20/11/1975 versus 25/11/2019

A idea de escribir este artigo veu ao ver un vídeo dun scketch de Polonia-TV3 (que se reproduce máis abaixo) encol da exhumación do xeneral asasino e ladrón realizada o pasado 25 de novembro, cando, con lustros de atraso sobre o que debera, ser foi sacado de Cuelgamuros para ser levado a unha sepultura distinta e menos enaltecedora dos seus crimes contra a humanidade. E digo Cuelgamuros e non Valle de los Caídos, porque esta última é unha denominación fascista, por moito que pretendan facernos crer o contrario (do mesmo modo que o Alcalde pesoero de Vigo e algún tribunal de Administración de Xustiza pretenden facernos crer que a cruz do Castro de Vigo é un símbolo relixioso e non un monumento fascista de loa ao golpe de Estado do 1936 e aos asasinos que o protagonizaron e apoiaron).

Imos cunha pequena relación de cousas que eran pauta nodía a día do réxime franquista, epolo tanto, tamén no día da morte de Franco. Igualmente imos a facer outra pequena relación de cousas que ocorren na actualidade; tamén o 25 de novembro de 2019.Veremos que hai moitas cousas que non teñen trocado apenas; cousas que non teñen cabida nun réxime democrático. Igualmente, e que eu poida estar escribindo isto é unha proba delo, houbo cousas que trocaron para mellor. Isto non quer dicir que eu, e outras persoas coma min, esteamos a salvo dos estamentos e indeseables individuos franquistas que aínda perviven (e non só por idade, senón por ideoloxía) dentro do sistema institucional español da actualidade e que deberían estar erradicados del; a calquera de nós os que pensamos de forma distinta e o expresamos por distintos medios en calquera momento pódennos chamar á porta un fiscal fascista, un xuíz ou unha xuíza fascista ou ben un policía dos que, aínda que fora dunha súa idade xoven, poida ter asumido as ensinanzas daqueles outros colegas seus que sendo indeseables en calquera policía dun país democrático se lles consentíu seguir estando e ostentar mando dentro dunha institución que debería ser inmaculada desde o punto de vista do respecto á democracia.

Cousas que ocorrían o 20 de novembro de 1975.

1. A televisión (a única que daquela había) estaba ao servizo da ditadura e do establishment do sistema económico e social, formado este polos antecesores dos que hoxe conforman a maioría das empresas españolas do IBEX-35 e pola nobreza terratenente, beneficiadas ambas castas co levantamento franquista;
2. A Policía Armada (coa súa Brigada Político-Social, BPS) e a Guardia Civil, que eran as policías do réxime, mallaban, prendían, torturaban e, con frecuencia, disparaban (e tamén, ás veces, asasinaban a sangue fría) contra todo aquel que mostraba a súa oposición aos réxime fascista aos seus protexidos e patróns do establishment e aos abusos de ambos.
3. Non estaban permitidas expresións públicas individuais nin manifestacións colectivas contrarias ao réxime franco-fascista, por moi pacíficas que estas foran. Nas manifestacións ("saltos" que se chamaban daquela, porque duraban un suspiro) aínda que os e as manifestantes estiveran sentados no chan, coas mans en alto, totalmente pacíficas os “grises” (Policía Armada, chamada así pola cor dos seus uniformes) cargaban con saña e violencia -se non disparaben- co ánimo facer todo o dano que puideran, e os da BPS a prender e mallar a quen poideran ou tiveran de ollo (o famoso Pacheco, Billy el Niño, era un deses famosos BPS torturadores). Toda aquela persoa que se manifestara podía ser prendida por calquera das policías do réxime e acusada de calquera barbaridade simplemente por expresar pacificamente as súas ideas (propaganda ilegal, insultos a la autoridad, resistencia a la autoridad, organización ilegal, organización ilícita,... moi variadas e propias dun réxime fascista e dictatorial como era o liderado por Francisco Franco).
4. Toda persoa apresada protestar publicamente por algún medio contra o réxime de Franco ou contra os abusos dos seus patróns automáticamente era acusado de propaganda ilegal e asociación ilícita polas policías fascistas e levado diante do Tribunal de Orden Público (TOP). Este tribunal, tamén ao servizo do fascismo, as persoas acusadas podían ser simplemente multadas, ou ben condenada a tres anos e un día de prisión por propaganda ilegal e asociación ilícita (sentencia estándarizada nesta instancia xudicial composta por fiscais e xuíces fascistóns). É dicir, pasar a formar parte dun arquetipo social moi abundante na época: un preso político; simplemente por manifestar pacificamente as súas ideas.
   
