácter criminal" pretende xustificar o aumento do gasto en armamento son as tensións no Oriente Medio. E aquí, non podemos esquecer que desde hai moito tempo esas tensións son cotiáns desde a creación do Estado de Israel. Pero esas tensións víronse agudizadas no mes de outubro de 2023, por mor da acción levada a cabo por Hamás en territorio palestino ocupado por Israel que serviu como escusa ao réxime nazi-sionista de Benjamin Netanyahu para iniciar o xenocidio palestino, significativamente e de forma cruel e indiscriminada en Gaza, pero tamén na Cisxordania e no Xerusalén Leste.

Pero non quedan aí as actividades armadas do goberno e o exército de Israel asentadas no xenocidio dos diferentes, sobre todo o pobo palestino, pero que se estende a toda comunidade árabe coa finalidade de consolidar o seu poderío na rexión. Despois dos numerosos e continuos asasinatos e homes, mulleres e crianzas na faixa de Gaza e dos asentamentos e ocupacións ilegais de territorio palestino en Cisxordania, tocoulle o quenda ao Líbano onde Israel volveu a quebrar a legalidade internacional para amedrentar á poboación árabe con base nos asasinatos e o xenocidio utilizando o bombardeo contra as poboacións civís coma medio. Posteriormente, e isto é quizá o máis grave, Israel bombardea ilegalmente Irán baseando as súas accións nunha suposta tenencia iraniana da bomba atómica (non esquezamos que o sionismo si ten bomba atómica, unha ilegalidade internacional máis do Estado de Israel). E, por último, baixo a escusa da defensa dos cristiáns drusos -impórtanlle a Israel unha merda os drusos- bombardean Damasco; tamén de forma ilegal.

Os apoio dos EUA.

 Temos que resaltar que ningún destes conflitos tería durado o que están a durar sen o apoio político e militar dos EUA, ao que podemos considerar cómplice das continuadas quebras da legalidade internacional cometidas en ambas áreas do mundo. Son os Estados Unidos de América os que fornecen a Israel das armas e bombas necesarias para cometer o xenocidio do pobo palestino e as armas coas que agriden, tamén quebrando a legalidade internacional, aos países do Oriente Medio. Igualmente, son os EUA os que están a soster, fundamentalmente, o seu monicreque Zelensky provendo armamentos cos que continuar unha guerra que o único que vai procurar é a miseria e miles de mortes aos ucraínos de Ucraína e das repúblicas rusófonas de Ucraína, vai procurar que as riquezas dos ucraínos vaian parar ás mans dos que, co beneplácito dos monicreques locais, negocien no seu nome as condicións para parar a guerra e dos mafiosos ucraínos que persisten no país ou que residen noutros países da Europa dedicándose a negocios de dubidosa  legalidade ou clara ilegalidade.

E, por moito que lle moleste a quen lle moleste, coido que se nos atemos aos feitos podemos dicir, sen risco de equivocarnos, que os Estados Unidos de América é un país delincuente. O cal xa sabiamos desde que en 1945 o Presidente Harry S. Truman, o primeiro presidente delincuente dos EUA desde a IIª Guerra Mundial, ordenou bombardear Hiroshima e Nagasaki con bombas atómicas a sabendas de cales serían as súas consecuencias.

Os apoios da Unión Europea ás políticas dos EUA

Pero estas actitudes e apoios dos EUA á criminalidade internacional con forma de goberno ou de exércitos regulares estou convencido de que non sería posible se houbera dentro da comunidade europea (non so da Unión Europea) gobernos que se opuxeran frontal e decididamente ás accións levadas a cabo contra a humanidade. Pero non, uns porque téñenlle medo ás reaccións que poida ter Washington (máis agora que están gobernado por un nazi irresponsable e bravucón) outros, porque no fondo comparten as actitudes racistas e xenófobas que subxacen nas políticas norteamericanas. E algún destes últimos exercen de palmeiros ou bufóns do Presidente dos EUA; podemos destacar aquí ao holandés Mark Rutte, secretario xeral da OTAN, que amais das funcións como comisario político dos EUA para Europa inherentes ao cargo que desempeña, empéñase en facer da súa presencia pública o papel de palmeiro de Donald Trump; outro destaque, menos evidente pero igual de pernicioso, é o da alemá que preside a Comisión Europea, a marioneta discreta dos EUA... (si, esa que devece porque aos migrantes que foxen da miseria e as guerras de Asia e África se lles encerre en campos de concentración como os que fixo a fascista Meloni), a señora Van der Leyen, á que tanto parece gustarlle apoiar as actividades xenocidas de Netanyahu como ás actividades encubertas dos EUA en Europa, así como as descaradas de manter a guerra en Ucraína para que aqueles aos que ela representa poidan participar do botín que os ucraínos teñan que pagar no futuro pola participación da Unión Europea no mantemento desa guerra de rapina.

E se aumentan o gasto en armas, que?

Por moitos que os gobernos dos distintos países da OTAN (e os de fora dela) nos digan que o aumento do gasto en armamento non vai influír nas previsións habidas sobre o gasto social, calquera observador (non economista nin entendido en finanzas) sabe que por unha vía ou por outra os importes adicados a investimento ou gasto social van diminuír sobre as previsións ou, no peor dos casos, diminuír sobre o actualmente executado.

Non nos vale que, no caso do Estado Español, Pedro Sánchez e membros do seu goberno nos digan que non van reducir o gasto e investimento social, cando é de Economía da ESO que as cifras manexadas non cadran; e menos cando as previsións son de que o actual goberno non poida aprobar uns novos orzamentos xerais do Estado. E recorrer a créditos extraordinarios para investir en sociedade civil sabemos que o PSOE non o vai facer; pero que recorrer a ese mecanismo para financiar a compra de artefactos de guerra cos que matar (eles din defensa, pero non é así) a non se sabe que inimigo para poñerse a ben co nazi Trump e o seu monicreque Rutte non lles quita o sono.

E as consecuencias do tan querido polos gobernos da dereita e os socialdemócratas das consecuencias do aumento do gasto parasitario en armamento (eles din defensa, pero non é así) xa o estamos empezando a ver.

En Francia, o seu ministro de economía, co apoio do primeiro ministro ultraliberal Macron, xa ten anunciado unha redución moi importante do gasto en pensións e no gasto público para poder mercar armamento e cumprir coas ordes do criminal Trump e do seu bufón holandés.

