É necesario outro Núremberg

                                                        (Proceso de Núremberg retocado)

 Dende finais de novembro de 1945 e até 1949, na cidade de Núremberg (Alemaña) celebráronse toda unha xeira de xuízos destinados a xulgar a todas as bestas de aspecto humano implicadas nos crimes contra a humanidade cometidos baixo o réxime de Adolf Hitler; crimes dos que foron vítimas persoas de relixión xudaica e os seus descendentes, persoas da etnia xitana, persoas con ideas comunistas ou de esquerda e, en xeral, todas aquelas persoas sospeitosas de non ser partidarias do réxime ditatorial nacional-socialista. Un réxime político corrupto (como todas as ditaduras) imposto polo anteriormente mencionado criminal e sustentado en grandes aparatos de terror, represión, delación e control da cidadanía. Todo elo coa finalidade de servir aos intereses económicos dos grandes empresarios alemáns da época e colaboradores activos do réxime nazi, entre elas: grupo industrial Krupp, Siemens, Bayer, Basf, Bosch, Volkswagem, BMW, etc. Esta xeira de xuízos foron coñecidos como os Procesos ou os Xuízos de Núremberg.

Quen foi xulgado en Núremberg?

Foron xulgados e condenados os grandes dirixentes civís, militares e empresariais do réxime nazi de nacionalidade alemá; e tamén foron xulgados todos os compoñentes (non só oficiais) capturados das brigadas da morte das SS. Pero tamén as persoas de distinta nacionalidade da alemá considerados colaboradores do réxime hitleriano no seu labor de xenocidio de todos os diferentes e opositores ao réxime nazi.

Por desgraza, moitas destas persoas implicadas no holocausto xudeu e no xenocidio realizado por Hitler e os seus colaboradores conseguiron fugarse (moitos deles co apoio do réxime fascista de Franco) a países de África e América (Estados Unidos de América-EUA, Arxentina e Chile, principalmente). Algúns deles foron capturados e xulgados posteriormente en tribunais de Europa e de Israel polos crimes cometidos; outros, fundamentalmente científicos, pese a que as autoridades coñecían a súa implicación activa ou colaboración co réxime nazi de Hitler, foron “branqueados” e adoitados polos EUA, fundamentalmente, para os seus equipos de investigación en armamento químico e nuclear (o que nos mostra a orientación agresora e imperialista emprendida polas administracións dos EUA despois da IIª Guera Mundial e da presidencia de Harry Truman, o que ordenou botar as bombas atómicas sobre Hiroshima e Nagasaki cando xa era sabido que Hitler ía ser derrotado, que Xapón rendíase e que, por tanto, a IIª Guerra Mundial podía darse por rematada).

A importancia dos Procesos de Núremberg

Un dos acordos aos que chegaron os países aliados (Inglaterra, Terceira República Francesa, EUA, Segunda República Polaca, URSS de Stalin e China de Mao) foi o de realizar en Núremberg os xuízos contra as persoas implicadas nos crimes do nazismo. Este proceso tivo unha grande importancia, pois baseados nas doutrinas neles asentadas foron adoitados posteriormente grandes acordos lexislativos internacionais: a Convención contra o Xenocidio de 1948, a Declaración Universal dos Dereitos Humanos de 1948, as Convencións de Xenebra de 1949 e os seus protocolos en 1977.

Xenocidio

Segundo define a Convención para a prevención e a sanción do delito de xenocidio, recollida no Estatuto do Tribunal Penal Internacional (TPI), o xenocidio é a destrución metódica dun grupo nacional, étnico, racial, político ou relixioso e que consiste na comisión, por funcionarios do Estado ou particulares, de actos coa intención de destruír, total ou parcialmente, a un grupo nacional, étnico, racial ou relixiosos. Estes actos comprenden a morte ou lesión graves á integridade física ou moral dos membros do grupo, o exterminio, a adopción de medidas destinadas a impedir os nacementos no grupo ou o traslado de nenos.

