O REVES DAS RATAS E OUTRAS HISTORIAS

 

Tempos movidiños desde a última vez que escribín algo neste espazo de libre expresión (polo menos de momento) que teño ao meu dispor. Movidas compostas por feitos de distinta natureza: desde celebracións agarimosas como as do 25 de abril, no 50 aniversario da Revolución dos Cravos en Portugal ata a continuación do xenocidio cometido por Israel na Palestina cos ataques sobre Rafah, onde se concentraba cantidade de poboación civil palestina expulsada doutras zonas da faixa polo exército sionista de Israel, para perfeccionar o exterminio iniciado o 7 de outubro pasado na faixa de Gaza. E pasando polas mobilizacións contra o xenocidio dos estudantes das universidades estadounidenses, reprimidas polas policías dun país que pretender amosarse coma berce e defensor das liberdades. E, como non, o período de “reflexión” collido na Moncloa polo Presidente do Goberno español e secretario xeral do PSOE.

A “REFLEXIÓN” DO PRESIDENTE E O REVÉS DAS “RATAS”.

Pero vistos os diferentes acontecementos desde a óptica da política interna do Estado Español, podemos afirmar que o maior acontecemento foi político: o anuncio que un determinado día fixo o Presidente do Goberno español indicando que se tomaría uns días, ata o luns que seguía, para “reflexionar” cal ía ser o seu futuro. Unha reflexión que ía realizar nas dependencias da Moncloa, en compañía da súa familia e sen outros contactos persoais. A motivación última desta actitude: a presentación dunha denuncia por corrupción contra a esposa do Presidente pola organización fascista Manos Limpias; denuncia baseada unicamente en informacións non contrastadas na súa veracidade, aparecidas en diversos medios de prensa afectos á dereita e á extrema dereita que teñen por costume espallar falsidades e dar novas nesgadas en apoio ás posicións da extrema dereita que volveu aos seus orixes da Alianza Popular de Fraga e todos os demais cómplices dos crimes franquistas que a crearon; denuncia sen indicio algún de realidade que foi admitida a trámite e cursada por un xuíz exercinte en Madrid, xuíz vello en idade e de recoñecida traxectoria e ideoloxía de dereita extrema, con aspiracións de ascenso segundo contan os xornais de inspiración democrática. Pese á oposición do ministerio fiscal en base á escasa veracidade dos fundamentos da denuncia esta seguiu adiante. En fin, non é que exista lawfare, non si?

As reaccións iniciais.

Menudo balbordo! As persoas correlixionarias de Sánchez e os seus fans descolocados; tentando de buscar explicacións e temerosos de que aquel decidira dimitir das súas responsabilidades coma presidente e convocar eleccións, ou someterse a unha moción de confianza nas Cortes, ou dimitir e deixar que o Congreso dos Deputados escollera unha nova persoa que dirixira o cotarro... Horror! Calquera das tres era mala para elas, ben pola inseguridade de non poder montar outro goberno ou pola falta de recambio interno como cabeza visible do PSOE. Amais de, en plena campaña electoral catalá, preguntarse cal sería o posicionamento último dos membros do grupo de Junts per Catalunya (do que calquera observador da política sabe que son pouco serios e moi volátiles) en calquera dos dous casos distintos da convocatoria de eleccións.

Na dereita nacionalista española (o partido nazi-fascista e a nova extrema dereita, nomeadamente Vox e Partido Popular) a campaña de bulos e insultos dirixidos ao “reflexivo” presidente intensificouse dun xeito moi acusado. Igualmente a campaña, sobre todo do partido frijoliano, sobre unha convocatoria de eleccións xerais arreciou. Non acaban de asumir a democracia parlamentaria, nin o cambio da lei electoral para que se faga realidade a igualdade de valor dos votos de todos e cada un dos votantes; non sei, quizás o que non acaban de sumir é a democracia (por moi burguesa que esta sexa) se non son eles os que teñen o goberno do Estado, se non poden facer gúrteles, campeóns, púnicas, kichenes, eriales, arenas, andraches, brugales, bárcenas, cidades de xustiza,... ou practicar o nepotismo galopante.