Na Unión Europea, a gran defensora de Netanyahu e o seu xenocidio, e Presidenta da Comisión Europea Van der Leyen e a súa comisaria de Asuntos Exteriores e Seguridade, Kaja Kallas (de orientación ultraconservadora) xa teñen anunciado un descenso nos importes dedicados a fondos estruturais e de apoio a sectores fundamentais para a economía de moitos países. 

A Galiza vai ter un problema polo descenso dos fondos dedicados á Política Agraria Común (PAC) e á pesca, que vai crebar multitude de actividades de pesca artesanal e de media altura así como de explotacións agrarias e sectores como o leiteiro e pesqueiro que están empezando a repuntar da crise das cotas impostas pola UE.  

Este cambio nos obxectivos económicos da Unión Europea, de diminución dos fondos de cohesión e nos fondos de desenvolvemento vaise cebar fundamental e negativamente sobre as clases máis desfavorecidas de cada un dos países que conforma a UE, sobre todo daqueles cun nivel medio de vida inferior á media europea, e vai a contribuír a aumentar as grandes diferencias sociais existentes entre a cidadanía dentro de cada país membro da UE e entre a cidadanía dos diferentes países da Europa. E o PSOE o sabe; é máis, unha dos seus membros e Comisaria Europea, Teresa Ribera, é copartícipe e corresponsable desta política de "agresión armamentística" capitaneada por Von de Leyen en favor da industria da guerra e da oligarquía mundial. A mesma comisaria que, sendo ministra do goberno español, deu o visto e prace á instalación de parques eólicos mariños nos caladoiros tradicionais da pesca artesanal de Galiza e o País Vasco, perxudiciais para o sector pesqueiro tradicional e favorecedor das grandes multinacionais a acuicultura mariña.

Noutros países xa están a falar de poñer en marcha ocupacións para pensionistas similares aos mini-jobs alemáns para poder baixar as pensións de xubilación e obrigar á clase obreira que deixou o pelexo nas fábricas ou no campo a acollerse a unha estafa dese tipo para poder subsistir de forma digna. No Estado Español xa se puxeron medidas, coa participación e consentimento de CC.OO. e UGT, para que as persoas poidan prolongar a súa vida laboral máis aló da idade de xubilación a cambio de miserias económicas; e, se non escoitei mal o outro día na radio, está previsto ou vixente (non o sei) que as persoas xa xubiladas poidan acceder a mini-jobs para mellorar a súa pensión. É dicir, as perspectivas non son nada halagüeñas.

Non á OTAN, non á guerra. Non máis gasto en armamento.

A defensa da cidadanía non se consigue dedicando os fondos públicos o lixo parasitario como son as armas e as instalacións militares, que ningún beneficio producen ás poboacións.

A defensa da cidadanía se consigue facendo investimentos e gastos sociais: vivenda pública en venda e aluguer a prezos razoables, construción e modernización de hospitais e centros de saúde públicos con prazas de persoal sanitario e auxiliar suficientes, creación de residencias públicas e centros de día para maiores e de xestión pública, aumento das pensións públicas mínimas ata niveis que permitan levar unha vida digna, programas de servizos públicos de atención no fogar e xantar na casa para persoas que teñan un certo grao de discapacidade, programas de transporte adaptado, dotación suficiente de profesorado nos centros de ensino e políticas de formación continuada dese profesorado, etc.

E por outro lado establecer políticas de aforro en defensa e seguridade pública racionais, como poderían ser: diminuír o número de membros dos altos cargos no exército, manter en uso o armamento co que se conta e non deixar que podreza e sexa inútil (estou pensando non tanques que se regalaron a Ucraína e que estaban inservibles), dedicar os grupos de vivendas non usadas e as construcións propiedade de Defensa non utilizadas para vivenda social ou para servizos de utilidade xeral á sociedade, unificar á Policía Nacional e á Garda Civil nun só corpo unificado e con mando único de Policía Estatal, o que reduciría a cúpula de mando global e territorial, unificaría os seus arquivos e multiplicaría a eficacia e a eficiencia policial e de mantemento da defensa da sociedade contra a delincuencia.

Son só algunhas das ideas que se me ocorren e que avantaxan con moito a defensa dos pobos en lugar de gastar moreas de cartos en armas que nos fan máis vulnerábeis e que só benefician ao complexo militar industrial e aos especuladores que se benefician do crecemento deste comercio armamentístico.

 Notas.-

[1] Eles, os da OTAN, falan de "investimento en defensa" non de gasto. Un investimento faise para crear riqueza, non para procurar aniquilamentos. Un gasto é algo non produtivo, que se consume conxunturalmente e que non serve máis que para manter un estatus produtivo. E no caso militar, un gasto inútil; senón lémbrense da cantidade de carros de combate que tiña o exército español nos seus cuarteis, que se quedaron inútis por falla de uso e que posteriormente despois de volver gastar en reparalos foron doados a Ucraína para a súa defensa.

Venezuela: (?) ou (!)

 

       Que é o que realmente pasa en Venezuela? Houbo “chanchullo” electoral? Son as actas presentadas pola oposición a Maduro falsificacións como este afirma? Son as afirmacións feitas desde o Estados Unidos de América (EUA) parte dunha campaña por manter e renovar os seus privilexios na rexión? Son as voces que en Europa se erguen contra Maduro parte da campaña dos EUA? Mais, que pintan en todo este panorama as declaracións feitas polo brasileiro Lula e outros dirixentes fiables de Latinoamérica considerando que Venezuela “debe facer públicas as actas”?

    Teño que confesar que todo este balbordo montado arredor dos resultados do proceso electoral venezolano do pasado 28 de xuño por unha parte me cabrea e, por outra, me mantén á expectativa e algo confuso. Sobre todo porque situacións, actitudes, acusacións, procedementos, etc., aínda que con moscas diferentes, son similares aos acontecidos nos pasados procesos electorais desde o primeiro mandato de Hugo Chávez. E o que é máis preocupante: a situación internacional na que terceiros países están a situar a Venezuela recae directa e negativamente sobre a cidadanía venezolana que está a ser sometida a privacións de todo tipo por decisións tomadas por persoas que non só non residen en territorio do país, senón que nen sequera teñen nacionalidade venezolana.

