SAN SIMÓN, A MEMORIA QUE PRETENDEN SECUESTRAR

 

 

        Lemos con moito desgusto e rabia que a Xunta de Galicia permitiu a celebración na illa de San Simón (concello de Redondela) dun dos días do festival lúdico-festivo +QBachata, de tres días de duración. Este "festival" propoñía para os "usuarios VIP e con Golden Pass" a asistencia á illa vestidos con estética pirata. 

        Que falta de respecto para as persoas que estiveron alí presas do fascismo franquista! E, tamén, para os familiares delas aínda vivos; moitos dos cales non saben onde poden estar os restos mortais dos seus familiares asasinados polo réxime do xeneral Franco.

        Non chegaba co festival Sinsal, celebrado anualmente nese lugar, e cos cursos da máis variada temática (non histórica) que nas instalacións de San Simón se celebran, que agora hai un incremento dos actos lúdico-festivos nun lugar no que a Xunta de Galicia, do Partido Popular, nunca tivo unha triste iniciativa de honrar aos presos antifranquistas que alí perderon a súa vida ou que, desde alí, foron embarcados para despois ser asasinados polos criminais da Falange Española ou da Guardia Civil e tirados en calquera cuneta ou enterrados en calquera lugar descoñecido.

        Pero que se pode esperar do Partido Popular? Dende logo que nada bo. E menos no ámbito da recuperación da memoria histórica e do coñecemento público da historia real do acontecido neste país (e no resto do Estado) baixo o xugo do franquismo. Algúns destes ocultadores da historia teñen, incluso, a desvergoña de negar a existencia de mortes na illa de San Simón. Si, o deputado do Partido Popular José Luís Ferro Iglesias, no Parlamento Galego, tivo a cara dura de dicir que "non tiñan constancia" de que na illa de San Simón tivéranse producido mortes, cousa máis que demostrada por diversos historiadores que si as houbo; mortes causadas polo asasinato a sangue fría, executadas polos gardiáns ou polos falanxistas na propia prisión, e mortes derivadas das enfermidades dos presos por mor das condicións insalubres nas que as persoas presas estaban (nos barcos fondeados ou nos barracóns), mortes intencionadamente non atendidas que non poden ser cualificadas doutra forma que de asasinatos.

        E non é que a min me desguste especialmente que en San Simón se fagan actos lúdicos. O que si me molesta e me indigna é que a Xunta de Galicia, que o Partido Popular, unicamente programe ou permita actos lúdicos que nada teñan que ver coa defensa da democracia, ou que non contribúan a rescatar a memoria nin a historia real deste país. E teño claro que o fan porque non queren que nin as novas xeracións nin as xeracións desinformadas saiban que o réxime do xeneral Franco foi un réxime de asasinos; e que moitos dos pro-homes dese réxime criminal foron os alicerces da creación do Partido Popular. E, no fondo, porque a meirande parte das persoas dirixentes do Partido Popular, e a maioría dos seus militantes, son consecuentemente franquistas; fascistas, por tanto, aos que a cultura, a historia e a liberdade real lles molesta.

        E a súa falla de crenza na liberdade e da crenza na necesidade de respecto dos dereitos humanos o amosan día a día; de forma maís ou menos sibilina, pero día a día. Aí está o intento da Consellería de Educación de limitar a liberdade de expresión nos centros de ensino (agás nos concertados e privados) baixo a escusa do non ideoloxismo; paquete no que supoño incluirán o ensino da historia real do franquismo que pon en evidencia a historia oficial que transmitiron a Enciclopedia Álvarez, os fasciculos de Ricardo de La Cierva ou outras publicacións máis actuais, de "rojos" arrepentidos conversos ao fascismo que pululan por editoriais, organizacións e emisoras de radio achegando a versión oficial dos fundadores (e os continuadores) do Partido Popular sobre o franquismo.

        Para rematar, propóñovos unha ligazón a un video editado pola Asociación Viguesa pola Memoria Histórica de 1936 e realizado nun acto organizado polas asociacións de memoria na illa de San Simón.

