"En cuanto sepa algo te lo indico Paco! Enorme abrazo"

 Ao longo desta semana que remata hoxe houbo toda unha xeira de novas que me teñen chamado a atención. Foron varias:  

    - As relacionadas coa guerra de Ucraína e as diferentes interaccións propagandísticas patrocinadas polos organismos da Unión Europea baixo o auspicio e as instrucións de Washington e da OTAN. 

    - As acusacións das organizacións de pescadores de conivencia entre o Comisario de Pesca Europeo e as industrias enerxéticas de cara a favorecer a instalación progresiva de produción de enerxía eléctrica e de extracción de gas e petróleo nas augas territoriais dos países europeos. 

    - As queixas e acusacións dos armadores galegos e das organizacións ecoloxistas da Galiza pola instalación de parques de enerxía eólica en augas territoriais do noso país, nomeadamente frontes ás costas de Baiona e nas costas do Ortegal, en caladoiros tradicionais de pesca da flota de baixura e media altura galaica e que ameaza con levar ao traste a supervivencia de mariñeiros, pequenos e medianos armadores e de multitude de especies que teñen o seu hábitat no medio mariño; todo iso por mor dos efectos provocados polos "muíños de vento" que só van beneficiar ás multinacionais da enerxía e á gran burguesía española e internacional, que como se sabe non reinviste o excedente nin no país nin no Estado, senón en paraísos fiscais onde van ter un tratamento fiscal beneficioso. 

    - E todo isto dos eólicos mariños adobado coa repentina conversión de Alfonso Rueda ao ecoloxismo e a defensa do medio mariño; todo iso despois de estar defendendo a permanencia de ENCE cheirando e contaminando na ría de Pontevedra. 

    - Igualmente, e falando de paraísos fiscais e alta burguesía española, outra nova foi a do traslado de domicilio de Ferrovial para os Paises Baixos; segundo o seu presidente, un deses abundantes "patriotas" de España (e gran beneficiado pola concesión de obra pública española, onde o Estado se comprometía a cargar cos seus fracasos empresariais facéndose cargo e recompensándoo economicamente as súas expectativas erradas) "por falta de seguridade xurídica", cousa que se cre el e os seus canciños que apañan as migallas que el bota baixo da mesa.

A nova da semana.

            Pero para min, a nova máis destacable da semana hai que atribuíla ao Tribunal de Orde Público franquista, o famoso TOP... Perdón! Non sei en que estaría eu pensando. O tribunal ao que me quería referir é, tamén, un tribunal de excepción como os que se solen crear nos estados ditatoriais para castigar a liberdade de expresión e as máis elementais liberdades democráticas. Pero non é o TOP, é a Audiencia Nacional, tribunal sucesor do TOP franquista e único tribunal de excepción que pervive, con outro nome, no Estado Español e que forma parte das peculiares formas que a nosa moi imperfecta e matizada democracia exhibe nas súas leis e na súa gobernanza.

                Esta nova, destacada o pasado día 1 de marzo pola Cadena SER, principalmente, e outros noticiarios en papel ou audiovisuais en lugares destacados das súas edicións (agás por aqueles que forman parte do lixo mediático que asola á meirande parte das empresas xornalísticas do Estado Español) estaba referida ao conchabeo entre o Presidente da Audiencia Nacional e o que foi número 2 do Ministerio de Interior, dirixido por Fernández, baixo o goberno presidido por Mariano Rajoy do Partido Popular. Coa particularidade de que ese número dous está procesado, xunto co que foi seu xefe inmediato, por corrupción no caso do intento de roubo dos papeis de Luís Bárcenas e non sei cantas cousas máis. E para el pídense non sei cantos anos de cadea.

                Outra das cousas que me chamou a atención foi o silencio das diferentes organizacións de xuíces diante de semellante caso. O que é notoriamente diferente de cando un xornalista accede a contar casos e denunciar procesos presuntamente irregulares levados a cabo por diferentes membros da maxistratura (por exemplo, o inexplicable non procesamento coma investigada de dona María Dolores de Cospedal no mesmo caso polo que se piden penas de cadea para Fernández e o seu número dous). Nin sequera Xuíces para a Democracia dixo ren. E por suposto xa nin falamos do Consello Xeral do Poder Xudicial, ao que se supón que debería proceder a investigar o fondo do asunto e adoitar as medidas disciplinarias contra o presidente da Audiencia Nacional ás que houbera lugar. Pero claro, tampouco se pode esperar moito dun organismo que conta cun alto número de membros "caducados", que incumpren a lei de prazos de anovamento dos cargos que ilegal e ilexitimamente seguen a ocupar.

            Obsérvase tamén que se cumpre a "profecía" que Coisidó, senador do Partido Popular, dixo hai algún tempo sobre o control do poder xudicial por parte dese partido. Fican máis que claros, unha vez máis, o favorecemento que os membros dos altos tribunais fan nas súas apreciacións cara ao partido sucesor do franquismo.