Un breve repaso aos mandatos iniciados por Hugo Chávez

          Dende a súa elección coma presidente no ano 1998, Hugo Chávez[i] dedicouse a poñer as riquezas e as potencialidades de Venezuela ao servizo dos seus concidadáns. Ata ese momento, no país rexido alternativamente polos social-cristianos, alianzas das dereitas ou polos autodenominados socialdemócratas, Venezuela era un país que tiña toda a súa riqueza natural hipotecada e ao servizo das grandes multinacionais norteamericanas. O seu petróleo, fonte de máxima riqueza servía para incrementar os beneficios das grandes petroleiras ianquis e para beneficiar economicamente a unha ínfima parte da poboación venezolana. O empobrecemento do conxunto da poboación do país era cada día maior; mentres a burguesía e os partidos clásicos (incluído o partido dos amiguiño socialdemócrata de Felipe González) seguían clamando contra as medidas de Chávez para facer recaer a riqueza das súas materias naturais no conxunto do país, así como das medidas previstas para facer medrar a calidade de vida dos venezolanos: expansión da educación, aumentos nos salarios mínimos, políticas de vivenda para as clases populares, reversión das licenzas de explotación dos ricos xacementos petrolíferos para que estes volveran á soberanía do país, cambios na constitución do tendentes a impedir o roubo legal da riqueza dos venezolanos, etc.

          Como era de supoñer, todo este tipo de medidas non eran aceptadas nin pola burguesía venezolana que se opoñía a perder os seus privilexios nin polo imperialismo dos Estados Unidos de América (EUA), principais beneficiados pola explotación dos pozos e dos xacementos petrolíferos e outras riquezas naturais do país nunhas condicións totalmente humillantes para o pobo de Venezuela, ao que ambos (EUA e oligarquía) querían manter nas condicións sociais e económicas de profunda pobreza e falta de instrución educativa.

          Este “descontento” das clases dominantes patrias e estranxeiras desembocou en múltiples intentos de desprestixiar internacionalmente ao goberno de Chávez e o dos seus sucesores, de declaracións do centro Carter[ii] sobre a falta de transparencia nos procesos electorais gañados por Chávez e de varios intentos de golpe de Estado organizados pola CIA (o primeiro intento de golpe de Estado no primeiro mandato de Chávez en combinación con algúns estamentos militares e as organizacións civís ao servizo dos intereses da alta burguesía e das multinacionais ianquis) con apoio da oligarquía venezolana. Moitos destes indesexables golpistas buscaron asilo nos EUA e na España; nesta última baixo o paraugas dos goberno do Partido Popular e na actualidade baixo a protección dos gobernos do PSOE.

          E así despois de cada proceso electoral: posta en cuestión dos resultados ou do proceso mesmo, tentativas de golpe de Estado, acusacións de represión cando os participantes ou dirixentes desas tentativas son detidos e xulgados, embargos ou incautacións en terceiros países de bens pertencentes ao pobo de Venezuela, campañas mediáticas dirixidas polo Departamento de Estado dos EUA e, ultimamente, replicada case ao pe da letra pola Comisión Europea e moitos dos gobernos de distintos países europeos. Un aspecto novo, aparecido no penúltimo proceso electoral de 2018, foi o recoñecemento de monicreques ao servizo dos EUA como mandatarios electos por parte dos países da UE, como é o caso do xa esquecido Guaidó (tristemente, tamén Pedro Sánchez e o goberno español da época recoñeceron a tal suxeito coma “presidente encargado”; cousa que non se sabe moi ben o que é nin o que pode facer, agás apropiarse de bens e fondos venezolanos depositados en terceiros países).

Son os desexos imperiais de Washington os condicionantes da situación venezolana?

          Situacións como as vividas polas persoas residentes na Venezuela de 2024 non unha novidade na Latinoamérica. Pola situación, que desde que Chávez accedeu á presidencia ata hoxe está a vivir o pobo venezolano, xa teñen pasado múltiples países do Sul e de Centroamérica cando as cousas non lle van ben aos EUA nas súas aspiracións de dominio xeoestratéxico ou de apropiación das riquezas naturais que pertencen aos distintos pobos dos países que conforma Latinoamérica, ao que os EUA consideran como o seu patio traseiro onde poden facer e desfacer ao seu antollo.

          Hai múltiples referencias na literatura política das distintas intervencións e secuestro da soberanía dos países de Latinoamérica polos Estados Unidos de América. Citar algúns deles: “Historia de las intervenciones EE.UU. en América Latina” de Carlos Hernández-Echevarría, publicado no ano 2019 no xornal dixital Rebelion; “Los ‘cambios de régimen’ propiciados por Estados Unidos. Antecedentes históricos”, de James Petras, publicado en Rebelion no mes de febreiro de 2019; “192 de intervenciones”, de Rodrigo Yedra, publicado en 2015 , no xornal Mirada al Sur (xa inexistente) e recollido nese mesmo ano polo xornal dixital Rebelión; “A 56 años del golpe militar. Relaciones peligrosas: Estados Unidos y el golpe militar”, artigo de Liliana O. Calo publicado no xornal La Izquierda Diario o 31 de marzo de 2020

          Cuba colonial, dos caciques o escravismo e a mafia ianqui,  Cuba de Castro (obrigada a botarse nas mans da URSS de Kruschev para poder manter a súa independencia), Nicaragua, Panamá, Ecuador, Venezuela, Chile, Arxentina, Colombia, Bolivia, Honduras, Brasil, Illa de Granada... todos eles países que teñen sufrido as tráxicas e dolorosas consecuencias da intervención directa ou encuberta e criminal dos Estados Unidos de América. Uns con intervención militar directa; outros sometidos a bloqueos, caos e potenciamento de golpes de Estado cruentos e sanguinarios (non estaría de máis repasar a obra “A doctrina do Shock”, da xornalista canadense Naomi Klein, moi documentada na “creación de ambiente” nos distintos países polos servizos secretos dos EUA para propiciar ditaduras militares ou simples cambios de goberno cara a outros que se preguen aos seus intereses).

          Entre os máis recentes, e que por cuestión de datas non están contemplados nos artigos máis arriba citados, podemos incluír os golpes xudiciais contra Evo Morales (Bolivia), a tentativa de golpe militar aos sucesores de Evo Morales, a destitución dun presidente electo de Perú mediante a técnica do lawfare; os múltiples intentos de golpe de Estado e de reverter -usando os apoios clásicos internacionais- os resultados das eleccións na Venezuela (e sempre coas mesmas escusas; e mesmo aquelas cuxos resultados foron contrastados por comisións independentes de observadores internacionais -non falo do Centro Carter, por suposto).

