Manifestación pola Sanidade Pública do 12/02/2023 na prensa en papel do día seguinte

        Despois da monumental manifestación de onte, 12 de febreiro de 2023, en Defensa da Sanidade Pública, que encheu as rúas de Santiago de Compostela e que rematou ateigando a Praza do Obradoiro da mesma localidade, non podemos resistirnos a destacar neste blogue a importancia do citado evento. Despois das grandes manifestacións derivadas da neglixencia, incapacidade e incompetencia amosadas no pasado polo Partido Popular e os seus gobernos coa crise do Prestige, podemos afirmar sen temor a equivocarnos que a de onte foi a maior manifestación reivindicativa protagonizada polo pobo da Galiza; e, desde logo, a máis grande das convocadas na capital do noso país en defensa da sanidade pública.

Tentativas fallidas da Xunta de Galicia e dos xornais da súa corda para parar á cidadanía.

        De nada lles valeu a esa colección de incompetentes que ostentan a titularidade das distintas consellerías e a Presidencia da Xunta de Galicia encher as súas contas de Twitter co hastag #SanchezTieneLaCura, porque iso xa non cola; a cidadanía xa se decatou de que as competencias plenas en materia sanitaria ténas a Xunta de Galicia, e que foi o Partido Popular, con Mariano Rajoy como titular do Goberno Central, quen limitou ao 10% a posibilidade das Administracións Públicas de contratar persoal para renovar as vacantes que por diferentes motivos puideranse producir na sanidade ou en calquera outro organismo público (así nos vai). Tampouco podemos esquecer que unha das maís perniciosas medidas da Xunta de Galiza gobernada polo Partido Popular (non me lembro se no ano 202 ou 2013), sendo Conselleiro de Sanidade o terceiro da era Feijóo na liña de desmantelamento da sanidade pública, o señor Almuiña, que obrigou de facto a moitos médicos e médicas -sobre todo no ámbito hospitalario- a xubilarse aos 65 anos cando empezaba a notarse xa a falta de especialistas e estaba limitada a renovación pola norma, antes citada, imposta polo goberno central de Mariano Rajoy.

        Tampouco valeulles de nada o cuasi silencio informativo encol da manifestación mantido pola principais cabeceiras xornalísticas editadas en papel na Galiza. E tampouco o "machaque" en lugares destacados das distintas edicións que esas mesmas cabeceiras da propaganda emitida pola Presidencia da Xunta e a Consellería de Sanidade tentando que galegos e galegas mercáramos fume e ficaramos na casa en lugar de ir a reivindicar unha sanidade pública ben estruturada e financiada, con suficientes prazas e persoal médico e auxiliar para prestar unha atención de calidade.

Fiabilidade e/ou manipulación informativa.

            E vai hoxe este artigo da fiabilidade informativa. E para elo imos facer un repaso das portadas de distintos xornais en papel editados na Galiza. Ante todo teñamos en conta que a manipulación informativa non só ven determinada por mentir descaradamente ou sesgar a nova; tamén a ocultación ou non dar relevancia a un suceso importante ou a unha reivindicación cidadán masiva é parte desa manipulación informativa. E desa sabemos moito os que lemos de forma cotiá os xornais que se publican (non quer dicir que os merquemos todos, xa que nalgún caso sería como darlle cartos a un ladrón); e sobor de todo os que vivimos os tempos da longa noite de pedra da que con tanto acerto falou Celso Emilio Ferreiro.

Os xornais a exame o día despois

       Os xornais dos que imos falar son os seguintes: La Voz de Galicia, Faro de Vigo, La Región, El Progreso, El Correo Gallego, Diario de Pontevedra, Atlántico e La Opinión de Coruña. E non imos facer referencia á información contida no interior (que xa poderedes imaxinar o que pode ser partindo da súa portada). O que si temos que dicir é que só hai un que, en termos de portada, aprobe en transparencia informativa. O da manipulación... déixo para que vos a definades de acordo coas vosas propias esixencias informativas.

        Empezaremos polos que máis se len en cada unha das provincias galegas:

        La Voz de Galicia. É con moito o xornal en papel máis lido na Galiza, e polo tanto debería ser un puntal de integridade, independencia e transparencia informativa.         Ao respecto do tema que nos trae hoxe aquí, dicir que La Voz de Galicia leva toda unha semana menosprezando informativamente as novas que desde a Plataforma SOS Sanidade Pública, as distintas plataformas territoriais, organizacións cidadáns e sindicais se ían producindo coas chamadas á participación na manifestación, e magnificando o fume fabricado en San Caetano coa finalidade de contrarrestar asistencia á manifestación. Hoxe, La Voz de Galicia, sorprende a moitas persoas (entre elas a min) dedicándolle á mobilización de onte unha foto de portada significativa a catro columnas e un titular cunha letra decente; non a foto máis reveladora da Praza do Obradoiro petada de xente, pero dado quen a publica... . Sorprende tendo en conta a deriva dereitista do mencionado xornal nos últimos dez anos, así como cos artigos, de orientación máis propia de extrema dereita, cos que de vez en cando nos “obsequia” o seu editor e os frecuentes da mesma orientación dalgún dos seus columnistas.