   Se a manifestación das ideas se facía de forma armada contra os asasinos do réxime e os seus mercenarios as penas, esta vez dictaminadas nun consello de guerra militar cun tribunal composto por militares fascistas, podían incluso chegar a ser de pena de morte (o 27 de setembro de 1975 executáronse a cinco antifascistas -sen culpabilidade realmente probada- por enfrontarse con armas aos secuaces armados do réxime golpista, última sentencia de morte asinada por Franco).
5. Unha particularidade de TOP estaba en que era un tribunal de excepción para xulgar “crimes políticos”; diante del só eran levadas aquelas persoas que “a priori” eran “culpables” de pelexar contra o réxime de Franco ou poñelo en cuestión desde partidos políticos “ilegales”, asociacións de veciños e culturais, sindicatos e toda caste de organizacións nacidas e desenvolvidas na sociedade civil.
6. Outra particularidade do TOP, e tamén dos tribunais militares, era a de que as testemuñas da Policía Armada e da Guardia Civil tiñan carácter de verdade absoluta, aínda que houbera múltiples testemuñas que dixeran o contrario. Todo iso supoñendo que as potenciais testemuñas non coaccionadas polas policías para non testificar baixo as máis variadas ameazas; e sempre e cando as testemuñas foran admitidas como tales polos cómplices xudiciais do réxime franquista, cousa infrecuente. Incluso confesións das acusadas obtidas despois de sesións interminábeis e crueis de torturas nos cuarteis ou nas comisarías foron admitidas como válidas, sabendo os xuíces e fiscais do TOP de que iso era así polos partes médicos que puidera haber
7. Todas as persoas encarceradas por sentencias di TOP eran recoñecidas internacionalmente como presos e presas políticas. Razón: eran apresadas e encarceladas por defender publicamente as súas ideas diante dun réxime dictatorial que, se así o considerara, utilizaba as armas contra os seus opositores, aínda que estes fixeran as súas protestas de forma pacífica (non esquezasmos que no Estado Español aplicóuse con moita frecuencia e de forma arbitraria pola policías a famosa “lei de fugas” contra opositores ao réxime franquista, sobre todo no País Vasco).
8. Os grupos fascistas e paramilitares de carácter violento que actuaban violentamente contra os antifranquistas en distintos espazos sociais eran permitidos e amparados polas policías do réxime. Grupos como os chamados “Guerrilleros de Cristo Rey” e similares, actuaban nas universidades, contra os curas obreiros, contra os directivos das asociacións de veciños e culturais, etc. que non eran do gusto dos franquistas, moitas veces formados por universitarios que hoxe están na “cresta de la ola” social como respectables avogados o políticos e incluso por policías das brigadas universitarias (que estudaban facendo de confidentes para o réxime policial franquista para rematar formando parte das súas policías).
9. En fin. Para rematar, sinalar que nese ano Mariano Rajoy máis eu estabamos como estudantes na Universidade de Santiago. Eu pelexando por unha universidade e un país democrático; el loando e coidando as excelencias do réxime franquista desde a facultade de dereito, non sei se de forma activa ou de forma pasiva. E este día concreto, o 20 de novembro,eu con outros moitos puteando de forma indirecta ao Jorgito e aos seus colegas, que estaban acojonados pensando no que lles podería pasar (e, por desgraza,  non lles pasou) mentres cumprían a súa porca labor como BPS por Santiago adiante. Comentar que ese día en Compostela rematáronse as existencias de cava e pasteis nas tendas e supermercados compostelás.

Cousas que ocorren na actualidade.

