Carta de Dimisión (e denuncia do xenocidio palestino) de Craig Mokhiber, ex Director da Oficina da ACNUDH Nova York

         Polo interese que ten (tanto polo historial da persoa como polo seu compromiso cos dereitos humanos) imos reproducir aquí a Carta de dimisión de Craig Mokhiber, agora ex-director da Oficina das Nacións Unidas para os Dereitos Humanos en Nova York. A ligazón (ao diario dixital CTXT.es) está en idioma español, pero aquí imos publicar a versión en galego que circula polas redes.

 A CARTA DE DIMISIÓN

        Esta será a miña derradeira comunicación oficial como director da Oficina de Nova York da Oficina do Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Dereitos Humanos (ACNUDH).

        Escríbolle nun momento de gran angustia para o mundo, incluídos moitos dos nosos compañeiros e compañeiras. Máis unha vez, somos testemuñas dun xenocidio que se desenvolve diante dos nosos ollos, e a Organización á que servimos parece impotente para detelo. Sendo unha persoa que investigou a situación dos dereitos humanos en Palestina desde a década de 1980, viviu en Gaza como asesor en materia de dereitos humanos da ONU na década de 1990 e levou a cabo varias misións de dereitos humanos no país antes e despois deses períodos, esta situación aféctame persoalmente.

        Tamén foi nestas oficinas da ONU onde traballei durante os xenocidios contra os tutsis, os musulmáns bosníacos, os iazidíes e os rohingyas. En cada caso, a medida que se daban a coñecer os horrores perpetrados contra poboacións civís indefensas, fíxose dolorosamente evidente que fallaramos no noso deber de cumprir cos imperativos de previr atrocidades masivas, protexer os vulnerables e facer que os perpetradores rendan contas dos seus feitos. O mesmo aconteceu coas sucesivas vagas de asasinatos e persecución de palestinos ao longo da existencia das Nacións Unidas.

Alto Comisionado, estamos a fracasar máis unha vez. 

        Como xurista especializado en dereitos humanos con máis de trinta anos de experiencia neste eido, son moi consciente de que o concepto de xenocidio ten sido moitas veces obxecto de manipulación política. Pero a actual matanza do pobo palestino, arraigada nunha ideoloxía colonial etnonacionalista, unha continuación de décadas de persecución e limpeza sistemáticas, baseadas enteiramente na súa condición de árabes, e xunto con declaracións explícitas de intencións por parte dos líderes do goberno e o exército israelís, non deixa lugar a dúbidas nin debates. En Gaza, fogares, escolas, igrexas, mesquitas e instalacións médicas están a ser atacados sen motivo e milleiros de civís están a ser masacrados. En Cisxordania, incluída a Xerusalén ocupada, as vivendas son confiscadas e reasignadas unicamente en función da raza. Ademais, os pogromos violentos perpetrados polos colonos van acompañados de unidades militares israelís. En todo o país reina o apartheid.

        Este é un caso de xenocidio de manual. O proxecto colonial europeo e etnonacionalista de colonización en Palestina entrou na súa fase final, cara á destrución acelerada dos últimos vestixios da vida palestina autóctona en Palestina. E aínda máis, os gobernos dos Estados Unidos, o Reino Unido e gran parte de Europa son totalmente cómplices deste horrible asalto. Estes gobernos non só rexeitan cumprir coas súas obrigas de "garantir o cumprimento" das Convencións de Xenebra, senón que arman activamente a ofensiva, brindan apoio económico, intelixencia e encobren política e diplomaicamente as atrocidades de Israel.

A propaganda nos medios corporativos de Occidente de xustificación do xenocidio palestino.

        Segundo todo isto, os medios corporativos occidentais, cada vez máis a pedimento dos gobernos, están a violar completamente o artigo 20 do Pacto Internacional de Dereitos Civís e Políticos, deshumanizando incesantemente os palestinos para xustificar o xenocidio e difundindo propaganda de guerra e chamamentos ao odio nacional, con declaracións raciais ou relixiosas que constitúan incitación á discriminación, a hostilidade e a violencia. As empresas de redes sociais con sede en Estados Unidos afogan as voces dos activistas de dereitos humanos mentres amplifican a propaganda pro-Israel. Os policías da internet do lobby israelí e organizacións non gobernamentais organizadas polos gobernos acosan e difaman os defensores dos dereitos humanos, e as universidades e os empregadores occidentais colaboran con eles para castigar a quen se atreven a denunciar as atrocidades. Por mor deste xenocidio, estes actores tamén terán que render contas, como foi o caso de Radio des Milles Collines en Ruanda.

        En tales circunstancias, a nosa organización está máis chamada que nunca a actuar de xeito eficaz e seguindo principios. Pero non estivemos á altura deste desafío. O poder protector do Consello de Seguridade foi bloqueado máis unha vez pola intransixencia dos Estados Unidos, o Secretario Xeral está a ser atacado por pronunciar unha protesta sumamente morna, e os nosos mecanismos de dereitos humanos están a ser obxecto de ataques calumniosos apoiados por unha rede organizada en liña que defende a impunidade.

A ONU e os Acordos de Oslo

        Décadas de distracción polas promesas ilusorias e en gran medida decepcionantes de Oslo distraeron a Organización do seu deber esencial de protexer o dereito internacional, os dereitos humanos e a propia Carta. O mantra da "solución de dous Estados" converteuse nunha brincadeira en boca de todos nos corredores das Nacións Unidas, tanto pola súa absoluta imposibilidade na práctica como polo seu total fracaso á hora de ter en conta os dereitos humanos inalienables do pobo palestino. O chamado "Cuarteto" non é máis do que un disfrace para a inacción e a submisión a un statu quo brutal. A referencia (escrita por Estados Unidos) a "acordos entre as propias partes" (en lugar do dereito internacional) sempre foi un evidente xogo de mans, destinado a fortalecer o poder de Israel contra os dereitos dos palestinos ocupados e desposuídos.

