Lei Mordaza: PSOE, Unidas-Podemos e a continuidade dunha lei fascista

 

            Hai uns poucos días, na Comisión de Interior do Congreso dos Deputados foi rexeitada unha proposta de reforma da popularmente denominada "Lei Mordaza" (o nome oficial e o de Lei Orgánica de Protección da Seguridade Ciudadana; ou algo así, non estou seguro -e coa continuidade da lei nada seguro- mais aquí seguiremos chamándoa pola función para a que foi creada e que segue a ter a día de hoxe, a dunha "Lei Mordaza" da expresión e da manifestación). 

Os antecedentes da "Lei Mordaza".

                 Despois dos dous mandatos do PSOE de Rodríguez Zapatero, o Partido Popular accedeu ao goberno do Estado baixo a dirección de Mariano Rajoy. Nese intre os movementos reivindicativos no Estado Español estaban en pleno auxe e as protestas cidadáns contra os recortes e os despropósitos sociais impulsados polos gobernos do PSOE de Rodríguez Zapatero e, posteriormente, polo de Mariano Rajoy eran continuadas. Era a época do Movemento 15-M e do nacemento das Marchas da Dignidade como expresións asemblearias das reivindicacións cidadáns; foi a época, tamén, do primeiro despropósito policial do goberno de M.Rajoy na gran manifestación impulsada polas citadas marchas, da aparición dos famosos provocadores infiltrados ("compañeiros" dicíalle un deles aos policías que o estaban a mallar) e acusacións falsas de portar armas, todas elas falsidades demostradas con testemuñas e documentación gráfica e videográfica. Tamén coincidían épocas de afluencia de migrantes cara a Europa, procedentes de países asiáticos e africanos expulsados dos seus países pola fame ou por conflitos bélicos ou persecucións políticas.

                E a dereita neofascista e post-franquista que representaba o Partido Popular de M.Rajoy non estaba disposta a consentir que houbera que demostrar con probas e testemuñas reais ese tipo de abusos e acusacións de falsidade cara a quen debería gardar a lei con métodos baseados nas prácticas propias dunha policía democrática, da verdade e co sustento de probas reais que demostraran a veracidade das potenciais acusacións; o Partido Popular primaba a redución pública das reivindicacións, a anulación dos seus dirixentes e a presencia pública dos movementos sociais sobre calquera outra consideración, aínda que iso supuxera faltar á verdade e a impunidade nas actuacións das policías -moitas veces de carácter nitidamente fascistas que a moitos cidadáns nos lembraban as vivencias dos anos da "paz dos cemiterios" franquista anteriores ao ano 1977-  prefería a impunidade.

            Para elo, o Partido Popular, baseándose na súa maioría parlamentaria, fixo cambios de orientación fascista no Código Penal, criminalizando a crítica e a reivindicación social, política e institucional, e impulsou a Lei Mordaza. A citada lei foi aprobada polo goberno español presidido por Mariano Rajoy, presidente á súa vez do Partido Popular. Exercía de Ministro do Interior o señor Jorge Fernández Díaz, ao que se coñece como creador da policía política ao servizo do Partido Popular e que hoxe está imputado xunto con varios dos seus policías corruptos e altos mandos da súa época de ministro por actuacións criminais durante o seu mandato. A Lei Mordaza que foi aprobada no Congreso dos Deputados cos únicos votos do Partido Popular. Aclarar que os partidos que na actualidade forman o goberno estatal votaron en contra desa lei e que ambos, PSOE e Unidas-Podemos, se declararon partidarios de derrogala no caso de chegar ao Goberno. Igualmente, foi rexeitada e criticada amplamente no Estado por todas as organizacións cidadáns de carácter democrático e internacionalmente polas organizacións defensoras dos dereitos humanos.

Esencia e aplicación da Lei Mordaza. 

