EN REALIDADE, QUE É O QUE A DEREITA QUERE?

Alguén debería de se facer a pregunta de que é o que realmente quere a dereita do Estado Español, tanto a nacionalista española como a nacionalista catalá. A resposta é sinxela: posuír o goberno aínda que non o teña acadado nas urnas, sexa cal sexa o seu ámbito territorial de actuación. O método: calquera lles vale; non teñen principios democráticos. E cando falo da dereita non estou a falar soamente das súas expresións políticas senón, o sobre todo, dos que están detrás das mesmas e de quen contribúe á sua formación e mantemento. Dos que teñen o poder, non dos que gobernan ou queren gobernar.

O principio clásico e histórico de todas as dereitas políticas é único: defender os privilexios da clase á que defenden a toda costa, sexa cal sexa o método que utilicen para acadalo. Usan métodos diferentes, pero todos eles tórnanse violentos para controlar e esmagar aos máis débiles. Unhas veces válense dos aparatos xudiciais (cuxos membros maiormente teñen a súa orixe nas clases máis podentes e maiormente están aliñados ideoloxicamente coa dereita extrema) para tratar de evitar que as urnas non lle dean a vitoria a quen promete medidas para evitar os abusos (dos bancos, da patronal ou das multinacionais) contra o país e a súa poboación; así o fixeron os mentores de Bolsonaro no Brasil e tamén parece que pretenden facer os mentores do franquista Partido Popular, de Ciudadanos e dos nazi-fascistas de Vox na actualidade e no Estado Español.

Se os mentores e organizadores da dereita política consideran que os seus intereses corren serio perigo e que non lles resultan os seus artificios ao través das leis e do aparello xudicial, non teñen ningún recato para recorrer a salvapatrias uniformados para dar golpes de Estado ou forzar cambios nas orientacións políticas dos gobernantes non afectos; por poñer algúns exemplos, así pasou na España da República, na Grecia do coroneis, no Chile de Allende, na Arxentina de Videla...; ou máis recentemente o 23-F no Estado Español,  os golpes contra Manuel Celaya en Honduras, contra a Venezuela de Chávez (aquí con probado apoio do goberno aznarista do Partido Popular) ou na Bolivia de Evo Morales; casi todos eles con consecuencias sanguentas (agás o golpe contra Chávez, que foi neutralizado polo groso do exército venezolano, e o 23-F onde se di que se solaparon tres golpes distintos e dous deles fallaron) para as súas respectivas poboacións e que se traduciron nunha falla de liberdades democráticas e falla de respecto aos dereitos humanos por parte da podremia militar corrupta e fascista. O que hai que sinalar é que cada vez que estes salvapatrias uniformados accederon ao poder mediante a violencia sucedéronse asasinatos masivos da poboación ou asasinatos selectivos de opositores, desaparicións de cidadáns demócratas, torturas, fame e miseria,... Outros dos resultados habidos nestes procesos golpistas azuzados pola oligarquía financeira cando nos lles resultan os seus servidores políticos, tal e como como demostra a historia, é que eses salvapatrias uniformados que se autodenominan “homes de honra” mostran que a súa honra estaba máis ligada á capacidade de enriquecerse persoalmente e converterse -os que xa non o eran- en corruptos que beneficiar ao conxunto da poboación; feitos que van desde apropiarse de doazóns realizadas para mitigar os sufrimentos da poboación, pasando pola participación en negocios de dubidosa moralidade, de aprobar proxectos de obras e comunicacións só se a mordida era consistente, de vender os subministracións destinados aos comedores dos cuarteis a outros negociantes sen escrúpulos, ... e outras menos graves como as de utilizar a membros da soldadería como man de obra para servir de camareiros, arranxar os seus domicilios particulares ou ir a cargar coas bolsas da compra doméstica. O que desminte o seu presunto “patriotismo”. É dicir, xentalla sen ética nin moral que se autopublicitan como “salvadores da patria e homes de honra” pero que no fondo non son máis que gansters con medallas e galóns. E diso sabemos moito neste Estado Español.

