Roubos Consentidos (I): O Roubo Eléctrico

 

Este artigo empezou a parirse o martes 10 de agosto de 2021e hoxe (xa choveu dende aquela) xa é un día de mediados do mes de novembro. Nun principio ía tomar a forma de “carta aberta” ao Presidente Sánchez, mais as cousas torcéronse e un artigo que ía ser feito para o curto prazo (por motivos que non ven ao caso explicitar) alongouse no tempo da súa confección. Xa que logo, reiniciamos a mesmo e imos dividilo en varias partes que irán publicándose a medida que o meu maxín e a miña impericia redactora o determinen. Imos aló.

Que entendo por “roubos consentidos”?

Durante os últimos tempos estamos asistindo a unha onda de roubos sen precedentes perpetrados contra a maioría da cidadanía do Estado Español. E cando falo de roubos non estou a falar dos contemplados coma tales no Código Penal español; da mesma forma que cando fale de ladróns non me referirei ao modelo de tal figura descrito no citado código, senón aos coñecidos popularmente como ladróns “de luva branca”, ou “de colo branco” cuxas actividades non son obxecto de tratamento, nin de asignación de procesamentos ou penas polos diferentes códigos lexislativos nin por parte de xuíces ou xuízas, pero cuxas actividades non delitivas si son altamente antisociais e teñen uns efectos altamente destrutores sobre o conxunto da sociedade, sobre todo sobre aquelas persoas que teñen unha menor capacidade económica e de resistencia diante deste tipo de roubos masivos.

Tampouco voume referir a outro tipo de agresións á poboación perpetrado polos mesmos suxeitos e coas mesmas condicións legais, como poden ser os atentados contra a natureza por diferentes vías e que condicionan os futuro da humanidade e dos humanos descendentes dos que hoxe poboamos a Terra e tamén, polo tanto, dos da Península Ibérica. Vou, simplemente, a referirme a aqueles roubos perpetrados pola vía dos prezos e que teñen consecuencias negativas inmediatas na vida da cidadanía.

Sabemos, polas teorías da mercadotecnia, que tanto lles gustan aos perpetradores destes roubos legalizados, que unha variación no prezo ten un efecto case inmediato no consumo dun produto). E que cando ese produto é de primeira necesidade o que descende é o consumo doutros que forman parte da cesta da compra; ou, no caso de que a cesta da compra se limite a produtos imprescindibles, se prescinde do seu pagamento ou consumo. Isto é o que está a pasar nun territorio, España, no que a meirande parte dos fogares non dan chegado a fin de mes, incluso aqueles cuxos membros gozan dun traballo remunerado.

Unha característica destes “roubos” ou “malos tratos” non perseguidos nin penados polas leis é que todos eles contan coa complicidade pasiva, cando non activa , das diferentes administracións públicas, que en lugar de defender á cidadanía ben miran para outro lado ou ben apoian decidida e lexislativamente tales desmáns (como, por exemplo, as desfeitas provocadas no sistema natural galego, incluso na Rede Natura, pola prevista invasión das eólicas).

De seguido imos ir paso a paso polos principais focos de roubo de luva branca aos que nos vemos sometidos os e as cidadáns; roubos contra os que, para evitalos, sentímonos impotentes debido a quen quen pode e debera evitar esa situación non actúa nin coa contundencia necesaria nin coa contundencia medio pensionista. Máis ben bota balóns fora e amosa unha mal disimulada e indignante compracencia coa situación. 

 

As eléctricas, sobre todo, e as enerxéticas en xeral.