 

         

A DEREITA E AS AGRESIÓNS CONTINUADAS CONTRA A NOSA LINGUA

          Hai uns días, a proposta do goberno estatal español, estaba previsto que a UniónEuropea (UE) discutira e decidira sobre a posibilidade de que os idiomascatalá, éuscaro e galego pasaran a ser considerados coma oficiais dentro dos organismos que conforman o espazo común europeo. Isto deu lugar a diversos pronunciamentos non só no seo da UE, senón tamén no conxunto do Estado Español, estando en contra desa oficialidade os partidos da extrema dereita Partido Popular e Vox  que, todo hai que dicilo, fixeron gala de fidelidade ás súas orixes comúns franquistas.

          Máis non só foron os parlamentarios europeos do Partido Popular (entre os que hai algún galego de orixe) os que fixeron propaganda contra esa oficialidade europea dos idiomas galego, éuscaro e catalá; tamén a fixo o que a min sempre me pareceu que sente vergoña da súa orixe rural galega, o mesmo que hoxe preside o Partido Popular español, Alberto Núñez Feijóo, que manifestou a súa opinión contraria a que o galego fora considerado coma un idioma cooficial da UE. Posición nada estraña se temos en conta as súas andanzas contra o galego nos moitos anos que ostentou a Presidencia da Xunta de Galicia.

O Presidente da Xunta de Galicia: Alfonso Rueda.

          Todos os galegos sabemos que os coñecidos coma “niños pijos de Pontevedra” nunca tiveron a ben (agás algunha excepción que se me puidera coar) o falar galego. E que tampouco ven con bos ollos a aquelas persoas que o falan porque é a lingua cotiá na que desenvolven a súa vida na súa vila ou parroquia; “paletos” ou “aldeanos”, din deles. E mellor non escoitar o que estes "niños pijos" din daqueles urbanitas que falan de forma cotiá no idioma de Rosalía e/ou que reivindican o poder desenvolver a súa vida dentro da Galiza no idioma propio do país; hainos desde os que simplemente cualifican está actitude, desprezando a quen a mantén, como de “rojos separatistas” ata aos que aderezan esa “rojería separatista” con insultos ou cualificacións de todo tipo, incluídos os de raíz homófoba e con alusións ao paredón. Facendo gala todas esas persoas do pouco respecto ou de actitude violenta cara ás opinións diferentes.

          E a  que ven este parágrafo anterior? preguntaredes. Pois non é moi difícil de adiviñar se consideramos que o actual Presidente da Xunta de Galicia, don Alfonso Rueda, pronunciouse publicamente encontra da posibilidade de que o idioma galego fora considerado pola UniónEuropea coma idioma oficial no seu ámbito. E iso fíxoo desprezando a posición unánime do Parlamento Galego, que en sesión plenaria pronunciouse en favor de solicitar á Unión Europea a inclusión do galego coma un dos seus idiomas oficiais. O cal podemos interpretar coma un desprezo total á Galiza. A conta disto venme unha pregunta á cabeza: E os deputados e deputadas do Partido Popular que votaron favorablemente á inclusión do idioma galego entre os oficiais da UE, que van facer diante do desprezo que o seu presidente de partido e Presidente de Galiza fixo do seu voto? Van facer de ovelliñas obedientes manténdose en rebaño  para que non lle perigue a poltrona ou van recriminar ao Sr. Rueda a súa actitude? Eu non quero ser malo, mais coido que vanse inclinar pola primeira posición e dicir beeeeeee!.

          Este señor, Alfonso Rueda, de Pontevedra, xa desde os seus tempos máis mozos estivo implicado en cruzadas contra o uso do noso idioma. A máis comentada e coñecida foi a manifestación convocada por organizacións de carácter antidemocrático e fascista no ano 2009 en Santiago de Compostela contra o uso do galego; manifestación que foi secundada por partidos de carácter centralista entre os que se atopaba o Partido Popular, representado por un coñecido pontevedrés chamado Alfonso Rueda e por outra pontevedresa de nome Ana Pastor, amais de todo un grupo representativo do facherío antigalego e antidemocrático máis selecto do país.