            En esencia, a Lei Mordaza permitía que as forzas  chamadas "da orde" puideran actuar á marxe da xudicatura na represión dos movementos sociais e dos seus líderes, impoñendo sancións "por desobediencia e resistencia" ou "por falta de respecto á autoridade", o que deixa a porta aberta á total arbitrariedade dos policías para interpretar ou afirmar o que en cada momento lles veña en gana aínda que diverxa claramente da realidade (como xa ten pasado en numerosas ocasións). Todo elo á marxe da intervención da xudicatura. Incluso tentando prohibir a toma de imaxes que amosaran o flagrante incumprimento das leis por parte de membros das policías ou que puideran demostar que acusacións realizadas por algúns do seus membros puideran ser falsas. E, como acontecía na ditadura franquista á que tan apegados están os membros do Partido Popular, dando presunción total de veracidade aos informes policiais por moitas testemuñas e probas que houbera para desmentir eses informes. Outra das lindezas que esa lei totalmente fascista permite é a devolución en quente  daqueles seres humanos que entren "sen papeis" polas fronteiras, aínda que o seu motivo sexa escapar dunha persecución política, dunha crise humanitaria, dunha guerra ou calquera outro motivo que unha persoa ou grupo de persoas considere que debe saír das fronteiras do seu país de pertenza aínda a costa de arriscar a súa vida.

            Hai que sinalar que a aplicación Lei Mordaza non se diferencia para nada dos tempos nos que gobernaba o Partido Popular aos de agora. Os delegados e subdelegados do Goberno nomeados pola coalición PSOE-Unidas Podemos seguen a sancionar con base nesa lei fascista, primando as versións policiais sobre a realidade amosada por numerosas testemuñas e por multitude de probas videográficas e de son. Hai xulgados que admiten a trámite os recursos contras as sancións gobernativas e, con posterioridade e despois de analizar os feitos, fallan contra a versión policial dando a razón aos recorrentes. Aínda así, e por mor de ter que pagar a totalidade das cuantiosas sancións que a Mordaza prevé, non hai moitas persoas que recorran acusacións e sancións inxustas por medo a que o xuíz ou xuíza de quenda falle contra elas e amais da totalidade da multa teñas que pagar as costas do xuízo; prefiren pagar a multa con rebaixa do 50% cando esta élle comunicada. O que segue sen saberse é o que pasa coas persoas que presentaron acusacións indemostrables cando un xulgado determina que son inxustas; ou si. 

            O que si podemos afirmar é que o PSOE non dubida en utilizar leis fascistas se esas leis lles permiten manter as súas políticas, que (agás lixeiros aspectos) no Ministerio de Interior non se diferencian moito das aplicadas polos ministros do Partido Popular. E, no que se refire á Lei Mordaza, o caso da impunidade policial e das devolucións en quente dos migrantes fica máis que clara, así como a presunción de veracidade das acusacións policiais e as sancións impostas por delegados/as e subdelegados/as do Goberno.

            Un caso recente, exemplo do que sinalabamos máis atras, é o acontecido coas persoas que ao chamamento da Mesa pola Normalización Lingüística do Galego se manifestaron na Illa de Toxa no ano 2021 contra a deturpación do topónimo legal da illa, con motivo dun acto impulsado por un hostaleiro amigo do Partido Popular no que participaban persoeiros de alto rango da vida política e económica española. Persoas participantes no acto de protesta foron acusadas en base a Lei Mordaza e sancionadas pola Subdelegada do Goberno en Pontevedra. Recorridas as sancións nos tribunais, estes anularon as citadas multas por considerar que os feitos denunciados non se correspondían coa realidade. A día de hoxe, a Subdelegada do Goberno en Pontevedra segue a ser a mesma persoa; e do que pasa ou pasou cos membros das "forzas da orde" que asinaron a denuncia nada se sabe.

A "derrogación" covértese en "reforma" ...Tachánnn!

            Pedro Sánchez, no seu discurso de investidura unha vez triunfante a súa moción de censura contra M.Rajoy prometeu "derrogar a Lei Mordaza"; e o mesmo fixo na súa investidura coma Presidente do Goberno despois das eleccións que deron lugar a un goberno de coalición entre PSOE e Unidas-Podemos. Nesa sesión de investidura, voceiros do PSOE e de Unidas-Podemos, reafirmáronse na promesa de "derrogación" desa lei.