É máis que evidente, e así o afirman especialistas en dereitos humanos da ONU e outros especialistas no estudo dos xenocidios, que o que está a cometer o Estado de Israel coa poboación palestina da Faixa de Gaza é un xenocidio, que se axusta totalmente á definición de xenocidio estipulada polo TPI. Pero non só o que acontece na Faixa de Gaza, senón que tamén o que o goberno e o exército nazi de Israel está a perpetrar, xunto cos colonos fascistas israelís, na Cisxordania, así como as accións contra as persoas palestinas e árabes no Xerusalén Leste, apuntan a un intento de aniquilar ao pobo palestino. É evidente o ánimo que o goberno nazi de Netanyahu ten de exterminar ao pobo de Palestina, sobre todo o que reside en Gaza, incluso utilizando a fame negra como arma mortífera contra a poboación, fundamentalmente contra as crianzas e as persoas anciáns.

Pero, por desgraza para o mundo, Netanyahu e os seus nazis militares ou civís nunca estiveron sos. E non so falo da indiferenza amosada pola maioría dos países europeos, ou do apoio moral que desde o minuto un amosou a Presidenta da Comisión Europea pola causa sionista, aos criminais sionistas que gobernan Israel, foto de alegría incluída; nin tampouco da indiferenza dos países árabes aos que non se lle escoitou nin un só berro en contra do xenocidio (exceptuando á emisora Al Jazira que informou puntualmente do que estaba a suceder no interior da Faixa de Gaza). Como tampouco de que a China ou a Rusia non se lle escoitou (ou polo menos, se o fixeron, aquí os medios non o recolleron) unha palabra de apoio ao pobo de Palestina e unha condena ao sionismo israelí. Falo de que non podemos falar do xenocidio contra o pobo palestino sen denunciar a colaboración activa prestada polos EUA e os seus presidentes, sen cuxos armamentos e bombas subministrados ao exército nazi-sionista de Israel non sería posible que o xenocidio proposto alcanzara a dimensión que acadou. Por iso, debemos dicir que Joe Biden e Donald Trump, pola súa colaboración, tamén son culpables do xenocidio cometido contra o pobo de Palestina.

É necesario un novo Núremberg

É preciso un novo proceso xudicial internacional como o de Núremberg; e nel deben estar sentados no banco dos acusados Netanyahu, todos os membros do goberno de Israel, os altos mandos do seu exército e os oficiais de menor gradación, suboficiais e soldados que mostraran un comportamento similar aos amosados polas brigadas da morte das SS hitlerianas (por exemplo, os que francotiradores que se divertían disparando contra as crianzas ou a poboación civil, ou os que –en colaboración cos mercenarios da suposta ONG estadounidense- disparaban contra as colas da fame que se formaban en busca de alimentos para crianzas e civís). Netanyahu e un dos seus ministros xa teñen sobre a súa cabeza unha orde de detención internacional emitida polo TPI por crimes de guerra; agora faltan o resto dos criminais.

E, por suposto, neste proceso tamén deberían estar sentados no banco dos acusados os Joe Biden e Donald Trump, coñecedores do que acontecía na Faixa de Gaza e sen cuxo beneplácito Israel non podería contar coas armas coa que estaba a cometer delito de xenocidio.

Que iso dun novo Núremberg é un imposible? Posiblemente. Pero a vida da moitas voltas; e os países europeos deberían deixar de considerar aos EUA como un aliado. E máis agora que está presidido por un suxeito nazi, ególatra, racista e negacionista do cambio climático; que está violando todo canto dereito se establece na Convención dos Dereitos Humanos, sobre todo no referente aos seus comportamentos coas persoas migrantes e ao seu gatillo fácil, que o leva a ordenar e gabarse da execución extra xudicial de persoas supostamente traficantes de drogas en augas dun Estado soberán; un suxeito indesexable que non dubida en ameazar e tomar represalias contra todo aquel país soberano ou persoa crítica con el e as súas fanfurriñeiras e actuacións.