Róubannos as eléctricas; e nos últimos tempos cunha agresividade prolongada e intensidade aumentada por días; a factura da luz é cada mes máis cara. Parece ser que debido ao sistema de fixación de prezos, onde as empresas produtoras de luz se amañan para facer que na puxa diaria o prezo da enerxía que venden ás empresas comercializadoras (a maior parte delas son empresas participadas maioritariamente ou totalmente pola propias produtoras) estea fixado polo proceso de obtención máis custoso, aínda que este teña unha mínima participación na produción total acadada. Un verdadeiro despropósito e un verdadeiro roubo ás persoas consumidoras. Igualmente, segundo denunciaban días atrás en varios lugares de Zamora, Extremadura e,tamérn, na Galiza, baleiran embalses para cobrar enerxía de baixo custo de produción a custo de enerxía de coxeración con gas natural. Un funcionamento indecente e que parece concertado entre todas as produtoras, nun réxime de total e impune oligopolio. E a CNMC ? Acaso mirando a ver se pasa algún burro voando? E a Unión Europea “dos cidadáns”? Pois a UE ao servizo dos monopolios e a gran burguesía, que é a súa vocación desde o Tratado de Lisboa para aquí.

E a ministra do ramo, o 12 de agosto na Cadena SER, botando pelotas fora coma si a cousa non fora con ela; que se Europa, que se as produtoras, que se o sistema de fixación dos prezos, que se Putin, que se cando caduquen as concesións empresa pública de hidráulica (cando xa nos teñan espremidas as eléctricas, acaso?), botando pola boca para fora: bla, bla, bla, bla... Ah! E os consellos de administración das eléctricas acollen no seu seo a ex-membros de distintos gobernos desta democracia (post-franquista ?) xunto cos procedentes das familias franquistas de toda a vida. É o que teñen as portas xiratorias que non se dan tapiado dunha vez por todas. Eu non sei si a ministra ou alguén que manda máis que ela no Consello de Ministros aspira a formar parte da colección amosada por Cristina Fallarás no seu excelente artigo “Aquí va su triste leyenda, vicepresidenta Ribera”, editado por Público pasado 14 de agosto. O certo que a defensa dos consumidores que está a facer este autodenominado “goberno progresista” é moi pobre, por non dicir nulo. Neste aspecto do prezo electricidade máis parece un goberno ao servizo do oligopolio eléctrico que ao servizo da maioría da poboación; non podo evitalo e cada vez máis venme á cabeza ese lema amplamente difundido de “PSOE, PP, a mesma m_ _ _ _ _ é”. Pero claro, iso xa o sabía eu desde o segundo goberno de Felipe González.

E o mesmo pasa cos prezos dos combustibles de automoción, que curiosamente soben cando se intúen mobilizacións masivas de automóbiles. Quizás será que o prezo internacional do petróleo sube en función das vacacións dos españois. Os recursos argumentais “económicos” cos que se escusan enerxéticos e politiquiños de tres ao carto non é nada críbel.

Outro tanto pasa co gas natural ou o butano, uns elementos de primeira necesidade para multitude de familias, cuxo prezo aumenta sen parar día tras día. E que o goberno non me conte “macanas” como as da súa ministra na entrevista radiofónica mencionada, que dicía que eles non dirixían a Putin para que puidera baixar o prezo do gas natural.

Supoño que no resto da Europa teñen os mesmos custos máis os prezos son inferiores (agás en Portugal); posiblemente os empresarios son menos piratas e menos ladróns que os da Península Ibérica. En fin aos do oligopolio eléctrico non lles chega con foder o medio ambiente con presas, mini-centrais, eólicas e outras barbaridades non sustentables, que ademais esquilman os petos da cidadanía con total impunidade.

Teño que lembrar que recentemente o Goberno do Estado accedeu a que un fondo voitre fixera unha OPA sobre Naturgy, con todo o que iso pode implicar non só para o futuro enerxético e a sobrevivencia e mantemento técnico da empresa e as súas instalacións físicas de cuxo correcto mantemento depende a supervivencia física de numerosas poboacións. Estou a pensar, por exemplo, nos núcleos poboacionais das concas do Sil e do Miño onde o bo mantemento dos encoros é esencial para evitar desastres. E supoño que como estes haberá moitos outros.

Porque non unha empresa pública de enerxía que actúe no mercado como modo de regular a competencia e moderar as salvaxes fames de beneficio dos actuais actuantes nel? E que ninguén me diga que Europa non o permite, porque iso sería unha falsidade coma un piano de grande.

