A volta ao cole de Núñez Feijóo. Incompetencia impresentable.

          En breve, profesorado e alumnado de ensinanzas non universitarias volverán ao "cole" despois de case seis meses sen impartir aulas; seis meses que foron interrompidos brevemente para realizar as probas da ABAU e que volverán a verse interrompidos polos exames aos que o alumnado teña que comparecer en setembro e polos claustros e reunións profesorais que teñan que acontecer nos distintos niveis educativos de cara a preparar o inicio do curso académico co alumnado, que ten o seu primeiro asalto o día 10 de setembro co inicio das aulas no segundo ciclo da Educación Infantil, na Educación Primaria e nas Educacións Especiais.

          Mais, como diría un coñecido meu, tal e como teñen previsto ese inicio de curso o Presidente da Xunta de Galicia, a súa Conselleira de Educación e o resto do staff desa conselleira (persoas ás que, coma a ela, podemos cualificar de "palmeros" de Feijóo e incompetentes para o desempeño das funcións que teoricamente teñen asignadas en calidade de xestores da educación na Galiza)  "é como para poñerse a mexar e non botar gota"; e se nos atemos ao acontecido desde mediados de marzo de 2020 cando se declarou o estado de alarma sanitaria no Estado ata o intre de escribir estas liñas, o meu coñecido tería toda a razón en definir esa situación coa súa característica expresión. Porque a situación na que Núñez Feijóo e os seus mandados e correlixionarios pretenden poñer ao alumnado e aos seus pais e nais, ao profesorado, ao persoal de administración e servizos dos centros educativos e a todas aquelas persoas cunha relación persoal directa ou indirecta cos colexios e institutos da pánico. Causa medo, terror nalgúns casos, e incerteza en familias e profesorado.

          E dixen antes desde marzo porque nese mes de 2020 o alumnado tivo que confinarse nos seus domicilios e asistir a un proceso educativo que, por inesperado, loxicamente non estaba preparado para a impartición de aulas a distancia. Por moitas razóns, pero sobre todo pola falta de medios materiais e humanos que puideran "parchear" dalgunha forma a ausencia de ensino directo. Profesorado e alumnado non tiñan medios nin formación suficiente para manter un proceso de educación a distancia, tampouco a administración educativa galega con competencias exclusivas foi quen de proporcionárllelos; temos que recoñecer algún remendo por parte do goberno de Feijóo: dotar dunha plataforma ao profesorado e alumnado desde a que o profesorado e alumnado puideran, cos seus propios e persoais medios, impartir/recibir aulas. Do mesmo xeito, o goberno central dotou a todas as comunidades autónomas dunha serie de equipos e conexións para que o alumnado con menos recursos puidera acceder a ese remedo de ensino que se impartiu nos meses que van de marzo a xuño; pero claro, a distribución que fixo a Consellería de Educación de Galiza foi de tres equipos por centro educativo (e por riba atribuírse o mérito) e nada máis, nada pola súa parte competencial. Así o resultado foi o que foi: absentismo elevadísimo por parte de parte do alumnado ata que o foron conscientes de que non ía haber táboa rasa, absentismo discente determinado pola falta de medios e rendas para poder acceder a eles por moito que se o propuxeran, profesorado que fixo o que puido cos medios dos que dispoñía facendo xornadas longas e intensas,...

             A vida e a incompetencia seguen igual.

          E neste intre estamos como estabamos. Un goberno da Xunta de Galicia que escapa das súas competencias e trata de cargar as tintas sobre o goberno central en temas que son total e absolutamente competencias exclusivas da comunidade autónoma. Por moito que me doa, e non polos suxeitos que o forman e dirixen, teño que dicir que si, que o goberno central ten culpa disto. Non se poden deixar competencias tan serias e importantes para o desenvolvemento da sociedade como o son a sanidade, a educación e as políticas de atención á dependencia en mans de xentes sen vergoña, aventureiras ou incompetentes, mentireiras e pouco serias. Xentes que no mes de maio de se queixan do acaparamento de competencias polo goberno central, e cando este cédelle as competencias e aparecen problemas nas vilas das súas xurisdicións botan as responsabilidades sobre os alcaldes, que cando volven a aparecer máis problemas e se expande unha pandemia que eles, polas súas deficientes políticas sociais, foron incapaces de controlar volven a cara ao goberno central esixindo responsabilidades a este sobre asuntos nos que os incompetentes teñen competencias exclusivas (1). Piden que retome o que eles criticaron: que o goberno central asuma as competencias que á Xunta de Galicia lle corresponden e da que son responsables. E isto non é só na Galiza; son todos os gobernos autonómicos dirixidos polo Partido Popular en solitario ou con aliados, e con esa eminencia da intelixencia que preside a nivel estatal ese partido neofranquista facéndolles eco. E digo que me doe porque son confederalista, pero por riba dos territorios está o benestar das persoas.     