                Como tamén ficou clara a conivencia dos altos cargos de Interior e policiais coas políticas franquistas practicadas polo Partido Popular, chegando a constituír incluso unha especie de policía política con métodos moi achegados aos practicados pola indesexable policía política franquista.

            En fin: país! Se non fora porque os prexuizos poden ser maiores que os beneficios, destruílo e volver a construílo de novo dun xeito máis xusto, igualitario, democrático e sen estamentos mimados valería a pena. Ou non, vai ti a saber.

            

Oitenta e cinco anos de impunidade

        Hai oitenta e cinco anos que unha banda de criminais composta por militares e civís iniciaron un golpe de Estado contra a legalidade vixente no Estado Español. Un golpe de Estado que, como todo o mundo sabe e teñen manifestado os historiadores dignos de tal cualificativo, foi impulsado, deseñado e financiado por banqueiros, terratenentes e xerarquía da Igrexa Católica, apoiado polos partidos fascistas e da dereita española, polos gobernos de Hitler e Mussolini e materializado por altos cargos militares españois(1). Estes últimos dirixidos polo xeneral Mola (cerebro e director estratéxico da conspiración) e polo xeneral Franco (iniciador dos movementos militares e que sucedeu ao anterior no mando dos golpistas), pero que contaron coa participación destacada -polas atrocidades cometidas- doutros militares coñecidos como Millán Astray, Queipo de Llano e doutros moitos xenerais e oficiais dun exército que, como o de agora, profesaba na súa maioría de oficiais unha ideoloxía nazi-fascista.

        Como todo o mundo sabe, o que nun principio ía ser un paseo militar dexenerou nunha guerra que durou tres anos; en parte pola miopía, desidia e falta de decisión dun goberno lexítimo, presidido por Casares Quiroga, que non foi quen de parar os pes e aplicar as leis aos militares sublevados pese a que levaban facendo tentativas desde a Sanjurjada do ano 1932 e cuxa actividade conspiradora era máis que coñecida tanto no mundo militar coma no mundo policial e político.

Non en todo o territorio español houbo guerra.

        Mais o que se entende por guerra, é dicir, loita con armas entre dous bandos, segundo a Real Academia Galega, non a houbo en todo o territorio do Estado. Un deses territorio nos que non houbo guerra foi Galiza. Aquí, agás algunha escaramuza illada de enfrontamento armado protagonizado por civís, portadores de armas de escaso porte e con escasos recursos tácticos, contra militares organizados, ben armados e coñecedores da táctica militar, non houbo o que se coñece como guerra.

    Pero si houbo moitas mortes. Segundo se desprende de listaxes públicas (fundamentalmente do equipo de investigación “Nomes e Voces”, da USC) de mortos por causa do golpe de Estado fascista na Galiza, entre xullo do ano 1936 á abril de 1939, rexistráronse 4.673 vítimas con resultado de morte; destas, 1.413 foron por execucións das penas de morte ditadas por tribunais criminais do réxime franquista (civís e militares); e as restantes 3.260 debéronse a “paseos”, enfrontamentos, mortes na cadea,... o que o equipo de investigación citado denomina “mortes extra-xudiciais”. Indagando nas listaxes, do total das mortes 2.162 (o 46,27%) producíronse entre xullo e decembro de 1936. Fusilados poucos; executados por sentencia, poucos; tamén poucos mortos na cadea. Logo, a maioría foron “paseados”, é dicir, sacados dos seus domicilios ou das cadeas nas que estaban e torturados e mortos sen nin sequera un xuízo farsa como os que facían os tribunais civís e militares franquistas.

        Os asasinos, polo xeral vestían de camisa azul, de traxes de guerreira e pantalón cor verde con sombreiro tricorniado ou de sotanas e pistola ao cinto que actuaban impunemente amparados nas instrucións e consignas militares, na impunidade xudicial e ao servizo dos ricos de cada vila; tamén había criminais que vestían de xeito informal, os menos, a máis de soldados mandados por asasinos con galóns militares que participaron da barbarie.

 O fascismo subsiste. Sobre todo na xudicatura e na milicia, máis tamén na dereita política.

        Por desgraza aínda hoxe, oitenta e cinco anos despois do golpe de Estado, hai xente que defende a intervención e as actuacións dos criminais contra a legalidade democrática.

        Moita desta xente, facendo malabares mentais e orais, critica a presente actuación dos talibáns en Afganistán, que buscan, para asasinalos ou escravizalos, casa por casa aos opositores ao seu réxime, ás mulleres relevantes, a toda aquela persoa que defenda un Afganistán en liberdade. Iso ou peor é o que fixeron os fascistas no Estado Español do 1936: matar a toda persoa que non defendera as súas actuacións, así como ás súas sementes. Un clásico proceso xenocida, cualificado polos organismos internacionais como crime contra a humanidade e suxeito á non prescrición xudicial.