Hai no mundo outros moitos organismos internacionais dos que formar parte sen por elo ter que aliarse a uns ou a outros, nin ser can fiel de ninguén.

As subministracións enerxéticas e as tecnoloxías punteiras poden obterse noutros países diferentes dos EUA e, posiblemente en moitos casos, moito menos custosas; sen que sexan produto de explotacións que se enfrontan a calquera proba de sustentabilidade do planeta (como pode ser a obtención de gas natural ou petróleo procedente de explotacións baseadas no fracking).

        No referente ao militar/defensa a OTAN non é imprescindible, senón máis ben todo o contrario; é un elemento de submisión aos EUA que impide a soberanía dos países que dela forman parte e que están sometidos aos caprichos da industria armamentista dos EUA. Amais, Europa ten capacidade sobrada de artellar un mecanismo de defensa propio sen dependencia tecnolóxica e política de ninguén.

        Vale. Non nos vaiamos a outros eidos distintos dos que motivaba o título. Vaiamos ao concreto: si, é preciso un novo Núremberg, é necesario un proceso xudicial de carácter internacional no que o banco dos acusados estea ocupado por todas as persoas responsables do xenocidio que Israel leva a cabo contra Palestina, sexan estas de nacionalidade israelí ou doutros países.

 

Parte 2: PALESTINA, VÍTIMA DUN NOVO HOLOCAUSTO

 

PARTE 2: PALESTINA, VÍTIMA DUN NOVO HOLOCAUSTO

Outros corresponsables do holocausto palestino

  Son vergonzosos, desde o primeiro momento, as actuacións e os posicionamentos das institucións da Unión Europea e da maioría dos gobernos dos países da Europa.

Hai países onde desde un primeiro momento se perseguiron policialmente e xudicialmente as manifestacións e expresións de apoio a Palestina e de condena do asalto e posterior inicio do xenocidio de Gaza. Alemaña, Francia, Inglaterra, Hungría,... enviaron, desde o inicio, aos seus policías a reprimir duramente as manifestacións contra o xenocidio de Gaza, especialmente Alemaña, Inglaterra e Hungría (este último país gobernado por Orban, un suxeito na órbita fascista de Donald Trump e defensor dun Netanyahu, ao que tampouco entregou ao TPI na súa visita a Hungría realizada non hai moito tempo). Outros países “delegaron” a súa capacidade de actuación na Unión Europea e na súa Presidenta Ursula von der Leyen, lavándose as mans.

No momento actual, a situación non ten cambiado moito en países clave da Europa como Alemaña e Inglaterra, onde se sigue a perseguir con saña ás persoas que se manifestan publicamente en contra do xenocidio cometido por Israel en Gaza ou, simplemente, por lucir unha kufiya pola rúa. Chega incluso Inglaterra a procesar por terrorismo a persoas implicadas nunha protesta pacífica realizada en instalacións militares contra o xenocidio (e supoño que se iso fixeron é porque o exército inglés, ou os seus servizos de intelixencia, están implicados dalgún xeito nese proceso exterminador contra o pobo palestino); pero non só quen realizou esa acción está perseguido polo “demócrata” e “laborista” Starmer; están tamén a ser vítimas de persecución os que consideran inxusta esa acusación e así o defenden publicamente. Logo, Starmer máis que un demócrata progresista parece un suxeito  ultraliberal e conservador  do estilo Tony Blair, con todo o que iso significa para a democracia e o Estado do benestar desde que este último foi cómplice da ilegal invasión de Iraq, levada a termo co seu consentimento e colaboración.

En Francia parece que a condena pública do terrorismo e do xenocidio sionista deixou de ser activamente perseguida; e, tamén, que hai movemento en favor de recoñecer a Palestina como país. E amaga Macron con querer adoitar medidas contra Israel por mor do xenocidio.