           Unha chea de interrogantes sen resolver (e, posiblemente, máis).

          Volvendo ao ensino. Di Feijóo que non se preocupen os pais, que os seus fillos están máis seguros en aulas masificadas que naqueles lugares aos que na actualidade están indo coas súas familias. Eu, se tivera fillos en idade escolar, estaría moi preocupado. Incluso non os mandaría a clase pese as ameazas veladas de denuncia por absentismo realizadas esta semana por un alto cargo educativo da Consellería de Educación. Porque o protocolo que sacaron a toda presa e correndo desde a Consellería de Educación da Xunta, separado de calquera orientación saudable das emitidas por organismos internacionais ou españois e pasándose, incluso, as orientacións establecidas e acordadas no mes de xuño pasado pola conferencia estatal de educación e que foron asumidas pola maioría das consellerías de educación autonómicas, incluída a de Galiza. Un protocolo criticado por todos os sectores da comunidade educativa: pais e nais, profesorado e persoal de administración e servizos. Os únicos que non critican tal cousa son os patróns da ensinanza privada e concertada.

          Di a Conselleira de Educación da Xunta de Galicia nunha penosa entrevista (non pola periodista, senón polas respostas da señora política) concedida á Cadena SER que o de 20 alumnos por aula é imposible, que non hai espazo. E lémbrase agora, cando tivo desde o mes de xuño pasado, no que xa se sabía que deica o ano que ven posiblemente non haberá remedios para paliar os contaxios, para resolver esa eiva. Concellos que poden poñer ao dispor dos centros numerosas dependencias que teñen, desde aulas de formación, salas diversas ata antigas escolas unitarias en desuso. Aulas prefabricadas como solución provisional no caso de que non houbera instalacións fixas suficientes. Igualmente a distribución do alumnado en quendas de acceso ás aulas. Pero claro, todas esas medidas precisan de contratacións de profesorado. E non queren contratar profesorado para a ensinanza pública. Noutras comunidades autónomas fixérono, foron previsores, como na Comunidade Valenciana. Pero AQUÍ, NA GALIZA, ESTAMOS GOBERNADOS POR  INCOMPETENTES QUE SÓ PARECEN PENSAR NO BENEFICIO DOS NEGOCIOS PRIVADOS DE ENSINO.  E os millóns de euros que lles transfire o goberno central para investir en educación onde os van meter? Non lles gustaba nada que foran finalistas para educación pública; imaxino que (como xa fixeron cos fondos para a adaptación dos centros de ensino ás esixencias da LOXSE nos anos 90 do século XX, baixo o mandato de Fraga) quererían investilo na privada concertada e na privada pura e deixar á pública a velas vir. 

          Que vai pasar coa Formación Profesional, cuxo ensino é eminentemente práctico? Vanse manter nas aulas de FP os mesmos criterios que rexeron ata agora? Que pasa co uso compartido do material? Hai especialidades que requiren unha mínima inversión en material se uso persoal nas prácticas e que xa na actualidade adquiría o propio alumnado, pero hai outro necesario nalgunhas especialidades que é moi custoso e non está ao alcance de calquera. Vai a Consellería pretender que sexa adquirido polo propio alumnado? 

        E que vai pasar co transporte escolar? Hai un par de días as empresas que realizan o servizo declaraban non ter protocolos de actuación. Que pasa co transporte compartido que se inventaron os filofranquistas para aforrar cartos e medios para a educación pública? Nada se sabe.  

          Que vai pasar cos comedores escolares? Cal vai ser o protocolo? 

