SAN SIMÓN, A MEMORIA QUE PRETENDEN SECUESTRAR

 

 

        Lemos con moito desgusto e rabia que a Xunta de Galicia permitiu a celebración na illa de San Simón (concello de Redondela) dun dos días do festival lúdico-festivo +QBachata, de tres días de duración. Este "festival" propoñía para os "usuarios VIP e con Golden Pass" a asistencia á illa vestidos con estética pirata. 

        Que falta de respecto para as persoas que estiveron alí presas do fascismo franquista! E, tamén, para os familiares delas aínda vivos; moitos dos cales non saben onde poden estar os restos mortais dos seus familiares asasinados polo réxime do xeneral Franco.

        Non chegaba co festival Sinsal, celebrado anualmente nese lugar, e cos cursos da máis variada temática (non histórica) que nas instalacións de San Simón se celebran, que agora hai un incremento dos actos lúdico-festivos nun lugar no que a Xunta de Galicia, do Partido Popular, nunca tivo unha triste iniciativa de honrar aos presos antifranquistas que alí perderon a súa vida ou que, desde alí, foron embarcados para despois ser asasinados polos criminais da Falange Española ou da Guardia Civil e tirados en calquera cuneta ou enterrados en calquera lugar descoñecido.

        Pero que se pode esperar do Partido Popular? Dende logo que nada bo. E menos no ámbito da recuperación da memoria histórica e do coñecemento público da historia real do acontecido neste país (e no resto do Estado) baixo o xugo do franquismo. Algúns destes ocultadores da historia teñen, incluso, a desvergoña de negar a existencia de mortes na illa de San Simón. Si, o deputado do Partido Popular José Luís Ferro Iglesias, no Parlamento Galego, tivo a cara dura de dicir que "non tiñan constancia" de que na illa de San Simón tivéranse producido mortes, cousa máis que demostrada por diversos historiadores que si as houbo; mortes causadas polo asasinato a sangue fría, executadas polos gardiáns ou polos falanxistas na propia prisión, e mortes derivadas das enfermidades dos presos por mor das condicións insalubres nas que as persoas presas estaban (nos barcos fondeados ou nos barracóns), mortes intencionadamente non atendidas que non poden ser cualificadas doutra forma que de asasinatos.

        E non é que a min me desguste especialmente que en San Simón se fagan actos lúdicos. O que si me molesta e me indigna é que a Xunta de Galicia, que o Partido Popular, unicamente programe ou permita actos lúdicos que nada teñan que ver coa defensa da democracia, ou que non contribúan a rescatar a memoria nin a historia real deste país. E teño claro que o fan porque non queren que nin as novas xeracións nin as xeracións desinformadas saiban que o réxime do xeneral Franco foi un réxime de asasinos; e que moitos dos pro-homes dese réxime criminal foron os alicerces da creación do Partido Popular. E, no fondo, porque a meirande parte das persoas dirixentes do Partido Popular, e a maioría dos seus militantes, son consecuentemente franquistas; fascistas, por tanto, aos que a cultura, a historia e a liberdade real lles molesta.

        E a súa falla de crenza na liberdade e da crenza na necesidade de respecto dos dereitos humanos o amosan día a día; de forma maís ou menos sibilina, pero día a día. Aí está o intento da Consellería de Educación de limitar a liberdade de expresión nos centros de ensino (agás nos concertados e privados) baixo a escusa do non ideoloxismo; paquete no que supoño incluirán o ensino da historia real do franquismo que pon en evidencia a historia oficial que transmitiron a Enciclopedia Álvarez, os fasciculos de Ricardo de La Cierva ou outras publicacións máis actuais, de "rojos" arrepentidos conversos ao fascismo que pululan por editoriais, organizacións e emisoras de radio achegando a versión oficial dos fundadores (e os continuadores) do Partido Popular sobre o franquismo.

        Para rematar, propóñovos unha ligazón a un video editado pola Asociación Viguesa pola Memoria Histórica de 1936 e realizado nun acto organizado polas asociacións de memoria na illa de San Simón.