A Consellería de Cultura, Lingua e Xuventude.

          “De Cultura, Lingua e Xuventude”. Estraño nome para unha consellería que non fai máis que denigrar a lingua, menosprezar a cultura galega ao través das súas políticas de subvencións de actividades e colectivos de edición e uso do idioma, e que para a xuventude parece que só pensa en subvencionar os autobuses e festivais nos que os seus principais números escénicos non usan nin defenden a nosa lingua propia.

          Pero o de aquí ía do noso aldraxado idioma, cada vez menos usado, cada vez máis vilipendiado e ocultado por unha Administración Pública Galega que debería ser vangarda da súa defensa. Primeiro foi esa administración, da man do Partido Popular que desde a Xunta de Galiza gobernaba o país, coa lexislación ditada desde o primeiro goberno de Núñez Feijóo ao través da Consellería de Educación co chamado “decreto de plurilingüismo no ensino” e co programa de subvencións á prensa escrita que poñía o 17 de maio de cada ano a súa primeira plana no noso idioma pero que no resto do ano dedicábase a espallar a propaganda anti-galego saída das filas do PP e da Xunta. E, unha vez conseguida a conversión das públicas TVG e Radio Galega en órganos de propaganda do Partido Popular, recortes na programación e na produción propia e na emisión dos programas infantís e xuvenís en galego que tan bo resultado deran na expansión do coñecemento e do uso do galego desde a máis tenra infancia, sen que elo supuxera un menosprezo e unha discriminación cara ao idioma común do Estado. Daquela, os nosos nenos e nenas, os nosos mozos e mozas, co seus coñecementos idiomáticos, poderían desenvolverse perfectamente en Galiza no seu idioma propio, en Portugal ou en calquera outra rexión ou país onde a lingua oficial fora o español ou o portugués, cousa que hoxe (vistos os resultados do estudo do IGE sobre coñecemento e uso do galego) non poderían facer.

          O Secretario Xeral da Lingua (para ser máis xustos, poderían denominalo, mellor, como secretario de destrución xeralizada da língua galega) é un personaxe moi peculiar nas súas aseveracións públicas. Normalmente nunca é o primeiro en pronunciarse sobre as cuestións que afectan á nosa lingua; espera sempre a que sexa outro manda-máis do Partido Popular quen diga algo para despois, cal papagaio, dicir o mesmo. Non sei se é cousa de que non sabe que dicir, se é cousa de instrucións recibidas dende arriba ou se é cousa de conservación de poltrona. E, como era de esperar, unha vez que Rueda e Feijóo pronunciáronse contra a oficialidade europea do galego el, o señor don Valentín, saiu a dicir o mesmo que os seus xefes, coma bo mandado que adoita ser.

O estudosobre coñecemento e uso do idioma galego realizado polo Instituto Galego deEstatística (IGE)[i] ao longo do ano 2023 amosa uns resultados demoledores para a política lingüística emprendida pola Xunta de Galicia desde o inicio da presidencia de Núñez Feijóo na Xunta de Galicia, política continuada pola Xunta de Rueda e que segue a escarvar nos mesmos termos que están a erradicar o galego das escolas, dos xornais subvencionados, dos medios públicos galegos de comunicacións e, coma consecuencia, das rúas. Este estudo compara o uso e coñecemento do idioma galego nos anos 2008 e 2023, desde dous anos antes da entrada en vigor do decreto de plurilingüismo no ensino ata o 2023. O que deixa en evidencia a política destrutora do idioma seguida polo Partido Popular en Galiza.

Este estudo do IGE dinos moitas cousas das que destacamos: No referente á capacidade para expresarse en galego da poboación comprendida entre os 5 e os 14 anos, que experimentou un retroceso do 110% entre os anos 2008 e 2023; e sobre o uso do cotiá do idioma amósanos que, entre esas datas, solo usan o español como lingua cotiá o 53,6% da poboación de entre 5 e 14 anos e o 43% da comprendida entre os 15 e os 29 anos. Isto, polos anos que o IGE utiliza para ver a evolución no uso e coñecemento do noso idioma demostra sobradamente que o declive no coñecemento e uso do idioma galego prodúcese desde a entrada en vigor do famoso decreto de plurilingüismo no ensino e da desaparición da programación educativa, infantil e xuvenil en galego dos medios de comunicacións públicos (TVG e RG).

