FEIJÓO, UN MENTIREIRO CONTUMAZ E UN HIPÓCRITA REDOMADO

 

“Falemos claro, Feijóo é un farsante: ‘hipócrita, mentireiro, troleiro, patrañeiro’, segundo o Diccionario Xerais de sinónimos”. (Manuel Monge¹)

Un mentirán indecente e unha xornalista decente.

Miúdo balbordo se ten montado este días a conta de que Silvia Intxaurrondo, xornalista de TVE, cumprindo coas obrigas propias da súa profesión de non tolerar que os seus espectadores foran vítimas de informacións erróneas, díxolle a Núñez Feijóo nunha entrevista que estaba a mentir cando este afirmaba que o Partido Popular sempre subira as pensións de acordo co Índice dos Prezos ao Consumo (IPC).

A el non lle sentou nada ben; e tampouco aos membros do seu partido de extrema dereita franquista (franquismo e fascismo no Estado Español son sinónimos). Non pararon de poñer a feder á señora periodista, que se merece un notable pola súa actuación tan profesional. Pero non foi a das pensións a única mentira que largou o sinistro personaxe durante esa entrevista; parece ser que tamén no tema das escoitas dos teléfonos intervidos de personaxes do goberno español e de políticos ese mentireiro veterano que é Feijóo tentou coar unha trola que ficou ao descuberto por mor da profesionalidade da xornalista. Neste caso, o noso protagonista, ao verse outra vez máis posto en evidencia, púxose a botar as culpas sobre algunha e inexistente axencia de novas.

Que ocorre? A explicación é moi doada. Feijóo, como todos os personaxes da dereita española, está acostumado a participar en programas e sair en publicacións de xentes da dereita ou da extrema dereita, algúns dos cales, ademais, practican e impulsan ou branquean esa ideoloxía desde os seus programas (como Ana Rosa Quintana, Susana Griso, Herrera, Pablo Motos, algúns dos discípulos e discípulas de Ferreras, etc.), todos eles ligados a instrumentos mediáticos da dereita que non só non lle poñen ao descuberto as mentiras claras e flagrantes que largan nos espazos que eles (os/as xornalistas) dirixen ou presentan (deixando que os seus espectadores sexan vítimas da desinformación), senón que por riba algúns deles incluso abondan en axudar aos mentireiros a perpetuar o seu engado cara aos espectadores ou ouvintes.

Ese mentireiro persistente que é Núñez Feijóo.

A historia deste personaxe coma mentirán e trapalleiro non ven de agora. Os que vivimos na Galiza xa o coñecemos de vello. O que moitos de nós non comprendemos é o por que de que tantos e tantas xornalistas se asombren agora das mentiras de Núñez Feijóo cando este leva practicando ese “deporte” desde hai moitísimos anos; como mínimo, desde que sucedeu a Fraga Iribarne na presidencia do Partido Popular en Galiza e, sobre todo, durante a campaña e precampaña das eleccións autonómicas galegas de 2009, nas que el era o candidato á presidencia da Xunta de Galicia polo Partido Popular. Pero, se facemos caso aos que foron seus compañeiros nos servizos centrais da Xunta de Galicia, cando Feijóo non era ninguén no mundo da política, a súa carreira de mentirán trepa xa empezou moito antes segundo nos contan desde o boletín da CIG-Autonómica de marzo do 2012, ao que podes acceder pulsando na ligazón.

En todo caso, e para quen teña moito interese en coñecer máis a a vida e milagres de personaxe a quen vai dedicado esta entrada, pode acudir a un excelente libro, profusamente documentado sobre o nefasto personaxe de Núñez Feijóo, escrito por Manuel Monge González que leva por título “Feijóo. Biografía dun farsante (non autorizada)”, editado por Edicións Laiovento neste ano 2023.

Cando me refería ao ascenso de Núñez Feijóo á fama da política da man do ultracatólico e franquista Romay Becaría no ano 1991, estaba a referirme sucesivos cargos cargos públicos de responsabilidade en organismos dependentes do PP, tanto en Madrid coma en Galiza. Foi Feijóo quen empezou a privatización de Correos e a privatización do Servizo Galego de Saúde (SERGAS), do que foi secretario xeral no ano 1991. E foi ese señor, ao que lle doe ser un aldeán dos Peares aínda que diga o contrario, quen se puxo coma meta a privatización da sanidade pública galega en favor dos poderes económicos ligados á sanidade privada e aos servizos xerais necesarios para o funcionamento de centros de saúde e hospitais.

Feijóo e as súas narco-relacións.

No ano 1995, é pillado in fraganti navegando pola ría de Arousa en compañía do xa coñecido narcotraficante Marcial Dorado, nunha embarcación da propiedade deste último. Feijóo afirma que daquela non coñecía a condición de narcotraficante do seu acompañante (co que parece ser que non fixo só esa aventura marítima, senón que amais houbo saídas a gozar da neve -non sei de que tipo de “neve” fala- en compañía do mesmo suxeito). 

O certo é que a esas alturas de século na Galiza case todo o mundo sabía da condición de narcotraficante de Marcial Dorado a pesares de “non haber Google nin internet”. Era pan de cada día nos xornais que informaban e na vox populi arousá a condición do amigo de Núñez Feijóo, así como a relación máis que estreita do Partido Popular cos narcotraficantes arousáns. Feijóo non quer explicar cal era a natureza da súa amizade con Dorado, nen se eran negocios ou outra cousa o que os relacionaba; o certo é que o señor Dorado foi un dos beneficiados por contratos de subministracións do SERGAS. E o certo, tamén, é que Feijóo négase a relatar como e cal era a natureza desa amizade por máis que lle preguntan por ela. E coido que a natureza non sería a de amor romántico. Unha actitude, a de Núñez Feijóo, totalmente intolerable en calquera cargo público; e menos en alguén que ostentou a presidencia da Xunta de Galiza e aspira a presidir o Goberno do Estado.

 E unha persoa que aduce non saber o que calquera medianamente informada sabe, e bota culpas á falta de redes, ou ben é un babeco redomado, que non se decata de nada do que o arrodea, ou ben é un puto mentireiro de merda. E, sexa cal sexa a solución, unha persoa desa caste non está capacitada para exercer ningún cargo de responsabilidade; e menos a presidencia do goberno dun Estado.

As mentiras da campaña electoral galega de 2009.