 

         

Un ano máis, VIVA A REPÚBLICA!!

Un día coma hoxe, o 14 de abril de 1931, unhas eleccións municipais celebradas no Estado Español deron lugar ao nacemento da IIª República Española. Unhas eleccións que reflexaron os resultados no que os votantes amosaron o seu cansazo e a súa fartura da corrupta monarquía borbónica e das miserias ás que os gobernos por ela amparados inflixiron ás clases populares coa finalidade de favorecer as insaciables arcas da burguesía, dos membros da familia real borbónica e da Iglesia Católica. Borbons que desde os tempos do rei felón, Fernando VII de Borbón,  pasando por todos os demais membros da súa dinastía, non fixeron máis que roubar ás arcas públicas no seu favor propio e os dos seus amiguetes e protexidos (sónavos algo disto conectando coa actualidade?), aínda que iso supuxera para á maioría da cidadanía unha acumulación galopante de miseria, explotación, fame e falta de instrución educativa; e en moitos casos, a morte física por fame ou por non poder curar unha enfermidade.

Foron moitísimos os avances sociais que a II República trouxo ás clases populares. Pese a non ser a esquerda política a que tiña a maioría do goberno, e pese a ter episodios condenables (como os asasinatos de Casas Viejas, protagonizados por unhas forzas da orde ao servizo da dereita republicana, baixo un goberno de Manuel Azaña), o curto período que as dereitas fascistas da Falange Española de las JONS e as ultradereitas da CEDA permitiron respirar á FrontePopular, o sistema político nacido o 14 de abril de 1931 foi moi produtivo e canto a actividades, logros e avances nos eidos laborais, educativos, feministas, etc.

Na Segunda República acadouse a educación pública xeneralizada ao traveso tanto da extensión da instrución educativa aos recunchos máis apartados da poboación como das numerosas iniciativas educativas puntuais levadas a cabo por universitarios voluntarios durante os períodos de feiras (quizá o máis coñecido é o grupo teatral LaBarraca, dirixido por García Lorca), acadouse o dereito ao voto das mulleres e o dereito ao divorcio, se estableceron leis que minimizaran a explotación dos traballadores e traballadoras nas empresas e no medio agrario do Estado Español (tanto no eido da xornada coma no eido dos salarios e dos dereitos dos traballadores). E moitos outros logros contribuíntes a diminuír as diferencias sociais entre as persoas e entre os pobos que conforman o Estado Español. Non temos máis que lembrar que foi neste período no que se aprobaron os estatutos de autonomía de Catalunya, Euzkadi e Galiza; e que recoñecidos nacionalistas das diferentes partes do Estado (entre eles Castelao) apoiaron de forma crítica pero decidida o mantemento da República e formaron parte da Fronte Popular, coalición preferida por ampla maioría da poboación nas eleccións de febreiro de 1936.

Non imos describir aquí todas e cada unha das medidas da Segunda República que significaron avances sociais, económicos e culturais; non é o obxecto deste espazo. Hai outros traballos escritos por prestixiosos historiadores e historiadoras tanto da Península Ibérica como de fora dela que teñen magnificas obras nas que se poden consultar a evolución e historia da Segunda República de xeito detallado (non falo dos revisionistas pseudo-franquistas, nin dos conversos que teñen publicado verdadeiras falsificacións da historia, superando incluso ao coñecido e nada prestixioso (a pesares de que pretenderon cualificalo coma tal) historiador franquista Ricardo de la Cierva.

A revolución dos mineiros asturianos en 1934.

Era máis que evidente que a burguesía e as forzas reaccionarias da dereita e da extrema dereita fascista, defensoras dos privilexios dos máis podentes economicamente e da corrupción do Estado non ían deixar que a Fronte Popular seguira a converter ao Estado Español nun espazo de liberdade, laico e cun sistema político dirixido por e ao servizo da maioría social.