 

        Faro de Vigo: o máis lido na provincia de Pontevedra. Inserta a súa cabeceira de cinco columnas nunha foto que se supón da manifestación do 12 de febreiro en Compostela, onde apenas se poden intuír os textos das faixas que nela aparecen, e cuns mini-titulares apenas lexibles e uns titulares de segunda xa case invisibles. Iso si, xusto por baixo, en grandes titulares e a dúas columnas dunha nova pretendidamente favorable ao Partido Popular de mans dunha Consellería de Política Social que privatiza, recorta e deixa en mans privadas de dubidosa competencia as vidas das persoas maiores, como xa se ten demostrado durante a pandemia. Na súa liña cotiá: non tivo máis remedio que dar a nova da importante mobilización, pero sen que se note moito.

 

        La Región: o máis lido na provincia de Ourense. Este xornal recolle un pequeno titular a dúas columnas na parte esquerda da páxina, xuntando no subtitular as manifestacións de Madrid e Compostela nunha columna e á súa beira unha foto dun neno cun letreiro reivindicativo. Portada e relevancia totalmente desvinculada da importancia e magnitude da mobilización en defensa da sanidade Pública. Máis propia dun nadar e gardar a roupa (e as subvencións e publicidade institucional) dun xornal significado politicamente na dereita provincial.   Esta información fica case anulada na súa importancia por un titular en letras grandes por riba dela e aludindo ás “vontades” da Deputación pepera de Ourense.

 

            El Progreso (de Lugo): foto parcial no centro da páxina con titular a tres columnas en letra de tamaño apreciable. Non é a mellor foto para dar unha idea do tamaño da mobilización, pero tampouco é enganosa. A diferencia dos anteriores non acompaña á súa beira ou na súa parte superior unha nova con maior destaque.

         Vistos os xornais máis significativos en cada provincia, imos pasar aos que podemos considerar máis de cidade ou mesmo comarcais. Serán La Opinión-Coruña, El Correo Gallego (de Santiago), Atlántico (de Vigo) e o Diario de Pontevedra os que examinaremos de seguido.

         La Opinión – A Coruña: é o único xornal galego impreso en papel que fai da mobilización a súa principal nova de portada. Foto a catro columnas dunha panorámica da manifestación ao seu paso por unha das rúas santiaguesas; suficientemente significativa da importancia de participación cidadá na mesma. Titular en letra grande que fai honra á reivindicación principal e subtitular no que, en letra máis pequena, da cifras propias “más de 22.000 personas”, que non coincide con ningunha das aportadas por policías ou organizadores.  Quizás o único xornal que reflectiu a importancia da mobilización na súa portada.

 

             Atlántico: pequena foto a dúas columnas dunha panorámica da Praza do Obradoiro, un titular en letra pequena, unha cifra de asistentes (a da Policía Municipal) e mención dos personaxes secundarios asistentes á manifestación organizada e protagonizada principalmente pola cidadanía.

             El Correo Gallego: Foto do Obradoiro a tres columnas precedida dun titular referido á manifestación seguido dun subtitular referido a Rueda dicindo o que toda a semana levan dicindo el e o seu Conselleiro de Sanidade e saíndo nos distintos xornais; entre eles, neste.

             Diario de Pontevedra: foto a dúas columnas da manifestación na Praza do Obradoiro; debeixo da foto,na parte inferior da portada, titular a letra media.

 

 

 

Galiza: Eleccións e"fodechinchos" segundo Feijóo (e II)

Poñemos aquí a segunda parte do artigo que leva por título «Galiza: eleccións e “fodechinchos” segundo Feijóo». Poderiamos ter titulado esta parte como «A campaña electoral e o perigo dos “fodechinchos” segundo Núñez Feijóo», pero imos manter o título orixinal.

Campaña electoral

Descartada xa a mobilidade provincial nas Fases Cero e Un, volve Núñez Feijóo (xa coas eleccións convocadas) á carga co tema e solicita para o comezo da Fase 2. É moi posible que a concedan. Posiblemente o pacto acadado entre Goberno central e PNV para acadar apoios ás políticas de desescalada teña algún aspecto deste tipo. Non esquezamos que o goberno vasco tamén ten convocadas eleccións para o mesmo día que o noso presidente vernáculo; e a dereita vasca tamén necesitará mover aos seus peóns electorais.