Na España, nun primeiro intre os gobernantes falaban do suposto “dereito de Israel a defenderse” en referencia á desmedida resposta do Estado israelí polo ataque de Hamas ás posicións do exército sionista en territorio palestino roubado e achegado á Faixa de Gaza, con algúns soldados e colonos sionistas mortos e con secuestros de persoas de variada condición. Posteriormente, e á medida que o xenocidio ía tomando corpo, criticouse o volume da resposta de Israel ao ataque de Hamas de outubro do 2023, mais tardouse moitísimo en condenar o xenocidio como tal e en levar ás institucións europeas mornas propostas coa finalidade de deter o exterminio do pobo palestino. Pero barcos con armas e cargamentos diversos con destino a Israel seguen a facer escala nos portos españois sen que ninguén tome medidas contra iso, segundo informan diversas ONG totalmente fiables. O máis forte foi que nos últimos tempos manifestou o goberno español, ao través do ministro Albares, foi a súa "opinión" de que o equipo ciclista de Israel debería retirarse da Vuelta a España; e iso, supoño que o fai tarde, mal e posiblemente á rastro, porque está a ver que son moitos os ibéricos que saen ás rúas ao paso da Vuelta para esixir a retirada da propaganda sionista, o equipo ciclista Israel-Premier Tech, das estradas ibéricas.

Inglaterra parece que tamén amaga (ou farolea) con recoñecer Palestina, pero mentres tanto segue a reprimir, deter e procesar por terrorismo nalgúns casos a quen se manifesta en contra do xenocidio e condena publicamente ao Estado de Israel por crimes contra a humanidade.

Italia, outro país influínte dentro de Europa, mentres a súa poboación se manifesta en contra dos crimes e do xenocidio cometido polo sionismo sobre o pobo palestino, onde ata os adestradores de fútbol se unen para pedir a expulsión de Israel das competicións europeas e mundiais e onde hai movementos nos portos para impedir o tráfico de armas cara a Israel, o seu goberno da fascista Meloni non deixa oportunidade de gabar a Netanyahu e ao seu goberno; e, por suposto, sen condenar o xenocidio que acontece ao ollos do mundo grazas ao xornalistas que en Gaza resisten.

Outros países europeos, de menor influencia no artellamento da política europea, tamén están a tomar medidas de recoñecemento de Palestina como país e de condena pública do xenocidio cometido en Gaza polo Estado nazi-sionista de Israel.

Mais ningún país europeo, a pesar de ter a soberanía para poder facelo racha relacións diplomáticas e comerciais con Israel, nin establece condicionamentos á entrada dos produtos dese país nos seus territorios; e os que están integrados na Unión Europea poñen como escusa a pretendida “unidade de acción conxunta”, dilatando o tempo e prolongando o sufrimento da poboación palestina. Iso si, todos concentran a súa atención hipócrita na Faixa de Gaza, por ser á que a cidadanía presta máis atención e a que máis se menciona nos medios de comunicación, pero se esquecen totalmente de que Cisxordania está sufrindo un proceso de invasión en colonización por parte do Estado e dos colonos sionista de Israel apoiada na violencia armada colona e do exército e policía sionistas, similar á sufrida pola poboación palestina residente no Xerusalén Leste; e de que a cidadanía de orixe árabe, sexa ou non palestina (incluso quen é cidadá israelí), é vítima dunha represión e discriminación social e política dentro dese país, apoiada polo goberno israelí. Esquécense de que o mundo está asistindo ao nacemento dun novo estado hitleriano, o Estado sionista de Israel, no corazón do Oriente Medio, un estado que posúe unha grande cantidade de armamento sofisticado e de gran capacidade destrutora, mesmo armamento nuclear.

A todos eles, en maior ou menor grado, podemos consideralos como corresponsables pasivos do xenocidio.