Había un precedente que non podían asumir: durante o goberno da CEDA, no ano 1934, os mineiros asturianos tentaron impedir que ese goberno da dereita devolvera aos patróns mineiros os privilexios que estes tiñan antes da proclamación da República e que as condicións de traballo, os salarios de miseria e os abusos constantes contra a clase obreira volveran á situación precedente. Para elo, non atoparon outra solución que a de iniciar unha revolución social que rematara dunha vez por todas coa explotación e os abusos dos patróns. Pero o resto do país non era Asturias, nin a conciencia dos mineiros era comparable á dos campesiños ou do traballadores doutras industrias e do comercio. Pese ao apoio “moral” que as clases populares prestaron ao levantamento mineiro asturiano, a mobilización do exército polas forzas da dereita, con consignas de rematar de forma salvaxe e sen miramentos coa revolución, deron ao traste co levantamento mineiro. E para asegurar a bestialidade, o sadismo criminal, e a falta de escrúpulos dos militares, a CEDA de Gil Robles puxo ao mando das tropas a un coñecido criminal de guerra polas súas accións en Marrocos e nas guerras do Rif: ao xeneral Franco Bahamonde.

O golpe de Estado e a Guerra Civil.

Despois da intervención militar na Asturias de 1934 e despois das eleccións de febreiro de 1936, gañadas nas urnas pola Fronte Popular, sucedéronse varios intentos de golpes militares por parte da burguesía utilizando ao exército como arma contra a democracia e as conquistas sociais da República.

E no mes de xullo de 1936, civís, gardas civís e militares ao mando de Francisco Franco Bahamonde levantáronse en armas contra a República, asasinando a toda aquela persoas que non comungara coas súas ideas ou puxera en dúbida as súas intencións. As famosas brigadas do amencer (formadas por membros da Garda Civil, falanxistas e militares) que sacaban aos presos das cárceres para torturalos, asasinalos impunemente e tiralos en calquera cuneta ou enterralos en lugares nos que aínda hoxe non se sabe onde están; os bombardeos de columnas de civís que fuxían dos seus fogares, escapando da represión dos criminais, a incautación e roubo dos bens daquelas persoas que non pensaban coma eles; encarceramento, asasinato ou escarnio público dos familiares de perseguidos por pensar de forma diferente ou de estar da parte da legalidade institucional, sen distinguir rango de idades. É dicir, as accións que caracterizan a calquera asasino e xenocida.

Coidaron que o levantamento ía ser un paseo militar. Mais o pobo organizouse e defendeuse, o que provocou unha guerra de tres anos con máis dun millón de mortos segundo algunhas estimacións (José María Gironella escribiu unha novela titulada “Un millón de muertos”, dentro da súa triloxía da Guerra Civil, en referencia aos mortos nela; os historiadores din que se quedou curto). Mortos sen xustificación, do que son responsábeis aqueles que se levantaron en armas contra a legalidade republicana  que a vontade popular, expresada nas urnas, dotou ao Estado Español.

O golpe franquista foi unha quebra da lei premeditada, con armas e con resultado de mortos; é dicir, o que en termos xurídicos se denomina asasinato. E se a esa ansia premeditada de matar engadímoslle que estaba dirixida aos colectivos de persoas que pensaban de forma diferentes, podemos falar de asasinos xenocidas.

Aquí residiu, no tema militar, un dos principais fallos da República, non tanto por acción coma por inacción: o non ter depurado aos elementos fascistas dun exército inzado de criminais con postos de alta responsabilidade entre a oficialidade, como máis adiante se demostraría polas súas cobardes e xenocidas accións contra a poboación civil (Francisco Franco, Queipo de Llano, Millán Astray, Mola, Cabanelas, Fanjul, Capitan Carreró, etc.).

Esta dinámica de eliminación física do distinto emprendida polos fascistas nos territorios por eles controlados a partir de xullo de 1936 (no que Galiza ocupa un lugar destacado dentro do número de asasinados a mans dos facinorosos), seguiu durante as décadas que durou o réxime franquista, ata o ano 1977, ano ata o que o Estado Español estivo dirixido por ditadores que se dedicaron a asasinar ou encarcerar a todo aquel que denunciaba a represión e demandaba liberdades democráticas (primeiro Francisco Franco e, á morte deste no ano 1975, Juan Carlos de Borbón).