        Señor Alto Comisionado, incorporeime a esta Organización no decenio de 1980 porque atopei unha institución baseada en principios e normas que estaban decididamente do lado dos dereitos humanos, mesmo nos casos nos que os poderosos Estados Unidos, o Reino Unido e Europa non estaban do noso lado. Mentres o meu propio goberno, as súas institucións subsidiarias e gran parte dos medios de comunicación norteamericanos seguían apoiando ou xustificando o apartheid surafricano, a opresión israelí e os escuadróns da morte centroamericanos, as Nacións Unidas defendían os pobos oprimidos deses países. Tiñamos o dereito internacional do noso lado. Tiñamos os dereitos humanos do noso lado. Tiñamos os principios do noso lado. A nosa autoridade estaba arraigada na nosa integridade. Pero ese xa non é o caso.

O condicionamento da ONU polo poder dos Estados Unidos.

        Nas últimas décadas, importantes membros das Nacións Unidas cederon perante o poder de Estados Unidos e o medo ao lobby israelí, abandonando estes principios e renunciando ao propio dereito internacional. Perdemos moito neste abandono, incluída nosa propia credibilidade mundial. Pero é o pobo palestino o que sufriu as maiores perdas por mor dos nosos fracasos. Ironicamente, a Declaración Universal de Dereitos Humanos (DUDH) foi adoptada o mesmo ano en que se perpetrou a Nakba contra o pobo palestino.

        Ao conmemorar o 75º aniversario da Declaración Universal de Dereitos Humanos, fariamos ben en abandonar o manido mito de que a DUDH naceu das atrocidades que a precederon, e admitir que naceu ao mesmo tempo que un dos xenocidios máis atroces do século XX, o da destrución de Palestina. En certo xeito, os autores da Declaración prometeron dereitos humanos a todos, agás ao pobo palestino. Tampouco esquezamos que as Nacións Unidas cometeron o pecado orixinal de facilitar que se desposuíse o pobo palestino ao ratificaren o proxecto colonial europeo que se apoderou de terras palestinas e as entregou aos colonos. Temos moito polo que desculparnos.

        Pero o camiño da expiación é claro. Temos moito que aprender da postura de principios adoptada nos últimos días en cidades de todo o mundo, onde millóns de persoas se manifestan en contra do xenocidio, mesmo a risco de seren golpeadas e detidas. Os palestinos e os seus aliados, os activistas de dereitos humanos de todas as tendencias, as organizacións cristiás e musulmás, e as voces xudías progresistas que din "non no noso nome", están a liderar o camiño. Todo o que temos que facer é seguilos.

        Onte, a unhas poucas rúas de aquí, a Grand Central Station de Nova York foi completamente invadida por miles de defensores xudeus dos dereitos humanos, que se solidarizaron co pobo palestino e esixiron o fin da tiranía israelí (moitos dos cales corren o risco de ser arrestados). Ao facelo, varreron nun instante o argumento propagandístico da hasbara israelí (e o vello clixé do antisemitismo) de que Israel representa dalgunha maneira o pobo xudeu. Este non é o caso. E, como tal, Israel é o único responsable dos seus crimes. A este respecto, paga a pena repetir, malia as calumnias do lobby israelí, que as críticas ás violacións dos dereitos humanos por parte de Israel non son antisemitas, como tampouco as críticas ás violacións sauditas son islamófobas, as críticas ás violacións de Myanmar son antibudistas nin as críticas ás violacións de Myanmar son antibudistas. Cando buscan silenciarnos calumniándonos, no canto de silenciarnos, debemos alzar a voz. Espero que estea de acordo, Sr. Alto Comisionado, en que esta é a esencia de dicir a verdade ao poder.

        Pero tamén atopo esperanza en todos os membros das Nacións Unidas que, malia as enormes presións, se negaron a comprometer os principios de dereitos humanos da Organización. Os nosos relatores especiais independentes, comisións de investigación e expertos dos órganos creados en virtude de tratados, así como a maioría do noso persoal, seguiron defendendo os dereitos humanos do pobo palestino, mesmo cando outros membros das Nacións Unidas (mesmo ao máis alto nivel) se inclinaron vergonzosamente perante os poderosos. Na súa calidade de gardián das normas de dereitos humanos, o ACNUDH ten o deber especial de velar por elas. A nosa tarefa, coido, é facer oír a nosa voz, desde o secretario xeral ata o último recruta da ONU e horizontalmente, en todo o sistema da ONU, insistindo en que os dereitos humanos do pobo palestino non se debatan, negocien ou comprometan en ningún lugar baixo a bandeira azul.

Unha posición baseada nas normas da ONU.

        Entón, como sería unha posición baseada nas normas da ONU? En que estariamos a traballar se fósemos fieis ás nosas exhortacións retóricas sobre os dereitos humanos e a igualdade para todos, a rendición de contas dos delincuentes, a reparación das vítimas, a protección dos vulnerables e o empoderamento dos titulares de dereitos, todo iso no marco do Estado de Dereito? A resposta, creo, é simple: se temos a lucidez para ver alén das cortinas de fume propagandísticas que distorcen a visión de xustiza á que fixemos un xuramento, a coraxe para abandonarmos o medo e a deferencia aos Estados poderosos e a vontade de levantarmos a bandeira dos dereitos humanos e a paz. É certo que se trata dun proxecto a longo prazo e dun camiño empinado. Pero debemos empezar agora, a menos que nos rendamos a un horror indescritible. Vexo dez puntos crave:

1. Acción lexítima: En primeiro lugar, nas Nacións Unidas debemos abandonar o paradigma errado (e en gran medida falaz) de Oslo, a súa ilusoria solución de dous Estados, o seu Cuarteto impotente e cómplice, e a subversión do dereito internacional aos ditados dos seus supostos méritos políticos. As nosas posicións deben basearse inequivocamente nos dereitos humanos e no dereito internacional.

2. Unha visión clara: Debemos deixar de finxir que se trata simplemente dun conflito territorial ou relixioso entre dúas partes enfrontadas e admitir a realidade da situación, que é que un Estado cun poder desproporcionado está a colonizar, perseguindo e desposuíndo unha poboación indíxena pola súa etnia.

3. Un Estado único baseado nos dereitos humanos: Debemos apoiar o estabelecemento dun Estado único, democrático e laico en toda a Palestina histórica, con igualdade de dereitos para cristiáns, musulmáns e xudeus, e, en consecuencia, o desmantelamento do proxecto colonialista profundamente racista e o fin do apartheid en todo o territorio.

4. Loita contra o apartheid: Debemos reorientar todos os esforzos e recursos da ONU á loita contra o apartheid, como fixemos con Sudáfrica nas décadas de 1970, 1980 e principios da de 1990.