E que pasa aquí e hoxe coa dereita?

Na actualidade e aquí, a dereita segue a non crer na democracia; como antes, nunca creron nela; simplemente usárona para acadar e defender os seus intereses exclusivos. Porque, cre alguén que Fraga era un demócrata? Ou que o era Aznar ou Mariano Rajoy? Ou que o é Pablo Casado, Abascal, Feijóo ou Arrimadas o son?. Todos eles son peóns situados polos que realmente mandan en instrumentos (os seus partidos políticos) que están para servir aos intereses da oligarquía e o gran empresariado. Calquera que aprecie e sinta as liberdades democráticas e os dereitos humanos debería saber, aínda que só sexa polo que din e predican, que non eran nin son demócratas; xa non digamos se nos fixamos no que fan directamente eles ou os seus correlixionarios.

Fica claro que non son demócratas nas actuacións acometidas por eles cando tiveron poder gobernamental:

• Defensa, a través de leis laborais e fiscais, dos intereses dos grandes empresarios e banqueiros españois que medraron ao amparo da represión e da corrupción do réxime de Franco ou dos intereses das grandes multinacionais, dirixidas en España polos descendentes das camadas empresariais franquistas (ás que incluso chegan a facilitarlle que se fagan con vivendas que na súa orixe estiveron financiadas polo Estado para ser dedicadas a alugueiro social para as clases máis desfavorecidas e que coa súa funesta intervención pasan a deixar na rúa a centos de familias por non poder facer fronte a subas salvaxes dos prezos do alugueiro).
• Represión policial contra aquelas persoas que defenden os intereses dos traballadores, das persoas desafiuzadas das súas vivendas ou que se opoñen publicamente aos abusos das entidades bancarias. Represión policial directa contra toda aquela persoas que “osa” defender os seus dereitos amosándose desconforme co algunha ou algunhas actuacións policiais e o manifesta de forma correcta e directamente a quen as realiza.
• Mantemento ou creación de privilexios a sectores sociais xa de por si privilexiados ao través da educación e do sistema fiscal.
• Leis que limitan ou condicionan os dereitos máis básicos do ser humano enunciados na carta dos dereitos humanos, que enuncian lexislacións laborais que permiten que innumerables (por non dicir a inmensa maioría) empresarios sen vergoña e mentalmente apodrecidos exploten dunha maneira inmisericorde aos seus traballadores e traballadoras chegando incluso a despedilos por estaren doentes. Sinalar especificamente os ataques á liberdade de expresión utilizando vericuetos xudiciais para atacar aos seus adversarios políticos que teñen consecuencias como o inxusto encarceramento de tres tiririteiros en Madrid, a condena e procesamento de Valtonic, o vocalista de Def con Dos ou o procesamento de tuiteros ou blogueiros por criticar ou ridiculizar (que é unha forma de crítica) a institucións para eles sagradas tanto da dictadura franquista como do réxime monárquico post-franquista actual.
• Empresarios que obrigan aos seus traballadores e ás súas traballadores a disfrazarse de empresarios e empresarias autónomas para aforrarse as cotas da seguridade social e non contraer obrigas laborais con eles, e que incluso lles obrigan a mercar as súas ferramentas de traballo.
• Políticos que permiten que certos empresarios teñan convertidos os centros de ensino en vehículos transmisores de ideoloxías machistas, ultradereitistas, xenófobas, reaccionarias e focos de proselitismo relixioso; que subvencionan a un ensino privado que, aparte da baixa calidade e dirixismo ideolóxico das súas prácticas educativas, poñen o acento en segregar ao alumnado segundo o seu sexo e imparten unha doutrina de dominación e abuso das mulleres por parte dos homes.
• Limitacións dos importes e dos dereitos a recibir unha pensión de xubilación digna, favorecendo aos banqueiros no impulso de plans de pensións privados que, debido aos baixos salarios que permitiron e a inseguridade e baixa calidade dos traballos, só poden ser subscritos por persoas con capacidade adquisitiva.
• Xentalla baixo cuxos gobernos miles de xoves (moitos deles con altos niveis de formación) tiveron que emigrar para poder atopar un traballo remunerado que lles permitira vivir pola súa conta e organizar un futuro vital.