1. Existe a chamada Lei Mordaza e o artigo 315.3 do Código Penal (1), ambos de carácter fascista e dictatorial,  que se están a aplicar de forma arbitraria para criminalizar as mobilizacións sociais contra as inxustizas cometidas polo Estado e as empresas contra a sociedade.
2. As policías seguen a cargar de forma contundente e desproporcionada contra manifestantes que están quietos de pe coas mans en alto ou sentados, en vez de collelos de un en un e levalos ao lugar onde estimen e sen causarlles danos por golpes (despois estráñanse de que diante desta tesitura haxa quen lles tire cousas ou fagan barricadas; a min no me estraña o cal non quer dicir que o aprobe; nós tamén o faciamos para defendernos cando nos acurralaba a policía franquista simplemente por estar concentrados pacificamente). Igualmente contra as persoas que se manifestan e impiden de forma pacífica os desafiuzamentos, aínda que estes sexan baseados nunha disposición xudicial.
3. Os manifestantes que se negan a obedecer as ordes da policía de disolverse poden ser identificados e sancionados pola Lei Mordaza, aínda que non teñan malos modos. Para iso só é precisa denuncia policial e a delegación ou subdelegación do goberno coloca a sanción económica sen máis comprobacións. O que vale é a versión policial, por moitas testemuñas en contrario que poida haber. Só cabe contra isto o recurso diante dun xulgado previo pagamento da sanción.
4. É unha impresión persoal, pero a min paréceme que o fascista artigo 315.3 do Código Penal aplícase con demasiada alegría polos xulgados (e sobre todo por algúns xuíces/as ) dunha administración de xustiza que se di democrática pero que descende maioritariamente de clases acomodadas nacidas ao amparo do réxime fascista de Franco e moi ancladas na ideoloxía fraquista. Así vemos a sindicalistas criminalizados e condenados a penas de cadea por defender os dereitos dos traballadores sen violencia e pola testemuña das policías (testemuñas que cando se demostran falsas non parecen ter efectos sobre a persoa falsaria, aínda que as veces que os xuíces non as teñen en conta dín que, simplemente e por moitas testemuñas que o afirmen, non está aprobada a acusación non que sexa falsa).
   
   Igualmente son condenados ao amparo dese mesmo Código Penal, modificado nese senso, tamén, na época da presidencia de Mariano Rajoy, persoas do mundo da cultura e da canción por supostas apoloxías do terrorismo ou polos chamados "delitos de odio"; aí temos os casos dos titiriteiros encarcerados en Madrid sen motivo, o casos de varios raperos que teñen letras que non lle gustan a certos personaxes, casos de tuiteros procesados por poñer nos seus Twiter cousas polas que alguén síntese molestado,... é dicir cousas que coertan a liberdade de expresión pero que permiten a moitos certos xuíces "con historia" e con escasas crenzas democráticas decretar, en base á lei, disposicións ou condenas totalmente inxustas e que atentan contra calquera pricipio dun país democrático de dereito (coidado, que hai quen confunde un estado con leis cun estado de dereito; o franqusiamo tiña leis, mais non era un estado democratico de dereito). Sempre nos quedará o Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos (TEDH), para escarnio e jodienda dunha Administración de Xustiza na que eu coido (é unha opinión persoal) que os principios democráticos non parecen ter moito eco, polos menos nos altos tribunais do Estado.
5. O TOP desapareceu da estrutura xudicial española, pero foi substituído por outro tribunal de excepción que se denomina Audiencia Nacional que naceu para xulgar os delitos de terrorismo. Nunca tivo moito sentido este tribunal, pero agora que ETA se disolveu ten menos. O normal sería que os delitos foran xulgados polos xuíces naturais de onde se cometen. Pero, do mesmo modo que o TOP, vemos que é un xulgado político ao que se derivan aqueles asuntos que, polos motivos que sexa non se quer sexan xulgados polos xulgados naturais ou as audiencias provinciais. Na Audiencia Nacional acabaron procesados relacionados co denominado “procces catalán”, aí tamén acabaron os mozos de Altasu que por unha pelexa de bar foron procesados inxustamente por terrorismo, só porque alguén con moito poder e moita carraxe fascista levóulle a contraria aos altos trinunais de Navarra. É dicir, a Audiencia Nacional é un tribunal político por moito que o neguen; un tribunal que debería ser disolto (e, se se me permite a licencia, os seus xuíces e fiscais mandados ao paro).
6. Non hai moito tempo que membros relevantes da sociedade catalá foron condenados por sedición por defender de forma pacífica as súas ideas. Con condenas esaxeradas e inxutas ao meu entender, con condenas na maioría dos casos máis altas que as dos pistoleiros uniformados que entraron armados e pegando tiros o 23 de febreiro de 1981 no Congreso dos Deputados, apoiando unha rebelión militar contra o estado democrático e tendo secuestrados e amedrentados á totalidade dos representantes da poboación escollidos nas urnas. Incrible pero certo (o da sentencia do process versus sentencia 23-F); claro que os dos 23-F eran fascistas e os do process non. Amais unha sentencia na que o seu fundamento básico parece ser a desobediencia a resolucións xudiciais, non a violencia. Con o cal, con estes precedentes, non se sabe moi ben si as persoas que tenten de impedir pacificamente un desafiuzamento realizado por orde xudicial ou outra presunta inxustiza calquera van poder ser acusados de sedición e condenados a moitos anos de cadea. Iso si, parece que a sentenza está moi ben decorada para ver se o TEDH non lla bota para atrás, cousa que me alegraría persoalmente que ocorrera (o de que a botaran abaixo).
   