As reaccións finais e o discurso “fin de reflexión”

Resultado final: que alegría para uns e que decepción para outros. Pedro Sánchez decide seguir na Presidencia e comunica que vai facer non se sabe moi ben o que nin cando para rematar coas informacións falsas, coa utilización do sistema xudicial para influír na política (o que se chama lawfare pero que Sánchez non quere chamar polo seu nome (non vaia a ser que haxa xuíces e xuízas que se dean por aludidos e aludidas); igual se cabrean e volven saír coas batas -perdón, túnicas- e os manguitos a concentrarse diante das audiencias para non facer política pero con carteis e pancartas para negar as leis que se fagan no ámbito correspondente, o poder lexislativo (non o poder xudicial).

O gozo das ratas nun pozo.

Eu persoalmente estou convencido de que as ratas que aniñan en diversos lugares e institucións políticas e non políticas deste país estaban máis que convencidos de que Sánchez ía dar un paso atrás e dimitir. Non o expresaban, pero coido que estaban convencidas. Menudo pau que se levaron.

E que balbordo que volveron a montar despois do discurso no que Pedro Sánchez anunciou a súa reentré!. Comunicados de organizacións corporativistas (dos que pretenden ser lexisladores), editoriais e artigos de opinión nos medios controlados ideoloxicamente pola dereita nazi-fascista e pola outra extrema dereita da dereita e da ultradereita,... Panfletos e información totalmente nesgada difundida por ratas de diversa procedencia: as que pretenden ser voz dos galegos pero que o que realmente fan é darlle couces ao país; ratas obxectivas, ratas confidenciais, ratas vox populi, oki ratas, ratas de abecedario, ratas de bandeira nacionalista española, ratas dixitais, ratas inmundas, ou ratas que pretenden ser crónicas ou faros de non se sabe moi ben que pero que sementan sombras e fake news, ratas rexionais... E xa non digamos nada das saídas de ton e insultos varios e diversos dos membros e voceiros do Partido Popular. Ou dos de Vox; pero estes xa nos teñen acostumados.

Quen me coñeza, ou quen me siga desde estas páxinas, sabe que o Pedro Sánchez non é santo da miña devoción; e tampouco o PSOE. E tampouco concordo coa actitude adoitada por un presidente de goberno durante cinco días (e non porque o Estado estivera paralizado, como dicía un editorial do máis importante xornal editado na Galiza, que iso non se sostén nun Estado moderno como o español). Pero a campaña que as “ratas”  agachadas nos diversos entornos institucionais e non institucionais están levando contra el (e, no fondo, contra a democracia e as liberdades democráticas) é totalmente inadmisible. Un comportamento propio da ratas infames, famélicas e rabiosas, de aí o tratamento despectivo co que desde aquí lles obsequio; porque considero que non merecen nada do que teñen e pretenden representar. Por iso me alegro moito de que Sánchez decidira seguir exercendo de presidente do goberno. E chegados ata aquí, simplemente expresar os meus desexos de que esas ratas, que pretenden gobernar o Estado á marxe e por outros mecanismos diferentes dos desexos expresados pola cidadanía nas urnas, sexan expulsadas de todas as institucións do Estado nas que poidan estar aniñando. E que ás publicacións que distribúen novas falsas e novas nesgadas, que pretenden confundir aos seus lectores ou ouvintes presentando a súa opinión coma se foran feitos deberían ser multados severamente polas autoridades; que expresen os seus pensamentos, e que opinen sobre as novidades, pero que a noticia sexa a noticia e non a palla mental do editor, do columnista ou do xornalista.

50 ANOS DA REVOLUCIÓN DOS CRAVOS.

Este ano se cumpre o 50 aniversario da Revoluçao dos Cravos. Foi o 25 de abril de 1974 o día no que os capitáns do exército portugués rebeláronse contra réxime salazarista. No que eses valentes capitáns iniciaron o movemento que rematou coa ditadura máis longa do mundo e que devolveu o exercicio do poder á cidadanía portuguesa.

Como cada ano, ese día foi celebrado polas forzas democráticas en Portugal, coa excepción do partido Chega. Estes discípulos de Salazar, Caetano, Hitler e Mussolini para amosar o seu desprezo pola liberdade e a súa ansia de rematar coas liberdades democráticas chegaron a sairse dos seus escanos na  Assemblea Nacional Portuguesa mentres o restos dos deputados e deputadas cantaban o Grándola de Jose Afonso, a canción que serviu de sinal de saída dos cuarteis para os militares demócratas aquel 25 de abril.