Falamos na primeira parte de como Feijóo retorce ata estrangular as conclusións dos principais epidemiólogos de Galiza para axeitar os perigos de extensión e de reactivación da pandemia do COVID-19 aos seus desexos electorais. E cando falo dos principais epidemiólogos do país, non me refiro ao que a Consellería de Sanidade e o noso presidente vernáculo chaman “equipo de expertos”. A min os xerentes de áreas de xestión sanitaria, xerentes de SERGAS, xefes de servizo nomeados a dedo e toda a caste de xente que pode estar aí escollida a dedo pola súa fidelidade política ou polo seu comportamento “obediente” non me ofrece ningunha confianza. É dicir, a mesma confianza que me ofrece Núñez Feijóo ou La Voz de Galicia.

Pero si lemos en distintos medios que os expertos non lle dan a razón ao actual presidente da Xunta de Galicia. Así o doutor Enrique Míguez, xefe da unidade de infecciosas do CHUAC, di que se poden esperar dous rebrotes da pandemia neste ano 2020, un “pequeno” nas seguintes dúas semanas e un segundo “dunha amplitude non predecible” cara a finais de xullo (Galicia Confidencial, 13-05-2020).

Incluso os informes que manexa o propio goberno de Galiza indican que a previsible chegada masiva de turistas desde outros territorios nos meses de xullo e agosto pode provocar un aumento da transmisión do virus. Igualmente hai coincidencia entre numerosos especialistas en que o sistema sanitario público está nunha situación de extrema fraxilidade derivada “da pobreza á que se viu sometida nos últimos anos” e que “a precariedade, froito da privatización do sistema sanitario e a falta de investimento en Atención Primaria colócanos agora nunha situación de debilidade. As autoridades deberían entender que o incremento da poboación nas zonas costeiras será importante e debe ter preparado recursos humanos e técnicos para que o sistema de vixilancia e a capacidade asistencial funcionen". (Fonte: Nós Diario, 15 de maio de 2020)

Neste senso, Núñez Feijóo, despois de retorcer os ditames dos especialistas e de, incluso, dar información falsa sobre o número de turistas que se achegan ás nosas costas nos meses de xullo, agosto e setembro (contradicindo os datos feitos públicos polo Instituto Galego de Estatística -IGE- di que setembro é o mes de maior afluencia de visitantes e que por iso non pode levar as eleccións a ese mes no que remata a lexislatura) conclúe que a súa conveniencia electoral está en convocar as eleccións no mes de xullo.

O “perigo dos fodechinchos”. Blindar Galiza.

Todos os estudos realizados ata o momento sobre a transmisión na Galiza e a orixe das cepas do COVID-19 presentes na Galiza conclúen que a súa procedencia hai que situala alén dos límites do nosos territorio, fundamentalmente na zona centro. Suponse, tamén, que foron as fins de semana do 13 ao 15 de marzo e a do 19 ao 22 dese mesmo mes na que a afluencia de visitantes á nosa terra serviu de vehículo transmisor do virus. De feito, os galegos da costa eran conscientes deste perigo, de aí a aparición e extensión polas redes sociais de gráficos con connotacións negativas e lendas como a que aquí se reproduce referidas aos turistas e visitantes. 

Este perigo de transmisión, como manteñen os especialistas, é previsible tamén nos meses de maior afluencia turística de xullo e agosto. E nin Núñez Feijóo nin o responsable da Consellería de Sanidade de Galiza se atreven a negalo. Nun informe elaborado pola Consellaría de Sanidade, de cara a xustificar unha convocatoria electoral non apropiada para a situación sanitaria do país, indícase que "un factor que pode alterar a situación de control da infección na comunidade é a entrada múltiple de persoas procedentes doutros territorios cun nivel de infección superior, que poden iniciar cadeas que pasen desapercibidas nun inicio". E que "durante o mes de xullo o previsíbel aumento do contacto entre persoas, produto da recuperación de actividades até o momento restrinxidas e a posíbel entrada de persoas infectadas, co incremento do número de viaxeiros, podería provocar unha suba da transmisión do virus, que podería dar lugar, ao cabo de varias semanas, a agrupación de casos en territorios concretos da Galiza que obriguen a novas medidas de mitigación xa abandonadas". E que as comarcas máis afectadas van ser as turísticas (fonte: Nós Diario, 15-05-2020).

Aínda asumindo e afirmando Feijóo que a entrada masiva de turistas desde partes do Estado fortemente afectadas pola pandemia é, segundo as súas propias verbas, un perigo que pode significar un rebrote da pandemia, é incapaz de solicitar do Estado que blinde Galiza para evitar esa probabilidade que, tamén, os distintos especialistas (ata os deles) dan como certa. Fica claro que o que lle interesa é a súa carreira política á costa do que sexa; lonxe quedan os tempos de “como se van celebrar unhas eleccións nunha situación de emerxencia sanitaria e estado de alarma?”. Iso agora non importa; dirían eles, os peperos, que o importante é favorecer aos seus amigos hostaleiros de grandes cadeas para que fagan pingües negocios, de mimar aos pequenos propietarios de vivendas turísticas e pequenos bares e restaurantes. Que iso é un perigo en potencia? Cando se poña de manifesto xa eles contan con ter a maioría absoluta no Parlamento Galego para seguir facendo deste país un local de negocios a costa da destrución da súa economía e da súa sociedade, como levan facendo anos e anos.