O próximo “roubo consentido” do que falarei (non sei cando) será o practicado polas entidades bancarias.

Xa era hora! Por fin o Pazo de Meirás xa é un ben público

Xa non era sen tempo. O Pazo de Meirás, roubado á cidadanía da provincia da Coruña polos fascistas coa finalidade de que fora regalado ao criminal máis grande da historia da Península Ibérica, foi por fin devolto ao seu lexítimo propietario; e iso pese a todas as dificultades e trabas postas desde a fin da ditadura franquista¹ para que esa devolución puidera acontecer. Que a restitución non puidera ter lugar ata o de agora, amosa claramente que as institucións políticas, xudiciais, policiais, militares e de toda caste seguían (e moitas delas seguen, como se desprende das súas actuacións e do que estamos a ler nos xornais de forma cotiá) maioritariamente sendo parte do réxime franquista, tanto nas formas como na propia ideoloxía que desprenden cada vez que abren os seus membros a boca. Pese a todo, persisten as cautelas da forma na que o Estado (daquela unha ditadura terrorista e xenocida) fíxose coa citada propiedade, o que debe ser tido en conta no intre de definir cal vai ser o destino do Pazo de Meirás.

Pero non é ánimo deste artigo o de facer a historia da usurpación nin, tampouco, nomear as xentes que, beneficiadas económica e socialmente polo réxime franquista, practicaron o despoxo da cidadanía de a pe e do funcionariado coa finalidade de, unha vez usurpado o pazo e as propiedades estremeiras, encher de gozo e satisfacción a megalomanía dun ditador asasino e xenocida, dun traidor á súa patria e aos seus xuramentos relixiosos e militares, como a historia demostra que foi o xeneral Franco.

O inventario de bens (moitos roubados ao patrimonio público).

Unha das primeiras cousas que me chamou a atención do pazo recuperado foi o inventario realizado por orde da xudicatura. E non é porque eu non soubera que, coma fascistas que se precen, Franco e os seus correlixionarios civís e militares eran uns ladróns. Dese inventario, publicado literalmente en diferentes xornais e que levaba o logotipo da Xunta de Galicia, atraeron a miña atención a cantidade de bens saqueados polos Franco procedentes do patrimonio do Estado: tapices, cadros, móbeis, porcelanas, obxectos diversos, etc., procedentes do Pazo Real de Madrid e doutros lugares do patrimonio público. Igualmente; a cantidade de esculturas realizadas en pedra, esparexidas polos diferentes espazos exteriores do pazo, con valor histórico certo moitas delas, como poden ser as pilas bautismais desaparecidas da capela de Moraime, no concello de Muxía, que sabía que foran usurpadas polos Franco, e que facían as veces de grandes macetas nos xardíns palacianos²; ou cruceiros de pedra diseminados por diferentes partes dos xardíns. Imaxino que cruceiros, escudos, aras, pilas bautismais, etc. foron tamén pasto do apetito ladrón de membros familia Franco, moitos deles froito das apetencias e caprichos da señora Carme, a Colares, que por onde pasaba, a dicir de moitos coetáneos con bens e negocios, arrasaba.

O das esculturas do Mestre Mateo do Pórtico da Gloria, tamén agachadas no pazo, (pertences ao concello de Santiago por moito que digan o contrario un, dous, tres, catro..., ou cincocentos mil xuíces); xa tiñamos novas desde hai tempo de que poderían estar, ou estaban, no Pazo de Meirás. Eu sigo a dicir que os que ditan que as citadas esculturas son dos Franco (por moita toga e ideoloxía franquista que se gasten) non teñen razón, que foron roubadas polos Franco e que as esculturas de Abraham e Isaac son dos santiagueses, por moito que haxa quen diga que a “tradición oral de adquisición de non me lembro a quen” vale máis que os documentos de propiedade; e non hai quen me saque de aí, sexa ou non ilegal.