Pero non só celebrouse o aniversario en Portugal. Tamén na Galiza e en outros moitos puntos do Estado Español, como cada ano desde aquel día de 1974, rendeuse tributo aos capitaes de abril e cantouse o Grandola. Non podemos esquecer os que daquela tiñamos idade de entender que a fin da ditadura portuguesa tivo como consecuencia a descomposición e división dos partidarios da ditadura franquista e a aceleración do seu fin; e que estes apresuráronse a tentar de cambiar o réxime antes de que acontecera algo similar ao acontecido en Portugal.

Desde aquel 25 de abril de 1974 aconteceron moitas cousas en Portugal. E podemos dicir que o único que permanece é o texto constitucional saído daquela revolución. O que foron avances conquistados a pasos axigantados polo pobo portugués, tamén foron desaparecendo a pasos axigantados dados polos sucesivos gobernantes dese país. Incluso encarcerando a persoas moi comprometidas coas clases populares portuguesas coma o militar, participante no 25 de abril, Otelo Saraiva de Carvalho eoutros moitos que foron destituídos ou apartados por desexar un goberno máis apegado ao pobo. En todo caso, Viva o 25 de Abril, Sempre!

PALESTINA, O XENOCIDIO E A REBELIÓN DO ESTUDANTADO

As accións xenocidas levadas a cabo polo exército e os servizos de intelixencia de Israel en Palestina, sobre todo na faixa de Gaza pero tamén en Cisxordania e Xerusalén Leste, tiveron resposta inesperada. As accións ordenadas e refrendadas polo goberno nazi-sionista israelí e polos gobernantes civís e militares dos Estados Unidos de América (EUA) e co silencio cómplice dos organismos da Unión Europea e da maioría dos países que a conforman, foron rexeitadas polo estudantado universitario dos EUA en numerosas universidades dese país, igualmente por estudantes de Alemania, Francia, Holanda, España, etc.

Non gustou nada aos diferentes gobernos deses países que os seus estudantes universitarios se ergueran para denunciar o xenocidio do pobo palestino. Pero aos que menos gustou esta actitude estudiantil foi ao goberno dos EUA, goberno cómplice do xenocidio, que está a fornecer a Israel das bombas e outras armas coas que o xenocidio se leva a termo. Servizos secretos ianquis e prensa afín ao sionismo (a maior parte nos USA) tentan de presentar ao movemento estudantil coma un movemento de apoio a Hamas e non como o que realmente é, un movemento contrario ao xeocidio e contrario á complicidade dos seus gobernantes civís e militares. Pero xa sabemos, por experiencia, que as fake news e as informacións nesgadas son armas utilizadas a cotío polo poder económico para acadar fins ilexítimos.

Tampouco en Francia, Holanda e Alemania (aliadas incondicionais do sionismo xenocida, aínda que coa boca pequena digan o contrario) gustou nada que o estudantado se erguera contra o xenocidio practicado polo Estado de Israel contra Palestina. 

Estes países, supostamente gobernados por demócratas e onde se supón que impera a liberdade de expresión, non dubidaron en mandar ás súas forzas policiais para que reprimiran con violencia as pacíficas protestas do estudantado acampado nos distintos campus universitarios; e, como nos EUA, utilizar á prensa afín para desprestixiar ao estudantado, presentándoo coma partidarios da violencia antisionista e non coma o que realmente significa este movemento de rexeitamento do xenocidio.

E iso sen mencionar ás ratas que campan polos reitorados das universidades norteamericanas, que chaman á policía a desaloxar con violencia a uns estudantes que están pacificamente acampados en protesta dun xenocidio. Por medo a que o sionismo ricachón lles retire as subvencións para a  privatización das súas investigacións. Pero o malo é que as autoridades políticas permiten que as súas policías repriman a liberdade de expresión exercida por medios pacíficos.

Seguiremos. Sobre todo sabendo que do río ata o mar, Palestina vencerá.

Priti Patel: dígalle NON aos criminais dos USA. Liberdade para Assange !