            E o programa de goberno entre Unidas-Podemos e PSOE, datado no día 13 de novembro de 2019, afirmaba textualmente, e respectando o seu idioma, o seguinte no seu punto 5.6 relacionado cos dereitos civís:

''5.6: Derechos civiles. Aprobaremos una nueva Ley de seguridad ciudadana,que sustituya a la «Ley mordaza» para garantizar el ejercicio del derecho a la libertad de expresión y reunión pacífica. Esta nueva legislación, que verá la luz a la mayor brevedad, estará basada en una concepción progresista de la seguridad ciudadana y priorizará la garantía de derechos y la protección de la ciudadanía, y en particular regulará, entre otros, el Derecho de reunión, la identificación y registro corporal, la identificación de los agentes, y la derogación del artículo 315.3 del Código Penal.''

             O certo é que a día de hoxe todo iso da concepción progresista da seguridade cidadán e da garantía dos dereitos e a protección da cidadanía ficou en auga de borrallas. Primeiro, coa recente modificación do Código Penal introducida a iniciativa parlamentaria do Grupo Socialista do Congreso-PSOE no que, baixo a escusa de modificar os delitos de sedición e malversación, introducíronse artigos para a criminalización das actividades dos movementos sociais e sindicais; mostra de que a política de interior do PSOE non é moi diferente á do Partido Popular (se así fora, Marlaska non só non sería nomeado coma ministro do interior no seu momento, senón que xa estaría máis que destituído despois dos múltiples episodios acontecidos durante o seu mandato no valado de Melilla).

            En relación á Lei Mordaza, todos os actores gobernamentais que antes falaban de "derrogación" aboáronse á verba "reforma". E o resultado desa "reforma" acordada por Unidas Podemos e PSOE non pode ser máis decepcionante desde o punto de vista da defensa do dereitos e liberdades democráticas edos dereitos humanos das persoas migrantes. 

            Mantense a devolución en quente dos inmigrantes, contraria totalmente á Declaración Universal dos Dereitos Humanos e criticada ampliamente por todas as organizacións humanitarias e polas organizacións civis de defensa da democracia. Aínda que con rebaixa das sancións, a impunidade policial seguía a estar presente no articulado da proposta de reforma presentada por PSOE e Unidas-Podemos.

            O acontecido coa Lei Mordaza e unha mostra, unha vez máis, de que o PSOE non é un partido do que se poida unha persoa fiar, coma xa se ten expresado máis dunha vez desde este espazo virtual. E, polo que parece, Unidas-Podemos está a primar algo que non se sabe moi ben o que é pero que desvirtúa en ocasións coma esta o que con vehemencia dicían defender no momento da súa constitución coma coalición. Os galegos e as galegas, coñecendo os actores e actrices que teñen parte activa no conto, podemos facernos una idea aproximada do que está a pasar; e senón que llo pregunten a Yolanda Díaz; pero iso é conto doutro cantar

Fracaso da reforma da lei.

            Pese ao apoio do PNV, a reforma proposta polo goberno na Comisión de Interior non saíu adiante. As conviccións democráticas de ERC e Bildu pesaron máis que o intento de lavar a cara de PSOE e Unidas-Podemos. 

            No concreto, e segundo podemos ler nos xornais que deron as novas de forma literal e non retorcida dos motivos que levaron a ERC e Bildu a rexeitar a reforma foron os que seguen: a continuidade no uso de pelotas de goma para disolver manifestacións (art. 23); o mantemento da redaccións sobre a "desobediencia e resistencia" á autoridade (art. 36.6); as "faltas de respecto á autoridade" (art. 37.4); e o mantemento das "devolucións en quente" (disposición adicional). É dicir, os artigos máis penosos para as liberdades democráticas.

