Investidura, poderes económicos e lixo mediático

         "Puigdemont va a sodomizar a todos los españoles en la Gran Vía con permiso de los socialistas". Así foi o meu espertar o día de hoxe: esta frase escoitada nunha emisora radiofónica e pronunciada por un, sen dúbida algunha, imbécil fascista. E o caso é que a culpa de ter escoitado tal cousa foi miña; e a causa foi unha mala operación co dial do aparato que fixo que, a iso das nove menos vinte da mañá, en lugar de saír a emisora que adoito escoitar acotío saírame ES-Radio, unha emisora da extrema dereita liderada por Jiménez Losantos e unha das preferidas dos fascistas hispanos.

        Pero así está o patio. En lugar da citada emisora podería ser calquera outro dos instrumentos mediáticos ou do integrismo relixioso que o capitalismo peninsular ten posto ao servizo da dereita fascio-franquista do Partido Popular ou do nazi-fascismo que representa Vox e os colectivos, seitas e organizacións ultracatólicas que o amparan.

O pánico do capital aos avances sociais e á perda de privilexios.

        E pasa que esa dereita indesexable ten un pánico atroz a que o goberno do Estado non caia nas súas mans, que sexa un goberno liderado polo PSOE coa presencia tibia de SUMAR e apoiado na súa investidura por forzas socialdemócratas nacionalistas e forzas nacionalistas de dereitas o que teña o encargo de formar o Goberno do Estado.

        O partido de Sánchez non sería un problema en se mesmo; despois de todo é un partido do sistema, un partido que aposta pola economía como condicionante de todo o demais e cunha orientación claramente liberal, lonxe de calquera vía socialdemócrata ou mesmo keynesiana e redistributiva da riqueza; un partido partidario das privatizacións dos servizos públicos, como xa ten máis que demostrado (desde a chamada "transición") ao longo dos períodos de goberno nos que lexislou apoiándose nas maiorías parlamentarias do seu partido con Felipe González e Rodríguez Zapatero. Períodos nos que se privatizaron numerosas empresas e servizos públicos, onde se entregaron os servizos de atención á dependencia a empresas privadas, onde se abriu a vía á privatización subvencionada do ensino público ao través da LODE, onde se modificou a Constitución para que fora prioritario devolver a débeda pública á atención das necesidades sociais do país, onde se entregaron de forma incondicional inxentes cantidades de fondos públicos aos bancos para o seu rescate sen a obriga e a esixencia expresa da súa devolución, etc., etc.  Podería ser o partido de Margaret Thacher ingleses ou o Partido Popular, pero non; foi a maioría parlamentaria e os gobernos do PSOE. O seus sucesores do Partido Popular (Aznar de Felipe González e Rajoy de Zapatero) non fixeron máis que afondar no camiño xa marcado desde o PSOE.

    Logo, o problema -se non é o PSOE- serán as forzas que poden condicionar a ese potencial goberno presidido por Pedro Sánchez. Non cabe dúbida de que as medidas que supuxeron maiores avances na redistribución das rendas e outras máis progresistas adoitadas polo anterior goberno de coalición PSOE-Unidas Podemos (UP) foron forzadas por Podemos e por Esquerda Unida dentro do goberno; e aprobadas co apoio dos votos parlamentarios de BNG, ERC, Compromís, CUP, Junts per Cat, PNV, ... sen cuxos apoios non poderían saír adiante. 

        Certo que tamén nese período se produciron retrocesos no eido das liberdades potenciados desde o PSOE como a reforma do código penal, con artigos destinados a criminalizar a protesta social, e a contrarreforma negativa da chamada "Lei do só o si é si", así como a incumprida promesa electoral de derrogación da Lei Mordaza. E no eido da economía, debemos reprochar ao Goberno PSOE-UP a privatización da xestión dos fondos de pensións públicas,  o empobrecemento da inmensa maioría futuros pensionistas e algúns aspectos da reforma laboral (por algo dixo o líder da CEOE ao PP: "a reforma laboral non se toca").

        Non cabe dúbida de que Pedro Sánchez e o seu partido van tentar de salvar calquera "tentación" de reformas progresistas no social e no económico; e que para iso van apoiarse en forzas de dereitas coma o PNV ou Junts per Cat, que teñen unha aversión natural e ideolóxica polos trocos sociais redistributivos e forman parte das familias económicas do ultraliberalismo, e procurar manter a raia ao partido de Yolanda Díaz (que xa non é a esquerda estatal de Julio Anguita) que posiblemente, ao non estar condicionada por unha socialdemocracia de esquerda coma Podemos, vai resultar máis maleable que no goberno precedente.

        De todas formas, é preferible un goberno deste tipo a un goberno do PSOE en solitario ou un goberno do Partido Popular apoiado por Vox. Isto último significaría un aumento da ofensiva contra as liberdades, contra a educación, contra a sanidade pública, contra os servizos públicos de carácter social e un aumento da represión contra as clases máis desfavorecidas, como xa se está a ver naqueles concellos ou comunidades autónomas onde está a gobernar o Partido Popular co apoio de ou con Vox; e, tamén, naqueloutras nas que o Partido Popular goberna en solitario, sen necesidade de acudir a Vox, onde se está a escorar dunha forma indisimulada cara a políticas segregadoras, favorecedoras dunha maior desigualdade social ao través dos tributos sobre os que teñen competencias e con continuadas agresións á liberdade de creación artística e de expresión cultural. Pero claro, dun partido fascio-franquista como é o Partido Popular e dun partido coma Vox nada bo se pode esperar para as maiorías sociais e para as liberdades democráticas. 

O "teatriño" da investidura.

        A cousa non está clara. A dereita segue coa súa estratexia de declarar coma un fraude á maioría do corpo electoral atribuíndose para se mesma o dereito dunha minoría parlamentaria a gobernar (PP, Vox, UPN, e Coalición Canaria). Seguen a pensar que o Estado Español é a súa finca privativa ("la calle es mía" dicía Manuel Fraga, franquista contumaz e fundador do Partido Popular).

        O lixo mediático controlado polo capital é un eco, ás veces aumentado, das falsas e demagóxicas argumentacións do Partido Popular e dos seus dirixentes. Tertulianos, columnistas, editorialistas, redactores, etc. destes medios están envorcados nunha campaña financiada polos seus accionistas maioritarios contra calquera goberno que poida supoñer progreso, liberdade e mingua das desigualdades no Estado Español. Ás veces, incluso, a súa cegueira e falta de profesionalidade e de respecto pola obxectividade informativa fai que algún deles meta a pata de forma flagrante, publique o que non debe e ás poucas horas elimine dos seus chats ou do seu xornal a publicación. Iso si, sen pedir desculpas ou rectificar a desinformación por el publicada. Por desgraza, neste Estado Español a maioría dos medios que se supoñen de información están nas mans dun capital manipulador que non dubida en mentir e manipular a información coa finalidade de acadar os seus propósitos aínda a costa de enganar deliberadamente aos seus lectores e aos seus subscritores.

        Pero no só é o lixo mediático, son tamén os que posibilitaron desde a cúpula do PSOE a privatización e o crecemento da desigualdade social en España os que se deixan a pel nos medios contra a posibilidade de que unha maioría parlamentaria condicione un potencial goberno sen maioría pesoera presidido por Pedro Sánchez. Os impresentables Felipe González e Alfonso Guerra seguen a ser cómplices (e xa levan anos) da dereita máis rancia do Estado; e agora, tamén, uníuse Virgilio Zapatero . E non podemos esquecernos dos aínda politicamente activos Lambán ou García Page, constantes versos soltos dentro do PSOE.

Cal será a solución legal para a formación dun novo goberno?

        Está máis que claro que, agás un xiro inesperado e suicida na dereita ultraliberal catalá de Junts per Cat, a proposta feita polo Rei de España para a investidura coma Presidente do Goberno non vai saír cara adiante. Que Núñez Feijóo vaise quedar coas ganas de ser Presidente do Goberno do Estado parece máis que claro, cousa que xa era nítida cando Felipe VI encargoulle a formación do goberno.