Todo o anteriormente mencionado e moito máis ocorreu durante os mandatos de gobernos apoiados ou dirixidos polos anteriormente mencionados. E iso que xa non entramos nos dereitos colectivos das distintas nacións que conforman o Estado Español, ás que se lles nega o seu dereito a decidir e cuxos políticos son encarcerados e despoxados dos seus dereitos máis básicos por defender posicións políticas perfectamente legales, incluso saltándose os seus dereitos de inmunidade que as leis da Unión Europea lles confire. O mesmo pasa cos ataques constantes dos representantes políticos da oligarquía financeira e dos grandes empresarios contra as distintas linguas e culturas do Estado, ás que pretenden soimeter a unha visión centralizadora e uniformizante das mesmas (ao mellor é que son tan burros, tan burros, tan burros que non o entenden; algúns non dubido de que si o son).

Esa é a sociedade española creada pola dereita e os seus representantes políticos. Coa colaboración inestimable de xentes e presidentes do goberno procedentes do PSOE, coma Felipe González, e os seus ministros de economía, facenda, xustiza e interior ultraliberais ou partidarios da patada na porta e da formación de cloacas policiais que aínda hoxe perviven; desde Solchaga e Boyer ou Barrionuevo e Corcuera ata a última responsable de economía do goberno Zapatero e pasando por Solbes. Ministros e gobernos do PSOE que respondían fielmente ás expectativas postos neles polos empresarios e banqueiros españois, ministros e gobernos que moitas veces tamén foron apoiados, inexplicablemente, nas súas políticas por importantes membros do Partido Comunista de España da transición. Sinalar que a maioría destes últimos remataron por pasar a formar parte das filas pesoeiras, sustentando en moitos casos importantes cargos en fundacións e outras verbenas dependentes do partido felipista.

É necesario trocar con todo isto. Vai ser posible facelo por vía electoral? O acordo asinado por Unidas Podemos e o PSOE é unha declaración de intencións coa que poñerse a camiñar. Unha declaración de intencións que non sei se algún dos asinantes vai tentar de traducir en feitos e medidas lexislativas (do PSOE permítaseme que o dubide). Certo, tamén, que é moi limitado o proxecto; máis tamén é certo que se trata dun proxecto socialdemócrata de baixa intensidade que contribuiría a poñer ao Estado Español nun nivel social (e quizá sexa isto o máis importante e unha das cousas que menos interesa á clase dominante) semellante ao de Francia, Alemania ou Italia;  e a mellorar notablemente o nivel de vida do conxunto dos traballadores, así como frenar os abusos empresariais realizados e institucionalizados ao amparo das leis promulgadas pola maioría franquista do parlamento español baixo o goberno de Mariano Rajoy, e iso é o que realmente preocupa aos grandes empresarios e aos membros da oligarquía financeira española e internacional. Ese tímido programna de goberno tamén sería bo para o pequeno e mediano empresario, tanto na fiscalidade como na súa contribución a polo menos aminorar os abusos aos que a gran empresa somete ás PEMES, sobre todo na subcontratación de obra pública, no comercio de alimentación en fresco e na obtención de fondos para o financiamento dos seus proxectos.