         Poderiamos falar da agresión rusa a Ucraína; e, tamén, da utilización que os Estados Unidos están a facer desa agresión para favorecer os intereses económicos que a súa oligarquía ten na Europa que se ven ameazados pola puxanza e competencia que ten a oligarquía rusa. Igualmente, poderiamos falar de toda a carne que no asador están a poñer os EE.UU., e os seus aliados e gobernos servos europeos para favorecer eses intereses, incluso a costa de supeditar o benestar da súa cidadanía para servir os intereses USA. E xa non digamos do sufrimento da poboación civil de toda a Ucraína que está a sufrir os embates e os crimes perpetuados polos militares rusos, polos militares ucraínos e polas escuadras militares nazis de cada unha das partes contendentes, financiadas pola CIA ou polos servizos secretos rusos, respectivamente.

        Pero non. Hoxe, imos falar do intento de asasinato selectivo que un país que nega a someterse á xustiza da Corte Penal Internacional, e os seus servizos de intelixencia, leva tentando de perpetrar dende hai moitos anos coa colaboración de distintos gobernos monicreques e cómplices de Europa e América. Estou a falar do intento de asasinato que os Estados Unidos de América tentan de perpetrar na persoa de Julian Assange, hoxe preso nas cárceres da Gran Bretaña e pendente de que a decisión dun ministro inglés poida ratificar que Assange poida ser asasinado nos EE.UU. polos seus dirixentes políticos e xudiciais.

        Neste contexto, Julian Assange, presidente da organización de defensa dos dereitos civís Wiki Leaks, está punto de ser extraditado pola Pérfida Albión aos EEUU por denunciar a continuada masacre dos dereitos humanos perpetrada polas forzas militares USA en países como Afganistán ou Iraq. Crimes de guerra iguais o peores que os que hoxe os países da OTAN, os propios Estados Unidos e todo o seu coro mediático mundial denuncian que se están a cometer na Ucraína. Para os USA, o de Ucraína son crimes de lesa humanidade que deben ser denunciados; a denuncia dos que eles ou os seus aliados cometeron ao longo e ancho do mundo (desde a guerra de Vietnam ata a actualidade) son traizóns. 

        Baixo esta acusación totalmente inxusta, Assange pode ser condenado a morte. Por iso, e porque denunciar os crimes de lesa humanidade é un deber social de calquera cidadán e de calquera goberno decente, debemos esixir a súa liberación. Serían os propios criminais de guerra os que ditarían sentencia sobre o futuro de quen ten denunciado abertamente e dunha forma valente as súas atrocidades. E iso, nin cidadáns amantes da democracia, da paz e dos dereitos humanos nin ningún goberno que se prece de ter as mesmas inquedanzas, podemos permitilo. Debemos esixir a súa liberación. Por desgraza o goberno do Estado Español parece non compartir esas mesmas inquedanzas.

        Non me extendo máis, simplemente vou deixarvos unha ligazón a un artigo de Isabella Arria, publicado o 23 de abril de 2022 en Liberación.org baixo o título de La extradición de Assange garatizaría la impunidad de los crímenes de lesa humanidad (pulsando sobre o título podedes acceder ao citado texto).

LIBERDADE PARA JULIAN ASSANGE !!

Como non nos chegaban os crimiais ianquis, chegan os criminais rusos

            No pasado 29 de xaneiro escribín neste espazo un artigo titulado "Ucraína: Rusia, os Estados Unidos e a OTAN"; nese artigo eu tiña feita a seguinte reflexión: "Logo, non nos creamos todo o que nos contan sobre o que está a acontecer en Ucraína. A maioría son mentiras, sobre todo o que se refire á potencial invasión do país por Rusia". É máis que evidente que, á vista dos feitos, estaba moi equivocado. No día de onte Rusia ten invadido territorio ucraíno. Amais, esta intervención ilegal utiliza as xa coñecidas escusas dos imperialismos de "defensa da poboación", "defensa da liberdade fronte ao nazismo" ou calquera outra que xa nos soa de cando os Estados Unidos invadiron ou interviron noutros países para mudar os gobernos e poñelos á súa conveniencia. O mesmo que no pasado tamén facía a extinta URSS, a partires de Nikita Jrushchov, coa invasión da antiga Checoslovaquia e as ameazas a Hungría e outros países "da súa área de influencia" que quixeran imitar a chamada Primavera de Praga.