5. Retorno e indemnización: Debemos reafirmar e insistir no dereito ao retorno e á plena indemnización para todos os palestinos e as súas familias que viven actualmente nos territorios ocupados, o Líbano, Xordania, Siria e a diáspora en todo o mundo.

6. Verdade e xustiza: Debemos esixir un proceso de xustiza transicional, que aproveite ao máximo as décadas de investigacións e informes acumulados pola ONU, co fin de documentar a verdade e garantir a rendición de contas de todos os criminais, a compensación de todas as vítimas e a reparación das inxustizas documentadas.

7. Protección: Debemos insistir no despregamento dunha forza de protección da ONU con recursos abondo e un mandato firme para protexer aos civís desde o río ata o mar.

8. Desarmamento: Debemos avogar pola retirada e destrución dos arsenais masivos de armas nucleares, químicas e biolóxicas de Israel, evitando así que o conflito conduza á destrución total da rexión e, quen sabe, máis aló.

9. Mediación: Debemos recoñecer que Estados Unidos e outras potencias occidentais non son mediadores cribles, senón partes no conflito, que son cómplices de Israel na violación dos dereitos palestinos, e debemos enfrontalos como tales.

10. Solidariedade: debemos abrir as nosas portas (e as da Secretaría Xeral) ás lexións de defensores dos dereitos humanos palestinos, israelís, xudeus, musulmáns e cristiáns que se solidarizan co pobo de Palestina e os seus dereitos, e poñer fin ao fluxo incontrolado de grupos de presión israelís ás oficinas dos líderes da ONU, onde avogan pola continuación da guerra. a persecución, o apartheid e a impunidade, á vez que denigran os nosos defensores dos dereitos humanos pola súa postura de principios sobre os dereitos palestinos.

        Tardarase anos en chegar alí, e as potencias occidentais loitarán contra nós en cada paso do camiño, polo que temos que ser firmes. Debemos traballar por un cesamento do fogo inmediato e o fin do asedio de Gaza, opoñernos á limpeza étnica de Gaza, Xerusalén, Cisxordania (e outros lugares), documentar o ataque xenocida contra Gaza, axudar a proporcionar aos palestinos axuda humanitaria masiva e reconstrución, coidar os nosos compañeiros e compañeiras traumatizados e as súas familias, e loitar con todas as nosas forzas para garantir que o enfoque das oficinas políticas das Nacións Unidas se basee en principios.

        O fracaso das Nacións Unidas en Palestina até o de agora non é razón para que nos deamos por vencidos. Pola contra, debería alentarnos a abandonar o paradigma do pasado que fracasou e a adoptar plenamente un curso de acción máis baseado en principios.

        Como ACNUDH, unámonos con valentía e orgullo ao movemento contra o apartheid que está a medrar en todo o mundo, engadindo o noso logotipo á bandeira da igualdade e os dereitos humanos do pobo palestino. O mundo está a ollar. Todos teremos que render contas da nosa posición neste momento crucial da historia. Poñámonos ao lado da xustiza. Grazas, Alto Comisionado Volker, por escoitar este último chamamento da miña oficina. Dentro duns días marcharei da Oficina por derradeira vez, despois de máis de tres décadas de servizo. Mais non dubide en poñerse en contacto comigo se podo ser útil no futuro.

Atentamente, Craigh Mokhiber(*)

(*) Sr. Craig Mokhiber foi Director da Oficina do Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Dereitos Humanos (ACNUDH) de Nova York (antes da súa dimisión). Avogado e especialista en dereito, política e metodoloxía internacionais de dereitos humanos, serviu á ONU desde 1992. Como xefe do Equipo de Dereitos Humanos e Desenvolvemento no decenio de 1990, dirixiu a elaboración do labor orixinal do ACNUDH sobre enfoques da pobreza baseados nos dereitos humanos e as definicións de pobreza que se adaptaron aos dereitos humanos. Tamén se desempeñou como Asesor Superior de Dereitos Humanos das Nacións Unidas tanto en Palestina como en Afganistán, dirixiu o equipo de especialistas en dereitos humanos adscritos á Misión de Alto Nivel sobre Darfur, dirixiu a Dependencia sobre o Estado de Dereito e Democracia e desempeñouse como Xefe da Sección de Asuntos Económicos e Sociais e Xefe da Subdivisión de Desenvolvemento e Asuntos Económicos e Sociais da Sede do ACNUDH.(Tomado e actualizado por min de https://sdgs.un.org/panelists/mr-craig-mokhiber-29717 , páxina oficial da ONU)

Non cabe dúbida: Israel é un Estado xenocida (e II)

(Esta é a segunda parte deste artigo, que me vin obrigado a partir en dous por mor de que a súa letura poiderase facer demasiado longa).

    O suposto “dereito a defenderse” do estado de Israel.

        Hamas realizou unha incursión armada no territorio israelí o pasado 7 de outubro; nesta acción numerosos civís foron asasinados e mortos numerosos soldados do exército sionista, así como outras numerosas persoas (entre elas crianzas) foron secuestradas pola organización islámica confesional e integrista.

        Como sabemos, esta incursión tivo como consecuencia toda unha xeira de bombardeos indiscriminados da Faixa de Gaza por parte de Israel, con centos de civís mortos e numerosos feridos naquela primeira xeira de bombardeos realizada despois do 7 de outubro, así como un elevado número de edificios destruídos (moitos deles educativos, de culto, hospitais e campos de refuxiados). Estes bombardeos sobre a poboación palestina de Gaza seguen a darse a día de hoxe; e, se cadra, con máis saña e crueldade que os dos primeiros días. Hai que sinalar aquí que os palestinos civís vítimas dos bombardeos sionistas sobre Gaza xa sumaban moitos miles de persoas (sen discriminación de idade, sexo ou condición profesional) e centos os edificios destruídos. Mortos e edificacións destruídas que hai que sumar aos milleiros xa xerados polos bombardeos efectuados en Gaza antes desa data. Outra cousa que hai que dicir é que non todos os palestinos son membros de Hamas (de igual forma que non todos os israelís ou crentes xudeos son sionistas e criminais). Toda esta labor destrutiva, da que foron vítimas tamén voluntarios non palestinos que prestaban os seus labores en organizacións de carácter humanitario, era engalanada coas máis peregrinas escusas e as máis evidentes mentiras xeradas polas autoridades civís e militares israelís.