        A outra alternativa é que, unha vez rexeitado Feijóo pola maioría parlamentaria, o Rei de España encargue a Pedro Sánchez a formación de goberno. Este aspecto, de momento, tampouco está claro que poida saír para adiante. Neste intre, o PSOE só conta cos votos seguros dos deputados de Sumar e os seus propios; non é difícil que poida contar co voto do deputado do BNG, agás sorpresas por un ou por outro lado, pero serían importantes acordos con ERC e Junts per Cat para que estes se pronuncien favorablemente. E a cousa non é doada; por un lado as presións ás que o PSOE está sometido tanto interior coma exteriormente; e por outro lado, a alta volatilidade que de seguido está a demostrar a dereita nacionalista catalá.

        A última alternativa que contempla a lexislación, no caso de que non saia adiante a investidura de Pedro Sánchez, é a repetición das eleccións. Esta é a opción preferida pola dereita fascio-franquista e pola nazi-fascista; e tamén a preferida polo gran capital español. Igualmente, é a menos desexable desde o punto de vista da salvagarda das liberdades democráticas e do avance social. A razón? Pois a posibilidade de que se poida instaurar unha maioría de goberno da extrema dereita que representan Partido Popular, Vox e os seus satélites de Coalición Canaria e Unión del Pueblo Navarro; ou a posibilidade de volta a un bipartidismo abafante como o que temos sufrido desde a transición e ata a irrupción de forzas que realmente cren e practican a democracia no Parlamento Español.

        E por moito que haxa persoas non lles guste escoitalo, na actualidade, coa actual lexislación, o acadar maiorías realmente progresistas no Poder Lexislativo Estatal é a única posibilidade, entre outras moitas que definirían un Estado democrático e social, de:

• Acadar unha diminución das desigualdades sociais, de acadar un ensino democrático que non segregue ao alumnado por sexo ou renda; 
• De acadar unha sanidade pública universal e de xestión pública que se basee na prevención e non na curación e que non estea ao servizo das contas de resultados de grupos empresariais de saúde ou de aseguradoras;
• De ter servizos de atención ás persoas maiores onde estas sexan tratadas coma persoas e non coma obxectos ao servizo de grupos económicos ou fondos de investimento e se lles neguen os mínimos coidados básicos; onde non ocorra o que aconteceu en numerosas residencias de maiores durante a pandemia do COVID, que se lles negou asistencia sanitaria a numerosos maiores que provocou miles de falecementos;
• De acadar maiores cotas de soberanía para os territorios das nacións e das rexións que conforman o Estado Español, con respecto ás súas culturas, dereitos e idiomas propios. E onde algunhas delas deixen de ser unhas simples fornecedoras de primeiras materias que xeran riqueza fora dos seus territorios ou lugares a onde se levan exclusivamente industrias que esnaquizan o medio ambiente e as vidas dos seus habitantes;
• De acadar un sistema tributario progresivo, onde contribúan máis os que máis teñen (e, polo tanto, que máis se aproveitan do país) e que non recaia o groso da recadación tributaria sobre a clase traballadora e a pequena burguesía.
• De acadar a creación de bancos públicos que realicen políticas non usurarias como as que estamos a sufrir na actualidade por parte do oligopolio bancario.

        Veremos o que pasa.

         

Un candidato sen vergoña, incompetente e inutil

          Fica claro que o título refírese ao candidato á Presidencia da Xunta de Galicia que onte presentou a súa candidatura no Parlamento de Galicia no que hoxe vai facer valer a maioría absoluta do partido que el mesmo preside na Galiza, o filofranquista Partido Popular. 

          Non escoitei toda a presentación do seu discurso de investidura máis si me informei por medios de comunicación fiables do que o señor Núñez Feijóo tivo a ben comunicar ao conxunto dos parlamentarios e das parlamentarias presentes na cámara galega (prescindo, coma sempre, de TVG, RG, La Voz de Galicia, Faro de Vigo, El Correo Gallego, La Región, El Progreso e cousas polo estilo, que como xa teño dito máis dunha vez non gozan da miña confianza como medios para recibir información fiable).

          Polo lido ou escoitado nos diferentes medios aos que dou fiabilidade, cos que non necesariamente comparto a súa liña editorial pero que diferencian entre información e propaganda, Feijóo unha vez máis seguíu na súa liña de ofrecer fumo, cargar a outros cos seus propios males, volver ofrecer aquilo que leva dez anos ofrecendo e nunca fixo e renunciar a exercer as competencias que a Constitución Española vixente e o Estatuto de Galicia lle confiren coma exclusivas. 

          En primeiro lugar imos destacar o que xa o Partido Popular estatal e el mesmo levan facendo desde tempos inmemoriais. O primeiro que fai é cargar contra o goberno central por non centralizar medidas para combater a pandemia do coronavirus. Erre que erre. Que si as políticas do ensino eran diferentes segundo que comunidade autónoma, que si o Mº de Educación non exercía dirección común, que si... Hai que dicir que Núñez Feijóo, como político é un verdadeiro sen vergoña; e que como presidente dunha comunidade autónoma é un verdadeiro inutil e incompetente. 

          Por que é un sen vergoña? Porque mentres o goberno central exercía mellor ou peor, durante o estado de alarma e o confinamento, a dirección centralizada da loita contra o COVID-19 baixo un mando único para todo o Estado, Núñez Feijóo e o resto dos presidentes autonómicos do Partido Popular botaban chispas queixándose de que lles secuestraban as súas competencias. Na desescalada Núñez Feijóo e os demais filofranquistas territoriais solicitaban que se lles devolveran canto antes as competencias (cos resultados que xa todos estamos a ver na actualidade). Cando desde Madrid, a petición de don Alberto "el epidemiólogo mayor" como lle chama algún xornalista galego , puxeron a Galiza en posesión de todas as súas competencias, o daquela Presidente de Galiza e agora Presidente en funcións, á primeira que apareceu algunha dificultade botou a responsabilidade de controlar a mesma sobre os alcaldes, renunciando a dirixir desde a Xunta de Galicia a loita contra os problemas xurdidos na Mariña luguesa, seguindo el alegremente coa súa campaña electoral xa comezada no mes de marzo de 2020 e botándo os seus propios piollos sobre as costas duns rexedores locais sen orzamentos nin medios para controlar calquera medida real que puideran tomar. E a unha persoa que bota as cargas da súa responsabilidade sobre as demais só cabe cualificala, como mínimo, de sen vergoña.

          Por que é un inutil e un incompetente? Cando a pandemia volve a facerse forte na Galiza, coincidindo co inicio do curso escolar, o señor renuncia de facto ás súas competencias exclusivas e pretende facer culpable da súa ineficiencia e incompetencia para dirixir a Galiza a o goberno central. Aí temos unha consellería, a de educación, totalmente ineficiente; que pasa de cumprir os acordos que a súa propia titular asinara en xuño co goberno central e a maioría das comunidades autónomas do Estado, á que o da distancia de metro e medio mínimo entre alumnos na aulas e á que reducir os rateos alumnos-profesor non lle vai, unha persoa que di publicamente que non hai aulas para cumprir o que en xuño asinou... e todo porque non quer contratar máis profesorado nin dotar de medios tecnolíoxicos a docentes e a discentes ou implementar aulas prefabricadas alí onde efectivamente non é posible ter máis espazos que converter en aula. Mira ti que tivo tempo desde xuño a hoxe! Ou máis, porque calquera persoa por moi pouco avezada que sexa tiña que ter craro que no curso 2020-21 habería que tomar medidas que se distanciaran das que ata marzo pasado eran normalidade. Todo isto coa aquiescencia, o coa orde, de Núñez Feijóo ao que parece que a súa competencia exclusiva sobre educación quéimalle nas mans, que é incapáz de exercela e asumir as súas reponsabilidades. O mesmo pasa coa sanidade. Conclusión: é un incompetente e un inutil para dirixir Galiza (e coido que para exercer calquera cargo de responsabilidade de caracter público) Porque a unha persoa que é incapáz de facerse responsable do que dela depende os mínimos cualificativos que se lle poden atribuír son os de inútil e incompetente.

          Parece que no discurso de investidura de onte, o aspirante á titularidade da Presidencia da Xunta de Galicia, a dicir dun xornal ao que considero fiable, ao parecer fixo 20 promesas das que imos destacar algunha delas, porque teñen moita miga; non tanto polo que nelas se propón senón polo que falta ou polo peculiar das mesmas.