          Á vista dos precedentes, debemos pensar que efectivamente son os desexos dos EUA e da oligarquía multinacional de facerse coas riquezas petroleiras de Venezuela, así como os desexos da propia oligarquía venezolana de manterse nunha posición de parasitos ao servizo da nación imperial aínda a costa do empobrecemento da súa cidadanía, os que propician a situación actual e o bloqueo económico e político ao que os EUA e os seus socios europeos e latinoamericanos teñen sometido a Venezuela.

          E máis aínda se sopesamos a perda de poder, militar e económico, que os EUA están a ter no mundo. As ansias imperialistas dos americanos do norte están a sufrir grandes decepcións: perda de influencia económica en favor de China; a aparición dun réxime ditatorial na Rusia con capacidade de minguar a influencia EUA na Europa; a aparición de novos organismos económicos internacionais que escapan das directrices do Fondo Monetario Internacional (FMI), Banco Mundial (BM) e Organización Mundial de Comercio (OMC) que son os tres piares no que o capitalismo basea a súa hexemonía e dominación a nivel mundial; o cada vez maior número de países que se integran neses novos organismos (moitos destes situados no seu na América Latina).

          Hai analistas internacionais que sinalan que esa perda de influencia dos EUA no mundo fai que ese país use todos os medios ao seu alcance, sexan lexítimos ou non, sexan ilegais ou non, sexan sanguinarios ou non,... para apuntalar a súa influencia e o seu dominio no continente americano, apoiándose nunhas burguesías nacionais acostumadas a vivir de forma parasitaria a costa de empobrecer á súa cidadanía e mantendo o poder local apoiándose na forza militar ou nos aparellos corruptos de xustiza.

E o actual caso venezolano, que?

          Pois teño que confesar que estou moi confuso. As axencias internacionais de novas e as súas emisoras de radio e TV e os seus xornais, controladas pola oligarquía capitalista, insisten en que houbo chanchullo; o goberno venezolano di que gañaron as eleccións; unha parte da oposición venezolana (a que máis barullo fai nos medios internacionais) di que gañaron eles, e usan os mesmos argumentos de sempre polo que son moi pouco cribles; o goberno dos EUA di o mesmo que as axencias internacionais e que a oposición pouco crible, é dicir, non teñen credibilidade ningunha sobre todo tendo en conta a súa historia; os gobernos da Unión Europea din que non recoñecen os resultados mentres o goberno venezolano non ensine as actas electorais, pero tampouco teñen recoñecido expresamente as “actas” presentadas pola oposición (e temos que ter en conta que a Comisión Europea está presidida por Ursula van der Layen, unha fiel servidora dos intereses dos EUA en Europa como xa ten demostrado no caso de Ucraína e nos apoios ao xenocida Netanyahu, entre outras cousas). Esta posta en cuestión por Europa contrasta coa súa posición cara á actuación de Macrón, o pequeno novo Napoleón francés, que nega na práctica os resultados electorais de Francia ao negarse a nomear como xefe de gabinete a un membro da coalición gañadora das eleccións e con maioría na Asemblea Nacional Francesa, e que vai apoiar o mandato do seu novo primeiro ministro na organización fascista de Marie Lepen.

          Se só tivera en conta exposto no parágrafo anterior decantaríame sen dúbida algunha por quedarme coa versión do Goberno venezolano. Pero hai algún fleco que me ten desconcertado: a posición de Lula e de Petro, presidentes electos de Brasil e Colombia, que piden a Maduro que mostre publicamente as actas e que, de momento, non se pronunciaron sobre o recoñecemento dos resultados electorais. Podería mencionar a Boric, presidente de Chile, pero este estase a amosar como un peón da dereita transnacional e polo tanto non me ten credibilidade algunha.

          Se as cousas seguen así, dende logo que acreditarei a versión de Maduro, por moito que este home non sexa da miña devoción (desde aquilo do paxaro que lle falaba).

---

[i]     Deixo dúas ligazóns para que cada quen se quede co que máis lle satisfaga: 1) https://es.wikipedia.org/wiki/Hugo_Ch%C3%A1vez ; 2) https://www.cidob.org/lider-politico/hugo-chavez-frias ; Simplemente dicir que o da Wikipedia introduce numerosos xuízos de valor que parecen realizados desde a oposición ao “chavismo”.

 

[ii]    O Centro Carter é unha organización teoricamente non gobernamental, creada polo ex-presidente dos EUA Jimmy Carter e a súa dona Rosalin Carter, coa finalidade teórica de garantir que os procesos electorais realizados nos países de Latinoamérica fanse de forma limpa. Curiosamente, cando os resultados electorais dun determinado país non son acordes aos intereses económicos ou xeoestratéxicos dos EUA aqueles son postos en cuestión por esta “organización non gobernamental”, como así aconteceu en repetidas ocasións en Venezuela cando as vitorias do chavismo, contrastadas e validadas por outros observadores internacionais (da Unión Europea-UE-, incluídos), certificaron a legalidade e limpeza dos procesos electorais. Entre estes últimos, están todas as convocatorias electorais ou referendais realizadas en Venezuela desde 1998 ata as dúas últimas convocatorias (2018 e 2024) nas que todos os observadores internacionais agás os da UE e o mencionado Centro Carter non as respaldaron e asumiron ao pe da letra as críticas lanzadas polos gobernantes dos EUA.

 

Persoas Xubiladas da Galiza reclaman a paz e a fin da guerra na Ucraína

 Un grupo de 193 persoas xubiladas da Galiza teñen elaborado un escrito para denunciar a guerra de Ucraína, os intereses imperialistas ocultos no citado conflito e os prexuízos que esta guerra interesada está a xerar tanto na poboación ucraína -a máis prexudicada- como nas do resto da Europa, sobre todo ás clases máis desfavorecidas economicamente. Solicitan urxentes negociacións en busca de establecer a paz na rexión.

Este manifesto-protesta van facelo chegar ás seguintes institucións:

• Alfonso Rueda – Presidente da Xunta de Galicia;
•  Pedro Sánchez – Presidente do Goberno do Reino de España;
•  Ursula von der Leyen – Presidenta da Comisión Europea;
• Josep Borrell – Representante da UE para Asuntos Exteriores e Política de Seguridade; e
  
• António Guterres – Secretario Xeral da ONU.