             Certo que o da miña equivocación, tal e como se fora unha aplicación da fábula de Pedro e o lobo, veu determinada pola experiencia de ter que soportar mentiras e propaganda falsa e sesgada de forma continuada por parte das instancias norteamericanas e os seus altofalantes mediáticos; todas elas creadas pola intelixencia e a Secretaría de Estado dos USA e espalladas polo mundo ao través das "súas" axencias internacionais de novas e polos propios xornais dos distintos países que se aliñan dunha forma incondicional e acrítica coas posicións de Wall Street e o goberno ianqui.

 

        Non me vou estender no tema das intervencións militares ilegais en terceiros países para defender intereses económicos das empresas transnacionais; pero fago unha pregunta: ninguén se lembra dos famosos silos nucleares iraquís que deron lugar á Guerra de Iraq, iniciada mediante bombardeos indiscriminados de Bagdag o 20 de marzo de 2003, e que resultaron ser unha trola? Si, unha trola creada polos criminais de guerra que presidían, gobernaban e mandaban militarmente nos Estados Unidos e espallada, como se unha verdade incontestable se tratara, polas axencias internacionais de novas, a prensa acrítica e algúns gobernos monicreques, como o español e os doutros países da OTAN (lixo militar cun historial cumprido de intervencións inxustificadas e ilegais ao servizo da oligarquía internacional e inzada de militares fascistas -e nazis- nas súas liñas de mando). Unha trola que custou milleiros de mortos tanto en Irak como nos USA e outros países, que supuxo unha flagrante violación da legalidade internacional. Xa describín, no artigo ao que me refería ao principio, toda unha serie de intervencións ilexítimas e ilegais encabezadas polos USA e secundadas de algunha forma pola OTAN, polo que non me vou repetir.

         

        Onte Rusia, seguindo os exemplos sementados polos Estados Unidos no mundo, invadiu Ucraína e bombardeou cidades causando baixas persoais entre civís e destrución nos medios materiais que eses cidadáns ucraínos tiñan para satisfacer as súas xustas necesidades e aspiracións vitais. Criminais da presidencia, do goberno e do exército ruso deron orde de atacar un país soberano. E chámolle criminais porque o son; como tamén o eran os presidentes, gobernantes e militares que ordenaron bombardear e invadir Iraq.

             

    Teño lido crónicas que desculpan ata certo punto a intervención rusa baseándose no cerco militar ao que a OTAN está a someter a Rusia e ao incumprimento de certo tratado por parte de USA e a OTAN. Eu non dubido de que esa situación poida estar a darse, que ianquis e otánicos incumpran tratados que asinaron; como tampouco dubido de que os rusos tentan de afianzar polos medios que sexan a súa influencia en enclaves estratéxicos. Pero iso non xustifica a masacre dunha poboación, por moi pequena que sexa, nin a invasión militar dun país soberano. Non é para nada xustificado o ataque e invasión de Ucraína. E tamén aquí, como alí, aparecen as axencias e os medios que terxiversan, sesgan e falsifican a realidade para xustificar a actuación de Rusia en Ucraína; as axencias que difunden "novas" fabricadas polos diferentes servizos de intelixencia e os gobernantes rusos. Unha das principais é Russia Today (RT). Evidentemente que teñen a mesma credibilidade que Reuters ou Associated Press.

              É máis, non se xustifica que eses criminais belicosos teñan que inmiscuírse sen preguntar na soberanía de países que viven pacificamente sen o previo consentimento destes, que os inclúan nos seus tratados de guerra sen o seu consentemento, que tenten de dispor do seu futuro coma se foran pastillas de plastilina. Que tenten de poñer e quitar gobernos para moldealos e adptalos ás súas necesidades e non ás necesidades dos cidadáns que residen neses países. Pero claro, iso é o que fan os criminais: tratar de acadar o que queren aínda que sexa asasinando. Iso é o que fan os presidentes, os gobernantes e os militares de alta graduación dos USA, de Rusia e da OTAN.

