Antes de seguir para adiante
véxome na obriga de clarexar a que me refiro con “dereita”. Na miña acepción,
“dereita política” non só é aquilo que está clasificado como tal polos
“bibliotecarios da política”; é dicir, xornalistas e tertulian@s, sexan dos
convencionais, dos bota por fora ou
dos que poidan escibir ou falar a sueldo dunha determinada vontade política ou
económica. Tampouco me refiro ás persoas que están encadradas nunha ou outra
forza política polo mero feito de estar aí.
Resumindo: para min, a “dereita
política” non só está formada polas persoas encadradas no Partido Popular, en
Ciudadanos ou á súa dereita partidaria (supoñendo que poida haber algo máis
extremo na dereita política).
Para min tamén son dereita
política moitas das persoas que militan no PSOE, bastantes delas con
relevancia, das que estou máis que seguro que non están nada contentas con que
Sánchez, por moi morniño e moi integrado no sistema que estea, teña presentado
e sacado para adiante esa moción de censura. Falo da vella xerontocracia do
PSOE (Felipe González, Guerra, Mr “Patada na Porta”, Solana, ...), moitos dos
cales representan na actualidade os intereses da dereita máis podre das
multinacionais e dos bancos españois.
Pero tamén son “dereita política”
algúns dos membros do aparato pesoero que se consideran derrotados polos
partidarios de Sánchez no derradeiro congreso do seu partido, é dicir, os
Lamban, a Susana Díaz, os García Page,... A estes últimos podemos xuntarlle
aqueles que cando hai conflito no PSOE están caladiños e, para pronunciarse
publicamente, están á espera de quen consideran que se posiciona mellor na
loita interna; e que finalmente acaban facendo loas ao vencedor, aínda este non
sexa a persoa á quen estiveron lambéndolle o cu publicamente; aquí podemos
situar os extremos, tanto no Levante coma no Poñente da península; é dicir, os
clásicos vira-chaquetas.
Buf! Mira que me costou definir
“dereita política” segundo a miña persoa.
Pois, sinceramente, non son quen
de adiviñar que é o que o novo presidente vai facer. Coido que é moi difícil
sabelo; sobre todo se temos en conta que ata o de agora, na súa vida política
pública, andou “as veletadas”. A grosso
modo podemos dar uns trazos da súa traxectoria. Primeiro que se coalición
preferente coas forzas da súa esquerda; despois, baixo a presión da
xerontocracia pesoera e dos aliados e aliadas destes, mellor con Ciudadanos.
Posteriormente decátase de que iso non lle vale de nada diante da organizada
dereita interna e ten que presentar a súa renuncia á secretaría do PSOE; e,
tamén, da súa acta de deputado. Posteriormente gaña o pulso interno e volve á
secretaría do PSOE. Despois unha época gris ata o conflito catalán.
No conflito catalán, despois de
resistirse brevemente e de forma moi feble á aplicación do 155, pasou a
situarse de facto na banda da extrema
dereita, a dos do “a por ellos”, aceptando incluso que puidera haber xente encarcerada
por manterse nas súas ideas, e non criticando con dureza a desmadrada actuación
das policías no 1º de outubro; estando moitos dos seus dirixentes en Catalunya aliados
cos movementos da extrema dereita de Arrimadas, García Albiol, Arcadi Espada e cos
esperpentos creadores desa cousa virtual á que denominan “Tabarnia” contra o
dereito a decidir e o respecto ás decisións maioritarias da cidadanía de
Catalunya. Cando falo de esperpentos non pretendo darlle a categoría creadora
de Valle-Inclán senón comparalos cos representativos personaxes sociais que don
Ramón María describía na súa obra.
Pero, ao que iamos: que vai facer
P. Sánchez? Eu non espero moito, pero tendo en conta que é un goberno de
transición tampouco voulle pedir imposibles. El dixo na sesión de censura que
ía respectar as leis e mandamentos da maioría parlamentaria, tanto as
bloqueadas polo goberno de Rajoy, como as
aprobadas coa conivencia do Partido Popular e Ciudadanos, incluso as que
contaron co seu voto en contra. Non me parece mal. Foi un proceso de
acumulación de forzas; había que atraer ao PNV para as filas do “si”. Outra
cousa é que quen votou afirmativamente a citada moción teña que tragar e
calarse, por exemplo, diante duns orzamentos do Estado para o ano 2018 tan antisociais
como os acordados por Partido Popular, Ciudadanos e PNV.
Sánchez sabía que a esquerda,
aínda que non conforme coas súas posicións, ía valorar máis botar á extrema
dereita do Goberno do Estado que o estar de acordo totalmente con quen
presentaba a moción de censura (cuestión de ética política e principios). A
dúbida estaba na dereita, PDeCat e PNV. A extrema dereita, C’s e PP estaba
claramente na contra. E hai que admitir que realizou unha doada xogada falando
de que ía tirar para adiante cos orzamentos previamente aprobados polo Congreso,
a falta do trámite do Senado e de volta á cámara baixa (que é máis alta, de
maior categoría e representativa da cidadanía do que é ese resíduo juancarlista[1] á
que tamén chaman cámara alta).