Outras das grandes mentiras de Núñez Feijóo discorreron durante a campaña e precampaña previas ás eleccións autonómicas de 2009 na Galiza. As súas mentiras sobre o mobiliario do despacho de Touriño, presidente da Xunta daquela, sobre os coches de luxo que formaban parte do parque automobilístico da presidencia e conselleiros da goberno autonómico galego (iso si, mentiras vertidas mentres recorría Galiza nun Citröen-C6 de luxo que a dirección da factoría da marca cedéralle para realizar a campaña electoral; non se sabe a ciencia certa a cambio de que, pero si que esas empresas non dan nada a cambio de nada); tamén sobre unha suposta encerrona do vicepresidente da Xunta, Quintana, a un grupo de pensionistas nun hotel-spa das proximidades de Baiona para largarlles un mitin encuberto; ou as insinuacións de tratos de favor dunha construtora galega por parte da vicepresidencia da Xunta ao publicar un determinado medio de ultradereita, seguido por todos os demais, unha foto do ano 2005 onde Anxo Quintana estaba a bordo dun iate dun empresario da construción. Tamén tivo os seus relatos a “neveira de luxo” (parece que unha simple bolsa neveira ou unha neveira eléctrica simple e do máis corrente) que o vicepresidente da Xunta, Quintana, levaba no seu coche oficial; todo isto acompañado con profusas e confusas fotografías publicadas por un medio de prensa indecente.

E outras moitas trolas máis, incluso ás veces relacionadas coas vidas persoais dos membros do goberno de Pérez Touriño, e aireadas sen pudor nin contraste por medios de comunicación dirixidos e editados por xentes que se beneficiaron posteriormente das subvencións e ingresos dos gobernos de Núñez Feijóo por conceptos variados; e que, a día de hoxe, seguen a ser beneficiados polo goberno que preside Alfonso Rueda (subvencións por uso do idioma galego -pese a ser este idioma rara avis nas súas páxinas-, profusión de publicidade institucional, subvencións por motivos variados, encargos de organismos e empresas públicas para a produción de material audiovisual de diversa natureza, etc.) a. Estes medios foron La Voz de Galicia, editado por unha persoa de recoñecida ideoloxía da dereita extrema coruñesa, os xornais Faro de Vigo, La Región, Atlántico Diario e El Progreso e Diario de Pontevedra, todos eles de recoñecida tendencia dereitista e aliados do Partido Popular en todos os procesos electorais, e ás editoras das maioría das emisoras radiofónicas presentes na Galiza (Radio Vigo, emisoras da COPE e Onda Cero, emisoras de Radio Voz,etc.).

O paso de Feijóo pola Xunta de Galicia.

Unha das primeiras medidas adoitadas por este suxeito desde o goberno galego cando chegou á Presidencia da Xunta de Galiza foi o de poñer ao dispor da súa propaganda os medios de comunicación públicos (a maioría dos privados xa os tiña ao seu dispor). Así, destituíu directores da TVG e da Radio Galega (RTVG), poñendo persoas que serviran fielmente ás súas arelas, persoas que se encargaran de destituír a responsábeis de programas e persoas das redaccións que non estiveran dispostos a “entrar polo aro”. Unha entidade que empezaba a ter unha calidade crecente (tanto en programas de entretemento de produción propia como en informativos) e a cumprir como difusora e defensora da lingua galega, unha das principais funcións pola que fora creada, derivou nunha entidade cunha moi deficiente calidade en programas, cuns informativos faltos de pluralidade e obxectividade que parecen os voceiros de Nuñez Feijóo e a súa caterva do Partido Popular, e onde atopar programas que contribúan a defender e estender o uso da lingua galega -unha das premisas básicas polas que se creou a RTVG-simplemente non existen ou son relegados á segunda cadea e maiormente en redifusión os realizados hai moitos anos (coa conseguinte perda de actualidade e, por tanto, faltos de interese)

As informacións manipuladas, ocultadas ou mentireiras.

Unha vez controlada a información tanto ao través dos medios afíns de carácter privado como dos medios públicos xa se podía proceder a cumprir o programa real que Núñez Feijóo pretendía aplicar na Galiza. Ninguén ía acadar dar eco ás críticas e oposicións dos veciños ou colectivos. Nos medios públicos nada se diría. Nos privados limitaríase o máis posible a súa difusión territorial, relegándoas ás edicións comarcais se as “movidas” eran grandes e importantes, sen que transcenderan territorialmente máis alá e convenientemente redactadas para non facer moito dano á dereita, ou ben directamente ocultaríanse. Se as “movidas” foran de carácter xeral e de interese xeral (por exemplo, as manifestacións en defensa da sanidade pública convocadas en Compostela) a actitude era tentar de dinamitalas antes de que se produciran publicando entrevistas con cargos da Xunta de Feijóo ou producindo novas que puideran restar a potencial participación nas mesmas. Se non conseguían, como pasou numerosas veces, a solución buscada era a de non falar do asunto, relegala a nova secundaria e publicala só para aquelas persoas ás que non se lle podía ocultar o éxito das convocatorias, é dicir, as do territorio onde a actividade tivera lugar, relegalas ás edicións locais e ocultalas no resto.

Con estas premisas mentireiras, manipuladoras e controladoras da información, Feijóo e o Partido Popular gozaban de mans libres para levar a cabo as súas actividades e expandir as súas mentiras contra a poboación galega e en favor do capitalismo máis salvaxe que ten Galiza como unha das súas bases de operacións e do integrismo relixioso máis contumaz: madeireiras e pasteiras que esnaquizan os nosos montes e as nosas rías e deixan que á flora e fauna autóctona vaian desaparecendo progresivamente; macrogranxas que contaminan e destrúen o medioambiente; eléctricas que xa no pasado esnaquizaron os nosos ríos e os nosos vales fértiles e agora queren esnaquizar a vida rural, as correntes de auga subterráneas, os camiños rurais e os caladoiros de pesca cos eólicos; minería contaminante e destrutora do medioambiente; grupos empresariais da sanidade privada e as aseguradoras de saúde a facer negocio a conta da saúde e a mala atención médica dos galegos e galegas aos que condenou o Partido Popular deteriorando premeditadamente a sanidade pública; privatización e impulso da confesionalidade da educación obrigatoria e post-obrigatoria, que supón un ataque á liberdade e igualdade de oportunidades para toda a poboación; atención ás persoas dependentes e de mala calidade posta en bandexa ao dispor e negocio de grupos económicos sen escrúpulos e un dos factores que propiciou un alto número de falecementos durante a pandemia do COVID; rebaixa dos impostos cedidos, para os máis ricos (a maioría da poboación non chega aos niveis nos que os impostos se rebaixan), e privatización todo o público en favor de quen a capacidade económica para acceder aos servizos privatizados; botar ás mulleres máis vulnerábeis en mans de grupos católicos integristas ligados ao Opus Dei; desaparición progresiva do idioma galego nas escolas, organismos públicos e sociedade en xeral, así como a deixamento do seu uso por todo tipo de organismos de carácter público esencial. E poderiamos seguir aquí enumerando todas as miserias que o goberno de Núñez Feijóo foi deixando aos galegos e galegas ao longo dos seus sucesivos gobernos da Xunta de Galiza.