           A primeira que me chama a atención é a seguinte: reformular o Xacobeo 2021 para que sexa unha "ferramenta económica" na que a Comunidade poida "apoiarse". De entre todas as 20 promesas é a única que fai referencia á economía. Nun país con grandes problemas no sector naval, no que empresas do sector da automoción deslocalízanse ao norte de Portugal por falla de chan industrial para establecerse ou para abaratar o custo da man de obra (moitas veces empresas rendibles que teñen recibido moreas de cartos en subvencións públicas e ás que non se lle piden contas), cun problema moi grande na Mariña luguesa e nos lugares nos que Alcoa ten instalacións, con grandes problemas para o sector pesqueiro tanto de altura como de baixura, cun sector cultural que está a sufrir un descalabro monumental derivado das medidas tomadas pola propia Xunta (que se ven están sendo ineficaces) de cara a combater a pandemia,... e así poderiamos seguir ata o infinito. E a el, ao señor Feijóo, o único que lle interesa da economía é o Xacobeo. Manda carallo!

          Hai outra que da medo, por non dicir pánico: finalizar a "renovación integral" do Servizo Galego de Saúde como "absoluta prioridade" do mandato. E digo que da medo porque se é totalmente intolerable a situación á que os distintos gobernos de Núñez Feijóo levaron a sanidade pública, tanto na atención primaria como na atención especializada e hospitalaria. Que é o que van finalizar? Acaso van poñer nas mans de empresas que viven a conta da mala saúde dos cidadáns toda a estrutura sanitaria pública galega? Supoño que si, que ese é o obxectivo prioritario de Núñez Feijóo no eido da sanidade. Como diría un crente: que Deus nos colla confesados.

          Como ten que contentar á parroquia no tema do coronavirus, e como tanto el como a súa administración sanitaria estanse a mostrar incapaces e incompetentes para facer fronte á pandemia por fan outra "promesa": Implantar un novo sistema de test masivos a partir de mostras de saliva. Que polo que din moitos entendidos no tema ese tipo de test aínda son menos fiabeis que os serolóxicos, son test que teñen un alto índice tanto de falsos negativos coo de falsos positivos. A min lémbranme aqueles test masivos que "en paralelo" ao realizado no mes de xuño pasado polo Mº de Sanidade fixeron desde a Xunta de Galicia en plena campaña electoral, uns test masivos que os entendidos no tema cualificaron como pouco serios e coma inservibles. Non estamos en campaña electoral, só campaña de acoso e derribo do goberno central, así que xa nos esqueceremos desa boutade salivar coa que nos quer amenizar Feijóo a pandemia. 

          Tamén me chama a atención, tanto polo enunciado como pola súa pouca concrección a seguinte: desenvolver o "maior" Plan de Saúde Mental da "historia" da autonomía. Tendo en conta o mal tratamento que ata o de agora os distintos gobernos do Partido Popular na Galiza teñen realizado coa saúde mental só se me ocorre unha pregunta: quereramos Feijóo volver tolas a todas as persoas que vivimos na Galiza? A que dan medo?

          Un protocolo de relación entre as residencias de maiores e a rede sanitaria pública; e nova normativa que regule as condicións de apertura e actividade dos xeriátricos di que vai facer. Lémbranse agora! Cando as residencias privadas privilexiadas polas políticas e os políticos do Partido Popular na Galiza volven a ser morredeiros de maiores. Nada fixeron desde o fin da desescalada ata agora, por máis que familiares de usuarios dos citados establecementos e sindicatos de traballadoras esixiron a toma de medidas por parte da Consellería de Política Social. Volven a ser focos residencias xestionadas por Domus Vi e pola fundación do cura Moure. Seguen a aparecer problemas de COVID-19 nos establecementos residencias privados ou xestionados por empresas privadas. Impresentable. E ese señor que di ser e querer ser Presidente da Xunta de Galicia, que ten as competencias exclusivas sobre a xestión da dependencia e das políticas residenciais para maiores ao mesmo tempo que renuncia a exercelas e carga contra o goberno central ven dicindo que vai establecer unha nova normativa. A que andamos? Iso é, simplemente, incompetencia, inutilidade e oportunismo. E ao mesmo tempo di que, coa axuda que espera de Amancio Ortega, Galiza "contará coas sete mellores residencias de Europa" ; estará esperando, acaso, a que o presidente de Inditex lle quite as castañas do lume, como parece que xa fixo cos equipamentos hostpitalarios de diagnóstico do cancro? (e digo "parece" porque non teño confirmado que eses equipamentos estean xa nos hospitais públicos). E, supoñendo que se fan esas sete residencias "nas cidades máis importantes de Galicia", vainas xestionar directamente a administración pública dotandoas de medios e persoal suficiente ou vai pasar como está a ocorrir na actualidade cos equipos de diagnóstico axial computerizado que están a ser xestionados por fundacións de dubidosa utilidade? Poran nas mas do cura Moure ou de Domus Vi , ou doutras empresas da mesma ética e caste as supostas novas residencias?

          En fin, demostrado. Coma político podemos dicir que é un sen vergoña, un incompetente e un inútil o aspirante a presidir a Xunta de Galicia nos próximos catro anos.

Habemus goberno. É PSOE de fiar?

Esta entrada vai irse escribindo pouco a pouco e día tras día, mentres se conforma o novo goberno do Estado presidido por Sánchez e saído dun acordo con Unidas Podemos (UP). Hoxe é venres, día 10 de xaneiro de 2020, e parece que xa se empeza a confirmar aquelo que en dúas entradas xa bastante antigas eu comentaba (1): “O PSOE non é de fiar”.

E neste caso refírome ao cumprimento do denominado acordo entre os impulsores do novo goberno. Por unha parte, alguén ten filtrado aos medios, antes de que o Presidente do Goberno fixera os nomeamentos, os nomes das persoas que por parte de UP ían ter carteiras ministeriais e cales ían ser os altos cargos vinculados a esas carteiras. A meirande parte da fauna mediática coincide en sinalar como responsable das mesmas fontes procedentes de UP, mais ninguén o asegura de forma rotunda, agás aquela vinculada ao propagandismo franco-fascista. Ten senso que iso sexa así, mais non podemos descartar que esa suposta “infidelidade” teña a súa orixe en fontes internas da outra parte do acordo. Non sería nada estraño que houbera quen tratara de seguir a súa xeira de intentos de desprestixio do partido de Pablo Iglesias (e non falo necesariamente dos sectores ultra-felipistas do PSOE) e de xustificar o inxustificable; por exemplo o acontecido no día seguinte. Por outra parte, Pablo Iglesias, nunha entrevista realizada no programa El Intermedio e emitida cando xa o antedito era público, negouse a dar nomes dos ministrables e cargos gobernamentais por UP, atribuíndo a o Presidente do Goberno esa competencia. E logo, quen foi? (tamén pode ser que a alguén nomeado se lle fixera o cu gaseosa diante da certeza de ocupar un ministerio e botara as campás a repicar, o cal sería triste e diría moi pouco desa persoa). O caso é que a filtración ocorreu.

Trileros versus inexperiencia.

Parece que o acordo de goberno, na parte non escrita, contemplaba que o novo goberno do Estado presidido por Sánchez contaría con tres vicepresidencias unha das cales recaería no líder de Podemos, doutra sería titular a señora Nadia Calviño e unha terceira que non se sabía a ciencia certa en quen ía recaer. Cal non sería a sorpresa dos medios de información e, incriblemente tamén, dos dirixentes de Unidas Podemos cando desde Moncloa se anuncia unha carta vicepresidencia. Fica claro que as persoas que negociaron por Unidas Podemos non amarraron ben os acordos, que sufriron a súa inexperiencia diante dunhas persoas con moita experiencia no ámbito político que desexaban ter as mans o máis libres posibles para facer o que estimaran oportuno no futuro sen que puideran ser acusadas de rachar acordos.