   7. Desapareceu a televisión única estatal, máis esta segue ao servizo do goberno de turno; os gobernantes, sexa cal sexa a ideoloxía que profesen, son incapaces de prescindir dese monstruo que permite manipular e entontecer ás masas. Xunto a ela campan outras canles privadas de televisión; canles entregadas ás súas contas de resultados. Estas, as as canles privadas de TV, teñen unha mensaxe homoxenea e totalmente manipuladora da realidade cando esta se sale do que os seus donos consideran o sistema, é dicir, o que sucedeu sen demasiada gloria ao franquismo; un sistema que se está demostrando antidemocrático e corrupto. Houbo un tempo no que unha canle, La Sexta, amosábase ás veces coma un verso solto, que lles daba liberdade a algúns dos seus xornalistas (tamén é certo que era porque tiñan alta audiencia o que se traducía en cartos de publicidade) para abordar certos temas con seriedade e rigor. Hoxe observamos que o equilibrio nos seus programas supostamente de "debate aberto" ten un considerable desequilibrio cara á dereita e, sobre todo, ás ideas que pretenden rachar con este muermo de sistema donde se manipula e vulnera sen escrúpulos e ao traveso da lexislación hasta a propia Constitución que ese sistema se dotou e acomodou a se mesmo.
   
   O exemplo máis próximo das actitudes destas todas canles de televisión puidemos observalo recentemente en Catalunya. Non houbo ningunha que non puxera o seu acento nas imaxes das accións violentas que certos e limitados grupos realizaron (non se sabe moi ben impulsados por quen), facendo que esas imaxes tiveran prevalencia sobre as imaxes de actitudes máis cotiás e maioritarias de carácter totalmente pacíficocoa esixencia da liberdade para os inxustamente condenados polo Tribunal Supremo. Si é certo que mencionaban que a maioría era pacífica, pero a carga de imáxes era do contrario. E por suposto nada de meterse en fonduras facendo xornalismo de investigación sobre a orixe real de quen impulsaba os grupos violentos. E isto só favorece á dereita máis extrema. A min lémbrame as sorpresivas "resurreccións" dos GRAPO nos anos oitenta, cando os daban con bombo e platillo por "totalmente desarticulados"; sempre aparecían facendo das súas cando á dereita ou ao sistema post-franquista íalles mal, curiosamente; tamén era sabido por calquera observador da realidade política, que estaban máis infiltrados que un deportista de élite con problemas musculares nunha competición. É dicir, impresentable.

En fin, cada que que saque as súas propias conclusións. A min xórdenme algunhas preguntas recorrentes cuxa resposta teño cada vez máis clara. Vou poñer dúas delas, pero non as respostas que eu estou convencido que teñen: 1.- A quen sirven realmente as policías?; 2.- A quen sirve realmente a xudicatura e as leis?3.- Ao servizo de quen están a inmensa maioría dos medios de comunicación?