                Isto supón que a Lei Mordaza vaise manter tal cal a redactou o equipo fascista de M.Rajoy, que as faltas de respecto aos dereitos humanos das persoas migrantes vai seguir a ser unha constante na política do goberno español (consecuentemente coa nefasta e xenófoba política migratoria da Unión Europea), que as actuacións arbitrarias de membros dos corpos policiais van poder seguir dándose (non é casual que o sindicato policial máis fascista das policías sexa o que máis barullo ten montado de oposición á derrogación da Lei Mordaza). E parece que foi por medo a estes últimos a razón de que, simplemente, non se derrogara a lei e se pretendera un lavado de cara que mantivera a arbitrariedade como principio de actuación.

             O secretario de organización de Podemos, saíu á palestra tentando escusar dalgún xeito á súa organización dunha responsabilidade que si ten, porque o seu grupo parlamentario participou nas negociacións que levaron á presentación da reforma rexeitada. En concreto, foi Enrique Santiago, secretario xeral do PCE, quen levou as negociacións no nome de Unidas-Podemos e o que transixiu no nome de ambas formacións a permanencia deses artigos fascistas no proxecto de reforma.

         As propostas de reforma dos partidos da coalición de goberno non foron para adiante porque os votos das forzas políticas, das que manteñen a maioría parlamentaria, que votaron afirmativamente non chegaron (todos os das dereitas, agás PNV, votaron por manter a Lei Mordaza tal que como estaba). E tampouco ficaron satisfeitos os parlamentarios progresistas que mantiveron os seus principios democráticos sobre a súa conveniencia política, polo cal xa está n ciernes unha proposición de lei para derrogar de verdade unha Lei Mordaza impresentable, fascista, xenófoba e totalmente incompatible cun Estado que se pretenda democrático. Un Estado de liberdades non pode deixar cabos soltos nas súas leis que permitan as arbitrariedades de calquera caste por parte de ningunha institución do mesmo.

            Por iso, como reza a consigna de Amnistía Internacional: NIN LEI MORDAZA, NIN MORDAZA MAQUILLADA.

O debate da sedición, un recurso para recortar liberdades democráticas

            Calquera parecido das novas que se citan de seguido coa realidade futura e con un país concreto pode que sexa unha simple coincidencia. Ou que non.

O TRIBUNAL MÁIS ALTO CONFIRMA E ELEVA AS CONDENAS DOS VECIÑOS DE CAPELA DE MONTES

THE COUNTRY, 18 de xullo de 2024.- Fontes da xustiza informan que o Tribunal Mais Alto (TMA), presidido polo maxistrado Primo Franco y Rivera,  confirma a sentencia do Tribunal Mediano polo que 12 membros da Asociación de Veciños de Capela de Montes foron condenados a 2 anos e seis meses de cadea por pecharse nas dependencias provinciais do Ministerio de Vías para esixir a construción dun vial de circunvalación que evite o paso do numeroso tráfico rodado polo centro da vila que, segundo os condenados, xa leva causado máis de trinta mortes por atropelos nos últimos tres anos. Igualmente, tamén segundo a citada asociación de veciños, o Ministerio de Vías comprometérase, segundo escrito do seu responsable provincial, a ter e realizada a ansiada circunvalación no mes de setembro do pasado ano unha vez expropiados os terreos polos que a citada vía tería que pasar. No mes de decembro, coa circunvalación aínda non empezada, requeridas explicacións por parte dos veciños, o Ministerio confirmou que os terreos necesarios, propiedade de don Pedro de Guzmán, presidente do Banco Riquísimo, non podía ser expropiado "por formar parte dun proxecto de construción dunha nova urbanización de vivendas unifamiliares de luxo a piques de ser aprobada pola comunidade autónoma", o que precipitou o enfado dos veciños e a súa decisión de pecharse nas dependencias ministeriais pola que foron condenados. A alta pena confirmada polo TMA en todos os termos da sentencia do Tribunal Mediano, ven determinada por considerar os citados tribunais coma un "acto deliberado de atentado contra a paz pública executando actos de violencia que supuxeron a rotura dun florero que estaba enriba dunha repisa e atentatoria contra o dereito de propiedade do excelentisimo señor don Pedro Guzmán". Por outra banda, o Tribunal Mais Alto decidiu aumentar en seis meses a pena de prisión para cada un dos acusados por desobediancia á autoridade ao negarse eles a abandonar as dependencias ocupadas a requirimentos dos gardas.