As poucas veces que tivo que comparecer no Parlamento Galego amosou a súa escasa preparación coma presidente; parecía como que se lle quitaban o libro de instrucións que lle impuxeran Romay Becaría e os seus sucesores o señor Feijóo non sabía por onde andaba. Un perfecto ignorante en multitude de temas, un perfecto inculto que en lugar de pasar pola universidade a universidade pasáralle por riba, cada vez que algún deputado requiría explicacións en lugar de responder poñía a insultar, saía coa reiterada estupidez de Herri Batasuna ou Bildu, outra similar que nada tiña que ver ou simplemente recorría a mentira como arma fundamental da súa política, incapaz de fiar un discurso sólido ou crible; e se a réplica podía facer dano político, aí estaba a presidencia do Parlamento para parala e facer que non constara en acta. Total era sabido que o asunto non ía ter ningún eco na inmensa maioría dos medios de comunicación da Galiza, sobre todo nos que, para xustificar tirada e xustificar a percepción de subvencións sen as que non subsistirían, se reparten gratis todos os días ou as fins de semana en establecementos educativos ou residencias de maiores.

A actualidade do mentireiro e “moderado e bo xestor”.

Iso si, o “moderado e bo xestor” foi nomeado polo gran capital da España para dirixir ao partido que representa os intereses da maioría deses infames explotadores, o Partido Popular, para tentar de que desde a presidencia do goberno do Estado faga o mesmo que acadou aquí, na Galiza. As condicións de partida son similares: a inmensa maioría dos medios de comunicación sonlle favorables, están dispostos a ocultar as súas mentiras, e terxiversar e manipular información, a ser totalmente acríticos coas súas propostas, a facilitarlles tribunas desde as que enganar aos seus lectores, espectadores e ouvintes; aparte ten ao seu dispor as emisoras e TV públicas daquelas administracións onde goberna a dereita pepera (soa ou en coalición con Vox) das que xa se ocuparon de eliminar calquera voz crítica ou que desentoara coa maioría. As mentiras ponas Núñez Feijóo e os seus correlixionarios e lambecús.

     Nesta campaña electoral que está a piques de rematar temos exemplos abondo das mentiras de ese señor que di estar orgulloso da aldea que o veu nacer, cousa que moitos dos habitantes dos Peares poñen endúbida e declaran abertamente que o señor Feijóo so aparece pola aldea para gravar programas de TV ou nas eleccións como parte da súa campaña de facerse pasar polo que realmente non é. Polo que eu penso que Feijóo ten un grande complexo por ser un home de aldea (un “paleto” que din e poñen en pancartas e pintadas xentes coma el, de extrema dereita, referíndose ás persoas galegas), que non está nada orgulloso de ser galego, que aínda ten na súa memoria a aquel inocente neno galego que no programa “Cesta y Puntos” de TVE nos finais dos anos 60 e principios dos 70 do século pasado, cando lle preguntaron por sons emitidos por animais, dixo “ornear” ou “orneo” (non me lembro exactamente) cousa que no idioma do imperio non existe, pero que a diglosia imperante na Galiza a causa da represión do noso idioma durante a longa noite de pedra, aínda existente naqueles anos, propicia. Loxicamente, déronlle a resposta coma errónea.

Durante a campaña electoral puxéronse en evidencia moitas cousas referentes ao señor Núñez Feijóo, unhas que nos amosan a súa escasa preparación en numerosos temas importantísimos para xestionar un país (economía, ecoloxía, diversidade, cultura..., e moitos outros), outras referidas á súa capacidade para mentir descaradamente e sen rubor e a outra a que moitos galegos e galegas xa coñeciamos: que sen o libro de instrucións Feijóo non é quen de articular un discurso minimamente sólido e coherente e que é incapaz de afrontar un debate serio sen acudir á descualificación gratuíta, a mentira e o insulto.

Aparte da mentira que abre este artigo puidemos observar e coñecer outras moitas trolas en numerosos programas radiofónicos e televisivos nos que participou. Nunha participación no programa “El Hormiguero”, de Pablo Motos, puiden observar como o suxeito tentou botar merda sobre a actual lei que regulamenta a eutanasia, tentando de confundir termos, falando dunha serie de garantías que a lei contempla coma se esas non existiran, gabando “documento de instrucións previas” regulamentado pola Xunta de Galicia que dificilmente se aplica e magnificando os paliativos (que si son necesarios, pero mellor que non teñas un médico do Opus Dei) como alternativa á eutanasia e o testamento vital.

Non atendín ao debate entre o noso personaxe e Sánchez realizado polo grupo Atresmedia. Lin crónicas en xornais partidarios dunha democracia solvente; e escoitei reflesións plurais realizadas desde diferentes ópticas en programas radiofónicos. Case todos coinciden na pasividade dos presentadores de Atresmedia, que admitiron que Feijóo despachara mentiras a destro e sinistro deixando sen tempo a Sánchez para replicar a todas e cada unha delas. Típica técnica do xefe dos populares, mentir descaradamente e facer acusacións gratuítas en lugar de debater e mostrar a súa ignorancia e incultura. Repito: coa pasividade e transixencia dos dous presentadores, que deixaron coar todas e cada unha das mentiras feixoanas aos seus espectadores e espectadoras. Que pouca ética!

Por suposto, tampouco acudiu Feijóo ao debate organizado por TVE entre os catro primeiros partidos estatais. A Feijóo non lle gustan os presentadores e xornalistas serios. Iso si, non pararon, el e os seus, de botar merda sobre os xornalistas da TVE que puxeron en evidencia as súas mentiras.

E segue a campaña e seguen as mentiras. Os impresentables peperos, con Núñez Feijóo a cabeza, seguen a artellar mentiras en todos e cada un dos actos electorais que celebran, mostrando unha falta total de respecto cara aos asistentes aos que tentan coarlles toda esa colección de bastas e evidentes trolas que manexan. Pero, vótanlles; non sei quen será máis lelo, se Núñez Feijóo ou aquelas persoas que lle dan o voto.

E logo, quen é Núñez Feijóo?

A miña opinión sobre el é que Núñez Feijóo é un suxeito falto de calquera tipo de ética. Que o único que o único que busca é medrar social e politicamente a costa do que sexa. Un mentirán cualificado e un inculto, pese a ter cursado estudos universitarios, que diante da súa falta de argumentos e incapacidade de razoamento recorre ao insulto coma medio de ocultar a súa incapacidade. Un acomplexado que tenta de ocultar, agás o libro de instrucións diga temporalmente o contrario, a súa procedencia aldeá, razón pola que carga desde as institucións que controla contra o idioma propio da terra que o veu nacer. Unha persoa que non é digna de ostentar ningún cargo público de relevancia; e menos unha presidencia dun goberno.

1MONGE GONZÁLEZ, Manuel: Feijóo. Biografía dun farsante (non autorizada). Edicións Laiovento, 2023.