A interpretación maioritaria da fauna mediática (desde a extremista da dereita ata a máis proclive ao goberno), aparte de valoracións doutra índole máis ideolóxica, era que esa cuarta vicepresidencia non pretende máis eclipsar a presencia de Pablo Iglesias dentro do goberno xa que a capacidade mostrada por este nas súas relacións públicas podería facer que a visibilidade da parte pesoera do goberno ficara eclipsada, sobre todo a dun Pedro Sánchez cuxas habilidades mediáticas está demostrado que deixan bastante que desexar e que con certa frecuencia mete a pata nas súas aparicións públicas. Amais, crúzanse as competencias da nova vicepresidencia de Transición Ecolóxica cunha parte da vicepresidencia atribuída a Iglesias (a da axenda 2030 e cambio climático). Algunhas fontes, desde dentro do PSOE, xustifican esta porcallada política (porque é unha verdadeira porcallada, digan o que digan) con que a creación de ministerios e organización do goberno é competencia do Presidente e que non estaba contemplada no pacto; cousa que ninguén nega, pero que estou seguro que retorce case ata afogar o acordo acadado polas partes. Cousas básicas e comúns no PSOE, que non só o fai nos acordos con outros senón tamén nos propósitos públicos electorais, cousas ás que eu, desde logo e con todo o calo que levo acumulado, non me dou acostumado; estas cousas non fan máis que afianzar a miña desconfianza no partido felipista español e provocarme náuseas; tantas como as que me provocan Vox, o Partido Popular ou a dereita catalá.

Engaiolados nun goberno.

A primeira xogada, a filtración dos cargos e ministerios de UP, parece (e digo parece) que foi bastante mal acollida por sectores do PSOE e achegados a el; pero os reproches non pasaron máis que de insinuacións. O mesmo ocorreu co retorcemento do acordo polo PSOE ao crear unha nova vicepresidencia que, aínda sen alporizarse en público, tampouco sentou moi ben en Unidas Podemos pero mantivéronse calados.

Xa estamos no luns 13 de xaneiro e ministros e ministras xa xuraron ou prometeron o seu cargo. Será un Consello de Ministros totalmente controlado polo PSOE, cheo de xentes de sentimento capitalista e ultraliberal polos catro costados, que van actuar de muro de contención das potenciais políticas progresistas e que van baleirar de contidos as potenciais intencións dos ministrables atribuídos a Unidas Podemos. Quen vai cortar o bacallau será o “Trío Liberal a Tope” desde os seus Ministerios de Economía, de Seguridade Social – Migracións – Inclusión, e o de Facenda.

A derrogación ou modificación progresista das reformas laborais do Partido Popular e do PSOE, que se supón se pretende impulsar desde o Ministerio de Traballo, vai ser bloqueada en parte polo liberal titular do Ministerio de Seguridade Social, Migracións e Inclusión, aspectos esenciais en calquera reforma laboral. Igualmente, este último ministerio vai deixar en auga de borrallas as aspiracións dos actuais e dos futuros pensionistas; vai condenar á pobreza extrema a todas aquelas persoas que están inmersas nun mercado laboral viciado, inmoral e inxusto nacido das dúas últimas reformas laborais. Se ben parece que si van derrogar a reforma das pensións de 2013, para nada se fala da de 2011 que fala da necesidade de establecer un “factor de sustentabilidade” e do aumento da idade de xubilación ata os 67 anos; en troque si falan (os ultraliberais) do alongamento da idade laboral e de considerar toda a vida laboral a efectos de cálculo da pensión; unha verdadeira desvergonza partindo dun partido que se autodefine coma progresista.

Ao Ministerio de Universidades se lle secuestra unha das partes máis importantes de calquera universidade, a parcela da investigación. Crease un Ministerio de Ciencia que vai ser controlado desde o PSOE. O de Universidades vai quedar ás expensas das decisións orzamentarias de Ministerio de Facenda e dos acordos aos que poida chegar cos da Ciencia, un controlado por persoa que durante a súa vida pública na Xunta de Andalucía caracterizouse pola falla de apoio orzamentario ás areas sociais de goberno, o outro por achegados ao PSOE. Dos fondos dotados por Facenda tamén dependen Igualdade e Consumo, que igualmente poden ficar baleiros de contido por canto as súas accións políticas van estar estreitamente vinculadas ás dotacións orzamentarias.

E xa temos falado da Vicepresidencias de Iglesias e de Transición Ecolóxica e os seus potenciais cruces no eido do medio ambiente.

Total, que a min dáme que en Unidas Podemos deixáronse tomar o pelo polo PSOE. Supoño que estas inconcrecións veñen determinadas polas ansias de tocar goberno e a curta experienciade na negociación política de uns , por unha parte, e a experiencia dos outros en colocar motos sen rodas como solucións óptimas de mobilidade veloz pola outra. Moitos anos, desde o ano 1976, estafando politicamente ao persoal.

E que saída lle queda a Unidas Podemos? Pois simplemente achantar co que hai. Se decide rachar o pacto, sairalle o PSOE dicindo que tanto querer para nada facer; e iso sen contar co custe electoral que para a coalición da esquerda socialdemócrata puidera ter. Se fican no goberno van facer o labor duns gregarios aos que só se lles vai lembrar porque non foron quen de levar a bo termo ningunha das súas propostas electorais máis coñecidas. Como mantiña alguén de dentro de Podemos, mais lles valía ter apoiado a investidura de Sánchez e manterse como unha oposición correctora pola esquerda, sen entrar de comparsas nun goberno para branquear a un partido que non é nin sequera socialdemócrata.

Cumprirá o goberno do PSOE os demais pactos asinados?

Imaxino que uns si, outros non en boa medida e outros tentará de esquivalos.

Os que teña acadado co PNV e con ERC, se queren seguir no goberno non terán máis remedio que cumprilos. O pactado son cuestións concretas, non xenéricas como o foron as máis importantes das acadadas con Unidas Podemos, e non lles fica outra que cumprilas. Amais tanto PNV como ERC coñecen perfectamente como se move a súa parella de baile.

O pacto acadado co BNG tamén é concreto nas obrigas comprometidas polo partido felipista; e o deputado do nacionalismo galego xa deixou moi claro que o seu apoio era de investidura non de lexislatura; e que a continuidade do mesmo ía depender do cumprimentos dos acordos acadados. Sinalar que a experiencia do BNG na confección de pactos é moi ampla, non son novatos recen chegados á política. E non esquezamos, tampouco, que xa tiveron ocasión de lidar co PSOE durante a transición e, tamén, tivérono como aliado de goberno na Xunta de Galicia o que lles proporciona un coñecemento moi valioso das posibles mañas trapalleiras coas que os outros pretendan xogar.

Respecto aos demais pactos non podo falar, porque os descoñezo. En todo caso, de ser un asinante de algún deles, eu estaría coa mosca detrás da orella.

A ver que pasa.

(1)
http://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html ; e http://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html

EN REALIDADE, QUE É O QUE A DEREITA QUERE?

Alguén debería de se facer a pregunta de que é o que realmente quere a dereita do Estado Español, tanto a nacionalista española como a nacionalista catalá. A resposta é sinxela: posuír o goberno aínda que non o teña acadado nas urnas, sexa cal sexa o seu ámbito territorial de actuación. O método: calquera lles vale; non teñen principios democráticos. E cando falo da dereita non estou a falar soamente das súas expresións políticas senón, o sobre todo, dos que están detrás das mesmas e de quen contribúe á sua formación e mantemento. Dos que teñen o poder, non dos que gobernan ou queren gobernar.

O principio clásico e histórico de todas as dereitas políticas é único: defender os privilexios da clase á que defenden a toda costa, sexa cal sexa o método que utilicen para acadalo. Usan métodos diferentes, pero todos eles tórnanse violentos para controlar e esmagar aos máis débiles. Unhas veces válense dos aparatos xudiciais (cuxos membros maiormente teñen a súa orixe nas clases máis podentes e maiormente están aliñados ideoloxicamente coa dereita extrema) para tratar de evitar que as urnas non lle dean a vitoria a quen promete medidas para evitar os abusos (dos bancos, da patronal ou das multinacionais) contra o país e a súa poboación; así o fixeron os mentores de Bolsonaro no Brasil e tamén parece que pretenden facer os mentores do franquista Partido Popular, de Ciudadanos e dos nazi-fascistas de Vox na actualidade e no Estado Español.