Outra das cousas que me chamaron a atención no inventario de bens feito público pola Xunta de Galicia foi a inexistencia de mención algunha á cualificación de Ben de Interese Cultural (BIC) en ningún dos bens catalogados no citado inventario, que os hai, o cal impediría a súa saída do Pazo aínda que algún xuíz ou xuíza os declarara coma propiedade da indesexable familia (o cal, tendo en conta a adscrición ideolóxica da meirande parte da xudicatura deste país e a capacidade que teñen xuíces e xuízas para facer interpretacións da lei segundo o seu pensamento persoal, puidera ocorrer). Nin sequera as torres e os xardíns se mencionan no inventario como tales BIC, xa non digamos os elementos que poden ser obxecto de traslado. Esta omisión fíxose involuntariamente ou baixo instrucións da Consellería de Cultura e/ou da Presidencia da Xunta de Galicia? Permítanme ter as miñas dúbidas sobre a involuntariedade de tal omisión. Dúbida baseada, loxicamente, na traxetoria respecto á recuperación do Pazo de Meirás seguida por Feijóo e os seus correlixionarios ata hai ben pouco.

Outra das cousas que xa coñeciamos era a existencia da Biblioteca de dona Emilia Pardo Bazán como parte do Pazo de Meirás. Ou polo menos de parte da mesma, xa que non se sabe cantos dos seus exemplares puideron ter sido apropiados ou vendidos por membros da familia usurpadora da propiedade e dos seus contidos. Sabemos que moitas das cartas de dona Emilia foron queimadas, ou polo menos moitas delas, ou destruídas pola señora Carmen Polo parece ser que debido ao seu contido “pecaminoso”, sen considerar o seu valor histórico e mesmo literario das mesmas. (O que ten a incultura!. E máis cando vai mesturada con extremismo relixioso; así pasa que con frecuencia asistimos á barbarie que, no nome de principios relixiosos, sofren ou teñen sufrido as diferentes partes do mundo entre elas a barbarie do franquismo).

Afortunadamente púidose salvar o segundo espolio de bens publicos, moitos deles do patrimonio artístico. Houbo quen denunciou a intención de que un número importante de camións (non sei se 15 ou 25) de transporte contratados pola familia Franco ían estar en Meirás para trasladar os bens para outro lugar. Os denunciantes sei que non foron nin a Guardia Civil, nin a Policía, nin os servizos de información do Estado, nin que se saiba tampouco outra instancia oficial. Parece que foi algunha organización civil ou política (quizás o BNG ?) ou algún particular. Menos mal, porque así foi posible demandar a intervención xudicial que deu lugar ao nomeamento do Estado como depositario temporal dos bens que están no pazo. Doutra forma, bens roubados que son patrimonio público, moitos deles de alto valor artístico e histórico, ou bens que son susceptibles de ser recuperados polos seus lexítimos propietarios vaiamos saber a onde poderían ir a ser vendidos polos descendentes do xeneral. Desaparecerían e moitos para beneficio dos posuedores ilexítimos, coma aconteceu co cadro roubado por Franco e os seus para regalarlle a Adolfo Hitler (seica o xeneral golpista, na súa infinita ignorancia, confundiu un símbolo celta cunha cruz gamada); aínda que despois non se fixo tal agasallo, o cadro que apareceu nos EE.UU. e o Estado Español tivo que recompralo para reincorporalo á colección de arte do Estado.

Hipocrisía, mentira e complicidade neofranquista.

Poñer de manifesto as hipocrisías e as mentiras encol ao proceso de recuperación do Pazo de Meirás, así como as complicidades actuais que certas “autoridades” teñen co franquismo, pese a ser persoas relativamente xoves, con formación e con pasado reivindicativo algunha delas. E os que son peores: os lambecús desas “autoridades”, con cargo ou aspiracións, que permanentemente danlle corda aos primeiros defendendo o indefendible e facendo o ridículo polas emisoras de radio e televisión tentando de defender aquilo que nin eles mesmos cren.