         E nos momentos de lecer do alumnado como vai a ser a distribución espacial? Como se van xestionar os trocos de aula? Como van ser os protocolos de entrada e saída dos centros? Que vai pasar cos nenos aos que as súas familias envíen aos centros con febre ou outra enfermidade? (Porque isto pasa cando os país non teñen con quen deixar aos seus fillos nun país onde as medidas de conciliación son practicamente inexistentes e onde os empresarios son reticentes a que as persoas asalariadas as soliciten, por moi xustificadas que estean).

          Todas son interrogantes sen resposta, a un paso do inicio do curso.

          Nun hipotético caso, nada desexable, de que haxa que confinar total ou parcialmente o ensino, como se van impartir aulas? Porque as cousas seguen como estaban en marzo. O profesorado sen medios nin formación, o alumnado sen medios nin formación e moitos deles sen recursos para acceder a eses medios, o alumnado do rural ten deficiencias importantes nas conexións a aulas ou formación virtual. 

             O que lles importa é o beneficio privado.

           Como pasa na sanidade  ou na dependencia, a Xunta de Galicia dirixida polo Partido Popular non quer investir no persoal necesario para levar os servizos públicos a bo fin. Prefiren deixar nas mans dos que negocian coa saúde, coas necesidades residenciais e de coidados e cos necesidades educativas da poboación os servizos sociais que o sector público debería prestar para asegurar os servizos universais de calidade que entidades sometidas a contas de resultados non van proporcionar.

          Ao Feijóo, en lugar de seguir as recomendacións da OMS ou da conferencia de conselleiros de educación de xuño, só se lle ocorre, despois de pedir insistentemente un protocolo común a todo o Estado (1), o de que o uso de tapabocas sexa xeneralizado ( o cal non está mal) e que "ten posto o ollo nos países do Norte e do Centro de Europa en vistas a modificar o protocolo". En que quedamos, centro e norte de Europa ou protocolo estatal centralizado? Pódese ter menos vergoña? Por que non fai uso das súas competencias exclusivas?

         Os únicos que se van ver beneficiados co panorama de espazos, distancias mínimas entre persoas, organización dos patios de recreo e relacións entre número de alumnos e alumnas por profesor ou profesora van ser os patróns do ensino privado, tanto do concertado como do non concertado, que non terán que adaptar as súas instalacións para meter un número menor de alumnos por aula, nin contratar máis profesorado. O negocio que as normas e actitude da Xunta de Galicia e do seu Presidente e da súa Conselleira de Educación vailles proporcionar vai ser limpo. Que raro, non? A Xunta de Galicia presidida por un prohome do Partido Popular traballando a prol de beneficiar á empresa privada, neste caso do ensino? Hai alguén a quen lle choque? (2). Os prexudicados van ser todos os demais que teñan unha relación directa cos centros educativos, sexan da pública ou da privada: alumnado, profesorado, persoal de administración e servizos, choferes e coidadores do transporte escolar e as familias de todas e de todos eles, repartidores de insumos para os comedores escolares... e todas as demais persoas ás que poidera omitir na relación.

                    E logo?

                    Eu xa non estou en activo. Se o estivera, como traballador estaría traballando a prol dunha folga xeneralizada no ensino de Galiza, tanto da pública como da privada. E desde logo non estaría a suplir cos meus propios medios persoais aquelo que a Consellería non foi quen, por incompetencia continuada, de proporcionarme para exercer a profesión. Se queren que me conecte a internet desde a miña casa, que me paguen a conexión; se queren que utilice ferramentas informáticas para formación non presencial que me faciliten equipamentos e software para realizar unha formación en liña de calidade e con todo o meu alumnado. Unha formación que non se basee só en colgar material en pdf nos espazos virtuais ou en darlle tralla video-fónica a un alumno ou alumna que ten a facilidade de estar pensando nas Batuecas mentres dure a "charleta rayante" sen que o profesor ou profesora poida controlar a situación.

             Os pais e nais deben facer forte presión diante da Xunta de Galicia, que ten competencias exclusivas na educación, para que se cumpran as recomendacións da OMS e para que se doten aos centros de máis profesorado e máis persoal de administración e servizos, así como de medios para alumnado e profesorado no hipotético caso de que teña que haber unha volta atrás que supoña o confinamento total ou parcialmente dos centros de ensino. Do mesmo xeito que deben reivindicar de quen corresponda para que se adoiten medidas legais de conciliación para aquelas familias que o precisen, controlando e poñendo medios para que quen teña que acollerse a estas medidas non sexa reprimido polos seus patróns.