Se os mentores e organizadores da dereita política consideran que os seus intereses corren serio perigo e que non lles resultan os seus artificios ao través das leis e do aparello xudicial, non teñen ningún recato para recorrer a salvapatrias uniformados para dar golpes de Estado ou forzar cambios nas orientacións políticas dos gobernantes non afectos; por poñer algúns exemplos, así pasou na España da República, na Grecia do coroneis, no Chile de Allende, na Arxentina de Videla...; ou máis recentemente o 23-F no Estado Español,  os golpes contra Manuel Celaya en Honduras, contra a Venezuela de Chávez (aquí con probado apoio do goberno aznarista do Partido Popular) ou na Bolivia de Evo Morales; casi todos eles con consecuencias sanguentas (agás o golpe contra Chávez, que foi neutralizado polo groso do exército venezolano, e o 23-F onde se di que se solaparon tres golpes distintos e dous deles fallaron) para as súas respectivas poboacións e que se traduciron nunha falla de liberdades democráticas e falla de respecto aos dereitos humanos por parte da podremia militar corrupta e fascista. O que hai que sinalar é que cada vez que estes salvapatrias uniformados accederon ao poder mediante a violencia sucedéronse asasinatos masivos da poboación ou asasinatos selectivos de opositores, desaparicións de cidadáns demócratas, torturas, fame e miseria,... Outros dos resultados habidos nestes procesos golpistas azuzados pola oligarquía financeira cando nos lles resultan os seus servidores políticos, tal e como como demostra a historia, é que eses salvapatrias uniformados que se autodenominan “homes de honra” mostran que a súa honra estaba máis ligada á capacidade de enriquecerse persoalmente e converterse -os que xa non o eran- en corruptos que beneficiar ao conxunto da poboación; feitos que van desde apropiarse de doazóns realizadas para mitigar os sufrimentos da poboación, pasando pola participación en negocios de dubidosa moralidade, de aprobar proxectos de obras e comunicacións só se a mordida era consistente, de vender os subministracións destinados aos comedores dos cuarteis a outros negociantes sen escrúpulos, ... e outras menos graves como as de utilizar a membros da soldadería como man de obra para servir de camareiros, arranxar os seus domicilios particulares ou ir a cargar coas bolsas da compra doméstica. O que desminte o seu presunto “patriotismo”. É dicir, xentalla sen ética nin moral que se autopublicitan como “salvadores da patria e homes de honra” pero que no fondo non son máis que gansters con medallas e galóns. E diso sabemos moito neste Estado Español.

E que pasa aquí e hoxe coa dereita?

Na actualidade e aquí, a dereita segue a non crer na democracia; como antes, nunca creron nela; simplemente usárona para acadar e defender os seus intereses exclusivos. Porque, cre alguén que Fraga era un demócrata? Ou que o era Aznar ou Mariano Rajoy? Ou que o é Pablo Casado, Abascal, Feijóo ou Arrimadas o son?. Todos eles son peóns situados polos que realmente mandan en instrumentos (os seus partidos políticos) que están para servir aos intereses da oligarquía e o gran empresariado. Calquera que aprecie e sinta as liberdades democráticas e os dereitos humanos debería saber, aínda que só sexa polo que din e predican, que non eran nin son demócratas; xa non digamos se nos fixamos no que fan directamente eles ou os seus correlixionarios.

Fica claro que non son demócratas nas actuacións acometidas por eles cando tiveron poder gobernamental:

• Defensa, a través de leis laborais e fiscais, dos intereses dos grandes empresarios e banqueiros españois que medraron ao amparo da represión e da corrupción do réxime de Franco ou dos intereses das grandes multinacionais, dirixidas en España polos descendentes das camadas empresariais franquistas (ás que incluso chegan a facilitarlle que se fagan con vivendas que na súa orixe estiveron financiadas polo Estado para ser dedicadas a alugueiro social para as clases máis desfavorecidas e que coa súa funesta intervención pasan a deixar na rúa a centos de familias por non poder facer fronte a subas salvaxes dos prezos do alugueiro).
• Represión policial contra aquelas persoas que defenden os intereses dos traballadores, das persoas desafiuzadas das súas vivendas ou que se opoñen publicamente aos abusos das entidades bancarias. Represión policial directa contra toda aquela persoas que “osa” defender os seus dereitos amosándose desconforme co algunha ou algunhas actuacións policiais e o manifesta de forma correcta e directamente a quen as realiza.
• Mantemento ou creación de privilexios a sectores sociais xa de por si privilexiados ao través da educación e do sistema fiscal.
• Leis que limitan ou condicionan os dereitos máis básicos do ser humano enunciados na carta dos dereitos humanos, que enuncian lexislacións laborais que permiten que innumerables (por non dicir a inmensa maioría) empresarios sen vergoña e mentalmente apodrecidos exploten dunha maneira inmisericorde aos seus traballadores e traballadoras chegando incluso a despedilos por estaren doentes. Sinalar especificamente os ataques á liberdade de expresión utilizando vericuetos xudiciais para atacar aos seus adversarios políticos que teñen consecuencias como o inxusto encarceramento de tres tiririteiros en Madrid, a condena e procesamento de Valtonic, o vocalista de Def con Dos ou o procesamento de tuiteros ou blogueiros por criticar ou ridiculizar (que é unha forma de crítica) a institucións para eles sagradas tanto da dictadura franquista como do réxime monárquico post-franquista actual.
• Empresarios que obrigan aos seus traballadores e ás súas traballadores a disfrazarse de empresarios e empresarias autónomas para aforrarse as cotas da seguridade social e non contraer obrigas laborais con eles, e que incluso lles obrigan a mercar as súas ferramentas de traballo.
• Políticos que permiten que certos empresarios teñan convertidos os centros de ensino en vehículos transmisores de ideoloxías machistas, ultradereitistas, xenófobas, reaccionarias e focos de proselitismo relixioso; que subvencionan a un ensino privado que, aparte da baixa calidade e dirixismo ideolóxico das súas prácticas educativas, poñen o acento en segregar ao alumnado segundo o seu sexo e imparten unha doutrina de dominación e abuso das mulleres por parte dos homes.
• Limitacións dos importes e dos dereitos a recibir unha pensión de xubilación digna, favorecendo aos banqueiros no impulso de plans de pensións privados que, debido aos baixos salarios que permitiron e a inseguridade e baixa calidade dos traballos, só poden ser subscritos por persoas con capacidade adquisitiva.
• Xentalla baixo cuxos gobernos miles de xoves (moitos deles con altos niveis de formación) tiveron que emigrar para poder atopar un traballo remunerado que lles permitira vivir pola súa conta e organizar un futuro vital.

Todo o anteriormente mencionado e moito máis ocorreu durante os mandatos de gobernos apoiados ou dirixidos polos anteriormente mencionados. E iso que xa non entramos nos dereitos colectivos das distintas nacións que conforman o Estado Español, ás que se lles nega o seu dereito a decidir e cuxos políticos son encarcerados e despoxados dos seus dereitos máis básicos por defender posicións políticas perfectamente legales, incluso saltándose os seus dereitos de inmunidade que as leis da Unión Europea lles confire. O mesmo pasa cos ataques constantes dos representantes políticos da oligarquía financeira e dos grandes empresarios contra as distintas linguas e culturas do Estado, ás que pretenden soimeter a unha visión centralizadora e uniformizante das mesmas (ao mellor é que son tan burros, tan burros, tan burros que non o entenden; algúns non dubido de que si o son).

Esa é a sociedade española creada pola dereita e os seus representantes políticos. Coa colaboración inestimable de xentes e presidentes do goberno procedentes do PSOE, coma Felipe González, e os seus ministros de economía, facenda, xustiza e interior ultraliberais ou partidarios da patada na porta e da formación de cloacas policiais que aínda hoxe perviven; desde Solchaga e Boyer ou Barrionuevo e Corcuera ata a última responsable de economía do goberno Zapatero e pasando por Solbes. Ministros e gobernos do PSOE que respondían fielmente ás expectativas postos neles polos empresarios e banqueiros españois, ministros e gobernos que moitas veces tamén foron apoiados, inexplicablemente, nas súas políticas por importantes membros do Partido Comunista de España da transición. Sinalar que a maioría destes últimos remataron por pasar a formar parte das filas pesoeiras, sustentando en moitos casos importantes cargos en fundacións e outras verbenas dependentes do partido felipista.