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (A dereita hispana: mentireira e nauseabunda.) (5)

Aínda a risco de quedar moi curto, penso que se podemos poñerlle un cualificativo á dereita que poida resumir toda a súa actuación neste período de confinamento e pandemia é o de vomitiva; e isto polos efectos e sensacións que as súas verbas e o seu comportamento mentireiro e hipócrita provocan. Cando falo de dereita non só estou a falar da dereita parlamentaria franquista e da nazi-fascista, refírome tamén aos seus satélites asturianos e navarros, así como a “socialistas” históricos e pasados como Felipe González ou a fascistas históricos recoñecidos como José María Aznar. Para falar destes personaxes poucas verbas bastan, porque semella haber entre eles unha liña condutora e uns obxectivos que definen o seu comportamento casi coordinado; así que tentarei facelo en bloque, aínda que teña que utilizar algunha referencia persoal de comportamento coma botón de mostra representativo da súa incapacidade política e, sobre todo, da súa incapacidade ética. Isto xa tiña que ir no artigo anterior, pero se así fora a cousa faríase demasiado longa.

A oposición dereitosa no Estado.

En artigos anteriores desta xeira, que leva por título “Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19”, xa temos descrito algúns dos vomitivos comportamentos da oposición da dereita franquista (Partido Popular) e da dereita nazi-fascista (Vox) e dos seus satélites en relación a moitas das súas falsidades e hipocrisías e á súa responsabilidade na situación e efectos que a pandemia está a ter nas residencias de maiores, polo que non abondaremos neses temas xa tratados agás para resumir comportamentos. Tampouco distinguiremos entre Partido Popular, Vox ou os seus satélites. O seu comportamento é similar, cando non igual. O mesmo da Casado que Abascal, ou Teodoro García Egea que Espinosa de los Monteros ou Javier Maroto; da o mesmo Cuca Gamarra que Díaz Ayuso ou Rocio Monasterio; como o mesmo ten, a efectos prácticos, Felipe González, José María Aznar, Alberto Núñez Feijóo ou calquera outro deputado ou dirixente de Vox ou do Partido Popular.

ALGÚNS ASPECTOS DESAS POLÍTICAS

As contradiccións sobre a defensa do “destempo” das medidas e de todo o contrario.

É máis que evidente que a actuación dos goberno central en toda esta verbena do estado de alarma causado coronavirus ten moito que criticar. Pero, no fundamental, non aquilo polo que toda esa dereita casposa critica ao goberno. Vaxamos: inicialmente a crítica viu por decretar o estado de alarma e a paralización de múltiples actividades con esa declaración; despois por decretar “con tardanza” o estado de alarma; máis tarde, e coa primeira prórroga do estado de alarma, por decretar o peche do resto das actividades non esenciais. Doutra volta, ao remate do segundo período de recorte de actividades, por determinar a reincorporación destas actividades prematuramente. Non se aclaran. Non vou ser eu quen diga que o goberno actuou con prontitude; efectivamente debeu decretar antes o illamento de certos territorios para evitar que o “bicho” se estendera (por exemplo Madrid e Cataluña). Pero tampouco podemos vou defender as trécolas da dereita. A esta actuación dereitosa eu chámolle “bailar ao son que marcan os empresarios máis irresponsables e desvergoñados” e nalgún caso moi concreto “todo polos votos, que eu sigo en campaña; ou que pensades?”.

Culpar ao goberno das súas eivas e irresponsabilidades.

Outra das actuacións preferentes da dereita estatal, fundamentalmente o franquista Partido Popular, foi a de culpar ao goberno das irresponsabilidades practicadas por gobernos autonómicos da súa corda e obediencia con competencias plenas en sanidade. Falta de equipamentos de protección individual para os sanitarios, escaso número de persoal médico, de enfermería, de celadoras e celadores, falta de camas en UCI, etc. Eivas na sanidade pública que viñeron determinadas polos recortes realizados polos gobernos de Mariano Rajoy, Esperanza Aguirre, Núñez Feijóo, e restantes presidentes autonómicos do Partido Popular na rede sanitaria pública (tanto na atención primaria, como na especializada e como na hospitalaria) coa clara intención de fortalecer os beneficios das empresas privadas de saúde (tanto médico-hospitalarias como aseguradoras). Isto colleu ao sistema público sen equipamentos necesarios para facer un primeiro fronte contra calquera imprevisto grave e, aínda máis contra o COVID-19; a isto xuntóuselle a imposibilidade de acudir con eficiencia ao mercado internacional saturado coa prontitude e axilidade necesaria para dotar aos hospitais e colectivos afectados de primeira liña de medios de protección que impediran os numerosos contaxios do que persoal sanitario, auxiliar e xerontolóxico foron vítimas. Solución dos vomitivos da dereita: botarlle as culpas ao goberno “social-comunista”, que din todos eles, e lavarse as mans da súa exclusiva responsabilidade na falta de medios e equipamentos da sanidade pública. Total esa mensaxe é a que vai ser transmitida masivamente, de forma acrítica e nos lugares preferentes pola case totalidade dos medios de prensa do estado, da súa corda e cuantitativamente a inmensa maioría dos editados no Estado; malo será que entre prensa escrita, televisións e emisoras de radio non fagan comungar á xente con rodas de muíño, coma fixeron os seus antepasados.

O mantra dos pequenos empresarios e dos autónomos.

Por desgraza para a clase obreira, os pequenos empresarios e para os traballadores autónomos son a base electoral da dereita; unha base electoral á que sempre tiveron esquecida mentres gobernaron e á que só acoden cando precisan enfrontarse a medidas de redistribución de rendas que poidan afectar a esa gran burguesía á que a dereita representa. Unha base electoral á que engaiolan con engados e falsas promesas; a proba é que nunca estableceron medidas de carácter económico para impedir que se fundiran, que cando houbo problemas no comercio só gobernaron ao favor das grandes superficies e en favor da usuraria e onerosa política crediticia da banca privada, os dous grandes inimigos dos traballadores autónomos. Unha dereita que na pasada crise, en lugar de establecer medidas para a defensa de pequena e mediana empresa e dos autónomos, desenvolveu políticas de todo tipo que acabaron con máis da metade do que eles chaman “clase media”. Unha dereita que, igualmente, sempre estableceu mecanismos e políticas fiscais que favoreceron á gran empresa e contribuíron a fundir á pequena e mediana empresa, en particular aos traballadores autónomos. Ate as inspeccións de carácter fiscal e laboral fixéronas con toda intensidade sobre este colectivo a sabendas que os maiores defraudadores e elusores fiscais están na banda da gran empresa e da gran burguesía, sobre todo da nobreza parasitaria. Esa dereita, antes xunta e agora dividida entre Partido Popular, Vox e restos humanoides procedentes doutras formacións nas que prescindiron das súas persoas.

As fixacións das dereitas coas manifestacións polo Día Internacional da Muller o 8 de marzo.

É curioso que sexan as reivindicacións das mulleres contra o sexismo social, contra o violencia de xénero e contra as violacións as que convoquen as iras de toda esa caterva de sen vergonzas da dereita. Non me estraña nada desde o punto e hora que, aínda que unha parte trate de disimulalo, se opoñen a todo o que supón unha mellora na discriminación en razón das preferencias sexuais das persoas ou da potenciación dos instrumentos materiais e orzamentarios para a loita contra a violencia machista. E sinalar, tamén, que o Partido Popular si participou (supoño que de mala gana) na manifestación de Madrid do 8-M.