Diante dese estudo que desmontaba toda a propaganda que PPdeG e Xunta de Galiza tiñan fabricado arredor da potenciación do idioma galego, a reacción do goberno galego foi poñer en cuestión a calidade do mencionado estudo, indicando nalgún intre que eles tiñan outro estudo (do que ninguén explicou a súa procedencia nin os parámetros estatísticos nos que ese estudo se baseaba) que desmentía os resultados do IGE; a evidencia de que isto non se sostiña nin con cemento armado era tan clara que pronto meteron este argumento no tinteiro.

Outra das reaccións diante do excelente estudo do IGE sobre o coñecemento e uso do idioma galego foi a do fiel escudeiro do conselleiro do ramo, o Secretario Xeral de Lingua don Valentín García, que sen cortarse nin un pelo tacha os datos proporcionados polo IGE como “non fiables” e o estudo como “irrelevante en demoscopia e sociolingüistica” (realmente, ese Valentín sabe do que fala?); e xa non busco o que puidera dicir o voceiro do PPdeG no Parlamento Galego porque a cousa pode ser tan forte que non sexa apta para horario de público infantil.

Estas actitudes do Partido Popular e da Xunta de Galicia no seu conxunto de poñer en cuestión os estudos realizados por organismos autónomos da Administración Pública Galega empeza a ser preocupante, sobre todo tendo en conta o que fixeron cos medios de comunicacións públicos desde a entrada na presidencia da Xunta de Galicia e Núñez Feijóo e a lexislación que baixo a presidencia de Alfonso Rueda sobre estes medios se están a realizar. Porque o do estudo do galego polo IGE non é o único caso; están o ditame do Consello de Contas de Galicia sobre o Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo e o do Consello da Cultura Galega sobre a instalación da macrocelulosa ALTRI en Palas de Rei, ambos contradicintes da propaganda e posicionamento do Partido Popular e da Xunta de Galicia sobre eses temas.

Mobilización popular do 17 de maio

Como xa fixera meses atrás, o 17 de maio, Día das Letras Galegas, o pobo da Galiza volveu dar unha lección a todos esas persoas desvergonzadas que desde a Xunta de Galicia e desde o Partido Popular se dedican a tentar de enterrar para sempre o noso idioma pero que ao través da propaganda, propia e da que gratuitamente lle facilitan os seus amigos da prensa a cambio das cuantiosas subvencións que reciben, pretenden que comunguemos con rodas de muiño e nos traguemos a ilusión de que eles coidan de que o noso idioma teña unha longa vida e un uso normalizado. A creación desa Consellería de Cultura, Lingua e Xuventude é unha desas medidas propagandísticas nas que se agrupan esas tres importantes facianas da vida dun país pero que como coas demais fagan o mesmo que co galego...

O 17 de maio milleiros de persoas patearon as rúas de Compostela reivindicando o noso idioma e criticando as medidas e o desprezo que o Partido Popular e a Xunta de Galiza teñen cara a el e que están a propiciar a súa desaparición. Reivindicando o poder vivir a súa vida no seu propio idioma e na súa terra. Desprezando a todos aqueles que como Alfonso Rueda, Núñez Feijóo, o Secretario Xeral da Lingua, o Conselleiro de Educación e a todos aqueles cargos públicos peperos que só usan o galego coma unha formalidade inherente ao seu cargo pero que no fondo non poñen ningún reparo á súa desaparición (incluso aqueles hipócritas que presumen de galeguistas, que os hai). Reivindicando un futuro para o galego.

...Pero seguen coa súa agresión continuada contra o galego. 