É necesario trocar con todo isto. Vai ser posible facelo por vía electoral? O acordo asinado por Unidas Podemos e o PSOE é unha declaración de intencións coa que poñerse a camiñar. Unha declaración de intencións que non sei se algún dos asinantes vai tentar de traducir en feitos e medidas lexislativas (do PSOE permítaseme que o dubide). Certo, tamén, que é moi limitado o proxecto; máis tamén é certo que se trata dun proxecto socialdemócrata de baixa intensidade que contribuiría a poñer ao Estado Español nun nivel social (e quizá sexa isto o máis importante e unha das cousas que menos interesa á clase dominante) semellante ao de Francia, Alemania ou Italia;  e a mellorar notablemente o nivel de vida do conxunto dos traballadores, así como frenar os abusos empresariais realizados e institucionalizados ao amparo das leis promulgadas pola maioría franquista do parlamento español baixo o goberno de Mariano Rajoy, e iso é o que realmente preocupa aos grandes empresarios e aos membros da oligarquía financeira española e internacional. Ese tímido programna de goberno tamén sería bo para o pequeno e mediano empresario, tanto na fiscalidade como na súa contribución a polo menos aminorar os abusos aos que a gran empresa somete ás PEMES, sobre todo na subcontratación de obra pública, no comercio de alimentación en fresco e na obtención de fondos para o financiamento dos seus proxectos.

A alta burguesía e a oligarquía financeira non van estar contentas e van facer todo o posible porque non haxa unha volta atrás nos seus abusos, e como xa teñen anunciado os seus representantes políticos van facer todo o posible porque iso non ocorra. Xa o fixeron desde as súas organizacións profesionais e confesionais; tamén fixérono voceiros do partido nazi-fascista desde Mallorca e fixérono os voceiros parlamentarios dos mesmo na sesión de investidura de Sánchez. Tamén o fixeron os voceiros do franquista Partido Popular e os seus ecos e acólitos de Navarra e Asturias nesa mesma sesión. Sen esquecernos de toda a súa caverna mediática cos seus ataquen continuados ao potencial novo goberno e desde onde algun dos seus destacados xornalistas de orientación fascista ten chamado a unha asonada dos salvapatrias uniformados.

Pero non só fica a palabra pronunciada, senón tamén os apupos, emitidos desde as bancadas dos deputados nazi-fascistas e dos deputados do partido franquista, recibidos no Parlamento nesa mesma sesión por persoas pertencentes a forzas políticas con representación parlamentaria cando condenaban con dureza a represión policial selectiva e defendían posicións para as que foron escollidos polos seus votantes. Que se pode ou non estar de acordo coas súas intervencións, pero merecen un respecto como representantes de amplos sectores sociais que son. Amais as súas protestas fixeron base, como se poderá ler no diario de sesións do Congreso, en mentiras grandes coma templos; simplemente unha excusa máis para facer máis dificil a gobernabilidade do Estado. Os nazi-fascistas e os franquistas permítense insultar, mentir,... desde os seus escanos ou desde a tribuna do Congreso, pero non admiten que ninguén lles leve a contraria e que poña en dúbida ou denuncie as súas inexactitudes. Puro fascismo.

PSOE, un final anunciado: ou coa dereita coñecida ou eles sos (que son a dereita oculta)

Remate do segundo intento de investidura de Pedro Sánchez. Xa non o intentou. Nada novo no horizonte; simplemente o esperado, que o PSOE non quer un goberno de orientación socialdemócrata. O que queren no partido felipista é un goberno que siga a servir sen trabas os intereses da oligarquía financeira española e internacional, como xa teñen feito cada vez que o PSOE tivo nas súas mans o Goberno do Estado. Un goberno deles en solitario con calquera apoio directo ou indirectos en condicións, ou, diante da imposibilidade de que o partido franquista se suba ao carro, ou con Ciudadanos. É dicir, un goberno de dereita liberal.

A desexada e frustrada reedición dun pacto como o de febreiro de 2016

O desexo preferente do PSOE de acadar con Ciudadanos (C's) un acordo similar a aquel “Acordo para un goberno reformista e de progreso” que acordaron en febreiro de 2016 veuse impedido pola actitude do “partido que non se sabe por onde vai saír” que lidera o Riverita. Aquel era un acordo perfecto para os dous partidos que baixo un verniz de modernidade, un de suposto centro-liberal e outro de suposta esquerda, acadaran un acordo perfecto para servir a curto prazo os mesmos intereses que ambos defendían: os do gran capital. Unha banda de delincuentes de luva branca (o gran capital) que estimaba que un corrupto Partido Popular non era presentable para a defensa dos seus intereses, e do que o comportamento e implicación na corrupción de numerosos dirixentes dese partido poderían ter, daquela, un efecto negativo sobre as súas pretensións creando tensións sociais que a oligarquía financeira para nada desexaba nun contexto de crise e desesperación social das clases máis desfavorecidas. Unha oligarquía financeira que, desde Cataluña, ocupouse de crear un novo partido estatal, “un Podemos de dereita” a dicir dalgún dos membros desa oligarquía, que puidera substituír a un Partido Popular fortemente desprestixiado pola súa implicación nos numerosos procesos de corrupción aireados ao longo e ancho do Estado Español.

A rebelión de Rivera e a frustración do PSOE e do gran capital

O que non contaba o PSOE nin o gran capital era que a rebelión de C's na primeira sesión de investidura (“a banda de Sánchez” e lindezas de toda clase e faltas de educación) e o seu desprazamento cara á extrema dereita fora máis ala das eleccións municipais, de aí que non lles preocupara o aprazamento ata setembro dunha nova sesión de investidura. Pero as cousas non foron como esperaban; por suposto que a última hora as presións do gran capital sobre a cúpula de C's fixeron efecto e estes consideraron timidamente a posibilidade de absterse e non votar non na investidura. Non así o gran beneficiado da situación e que, amais, volve a ser a gran esperanza branca da oligarquía financeira, o Partido Popular, que se mantivo na súa negativa a sabendas que nunhas próximas eleccións vai ser quen volva a acumular o esencial do voto de dereita antes repartido entre eles, o Rivera e o partido nazi-fascista; situación que, se esa é a consecuencia da ausencia de goberno, tampouco desgustaría aos grandes empresarios e aos banqueiros pese a todas as rimbombantes declaracións realizadas por estes sobre a inestabilidade xerada por non ter un goberno.

Nunhas novas eleccións, e supoñendo que se cumpran as expectativas de baixada de Unidas-Podemos e de Ciudadanos, hai tres alternativas que á oligarquía lle valen e serven os seus intereses: 1ª) Se o PSOE volve a ter a maioría insuficiente pode pactar con C's -estes xa se manifestaron neste senso despois de que Sánchez non presentara nova investidura- non sería difícil acadar o apoio dos representantes das burguesías catalá e vasca, PdeCat e PNV, e tampouco da Canaria e Cántabra -CC e PRC- como tampouco a do sucedáneo do PP en Navarra; incluso ERC, cómplice da burguesía do PdeCat na xeira de privatizacións en Cataluña e actual impulsor de privatizacións de servizos públicos, non é descartable que votara favorablemente; 2ª) Se a maioría insuficiente é do Partido Popular, a situación sería similar á anterior posibilidade e os apoios os mesmos, pero esta vez para os de Casado; engadindo os seus antigos correlixionarios nazi-fascistas; e a 3ª) Que haxa maioría absoluta do PSOE ou do PP, situación ideal para grandes empresarios e banqueiros xa que, con toda seguridade, en ambos casos os seus intereses ficarían ben a cuberto como ten acontecido ata o momento.

Os desexos do PSOE e a incapacidade de Pedro Sánchez para investirse Presidente

Os feitos e actitudes políticas dos implicados demostran que desde o minuto un posterior ao escrutinio electoral os desexos prioritarios do PSOE e de Pedro Sánchez pasaban por acadar acordos coa dereita integrada en Ciudadanos de cara á formación de goberno e, se era posíbel, acordar a abstención case imposible do partido franquista e así non depender de pactos cos socialdemócratas de Unidas Podemos (UP). Sabían perfectamente que con só os seus votos e os do partido de Rivera no Congreso non poderían acadar unha maioría de investidura; incluso si Coalición Canaria (CC) e Partido Regionalista de Cantabria (PRC) votaran favorablemente; sabían perfectamente que da dereita catalá, dada a situación política en relación a Cataluña e a presenza dunha forza tan centralista coma C's no goberno, non sería factible acadar os votos.