O renacer dos fascistas na actualidade.

Todas estas barbaridades acontecidas durante o golpe de estado e o réxime franquista, inicialmente dirixido por Franco e, nos seus dous últimos anos, por Juan Carlos de Borbón, pretenden ser ocultadas polo movemento fascista do Partido Popular e de Vox, impulsando naqueles lugares onde gobernan leis que equiparen un réxime nacido da vontade popular expresada nas urnas cun réxime nacido do crime, o roubo, e o asasinato; un réxime, o franquista, no que a corrupción e o uso do público para favorecer aos amigos ou para enriquecerse de forma irregular era moeda de cambio cotiá.

Non é estraño, xa que quen está detrás desas medidas son os membros do Partido Popular (fundado, entre outros ex altos cargos da ditadura franquista, polo máximo responsable dos asasinatos de seis obreiros en Vitoria no ano 1976, da voadura do diario Madrid no ano 1973, da Lei de Prensa que amordazaba a información real, secuestraba publicacións e pechaba xornais e doutras moitas barbaridades realizadas do réxime franquista, entre elas o apoio ás penas de morte ditadas polos criminais militares e civis contra demócratas e bendicidas polo ditador criminal) e os membros de VOX. Tamén están os que non teñen o mínimo pudor e defenden publicamente aos asasinos franquistas e ao seu réxime de terror, sexan dun ou doutro partido.

Supoño que todos eles, ou a súa maioría, terían persoas achegadas antepasadas que participaron coma militares, policías, gardas civís ou coma civís falanxistas na represión e nos asasinatos do franquismo. E que, a diferenza de outros moitos (e eu coñezo a algún) que saben recoñecer a participación dos seus antepasados nas accións criminais do réxime de Franco, estes que aproban estas disposicións pseudo-históricas e contrarias ás leis de memoria ben están desexando outra situación similar á acontecida no pasado ou bewn están a lavar a súa conciencia familiar falsificando a historia. Tamén estarán algúns dos que pensan que Carrapuchiña Vermella existiu ou os que aínda cren nos Reis Magos. E, tamén, aqueles que teñen instintos criminais.

En fin, persoas valencianas, castelan-leonesas e aragonesas cobardes, miserables, mentireiras e indesexables; que non merecen nin a auga que beben nin a ostentación de ningún cargo público.

Os “Mártires de Anguieiro”, memoria e lembranzas nunha vila mariñeira castigada polo fascismo

Isto, que parece o título dunha novela ou dun biopic, ven a conto do sucedido naquel agosto do ano 1936 que foi un mes negro para miles de homes e mulleres que pensaban de forma diferente daqueles que no mes anterior deron un golpe de Estado militar contra o réxime político legalmente vixente da IIª República Española.

Pese aos esforzos feitos polos golpistas (e tamén polos denominados revisionistas da historia ao servizo da desmemoria franquista) para convencer á poboación de que non sucedera o que na realidade sucedeu, como en moitos outros lugares do Estado Español, na Galiza non houbo unha guerra entre dous bandos de exército; o que houbo foi unha persecución das hordas fascistas contra homes e mulleres que defendían a lei e o seu posterior asasinato; precedido este, en numerosas ocasións, de vexacións, mutilacións, torturas e todo tipo de barbaridades sobre os corpos vivos das vítimas do xenocidio dirixido por Franco e os militares sediciosos.

Hordas asasinas compostas por militares, gardas civís, falanxistas, mafiosos e oportunistas de toda caste e condición; hordas asasinas dirixidas localmente por membros das clases podentes, xerifaltes da Falange Española e os seus acólitos e lambecús, curas católicos, e oficiais ou suboficiais da Garda Civil ou do exército golpista. Todos eles seguindo as ordes dos líderes do golpe de Estado de “non deixar nin as raíces dos opositores ou sospeitosos de non aprobar o golpe”, dada polo xeneral Mola desde os primeiros momentos do golpe e seguido obedientemente polos demais militares golpistas, que foron os que con antelación a todas e cada unha das barbaridades cometidas polos asasinos aprobaron todas as accións de barbarie por eles cometidas.