•  Pese a todas as mobilizacións populares de carácter moi masivo habidas desde a promulgación e imposición do famoso "decreto de plurilingüismo no ensino" (cada unha con máis participación que a precedente) ata chegar a importantísima deste pasado 17 de maio, que rematou cunha foliada na Praza do Obradoiro. 

• Pese, tamén, a todas as asociacións educativas e populares, así como organismos públicos de carácter autónomo, como a Real Academia da Lingua, que se teñen pronunciado polo mal trato ao que a lingua galega está sendo sometida pola Xunta de Galicia e os seus subconxuntos (consellerías, direccións xerais, secretarías xerais,...), así como polo Partido Popular de Galicia e do Estado. 

• Pese ás numerosas e sucesivas reclamacións procedentes dos claustros de profesores e profesoras dos distintos centros educativos e dos sindicatos representativos do profesorado para que se derrogue o decreto de plurilingüismo no ensino.

• ...E moitos máis "pese a que..."
  

            Pese a todo iso, a Xunta do Partido Popular, esa Xunta que quer rematar coa presencia pública do noso idioma, non recúa. esa Xunta á que cada vez máis galegos e galegas que rexeitamos estar sometidos a caciques e prisioneiros de ameazas veladas; esa Xunta que segue tendo moito voto refén e que utiliza os mecanismos ancestrais do caciquismo para manterse na poltrona; esa Xunta que ten do seu lado ás editoras de numerosos xornais, emisoras de radio e televisión; e que controla con man férrea os medios de comunicacións públicos impedindo a presencia de pluralidade de todo tipo nos mesmos (informativa, artistas, producións, debates,...).

 

            Se queremos que o idioma propio da Galiza, o galego, sobreviva como unha parte esencial da nosa identidade propia e unha parte integrante da nosa rica cultura propia, cultura que non podería ser entendida se non é conxuntamente co noso idioma, só nos cabe rematar co dominio político da bazofia política no noso país; rematar co dominio político das ideas de ultradereita e unificadoras da diversidade cultural e lingüística; e esa bazofia política, na actualidade, son o Partido Popular e as bandas nazi-fascistas lideradas por Vox, o partido de Abascal.

 

        Porque como dicía o noso querido e admirado Castelao, personaxe odiado e vilipendiado por esa bazofia á que antes teño mencionado (aínda que algúns dos integrantes da mesma pretendan apropiarse do personaxe para esconder a súa miseria ideolóxica e o seu compromiso con Galiza): "Se ainda somos galegos é por obra e graza do idioma".

 

---

[i] O IGE é un organismo autónomo da Adminsitración Galega que ten por finalidade facer estudos sobre os distintos aspectos da realidade da Galiza (economía, cultura, poboación,...) 

O ABUSO DAS CHAMADAS “LEIS OMNIBUS” (I)

     

Este artigo, que inicialmente ía constar dunha única parte, imos dividilo en dúas. A primeira vaise centrar no RD-L 9/24 rexeitado a pasada semana no Parlamento Español. A segunda parte, versará sobre a frecuente utilización tanto por parte do PSOE coma polo Partido Popular desta figura para colar de forma sibilina disposicións discutibles ou impopulares entre toda unha selva de medidas.

Primeira parte:

O REXEITAMENTO PARLAMENTARIO DO R.D-L 9/24

A pasada semana o Parlamento Español rexeitou a validación do Real decreto-lei 9/24, de 23 de decembro polo cal se dispoñían toda unha serie de medidas de diferente natureza. A modo de exemplo, citarei algunhas: suba das pensións para o ano 2025, gratuidade ou cofinanciamento dos transportes públicos de viaxeiros utilizados por unha maioría de clase obreira para desprazarse cara aos seus traballos, salario mínimo interprofesional (SMI), procedemento de expulsión no caso de ocupacións de vivenda cotiá ou segunda vivenda, suspensión de lanzamento da vivenda para fogares vulnerables sen alternativa habitacional, establecemento de impostos complementarios a grupos multinacionais ou nacionais de gran magnitude, axudas para particulares e empresas afectados pola DINA no Pais Valençiá e pola actividade volcánica na Illa da Palma, axudas para compra de coches eléctricos e instalacións de puntos de carga, axudas para axeitar vivendas para menor consumo enerxético, etc. (quen desexe coñecer a totalidade do RD-L que PULSE NESTA LIGAZÓN).