A consecuencia de todo isto foi artellar un paripé de negociación con Unidas Podemos. Unha chantaxe política á dereita realizada coa intención de propiciar un cambio de posición no partido riverista e do partido de Casado diante da posibilidade de que fora un goberno con medidas socialdemócratas quen gobernara o Estado.

O resultado é de todos e todas coñecido: ese paripé non colleu o camiño desexado polo PSOE; despois de múltiples declaracións, contradeclaracións e burradas varias expresadas publicamente por membros do PSOE e do Goberno de Sánchez (véxanse as continuadas declaracións de Carmen Calvo, Ábalos, Adriana Lastra, etc. que constituíron verdadeiras xoias da antipolítica e, en moitos casos, merecedoras de premios á burrada máis espantosa; e que a día de hoxe seguen largando polas súas bocazas burrada tras burrada). Paripé que quedou claro cando no mes de xullo Pablo Iglesias renunciou publicamente a formar parte dun futuro goberno por ser considerado publicamente polo PSOE e Pedro Sánchez como o único obstáculo para un goberno de coalición, cousa que non foi aceptada polo partido capitalista liberal no que se ten convertido o PSOE. Aí, e pese aos esforzos realizados polo lixo mediático sistémico para ocultar a verdadeira natureza das intencións do partido felipista-liberal, quedou máis que claro que o partido de Pedro Sánchez non buscaba un goberno de esquerda. Tentou de disimulalo ofrecendo publicamente migallas baleiras de contido pero con nomes rimbombantes a Unidas Podemos, labor para a que volveu a contar co apoio dese mesmo lixo mediático e “bien pensante” do sistema cuxos maiores accionistas son fondos voitre.

E así, entre estupidez e estupidez expresada publicamente polos cadros políticos do PSOE, entre inacción e falta de actuacións reais tendentes a formar goberno, e supoño que entre presións da oligarquía financeira a PSOE e a C's para evitar un goberno de esquerda, foi transcorrendo o tempo ata chegar setembro, no que xa definitivamente o PSOE dixo que nada de goberno de coalición, que se quería Unidas Podemos apoiaran un programa pechado que lle presentaran (programa con multitude de medidas “de entrada” para despois non cumprir). E UP fixo o que tiña que facer: mandalos a tomar vento fresco.

Cambiar a fachada ao sistema, simplemente.

O que segue a ficar claro é que nos plans do PSOE non entra o rematar coas podremias do sistema; derrogar as reformas laborais e do sistema de pensións públicas do partido franquista, nin a LOMCE, nin a lei mordaza, nin unha regulación progresista da vivenda; e tampouco os artigos fascistas introducidos no Código Penal polos gobernos de Mariano Rajoy para protexer todo tipo de institucións medievais e trasnoitadas das denuncias públicas dos seus abusos e a súa corrupción, así como as denuncias públicas dos abusos policiais e xudiciais. É dicir, nada que poida desgustar ou minguar ás súas protexidas contas de resultados da oligarquía financeira; e, por suposto, non poñer cancelas ás portas xiratorias polas que se poidan coar aqueles e aquelas que desde as institucións “se porten ben” ou medidas para impedir o saqueo fiscal á que moitas grandes empresas, nobres e empresarios someten ao Estado desviando fondos cara aos paraísos fiscais ou tributando miserias que as leis lle permiten.

Que a súa intención pasa só por lavarlle a cara a este sistema político corrupto para facelo menos impresentable á vista pero cuxo fondo vai seguir a ser o mesmo. E por suposto, tamén, as súas consecuencias: progresivo empobrecemento da clase traballadora e da pequena burguesía, inseguridade e precariedade laboral, privatización progresiva dos servizos públicos básicos, represión policial, xudicial e mordaza sobre calquera intento de protesta organizada contra as leis antisociais. Tampouco se aventa unha depuración dos corpos policiais, do exercito ou da xudicatura, librando ao sistema social daqueles elementos incompatibles cun sistema de liberdades. Parafraseando ao máis que parafraseado Giuseppe T. di Lampedusa da súa novela O Gatopardo, o PSOE busca trocar todo para que todo siga igual. Niso xa ten experiencia, xa o fixo Felipe González no ano 1982. Impresentables véxase por onde se vexa.

De que vas Pedro Sánchez? Non serves. Deixao!

Hoxe escoitei nos noticiarios radiofónicos cousas que me reafirman na miña opinión de que Pedro Sánchez (e por extensión o PSOE) non merece a Presidencia do Goberno do Estado. Outra cousa é que a consiga; que unha parte dos deputados dos que depende a súa investidura vote afirmativamente e co naríz tapado para evitar que dunhas hipotéticas eleccións poida saír un goberno de dereita impulsado polo partido franquista (Partido Popular), o partido riverista e cos apoios dos nazi-fascistas, que posiblemente aínda sería peor para a convivencia democrática e para a corrupción que os dous gobernos de Mariano Rajoy xuntos.

A dicir dos xornalistas, parece que o PSOE ten preparado un proxecto de programa para presentar a Unidas Podemos con non sei cantas medidas, algunhas delas moi sociais e moi demandadas pola esquerda e as organizacións de carácter social do conxunto do Estado. Pero para nada pensa o partido felipista de Sánchez nun goberno con presencia de persoas non escollidas por ese partido. Nada de goberno de coalición ou compartido, como demanda a coalición de Pablo Iglesias (o de “coalición de” non é gratuíto). Esta posición de goberno de un, defendida publicamente por todos os xerifaltes pesoistas, xa mostra unha disposición pouco negociadora e de preferir unhas novas eleccións a compartir un goberno no que poidan ter que lexislar medidas de socialdemocracia avanzada. 

Nada novo sobre a mesa. O PSOE, desde Felipe González ata hoxe, sempre foi un fiel servidor dos intereses da oligarquía financeira española e internacional, maquillando as súas políticas antisociais con algunhas de carácter social e avanzado (LOXSE, aborto, lei de matrimonio entre persoas do mesmo sexo, lei de dependencia ou lei de memoria histórica, por mencionar algunhas) pero leis que sempre adoecían da falta de garantías para o seu cumprimento, normalmente por falla de memoria económica que as acompañara, ou ben que simplemente non necesitaban achegamentos de fondos, como os cambios lexislativos que permiten casarse a persoas do mesmo sexo. Ou sexa, que nada do outro mundo; os intereses da oligarquía financeira ficaron sempre ben a cuberto (rescate bancario, desmantelamento dos asteleiros españois en beneficio dos holandeses para a entrada na CEE, cambio do 135 da Constitución, indulto para un banqueiro do Banco de Santander condenado por delincuente, entrada na OTAN...).

O novo no día de hoxe é que introducen, segundo informa a SER, como unha das medidas a presentar a Unidas Podemos o de negar a posibilidade da realización dun referendo en Cataluña sobre o futuro desa nación. Isto xa non é só un pau na roda da bicicleta da coalición socialdemócrata, senón un obstáculo para que forzas inclinadas de entrada a votar favorablemente unha investidura de Sánchez, como ERC, poidan votarse para atrás. É como asinar unha convocatoria dunhas novas eleccións xerais.

En fin, a aqueles que desexaban poder votar favorablemente á investidura de Sánchez pero non lles convence un goberno do PSOE en solitario teñen tres posíbeis opcións:
a) Votar en conciencia e impedir que Sánchez sexa presidente do goberno;
b) Votar afirmativamente co nariz tapado tentando disimular o fedor que as políticas antisociais do PSOE desprenden. E mais a sabendas de que vai haber unha pinza PSOE-PP para “reconducir” o Estado e afianzar un bipartidismo dócil diante dos poderes económicos, financeiros e dos traficantes de armas -perdón, fabricantes-; e, tamén, a sabendas de que as medidas socialdemócratas do seu programa -coma sempre- non son máis que decoración a incumprir;
c) Absterse e que sexa a dereita quen derrote a Sánchez no Congreso.