É curioso e indignante que haxa quen ten a caradura de manter publicamente que as únicas concentracións humanas que puideron contribuír á expansión do virus foron as manifestacións convocadas polo movemento feminista; e mais cando ese día estaba cheo de partidos de fútbol con estadios cheos, misas, reunións que agrupaban a un número importante de persoas (o congreso de Vox, sen ir máis lonxe) e outro tipo de eventos con asistencia de público. E que tampouco fixan a súa atención en que, días máis tarde do 8-M, numerosos seareiros do Valencia se desprazaron a Italia para animar seu equipo, ou como estes mesmos agrupáronse en torno ao estadio cando viñeron os italianos en partido de volta a porta pechada; ou en como os afeccionados do Atlético de Madrid que foron a Liverpool acompañando ao seu equipo. Claro que o fútbol deixa pingües beneficios a unha parte da gran burguesía, cuxos intereses son representados polos partidos da dereita.

O “prestixioso informe independente” dun contable australiano sobre a actuación do Goberno de España.

Esta é, quizás, xunto coa denominación de social-comunista que fan do goberno do Estado, unha das mostras de que non existe diferencia entre o partido liderado polo mestrado Pablo Casado e o partido liderado polo mamandurriado Abascal. No debate da última prórroga do estado de alarma ambos sacaron a colación un informe dun organismo prestixioso de Australia que “demostraba” a malísima xestión da crise do coronavirus polo goberno de Pedro Sánchez. Resulta que ese informe foi realizado por un contable sen experiencia nin coñecementos sobre o tema, un contable con ganas de figurar e facer negocios en Singapur que creou un bluff que só parvos ou imbéciles utilizan como argumento e dándolle unha credibilidade como se da Biblia do COVID-19 se tratara. Que lle imos facer? De onde non hai non se pode sacar.

As falsidades continuadas da dereita; incluso en sede parlamentaria.

Na defensa das falsidades e mentiras que circulan pola rede virtual e na prensa que lles da creto e pulo é un especialista o señorito Abascal. Como se foran verdades coma puños, sesión parlamentaria tras sesión parlamentaria, este suxeito nazi-fascista trata de dar credibilidade a toda canta mentira sexista, homófoba, xenófoba ou denigrante para unha sociedade democrática e solidaria circula pola rede; case todas elas procedentes de xentalla da súa contorna ou dos seus creadores de opinión. Ese home ten unha cara tan dura que non se lle cae de vergoña ao mentir tan descaradamente. E no tema do coronavirus non ía ser diferente que noutras ocasións. O máis curioso é que Abascal, cando algún parlamentario doutro partido deixa en evidencia as súas mentiras ou denuncia a súa actitude fascista, sempre recorre ao mesmo: “si usted tuviera que marcharse del País Vasco por estar amenazado por ETA, como tuve que hacer yo...” ou algo así. E volveuno facer no debate da última prórroga do estado de alarma. Eu xa o teño dito anteriormente: era xerifalte e liberado do PP Vasco, cobraba un soldo, e cando sentiuse ameazado escapou coma unha rata; abandonou a outros compañeiros e compañeiras igualmente ameazados, que se quedaron en Euskadi a defender as súas ideas; el preferiu marcharse para Madrid onde Esperanza Aguirre concedeulle unha mamandurria na que aínda hoxe non se sabe moi ben cal era a natureza do seu traballo pero si que tiña unha alta remuneración.

A presunta ocultación do número de mortos polo COVID-19.

Esta é unha constante da dereita franquista e da dereita nazi-fascista. Saben que o número de mortos polo virus é facilitado ao Ministerio de Sanidade polas comunidades autónomas, que teñen competencias plenas en sanidade. Saben, tamén, que cada comunidade autónoma utiliza distintos criterios para contabilizar as persoas afectadas polo coronavirus. E coñecen de primeira man que hai comunidades autónomas gobernadas polos seus correlixionarios que só soltaron as cifras reais de vítimas do bicho cando houbo un decreto que as obrigou a facelo. E son coñecedores de que as comunidades máis afectadas polo COVID-19 son as gobernadas pola dereita, e que Galicia e Madrid son das comunidades que máis mortes presentan en residencias de maiores, cuxa xestión é competencia das comunidades autónomas. Logo, a que xogan cun tema tan serio? Daba noxo o pasado sábado, en La Sexta Noche, escoitar a Maroto culpando ao goberno do Estado das mortes nas residencias de maiores; que desvergoñado! Efectivamente o goberno merece unha crítica moi forte, pero por permitir, sen tomar medidas penais contra os responsables, que se lles faciliten cifras de afectados e mortos manipuladas ou directamente falsas.

Queren políticas económicas en contra da clase obreira e dos máis desfavorecidos.

A estes sen-vergoña da dereita, a eses hipócritas e mentireiros, non lles chegou con aplicar políticas tendentes a facer máis fondas as desigualdades sociais entre as persoas e a condenar a traballadores e traballadoras do Estado Español, condenándoos á miseria e á precariedade durante o mandato de Mariano Rajoy no Estado e co seu mandato en numerosas comunidades autónomas, entre elas Galiza. Non lles chegou con esnaquizar os dereitos políticos e sociais e as liberdades democráticas; con esnaquizar a sanidade e a educación públicas; e con entregar a atención á dependencia a empresas multinacionais lideradas por fondos voitre ás que (polo que se ve e demostra) o que menos lles importa é o benestar e as vidas das persoas maiores e dependentes. Agora, esta dereita ultraliberal e fascista quer seguir a afondar nas desigualdades, quer seguir a favorecer aos grandes empresarios, aos fondos de investimento voitres e á banca, como xa fixeron durante o goberno do franquista Mariano Rajoy e están a facer desde o goberno do noso presidente vernáculo e de vida permanentemente electoralista Alberto Núñez Feijóo e outros polo estilo. Vexamos algunha:

1.- Perlas inesquecibles como as da señora que preside a comunidade de Madrid que mantén que para loitar contra a crise o que hai que facer e “liberalizar o chan para poñer en marcha a construción”. Precisamente unha das medidas postas en marcha non hai moitos anos polo camareiro das Azores, José Mª Aznar, (e que o goberno de Rodríguez Zapatero non se atreveu a anular) que contribuíu a afondar no Estado Español os efectos da crise do 2008. A única explicación que se me ocorre para que esa señora defenda tal despropósito é que poida ter o desexo de que promotores sen escrúpulos volvan endebedarse, vender os pisos e deixalos en esqueleto e sen rematar despois de vendidos; e que os bancos poidan empaquetar eses préstamos a promotores en títulos-lixo e colocalos no mercado con engados a aforradores inexpertos e incautos, como xa fixeron no pasado recente; a consecuencia: a) compradores sen diñeiro, sen pisos e hipotecados ata as trancas; b) promotores enriquecidos de forma ilexítima e sen responsabilidades económicas nin penais sobre as súas promocións en sociedades limitadas -que para iso creou o capitalismo as figuras da S.A. e a S.L.-, con estas descapitalizadas e en concurso, sen poder facer fronte ás responsabilidades cara aos compradores; c) banqueiros e bancos enriquecidos pola dobre vía da colocación dos títulos-lixo e da execución das hipotecas, tanto sobre os solares como sobre os compradores de vivenda. Amais, este país está cheo de vivendas baleiras e de clase obreira empobrecida que non se pode permitir a compra dunha vivenda; igual o que queren é seguir rematando coa pequena burguesía. Eu non sei se estas eran as intencións dese desatino presidencial madrileño, mais tampouco me estrañaría que esas foran as súas liñas fundamentais. A fin e ao cabo, o Partido Popular naceu coa misión fundamental de servir aos intereses do gran capital; e tamén, polo que di algunha sentencia, para beneficiarse economicamente da corrupción dos altos cargos que nomea.