Cando os movementos ligados á recuperación da memoria histórica empezaron a demandar a devolución do Pazo de Meirás aos seus lexítimos propietarios a dereita española e a súa representación na Galicia, o Partido Popular, non se daba por informada desa reivindicación popular nin nada quería saber dela; incluso había dentro dese partido quen negaba que o pazo fora a parar á familia Franco dun xeito ilexítimo e defendía a capa e espada tanto aos fascistas protagonistas e impulsores do evento usurpador como a suposta voluntariedade dos traballadores e traballadoras de achegar fondos das súas escasas nóminas para regalar un pazo ao ditador. Incluso algunhas xentes (poucas, hai que dicir) significadas do PSOE ou da súa contorna aliñábanse con estas teses; non sei se por convencemento, por descoñecemento voluntario da historia ou por non menealla, que tamén pode ser tendo en conta o percal ao que me refiro.

E chegaron os tempos no que a capacidade das forzas parlamentarias democráticas medrou; os tempos nos que a reivindicación da devolución do Pazo de Meirás creceu e estendeuse popularmente por toda Galiza. Os tempos nos que a maior parte da poboación galega puido ter información fidedigna do acontecido co agasallo fascista ao xeneral Franco e a forma de acadalo mediante ameazas, coacción, usurpación e roubo aos cidadáns coruñeses.

Mais houbo un grupo irredutible de neofranquistas que nun ca viron con bos ollos a reivindicación da devolución do Pazo de Meirás; nin aínda cando Carlos Babío e Manuel Pérez, no ano 2017, editaron o seu libro “Meirás (un pazo / un caudillo / un espolio)”³ onde documentalmente se demostraba toda a trama do roubo urdido por Barrié de la Maza e perpetrado polo ditador co apoio de toda a troupe fascista coruñesa, incluídos medios de suposta información como La Voz de Galicia, tamén daquela ao servizo dos intereses da dereita. Ese grupo irredutible era o Partido Popular presidido por Alberto Núñez Feijóo, á súa vez Presidente da Xunta de Galicia. (Ata certo punto ten lóxica que un partido que ten as súas raíces no franquismo mais reaccionario a implantar un sistema democrático, do que formaron parte os seus fundadores baixo as siglas de Alianza Popular⁴, que posteriormente reconverteuse en Partido Popular). Non hai que esquecer que no mes de maio de 2017 o Partido Popular impuxo no Parlamento de Galiza a súa maioría absoluta para impedir que este demandara do Congreso dos Deputados a recuperación para o público do Pazo de Meirás. E, no mes de setembro do mesmo ano Feijóo fixo súas as teorías da familia Franco ao declarar que "expropiar" o pazo sería utilizar un mecanismo ditatorial ("un mecanismo franquista", dicía el) e que o citado pazo fora"doado", como esgrimía a familia do ditador, polos galegos.

No ano 2017 constitúese a Xunta Pro Devolución do Pazo, unha plataforma cidadá impulsada pola Deputación de A Coruña, o concellos de Sada e da Coruña, a Universidade da Coruña e asociacións a prol da recuperación da memoria histórica coa finalidade de manter na actualidade social e política a reivindicación da devolución do pazo. É esta asociación cidadá a que impulsa, desde a deputación coruñesa un estudo xurídico sobre a situación do Pazo de Meirás e as vías para a súa posible recuperación para a cidadanía. As conclusións deste estudo son categóricas: o pazo foi adquirido polo Estado aos descendentes de Pardo Bazán con de métodos de intimidación e coacción á cidadanía e aos propietarios de parte das terras das que hoxe forman parte do conxunto; e posteriormente, ao traveso de artimañas de tipo documental e xurídico, roubado por Franco e os seus cómplices ao Estado. É nese intre no que se inicia a vía xurídica para a recuperación do Pazo.

