ABANCA pecha sucursais no rural e a Xunta de Galicia a recompensa

         Ultimamente estamos asistindo a un peche en cadea de sucursais bancarias en toda a xeografía da Galicia. E supoño que non será menos no resto do Estado, sobre todo en rexións cunha poboación dispersa en pequenos núcleos de poboación e con orografías complicadas (Asturias, Cantabria,...). Eu centrareime no caso galego, que é o que coñezo máis de cerca.

        Na Galiza, un país no que nas cidades e vilas medianas estaban instaladas sucursais da maioría das entidades bancarias existentes na España, desde hai uns anos para aquí houbo un progresivo peche de sucursais por parte de todos os bancos, peche que se acentuou desde o ano 2011 para aquí e que se acentuou na época pandémica do COVID-19 (a río revolto, ganancia de pescadores). Pódese dicir que ata hai moi pouco tempo a única entidade que se mantiña en case todos os núcleos de poboación onde sempre estiveron as súas orixes era ABANCA; o resto fóronse desfacendo de establecementos, despedindo persoal (eles chámanlle regulación de emprego ou "axuste de efectivos") e deixando sen servizo a aqueles clientes das vilas nas que pecharon, que tiñan que desprazarse cara a outras poboacións para poder realizar directamente as diversas xestións bancarias; as máis das veces facendo quilómetros e quilómetros para poder facelo e, por suposto, usando transporte individual. A isto, hai que xuntar que hai xestións que por mor de "normas" acordadas polo oligopolio bancario español só se poden realizar directamente antes das 11:00 horas da mañá. Impresentable por parte deses indesexables que forman os consellos de administración bancarios que permiten que iso se faga, tamén do goberno central e do Banco Central Europeo e á súa sección española, o Banco de España. E máis se temos en conta que a maioría deles foron rescatados na crise do 2008 con inxentes cantidades de diñeiro público, un diñeiro que aínda non devolveron nin hai trazas de que ningún goberno do PSOE ou do PP (o mesmo é) esíxalles a súa devolución. Xa que logo, podemos concluír que este peche de sucursais bancarias causa graves prexuízos ao conxunto poboación, pero aínda maiores no medio rural galego no que estes prexuízos son extremos.

        Pero esa presencia "abundante" de ABANCA no rural rematouse. Dun tempo a esta parte, os do banco "chévere" decidiron pechar sucursais que daban servizo a núcleos de poboación (incluso dunha entidade media) aos que antes as caixas de aforro galegas daban servizo. Unhas caixas de aforro que no seu conxunto (e despois dunhas fusións pouco claras que xeraron condenas penais a moitos dos seus xestores) foron vendidas a prezo de saldo, e sen condicións de ningún tipo, ao grupo venezolano BANESCO por unha Xunta de Galicia presidida por Alberto Núñez Feijóo, do Partido Popular. Unha adxudicación que aínda a día de hoxe ten moitos puntos escuros e que por mor da maioría neofranquista do Parlamento de Galicia e o escurantismo da Xunta de Galicia, tamén integramente pepera, é imposible de esclarecer e profundidade. (Imaxino que cando isto se poida facer, os posibles delitos que puidera haber estarán máis que prescritos e, tamén posiblemente, máis dun político participante no proceso "irase de balde"). Un regalo por obra e gracia de Núñez Feijóo e o Partido Popular, vamos.

        Este peche de sucursais por parte de ABANCA, aparte dos numerosos despedimentos de traballadores que supón, deixa sen servizo a unha gran parte da poboación rural da Galiza. Unha poboación rural cun elevadísimo índice de sobre-envellecemento, cunha formación cibernética e un acceso á informática practicamente inexistente ou case imposible, dependente do transporte público para poder acceder ás vilas nas que van seguir a subsistir sucursais dalgunha entidade bancaria (e a realidade demostra que as liñas do transporte colectivo público na Galiza está pensado e concedido en función dos intereses económicos das empresas concesionarias e non dos intereses de servizo dos cidadáns). A isto xúntaselle que as posibilidades de chegar antes das 11:00 da mañá ás escasas sucursais para pegar recibos, sacar efectivo ou calquera outra xestión que de forma cotiá facíase de forma presencial na sucursal do pobo é tarefa imposible. Nin sequera indo no caro taxi (que non está ao alcance das economías da maioría da poboación) sería factible poder acceder á ventaniña antes desa hora que o oligopolio bancario fixou como límite para as xestións de caixa.