 

TEXTO DO MANIFESTO

        A  guerra e a intervención política externa na Ucraína non comezaron en febreiro de 2022. A maioría dos ucraínos sempre mantiveron con Rusia unhas relacións de estreita colaboración política, económica, cultural e mesmo familiar. Porén, en 2004, seguindo a doutrina do antigo Conselleiro de Seguridade Nacional de EUA Brzezinski, que designaba a Ucraína como baluarte estratéxico contra Rusia, a OTAN tentou tomar o poder en Kíiv mediante a chamada “revolución laranxa”.

     En 2006 os electores rexeitaron o golpe, mais a intervención occidental continuou por outros medios. Aínda que o presidente electo Yanukovich tentou manter un equilibrio entre Occidente e Rusia, esa política tampouco foi do agrado dos EUA nin da UE. Así foi como a OTAN decidiu un novo golpe de estado en 2013-2014 (o Euromaidán) derrocando o goberno constitucional, facéndose co control total do estado ucraíno e promocionando os grandes oligarcas ligados a Occidente. Deseguido, rearmou o exército golpista e introduciu nos aparellos de seguridade diversos grupos fascistas e anti-rusos, como Azov ou Pravy Sektor, seguidores do nazi e criminal de guerra Stepan Bandera, colaborador das SS durante a Segunda Guerra Mundial.

        Os sucesivos gobernos golpistas dedicáronse a perseguir a cultura e o idioma rusos, maioritarios no leste do país, de Kharkov e o Donbass a Odesa, prohibindo os partidos políticos da oposición, ademais de incautar os seus bens, pechando os seus xornais e masacrando cidadáns disidentes. O terror fascista foi a causa da rebelión armada do Donbass, que obrigou Kíiv a asinar en 2015 o Acordo de Minsk II, apoiado pola ONU. Ese acordo (principalmente, retirada de armamento pesado e recoñecemento de autonomía política para o Donbass) nunca chegou a materializarse por parte ucraína. Ao contrario, durante o mandato do presidente Zelenski recruou a guerra no leste durante 2021-2022, con máis de dez mil mortos civís. Esta grave situación humanitaria foi a causa última da invasión rusa que non se pode condenar sen recoñecer simultaneamente as graves responsabilidades do goberno ucraíno e da OTAN no inicio das hostilidades. Signatarios do Acordo Minsk, como Hollande, Merkel e Poroshenko, recoñeceron en 2022 que asinaran para “gañar tempo” e poderen armar Ucraína contra Rusia. Alén de cínicas, esas declaracións teñen a virtualidade de desmontar a cantilena da “agresión rusa non provocada”.

        As consecuencias deste conflito están afectando gravemente ao resto dos pobos de Europa e do mundo. A consideración desta guerra como unha cruzada contra Rusia está minando as liberdades públicas, penando a disidencia política e impondo o pensamento único. As sancións indiscriminadas e masivas a Rusia, lonxe de arruinaren Moscova e de acabaren coa guerra, conseguiron disparar na UE o custo dos servizos públicos, a factura enerxética e dos alimentos, favorecendo os grandes consorcios económicos e empobrecendo as familias. As subvencións comunitarias non poderán manterse durante moito tempo e a implicación económico-militar da UE-OTAN na guerra xa está afectando gravemente o tecido empresarial galego e o comercio mundial, ameazando con levar moitas pequenas e medianas empresas á quebra, ademais de aumentar o perigo de confrontación directa cunha potencia nuclear como Rusia.

        O conflito ucraíno non pode ser desligado da continua expansión da OTAN cara as fronteiras rusas dende 1999. A propaganda desta organización militar afirmaba que fora creada para defenderse da ameaza soviética. Porén, ao pouco de desaparecer a URSS foi cando a OTAN iniciou o ciclo de intervencións militares en Iraq, Iugoslavia, Libia, Siria ou Ucraína (todos aliados rusos), demostrando que o seu obxectivo real é outro moi diferente. A intención de ampliación ao Pacífico coa intención de conter a China debuxa a OTAN como o brazo armado do imperialismo anglo-norteamericano, inimigo da paz e da cooperación internacional que é o que demandan a inmensa maioría dos países do planeta, a Acta Final de Helsinki e a Carta da ONU. As relacións internacionais non poden basearse no unilateralismo nin na imposición política, económica ou militar duns estados sobre outros. Esa política, como vemos, leva á guerra.

        Apelamos ás autoridades galegas, estatais e europeas a non contribuíren a prolongar máis esta guerra na Ucraína. Chamamos ao inicio de xestións diplomáticas no senso que reclaman dirixentes tan diferentes como a Unión Africana, Lula da Silva, Xi Jinping ou o Papa Francisco co obxecto de conseguir canto antes un cese ao fogo que leve a un acordo de paz definitivo.

POR UNHA PAZ XUSTA NA UCRAÍNA, POLA PAZ MUNDIAL, POR UNHAS RELACIÓNS INTERNACIONAIS MULTILATERAIS E COOPERATIVAS, NON AO HEXEMONISMO, NON Á OTAN

Outra vez máis: OTAN NON! BASES FORA

A OTAN e os seus membros.

Esta semana está a celebrarse en Madrid un cumio da OTAN, organización á que podemos cualificar obxectivamente como criminal de carácter militar (máis adiante explico o por que do cualificativo de criminal), na que van estar presentes como parte activa xentes que se corresponden, a grandes trazos, con catro tipos diferenciados e complementarios de suxeitos: a) cualificados membros que forman parte das súa estrutura civil e militar; b) membros dos gobernos de diferentes países moitos dos cales teñen madeira de súbditos e lacaios ao servizo dos intereses do capitalismo internacional, entre eles membros do goberno español; c) o presidente dos Estados Unidos de América (USA), xefe supremo da organización militar; e d) Os invisibles, representados por políticos, militares e técnicos civís alí presentes.

Os primeiros son os encargados de planificar as accións que posteriormente son cualificadas pola ONU e as organizacións defensoras dos dereitos humanos coma violacións dos dereitos humanos ou crimes de guerra por violar o dereito internacional.

Os segundos son, fundamentalmente, aqueles que teñen madeira de súbditos e lacaios ao servizo dos USA (entre eles, como xa teñen abondo demostrado, os máximos dirixentes do PSOE e do goberno español) moitos dos cales participan tamén na aprobación dos desmáns organizados polos anteriores.