Ocorra o que ocorra, penso que un goberno de dereitas do PSOE en solitario non é desexable; e menos unha fronte fascista (España Suma). Igualmente sigo convencido de que Sánchez non merece ser Presidente. E  espero que o PSOE siga o camiño que colleron involuntariamente o resto dos partidos autodenominados socialistas da Unión Europea. Porque xa está ben de que teñamos que soportarlle esa máscara de “socialista” que non se axusta á realidade (e aquí, por riba, teñen a ousadía de auto-impoñerse o cualificativo de “obrero”).

Sánchez Castejón: non mereces ser Presidente (polo menos, de momento)

Frenéticas 24 horas antes da segunda votación da investidura. Propostas, contrapropostas, negociacións, mediacións, filtracións reais ou trucadas, mentidos e desmentidos... En fin, toda unha serie de feitos destinados a tentar de que Pedro Sánchez fora investido Presidente do Goberno do Estado (que non da nación, como din algúns).

A verdade é que as versións duns e dos outros varían; xa sabemos que "cada quen fala da feita segundo lle vai nela", mais neste caso parece que hai unhas versións que parecen ter máis fundamento que outras. Sobre todo se temos en conta os precedentes destes últimos días.

E unha das cousas que parece que fica máis clara é a de que baixo ningún concepto o PSOE estaba disposto a que o Ministerio de Traballo, con todas as súas competencias, quedara baixo a responsabilidade de Unidas-Podemos (U-P); "á CEOE non lle gusta nada esa idea" dicían. E claro, un partido coma o PSOE que leva servindo aos intereses do gran capital español desde a metade da primeira presidencia de Felipe González non vai consentir que veñan uns "iniciados" a tombar unha reforma laboral de Mariano Rajoy coa que tan contentos están os empresarios, que teñen carta branca para todo, e tan explotados e espremidos están o conxunto dos traballadores e traballadoras. Claro, todo é poñerse a reformar e seguir para tombar a reforma laboral de Zapatero tamén lesiva para o conxunto dos asalariados, pese a que U-P retirou esa proposta.

Non digamos xa ese sacrilexio de facerlle pagar máis impostos aos que máis teñen e máis se aproveitan dos bens públicos. Igualmente coas multinacionais que eluden impostos en cantidades industriais; os Inditex, Google, Amazon, Microsoft, ...que eluden pagamentos ao fisco por miles de millóns utilizando todas as artimañas legais que a normativa española, europea e internacional lles permite. E claro, se atallamos iso que será do potencial futuro da nosa flamante Ministra de Economía como Presidenta do Fondo Monetario Internacional (FMI)? Coma presidenta dun dos tres organismos económicos internacionais que se dedican a explotar e a espremer aínda máis aos países menos desenvolvidos? Os outros dous son o Banco Mundial (BM) e a Organización Mundial do Comercio (OMC).

"Como unha organización primeiriza, con tan pouca experiencia, vai ter unha responsabilidade tan grande no desenvolvemento dos orzamentos do Estado!?". Esta, mais ou menos así exposta, foi outra das ideas expostas polo aspirante Pedro Sánchez. Non se lembra Pedro Sánchez daqueles compañeiros seus de partido que sen ningunha experiencia de xestión do Estado accederon ao goberno no ano 1982, cunha maioría absoluta. Certo é que non tardaron nin dous anos en poñerse ao dispor dos desexos da gran banca, dos grandes empresarios e da estrutura militar dos USA; nin tampouco en gañarse a primeira gran folga xeral do réxime postfranquista; pero iniciaron a súa andadura de forma firme e precisa e, teoricamente, sen experiencia. Para ser ministro non hai que ser técnico, simplemente hai que ter claro cara a onde se quer ir e dicirlle aos técnicos que elaboren os plans e as leis de forma que se propicie o acadar uns determinados fins. E aí está o problema do PSOE, nos plans que permitan acadar unha sociedade máis igualitaria e con dereitos.

Parece que para poder facilitar a investidura Unidas-Podemos decidiu, a última hora, renunciar a case todas as súas esixencias quedándose só na de poder dirixir as políticas activas de emprego. "Que se iso é competencia das comunidades autónomas, non saben o que piden", dicían algúns no hemiciclo e moitos dos comentaristas que non saben realmente do que falan. Efectivamente, a execución orzamentaria das políticas activas de emprego corresponde ás comunidades autónomas na súa maior parte, pero baixo as normas que anualmente se fixan nos orzamentos xerais do Estado ou noutra lei de carácter estatal; outra parte dos orzamentos, normalmente, parte dun acordo entre organizacións sindicais, empresarios e goberno dos Estado no que se fixan orzamentos e modalidades para a formación continuada de traballadores e traballadoras; e so unha pequena parte deses fondos fica á discrecionalidade das comunidades autónomas. É dicir, claramente o PSOE estaba a pasar a papeleta; o que quería era un goberno de seu, que lle permitira acadar pactos co partido da dereita franquista, o Partido Popular, para dirixir o Estado; goberno que lle permitiría suavizar algo a situación actual de traballadores e traballadoras, pero que, ao mesmo tempo, permitiría seguir os niveis de explotación e inseguridade laboral que non desgustaría á os empresarios e oligarquía financeira, que poderían seguir sacando abundante tallada a conta do esforzo dos demais. Sen esquecer que, ao remate do chollo, sempre pode haber un posto nun consello de administración, ou un chollo "para todo o que resta de vida", nunca depreciábel e que conecta coa sempiterna tradición deste país.

Igual que o tema da "confianza",  ou o dos "dous gobernos nun". A min gustaríame saber cal das dúas forzas, U-P ou PSOE, empezou dicindo que Defensa, Exteriores, Interior e non sei que outras cosas máis non podía ser para U-P porque non eran de fiar. Ou sexa, ou imbéciles superlativos ou escusas de mal pagador. Eu inclínome polo segundo.
 

"Por segunda vez, Podemos frustra que España poida ter un goberno progresista", din. Pois non; o primeiro goberno proposto polo PSOE e Ciudadanos a raíz das eleccións xerais de decembro de 2015 non era un goberno baseado nun programa progresista, senón nun programa ultraliberal e ultracentralista ao uso de Ciudadanos. Quen realmente frustrou un goberno progresista foi o propio PSOE; se este escollera a Podemos, Esquerda Unida, Esquerra Republicana, Compromiss, etc. posiblemente o resultado non sería o que foi; e habería un goberno, senón de esquerdas, si progresista que permitiría erradicar todo o lixo lexislativo fascista do primeiro goberno de Mariano Rajoy. Pero non, a catividade ideolóxica e a dependencia da dirección do PSOE respecto súa xerontocracia e dos sectores felipistas do partido, servidores fieles do gran capital, impediu que Pedro Sánchez daquela tomara un camiño diferente.

Este último vai ser o "mantra" que van seguir os do aparato do PSOE. E, tamén, o “mantra” que están (xa desde onte pola mediodía) utilizando os comentaristas afíns ao partido de Sánchez e servidores dos medios que en todo momento apoiaron a opción do goberno PSOE en solitario, de non pacto con U-P. Empezouse a escoitar xa onte nos informativos e nos colaboradores da Cadena SER e, tamén, nos informativos de La Sexta. Supoño que tamén noutras emisoras do ramo.

       Como xa dixen nas dúas anteriores entradas, eu xa tería hai tempo mandado aos do PSOE ao carallo. Pero claro, que eu non teño responsabilidades políticas e non me teño que someter a ningún voto. Tamén dicir que moito me fodería ter un goberno de dereitas; pero son consciente de que iso non ten porque vir, necesariamente, do Partido Popular (PP); pode vir tamén do PSOE. Lembremos ese artigo constitucional que tantas amarguras trouxo a este país que por acordo trocaron entre PSOE e PP, o 135, que priorizaba o benestar bancario sobre o benestar das persoas.

         E así unha e outra cousa; se unha non eran quen de facela creible, pois a poñer outra e a deixar que a "familia" mediática se puxera a desbardallar contra quen non tragaba. Impresentable.

         Por todo isto, e polo menos de momento, Pedro Sánchez non se merece ser presidente.

        Por último unha última pregunta: que se pode esperar dun PSOE que, despois de catro anos de laicidade na ofrenda ao Santiago Apóstolo, volve na cidade de Santiago de Compostela e ao través do seu alcalde Sánchez Bugallo, a render pleitesía á Igrexa Católica, supeditando os intereses xerais do Estado aos dunha confesión relixiosa?