        Mais con todo iso, o señor Núñez Feijóo non só non protesta e trata de modificar esa situación, sobre todo no que respecta a ABANCA; senón que subvenciona a posta de caixeiros automáticos ao dispor da xente alí onde pechara a sucursal bancaria; iso si, cun período "de formación"(?) e coa forzosa colaboración dos concellos se é que queren caixeiro, facendo a estes últimos cómplices forzosos da barbaridade. 

        E que significa isto? Pois no fondo significa que Núñez Feijóo e o Partido Popular están a premiar aos bancos por diminuír servizos esenciais á poboación e a financiar o peche de sucursais e o despedimento do persoal que as atendía. Intolerable; véxase por onde se vexa. Pero, claro, iso é o Partido Popular.

        O dos caixeiros parece ser que saíu a un concurso, e ABANCA foi a entidade afortunada. Esta di que o tema non lle é rendible, que perden cartos, que os collen por manter o servizo á poboación. Pódese aturar tanta desvergonzaría? E máis presentando unha conta de resultados cuns beneficios máis que sobrados, que nuns poucos anos triplicaron ou máis o valor do agasallo que lles fixo o señor Núñez Feijóo! O banco "chevere" vemos que ten derivado no banco cuxos xestores cunha cara máis dura que o cemento e a complicidade do Partido Popular. 

        Pero claro, como imos pedir a esa entidade que se modere cando quen goberna este país, en lugar de aproveitar a oportunidade da crise das caixas de aforro galegas para crear un banco público que fixera competencia diante das agresións da banca á poboación, "regala" a BANESCO unha estrutura e rede bancaria máis que consolidada no país? 

        En fin, a ver se ABANCA non destrúe o patrimonio cultural que, a través das caixas de aforros, creou o pobo galego e que agora está nas súas mans. Xa sería o que nos faltaría por aturar dos "chévere".

Oitenta e cinco anos de impunidade

        Hai oitenta e cinco anos que unha banda de criminais composta por militares e civís iniciaron un golpe de Estado contra a legalidade vixente no Estado Español. Un golpe de Estado que, como todo o mundo sabe e teñen manifestado os historiadores dignos de tal cualificativo, foi impulsado, deseñado e financiado por banqueiros, terratenentes e xerarquía da Igrexa Católica, apoiado polos partidos fascistas e da dereita española, polos gobernos de Hitler e Mussolini e materializado por altos cargos militares españois(1). Estes últimos dirixidos polo xeneral Mola (cerebro e director estratéxico da conspiración) e polo xeneral Franco (iniciador dos movementos militares e que sucedeu ao anterior no mando dos golpistas), pero que contaron coa participación destacada -polas atrocidades cometidas- doutros militares coñecidos como Millán Astray, Queipo de Llano e doutros moitos xenerais e oficiais dun exército que, como o de agora, profesaba na súa maioría de oficiais unha ideoloxía nazi-fascista.

        Como todo o mundo sabe, o que nun principio ía ser un paseo militar dexenerou nunha guerra que durou tres anos; en parte pola miopía, desidia e falta de decisión dun goberno lexítimo, presidido por Casares Quiroga, que non foi quen de parar os pes e aplicar as leis aos militares sublevados pese a que levaban facendo tentativas desde a Sanjurjada do ano 1932 e cuxa actividade conspiradora era máis que coñecida tanto no mundo militar coma no mundo policial e político.

Non en todo o territorio español houbo guerra.