 ___________________

 NOTAS.-

  (1) É curioso o plantexamento que os neofranquistas do Partido Popular fan nestes intres, que máis ou menos é así: "fai falla unha dirección única unificada en todo o Estado para combatir o COVID-19; non pode ser que haxa dezasete políticas distintas para o mesmo problema que abarca a todo o Estado; o goberno central debe asumir as súas responsabilidades e tomar o mando. E bla, bla, bla...". E digo que é curioso porque a pandemia é un problema mundial non exclusivo de España e que necesita respostas globais baixo a dirección da OMS. Pero se nos achegamos máis á xeografía política na que o Estado Español está inmersa, formando parte dun entre político chamado Unión Europea, por que eses mequetrefes neofranquistas do Partido Popular, os seus aliados e todo o persoal retrógrado centralista que ouvea e ornea desde xornais, emisoras radiofónicas e estacións de TV non pide políticas únicas europes? Teño que dicir que non o entendo.

 (2) Como curiosidade e de pasada algo acontecido no pasado curso académico 2019-20. Algúns centros públicos denunciaron que aos seus equipos de dinamización lingüística reducíronlle as súas dotacións orzamentarias no pasado curso escudándose en que como este rematou en marzo non tiña senso manterlle a totalidade do orzamento. Non sei ata que punto iso é certo, mais ningún desmentido oficial da Consellería lin sobre o tema. Aos centros privados concertados reducíulle a Consellería de Educación os gastos de funcionamento asociados á permanencia do alumnado nos locales de negocio? Eu supoño que non. Líbreos de tal cousa o seu deus!

Scrache ou acoso?

          Polo que puidemos e podemos ler ou escoitar case día a día en diferentes medios de comunicación, desde hai moito tempo e de forma continuada, Irene Montero e Pablo Iglesias, dirixentes de Podemos, están a sufrir insultos e concentracións de persoas diante de calquera lugar onde se atopen coa súa familia. Primeiro foi na súa residencia en Galapagar, onde nazis e fascistas se concentran e berran día si e outro tamén contra a parella e os seus fillos, impedindo de forma continuada a tranquilidade á que, por regra xeral, calquera cidadán ten dereito cando está no seu domicilio.

          "Pero é que esas persoas son cargos públicos e, polo tanto, deben estar expostos á crítica pública", din quen xustifica as citadas accións; outros utilizan a comparanza: "eles tamén fixeron ou animaron scraches a cargos públicos do goberno Partido Popular cando era este partido o que tiña o goberno do Estado". Verdades a medias. Efectivamente, os cargos políticos públicos de calquera nivel deben estar suxeitos a crítica pública, incluso apupos e manifestacións diante dos edificios públicos que ocupan. E tamén, e puntualmente, diante dos seus domiciliuos particulares; e deben asumilo. En relación aos que se excusan nos scraches sufridos pola Vicepresidenta do Goberno filo-franquista de Mariano Rajoy dicirlle que, polo que eu sei ao través dos medios, estes scraches organizados polos defensores dos desafiuzados por hipotecas tiveron lugar un día ou ao sumo dous días, non de forma continuada como o que está a ocorrir actualmente coas actuación dos nazis, dos fascistas e dos filo-franquistas cara á parella Montero-Iglesias e a súa descendencia. E amais eses energúmenos persisten nas súas actividades acosadoras incluso estando os acosados de vacacións fora do seu domicilio cotiá.

          Non é que a citada parella nin a organización política á que representan sexan santo da miña devoción política. Nunca o foron; incluso cando durante o 15-M non había organización política. Pero coido que este tipo de accións non teñen xustificación e, como acoso continuado que é, debe ser perseguido de oficio pola fiscalía e a xudicatura, instancias que noutros casos menos graves ou produto do "díxome, díxome" parecen non dubidar en abrir investigacións ou instruír casos de oficio. Non é comprensible (ou ao menos au así o creo) que neste caso non sexa así, e máis sendo os dous adultos afectados persoas que ostentan cargos públicos de alto rango, un vicepresidente e unha ministra de Estado.