            Unha das consecuencias contrastadas nestas "aventuras" militares dos estados e dos organismos militares poderosos é que a principal damnificada e prexudicada das actuacións belicosas dos exércitos é a poboación civil. E dentro desta, as que máis sofren son as mulleres. Os militares de baixa graduación tamén teñen baixas (son a carne de canón que utilizan os estrelados), pero xeneralotes de calquera nivel, coroneis, presidentes, gobernantes, etc., é dicir, os que deciden os ataques (pero tamén os dos mesmos rangos que os reciben) raramente son prexudicados nestas lides; máis ben saen sen despeitear. E moitas veces,  enriquécense a costa de que morran os seus soldados rasos e milleiros de persoas da poboación civil. E se non o cren, fíxense no caso do vicepresidente Cheney e os seus negocietes en Iraq.

                Os que adoitan saír con mal, aparte da poboación civil e os soldados rasos, son os que contan as barbaridades que nesas intervencións militares se realizan e os métodos que exércitos e gobernos utilizan para acadar os seus fins. E senón pregúntenlle á soldado Maining ou a Julian Assange. Por non falar do operador que denunciou os métodos de espionaxe xeneralizado a toda a poboación utilizados polos servizos secretos dos Estados Unidos á marxe da legalidade.

            En fin, coido que a mellor defensa da poboación mundial pasa por disolver os exércitos, destruír as armas de guerra e dedicar as fábricas de armamentos a elaborar artefactos e produtos útiles. Estou seguro de que todos e todas estariamos máis seguros e máis felices. Amais, os cartos improdutivos que xeran militares e exércitos (que normalmente supoñen un moi alto porcentaxe dos orzamentos dos países) poderían dedicarse a educación, investigación, medicina,... gasto social produtivo, en definitiva. Amais iso crearía multitude de postos de traballo para absorver aos soldados, suboficiais e oficiais de baixa graduación. Os demais, que se busquen a vida.

 

NON Á GUERRA!    OTAN NON!

 

Queren unha Bolivia escravizada

 

Unha das malas novas da semana que remata foi a do golpe de Estado en Bolivia contra o Goberno de Evo Morales (escollido nas urnas). Volveron a utilizar, do mesmo xeito que en Venezuela, a escusa dunhas eleccións co reconto de votos presuntamente amañado para atacar a un goberno e a un presidente que desde o seu primeiro mandato ata o momento actual foi acadando que os recursos nacionais reverteran a súa riqueza no país e que a xustiza social volvera a estar presente en Bolivia.

Pese á intención do Presidente lexítimo de Bolivia de volver convocar eleccións para que non houbera dúbida algunha dos resultados, os golpistas deixaron claro coas súas sucesivas actuacións que o problema real non era o reconto electoral, senón as políticas sociais e económicas emprendidas por Evo Morales e os seus sucesivos gobernos desde o seu primeiro ano de mandato. Podemos velo no artigo de Álvaro García Liñera publicado na páxina web do Centro Estratégico Latinoamericano de Geopolítica (CELAG)  baixo o título de El odio al indio.

Un resume dos logros sociais e económicos acadados polos sucesivos gobernos de Evo Morales pode velo PULSANDO AQUÍ. (É un material que circula pola rede)

Os indutores do golpe son xentalla ligada ao goberno dos Estados Unidos (fálase de Bruce Willamson, encargado de negocios da embaixada USA en Bolivia como organizador do golpe, posiblemente co apoio dos asasinos da CIA e da NSA ianquis); estes contaron desde o primeiro momento coa participación activa da porcallada uniformada (eses que van alardeando ser homes de honra pero que de seguido, e cando hai cartos fáciles por medio, como demostra a historia en cada proceso involucionista social sexa no país que sexa, sempre van asasinando en favor dos máis poderosos, contra a maioría das poboacións, e para o seu propio peto, sen escrúpulos). Recibiron, segundo contan xornalistas, cada un dos xefes militares, un millón de dólares da embaixada ianqui por venderse para asestar un golpe á democracia de Bolivia. Foi o xeneral Williams Kaliman quen obedecendo as ordes dos asasinos do goberno dos EEUU dirixiu o golpe desde o exército e a policía. Suxeito indecente que ás 72 horas do golpe foise a vivir a non se sabe que sitio dos EE.UU. co seu millón de dólares.

Parece que os recursos naturais de Bolivia, sobre todo a máis grande reserva de litio do mundo, que o presidente democrático do país estaba disposto a facer que revertera en beneficio da maioría dos bolivianos e bolivianas, fixeron que as multinacionais e o goberno dos USA (non só o pallaso fascista que os preside, senón que tamén o restos dos seus políticos, militares e directores das axencias de asasinos) puxeran a Evo Morales no seu punto de mira por negarse a servir aos seus intereses.