De aí, tamén, as presas por convocar eleccións. O tempo é o seu inimigo; canto máis tempo transcorra entre a fin do estado de alarma e as eleccións galegas máis tempo vai ter a cidadanía responsable e os medios de comunicación non comprados polo poder para dar a coñecer todos os despropósitos cometidos polos distintos gobernos de Núñez Feijóo e en cuxa base se encontra a case totalidade das miserias e mortes que hoxe asolan ao país por causa do coronavirus, sobre todo o abandono do sistema sanitario público e do sistema de atención á dependencia postos ambos ao dispor e mellor proveito de negociantes e de políticos, moitos deles sen escrúpulos.

Se queres ir á praia debes pedir a vez (e ter un Smartphone ou un I-phone para poder facelo).

Unha das colaboradoras máis “espelidas” do noso presidente vernáculo, Conselleira de Medio Ambiente, Territorio e Vivenda, dona Ángeles Vázquez, tivo unha brillante idea para que a chegada masiva de turistas nos meses xullo, agosto e setembro non supoña unha ocupación das praias que poida provocar o non gardar distancias de seguridade e xerar contaxios por masificación nas mesmas.

Supoño que a estas alturas, pola chunga e cachondeo públicos provocados pola idea, xa todos e todas estarán ao corrente da brillante e rutilante idea de dona Ángeles: establecer unha aplicación pola que os concellos, ao través da asignación de códigos QR, dean turno para poder acceder aos centos de praias que Galiza ten (e poñer en cada unha persoal para controlar que ninguén se coe, claro).

Por se non se lembran a lumieira produtora desta idea é a mesma persoa que solicitou ao goberno central que retirara a prohibición de efectuar desafiuzamentos durante o estado de alarma para non impedir a dinamización do mercado de alugueiros; ou a mesma, se mal non me lembro, que falaba de indemnizar a Autopistas de Atlántico, S.A. polo descenso no tráfico da autoestrada nas primeiras semáns do estado de alarma coincidindo co confinamento e o paro produtivo.

Eu non sei se esta persoa, amais de a propoñer ideas deste tipo, non se dedicará a coleccionar esquinas ou a contar os farois que vai atopando ao seu paso; non me estrañaría, é membro do equipo de Núñez Feijóo.

Como se van organizar as mesas electorais?

Outro dos aspectos dos que Feijóo non quer falar é o de como se van organizar as mesas electorais e os protocolos de votación en pleno estado de alarma pola pandemia. Simplemente deixa nas man da Xunta Electoral a organización do evento, sen dar máis alternativas que a de intensificar o voto por correo.

En definitiva serán as xuntas electorais locais ou provinciais e os concellos quen deben organizar e dispoñer os recursos materiais e humanos para que o proceso electoral poida levarse a cabo. Cantas mesas ?, Onde? , Cantos electores e electoras por mesa?, Como organizar as cabinas de votación para impedir contaxios? Como manter o distanciamento social entre os membros das mesas electorais e entre estes e os electores?, Como esixir a documentación aos votantes e pasala de man en man? Que medidas sanitarias se adoitan para evitar contaxios nos colexios electorais? Só con ver este pequeno número de cuestións que aparecen a bote pronto mostran a inoportunidade desta convocatoria electoral precipitada, mostran que é unha convocatoria electoral ad hoc, a medida dos intereses de alguén concreto e non da maioría da poboación galega. Mais o goberno e o partido de Núñez Feijóo lávase as mans; o que lles interesa é seguir a mangonear.

Como unha primeira medida poderíase prohibir o traer o voto co sobre da casa, obrigando a proverse del no colexio electoral no intre de ir votar. Pero nin PSOE nin PP van admitir que unha das principais formas de captación de voto, sobre todo aqueles procedentes do carrexo de xente desde aldeas e residencias de maiores afíns. 

O voto por correo.

E se hai unha participación masiva no voto por correo? Están as oficinas postais capacitadas en medios e persoal para atender unha masiva afluencia nunhas xestións que, por sinxelas que son, levan o seu tempo entre entrega de impresos, xustificación de identidade, materialización do depósito do voto en correos e hixienización de todos e cada un dos sobres depositados? E posteriormente traslado en tempo dos votos ao colexio electoral correspondente? Non esquezamos que, segundo os sindicatos de correos, o colectivo de carteiros é un dos máis afectados polos contaxios de COVID-19.