          Outra cousa, ao meu ver, tamén impresentábel é que unha parte importante da fauna mediática, que cando o scrache á vicepresidenta marianista poñían a pan pedir aos da PAH e a quen os apoiaba, parece disfrutar e incluso animar este tipo de acosos. Pero claro, hai "xornalistas" e directores de "xornais" dos que, disfrazados de demócratas, o único que se pode esperar son desinformación e posicionamento a prol das ideoloxías máis dereitistas que pululan polo solar ibérico. Os mesmos que criticaban á parella por mercar cos seus cartos e hipotecándose a súa actual vivenda; como se unha persoa da esquerad non poidera facer cos seus cartos o que lle petara (o malo sería que o fixeran con cartos públicos ou produto de comisións irregulares coma outros aos que estes mesmos medios enaltecen). "Unha familia numerosa de esquerdas non debe vivir en algo máis grande de 60 ou 70 metros cadrados", parecen dicir. Porque o curioso é que por esa mesma época, Rivera, un dirixente de Ciudadanos, mercou cos seus cartos un chalet moito máis custoso que o dos dirixentes de Podemosee a ningún destes imbéciles que se fan pasar por xornalistas parecéulles mal, nada dixeron. En fin, ...país!

          Hasta onde eu teño coñecemento, o scrache ten a súa orixe nun método que con posterioridade á II Guerra Mundial, creo que nos anos 60 do século XX, utilizaron nun país europeo grupos demócratas e antifascistas para denunciar publicamente a criminais nazis que estaban convivindo ocultos en diversas cidades dese país; moitos deles coa connivencia das autoridades dese país, que coñecían perfectamente o seu pasado criminal e nada facían por poñelos ao dispor da xustiza. A técnica era manifestarse puntualmente diante dos domicilios ou dos traballos dos criminales para poñer en evidencia a pasividade e a permisividade das autoridades diante da presencia de criminais de guerra contra dos que había probas inequívocas das súas actividades. Diante da información aparecida nos medios de comunicación (que eran realmente de información, non como os que coñecemos aquí na actualidade) ás autoridades non lle cabía outra que actuar contra os nazis.

         É curioso que este método de denuncia criminais nazis sexa utilizado por xentes de ideoloxía fascista, nazi ou filofranquista para acosar a persoas que poñen en cuestión as costumes, institucións, persoas e métodos que manteñen dinámicas de actuación e comportamento franquistas e frontamente contrarias ao principio básico de que "todos os cidadáns teñen os mesmos dereitos e son iguais diante da lei", tal e como se manifesta na Constitución vixente nun dos artigos que parece máis para vestir que para cumprir; costumes, institucións, persoas e métodos que perviven dentro dun país cun sistema político que se gaba de ser un sistema democrático homologable a calquera outro.

          Logo, podemos concluír que a que lles está a ocorrer a Pablo Iglesias, Irene Montero e os seus fillos na súa residencia cotiá e nos lugares aos que van non é scrache, é acoso puro e duro. E, ao ser esta figura unha actitude perseguida polas leis (e máis si as vítimas son cargos públicos) podemos concluír tamen que, como nos países de ocultación de nazis con coñecemento das autoridades, aquí tamén hai vista gorda por quen debera perseguir de oficio estas actitudes dos intolerantes fascistas, nazis e filo-franquistas.

Gobernados por incomPPetentes (catro anos máis)

 As labores levadas a cabo por ADIF na conca do río Sil para despexar a vía con posterioridade ao descarrilamento dun tren de mercadorías nos termos do Concello de Carballeda de Valdeorras poñen de manifesto, non só a incompetencia dos directores do despexo da vía e do escaso control que ADIF exerce sobre o seu persoal técnico (agás que -cousa que nada me extrañaría- o realizado contara coa complecencia dos xerifaltes da empresa responsable das infraestruturas ferroviarias, senón que tamén o das instancias da Xunta de Galicia encargadas de preservar ao país de danos contra a súa natureza.

A min chegáronme vía WhatsApp varios videos das fazañas dos despexadores da vía e nalgún deles (dos gravados desde a beira na que está o descarrilamento) parece intuirse con claridade que a intención dos participantes no despexo era botar ao río polo menos un dos vagóns. Vese claramente nel como o operador da excavadora recibe instruccións para emborcar o vagón cara ao río Sil. Xa non gardo eses videos, pois ocupan moita memoria dentro do teléfono móbil, pero seguro que todos eles andan a circular por aí.