O terceiro, o señor Biden, é o actual director da orquestra otánica e presidente do país que dende a Segunda Guerra Mundial ten violado con maior frecuencia o dereito internacional e a soberanía dos distintos países, ben ao través da intervención directa do seu exército de asasinos militares, ben ao través das súas axencias gobernamentais de carácter civil e prácticas criminais ou utilizando ditadores monicreques ao través da CIA en distintos países do mundo. E que ademais persegue a aquelas persoas e organizacións que desenmascaran as súas prácticas criminais informando á poboación mundial da súa existencia e usando os propios documentos internos do país criminal (Julian Assange, o soldado Mining e o membro da NSA -de cuxo nome non me lembro- que rebelou o espionaxe indiscriminado por parte desa axencia sobre a poboación norteamericana e á marxe da administración xudicial). É dicir, o señor Biden é o presidente dos Estados Unidos de América, país delincuente internacional e impulsor da OTAN, a cuxo servizo e á defensa dos seus intereses económicos e estratéxicos está esa organización militar.

O carto dos membros presentes, os invisibles, son os que escriben a partitura que se vai tocar dirixida polo director da orquestra. Eles -maioritariamente ligados aos EE.UU.AA., son as grandes multinacionais da enerxía, o fondos de investimento internacional, a grandes empresas mundiais de armamento, a oligarquía financeira e os que se lucran a nivel mundial coa produción de alimentos e a fame de millóns de persoas no mundo (posiblemente me esqueza dalgunha clase de indesexable; as miñas escusas). Eles son, ao través dos seus voceiros alí presentes, os que lle van marcar á OTAN e ao seu director actual a partitura que deben interpretar conxuntamente cos resto dos músicos.

 Por que cualifico á OTAN como “organización criminal” de carácter militar?

Imaxino que a estas alturas abondaría o ter que aclarar o por que de definir á OTAN coma organización criminal. Pero vouno facer brevemente: unha organización que á marxe das disposicións da Organización das Nacións Unidas realiza accións de guerra e invasión de países soberanos, que bombardea poboacións civís indiscriminada e premeditadamente, que tortura e secuestra, que crea grupos terroristas para desestabilizar gobernos soberanos e tentar de xustificar as súas propias accións terroristas, etc., etc. ... non pode ser cualificada doutra forma que como criminal. Serbia, Iraq, Afganistán, Libia son casos na mente das persoas nas que baixo o amparo ou intervención directa das OTAN cometéronse todo tipo de estas atrocidades. En todas elas, realizadas á marxe da Carta das Nacións Unidas, amais de violar a soberanía dos países, as accións militares da OTAN provocaron vítimas civís, atacaron obxectivos claramente non militares, practicáronse torturas e toda caste de violacións dos dereitos humanos. Amais da súa participación directa na guerra de Bosnia entre 1992 e 1995, unha guerra cos claros obxectivos de desintegrar Iugoslavia e repartir as influencias económicas e estratéxicas entre os distintos países participantes no conflicto, bombardeando incluso obxectivos civís en Belgrado, daquela capital do estado iugoslavo.

Por iso: por violar as leis internacionais, por causar mortos como consecuencia desa violación e por atentar repetidamente contra os dereitos humanos a cualificación máis adecuada para a OTAN é a de organización criminal de carácter militar; e os seus dirixentes e membros que se apliquen o conto.

Amais destas haberá outras moitas operacións levadas a cabo polos seus servizos de intelixencia descoñecidas para o grande público, desde a creación de grupos radicais islámicos ata intervencións armadas e violentas, sobre todo en distintos países asiáticos e africanos, coa finalidade de desestabilizar gobernos non submisos. Estou pensando neste intre en Paquistán, Sudán ou Ucraína, por exemplo.

Se as mafias son consideradas organizacións criminais polas transgresións que realizan das leis con resultados de mortos como consecuencia das súas actividades, hai razóns máis que sobradas para aplicarlle -como mínimo- o mesmo cualificativo á OTAN.

O de “militar”, agás que un sexa unha mostra común diso en caqui ou verde, imaxino que non fai falla explicalo.

E supoño que tampouco terei que aclarar que as organizacións en si mesmas non son nada, son instrumentos cuxo carácter é decidido polas persoas que as dirixen e deciden cales van ser as súas actividades e os seus actos; así como as persoas e outras organizacións que poidan formar parte delas. Cada quen que lles poña, en referencia á OTAN, a esas persoas o cualificativo que considere. Eu téñoo claro.

E, como afirma Jordi Calvo Rufanges (eldiario.es,26 e 29 de xuño de 2022) “a OTAN, ao contrario do que afirman todos os asistentes ao cumio de Madrid, non promove a paz, senón que máis ben ao contrario animou a algúns dos seus membros a participar en guerras máis alá das súas fronteiras, en moitos casos coa bandeira da OTAN” levando a eses lugares “ o caos, a destrución e provocando centenares de miles de vítimas civís en Asia Central, Oriente Medio e o Norte de África”.

España e a OTAN.

No ano 1982, o goberno español da extinta Unión de Centro Democrático (UCD), presidido por Leopoldo Calvo Sotelo, decidiu a integración do Estado Español na OTAN. Nese mesmo ano o PSOE gaña as eleccións por maioría absoluta coa promesa suxerida do abandono da OTAN (“OTAN, de entrada NO”). No ano 1986 o goberno español, presidido por Felipe González (PSOE), se decanta decididamente por seguir na OTAN e formula un referendo no que a permanencia de España nese organismo militar estaría condicionado por tres cuestións: 1) A participación de España na OTAN non incluiría a súa incorporación á estrutura militar; 2) Manteríase a prohibición de instalar, almacenar ou introducir armas nucleares en territorio español; e 3) Procederíase á redución progresiva da presenza militar dos Estados Unidos de América en España. Neste proceso de consulta vinculante pertenza á organización militar do Estado Español nestas condicións foi referendada polo 52,5% das persoas participantes no mesmo, no que a participación acadou soamente o 59,4% do corpo electoral.

A día de hoxe, as condicións expresadas no citado referendo non só non se teñen cumprido en ningún dos seus aspectos, senón que todos eles téñense transgredido amplamente polos distintos gobernos habidos desde a data da consulta ata hoxe, gobernos presididos por Felipe González, José María Aznar, José Luís Rodríguez Zapatero, Mariano Rajoy e, na actualidade, Pedro Sánchez. Todos eles son culpables de ter incumprido o desexo vinculante da maioría dos participantes no citado referendo do ano 1986.