Igualmente, a participación do voto por correo require a intervencións das xuntas electorais provinciais. Recepción das solicitudes en papel libre de virus (suponse) , comprobación de identidades, envío de documentación aos solicitantes para que poidan exercer o seu voto, mantemento da hixiene e desinfección de todo o papel que se move en e durante o proceso. Iso require persoal. Hai persoal suficiente nas xuntas electorais para acometer unha labor masiva no voto por correo? Non esquezamos que nas últimas eleccións, debido a un breve aumento no voto postal, as xuntas electorais tiveron que aumentar os prazos para a entrega dos votos e documentacións.

Outro aspecto do voto por correo, no caso de que se masifique, é o referente ás mesas electorais presenciais. Este voto é o último que se mete en urna, unha vez pechados os colexios electorais aos votantes directos. No caso de que a afluencia presencial sexa mínima ás urnas e a meirande parte dos electores e das electoras se decante por utilizar os servizos postais pra exercer o seu dereito a voto que vai pasar? a) Ao ter que estar os membros da mesa ata o remate da xornada e despois abrir masivamente os sobres, clasificar, recontar e cumprimentar toda a documentación; daranlle as tantas antes de rematar o reconto?. b) Quen asegura aos carteiros que trasladan a documentación ata as mesas e ás persoas que compoñen as mesmas que esas documentacións, tanto no seu interior coma no seu exterior, están perfectamente hixienizadas e desinfectadas e non supoñen risco para a súa saúde?

Un despropósito. Cóllase por onde se colla.

Fica máis que claro que convocar unha eleccións con todas estas limitacións e baixo a ameaza da extensión dunha pandemia da que non se coñece case nada é unha temeridade, que sería mellor esperar ata o mes de setembro no que parece que poida haber senón unha vacina si un medicamento que axude a conter os efectos do coronavirus (polo menos os máis nocivos).

E se por mor dun repunte perigoso da pandemia non é posible convocar no mes de setembro, cando tocaría por remate da lexislatura, posiblemente estariamos diante dun novo estado de alarma e unha nova xeira de confinamentos en maior ou menor grao polo que automaticamente esas eleccións poderían volver ser adiadas unha vez máis.

Hai indicios que nos din que as cousas non pintan tan ben na saúde do país como desde hai algunhas semanas pretenden facernos crer o presidente vernáculo e os seus escudeiros: Feijóo di non descartar o ter que suspender o proceso electoral se houbera un rebrote dos contaxios. Iso quer dicir nin sequera este e o seu partido teñen as cousas claras sobre esta nova convocatoria electoral.

En fin, o que diciamos antes: un despropósito feito a medida dos intereses particulares dos convocantes, dos intereses de Núñez Feijóo e do Partido Popular. Sen esquecer os intereses das grandes empresas de hostalería cuxos intereses antipopulares sempre representou o Partido Popular.

O grave problema da información obxectiva na Galiza.

Eu non sei como vostedes verán as cousas desde o punto de vista de poder acceder a unha información independente, completa e obxectiva a través dos chamados medios de comunicación. Medios que non confundan a información coa opinión nin a información coa propaganda; medios que non beneficien e potencien a unhas opcións políticas sobre outras.

Eu teño claro (e esta é unha opinión moi persoal que non ten porque ser asumida por ninguén) que hai medios que non me van servir para informarme con obxectividade do que realmente está a ocorrer na Galiza. E vounos nomear. Dentro da prensa escrita e das súas edicións dixitais editadas na Galiza, a min no me serven como referencia de información obxectiva e fiable La Voz de Galicia, El Faro de Vigo, El Progreso, La Región, Atlántico Diario, El Correo Gallego, Diario de Pontevedra e La Opinión de Coruña. Dentro das limitacións que os diarios impresos de carácter estatal teñen para estenderse sobre a realidade de Galiza, tampouco quero saber nada de El Mundo, ABC e La Razón, de entre os máis significativos, tanto nas súas versións impresas como dixitais por non consideralos fiables e imparciais nas súas informacións (prefiro ler os xornais portugueses que me informan mellor).

Por suposto non so non me fío senón que desconfío das emisoras da Compañía de Radio e Televisión de Galicia, RTG e TVG. Son claramente instrumentos de propaganda ao servizo do Partido Popular e de Núñez Feijóo, coa falta total de imparcialidade e obxectividade informativa que calquera medio público debería ter. E non o digo eu; dino os seus propios traballadores e traballadoras, incluso os de informativos falan de censuras, mencións prohibidas, censuras previas e temas tabú amais de criticar abertamente a política informativa dos citados medios. Póñeno de manifesto os propios traballadores participantes do movemento “Defende a Galega” cada venres desde hai algúns anos.

É dicir, hai pouco onde escoller. Nos xornais diarios estatais impresos Galiza case non existe, está desaparecida do Estado pese a ter graves e variados problemas tanto económicos como sociais, agravados de forma recorrente en cada actuación do goberno de Núñez Feijóo; parece que só aparecemos nos medios dixitais ou escritos estatais cando hai algunha desgraza. Antes tiñamos a edición galega de El País; non é que fora gran cousa pero era información, con matices pero información.