Que vai a acontecer? Por parte de
PSOE xa quedou claro que vai
utilizar o goberno para levar adiante algunhas medidas xa anunciadas na sesión
da censura: levar adiante as proposicións de lei aprobadas pola maioría do Congreso
e vetada polo goberno pepero e, tamén, os orzamentos aprobados pola maioría de
dereitas. Algunhas delas son, dependendo de como se enfoquen, moi importantes
para a sociedade do Estado: derrogación da lei mordaza, paralización da LOMCE,
derrogación do imposto ao sol, derrogación da lei de pensións do ano 2013,
derrogación da reforma laboral do PP e da reforma do Código Penal. O que non
parece tan claro e que os Orzamentos que propiciaron o voto afirmativo do PNV
teñan que manterse tal e como foron acordados polos representantes da grande
burguesía vasca e os dous partidos de extrema dereita con representación no
Congreso.
Imaxino que desde Podemos, á vista da intervención dos
seus lideres estatais despois de aprobada a moción de censura, vai demandar que
se informe e consensúen os proxectos a aprobar, e unhas cousas poderán ir para
adiante con consenso e outras (coma a lei de orzamentos para 2018) imaxinamos que non; aínda
que do partido de Iglesias e Errejón calquera cousa é esperable. O que si
parece certo é que as decisións deste colectivo vanse tomar de forma
centralizada. Porque o das confluencias da toda a impresión de que é para
disimular unha suposta soberanía dos deputados de En Comú e de En Marea
respecto ao centralista partido que da nome ao grupo parlamentario, polo cal
non parece que vaian ter unha política diferente da que lle marque o grupo
central (cousa que aínda parece máis clara desde o recente pacto entre EU,
Podemos e Equo de cara ás eleccións municipais e desde a intervención de Pablo
Iglesias no plenario da censura na que ninguneou claramente, ao falar como únicas
nacións conformantes do Estado a Catalunya e a Euzkadi, a política que unha
parte dos membros galegos do seu grupo confluinte teñen sobre a cuestión territorial
na Galiza: considerala coma nación).
Desde Compromís imaxino que terán unha actitude moi parecida a dos
anteriores; mais esta actitude estará mediatizada polo pacto que manteñen no
País Valençiá co PSV-PSOE, polo que serán máis proclives a chegar a acordos con
Sánchez. O que si xa teñen anunciado son emendas aos orzamentos no Senado. Polo
cal aquí tampouco todo vai ser Jauja.
Aos grupos de Catalunya, Esquerra Republicana e PDeCat, o que máis
lles pesará nas súas decisións será a actitude do goberno do PSOE sobre as cuestións
que agora lles preocupan: o tema dos presos políticos, o tema dos fuxidos e
exiliados e o resto das cuestións relacionadas co autogoberno do seu país. No
resto, ER actuará coma o grupo de esquerda errática que é. E PDeCat farao como
grupo de dereita que aspira a representar os intereses da burguesía catalá, que
é o que realmente é como xa demostrou na votación para a composición dos cargos
do Congreso e grazas ao que O Partido Popular ostenta a presidencia da cámara.
Os grupos da extrema dereita (Partido Popular e Ciudadanos) e os seus
apéndices territoriais (Foro Asturias e UPN) buscarán un ambiente de
enfrontamento permanente co goberno de Sánchez, recorrendo ás políticas máis
porcas e oportunistas que poidan. Por parte do PP xa teñen anunciado que non
descartan poñer en solfa, incluso, os orzamentos por eles negociados e
consensuados co PNV e C’s. Non fai falta moita imaxinación para pensar que unha
das súas áreas de batalla vai ser o tema territorial, tentando de polarizar os enfrontamentos
entre os diferentes pobos do Estado como xa ten feito no pasado o Partido
Popular e recentemente Ciudadanos co tema catalán. Son capaces, tamén, de reactivar o tema dun terrorismo inexistente; xa
o intentaron. ao través das súas camarillas mediáticas e asociativas afíns, de
facelo co tema da pelexa de bar de Alsásua, polo cal non é dificil pensar que
pode ser un arma a utilizar. Mentres utilicen só a palabra e non pasen a facer
simulacións, aínda que indesexable e artero, a cousa non pasa de ser simplemente grave.
Pero a este chasco levado polo
Partido Popular na moción de censura temos que lle engadir a posición dun
partido, Ciudadanos, para comerlle terreo electoral a aquel. O que vai
contribuír aínda máis a que tanto partidos da extrema dereita coma o seu lixo
mediático subvencionado ou ideolóxico polaricen máis e máis a situación. E no
ámbito da información teñen maioría abundante. Sen esquecer os movementos internos do PP, tanto para a sucesión ou golpe de partido a Rajoy como para emigrar a terras ciudadanas e coller alí unha boa colocación.