 

 AS PENAS IMPOSTAS AOS ASALTANTES DO XORNAL DO LUGAR MODIFICADAS POLO TRIBUNAL MÁIS ALTO

XORNAL DO DESENCONTRO, 27-09-2024.- 25 membros da coñecida organización nazi-fascista Por la Patria y El Chambóm, foran condenados a principios do pasado mes de agosto polo baixo tribunal provincial de Chatanuga a unha pena de 1 ano e seis meses de prisión por invadir armados con bates de beisbol e pistolas as instalacións do coñecido Xornal do Lugar, causando graves lesións ao garda xurado e a varios periodistas presentes na redacción e provocando destrozos en mesas, cadeiras e equipos informáticos e outros elementos das instalacións do xornal. Cando a policía pretendeu que depuxeran a súa actitude e identificalos para posibles denuncias, os condenados procederon a insultar e agredir con violencia aos gardas, provocando un ferido leve e contusións varias ao resto dos policías e escapando á actuación policial. Posteriormente identificados e detidos, foron postos ao dispor xudicial e máis tarde condeados con arreglo ao artículo 557 do Código Penal. No día de onte, o Tribunal Mais Alto, presidido polo señor don Manuel de Aznar y Fraga, ditou sentencia sobre o recurso presentado pola organización Por la Patria y El Chambón contra a sentencia do baixo tribunal de Chatanuga, rebaixando a condena aos 25 acusados e condenando a todos eles a indemnizar dunha forma solidaria con 150,00 euros a Xornal do Lugar. Considera o máis alto tribunal que os acusados "non pretendían facer uso da violencia, nin causar unha perturbación grave"; e que "coa súa actitude só pretendían defender unha ideas que están totalmente protexidas pola liberdade de expresión contida na Constitución", e que "as lesións sufridas polos axentes foron totalmente fortuítas e parte normal do seu traballo".

    O bombo e plato que arrodea á reforma do delicto de "sedición" para axeitalo á "realidade do noso entorno" non é máis que unha excusa para limitar as liberdades democráticas pola porta de atrás que conten a proposta de reforma do Código Penal

            Na actualidade o Parlamento Español está a proceder a unha reforma do Código Penal (pódese ver o texto completo da proposta pulsando AQUI ou AQUI-texto dos propoñentes). A proposición de lei orgánica parte dos grupos parlamentarios do PSOE e Unidas-Podemos. 

            Nun principio, a mediateca está a tratar o tema baixo os titulares de reformar o delicto de sedición; pero na práctica esa reforma vai moito máis alá e con ese pretexto vanse introducir na mesma contidos que poden ter graves consecuencias para o exercicio das liberdades democráticas no Estado Español, sobre todo para o exercicio da protesta colectiva e pacífica utilizada multitude de veces por colectivos como a PAH, colectivos veciñais, Comités de Empresa, colectivos profesionais e de afectados polas preferentes, etc. que normalmente, nas súas mobilizacións pacíficas utilizan métodos que esa reforma pretende criminalizar e penalizar penalmente. Aplicación da lei que vai ficar en mans duns informes policiais e duns tribunais que van facer a súa labor de interpretación persoal das leis que aplican, cousa que lles permite a lei.

            E xa sabemos que hai membros dos corpos policiais, da fiscalía e da xudicatura que non son precisamente admiradores de sociedades progresistas, senón máis ben xentes ancladas no pasado ideolóxico máis penoso deste país, raiando moitos deles en admiradores dos métodos e procedementos levados a cabo durante os rexímenes autoritarios que asolaron Europa nos anos 30 do século pasado e cuxas dinámicas seguen presentes na actualidade en numerosos países. E non son nin un, nin dous, nin tres.

            Nese contexto, poderían darse situacións como as que se amosan nas novas ficticias que se citaron antes, ocorridas nun país ficticio entre os anos 2023 e 2024.

 

 Cal é o meollo da proposición de modificación?

 

         As propostas de modificación fundamentais é que, efectivamente, desaparece o delicto de sedición tal e como está contemplado no actual Código Penal pero se introduce o que era o seu contido, modificando as penas, no Capítulo III do Título XXII baixo o epígrafe "Dos desordes públicos".