        Diante das críticas e das fortes mobilizacións cidadáns que se deron en distintos países de todo o planeta en solidariedade con Palestina, numerosos responsables políticos de distintos estados de Europa e América invocaron o suposto “dereito de Israel a defenderse”, descargando así de calquera responsabilidade na continuidade do xenocidio palestino ao goberno de Israel e ao exercito sionista (incluso nos EUA houbo manifestacións públicas de membros do máis ortodoxo da confesión xudaica  contra a agresión de Israel contra Gaza). Diante destas xentes hipócritas e desvergonzadas cabe facerse unha serie de preguntas e algunha consideración: 

• Como é iso posible cando o país que invade as terras palestinas é Israel? Quen ten dereito a defenderse, o invadido ou o invasor?
  
• Como é posible que sexa Israel quen ten dereito a defenderse se é este quen bombardea á unha poboación civil que está noutro país?  
• Se non é a poboación civil palestina quen invade, senón que é esa a poboación que está a ser invadida invadida, como é posible que toda esa tropa de xerifaltes de diversos países e diversos organismos internacionais afirmen que quen ten dereito a agredir ("defenderse" din eles) á poboación civil palestina é Israel? 
• Como é posible que a estas alturas aínda non se teña emitido unha orde de detención contra do goberno e dos membros do exército israelí por parte do Tribunal Penal Internacional (TPI)?
• Por non remitirme máis atrás no tempo e considerar só ao máis próximo recordar un feito: cando empezaron os bombardeos de Rusia sobre a poboación civil ucraína e a invasión de parte do territorio desta última, ben que se apuraron os mesmos que agora fan a vista gorda diante dos crimes de Israel a aducir o xusto dereito de Ucraína a defenderse; e a tardanza do TPI en ditar orde de detención contra Putin foi mínima.
• A que ven ese troco na valoración de feitos similares cando a vítima dos crimes de guerra e contra a humanidade é un pobo que nin sequera ten un exército regular que o defenda?

        Suponse que o dereito á defensa de calquera país dáse cando algún outro país ou colectivo armado invade o seu territorio e o invadido se defende cos medios dos que dispon; sempre sen invadir as fronteiras doutro país soberano, agás declare a guerra ao país invasor conforme á lexislación internacional. Neste caso non hai país invasor de Israel por Palestina; Hamas é unha organización armada integrista islámica de carácter relixioso que non forma parte do Estado Palestino, un  estado laico e que non pode  invadir militarmente ningún outro país simplemente porque non ten exército. E, por riba, cando Hamas foi conformada co financiamento do Estado de Israel.

    Os defensores do xenocidio impulsado por Netanyahu e os gobernantes de Israel.

        Hai que mencionar como defensores do xenocidio palestino en primeiro lugar aos principais impulsores de crimes contra a humanidade, realizados ben directamente ou ben ao través de axencias e organizacións gobernamentais ou paramilitares controladas por eles: os Estados Unidos de América (EUA).  Joe Biden foi o primeiro mandatario xa non en invocar ese suposto dereito a defenderse de Israel atacando obxectivos e poboación civil en Palestina, senón apoiando o que Israel estaba a facer: accións xenocidas contra o pobo palestino e a apropiación ilegal do territorio de Palestina como parte dese proceso xenocida. Non expresado desta forma tan crúa, pero si no fondo das súas verbas. Incluíndo a petición ao seu Congreso e Senado de máis armas para o exército sionista (non esquezamos que Palestina non é só a Faixa de Gaza, senón que tamén Xerusalén Este e Cisxordania forman parte dese país; e que eses territorios están sendo saqueados, usurpados e os seus habitantes expulsados das súas terras e fogares polo sionismo israelí, amais de bombardeados polo exército sionista).

         Outra das persoas que se significaron e puxeron a súa persistencia en apoiar as agresións de Israel a Palestina foi a señora Ursula Von der Leyen, presidenta da Comisión Europea, usurpando funcións que non lle corresponden (xa que lle pertencen a Josep Borrel); esta señora sobrepasouse nas súas competencias cunhas súas declaracións de apoio ao sionismo -con fotografía incluída- que chocaban de fronte coa posición da Unión Europea. Foi o primeiro cargo internacional, se mal non me lembro, en desprazarse a Israel para apoiar e fotografarse co criminal de guerra Netanyahu.

 

        Tendo en conta as súas posicións pretéritas, propias dun monicreque manexado desde os EUA, ao longo da guerra ruso-ucraniana nada estraño ten a súa decidida aposta por impulsar a política norteamericana para Palestina. Impresentable.

        Despois están os que eu denominaría coma violadores das liberdades democráticas. Refírome a aqueles que nos seus países prohibiron as manifestacións de solidariedade co pobo de Palestina. Falo do canciller alemán Olaf Scholz, do presidente francés Enmanuel Macron e o primeiro ministro do Reino Unido Rishi Sunak. (Afortunadamente, o Consello de Estado francés reprendeu ao goberno de Macron pola súa violación das liberdades democráticas).

        Baixo diferentes escusas, ou mesmo sen ningunha, estes tres personaxes cercearon nos seus países un dos principios básicos da democracia, violaron o dereito á libre expresión, que inclúe o dereito a expresarse publicamente, individualmente ou en grupo, e de forma pacífica sobre calquera aspecto que a cidadanía considere pertinente. 

        Incluso houbo un, Rishi Sunak, que penalizou a exhibición de bandeiras palestinas e induciu aos informativos da cadea estatal a confundir á poboación para que manipularan as informacións e presentaran as manifestacións de apoio a Palestina como actos de apoio a Hamas. Claro que esa persoa, pese a ser de orixe migrante hindú, ten unha vea fascista e xenófoba que cada vez que fala de certos temas sáelle a relucir. É unha persoa que pretende crear campos de concentración flotantes para as persoas migrantes que buscan no Reino Unido unha vida mellor, incluso negándolle o dereito de solicitar asilo; é un racista xenófobo que decreta a deportación automática dos migrantes que entren no Reino Unido sen papeis, meténdoos en avións e levándoos forzosamente a países onde a vida non ten valor algún, coma Ruanda co que Sunak chegou a un acordo para tal fin. Afortunadamente os tribunais paráronlle os pes.