A alta burguesía e a oligarquía financeira non van estar contentas e van facer todo o posible porque non haxa unha volta atrás nos seus abusos, e como xa teñen anunciado os seus representantes políticos van facer todo o posible porque iso non ocorra. Xa o fixeron desde as súas organizacións profesionais e confesionais; tamén fixérono voceiros do partido nazi-fascista desde Mallorca e fixérono os voceiros parlamentarios dos mesmo na sesión de investidura de Sánchez. Tamén o fixeron os voceiros do franquista Partido Popular e os seus ecos e acólitos de Navarra e Asturias nesa mesma sesión. Sen esquecernos de toda a súa caverna mediática cos seus ataquen continuados ao potencial novo goberno e desde onde algun dos seus destacados xornalistas de orientación fascista ten chamado a unha asonada dos salvapatrias uniformados.

Pero non só fica a palabra pronunciada, senón tamén os apupos, emitidos desde as bancadas dos deputados nazi-fascistas e dos deputados do partido franquista, recibidos no Parlamento nesa mesma sesión por persoas pertencentes a forzas políticas con representación parlamentaria cando condenaban con dureza a represión policial selectiva e defendían posicións para as que foron escollidos polos seus votantes. Que se pode ou non estar de acordo coas súas intervencións, pero merecen un respecto como representantes de amplos sectores sociais que son. Amais as súas protestas fixeron base, como se poderá ler no diario de sesións do Congreso, en mentiras grandes coma templos; simplemente unha excusa máis para facer máis dificil a gobernabilidade do Estado. Os nazi-fascistas e os franquistas permítense insultar, mentir,... desde os seus escanos ou desde a tribuna do Congreso, pero non admiten que ninguén lles leve a contraria e que poña en dúbida ou denuncie as súas inexactitudes. Puro fascismo.

CONSTITUCIÓN ESPAÑOLA: 41 ANOS DE PRIVILEXIOS (para os de sempre)

Como cada ano desde hai 41 anos, o día 6 de decembro vaise celebrar por unha parte da cidadanía do Estado Español o aniversario da vixente Constitución Española de 1978. Outra parte, as persoas que desexaban que o rache co réxime franquista fora real e efectivo, non temos nada que celebrar.

A citada lei, ao través da cal se vertebra (ou dise que iso se fai) o resto da lexislación do estado, ten sufrido dúas modificacións desde a súa promulgación no ano 1978. A primeira, para adaptarse á lexislación europea ao respecto dos dereitos de participación da cidadanía europea non española residente no Estado Español nos procesos electorais de ámbito municipal. A segunda, a modificación do artigo 135 do texto constitucional, para satisfacer as necesidades da oligarquía bancaria internacional e considerar como obriga preferente do Estado o pagamento dos xuros e a devolución da débeda externa, e reflectilo así nos orzamentos xerais do Estado para cada ano sendo un desembolso que tivera preferencia sobre o afrontamento de calquera outra necesidade do Estado ou do conxunto dos seus e das súas cidadáns, aínda que esta última fora de vida ou morte (isto de “vida ou morte” non o di, mais sobreenténdese tendo en conta a súa redacción).

Unha constitución cunha total falta de ética no seu nacemento.

Esta constitución cuxo 41 aniversario celébrase neste ano é unha lei á medida do franquismo e dos franquistas que consideraban que coa morte do ditador o seu corrupto réxime nacido do golpe de Estado de 1936 estaba esgotado e morto; e non só moitos dos xerifaltes políticos do réxime franquista (Manuel Fraga, Federico Silva, Fernández de la Mora, López Rodó, ...) eran desta opinión; tamén moitos dos grandes empresarios que amasaron a súa fortuna ou despegaron ao amparo dos chanchullos e da represión do réxime do ditador Franco eran desta opinión. Toda esta caterva fascista prefería “trocar todo para nada trocar” antes que arriscarse a que a crecente, daquela, mobilización popular rematara totalmente e liquidara o seu réxime de corrupción; ou que un exército e unha policía corruptos e inzados de fascismo e franquismo volveran a ser protagonistas dun novo e cruento golpe de man, ao estilo chileno ou arxentino, que rematara cun baño de sangue e asasinatos dunha parte importante da poboación.