 

    O perigo para a democracia e as liberdades de expresión da cidadanía están, sobor de todo, nos apartados "Quince" e "Dezaseis" da referida proposición de lei nos aspectos que se citan de seguido:

Quince. Modifícase o artigo 557, que queda redactado como segue:
“1. Serán castigados coa pena de prisión de seis meses a tres anos os que, actuando en grupo e  co fin de atentar contra a paz pública, executen actos de violencia ou intimidación:
(a) sobre as persoas ou as cousas; ou
(b) obstaculizando as vías públicas ocasionando un perigo para a vida ou saúde das persoas; ou
(c) invadindo instalacións ou edificios.
2. Os feitos descritos no apartado anterior serán castigados coa pena de prisión de tres a cinco  anos e inhabilitación especial para emprego ou cargo público polo mesmo tempo cando se cometan  por unha multitude cuxo número, organización e propósito sexan idóneos para afectar gravemente a orde pública. En caso de acharse os autores constituídos en autoridade, a pena de inhabilitación será absoluta por tempo de seis a oito anos.

 Dezaseis. Modifícase o artigo 557 bis, que queda redactado como segue:
“Os que, sen facer uso de violencia ou intimidación e sen estar comprendidos no artigo anterior,  actuando en grupo invadan ou ocupen, contra a vontade do seu titular, o domicilio dunha persoa  xurídica pública ou privada, un despacho, oficina, establecemento ou local, aínda que se atope  aberto ao público, e causen con iso unha perturbación relevante da paz pública e da súa actividade  normal, serán castigados cunha pena de prisión de tres a seis meses ou multa de seis a doce  meses, salvo que os feitos xa estivesen castigados cunha pena máis grave noutro precepto deste Código."

           Neles, considéranse delictos penais cousas como a ocupación de vías públicas ou a invasión de instalación ou edificios. Iso si, coa condición de que "atenten contra a paz pública, execútense actos de violencia ou intimidación". Mais, tamén, sen que haxa violencia ou intimidación. Quen determina que a ocupación dunha rúa por un grupo de veciños ou os traballadores dun sector para esixir algunha mellora é ou non violenta ou intimidatoria? Os corpos policiais ou os xuíces, evidentemente. Vai ocorrer o mesmo que está a pasar coa Lei Mordaza na actualidade? Van ser denunciados por desórdes públicos xentes que esixan na rúa dereitos? Van ser denunciadas persoas que non teñen estado presentes como xa ten ocorrido nalgunha ocasión? Ou aquelas persoas que foron multadas por unha delegada do goberno por esixir pacificamente o uso do idioma galego sen ocupar rúas? Sabemos que, por moitas testemuñas que o desmentan, a palabra dun policía que pode ser a trola máis grande do mundo (como xa se ten demostrado nalgunha ocasión) ten presunción de veracidade. E os xuíces e fiscais? Vai pasar como cos famosos titiriteiros de Madrid? 

            E as penas de cadea? Vai ocorrer o mesmo que pasou a dous sindicalistas pontevedreses do transporte que foron condenados por defender pacificamente os dereitos dos seus representados? Ou o que está a ocorrer cun cargo da CIG no Ferrol que está condeado a penas de cadea por actos normais e razonables acaecidos na loita sindical? Porque en ambos casos non se tiveron en conta as numerosas testemuñas que confirmaban as versións dos condenados contra as versións minoritarias dos que alegaron contra eles? 

            Vai ir á cadea xente coma Pablo Hasel por cantar un rap que fala mal dunha persoa da que se comprobou que efectivamente non era honrada mentres esa persoa ou personaxes coma a antiga secretaria do Partido Popular son librados de todo mal?