Os antes nomeados quizá sexan os máis destacados defensores do Estado de Israel na Europa e América, mais por desgraza non son os únicos xerifaltes políticos de Europa e América que, por omisión da condena do xenocidio, aproban na práctica o xenocidio que Israel está a acometer contra o pobo de Palestina, e este comportamento xa non é de agora. Tamén no Estado Español -coma noutros países- hai xentes que non merecen os cargos e as posicións que ostentan en distintas institucións e que non reproban os labores de exterminio que o Estado de Israel están a levar a cabo contra o pobo palestino; son aqueles que, desde hai moitos anos ou recentemente, non son máis que ecos da voz do seu amo, os EUA. Maioritariamente pero non exclusivamente, tamén hai que dicilo, ligados ao partido da dereita fascio-franquista ou ao da dereita nazi-fascista.

    Moi ben por António Guterres.

        Aparte dalgún país árabe ou Iran que, fundamentalmente por interese, se pronunciaron contra os bombardeos a Gaza o único político a nivel internacional ata hai uns días que falou claramente da necesidade de cesar os bombardeos contra a poboación civil e contra instalacións humanitarias, relixiosas e civís foi Antonio Guterres, Secretario Xeral das Nacións Unidas (ONU). Tamén sinalou a violación constante por parte de Israel do dereito internacional e da necesidade de que se recoñeza o Estado Palestino en base ás resolucións da Organización das Nacións Unidas. Tamén criticou Guterres os ataques de Hamas que trouxeron consigo numerosas vítimas civís israelís. E, igualmente, significou que "eses horribles ataques de Hamas non surxiron da nada", e as atribúe a que "o pobo palestino leva sometido a 56 anos de asfixiante ocupación".

     Como xa estamos acostumados, pola dinámica política do Estado de Israel cando é criticado pola súa política e actividades xenófobas e contrarias ao dereito internacional contra o pobo de Palestina, a reacción dos gobernantes sionistas foi o de condenar esas declaracións, pedir a dimisión de Guterres polas súas xustas palabras e retirar visados a representantes da ONU que teñen alí o seu destino ou que utilizan ese país como paso cara á Faixa de Gaza e á Cisxordania (e nada me estrañaría que os bombardeos posteriores sobre as instalacións humanitarias de UNRWA -Axencia da ONU para os refuxiados palestinos- en Gaza foran premeditados). 

        Tampouco me estrañaría que esa banda de criminais sionistas me puxera a min (un simple cidadán crítico, partidario do respecto aos dereitos humanos, das liberdades democráticas e dunhas sociedades igualitarias) no seu punto de vista no caso de que leran as miñas opinións en favor da liberdade e contra toda clase de xenofobia e de xenocidio.

Por se hai quen me toma o número cambiado.

        Teño que aclarar aquí que non son "antisemita", termo que con frecuencia se toma como anti-israelí. Se temos que falar de antisemitas, temos que falar tamén dos sionistas dado que o pobo palestino é un dos moitos pobos semitas, xunto cos árabes, asirios, fenicios, arameos e os hebreos.

        Tampouco condeno as accións que leva a cabo Hamas. Iso si, teño que confesar que non me gusta nada, como nada me gustan os integristas relixiosos que pretenden crear estados confesionais ou que utilizan as instancias estatais (como os creacionistas alí onde gobernan) para negar a liberdade de culto opoñerse ao coñecemento e negar os avances científicos. O que si fago é criticar aquelas accións dese grupo integrista relixioso cando teñen coma consecuencia directa a morte ou calquera desgraza que aconteza sobre a poboación civil (por exemplo, a do 7 de novembro pasado). Pero que faga isto non quer dicir que condene incondicionalmente a Hamas, como non condenei no seu momento aos guerrilleiros do Frente Sandinista que combatían a ditadura sanguinaria de Somoza en Nicaragua ou aos guerrilleiros do Vietcong que combatían a invasión do seu país polo exército imperialista e criminal dos EUA.

        Si que me declaro en contra do expansionismo sionista. Porque o sionismo consiste niso: instalarse nunha terra que non é da súa propiedade e expulsar dela con violencia aos que alí residen desde hai séculos simplemente polo mero feito de que a súa relixión expansionista atribúelles dereitos que para nada teñen; e fano sen respectar as liberdades, as propiedades, os dereitos doutros pobos semitas a estar asentados na terra que tamén é deles. Por iso me declaro antisionista, non antisemita nin antihebreo.

        E iso, a instauración dun estado relixioso integrista e excluínte, é algo que teñen en común Hamas e o sionismo expansionista que neste intre practica o actual Estado de Israel. Pretenden establecer estados confesionais, de pensamento único onde toda aquela persoa que non comparta os seus pensamentos sexa considerada coma inimiga. Unha aspiración de todas, sen exclusións, as organizacións integristas relixiosas monoteístas: crear estados confesionais de pensamento único relixiosos (sexa a Tora, o Islam ou o Cristianismo). E xa sabemos o que isto trae consigo: opresión da muller, incultura, negación da ciencia, falta de liberdades democráticas, violación continuada dos dereitos humanos, defensa dos máis ricos (incluíndo aos popes relixiosos), creación de pobreza e represión contra a cidadanía que se rebele contra esa situación, etc. Xa ocorreu con Hipatia de Alexandría e segue a ocorrir na actualidade (e se temos que facer caso desa novela chamada Biblia, xa desde os tempos do xoven Xesucristo). Exemplos deste tipo de réximes integristas relixiosos témolos na actualidade e nun pasado non moi lexano: o Irán dos ayatolás, Omán, Emiratos Árabes, Arabia Saudita, Qatar, o Estado Nacional-Católico franquista e outros moitos que para desgraza da humanidade aínda pululan polo mundo.

     E os cidadáns hebreos de Israel?