Esta última era unha opción que nada gustaba a unha burguesía e a unha oligarquía españolas que empezaban a ser toleradas na “Europa civilizada”; suporía un novo illamento do réxime que non sería tolerado polo denominado “mundo libre” baixo ningunha circunstancia e que tería ou seus días contados, con todas as consecuencias negativas que iso tería para esa oligarquía industrial e financeira con alicerces na corrupción e na represión franquista.

Por outra parte, a burguesía franquista tampouco estaba polo labor de rachar totalmente nin co seu pasado criminal nin coa totalidade das institucións coas que se dotou o franquismo ao través da denominada Lei de Sucesións de 1967 (a monarquía encarnada en Juan Carlos de Borbón) e tampouco dos privilexios económicos e sociais adquiridos na ditadura ao amparo da economía de mercado e da represión. Nin estaba disposta a prescindir da famosa “España una grande y libre” que esmagaba os dereitos de territorios con lingua e cultura propias, cuxa mantenza se asignaba a un exército fascista organizado territorialmente para esmagar calquera intento de alzar a voz e que tan bos (aínda que ilexítimos) resultados económicos lles reportou. 

Tampouco deberían ficar desprotexidos aqueles que desde os púlpitos fixeron de valedores espirituais do golpe de Estados dos asasinos, santificando desde o minuto un ata o ano 1975 (agás contadísimas e honrosas excepcións) a represión gobernamental e os asasinatos do réxime de Franco; estou a falar da Igrexa Católica, unha confesión relixiosa co-partícipe do golpe franquista e aliada en todas as andanzas do réxime. O franquismo político e económico (este último que tamén integraba a organizacións amparadas pola Igrexa, coma o Opus Dei) non podía deixar de lado, nin rebaixar o nivel de privilexios que a organización católica tivera ao longo do franquismo. 

Por outra banda, que pasaría coa xudicatura, a policía e o exército fascistas? Loxicamente non ían limpar os estamentos estatais daqueles elementos que, en distinto grao de participación, contribuíran decisivamente ao medre dos seus negocios e ao posicionamento social dos impulsores do xiro franquista; ese xiro cara a un réxime admitido por Europa tamén debería salvar da queima a eses indesexables elementos que perviven aínda a día de hoxe, por si ou polos seus sucesores, en institucións que deberían ser inmaculadas nun estado democrático.

De garantir todo o antedito encargáronse distintas leis: a mal chamada de amnistía e a modificación de parte do articulado do acordo subscrito polo réxime de Franco co Vaticano, ambas no ano 1977; e a propia constitución aprobada no ano 1978 sometida a referendo tramposo e amparado nas ansias de liberdade do conxunto da cidadanía española na que se coaron aspectos de mantemento do réxime que deberían ser motivo de consulta separada e aspectos que pechaban, na práctica, a porta a calquera modificación posterior.

De branquear á policía, exercito e xudicatura fascistas ocupóuse a lei de amnistía de 1977; inicialmente pensada para dar liberdade a todas as persoas encarceradas, condenadas ou exiliadas polo seu labor de oposición ao réxime ditatorial, o citada lei converteuse nun coador polo cal se desculpou e impediu o procesamentos de asasinos, torturadores e cómplices dos mesmos sitos dentro das instancias xudiciais, do exército e da policía franquista. Foi unha lei de punto final enmascarada. E, ao mesmo tempo, salvar as institucións sobreviventes do franquismo; entre elas, a monarquía juancarlista.

A modificación, no ano 1977, do Concordato establecido entre o Estado Español e o Vaticano anteriormente, no ano 1963, baixo o réxime de Franco foi outro dos piares nos que se asentaron nos inicios da transición os privilexios concedidos pola burguesía española á sacrosanta Igrexa Católica. Nesta modificación esa institución económico-relixiosa sigue a manter todo tipo de privilexios de financiamento polo Estado, de presencia na educación e innumerábeis privilexios fiscais polos que está exenta de tributar en numerosos supostos, moitos deles tramposos. Todo iso coa venia do Estado da transición e, por desgracia, do actual.