Pero non só non están cumpridas ao día de hoxe, senón que, segundo declaracións de Pedro Sánchez durante o actual cumio da OTAN, os efectivos militares dos EE.UU. en España van ser incrementados.

Do mesmo xeito, está anunciado polo presidente español do PSOE un aumento significativo dos gastos militares, que seguramente vai reducir outras partidas orzamentarias destinadas ao gasto social ou ao gasto en cooperación internacional para o desenvolvemento. Un cartos que ían ser produtivos vanse converter nun gasto improdutivo e parasitario. Porque do peto dos que se van beneficiar das guerras potenciais non vai saír, debido a que o goberno négase a elevar os tributos ás rendas máis altas; en troques, quen máis vai sufrir ese aumento do gasto vai ser a cidadanía que ten as rendas máis baixas e a clase traballadora que xa están a pasalo mal debido ao aumento descontrolado da inflación derivado do financiamento europeo das aventuras bélicas dos Estados Unidos de América e da intensa intervención dos especuladores multinacionais dos sectores enerxéticos para enriquecerse a costa de subverter o mercado.

Unha situación mundial que vai mudando.

Ata agora, o último documento estratéxico da OTAN era o aprobado no cumio celebrado en Lisboa no ano 2010. Pero dende aquela o mundo ten dado moitas voltas e as loitas e, igualmente, os intereses das distintas faccións da oligarquía presentes no mundo teñen mudado posicións, xerando numerosas contradicións e loitas políticas e económicas entre elas pola preeminencia e dominio dos seus respectivos intereses. Todas elas están a tratar de apuntalar o poder militar que serve a cada unha delas e tentando de asegurar posicións xeoestratéxicas para un posible conflito armado.

Se cada unha desas faccións oligárquicas fora un galo de curral, poderiamos dicir que neste intre son tres os galos na pelexa por controlar o galiñeiro mundial: os descarados, agresivos e dominantes galos dos Estados Unidos que estenden as súas ás coa ansia de dominar a totalidade do mundo; os escandalosos e agresivos galos rusos; e os calados e silandeiros galos chinos.

As inxustificables accións da OTAN e de Rusia no norte da Europa están a tensar dunha forma considerable as relacións internacionais. Os primeiros, ao incumprir os acordos acadados coa Federación Rusa no desmantelamento do chamado Pano de Aceiro (Telón de Acero, en español) sobre a contención da expansión da organización armada. Os segundos ao adoitar unha posición -ao meu entender equivocada- coa invasión e declaración da guerra a Ucraína sustentada na expansión da OTAN e nos desexos da Ucraína de formar parte da mesma (certo é que esta e os gobernantes monicreques ucraínos manexados por USA, sobre todo estes últimos, non facilitaron as cousas; como tampouco o fixo a escasa vontade da Unión Europea de tentar de pararlle os pes aos EE.UU. e á OTAN sabendo os perigos que a súa actuación comportaban e que posteriormente confirmáronse). Todo isto e que as axencias de intelixencia gobernamentais aliñadas con ambos contendentes fixeran das súas nos distintos países e rexións pertencentes á antiga URSS e agora “independentes” facilitaron o estoupido do conflito. Aí están as intervencións da CIA e o MI6 en Bielorrusia e a propia Ucraína para desestabilizar gobernos considerados pro-rusos e as protagonizadas polas axencias de intelixencia rusas e o seu propio exército en Chechenia e na propia Ucraína, sobre todo na rexión ucraína do Don Bass.

Certo que destas accións unhas saen na prensa que lemos no resto da Europa, dominada maioritariamente polos grupos mediáticos da oligarquía aliñada no bando euro-americano, que non informan de forma veráz da realidade e proporcionan unha información manipulada ou directamente falsa en favor de parte; e que para coñecer, ou aproximarse, á realidade das distintas actuacións hai que andar mergullando e contrastando polas redes (supoño que serán estas, nun prazo máis ou menos curto de tempo, o obxectivo a silenciar ou, polo menos, censurar por parte dos medios aliñados coa oligarquía financeira de cada bando; isto xa está a suceder agora en moitos sites da internet coas novas servidas por aqueles considerados coma pro-rusos no noso espazo xeográfico aínda que sexan persoas que viven e conviven nel e con perfecta legalidade facendo exercicio do seu dereito de expresión; e, tamén, coas novas e sites considerados como pro-otánicos no espazo xeográfico de influencia rusa). O mesmo pasaralle a quen recibe exclusivamente as novas por axencias ou informativos achegados ao outro bando en conflito.

Pero non debemos esquecernos, como xa teño apuntado máis arriba, da actitude submisa da Unión Europea diante das flagrantes e constantes transgresións dos acordos de distensión polos EE.UU. utilizando á OTAN como instrumento. Estaba claro que o que chegou podía chegar, que Rusia non se ía pregar á expansión militar da organización militar sen facer nada; que non ía permitir que Ucraína se aliñara formalmente cos EE.UU. e servira coma ponte para competir con tratamento privilexiado ou facerse coa totalidade ou parte do negocio que o gas, o petróleo e outros recursos naturais que deben traspasar ou proceder do territorio ucraíno para chegar aos distintos países da Europa ou para acceder ao mar de cara a ser transportado con medios marítimos. E esa resposta chegou; e o fixo en forma de guerra causante de miseria e morte para a poboación ucraína e miseria e carestía para a poboación auropea e rusa. Situación que está a supoñer, á súa vez, un maior enriquecemento para os dirixentes económicos dos EE.UU., un dos claros e non declarados obxectivos do país imperial e do seu instrumento militar. Pero a submisións dos dirixentes da UE, en contra do benestar da súa cidadanía e arriscándose a que o espazo xeográfico europea volva a ser escenario doutra gran guerra, esta vez posiblemente nuclear, fixo que Europa en lugar de pelexar por unha resolución negociada ao conflito, sen aliñarse con ningunha das partes en conflito directo, os dirixentes políticos europeos se decantaran por aliñarse cunha das partes agresoras e impulsar unha gran campaña de propaganda ao través da rede mediática do sistema e dos propios órganos da Unión, encabezados polas tristes e decepcionantes figuras de Josep Borrel, Von der Leyen e Charles Michel.

O cumio da OTAN en Madrid.