A posición da Unión Europea

Pese a que individualmente algúns dos países da Unión Europea (UE) teñen dado pequenos pasos e tamén téñense definido sobre a situación de Gaza e a actuación de Israel nese territorio (por exemplo, a ameaza –hai que tomala así mentres non se concrete- de recoñecer ao Estado Palestino anunciada por Francia, España e Inglaterra, ou a diminución da intensidade represiva sobre as manifestacións cidadáns de apoio á causa palestina e a condena do xenocidio –Francia- ou das declaracións feitas por algún Estado da Europa de que vai rachar as relacións comerciais con Israel e impedir o paso polo seu territorio de transportes de armas cara ao Estado de Israel e do comercio das mesmas con Israel –Slovenia-), mais son xestos illados que non se enmarcan dentro dunha política global europea tendente a impedir, polo menos, a continuación do xenocidio palestino por parte do Estado sionista. É mais, os estados da UE que manifestan diante da súa cidadanía a súa desconformidade e a súa condena polo que está a suceder na Faixa de Gaza escúdanse na súa pertenza a esa comunidade para evitar tomar medidas máis duras contra o Estado xenocida de Israel.

Respecto á actuación da Unión Europea en si mesma, dos seus órganos de goberno e dirección, vemos que desde o primeiro momento da invasión de Gaza polo exército nazi-sionista a Presidencia da Comisión Europea tense mostrado cóbado con cóbado coa actuación de Netanyahu acudindo á rimbombante consigna creada polo propagandismo conxunto dos EUA e o sionismo de “Israel ten dereito a defenderse”, coma si a poboación civil palestina tivera responsabilidade das accións e actividades realizadas por Hamas. Non podemos esquecer, xa avanzado o xenocidio, aquelas fotografías de Ursula von der Leyen coa cara chea de felicidade á beira do criminal Netanyahu en Tel-Aviv. Daquela, e vista a envergadura de xenocidio que ía tomando a invasión de Palestina polo exército israelí en Gaza, só o Comisario de Exteriores da Unión Europea, Borrel, foi quen de dicir que o que estaba a facer Israel estaba en contra do dereito internacional, que era unha barbaridade, pero (se mal non me lembro) mentres durou o seu mandato nunca escoitei saír da súa boca a verba “xenocidio”, cousa que na actualidade si di. E, por suposto, todos os demais comisarios a velas vir.

Situación que hai uns días seguía a ser a mesma: mentres por un lado pedía contundencia, condenaba os bombardeos de Rusia contra a poboación civil da Ucraína (o cal paréceme perfecto), e propoñía que a UE fornecera de armamento ao réxime ucraíno, polo outro poñía todas as dificultades para que a Unión Europea tomara medidas contra o xenocidio emprendido por Israel contra o pobo de Palestina, cando este último ten un altísimo número de vítimas dos bombardeos e do bloqueo de subministracións médicas e alimentarias se o comparamos co número de vítimas civís e a situación de emerxencia humanitaria que está a  sufrir o pobo da Ucraína. E sen rubor, recentemente, nos Estados Unidos de América, a fotografarse xunto dous dos principais responsables do holocausto palestino: Donald Trump e Benjamin Netanyahu, primeiro ministro de Israel e reclamado pola Corte Penal Internacional (TPI ou CPI) coma responsable de crimes contra a humanidade.

Pero non só e a Presidenta da Comisión Europea mantén posicións tendentes a frear calquera proposta de condena ou de medida contra o Estado de Israel, por moi tímida e morna que aquela sexa. Tamén a súa actual Comisaria de Exteriores, Kaja Kallas, mantén unha posición similar á da súa presidenta.

Ambas, xunto cos representantes da Alemaña, Italia e Hungría, principalmente, están a dilatar a toma de decisións sobre declarar nulo o acordo asinado entre o Estado nazi-sionista de Israel e a Unión europea sobre o mantemento de relacións comerciais preferentes da UE con Israel por mor do incumprimento deste último dun dos artigos do tratado, referido á obriga do respecto dos dereitos humanos por parte do estado sionista[i].

