Antes de comezar un aviso: non me
vou cortar un pelo; vou botar todo o que me sala de dentro; se hai
alguén que se sinta ofendido ou ofendida que me denuncie ou que se
foda; xa estou farto de ser educado con quen non o merece. E vouno
facer porque estou ata os “mismísimos” de moitos e moitas
imbéciles que teñen responsabilidades de goberno dos que penso que
deberían estar fora da administración pública ou na cadea. Queda
claro?
Desde o primeiro momento, e sobre
todo cando os casos empezaron a ser máis frecuentes, no conxunto da
poboación xurdiu a solidariedade cara ao persoal sanitario
totalmente desbordado. Sobre todo naquelas comunidades nas que os
problemas de falta de persoal e camas nos hospitais públicos estaban
a ser máis acusadas xa antes do inicio da crise do coronavirus e
onde a poboación, como prexudicados directos da mala situación dos
profesionais da sanidade, percibe coma seus os problemas que afectan
ao persoal sanitario. Falo de Galicia, de Castilla e León, de
Madrid, de Andalucía,...
Unha solidariedade cidadá en
xeral san e nada interesada, que provoca que todas as semáns
diante de centros de saúde haxa concentracións de profesionais da
saúde e de cidadáns de a pe para defender a sanidade pública das
agresións á que os gobernantes imbéciles dos partidos corruptos a
están a someter coa finalidade de pular a sanidade privada, os
negocios dos que se benefician da mala saúde da poboación.
Esta solidariedade cidadán vai indo
a máis a medida que a pandemia do coronavirus estase a estender,
porque esta a ficar máis en evidencia o desmantelados que eses
cabróns teñen os servizos públicos de saúde (primaria,
especializada e hospitalaria), a falta de recursos materiais e a
escaseza de persoal médico-sanitario para afrontar a pandemia cun
mínimo de recursos que permitan minorar os efectos nocivos da mesma.
Espero que a memoria social funcione
despois desta situación e á hora de exercer o dereito ao voto;
aínda que, por desgraza, está máis que demostrado que a memoria
social é moi fráxil; e este adormecemento está alimentado
permanentemente desde a maior parte dos medios de comunicación.
Máis de entre todas as persoas que
amosan a súa solidariedade co persoal médico, de enfermaría e
auxiliares clínicos de todo tipo, da noxo escoitar a algúns
fillos-puta e a algunhas fillas-puta (o cualificativo non vai
polas súas nais, senón polo modo de actuar deses personaxes) que
inician os seus discursos sempre amosando a súa solidariedade cos
profesionais sanitarios cando son eles, eses imbéciles cínicos e
cabróns, os culpables dos apuros que o persoal sanitario está a
sufrir. Son eles ou outros membros dos seus partidos os que
recortaron o persoal desde que ostentan cargos de dirección da
sanidade pública nas distintas comunidades autónomas. Da noxo
escoitar dicir estas verbas aos membros do Partido Popular, aos
presidentes peperos de comunidades autónomas que fixeron todo o posible por
desmantelar a sanidade pública, que suprimiron camas nos hospitais
de titularidade pública para beneficiar aos propietarios e
directivos das empresas que teñen coma público obxectivo do seu
negocio aos doentes. E en xeral dan noxo todos eses personaxes que
recortaron na sanidade pública; porque tamén no PSOE e en
Converxencia i Unió hai elementos deste tipo, aínda que sexa o
Partido Popular o principal responsable do descalabro da sanidade
pública.
Da noxo escoitalos a todos eles
cando se laian das colas que se montan nas urxencias, ou cando
afirman que non hai camas suficientes tendo eles pechadas numerosas
camas e partes enteiras de edificios hospitalarios públicos. Pero
sobre todo porque a lei permite incautar camas dos hospitais
privados e eles non as incautan, prefiren saturar os públicos e ter aos doentes en condicións terceiro mundistas; e porque as camas pódense montar como se está a facer
nalgúns lugares en hoteis baleiros ou en pavillóns de mostras. O
problema é que falta persoal que poida atender esas camas. Eles, os
noxentos dirixentes do Partido Popular, baleiraron os hospitais e os
centros de saúde públicos de persoal cualificado, deixando en cadro
de mínimos eses establecementos e abusando laboral e
profesionalmente dun persoal sometido á precariedade; e
obrigaron aos sanitarios e sanitarias maiores a xubilarse e deixar as
prazas sen cobertura para aforrar nunha necesidade básica como é a
saúde pública.
Eses mesmos sen-vergoña, cínicos
e mentireiros son os que levan anos e anos gobernando en Galiza, en
Castela e León, en Madrid, ou que estiveron precarizando a saúde
pública en Valencia ou Murcia mentres gobernaron,
poñendo ao persoal médico, de enfermería ou auxiliar aos pes dos
cabalos das empresas de sanidade privada; que arrasaron con todo o
público alí onde colleron competencias sobre os servizos, entre
eles a sanidade. Os do partido que foi condenado por beneficiarse da
corrupción de innumerabeis dos seus dirixentes políticos e dos
secuaces nomeados por eles, que non só se beneficiaron persoalmente
senón que traballaron para acadar ingresos irregulares para o
Partido Popular. E aínda queda por clarexar o dos famosos “sobres”
que parece que percibiron moitos deses “patriotas” do tres ao
cuarto que van polo mundo facéndose os heroes e os salvadores da
patria (supoño que da patria na que teñen os cartos depositados en
contas opacas).
Cando escoitamos falar a persoal
sanitario das comunidades máis afectadas polo coronavirus, como
Madrid, queixándose do seu esgotamento físico, da falta de material
de prevención ou de que teñen que poñer aos doentes en corredores
saturados de camas, indicando que hai camas baleiras en hospitais
privados porque as autoridades sanitarias da súa comunidade non
executan a lei de alarma que permite derivar doentes cara aos
hospitais privados aínda que estes se opoñan danme ganas de
vomitar pola actuación gobernamental. Máis cando despois saen Pablo Casado, Núñez Feijóo ou
outros polo estilo, que son todos iguais, a expresar a súa admiración
polo persoal sanitario a náusea é case permanente e tarda en pasar.
Porque prazas na privada hai, porque para Esperanza Aguirre (unha das
maiores responsábeis do desmantelamento en persoal e medios na
sanidade pública madrileña) e o seu home pronto houbo praza nun
centro hospitalario privado, mentres outros estaban a ser derivados
a corredores hospitalarios, habitacións saturadas, enviados aos seus
domicilios ou algo polo estilo; e agora a hoteis sen clientes,
alugados ou cedidos. Son todos eles uns sen-vergoña ou non? A que si?
Todos eles forman parte do Partido
Popular, un cancro social que debería ser extirpado e destruído.