No momento no que o estudo mencionado sinala inequivocamente que a vía xudicial sería claramente favorable, iniciase a mesma por parte da Xunta Pro Devolución e o Goberno do Estado (como é doado supoñer este último xa non estaba presidido por Mariano Rajoy nin inzado de franquistas). Dadas as evidencias e a documentada demostración categórica de que foi un roubo, a devolución do Pazo de Meirás ao patrimonio público era cousa de tempos xudiciais. Foi neste intre cando o Partido Popular empezou a ver que xa non había remedio, que a sorte dos Franco estaba rematada, e que podería ter negativas consecuencias políticas para ese partido seguir mantendo a oposición á recuperación do Pazo de Meirás. (Eu estou convencido que polo gusto dos seus dirixentes, incluído o seu presidente, o Partido Popular seguiría a defender a propiedade da familia do ditador).

En xullo de 2018, o Parlamento de Galicia aproba por unanimidade unha proposición non de lei na que se insta á Xunta de Galicia a iniciar accións legais para a recuperación do Pazo. Esta iniciativa é froito dun refrito de tres proposicións distintas para a recuperación do Pazo , presentadas por PPdeG, BNG e En Marea. Non coñezo os contidos das mesmas, mais podo supoñer que a presentada polo PPdeG sería un conxunto de imbecilidades propias dese partido e do seu presidente destinadas a non ficar fora de xogo e a non molestar aos seus amados Franco. Seguro que nesta proposición do Partido Popular ata serían capaces de tentar que o Estado pagara un rescate por recuperar o roubado, é dicir, que se mercara unha propiedade pública roubada pagándolle por ela aos descendentes dos ladróns.

Despois de moitas voltas e mobilizacións populares a prol da devolución do pazo, incluso detencións dos denominados 19 de Meirás por entrar pacificamente no Pazo e mostrar unha pancarta reivindicativa da devolución, por fin o Pazo xa é do pobo.

Iso si, os hipócritas que se xuntaron a última hora á demanda xudicial de devolución, cando estaba máis que claro que a iniciativa ía saír adiante, queren colgarse agora as medallas. Non hai máis que escoitar, ou ler, as declaracións de Núñez Feijóo ou de destacados membros do Partido Popular cando se fixo firme o fallo xudicial da devolución para decatarse que eses neofranquistas, comandados polo seu presidente de partido, son unha panda de hipócritas impresentables, que o único que pretenden é branquear a un réxime criminal e á persoa do Xeneral Franco.

Os futuros usos do Pazo.

Pero non contentos con atribuírse méritos que non lle corresponden, tentan de baleirar de significado o que é o Pazo de Meirás, un lugar no que se mostra moito do malo ditadura franquista e dos seus cómplices: o espolio do patrimonio público, o abuso sobre as xentes, o roubo con violencia para uso do ditador, a mentira e o latrocinio no nome dun ideal que nunca o foi e que serviu de coartada para enriquecer a aqueles que o apoiaron, o servilismo interesado de moitos membros da camarilla, a podremia de moitos dos membros da denominada alta sociedade coruñesa e galega que non deixan de ser máis que uns miserables. O que eles queren, como neofranquistas que son, como descendentes ideolóxicos dos que cometeron as atrocidades que xeraron o espolio do Pazo e de moitos dos bens contidos nel, é que as futuras xeracións descoñezan a historia pasada, e que non saiban que eles, os que hoxe gobernan a Xunta de Galicia, foron cómplices moi activos durante moitos anos dos que para nada querían que o Pazo de Meirás fora devolto aos seus lexítimos propietarios. Pero, amais e polo que lles toca, tamén queren ser os que pinchen e corten o bacallau nesa deturpación da historia e no branqueamento da ditadura franquista; facer o que eles estimen co Pazo. En principio falan de dedicarllo ao coñecemento de dona Emilia Pardo Bazán prioritariamente. E cando estes sen vergoña falan de “prioritariamente” están a falar de que do resto se esquecen.