Pero foi a aprobación da Constitución, no ano 1978, cando se deron carta de natureza inamovible a todos os privilexios e intereses da burguesía española e a todas as distorsións democráticas xeradas polo réxime franquista. A monarquía non foi sometida a referendo e se constitúe como unha institución herdeira do franquismo na figura do Juan Carlos de Borbón nomeado por Franco e, por riba, unha monarquía machista na que pervive a lei sálica (pola que o herdeiro ao trono é o primeiro fillo varón no caso de que o haxa, supeditando ás mulleres para o caso de ausencia de herdeiros varóns); é a única constitución europea na que se dita como debe ser o modelo económico no que se desenvolvan as relacións sociais no Estado; unha constitución na que, sen establecerse como Estado confesional, establece a preferencia da Igrexa católica sobre as demais relixións; unha constitución que atribúe a un exército herdeiro do franquismo a misión de velar polo que esa institución estime como “unidade de España”, un poder armado que para facer unha interpretación deste artigo non ten nin sequera que estar ao que diga o poder lexislativo que é o Parlamento. Unha Constitución tan flexible nos aspectos dos dereitos humanos, os dereitos democráticos e os dereitos sociais que permite leis de explotación explícita dos traballadores e traballadoras como as sucesivas reformas laborais promulgadas polos gobernos do PSOE e do Partido Popular, na que leis como a de seguridade cidadán (lei mordaza) ou as últimas reformas do Código Penal fan anacos da liberdade de expresión, manifestación e seguridade xurídica da cidadanía. Unha Constitución que permite que un Tribunal Constitucional declare procedente os despedimentos de traballadores por ausentarse do traballo por enfermidade, ou que causa que todo un Tribunal Supremo teña que ser reprendido por tribunais europeos polo seu favoritismo cos bancos nas súas relacións cos clientes (gastos bancarios, cláusulas chan dos préstamos, etc.) dentro da Constitución Española.

É dicir, unha Constitución que é un verdadeiro timo, feita á medida dos franquistas e tendo como cerne o mantemento dos privilexios da oligarquía e a alta burguesía franquista. Unha Constitución produto dunha reforma integral para manter todo integramente. E o peor, que foi santificada por partidos que nos últimos anos do franquismo amosábanse favorables a unha ruptura democrática co réxime franquista. E que, posteriormente, acomodáronse ás políticas e aos modos das portas xiratorias.

Unha constitución que permite que se violen os máis elementais dereitos humanos e democráticos e que nos mantén prisioneiros da burguesía e dos poderes franquistas que dominan as institucións do Estado.

E así seguiremos ata que se produza unha ruptura real co réxime de Franco, ata que se depuren as institucións e os corpos do Estado de elementos afectos ao franquismo e ás costumes e procedementos antidemocráticos, ata que se derrogue a lei de punto final e se procese aos torturadores franquistas, ata que se eliminen das rúas do Estado todo resto de simboloxía de persoas ligadas ao réxime de Franco, ata que se cumpra coa memoria histórica e se practique a xustiza e a reparación cos miles de persoas desaparecidas durante o réxime franquista.

En fin, esta constitución non ten nada que celebrar.

A Constitución Española de 1931, que foi vítima do golpe de Estado franquista, si que era unha constitución democrática e avanzada incluso para este tempo e neste Estado Español inzado de franquistas. Aínda sendo a súa redacción tan antiga, supera con moito ao texto constitucional post-franquista vixente no Estado español. Que así o desexe pode lela premendo aquí : Constitución Española de 1931. A vixente constitución non fornece de ningún motivo para ser celebrada; mais ben é unha lei agotada, tanto pola realidade do país e do entorno internacional como por manter aspectos totalmente trasnoitados e que máis ben son parte do século XVIII que dos tempos actuais. E, tamén, porque significa un deterioro social e lexislativo respecto da anterior e lexítima constitución do Estado, a de 1931 É necesario outro proceso constituínte. É necesaria outra constitución.