Foron os votos de Partido Popular (PP), VOX e Junts per Catalunya (JpCat), que votaron en contra do validamento os que deixaron en suspenso todas as medidas contidas na citada disposición. Coa particularidade de que, por ser un decreto-lei, moitas delas xa estaban a ser aplicadas desde o inicio de ano. A modo de exemplo cito a suba dos importes das pensións, a gratuidade do transporte de viaxeiros, o libramento de parte das axudas para os danos da DINA de Valencia ou axudas aos afectados polo volcán da Illa de Palma. Os efectos: que os pensionistas no mes de febreiro van volver cobrar o mesmo que en decembro do 2024, que os beneficiarios do transporte urbano e interurbano afectados van ter que pagar os seus billetes ao prezo que fixen as empresas, que as axudas para paliar os desastres meteorolóxicos van quedar canceladas.

Que razóns puideron levar a PP,Vox e Junts a rexeitalo?

Queda tamén en suspenso o imposto extraordinario sobre os beneficios das empresas enerxéticas e as afectadas polo Artigo 10 do real decreto-lei mencionado, entre elas as grandes empresas enerxéticas e a banca. E, por moito que o disimulen, é este o motivo (salvar ás enerxéticas e á banca do imposto) polo cal a dereita reaccionaria e nazi-fascista agrupada no Partido Popular, Junts per Catalunya ou Vox votou en contra de validar o citado decreto-lei coa escusa de que non estean en paquetes lexislativos separados as diferentes medidas; que non votarían en contra da suba das pensións e do transporte público, e (como imbéciles e sen vergoña que son) mentindo descaradamente atribuíndo ao decreto-lei medidas que para nada están nel contempladas. Observaremos aquí que a maior parte das medidas contempladas na disposición son de orde social, favorables –incluso a maioría das fiscais- ao conxunto da poboación ou ás pequenas e medianas empresas. Polo cal, podemos cualificar as escusas do PP e de JpCat coma iso: escusas propias de mintireiros sen escrúpulos e de vasalos dos poderes económicos.

Observaremos aquí, tamén, que Vox ten declarado que aínda que foran en paquetes separados votarían en contra tanto da actualización das pensións coma do financiamento das viaxes no transporte público. Parece que o criminal e fascista arxentino Javier Milei senta cátedra entre o lixo voxsariano.

Ah! E o que din os sabelo-todo presentes nas ondas e nas columnas dos xornais de que “imposible un goberno PP-Vox-Junts porque estes dous últimos son incompatíbeis entre si” coido que non se corresponde coa realidade. Os tres están dirixidos por xentes que teñen máis que demostrada a súa falta de principios éticos e de honestidade [polo menos] política, que o único que lles interesa e servir os intereses persoais e os daqueles aos que serven na política. E estes son feles crentes no dito de “quen paga, manda”.

Deberían ser obxecto de tratamento lexislativo separado algunhas das medidas contidas neste real Decreto-Lei?

Eu, persoalmente penso que si; moitas das medidas contempladas nas disposicións transitorias e nas disposicións adicionais (e incluso no articulado) poderían ser obxecto en se mesmas de tratamento lexislativo diferenciado. Con isto non quero dicir que sexan medidas rexeitables e que a súa presencia no texto do que falamos implique que deba ser rexeitado. A meirande parte do decreto fai referencia a aspectos de marcado carácter favorecedor das maiorías sociais máis vulnerábeis e cun tratamento positivo, favorable á súa defensa diante das agresións de todo tipo por parte do gran capital. Tamén fai referencia a eses beneficios extraordinarios que banca e multinacionais enerxéticas teñen derivados das crisis nas que resultaron altamente favorecidas (e a banca mimada polo Estado que asumiu ás súas perdas na última crise con cargo ao conxunto da cidadanía por obra e graza do goberno de M.Rajoy coa colaboración do PSOE). E foi isto último o que levou ao seu rexeitamento (coa colaboración desa referencia ao SMI que tanto lle doe ao grande empresariado).