A piques de rematar a conspiración internacional para aumentar o poder económico e de agresión da actual oligarquía internacional dominante ao través da súa organización militar, OTAN, en Madrid, xa se coñecen algunhas das decisións adoitadas, tanto polo conxunto da indesexable organización.

E tamén, como xa se foi manifestando con feitos concretos e de forma acelerada desde a puñalada trapeira asestada polo PSOE e o goberno español ao pobo saharauí en complicidade con réxime sátrapa e criminal marroquí, a posición totalmente submisa do goberno español de coalición aos designios da política dos EE.UU. como podemos observar coas declaracións do gris ministro Albares e do Presidente Sánchez sobre un totalmente inxustificado aumento do gasto militar, unha maior presenza de militares ianquis en España, unha maior participación na organización militar, o criminal comportamento da policía de Marrocos cos migrantes subsaharianos gabado inicialmente polas autoridades españolas (incluso negando feitos contrastados en imaxes filmadas), etc. Todas elas perfectamente acordes coa política do estadounidense para o Norte de África, onde o réxime do antidemocrático e criminal de Mohamed VI é considerado como o seu principal aliado (e tamén do Estado Español, polo visto).

Que decidiu a organización de guerra en Madrid? A grandes trazos, porque a información non é moi fluída nin moi transparente, podemos establecer algunha das cousas que alí se teñen decidido:

1.- Ata agora tiñamos constatado que a organización militarista de agresión aos pobos soberanos pola conta dos EE.UU., que se escuda na suposta defensa da liberdade, infrinxía os seus propios estatutos e actuaba máis ala do ámbito territorial que os seus estatutos fixaban. Desde onte esa limitación territorial desapareceu e a OTAN se arroga a competencia de actuar militarmente alí onde os Estados Unidos de América consideren que están perdendo influencia e decidan facelo (en teoría onde decidan os seus órganos directores).

2.- A Federación Rusa, antes considerada aliada, pasa a ser considerada como a principal ameaza para Europa e para o mundo. Para elo se incrementa o gasto militar, a presencia militar USA en Europa e a presión sobre Rusia, aceptando as candidaturas de Suecia (Ai! Se Olof Palme erguera a cabeza!) e Finlandia de integrarse na organización armada, se se cumpren as condicións impostas por Turquía para aceptar a súa integración (fundamentalmente que os paises candidatos extraditen aos refuxiados políticos kurdos que residen nos seus territorios cara ao país antidemocrático que lles nega os seus dereitos: Turquía) . É dicir, esta integración suporía un punto máis de tensión e perigo de guerra en Europa; e todo coa finalidade de salvagardar os intereses económicos das industrias enerxéticas (petróleo e gas natural) e armamentísticas dos Estados Unidos de América; e non os intereses de seguridade e de paz para a cidadanía europea. (E non podemos descartar, tampouco, as intencións de levantar a agricultura máis subvencionada do mundo, a dos USA, por substitución dos cereais e forraxes ucraínos, pero disto aínda non hai datos e nada se pode afirmar; só facer especulacións).

3.- Os Estados Unidos tampouco queren deixar de mirar para un país que pode supoñer un claro perigo para o dominio económico e tecnolóxico da oligarquía á que ese país e a OTAN defende polo tanto decidiron considerar a China como unha ameaza potencial e poñen os ollos militares sobre ese país. Polo menos de momento o país oriental non usa os métodos postos en práctica por USA e Rusia sobre terceiros países, o que fai máis difícil xustificar que unha organización militar se centre nese tema. Pero todo se andará coa complicidade da City londinense, de Wall Street e do mercado de futuros de Chicago; todo iso acompañado do “Si, bwana” dos servidores e escravos das distintas partes do mundo e das intervencións dos servizos de intelixencia dos países otánicos naqueles territorios nos que na actualidade prima a influencia china ou, mesmo, na mesma China.

4.- Outra das cousas das que se ten falado en días anteriores ao inicio do cumio foi o da posibilidade de considerar aos movementos migratorios como potenciais ameazas para a seguridade e que, polo tanto, hai que controlar militarmente. Agás por unha pequena parte da poboación europea no seu conxunto, aquela parte retrograda claramente xenófoba, un pronunciamento claro neste senso non sería aceptado de bo grao. Polo que se camufla este aspecto cunha formulación máis difusa pero claramente pro violadora dos dereitos humanos. A que responde, senón, a actuación criminal da policía marroquí e a pasividade da policía española no valado de Melilla? Nin máis nin menos que á posta en práctica da política otánica sobre as migracións, xa de manifesto en varios frontes: en Turquía polo goberno teocrático de Erdogan cara ás refuxiadas sirias, en Libia polas mafias que gobernan ese país africano co apoio da Unión Europea e a OTAN e no Mediterráneo polas actuacións do FRONTEX e de unidades militares turcas da OTAN, todas elas actuacións contrarias á Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

         5.- Coa finalidade de esconder a súa submisión aos intereses dos Estados Unidos en política internacional, o goberno español tenta de presentar coma unha vitoria a suposta adopción do compromiso da OTAN de “defender o flanco Sur” como unha defensa de España diante das potenciais agresións de Marrocos. Moito triunfalismo que oculta unha declaración expresa de que nada, agás o control militar da migración desde os países de Oriente Medio e subsaharianos cara a Unión Europea; política que non cambia nada e que casa perfectamente coa actual política de negación do dereito de asilo aos refuxiados procedentes de países en conflito ou de países empobrecidos polo saqueo de materias primas e desenvolvemento ao que foron sometidos polo colonialismo europeo e coas políticas de confinamento das persoas en campos de concentración de Libia e Turquía. Teñamos en conta que o reino alauita é un aliado preferente dos USA no Norte de África; e que a estes impórtalle tres cogombros que ese réxime, ao igual que o de Turquía ou calquera outro que se pregue aos seus desexos, adoeza de democracia e non teña o mínimo respecto polos dereitos humanos. Teñamos en conta que son os EE.UU. especialistas en crear e potenciar réximes de carácter ditatorial e en practicar torturas, que o veñen facendo desde o remate da Segunda Guerra Mundial por todo o mundo, sobre todo en Latinoamérica e no Oriente Medio. Así que señores do PSOE: menos triunfalismo, que son vostedes penosos.

Xa veremos se mañá hai algo máis, polo momento manter que hai moitos motivos para seguir dicindo OTAN NON! BASES FORA! POLA PAZ, A LIBERDADE E A IRMANDADE ENTRE OS POBOS DO MUNDO!