       Estou convencido (e espero non equivocarme) de que no Estado de Israel a maioría da súa poboación está en desacordo coas agresións que o seu goberno, o seu exército, os seus servizos secretos e os colonos integristas sionistas levan a cabo contra a poboación civil palestina; convencido de que a maioría da poboación israelí está en desacordo cos bombardeos indiscriminados que o exército sionista realiza contra a Faixa de Gaza, contra os campamentos de refuxiados e contra as poboacións de Cisxordania; e que a esa maioría de israelís non lles gusta nada ver como os integristas sionistas e os seus soldados maltratan e/ou expulsan aos palestinos das súas propiedades en Xerusalén e disparan fogo mortífero contra as crianzas ou civís indefensos. Tamén coido que esa poboación que hoxe parece que non se deixa ver (ou da que as axencias internacionais de noticias non informan, que é outra posibilidade) debe unirse e mobilizarse contra o goberno sionista da extrema dereita que preside Netanyahu e esixir a destitución e a expulsión dos mandos militares que planifican e executan as accións de xenocidio contra o pobo de palestina; e igualmente a depuración no seu exército de todos os elementos indesexables que nel están integrados. Así como esixir o recoñecemento do Estado Palestino, a devolución as terras ocupadas ilegalmente polos seus colonos e militares e resarcir á poboación palestina que foi expulsada ilegalmente dos seus fogares e da súa terra desde a creación do Estado de Israel. Tamén, por suposto, converter ao seu exército nun exército ao servizo da democracia. Porque nelo vailles, tamén, as súas liberdades. Un pouco iluso, non? Quizá, pero esperanzado.

    ...E seguen asasinando. E os seus cómplices americanos e europeos aplaudindo.

        No intre de dar fin a este artigo a barbarie sionista segue a caer sobre a poboación civil da Faixa de Gaza, sobre a poboación civil da Cisxordania e tamén persisten as agresións aos cidadáns palestinos residentes en Xerusalén e no territorio israelí. Non respectan nada; nin hospitais, nin campamentos de refuxiados, nin organizacións humanitarias e sanitarias. Violan unha e outra vez as resolucións ONU e a Convención de Xenebra. E, de momento, o TPI segue a calar e os Estados Unidos e os seus ecos da vella e agora triste Europa tentar acalar a súa complicidade no xenocidio palestino pedindo "unha pausa humanitaria" nos bombardeos contra a poboación civil. Como di unha viñeta da tira de Bernardo Vergara (da que máis arriba se reproduce un fragmento) será "para que morran sans e co estómago cheo". Porque eses sen-vergoñas cómplices do sionismo non piden o alto ao fogo total; hai que concluír, logo, en que están de acordo con que se bombardee á poboación de Palestina e que os que queden se vaian ao exilio como xa fixeron moitos no pasado; e que, por fin, o sionismo organizado usurpe para si en exclusiva o territorio palestino.

        Probablemente, e por desgraza, teremos que seguir falando deste tema moito tempo, así como saír á rúa a mostrar a nosa solidariedade co pobo palestino. E imaxino que cada día que pase a manipulación informativa por parte das axencias de noticias e o lixo mediático que non se opón firmemente ao xenocidio que está a acometer o Estado de Israel contra o pobo palestino será maior; e que tentarán que comunguemos coas rodas de muíño que os poderes fácticos dos EUA e o sionismo lles sirvan ás axencias de noticias e ao lixo mediático en doses diarias.

Non cabe dúbida: Israel é un Estado xenocida (I)

         Coido que a estas alturas non pode haber ninguén cun mínimo de cabeciña e sen interese persoal de calquera natureza que, por moi poucas neuronas que teña na cabeza, pode ter dúbida algunha de que Israel é un Estado xenocida e, polo tanto, criminal. Un Estado que viola sistematicamente as resolucións da Organización das Nacións Unidas (ONU) sobre Palestina, sobre políticas humanitarias entre estados en conflito, sobre a non agresión á poboación civil nos conflitos bélicos, a Declaración Universal dos Dereitos Humanos e que continuamente está a cometer crimes contra a humanidade, tal e como está esta figura contemplada polo Tribunal Penal Internacional (TPI). En definitiva, Israel é un Estado comandado por un goberno de civís e militares asasinos, un exercito composto na case a súa totalidade por asasinos (e uns poucos que, en desacordo co que fan, agachan a cabeza para non ser marcados) e uns servizos secretos que, como xa teño dito nun artigo anterior, cuxa condición imprescindible e necesaria para formar parte deles é ter demostrado de forma fidedigna ser unha persoa asasina.

    A escusa do ataque terrorista de Hamas en Israel.

        Só considerando o antedito é entendíbel que diante dun ataque terrorista de Hamas en territorio de Israel, con civís asasinados, militares mortos e captura de numerosos reféns, a reacción dos gobernantes israelíes sexa a de bloquear a faixa de Gaza e bombardear indiscriminadamente á poboación civil causando milleiros de mortos palestinos (que non de Hamas) entre os que infantes cóntanse por millares aparte de homes e mulleres. Din os mandos criminais do exército israelí que os bombardeos son selectivos para “aniquilar” a dirixentes de Hamas, pero o certo que se denota que os obxectivos son escolas, hospitais, igrexas cristiáns e mesquitas musulmás, amais dos numerosos edificios onde viven multitude de civís. Manteñen os criminais do goberno e do exército israelí que foron quen de eliminar con eses bombardeos indiscriminados a dirixentes do movemento integrista islámico. Como non vai ser así? Con tanto bombardeo indiscriminado e con tantas vítimas inocentes, a probabilidade de que sexa alcanzado algún membro de Hamas podemos definila como unha probabilidade certa.

        O bombardeo do hospital Al-Ahli de Gaza. 

            Manteñen tamén os criminais militares e civís sionistas que o famoso bombardeo sobre un hospital en Gaza foi cousa de Hamas; bombardeo que causou milleiros de mortos e a destrución dun dos poucos lugares onde podía acudir a poboación gazatí cos seus nenos, nenas e anciáns, feridas, coas súas vítimas civís do bombardeos israelís (e incluso a refuxiarse créndose a salvo) , onde traballaban arreo médicos e médicas palestinas e doutros países -españois incluídos- membros de organizacións humanitarias diversas que tamén foron vítimas dese continuado e inmisericorde crime de guerra, dese xenocidio.