Pero todo este balbordo ten que ter algo positivo.

É claro que o Goberno Español ten a obriga de buscar a forma de corrixir este despropósito parlamentario (e se non o fai, imos ser moitos –sobre todo as persoas xubiladas- os que imos esixirllo na rúa), polo que, se non é a mellor situación a actual, é corrixible e aplicables nun curto prazo as medidas contempladas no decreto-lei.

E o positivo é que as declaracións daqueles que puxeron por diante o seu interese político e o económico das minorías que os sustentan, votando en contra dos intereses dunha maioría da cidadanía e dos intereses dos economicamente máis desfavorecidos, brindáronnos a ocasión de coñecer mellor varias cousas arredor dos que rexeitaron a iniciativa.

De Junts per Catalunya quedaron máis que claras as cousas que moitos xa sabiamos: que é un clásico  partido de dereitas, sen principios e sen ética; que a súa adscrición nacionalista se basea na defensa dos intereses da burguesía catalá e que non dubida en lexislar contra as clases populares para servir a aqueles aos que lles rende submisión (aí temos a súa privatización da sanidade e atención á dependencia durante os períodos os que gobernou Catalunya, ben coma Junts, ben coma Converxencia i Unió ou os seus pretéritos apoios a gobernos do Partido Popular).

Do Partido Popular algo que tamén sabiamos: a capacidade de mentir descaradamente, e sen poñerse colorados, que teñen Núñez Feijóo e Cuca Gamarra. Do Alberto Núñez xatemos falado abondo neste blogue e xa ten falado moita outra xente galega que coñece ben os seus costumes e as súas mañas rastreras. De Cuca Gamarra, basta con dicir que de man dereita e voceira do Partido Popular baixo o mando do denigrado e vilipendiado Pablo Casado, pasou a voceira do mesmo partido baixo o mando do seu sucesor Núñez Feijóo, despois de que Casado fora pouco menos que queimado e abandonado cal can por case todos os membros do seu equipo de dirección.

E de Miguel Tellado, deputado do Partido Popular (escudeiro –e posiblemente algo máis- de Núñez Feijóo), un novo paso na súa transición cara á dereita; esta vez aliándose co nazismo e volvendo a darlle a razón ao franquismo pola súa crítica de devolver ao PNV un edificio sito en París que foi incautado polos nazis e regalado ao réxime franquista e que actualmente está ocupado polo Instituto Cervantes, medida contemplada na Disposición Adicional Segunda do real decreto-lei do que falamos. Outra posibilidade, sen descartar para nada que Tellado sexa defensor do franquismo, é a súa infra-cultura ou incapacidade para buscar información amosada por un suxeito que estando na Universidade pretendía ser líder dentro do movemento estudantil. Pasou pola Universidade ou a Universidade pasoulle por riba?, que preguntaría o meu amigo e colega Felipe.

Post Scriptum (28-01-2025)

 Entre as razóns que antes teño atribuído a JxCat de rexeitamento do RD-L 9/24 dicia que era o imposto extraordinario sobre os beneficios da banca e das enerxéticas quen determinara a súa oposición. Pois parece que non é so iso. En novas aparecidas onte nos xornais dixitais cóntannos que tamén as moratorias anti-desafiuzamentos (para as persoas máis vulnerábeis, lembremos) fan dano aos mandados da burguesía catalá que quer converter Barcelona e Catalunya nun parque temático de vivendas turísticas a costa de facer imposible a adquisición ou alugueiro de vivenda por parte da clase traballadora e a pequena burguesía, así como facer fronte ás subas do prezo dos alugueiros coa conseguinte desafiuzamento ou lanzamento para que fondos voitre ou grandes tenedores de vivenda a convertan en turística. O dito máis arriba: "quen paga, manda".

Por suposto que o Partido Popular coincide con toda esta folosofía que aduce JxCat. Ambos son servidores da oligarquía española e catalá; e, polo tanto, comparten intereses.