Por unha parte está o partido de
extrema dereita que representa a falanxe do noso tempo, dirixido tamén
por un Rivera, que representa aos grandes capitais, pero que troca a cor azúl
pola laranxa. Un partido, no fondo, tan perigoso coma o foi a Falange Española
de las JONS nos anos da pre e da post guerra. Un partido cuxo lider adoita
frases e pensamentos casi literais aos expresados por Mussolini e José Antonio
Primo de Rivera nunha época histórica anterior; un partido, como se ten
demostrado no conflito catalán, que arrastra coas súas proclamas a grupiños e
subgrupiños da extrema dereita violenta, os do “a por ellos”. Un partido que
empezou indo de “dereita civilizada” pero ao que agora se lle están empezando a
ver cales son as súas verdadeiras intencións. Amais, parece que conta con
financiamento sobrado (e non falo do que lle corresponde polos seus resultados
electorais) xa desde a primeira vez que se presentou a unhas eleccións xerais
cuxos resultados non foron os que pensaban en ningún dos dous procesos
consecutivos se nota que manexa fondos. E despois o campañón de Catalunya. Non é dificil imaxinar, aínda
que non con certeza, de onde poden quitar os cartos; sobre todo se consideramos
o pasado laboral do riverita e o éxito do seu primeiro experimento político catalán.
Da outra parte está a extrema
dereita franquista, representada principalmente polo Partido Popular, que non
quer deixar que os da laranxa lle quiten e disputen os seus dominios. Polo que
tentarán de polarizar ao máximo as súas políticas de dereitas coa finalidade de
manter a súa influencia sobre o electorado de pensamento fascista (violentos e
non violentos); tentaran, amais, de manter á caverna mediática da súa parte coma ata o
de agora así como os favores do empresariado que poida estar pensando en
cambiar de bando. Así como manter a presión caciquil no medio rural e socialmente atrasado de cara a manter resultados electorais (aquí vai ter a dificultade dos caciques que estimen mellor posicionados aos de Ciudadanos). E tamén de manter o favor dos que “non queren saber nada de
política” e rematan sempre por votar a opción da extrema dereita pepera.
É dicir, Sánchez non o vai ter
doado. Mais a min no me da pena algunha.
Nós, os que non pasamos da
política porque sabemos que a política non pasa de nós, pero que non estamos
encadrados en ningún partido político ou coalición electoral, tampouco imos telo
fácil. Realmente moitos de nós conformámonos con pouco para este tempo que
falla para as próximas xerais:
- Que se respecte a liberdade de expresión, e polo tanto se derrogue a Lei Mordaza e a reforma pepero-fascista do código penal; que deixen en paz e en liberdade a aqueles perseguidos e condenados polas leis fascistas;
- Que derroguen as reformas das pensións dos anos 2011 e 2013, que non haxa pensións inferiores ao salario mínimo e que se garanta o poder adquisitivo d@s pensionistas;
- Que os nosos fillos, fillas e net@s poidan ter un traballo en condicións estábeis de contratación, con salarios dignos e con dereitos laborais conforme á Declaración Universal dos Dereitos Humanos;
- Que se depure a Administración de Xustiza de forma que non sexa unha extensión da política. E que se separe dela a aqueles xuíces e xuízas que poidan ditar sentencias, agravalas ou minimizalas, en función da súa ideoloxía e non dunha aplicación mesurada da lei acorde coas circunstancias sociais dos procesados e da sociedade;
- Que se derrogue a LOMCE e se volva a situación precedente mentres non se lexisle unha nova lei na que a relixión fique fora da escola e na que non se subvencione ao ensino privado máis alá do que sirva transitoriamente para garantir unha educación universal;
- Que se estableza unha política de bolsas suficientes para o estudantado que non teña posibles;
- Que se inicie a reversión ao público da totalidade do sistema sanitario e se garanta a sanidade universal como dereito para todo o mundo;
- Que se respecten os dereitos humanos para as persoas inmigrantes;
- Que se traslade a competencia sobre a AP-9 a Galiza e que se obrigue á empresa a levantar a barreira das peaxes cando non haxa fluidez no tráfico;
Como se pode ver, aínda que
posiblemente me esqueza de algo urxente, non é moito o que se desexa para un
ano ou dous, máximo se temos en conta que moitas desas medidas xa foron
aprobadas por unha maioría parlamentaria e bloqueadas polo goberno saínte do
Partido Popular.
Pero do partido dos bandazos, o
PSOE, non se pode esperar moito.
[1] Eu son da opinión de que
esa Cámara foi constituída nas primeiras eleccións postfranquistas coa finalidade facer
fronte (xunto coa sobrerepresentación no Congreso das provincias socialmente
máis atrasadas) ao través dos “senadores por designación real” á posibilidade
de que a esquerda puidera obter maioría nas Cortes Constituíntes. E despois
mantivérona para colocar nela aos dinosauros de cada partido. De aí o de “resíduo
juancarlista”, con todo o que iso significa en relación á ligazón do réxime co
franquismo e a negación da democracia co réxime político actual do Estado.