Aí queda. Que cada quen tire as súas propias conclusións. De todas formas, e para facerse unha idea máis precisa das diferencias, aconséllovos duos lecturas: 1) Las redes de poder en España, de Andrés Villena Oliver, editado por Rocalibros e 2) Franquismo S.A., de Antonio Mestre, editado por Akal 2019 e próximo a ser posto á venda. Relacionando o que conta unha co que conta a outra poderemos facernos unha idea moi aproximada do Estado no que vivimos.


Notas.-
(1)  Quienes actuando en grupo o individualmente, pero de acuerdo con otros, coaccionen a otras personas a iniciar o continuar una huelga, serán castigados con la pena de prisión de un año y nueve meses hasta tres años o con la pena de multa de dieciocho meses a veinticuatro meses.

Pre-Crónica dunha inxustiza

Moito me temo que, unha vez máis, os altos tribunais de xustiza españois van ditar unha sentencia inxusta. Nesta ocasión parece que será o Tribunal Supremo. E refírome á sentencia que van sufrir os presos políticos cataláns encarcerados por defender pacificamente o que eles consideraban a vontade maioritaria da cidadanía catalá.

Pódese ou non estar de acordo coa xeira de accións de carácter institucional e pacífico que levaron aos políticos cataláns, xuíces de extremos mediante, á cadea como medida cautelar de extrema dureza e totalmente inxusta atendendo tanto aos feitos polos que posteriormente foron xulgados como pola actitude dos encarcerados e encarceradas. Así non é estraño que, posteriormente, outras persoas inmersas na política catalá saíran do Estado cando foron citadas a declarar en relación a feitos parecidos. Eu, no seu caso, faría o mesmo. E, que conste, que non estou manifestando o meu apoio a un presunto desacato xudicial; simplemente expreso o que eu faría no seu caso.

Por qué “inxusta” se aínda non se fixo pública a sentencia? Pois porque, polo que se le na prensa e se escoita en radio e televisión, todo indica que van ser inxustamente condenados por rebelión (senón todos eles, si unha parte importante) e vanlle caer penas impostas por xuíces que posiblemente non fixeron tanto espavento cando os indesexables Tejero, Miláns del Bosch e un fato de militares e gardas civís golpistas atentaron contra a democracia no 23 de febreiro de 1982; e, posiblemente, as penas ás que van ser condenados van ser proporcionalmente moito máis elevadas que as dos que armados atentaron contra o país o citado 23-F, onde houbo asaltantes armados do Congreso dos Deputados que foron absoltos o, simplemente, non foron xulgados. Varas de medir que teñen os xuíces españois que a min persoalmente me semellan (aínda que recoñezo poder estar equivocado, pero son libre de expresar o que penso aínda que alguén síntase molesto ou molesta) que se encollen ou se alongan en función de quen sexa o personaxe xulgado. Aí temos o recente caso do neto de Franco que tentou atropelar a gardas civís e foi absolto; unha sentencia incomprensible se temos en conta os feitos probados e as declaracións das testemuñas e dos gardas implicados.

Pero, volvendo aos presos políticos cataláns, todo o despregue do aparato represivo do Estado que están a desenvolver en Cataluña indica que a sentencia xa se sabe e que vai ser máis do gusto dos Tejero, Milans del Bosch e xentes dese estilo fascista que dos que nos xogamos a vida pelexando contra Franco e a súa policía política (toda a policía) e todo o negativo e indesexable que representaban. Espero equivocarme, pero eu (como todos os meus amigos saben) non confío para nada nas persoas que compoñen a actual xudicatura española.

En fin, aos condenados (se se confirma o presaxio) sempre lles quedará o Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos, que seguro tumbará a posible sentencia que sala do Tribunal Supremo español; senón na súa integridade, si na súa maior parte e nos seus fundamentos. Non sería a primeira que un tribunal europeo emendara a plana a un alto tribunal español.

En fin, a ver se os xubilan dunha vez. Vai sendo hora.