Que é o que nos queda? Fundamentalmente os xornais diarios editados en dixital Galicia Confidencial, Praza Pública e Nós Diario (este editado tamén en papel) así como informativos de carácter local editados dixitalmente dos que sempre se saca algo positivo. Que é o que nos queda? Fundamentalmente os xornais diarios editados en dixital Galicia Confidencial, Praza Pública e Nós Diario (este editado tamén en papel) así como informativos de carácter local editados dixitalmente dos que sempre se saca algo positivo. E tamén xornais diarios estatais editados en dixital como publico.es, eldiario.es, elconfidencial.com, cxtx.es, elsaltodiario.com e outros minoritarios que entre información e colaboracións van aportando información obxectiva sen misturar opinión-información e sen sesgos (ou con poucos) na exposición das novas.

E emisoras de radio comerciais? Pois nada aquí volvemos a ver a non confiabilidade. A min non se me ocorrirá tentar de informarme do que realmente ocorre pola Radio Popular, nin pola redacción local de Radio Vigo, nin por Radio Voz ou ES Radio. Podo escoitar Onda Cero ou a rede estatal da Cadena SER, ambas con moitas cautelas separando o que é información do que é opinión cando estas vanmisturadas.

Votar para botar.

E niso estamos. Asi que a votar o día 12 de xullo. E, sobre todo, a votar para botar á pandemia pepera do goberno da Galiza.

NO REINO DAS OVELLAS (E DAS PITAS)

     Antes de comezar con aquilo do que realmente quero falar neste artigo, teño que aclarar que eu non só non son home de campo, senón que, amais, se saio das cifras da produción final agraria,  da contribución da agricultura ao PIB ou da política agraria de Feijóo e do goberno central que están a arruinar o campo e aos agricultores galegos,  sei ben pouco de agricultura e gandería. Pero o que si sei pola pura observación é que cando unha ovella ou u carneiro bota un balido as demais ovellas do rabaño repiten o mesmo. Din, tamén, que os loros non é que saiban falar nin discorrer senón que repiten unha e outra vez o que di o seu amo. Outro becho que está de moda estes días é a pita ou ghaliña, bicho tonto onde os haxa. A quen se lle ocorrería facerse representar por unha ghaliña? Só unha persoa imbécil ou tonta sentiríase representado por tal animal. Pero xa o dixen antes, eu non son home de campo; nin de bechos.

O inicio da revolución das ovellas.

     A cousa dos balidos homoxéneos comezou aos inicios do mes de setembro deste ano (non me lembro da data exacta- será cousa da idade), cando nunha manobra efectuada pola maioría da representación parlamentaria no Parlamento catalá propiciouse unha serie de leis que facilitaran a celebración dun referendo no ámbito territorial de Catalunya para consultar á cidadanía de dese país sobre se querían ou non ser un país independente. Certo é que non facían mais que tentar de cumprir o programa electoral (eses que os dereitosos do Partido Popular e do PSOE din que non son para cumprir, senón para adornar na campaña electoral). 

     Outra cousa é a forma lexítima ou non de cumprir co prometido; e penso que, como ben denunciou o deputado Joan Coscubiela na propia sesión na que as “leis de desconexión” foron aprobadas, esa forma non foi acorde co que podemos coñecer como lexitimidade democrática. Pero, tamén, debemos recordar que manobras semellantes carentes de lexitimidade están sendo utilizados polo Goberno de Mariano Rajoy e os seus ministros dereitistas para esquivar as decisións tomadas por maiorías do Congreso dos Deputados que representan, á súa vez, maiorías máis que cualificadas do conxunto da cidadanía española. Nestes casos son os loros os que substitúen ás ovellas e cada un larga polo pico segundo o que lle esixe a voz do seu amo, cousa que a partires da data indicada todos os loros, por unha sorte de truco, convertéronse en ovellas e puxéronse a beeee...!rrar. 

     O caso é que, cunha breve pausa os días 1º de outubro e o día seguinte pola mañá (supoño que por mor dos efectos xerados polas ordes impartidas polo goberno de Mariano Rajoy ás policías españolas do modo no que debían cumprir as ordes xudiciais) escoites a emisora de radio que escoites, leas a prensa editada en papel que leas ou vexas a cadea de TV que vexas, da toda a impresión de que detrás de cada editora ou dirección de informativos está o mesmo carneiro co seu beeeee...! indicando cal debe ser o compás que o resto das ovellas debe gardar. Pero non só os empregados e condutores de programas de tales medios, senón tamén os colaboradores cotiás (supoño que para que non lles ocorra o mesmo que lle aconteceu a o director de eldiario.es coa Cadena SER; claro que este tiña posicións sobre comunicación pública totalmente enfrontadas ás do grupo PRISA) parece que poñen a súa palabra ao servizo do mesmo beeeee...!  Certo é que hai algúns que non asumen na súa totalidade, aínda que si no esencial, o relato central do discurso. 