        Nun primeiro intre, a totalidade dos observadores internacionais poñían sobre Israel os ollos coma culpábeis de semellante barbaridade; posteriormente os portavoces sionistas negan a súa autoría atribuíndo a culpa a un fallo dun foguete de Hamas; de seguido, Joe Biden (presidente “blanquiño” dun país que ten os seus alicerces -non o esquezamos- no xenocidio dos pobos indios de Norteamérica) declara publicamente ser partidario pola á teoría da exculpación israelí; non tardaron as axencias internacionais de noticias e os eternos medios de (des)información a apuntarse ben á teoría sionista ou ben á teoría da dúbida, nun intento máis que claro de exculpar ao goberno e exercito de Israel dun novo e claro crime contra a humanidade. Eu estou convencido de que a autoría do ataque está no campo sionista e que ese ataque foi premeditado. E se se demostra o contrario? Lembremos ao famoso Colin Powell, ex-secretario de Estado dos Estados Unidos de América (EUA), ensinando as “fotos dos arsenais” de Saddan Hussein en Irak, ou as “guerras das galaxias” (que nos mostran imaxes de feitos ficticios ou maquillados coma se tiveran ocorrido na realidade) creadas por xenios da informática para manipular a información e a verdade, e que nos amosan coma verdadeiras mentiras da OTAN, dos EUA, de Rusia ou doutros países e organizacións con capacidade tecnolóxica moi avanzada. E xa non digo nada dos usos que eses criminais internacionais poden darlle á intelixencia artificial (IA).

    O desaloxo, o bloqueo de Gaza e a desinformación provocada.

        Ao pouco tempo do inicio desta última xeira de bombardeos sobre a poboación civil de Gaza (lembremos que non é a primeira vez que o exército israelí bombardea aos civís residentes na faixa), o goberno sionista de Israel “aconsellou” á poboación civil residente en Gaza que se desprazara cara ao Sur dicindo que se abriría un corredor seguro para o tránsito das persoas; moitos gazatíes así o fixeron. Mais cal sería a súa sorpresa cando comprobaron que toda esa columna de civís que se dirixía ao Sur tamén era bombardeada polo exército de Israel, que tamén aí caían nenos, nenas, mulleres e homes, incluídos anciáns, coma se foran coellos nunha batida de caza organizada, que tamén formaban parte do xenocidio organizado polo goberno e os ultraortodoxos sionistas. A faixa non é segura para ningún civil. E resulta máis que evidente que a pretensión dos sionistas é acaparar máis territorios, incumprindo, tamén neste aspecto, as resolucións das Nacións Unidas e a legalidade internacional.

        Outro dos aspectos cos que o Estado de Israel viola a legalidade internacional é o referente ao bloqueo total ao que ten sometida a faixa de Gaza. O bloqueo é tal que non se deixa dar paso a axuda de carácter humanitario. Alimentos, medicinas, combustibles para poder dotar de enerxía aos xeradores dos hospitais, auga e outros moitos elementos considerados coma de primeira necesidade polas axencias humanitarias internacionais non poden entrar na faixa por mor do bloqueo ao que o goberno criminal de Netanyahu e o seu exército de asasinos tena sometida. O resultado: morte dos máis cativos por falla de alimentación e coidados, morte das persoas anciáns máis débiles, incremento das enfermidades e das doenzas derivadas da falla de auga e a falla de hixiene, o cese de tratamentos hospitalarios a enfermos crónicos e de intervencións cirúrxicas por falla de enerxía para mover os aparatos e de medios materiais para realizar as intervencións médicas necesarias, abandono de tratamentos médicos crónicos e de longa duración por falla de medicinas, É dicir, toda unha xeira de calamidades que o sionismo carga sobre a poboación civil, contribuíndo de forma premeditada ao xenocidio do pobo palestino coa finalidade de usurpar as súas terras e de impedir calquera voz discordante no territorio da nación Palestina.

        Neste intre, o bloqueo de Gaza trae outra consecuencia engadida: a do incremento da desinformación por mor de non poder traspasar as fronteiras cara a Gaza xornalistas de axencias independentes. Moitos dos informadores neutrais, fundamentalmente de ONG internacionais, están mortos ou incomunicados por mor dos bombardeos israelís. A maior parte das novas que chegan ao mundo proveñen das axencias internacionais, ligadas na súa maioría a propietarios que avalan as políticas xenófobas e xenocidas do Estado de Israel, ou directamente da prensa sionista israelí. E se algún xornalista ten a ousadía de saírse da liña informativa marcada por esa tropa de manipuladores indesexables é fulminantemente despedido polos seus patróns, como ocorreu con Emily Wilder, de orixe xudía e correspondente de Asociated Press, que foi despedida por criticar as accións de Israel contra os palestinos. Está claro que aos asasinos e aos violadores dos dereitos humanos non lles gusta ter testemuñas, sobre todo gráficas e obxectivas, das súas atrocidades; e o exército e os colonos israelís o son. Temos mostras suficientes nos últimos tempos de que isto é así; mencionar dous que nos tocan directamente: a de José Couso, reporteiro gráfico asasinado polo exército dos EUA en Iraq cando desde unha terraza do hotel Palestina de Bagdad realizaba o seu traballo, ou Juantxu Rodríguez (xornalista gráfico do xornal El País), asasinado polos marines estadounidenses que invadiron Panamá en 1989, cando cumpría coas súas funcións profesionais como reportero. Xa sen mencionar ao xornalista Pablo González, preso en Polonia acusado de suposto espionaxe (e abandonado alí polo goberno español) sen probas demostrables, coma represalia polas súas informacións “díscolas” sobre o conflito ruso-ucraíno. E no referente ao conflito que mantén Israel co pobo palestino, ficou clara a responsabilidade do exército sionista no asasinato da xornalista Abu Akleh de Al Jazeera por informar das violacións dos dereitos humanos por parte dos seus asasinos, do mesmo modo que a represalia dos mesmos criminais sobre a familia do xornalista Wael Al Dahdouh (tamén de Al Jazeera), asasinada na súa vivenda sita no campo de refuxiados de Nuseirat, na faixa de Gaza, por ser un dos poucos xornalistas que informa dun modo obxectivo sobre o que está a ocorrer na faixa.

    A situación actual en Gaza e Israel. O posicionamento internacional sobre o xenocidio.