2.- Esta outra perla que demostra que a dereita deste país só defende os intereses dos especuladores e do gran capital ten a súa orixe na Galiza. Neste caso a Conselleira de Vivenda da Xunta de Galicia que dirixíuse por carta ao goberno central queixandose de que a prohibición dos desafiuzamentos durante a pandemia enfriaba o mercado e perxudicaba aos propietarios (nova de eldiario.es; en La Voz de Galicia, Faro de Vigo, Correo Gallego,... por máis que busquei non a atopei ). Como esa señora, coa cantidade de xente que se quedou a dúas velas pola situación de emerxencia sanitaria e que non pode pagar a renda de alugueiro, se atreve a dicir estas imbecilidades? O que tiña que facer ela e o Presidente da Xunta de Galicia era establecer desde un primeiro momento medidas para que os propietarios que dependan do arrendamento de vivenda para poder vivir non teñan que ser desafiuzados das súas; pero non, mellor que inquilinos desesperados e da clase obreira se vaian á rúa. No fondo, coido eu, que a esa señora os pequenos propietarios nada lle importan por moito que se lle encha a boca falando deles; que o que realmente defende son os intereses dos grandes arrendadores, sexan empresas ou fondos voitre. É carta de natureza do Partido Popular.

3.- Frenar a tramitación dos ERTEs e acusar ao goberno central de ser o responsábel do atraso nos pagamentosdas rendas derivadas dos mesmos. Iso si, con escusas varias e diversas que non se corresponden con realidade algunha. Foi o que fixo a Xunta de Galicia e o que o goberno Núñez Feijóo tratou de enmascarar e derivar a súa responsabilidade, contando para elo coa complicidade de toda a súa trama mediática cotiá, tanto da prensa escrita e dixital como das canles de radio e televisión ao seu servizo. Total quen ía sufrir coa demora nos pagamentos ía ser a clase traballadora, cuxos intereses eles, o partido franquista, non representan. Non lle chega coa insuficiencia dos EREs e dos ERTEs, que por riba regatean os cobros aos traballadores; e seguramente estes do Partido Popular, que dirixen a Consellería de Traballo, non me estrañaría que non puxeran a traballar ás inspeccións para ver cantos despedimentos e EREs irregulares fixeron os empresarios aproveitando a pandemia do coronavirus. Desde logo, os sindicatos teñen denunciado máis dun.

3.- Oposición ao establecemento xeralizado dunha renda básica. No último debate os cruzados de Partido Popular e Vox ergueron a súa voz contra o establecemento xeralizado dunha renda básica. Non é que esta medida vaia ser a renda básica universal que demandan as organizacións sociais e os autores que se interesan por aminorar as desigualdades sociais e por mellorar a vida do conxunto dos e das cidadáns. Hai que ter en conta que un partido como o PSOE, que comunga coa doutrina capitalista da economía, non vai lexislar nada do outro mundo no tema dunha renda básica, polo que coido que non van tremer os cimentos do capitalismo; máis ben o farán para que o capitalismo non sexa posto en cuestión. En todo caso, non é de estrañar que os mesmos (que defenden a mesma clase, da mesma procedencia política e ideolóxica, sen escrúpulos sociais, machistas, xenófobos, combatentes contra a igualdade de xénero,... daí o de os mesmos), que o Partido Popular e Vox se pronuncien en contra desta medida. Se a clase obreira non ten ningunha renda de protección estará a mercede dos abusos do empresariado, terá que aceptar calquera traballo que se lle ofreza e nas condicións nas que lles sexa ofrecido; porque terá que facer fronte aos pagamentos de alugueiros, hipotecas, da alimentación de si e da súa familia...; e se ten un pequeno colchón no que ampararse pode rexeitar os abusos do empresariado (que si, que xa sabemos que o empresariado non é todo así, que nolo están a repetir os da CEOE e os da CEPYME unha e outra vez, que non son uns monstros ...pero non poden desbotar as oportunidades que lles ofrece a economía de mercado).

Son botóns de mostra de como a dereita franquista e a nazi-fascista desprezan os dereitos dos traballadores e das traballadoras, de como se aferran ás saias do gran capital e defenden con uñas e dentes os intereses da burguesía e dos seus acólitos.

Un ridículo espantoso; a real e impresentable “marca España”.

Se non fora polo serio que é o tema e porque neste país hai moita ovella con aspecto humano, que crería, sen poñer en cuestión, que o cabalo branco de Santiago Apóstolo é marelo no caso de que a televisión ou a prensa o dixera, a cousa sería para poñerse a rir e non parar. Pero por desgraza non é así.

Miren vostedes ata onde pode chegar esa dereita: non sei se saben que o hospital privado POVISA prestou ao Concello de Vigo non sei cantos miles de máscaras de protección para que este o repartira entre persoas con risco e entre os cidadáns; pois ben, segundo declaracións escoitadas por quen subscribe en Radio Vigo o día 23 de abril dos presentes nun informativo do mediodía, a máxima preocupación dun concelleiro do Partido Popular nesa cidade non era se as máscaras eran suficientes para os colectivos e a poboación viguesa, nin se eran as mellores ou se habería que implementar máis medios para protexer á poboación; a súa principal preocupación estribaba en se o Concello de Vigo ía poder devolver a POVISA a totalidade das máscaras recibidas en préstamo. Incríbel pero certo. É para rirse deles senón fora porque é un tema tan serio que non da.

E esta é xente a que pretende gobernar en todo o Estado, e que xa está a gobernar en partes del. Fodidos estamos. Apaga e ímonos. Menos mal que nos queda Portugal onde, á marxe de diferenzas ideolóxicas, hai políticos serios e políticas serias. Tamén na dereita.

Nota.- Este artigo foi modificado á súa versión actual o día 30 de abril de 2020

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (os gobernantes e os políticos falsos e hipócritas) (1)

Nesta época do coronavirus COVID-19 están a facerse máis claras actitudes e comportamentos dalgúns sen vergonzas, xentes sen vergonza e insolidarios, que en pasados tempos non moi remotos, sen deixar de ter estes comportamentos, facíano cunha pouca máis de man esquerda; sen tanto descaro, demagoxia e brutalidade como o están a facer nestes intres.