Achego un dos moitos videos circulan pola rede, xa depurado e montado por RTVE con cachos doutros. Por desgraza non atopei o que mencionei no parágrafo anterior.

Parece que ADIF comunicou á Xunta de Galicia a operación de retirada dos obstáculos da vía. Hai quen di que comunicaron que ían invadir o cauce do río e a Xunta di que non; din desde o organismo do goberno galego encargado de velar pola saúde ecolóxica do país (si, existe; eu pensaba que non porque os atentados ecolóxicos sen resposta da Xunta son continuados ao longo do tempo pero si existe; polo menos nominalmente) que eles o úneco que fixeron foi poñer en contacto a ADIF coa Confederación Hidrolóxica Miño-Sil. E estes din que non accederon á petición de ADIF. Cada quen que lle crea a quen lle pete. Eu, por sistema, teño unha máxima: "ningún gobernante diante de problemas di a verdade mentres non se demostre o contrario, agás a Xunta de Galicia gobernada polo PP que nunca a di aínda que se demostre o contrario" (non é orixinal, senón unha transformación dun dito que recorría a Universidade de Compostela na segunda mitade dos anos 70 do pasado século). Ergo, non lle creo a ningún.

O que si parece claro é que, diante das perspectivas, a Consellería encargada de velar pola saúde do río (ejem...) e a Confederación Hidrográfica deberían ter enviado a alguén a vixilar e que parara in situ o atentado ecolóxico. Pero claro, os primeiros teñen amosado de sobra a súa incompetencia coa permisión de numerosos salvaxes atentados á saúde natural da Galiza (minas de ouro, balsas de refugallos contaminantes abandoadas, vertedoiros, atentados paisaxísticos e arqueolóxicos por canteiras, falta de limpeza de montes, conversión do bosque galego nun inmeso eucaliptal e piñeiral,...). Está claro que non o fixeron. Iso sí, o Cuarteto Peperito (conselleiras de infraestruturas e de medio ambiente, senador do PP de Ourense, e alcaldesa pepera de Carballeda) púxose ghuapo e foi facerse a foto ao día seguinte para facer que lamentaban o incidente. (A foto é tomada de Praza Pública do xoves 6 de agosto de 2020)

 

En todo caso din as malas linguas que a multa, de 35.000 euros, que lle vai caer a ADIF pola desfeita vaille compensar o ter tirado os vagóns ao cauce do río Sil. É a máxima de "quen contamina paga"; iso si, por regla xeral menos do que custa rexenerar o que estropea; é dicir, compénsalle pagar. E neste caso, tamén. ADIF di que vai investigar o ocorrido e sancionar ás persoas culpábeis. Eu cabréome e ríome por non chorar ou facer algo peor.

 

A Xunta de Feijóo contenta; ADIF parece que tampouco está descontenta; as persoas defensoras do medio ambiente e as usuarias do río indignadas.

 

A incompetencia segue a campar por Galiza; por desgraza, catro anos máis se as cousas seguen na súa normalidade. Seguramente, conselleiros e presidente da Xunta de Galicia delegarán responsabilidades en alcaldes e veciños como adoitan facer nos últimos tempos a costa do coronavirus ("os concellos deben tomar medidas para conter o bicho"), cos incendios forestais ("malfeitores incendiarios: que malos sodes; veciños: hai que denuncialos. Nós escoitamos, esperamos e contratamos helicopteros que hai que reactivar a economía", parecen dicir), e co ensino ("alumnos, pais e profesores a limpar co que vos merque o centro -iso si, a un metro, nada de metro e medio-, comedores a masificar, que os pais digan quen come e quen non"). Ai! Que será de nós con estes elementos a rebosar de incompetencia gobernando! 

 

E o malo é que se queremos consultar cun doutor da pública que nos poida liberar desta ansiedade vai ter que ser telefónica e adiada no tempo (daranos tempo, incluso, a morrer); ou senón á privada, a que si? Porque o estado de alarma xa pasou, mais os recortes no público seguen. E nós alarmados e criando ansiedade.