        Pois aquí, no Estado Español, os tribunais e os políticos pasan dos organismos internacionais. Condenan a persoas por criticar ao través do humor, a música ou directamente, a cómplices do réxime criminal de Franco; admiten a trámite denuncias ou querelas por facer públicos roubos claramente perpetrados baixo a impunidade fascista; ou, como ten ocorrido recentemente en Madrid, hai Tribunais Superiores de Xustiza que, contra toda investigación histórica demostrada conclúen de Millán Astray que “non está claro de forma inequívoca que o militar participara no golpe de Estado de 1936”. Ese jumento, Millán Astray, que foi un xefe da oficina de propaganda do exército franquista e criminal de guerra demostrado polos historiadores, africanista sublevado contra a legalidade (como afirman ata os historiadores fascistas como De la Cierva), publicamente coñecido polas súas barbaridades orais e por enfrontamentos públicos con Unamuno e denigrador da cultura, un suxeito que pedía publicamente morte para a intelixencia e que daba vivas á morte,... Como semellante criminal de guerra pode ser pode ser merecedor de ser honrado cunha rúa? Que é o que non ten claro o TSX de Madrid? Quizá sexa que os xuíces que aprobaron a sentenza sen reparos profesan a mesma ideoloxía que ese xeneral e que farían o mesmo que os talibáns, os falanxistas españois, os nazis hitlerianos ou os fascistas italianos con quen non pense coma eles? Igual pensan que o único que vale é o que eles din nos seus autos xudiciais; se fora así a historia iría aviada se esperara a suficiencia xudicial demostrativa de incursión en crimes fascistas para contrastar a realidade. Evidentemente, o alcalde neofranquista actual de Madrid si o pensa, co apoio do seu partido e de Vox; por iso restituíu o nome da rúa que con acerto e mentalidade democrática retirou o goberno municipal madrileño de dona Manuela Carmena, xuíza de verdade independente.

        Por desgraza, só unha minoría dos xuíces deste país son coma a señora Carmena. A maioría pertencen a asociacións xudiciais de dereita ou de ultradereita (que, en resumidas contas, ben a ser o mesmo). E, posiblemente, moitos deles (e moitos fiscais) que ocupan altos cargos en altos tribunais proveñan das fiscalías e das xudicaturas do Tribunal de Orden Público franquista, posiblemente tamén foran cómplices ou ditaran condenas inxustas contra demócratas que amosaron o seu desacordo co réxime criminal de Franco. Daquela serían xoves recen ingresados na carreira fiscal ou xudicial, fillos e fillas de “familia bien” e moi franquista por suposto.

        Pero non so é esa rúa en Madrid a que honra a xentes sen honra, a criminais fascistas. Por desgraza subsisten moitas rúas e prazas que levan nomes de golpistas ou cómplices do xenocidio franquista. Mesmo esculturas e monumentos de loa ao golpe militar ilégal e ilexítimo e de glorificación dos asasinos fascistas. Incluso en localidades gobernadas con amplas maiorías por xentes do PSOE; sen ir máis lonxe, a Cruz do Castro de Vigo; un enxendro fascista protexido polo actual alcalde ata a saciedade, incluso recorrendo aos tribunais que -como non é nada extrano coñecendo a natureza xudicatura- declararon á citada cruz fascista como non incursa na lei da memoria histórica. Iso pese a que as inscricións que acompañaban á cruz na súa orixe eran máis que reveladoras da súa natureza de loa ao golpe criminal e fascista de 1936.

Xa pasaron 85 anos do criminal acontecemento.

        Oitenta e cinco anos despois temos que seguir a reivindicar os avances da IIª República Española e a condenar o fascismo. Igualmente, reivindicar a memoria, a xustiza, a verdade e a reparación ás vítimas dos fascistas. Aínda que haxa xuíces, militares, fiscais e persoas ás que non lles guste. Se morren do desgusto, aínda que eu o saiba, xúrolles que non vou chorar nin botalos en falta. Tampouco alegrarme.

        Como podemos observar, queda moito por andar e desenmascarar. Aos que nalgún intre da transición se autodeclararon coma “demócratas de toda a vida” e escondéronse detrás dunha personalidade non correspondente coa súa realidade xa se lles podreceu a careta e nin sequera se molestan en disimular quen son en realidade. Éche o que hai, o sitio onde vivimos perigosamente á mercé de calquera imbécil con mando inimigo das liberdades democráticas básicas; e, por desgraza, abondan.

Final.

        Aínda que non ten nada que ver directamente cos asasinatos e os asasinos franquistas, dada a miña suprema admiración pola xudicatura, vou expresar unha dúbida que desde hai moitos anos me ronda pola cabeza. Ao xuíz Garzón o condenaron e inhabilitaron por realizar escoitas no caso Gürtel ou por que estaba a investigar con decisión os crimes do franquismo e podían saír nomes (entre eles de xuíces e fiscais) á luz?

NOTAS.-

1. Unha lista moi completa dos xenerais e altos cargos militares sublevados podemos velas en https://pedromedinasanabria.wordpress.com/2014/05/20/generales-sublevados-el-18-de-julio-de-1936/

2. A viñeta é prestada. O seu autor é Manuel Fontdevila e foi publicada o 25 de agosto do presente ano no xornal Eldiario.es que publica baixo licenza Creative Commons.