O Partido Popular abre a veda, o PSOE e (incriblemente) Unidas Podemos a continúan

           Foi o Partido Popular quen abriu a veda coa Lei Mordaza contra os dirixentes sociais e sindicais; unha lei que pese ás promesas electorais dos gobernantes do PSOE e Unidas Podemos segue a estar vixente; unha lei que non cumpre cos mínimos esixibles nun país de calidade democrática media pero que no Estado Español segue vixente. Unha lei que, sobre todo o PSOE, non queren derrogar e que os Subdelegados do Goberno -do PSOE ou achegados- nas provincias seguen aplicando. Unha lei que din que van derrogar pero da que o PSOE quer manter os aspectos máis antidemocráticos e fascistas da mesma, sobre todo os relacionados coa carta branca proporcionada aos corpos de seguridade e as sancións sen paso polo xuíz.

                Imaxino que no intre no que os aspectos máis fascistas da proposición de lei que da lugar a esta entrada estean aprobados, entón si que procederan a modificar alguns dos aspectos da Lei Mordaza por estar xa contemplados con agravantes penais na súa proposición. Mentres tanto a teñen na reserva para poder reprimir, non con tanta contundencia como pretenden, aos movementos sociais que usan a mobilización para amosar publicamente na rúa ou con ocupacións pacíficas de edificios, oficinas bancarias, oficinas públicas ou calquera outro tipo de mobilización que un xuíz, un fiscal, un policía ou un garda civil poida considerar coma un desorde público grave por moi pacífico que sexa.

               Por iso non podemos descartar que no futuro e no Estado Español poidan ocorrer cousas como as relatadas polos xornais The Country e o Xornal do Desencontro aos que facían referencia as novas futuras que abren o presente artigo.

            Vivimos nun país plagado de xentes que son herdeiras ideolóxicas do ditador Franco e que ocupan altos postos en institucións claves do Estado, como o demostran día a día as novas que podemos ler ou escoitar nuns poucos medios xornalísticos, radiofónicos ou televisivos. Por desgraza, en poucos. A maioría son cómplices desa xente despreciable.

            Que vai ocorrer no debate parlamentario desta lei?

            Eu espero que os grupos que realmente defenden as liberdades democráticas emenden eses aspectos tan fascistas e criminais desa proposición de lei; e espero, tamén, que haxa deputados e senadores do PSOE e de Unidas Podemos que se poñan de fronte e se neguen a votar afirmativamente eses aspectos que criminalizan a protesta social e que deixan nas mans de quen non deberan a cualificación da gravidade das mobilizacións. Nada espero dos partidos da dereita extrema coma VOX, o Partido Popular e os seus satélites navarros e asturianos ou Ciudadanos; e tampouco das dereitas PNV e Junts per Catalunya. Espero que os demais (incluído a Esquerra Republicana de Catalunya cuxos dirixentes poden saír beneficiados por unha reducción das penas dunha condena inxusta ditada polo Tribunal Supremo) non deixen que eses aspectos vaian adiante. Se así o fan, perderán todo o meu respecto.

"Arriba, abajo, mandaremos al rey al carajo"

“Arriba, abajo, mandaremos al rey al carajo. Abajo, arriba, no queremos a la monarquía”. Parece que foron estas, segundo contan diversos xornais electrónicos, as frases dunha canción que propiciaron que un sarxento da Garda Civil procedera a identificar aos membros do grupo Adebán polo que el (o sarxento) estimaba que “atentaba contra a democracia”, rectificando de seguido trocando a verba democracia pola verba “monarquía”. (Pódese escoitar unha versión da citada canción de Adebán, no que non faltan as frases motivo de represión, na seguinte ligazón: https://www.youtube.com/watch?v=Tvl45z-L-oQ). 

           Supoño que aquelas persoas que temos unha certa idade ficamos sorprendidos pola nova; sobre todo porque frases coma esa forman parte dunha tradición moi estendida nas cancións formantes da loita antifranquista, cancións que perduraron e cantáronse publicamente sen problemas ata ben entrada a década dos noventa, na que foron esvaecéndose co tempo e que só adoitan cantarse polos seus intérpretes a petición do público. De feito aínda perdura na miña memoria a letra dunha canción (non me lembro de quen era) que nunha das súas estrofas dicía así: “Arriba, abajo, que Juan Carlos se vaya al carajo”, estrofa da que me culpo publicamente de tela cantado en numerosas ocasións nos meus tempos mozos. Pero chegou a maioría absoluta do partido franquista baixo a presidencia de Mariano Rajoy ao Congreso dos Deputados, e con ela dúas leis que supoñen un torpedo na liña de flotación das liberdades democráticas: a chamada Lei Mordaza e a reforma realizada no Código Penal. Pero claro, se unha persoa foi xulgada penalmente non hai moito tempo por dicir un chiste sobre Carrero Blanco... por que ímonos asombrar?