É mais que merecido que dona Emilia Pardo Bazán teña un lugar destacado na vida futura do Pazo; unha insigne escritora e unha muller que no seu tempo loitou porque non por ser muller se desprezara a valía das persoas. Que remou contra corrente nun mundo machista, apuntando ideas socialmente avanzadas par a súa época e vilipendiada por elo. Merece, desde logo, un lugar destacado no pazo que foi a súa residencia familiar e onde está -pese a todo- unha parte importante da súa biblioteca. Pero non porque o digan os que ata agora nunca se lembraron dela; e tampouco para ser usada de ariete contra a memoria democrática e antifranquista, que é o que parecen querer Núñez Feijóo, o seu Conselleiro de Cultura e Educación e o resto da tropa neofranquista do Partido Popular. (Para coñecer ben por onde respira o citado conselleiro e facerse unha idea do que é, e de cal é a súa función real no goberno galego, non hai máis que escoitar a entrevista que a semana pasada fixéronlle na Cadena SER de Galicia, sobre todo nas súas declaracións arredor do uso do galego e a desaparición do castelán na Galiza; iso si, blíndense contra a vergoña allea).

O Pazo é un ben público e no patrimonio público debe permanecer. Pertence ao pobo e, como tal, debe ser xestionado por un organismo autónomo popular no que estean presentes, coma mínimo, representantes do Concello de Sada, da Deputación da Coruña, da Xunta de Galicia e das Asociacións para a Recuperación da Memoria Histórica; e estar dedicado, por unha banda e prioritariamente, a dar a coñecer a barbarie do fascismo e do franquismo e, por outra, a dar a coñecer a obra política e literaria de dona Emilia Pardo Bazán. Esa é a miña opción; porque deixala nas mans dunha soa institución podería dar lugar a un uso partidista e nada democrática do Pazo de Meirás, como acontece na actualidade xa coa Illa de San Simón en Redondela, na que a xestión practicada pola Xunta de Galicia que preside Núñez Feijóo no nome do Partido Popular está a virar o contido e a tentar que a sociedade se esqueza de que ese paraxe foi unha cruel prisión contra os demócratas, nas que actuaron impunemente os represores militares e falanxistas contra os que defendían a legalidade escollida pola maioría da poboación, alí encarcerados nos anos 1936 e seguintes. Queren convertelo nunha sala de concertos ao ar libre e de excursións marítimas para turistas.

Se imaxinan vostedes que Núñez Feijóo ou calquera outro dos neofranquistas do seu partido puideran facer e desfacer ao seu antollo no Pazo de Meirás? 

Notas.-

1     Eu, persoalmente, sitúo a fin da ditadura franquista non na data da morte de Franco, senón na data na que a cidadanía do Estado Español puido escoller ás persoas (nas eleccións de xuño de 1977) que a representaran ao Parlamento que posteriormente aprobou a vixente constitución de 1978.

2       Cando a ignorancia dos usuarios de certos bens valiosos e moi grande, ocorren cousas coma esta; pero claro, iso son as consecuencias de vivir toda a vida do conto, na ignorancia cultural e nas aparencias , como parece que ten feito a inmensa maioría da funesta familia.

3      BABÍO URKIDI, Carlos e PÉREZ LORENZO, Manuel: Meirás (un pazo /un caudillo / un espolio). Edición: Fundación Galiza Sempre, 2017.

4     Os fundadores de Alianza Popular (base do actual Partido Popular) foron varios franquistas significados, implicados ata as trancas nos gobernos e na ideoloxía do réxime de criminais ao servizo dunha oligarquía creada cos despoxos da guerra civil española; os máis destacados destes elementos foron: Fraga Iribarne (ex ministro de Franco, ideólogo da transición desde o franquismo e fascista contumáz), José María de Areilza (monárquico tradicionalista e franquista), López Rodó (tecnócrata do Opus Dei, fascista e ex-ministro de Franco), Federico Silva Muñóz (membro de Acción Católica de Propagandistas -unha das cotas nacionalcatolicas do franquismo- ex-ministro de Franco e ultradereitista declarado), e Gonzalo Fernández de la Mora (un dos principais ideólogos dos últimos tempos do falangismo, autor dun opúsculo fascista que leva por título “El crepúsculo de las ideologías” e outras numerosas obras de carácter fascista e confesional; a súa ideoloxía extremo ultra dereitista levouno a abandoar AP, xunto con Silva Muñóz, cando este partido apoiou a Constitución de 1978)