Ao meu entender eses suxeitos son persoas de escasa catadura moral, que pecharon xa hai moito tempo a súa escasa conciencia social nun baúl e tiraron a chave. Refírome a eses personaxes, moitos deles con importantes cargos públicos, situados a maior parte deles (por non dicir a totalidade) no espectro ideolóxico da dereita (ben sexa a simple e incivilizada dereita, ben sexa a dereita franquista de toda a vida pese á chamada transición, ou ben sexa a dereita situada no ámbito do nazi-fascismo ibérico); pero á súa beira vemos tamén a persoas que se auto-denominan como socialdemócratas pero que comparten esas ideas que son propias dun estado capitalista liberal escorado ao salvaxismo económico e social contra as clases populares.

Eses personaxes proceden de diferentes campos e dedicacións; temos políticos (fundamentalmente do Partido Popular e Vox) algún membro destacado do PSOE ou do seu entorno, e dirixentes empresariais. Ao meu modo de ver, xente impresentable que pon o incremento do seus patrimonio ou dos patrimonios daqueles cuxos intereses gremiais representa ou, no caso dos políticos, daquela clase á que a súa política representa por riba dos intereses xerais da poboación, como a saúde; e isto fano caia quen caia, aínda que as súas posicións poidan supoñer a perda da vida de millóns de traballadores e traballadoras ou a aniquilación de importantes sectores da poboación que pola súa idade están máis expostos ás consecuencias máis nocivas do COVID-19, como poden ser as persoas anciás.

Moitas veces menten descaradamente ou falan de negro onde só hai branco. Pero non o fan sos; teñen o eco de moitos medios de comunicación, a maioría, que están ao seu servizo; os que eles crearon para defender a calquera prezo os seus intereses de clase aínda que estes supoñan a miseria ou incluso a morte de millóns de persoas, que utilizan a mentira, o sesgo, as medias verdades e a terxiversación para convencer ou facer dubidar ao conxunto da poboación sobre o que realmente é a realidade; a unha maioría da poboación que, ao non ter medios propios para requirir a información, non lle queda máis remedio que tentar de facelo ao través das súas páxinas, as súas voces ou as súas imaxes; uns medios que, cal coro ben coordinado polo mesmo director, no mesmo compás, ton e fondo expanden a mensaxe da mentira e da manipulación da realidade, dándolle a esa gran mentira unha aparencia pública de realidade. Xa o dixo Goebels: unha mentira mil veces repetida adquire carta de veracidade.

• Políticos que coas súas políticas minguaron os recursos económicos e materiais e o persoal da sanidade pública de forma atroz critican ao actual goberno central por non arranxar o que eles destruíron para favorecer ás empresas da sanidade privada.

Os mesmos suxeitos que pertencen ás familias políticas que durante anos gobernaron comunidades autónomas como a de Madrid, Valencia, Galiza ou Castela e León e que recortaron os medios materiais cos que a sanidade pública debería contar e que baleiraron ao sistema público de saúde de persoal auxiliar, médico e de enfermería, son eses suxeitos socialmente indesexables os que agora berran e berran pola falta de medios materiais e humanos nos centros sanitarios públicos. Son os que privatizaron hospitais, os que reduciron a atención primaria á mínima expresión, os responsábeis de que as listas de espera nos hospitais públicos sexan interminábeis, e que tamén os tempos de espera de consulta na atención primaria sexan de máis de cinco días en moitos concellos, os que coa escusa de servir aos intereses dos doentes derivan a estes para intervencións cirúrxicas cara a establecementos privados, os que crearon chiringuitos diversos dentro dos sistemas sanitarios por eles xestionados para colocar aos seus protexidos. Eses son todos gobernos autonómicos formados por personaxes do Partido Popular, un partido que durante o longuísimo tempo que tivo o goberno do Estado, con Mariano Rajoy como presidente, nada fixo por evitar agresións contra a sanidade pública xerados en Madrid, Valencia, Galiza ou Castela e León. É máis, aínda acrecentou máis o desmantelamento e descapitalización da sanidade pública ao través dos fondos orzamentarios e ao través da limitación á contratación de persoal (igual que no resto dos servizos de carácter público) coa clara finalidade, xunto cos seus dirixentes nas distintas comunidades autónomas, de desprestixiar a sanidade pública e encarrilar á poboación cara ás empresas cuxos beneficios dependen de que a poboación teña un mal nivel de saúde, é dicir, a sanidade privada.

Estes desalmados se vergoña son os mesmos que agora critican a falta de respiradores e de equipamentos de protección individual nos hospitais e centros de saúde. Eles, os que baleiraron os almacéns dos hospitais de medios materiais cos que facer fronte ás continxencias. Eses desalmados sen vergoña son, tamén, os que non queren asumir as súas competencias territoriais en sanidade e obrigar aos hospitais privados a acoller enfermos de COVID-19; prefiren facerlles hospitais de campaña no arredores dos hospitais públicos ou facer “arcas de Noé” como a de IFEMA sen medios nin persoal suficiente para atender aos doentes alí “depositados”, sen medios materiais para atender aos que poidan agravar o seu estado e contratando a estudantes dos últimos cursos de medicina e de enfermería cando, polo menos destes últimos, hai multitude de titulados en paro que están a ofrecer os seus servizos moitos dos cales foron vítimas dos recortes sanitarios practicados polo Partido Popular. Pero claro, eses indecentes non queren gastar os cartos nos servizos públicos á cidadanía, prefiren darlle outros usos socialmente menos útiles.

Non é que o Goberno do Estado sexa da miña corda (de feito desde este espazo teño realizado múltiples críticas ao seu presidente), pero o que tampouco se lle pode atribuír son as consecuencias negativas inmediatas que nesta situación de pandemia tiveron políticas realizadas durante anos e máis anos polo políticos estatais e autonómicos do Partido Popular. Estes son os verdadeiros culpables da falla de respiradores para atender aos doentes, da falla de batas de protección e máscaras protectoras para protexer aos sanitarios e auxiliares nos hospitais e centros de saúde. Estes son os verdadeiros culpables do descenso de camas nos hospitais públicos. É o Partido Popular e as súas políticas quen está detrás de todas as carencias do sistema sanitario público. E aínda teñen a cara dura de negalo, afirmando como fixo o seu presidente nacional, Pablo Casado, que foron eles os que aumentaron o número de camas públicas alí onde gobernan; que llo pregunten aos valencianos, aos madrileños ou aos vigueses, a ver que lle din. O único que fan ben é vender fume.

Se de min dependera, eses suxeitos indesexables estarían na cadea. Non polas súas ideas, senón polas consecuencias dos seus actos.