     Entre toda esta morea de ovellas en senso figurado, a min chámame a atención aquel a quen eu denomino interiormente como o cura, que de ser unha persoa belixerante en defensa das súas propias ideas nos seus anos de xornalismo crítico exercido nun xornal e unha revista hoxe desaparecidos pasou a ser na actualidade un servo belixerante ao servizo das ideas dun poderoso emporio de comunicación español. Teño que confesar que nunca tiven moito que ver con el, pero teño que recoñecer que foi un bo xornalista no pasado e que ten moita arte na forma na que escribe. Seranche cousas da chouchería da idade e non outras máis relacionadas coa rendibilidade, prefiro pensar.

O concerto das ovellas.

     Evidentemente non todos os beeee...! das diferentes ovellas, aínda que de fondo similares, se manifestan no mesmo ton e na mesma escala. Mencionando os tons non me refiro ao son de maior ou menor nivel de volume, é dicir, non só aos medios nos que a fala é esencial para transmitir a mensaxe, falo tamén daqueles que utilizan a escrita na transmisión dese mesmo mensaxe. 

     Cando falo de mensaxe non falo de nova; unha nova pode darse dunha forma fiel coa realidade que pretende describir, pode manipularse para facela coincidir co que quen a transmite quere que se pense ou saiba, ou ben dar novas falsas de forma directa para tentar de deformar a realidade. E nos tres aspectos, dos que só o primeiro se corresponde coa información ética e seria, hai neste reino español verdadeiros especialistas que así o demostran día tras día. Non vou dar nomes e medios porque non é cuestión de non gañar nin para querelas e coa pensión perdendo poder adquisitivo ano tras ano, pero un superficial análise comparativo do paraíso dos mass-media daríanos unha fotografía bastante acaída desta cuestión.  Se así o fixeramos, quizá só poderiamos salvar a uns poucos medios, sobre todo de soporte único dixital, tanto pola súa obxectividade no relato como pola súa pluralidade de opinión. E, tamén, pola súa apertura a recoñecer publicamente os potenciais erros que puideran transmitir nalgunha das informacións por eles reflexada. 

      Cando falo de mensaxe, falo de opinión; dunha opinión expresada coas propias palabras e a propia construción das frases. E a isto me refiro cando falo dos “tons do beeee...!”; por iso digo que son similares. Porque o fondo da opinión e a plasmación gramatical das súas ideas centrais son as mesmas na práctica totalidade dos medios.

Os distintos tons do beeee...!

     Vou contarvos unha anécdota. Normalmente para non correr o perigo de quedarme durmido polas mañás poño o radio-espertador e a emisora que poño para empezar a poñerme as pilas é a Cadena SER. Un día, anterior ao 1º de outubro, como cada día, a radio activouse puntualmente á súa hora, coas novas matinais. E así pasaron os minutos mentres me ía convencendo de que era inevitable o de erguerse da cama coa “matraca” do referendo catalá. “Pepa Bueno debe estar enferma”, pensei; así ata que houbo un momento no que me dixen “Ese ton? Esa voz?” A radio estaba mal sintonizada, e a emisora era ES-Radio de Jiménez Losantos.  Na zona na que vivo, SER e a ultradereitista emisora de Jiménez Losantos teñen unha frecuencias moi achegadas, e cun dial analóxico é moi doado moverse dunha a outra. O mesmo pásame, ás veces, ás 14 horas na radio da cociña e, ultimamente, tardo un cacho en decatarme do erro. E sempre pola forma de transmitilo, non polo mensaxe de fondo que ven a ser a mesma.

     Os medios máis próximos ao goberno do Estado, á súa fiscalía e aos seus ministerios do interior, de xustiza e de defensa, isto é, os medios que situados moi á dereita ou á extrema dereita ideolóxica, transmiten o beeee...! cun alarmismo e unha incitación ao odio esaxerada e decididamente incendiaria e agresiva, con incitación ao ardor e ánimo guerreiro e argumentacións propias de Pablo Casado ou da vella garda falanxista y de las JONS, que no fondo veñen a ser o mesmo.

     Os medios máis próximos aos defensores da reforma política que trouxo consigo a vixente Constitución Española (non esquezamos que Unión Nacional Española, partido liderado por Fernández de la Mora e ao que pertencía o actual presidente do goberno español, pediu o “non” no referendo constitucional por considerar o texto moi esquerdista e rupturista co réxime golpista) publicitan o mesmo beeee...! pero cunha aparencia expositiva máis “baselínica”, como para facelo penetrar mellor nas cabezas das súas víctimas.