Como podemos observar, por moito que botan pola boca para fora as medidas efectivas para tentar de parar o xenocidio, o holocausto, do pobo palestino a mans do Estado sionista de Israel non chegan. Os uns polos outros e a casa sen barrer.

 Nós, a cidadanía.

A cidadanía, que estamos observando como se masacra a un pobo, debemos tomar conciencia e non quedarnos calados. Esixir dos nosos gobernos actuacións firmes contra o sionismo e non só lavados cara; esixir que se rachen as relacións diplomáticas e comerciais co Estado de Israel, e que non se permitan a escala nos nosos portos e aeroportos de ningunha mercadoría con orixe ou destino a ese país.

Igualmente, esixir que non se deixe participar en ningún certame internacional, sexa da natureza que sexa, a ningún elemento grupal ou individual dos que Israel utiliza para lavar a súa cara diante do mundo (cine, música, deporte, etc.). E que se lles expulse de toda organización mundial ou europea, como se fixo coa Federación Rusa cando se considerou que esta non respectaba os dereitos humanos e violaba a lexislación internacional; a igualdade de circunstancias, igualdade de trato.

ULTIMA HORA

Xa rematado de redactar e preparado para a súa publicación, hoxe luns día 8 dos presentes, o Presidente do Goberno Español, Pedro Sánchez, fixo unha declaración pública de que nas próximas horas sairía publicado un decreto contendo unha xeira de medidas tendentes a mermar a capacidade do Estado sionista de Israel para continuar coa senda do xenocidio contra o pobo de Palestina. Medidas incompletas, ao meu entender, pero algo é algo. 

As nove medidas anunciadas, segundo publica o xornal eldiario.es, son as que seguen:

1. A aprobación urxente dun real decreto lei que consolide xuridicamente o embargo de armas a Israel.

2. A prohibición do tránsito por portos españois a todos os barcos que transporten combustibles destinados ás Forzas Armadas israelís.

3. A denegación de entrada ao espazo aéreo español a todas aquelas aeronaves de Estado que transporten material de defensa destinado a Israel.

4. A prohibición de acceder ao territorio español a todas aquelas persoas que participen de forma directa no xenocidio, a violación de dereitos humanos e os crimes de guerra na Franxa de Gaza.

5. A prohibición da importación de produtos provenientes dos asentamentos ilegais en Gaza, en Cisxordania, co obxectivo de combater estas ocupacións, de frear o desprazamento forzoso de poboación palestina e manter viva a solución dos dous Estados.

6. A limitación dos servizos consulares prestados aos cidadáns españois residentes nos asentamentos ilegais israelís á mínima asistencia legalmente obrigatoria.

7. O reforzo do noso apoio á Autoridade Palestina mediante un incremento dos nosos efectivos na misión de asistencia fronteiriza que a Unión Europea ten en Rafah e o establecemento de novos proxectos de colaboración coa Autoridade Palestina nos ámbitos de agricultura, de seguridade alimentaria e de asistencia médica.

8. A ampliación da nosa contribución, da Contribución Española a UNRWA, a Axencia de Nacións Unidas encargada da asistencia ao pobo gazatí, a uns 10 millóns de euros adicionais

9. O aumento da partida de axuda humanitaria e cooperación para Gaza para alcanzar os 150 millóns de euros o próximo ano, no ano 2026.

 

 

 

---

[i] Hai que sinalar aquí ao respecto que Israel nunca coa Declaración Universal dos Dereitos Humanos; desde a súa existencia coma Estado nunca cumpriu cos dereitos das persoas detidas á tutela xudicial efectiva. O estado sionista resérvase o dereito de manter detidos polo tempo que lle dea a gana á persoas que considere sen pasalas á tutela dun xulgado; é o que eles chaman unha “detención administrativa”, figura que aplican, sobre todo, a calquera cidadá de orixe árabe sexa home, muller, crianza ou anciá; e tamén aos xornalistas que informan sobre os desmáns da súa policía, exército ou colonos sionistas en Cisxordania, en Gaza ou en Xerusalén Leste.