        No momento de rematar de escribir este artigo, Israel ten feito numerosas incursións militares e bombardeos no territorio da faixa de Gaza, na Palestina. E segue a procurar milleiros de mortos inocentes nas súas operacións de xenocidio. Antes do inicio da invasión terrestre ocupouse de eliminar a bombazo limpo todas as testemuñas xornalísticas presuntamente independentes e que puideran ter informado á comunidade internacional de forma obxectiva. Parece ser que Israel, nas súas incursións terrestres, está a levar unha política de terra queimada, sen testemuñas molestas; e séntese apoiado neste labor por unha parte importante da senvergoñería internacional, que se converte así en cómplice do xenocidio perpetrado polos seus criminais uniformados. Segue, o exército israelí, ao mesmo tempo, cos seus bombardeos indiscriminados sobre a poboación civil de Gaza, destruído hospitais, asasinando a miles de persoas inocentes, moitas delas colaboradoras de organizacións humanitarias como UNRWA (Organizacións das Nacións Unidas para os refuxiados palestinos), a Cruz Vermella, a Media Lúa Roxa ou doutras. Israel segue a impedir o paso de toda a axuda humanitaria necesaria para abastecer de alimentos, medicinas, auga e combustible necesario para manter as equipas hospitalarias e os transportes sanitarios, ...segue a violar de forma constante e sanguenta o dereito internacional; e moitos dos que se din demócratas no mundo, desde os seus pedestais e das súas poltronas oficias, calados coma petos ou apoiando esas actitudes xenocidas. E todas estas actividades contra o pobo palestino emprendidas polo Estado sionista de Israel violan o dereito internacional, non só violan as resolucións da ONU sobre Palestina senón que constitúen claros crimes de guerra e crimes contra a humanidade e seguen a xerar miles de mortos civís na Palestina.

Por un Sáhara libre e soberano

 

        O sábado 18 de marzo, pola noite tiven un desgusto moi grande ao ler nos xornais dixitais que Pedro Sánchez aceptaba e adoitaba a posición de Marrocos sobre o Sáhara. Este desgusto de primeira hora segue vixente neste momento, pero xa convertido en indignación. Quizás sexa esta posición española a afrenta e agresión máis grave infrinxida por España ao pobo sahariano desde que o ditador español Juan Carlos Iº (substituto temporal do criminal Franco -nomeado por este- e, daquela, á fronte do réxime fascista español), no ano 1975, asinou o abandono á súa sorte de todos os nacionais españois nacidos e residentes no Sahara nas mans do sátrapa rei de Marrocos Hasan IIº, sucedido hoxe por outro sátrapa ditador fillo do anterior que é Mohamed VIº.

        Hoxe pola mañá case un mes despois da puñalada trapeira do goberno español, autodenominado “progresista” pero que en realidade non o é, a Frente Polisario decide rachar relacións co actual goberno de España. Os meus máis fortes apoios ao pobo sahariano e ao POLISARIO e a miña máis forte condena á decisión adoitada polo PSOE e o Presidente de España.

        Hai que deixar claro que esta submisión incondicional do Goberno de Pedro Sánchez á política imperialista dos Estados Unidos para África supón unha grave violación das resolucións das Nacións Unidas sobre o Sáhara baseadas no dereito de autodeterminación do seu pobo, que inclúe o dereito a constituírse nun país independente e soberano. Pero a gravidade desta submisión é aínda maior se consideramos que a legalidade internacional segue a considerar a España como potencia soberana e colonizadora do Sáhara Occidental que debe proceder á descolonización dese territorio conforme ás resolucións da ONU.

        Unha vez máis, un goberno dirixido polo PSOE baixa os pantalóns, nunha mostra da indesexable e pérfida política de submisión aos intereses da oligarquía europea e dos intereses dos gobernos criminais dos Estados Unidos no Norte de África, representantes estes das grandes multinacionais que rouban as materias primas nese continente.

        Pero esta de submisión dos gobernos do PSOE cara aos EE.UU. xa non é nova. Empezaron practicándoa os gobernos de Felipe González a respecto da OTAN; despois con Javier Solana como secretario xeral da OTAN e posteriormente, exercendo de comisario político militar dos USA para Europa, como Alto Representante do Consello para a Política Exterior e de Seguridade Común da Unión Europea (tamén chamado Mr. PESC) e como comandante en xefe do Estado Maior da Unión Europea (EUFOR), posto que hoxe desempeña Joseph Borrell practicando unha política similar, como se está a ver no tema da agresión rusa a Ucraína.

        Mais non podemos esquecer que foi Solana quen pilotou, desde o goberno de Felipe González, a entrada do Estado Español na OTAN; primeiro co slogan “OTAN de entrada, non” e posteriormente cunha aposta decidida cara á entrada na OTAN que se dirimiu nun referendo que din estivo inzado, durante a campaña, de irregularidades e desequilibrios en favor dos partidarios da entrada nese indesexable niño de fascistas armados e adestrados polos USA para defender as súas “conquistas”.

        Polo cal, podemos afirmar que a submisión e a baixada de pantalóns do PSOE diante da política exterior dos USA é algo que xa ven de vello.

        Tampouco podemos esquecer que durante o goberno de Rodríguez Zapatero o goberno español e a súa intelixencia permitiron que aterraran nos aeroportos españois avións cargados de prisioneiros da CIA, avións nos que era público que se torturaba, se trasladaban prisioneiros ou persoas secuestradas a centros de tortura e se cometían todo tipo de violacións dos dereitos humanos por parte da administración dos Estados Unidos (non esquezamos que a CIA forma parte de esa administración). Feitos denunciados por Amnistía Internacional e outras organizacións defensoras dos dereitos humanos.

        En relación co Sáhara, non esquezamos tampouco que esa política submisa tamén foi bandeira do Goberno de Rodríguez Zapatero que, como el mesmo recoñece, “o da autonomía foi proposta ao meu goberno en 2007, eu apoieina no 2008 publicamente”.

        O antes apuntado, indícanos que a submisión do PSOE aos intereses USA é permanente e continua; non é de agora e tampouco diferente á practicada polos diferentes gobernos do Partido Popular ou da extinta UCD. Políticas claramente situadas no que se adopta chamar a dereita política, da que (por moito que o disimule non cola) o PSOE forma parte.

        E tampouco podemos prescindir de que a recente decisión adoitada polo goberno de Pedro Sánchez sobre o Sáhara conta coa oposición da maioría da representación da cidadanía española no Congreso dos Deputados segundo votacións efectuadas na pasada semana.

        En fin, unha condena total á política pesoera cara ao Sáhara e un apoio decidido ao pobo sahariano. De todas formas, isto non fai máis que confirmar o que xa teño expresado máis dunha vez desde estas páxinas (1) e no que , unha vez máis, me reafirmo: PEDRO SÁNCHEZ E O PSOE NON SON DE FIAR!

Notas:

1. https://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html e https://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html