     Mais, uns e outros contribuíron e contribúen á unha polarización social totalmente irracional en torno ese tema catalá que debería estar resolto hai moitos anos, pero ao que se deixou durmir ata que unha parte moi importante da sociedade catalá dixo basta e buscaron o camiño (equivocado ou non) da independencia. Camiño que, dito de pasada e sen afondar, serviu para ocultar temporalmente a corrupción da dereita nacionalista catalá e da dereita española agrupada en torno ao Partido Popular; e que, moito me temo, vai ser a substituta do tema do “terrorismo”, que oculte as súas miserias e a súa falla de convicción democrática, nas campañas centrais do Partido de Mariano Rajoy. Daqueles pos estes lodos.

As pitas.

      E que pintan as pitas en todo isto? Preguntaranse. Pois o das pitas, que como todo o mundo sabe son tontos animais domésticos igual que as ovellas, ven a conto pola incitación que para elas supón o beeee...!

     Esa mensaxe tan uniforme transmitida por distintos medios aínda que con tons diferentes tivo moitos efectos indesexables, pero coido que o seu peor efecto foi a resurrección dos da bandeira da ghaliña, a bandeira monárquica do aguiacho, o de que a esa xente lle creceran as ínfulas e que se sentiran aínda con máis impunidade da que gozan desde que o Estado está gobernado polo Partido Popular. Unhas ínfulas que van in crescendo, como se pode ver día a día nas agresións a emigrantes e a persoas que non comparten a violencia do seu pensamento cada vez que hai unha manifestación patriotera; como se pode ver en estacións de tren e aeroportos onde agriden á xente que pensa diferente sen que ninguén o impida ou lle solicite identificación, impunemente (iso non son escraches; estes non levan aparelladas agresións nin obstaculizacións de movementos). E que ultimamente aparecen, incluso, portando a bandeira monárquica española de escudo constitucional; e digo que son eles polos modos e maneiras que se gastan (a non ser que todos os amantes desa bandeira se comporten de igual xeito).

E ...eu que digo?

     Eu non digo nada. Desde logo que non me apunto ao balido nin ao ghaliñeiro. E sobre a independencia de Catalunya non teño nada que dicir; poido opinar e pode gustarme máis, menos ou nada; pero de aí non debe pasar. Coido que os únicos que deben dicir algo neste tema son os catalás, residentes ou emigrados. E para que iso sexa posible debe regulamentarse unha consulta con garantías, tanto na limpeza e seriedade da súa realización como na aceptación do resultado resultante sexa cal sexa.

     Outra das cousas que fago cunha certa periodicidade dada esta situación tan ovina que impera na maior parte dos medios de comunicacións do Reino de España (dos da Galiza, mellor xa non falar) é algo que xa non facía desde hai moito tempo; dende que para coñecer o que acontecía no Estado Español tiña que recorrer ás emisións en español de Radio París e da BBC. Agora, amais dos xornais dixitais que considero como minimamente decentes aínda que con certas limitacións orzamentarias, cunha certa periodicidade e gracias a internet boto man da prensa do resto de Europa. 

     Por exemplo, na edición dixital do xornal The Guardian do día de onte, 2 de novembro, nun artigo de opinión asinado por Jordi Solé , Josep-Maria Terricabras e Ramón Tremosa (eurodiputados europeos, do grupo Alianza Libre Verde os dous primeiros e da Alianza Demócrata-Liberal o terceiro) leo o seguinte: “Na mañá do 26 de outubro, o catalá (o goberno) e o goberno español chegaran a un acordo polo cal o primeiro ministro Mariano Rajoy non procedería á suspensión de competencias transferidas a Cataluña, a condición de que o Presidente Carles Puigdemont non fixera una declaración formal de independencia e chamara a realizar eleccións rexionais de inmediato”; cousa que eu descoñecía, pero que si era algo que me desconcertaba de esa mañá: o cambio tan rápido de opinión do Presidente Puigdemont despois de estar máis que anunciado en case todos os medios que ía convocar eleccións. Como din os autores citados no lugar citado: ”O acordo acadado entre Barcelona e Madrid estoupou antes do mediodía do 26 de outubro, cando Puigdemont soubo que o goberno español non ía cumprir coa súa parte do trato”.   

     Isto descrito no parágrafo anterior amosa que os eloxios a Mariano Rajoy e o seu goberno expresados na case totalidade dos medios, incluso os dixitais que frecuento, por “ter adiantado as eleccións incluso máis que a data inicialmente sinalada polo Presidente da Generalitat” non tiñan fundamento algún; e que o que deberían ter feito é criticar ao presidente do goberno español por non ter palabra, por ser un mentireiro. Pero non faría xogo co seu permanente beeee...!.  

     O que si poido dicir con seguridade é que as ovellas e as pitas son bichos que non son do meu agrado. E tampouco os loros.