Os Mártires de Anguieiro.

Moitas desas persoas vítimas do fascismo, para desgusto dos franquistas e dos partidos políticos nos que se agrupan (maiormente no Partido Popular), son homenaxeadas desde hai uns anos nas súas vilas, cidades ou lugares onde foron vilmente asasinados; actos realizados ao amparo da cada vez máis agredida liberdade de expresión existente no Estado Español.

Un acto dese tipo se realiza todos os anos en Cangas do Morrazo, organizado pola Asociación Memoria Histórica 28 de Agosto, data que fai referencia ao día no que no lugar do Anguieiro foron asasinados brutalmente polas hordas fascistas once persoas (tres mariñeiros, dous albaneis, cinco canteiros e un mecánico) das que se supoñía ou se sabía que non deron a súa aprobación á iniciativa militar fascista. É precisamente nesa data, o 28 de agosto, no que cada ano a citada asociación convoca un acto de homenaxe, en busca de recoñecemento xustiza e reparación para esas once persoas, denominados Mártires de Anguieiro; acto que se realiza diante do monólito erguido no lugar no que foron asasinados.

Onte, 28 de agosto de 2019, volveu celebrarse o citado homenaxe consistente nunha ofrenda floral, interpretacións musicais e lectura de relatos e poesías por diversas persoas, lectura do manifesto-homenaxe aos mártires e remate coa interpretación coral do Himno Galego. Alí estabamos, amais de membros da asociación organizadora, moitas persoas que recoñecemos a valía e a valentía de todas as persoas que durante o réxime franquista perderon a vida pola causa da defensa da liberdade ou polo simple feito de amosar a súa desaprobación co citado réxime impulsado por asasinos que non deixaron de matar, vexar, torturar e encarcerar ata ben entrado o ano 1977 a todas aquelas persoas que se opuxeron ao franquismo.

A resistencia dos fascistas á retirada da súa simboloxía-homenaxe aos asasinos.

Foi reveladora a intervención do alcalde de Cangas, que dirixiu a anterior corporación municipal e que acadou que se puidera retirar da fachada Sur da igrexa desa vila a cruz laureada do fascismo e os nomes doas persoas da vila que defenderon (voluntaria ou involuntariamente) ou impulsaron o réxime franquista, entre eles o xefe dos pistoleiros e asasinos da Falange Española daquela época José Antonio Primo de Rivera.

E digo que foi reveladora porque parece ser que desde a Igrexa Católica, o cura de extrema dereita que ten parroquia en Cangas (ao que xa teño feito referencia noutro artigo do blog), os elementos dereitistas do partido franquista e “patrimonio” (supoño que a sección da Xunta de Galicia -tomada polo partido franquista- que se encarga de velar polos bens que constitúan patrimonio galego) están empeñados en que o Concello de Cangas devolva a cruz fascista á Igrexa, suponse que coa intención de volvela a colocar no lugar no que estaba. Espero que iso non chegue a ocorrer, o normal sería que a citada cruz fascista sexa fundida e que o ferro resultante da fundición sexa utilizada para algo socialmente útil, se é posible.

Porque se a decisión fica nas mans da chamada Xustiza, que se di neutral pero moitos de cuxos membros van ás procesións na cualidade de xuíces dunha administración pública (para nada critico que participen a nivel persoal como os demais crentes), xa sabemos o que adoita pasar; porque xa pasou en Vigo coa franquista cruz laureada do Castro no que a xustiza deu o seu consentimento para manter ese monumento fascista na ladeira do monte. Tamén hai que dicir que iso ocorreu co apoio do alcalde vigués do PSOE (teñamos en conta a fiabilidade do PSOE e que o goberno municipal actual de Cangas tamén depende dese partido, que goberna en coalición con ACE). Así que, cangueses estade atentos e non permitades que ninguén, relixioso ou non, cometa outra aberración en memoria dos asasinos.

Memoria, xustiza e reparación. Viva a República!