           Desde logo que é preocupante, é toda unha agresión á liberdade de expresión por parte do sarxento implicado no feito; pero o máis preocupante é que non se trata dun caso illado senón que é un dos moitos abusos policiais amparados pola Lei Mordaza (ou pola reforma, tamén franqui-fascista, do Código Penal realizada polo goberno de Mariano Rajoy) sen que ninguén do Goberno de Pedro Sánchez fixera nin sequera un intento de poñer fin á semellantes arbitrariedades e abusos.

           Pero supoño que non será só a existencia das citadas leis ás que propician semellantes comportamentos agresivos coas liberdades por parte das forzas que deberan ter entre as súas misións principais velar polas liberdades democráticas, entre elas a de expresión. O que si parece que teño claro é que, agás casos moi illados, non son iniciativas propias e persoais dos axentes que “poñen a cara”, senón que responden a instrucións recibidas “desde arriba”. A través de circulares? A través de boletíns periódicos? Pero, son realmente oficiais todas as comunicacións que chegan aos diferentes acuartelamentos, ou hai unha parte deles que teñen carácter “extraoficial” ou “oficioso” (e que, polo tanto, “non existen” oficialmente) Que se di neses papeis? 

          As persoas que onte estivemos preocupadas por acadar as liberdades democráticas e que hoxe seguimos preocupadas por preservalas do seu continuado retroceso, observamos con preocupación que cando en distintas partes da xeografía do Estado se producen feitos  que implican a civís e a membros das forzas de seguridade do Estado e hai contradicións entre versións, as xustificacións e os contidos dos partes aducidos e das versións proporcionadas polos mandos sempre, ou case sempre, teñen os mesmos contidos verbais, coma se foran de clixé, fáganse no Ferrol, en Badaxoz ou en Almería. Isto pode observarse cunha certa claridade sobre todo en conflitos sociais, nos que adoita haber máis persoas que coñecen e relatan os sucesos que posteriormente aparecen na prensa. Aí están os feitos acontecidos cos afectados polas preferentes no Baixo Miño e outros lugares de Galicia onde os partes de denuncia emitidos pola Garda Civil, que significaron multas ao abeiro da Lei Mordaza, diante dun recurso xudicial amosáronse como falsos os feitos denunciados (eivados saltando valados, persoas que insultaron ou se resistiron aos axentes sen estar presentes,...) e anuladas por un xuíz as sancións impostas por un Subdelegado do Goberno de claro talante fascista. O que non se sabe é o que pasou cos axentes denunciantes de falsos comportamentos.

           Diante deste tipo de comportamentos, alguén nos gobernos debería preocuparse por educar aos axentes das forzas de seguridade do Estado no significado e na práctica do que é un Estado democrático, do que é a liberdade de expresión e do que significa, así como do resto das liberdades democráticas básicas: a de manifestación, a de dereito a dispoñer do propio corpo, a de folga, a da presunción de inocencia, a de ser xulgado polos xuíces naturais, a de levarlle a contraria aos poderosos publicamente, a discutir de forma correcta e educada decisións e actuacións dos policías, etc. etc.; que aquilo de “una cosa es la libertad y otra el libertinaje” era un conto fascista inventado precisamente para rematar coa liberdade. Conto que, por desgraza, moitos monos con certo poder seguen a utilizar. 

           E, por suposto, vixiar a “filosofía” que se poida dispensar nas comunicacións e circulares internas dirixidas ao conxunto dos membros dos corpos de seguridade, non vaia a ser que esteamos a procurar unhas policías políticas ou unhas “policías patrióticas”.