Malditos Nazi-Fascistas

O pasado luns, catro de novembro, puiden ver e escoitar un debate electoral organizado pola Asociación da Prensa de Madrid e que foi retransmitido pola maior parte das canles de televisión existentes no Estado Español. Nel participaban os cinco cabezas de lista por Madrid dos cinco principais partidos estatais, persoas que, á súa vez, eran os supostos candidatos de cada unha das forzas políticas a ocupar a presidencia do goberno do Estado.

Teño que dicir que nada novo esperaba de semellante evento desde o punto de vista de que cada quen arriara o seu discurso preestabelecido para establecer un verdadeiro debate sobre o que realmente ían facer se chegaban a ter maioría electoral. Supoñía que se ían centrar moito en Cataluña cos consabidos mensaxes repetidos ata a saciedade por cada un, que ían falar da economía cada quen tirando para o si e o ben que o fixeran ou puideran facer, que si a violencia de xénero, que si as coalicións ou pactos postelectorais, et., etc.

Un chulo. Un “tipejo” pijo e fascista.

Pero houbo algo que si me chamou a atención: a cara dura dun “tipejo” de ridícula perilla con aspecto de árabe africano que se pasou todo o tempo que falou colocando trola tras trola e falsificando dato tras dato, sen que ningún dos outros que estaba alí se molestara (agás algo moi illado) en desmentilo. Non sei canto tempo falaría o sen vergoña, pero calculo que de cada afirmación realizada máis do 90% sería unha falsidade e nove de cada dez datos (tirando polo baixo) proporcionados eran falsos. É dicir, moito tempo dedicado a falsificar a realidade. E non o digo eu só; á mañá seguinte case todos os medios informativos cunha pouca de decencia e de vergonza fixéronse eco de tales barbaridades alí expresadas por ese señorito. E teño que confesar que iso si me sorprendeu e cabreou: a cantidade de falsidades que lle permitiron soltar en tan pouco tempo con total impunidade. Ese home era un tal Santiago Abascal (Santi para Esperanza Aguirre), representante de Vox, que fixo todo un despregue de argumentacións homófobas, xenófobas, machistas e de índole autoritario, nazi e fascista; ideas que representaban ao seu partido. Polo tanto representaba a un partido nazi-fascista.

Era curioso e indignante a carraxe con que ese home se refería aos migrantes chegados ao noso país, poñéndoos coma delincuentes que pouco menos que o que buscaban era vivir sen traballar, que querían vivir das subvencións públicas e aproveitarse da sanidade española. Que recibían, incluso, máis axudas que os propios españois, axudas para case todo. Todo o que observando as estatísticas dos servizos sociais e dos diversos servizos estatais e autonómicos se demostra máis que falso, como deixaron patente ao día seguinte os medios decentes. Incluso chegou ao extremo de facer recaer sobre a migración a responsabilidade da maioría das violacións de mulleres habidas no Estado Español coa finalidade de crear xenofobia entre a poboación, cando sabe perfectamente que máis do 70% das violacións teñen os seus culpables entre españois. Preguntado por un xornalista sobre este particular poñendo en evidencia os seus datos e mentiras, o Santiago Abascal é tan covarde para asumir as súas mentiras cando o pillan que botoulle as culpas dos datos sobre “unha compañeira súa”, unha periodista.

E vai falar de vivir do conto ese señor, Abascal, que non pegou un pau á auga na súa vida e vivindo como un maharajá das “mamandurrias” que lle proporcionou o Partido Popular, incluído un chiringuito do que ninguén sabe cal era a súa función e do que sacaba unha boa tallada mensual. Pero cando alguén lle recorda a súa vida fácil, o señorito sempre acude a a un discurso do tipo “se ti estiveras no País Vasco e tiveras que marchar como eu por estar ameazado por ETA non falarías así”. Un puto covarde; moitos foron ameazados no País Vasco e alí se quedaron dando a cara e defendendo aquelo no que crían.

Outra cousa que me cabreou moito foi a obsesión dese partido por atacar a seres indefensos, aos Menores Non Acompañados (Menas), nenos que están sos no mundo e que buscan refuxio en fogares públicos ou que incluso dormen nas rúas pasando frío, fame e todo tipo de calamidades e abusos. Seguro que ese imbécil, ese covarde, non se atreve de un en un con alguén do seu tamaño; só fixa a súa atención en seres indefensos coma eses nenos.

Erradicar o fascismo e aos fascistas.

É urxente, moi urxente, desenmascarar a todos estes elementos nazi-fascistas que pretenden acabar co sistema de liberdades para poder acampar ás súas anchas. Hai que erradicalos. Queren retrotraer o Estado ao franquismo, a un réxime corrupto no que os dirixentes e os seus amiguiños roubaron a mans cheas. Queren un país onde supostos arquitectos sen titulación poidan asinar proxectos de obra con total impunidade e onde promotores inmobiliarios poidan saltarse a normativa urbanística e ninguén lle diga nada, onde xentuza do máis diverso e indesexable poida vivir do conto e onde os xulgados parezan cuarteis militares en vez de lugares onde impartir xustiza. Queren un país onde os abusos sobre as persoas sexan pan de todos os días e onde as mulleres sexan tratadas coma trapos e obxectos ao servizo dos varóns. Queren un país onde os únicos africanos tolerados e ben tratados sexan aqueles cardenais amigos de Teodoro Obiang e amigos de Rouco Varela e dos bispo de Alcalá, todos eles de recoñecida traxectoria integrista e involucionista. Onde os individuos e colectivos LGTBI non poidan amosar as súas orientacións en público. Queren un país onde os únicos migrantes tolerados sexan aqueles que non esixan que os traten coma persoas e que se deixen explotar coma animais, que non denuncien abusos como fixeron moitos recentemente no mar de plásticos de Almería onde ficaron máis que claras as causas do aumento do voto a VOX nas andaluzas. Queren un país no que poidan contratar man de obra escrava, onde poidan substituír aos traballadores con dereitos por traballadores sen dereitos, teñan estes da nacionalidade que teñan. Queren un país no que non se persigan aos violadores nin aos maltratadores de mulleres. Queren un país onde non se eduque aos nenos en liberdade, onde se lles eduque nunha moral caduca e baseada en prexuizos do máis morboso, vicioso, malvado e ao servizo dos poderosos. Queren un país morto no que eles poidan vivir unha vida de película a conta dos demais.

Hai que erradicalos; a eles e aos seus aliados. Erradicalos do sistema de representación, erradicalos de todas as institucións do Estado nas que estean instalados, erradicalos do sistema educativo, erradicalos do todas as partes. Non poden formar parte dun Estado democrático.

Supoño que este non é un tema que se esgote aquí. Xa me gustaría. E que seguirei escribindo sobre esa casta de lixo social involucionista que son os nazi-fascistas. Pero tamén dos que lle lamben as babas e que, pola súa propia conveniencia curtopracista, se achegan a eles. E falo do Partido Popular e de Ciudadanos, impresentables na súa actitude en relación a Vox e que, con esa labor continuada de branqueo, lle están a favorecer a súa expansión.

Malditos sexades, fascistas!