O resultado foi o nomeamento irregular e ilegal dunha presidenta monicreque que reponde ao nome de Jeanine Áñez, cuxa procedencia política e ideolóxica descoñezo, pero que polas súas declaracións e maneiras é claramente unha persoa disposta a enriquecerse coa corrupción e a servir aos intereses do mellor ofertante estranxeiro, posiblemente, e seguindo a tradición das ditaduras latinoamericanas, a do país indutor do golpe; unha perfecta individua que representa os intereses das grandes "familias" do país vendidas ao capital estranxeiro. Unha presidenta que unha das primeiras medidas que fixo foi violar a constitución e as leis, establecendo disposicións tendentes ao control do país entre elas a de dar carta branca ao exército e á policía para asasinar impunemente aos opositores ao golpe, sen estar sometidos a responsabilidades nin investigación; outra foi poñer como xefe do exército boliviano a un xeneral da súa corda, supoño que tamén beneficiado co famoso millón de dólares. Unha presidenta que vai ser quen teña que responder diante do mundo se a situación boliviana dexenera nunha guerra civil ou nunha represión indiscriminada contra que non comulgue con ela e os seus golpistas (de momento xa están a ser detidos ilegalmente os deputados lexítimos escollidos polas forzas que apoiaron a Morales). E, coma sempre, coma ocorreu en Honduras, Chile de Allende, Arxentina, Brasil, etc. o resto dos países do mundo, agás aqueles gobernados por xente decente, non van dicir nin pío contra os delincuentes internacionales indutores do golpe de todos coñecidos.

Como non podía ser doutra maneira, o golpe de Estado e a presidenta golpista foron recoñecidas con celeridade por los suxeitos máis fascistas que rexentan cargos presidenciais no continente americano: o presidente dos Estado Unidos, Donald Trump, e o presidente do Brasil, Bolsonaro; dous pallasos fascistas ao servizo das grandes multinacionais. Amais destes individuos mencionados, tamén Guaidó, o pretendente fallido a ser presidente de Venezuela ao través dun golpe de estado deu por bo o asalto á presidencia de Bolivia por elementos golpistas, sediciosos e fascistas. Tampouco o presidente saliente da Arxentina, liberal como Rivera ou Casado e recentemente derrotado nas urnas, tardou en mostrarse disposto a recoñecer aos golpistas.

Pero unha das cousas máis graves acontecidas a nivel internacional e fora de Bolivia, na miña opinión e plo que nos toca, foi a calada por resposta e a asunción dos feitos pola Comisión Europea, que non condenou o golpe de Estado; simplemente limitouse a invocar unhas novas eleccións a curto prazo (lembremos que Evo Morales xa as estaba a convocar) santificando así o golpe de Estado. Xa acontecera algo similar co intento de golpe de estado contra Maduro e o recoñecemento de Guaidó, e volve a pasar con Bolivia. Non cabe dúbida de que os intereses que defenden os sen-vergoña que conforman a Comisión Europea non son os da maioría da poboación europea nin os dos procesos democráticos; desde Europa defenden os intereses , xunto co Banco Central Europeo, da oligarquía financeira internacional. 

Eu espero do goberno de Pedro Sánchez, aínda que non teño moita confianza nelo, que non faga o mesmo que fixo con Guaidó, que non se deixe empuxar polo amiguete de Carlos Andrés Pérez, que non recoñeza un goberno nacido dun golpe de Estado contra un presidente escollido democraticamente nas urnas e en disposición a convocar novas eleccións, como lle pediu a Organización de Estados Americanos (OEA) polas dúbidas que esta, sen argumentos nin probas, puxo ao reconto electoral das recentes eleccións bolivianas. Hai que sinalar que nos últimos tempos, a OEA parece máis unha axencia dos Estados Unidos destinada a volver facer de América Latina o seu patio traseiro que para defender os intereses dos países en se mesmos e do conxunto da rexión contra os abusos exteriores.

En fin, outro máis dos moitos feitos criminais que adornan a recente historia dos gobernos dos Estados Unidos de América e da historia mundial dos exércitos cheos de fascistas, nazis e corruptos.