        Mais o que se entende por guerra, é dicir, loita con armas entre dous bandos, segundo a Real Academia Galega, non a houbo en todo o territorio do Estado. Un deses territorio nos que non houbo guerra foi Galiza. Aquí, agás algunha escaramuza illada de enfrontamento armado protagonizado por civís, portadores de armas de escaso porte e con escasos recursos tácticos, contra militares organizados, ben armados e coñecedores da táctica militar, non houbo o que se coñece como guerra.

    Pero si houbo moitas mortes. Segundo se desprende de listaxes públicas (fundamentalmente do equipo de investigación “Nomes e Voces”, da USC) de mortos por causa do golpe de Estado fascista na Galiza, entre xullo do ano 1936 á abril de 1939, rexistráronse 4.673 vítimas con resultado de morte; destas, 1.413 foron por execucións das penas de morte ditadas por tribunais criminais do réxime franquista (civís e militares); e as restantes 3.260 debéronse a “paseos”, enfrontamentos, mortes na cadea,... o que o equipo de investigación citado denomina “mortes extra-xudiciais”. Indagando nas listaxes, do total das mortes 2.162 (o 46,27%) producíronse entre xullo e decembro de 1936. Fusilados poucos; executados por sentencia, poucos; tamén poucos mortos na cadea. Logo, a maioría foron “paseados”, é dicir, sacados dos seus domicilios ou das cadeas nas que estaban e torturados e mortos sen nin sequera un xuízo farsa como os que facían os tribunais civís e militares franquistas.

        Os asasinos, polo xeral vestían de camisa azul, de traxes de guerreira e pantalón cor verde con sombreiro tricorniado ou de sotanas e pistola ao cinto que actuaban impunemente amparados nas instrucións e consignas militares, na impunidade xudicial e ao servizo dos ricos de cada vila; tamén había criminais que vestían de xeito informal, os menos, a máis de soldados mandados por asasinos con galóns militares que participaron da barbarie.

 O fascismo subsiste. Sobre todo na xudicatura e na milicia, máis tamén na dereita política.

        Por desgraza aínda hoxe, oitenta e cinco anos despois do golpe de Estado, hai xente que defende a intervención e as actuacións dos criminais contra a legalidade democrática.

        Moita desta xente, facendo malabares mentais e orais, critica a presente actuación dos talibáns en Afganistán, que buscan, para asasinalos ou escravizalos, casa por casa aos opositores ao seu réxime, ás mulleres relevantes, a toda aquela persoa que defenda un Afganistán en liberdade. Iso ou peor é o que fixeron os fascistas no Estado Español do 1936: matar a toda persoa que non defendera as súas actuacións, así como ás súas sementes. Un clásico proceso xenocida, cualificado polos organismos internacionais como crime contra a humanidade e suxeito á non prescrición xudicial.

        Pois aquí, no Estado Español, os tribunais e os políticos pasan dos organismos internacionais. Condenan a persoas por criticar ao través do humor, a música ou directamente, a cómplices do réxime criminal de Franco; admiten a trámite denuncias ou querelas por facer públicos roubos claramente perpetrados baixo a impunidade fascista; ou, como ten ocorrido recentemente en Madrid, hai Tribunais Superiores de Xustiza que, contra toda investigación histórica demostrada conclúen de Millán Astray que “non está claro de forma inequívoca que o militar participara no golpe de Estado de 1936”. Ese jumento, Millán Astray, que foi un xefe da oficina de propaganda do exército franquista e criminal de guerra demostrado polos historiadores, africanista sublevado contra a legalidade (como afirman ata os historiadores fascistas como De la Cierva), publicamente coñecido polas súas barbaridades orais e por enfrontamentos públicos con Unamuno e denigrador da cultura, un suxeito que pedía publicamente morte para a intelixencia e que daba vivas á morte,... Como semellante criminal de guerra pode ser pode ser merecedor de ser honrado cunha rúa? Que é o que non ten claro o TSX de Madrid? Quizá sexa que os xuíces que aprobaron a sentenza sen reparos profesan a mesma ideoloxía que ese xeneral e que farían o mesmo que os talibáns, os falanxistas españois, os nazis hitlerianos ou os fascistas italianos con quen non pense coma eles? Igual pensan que o único que vale é o que eles din nos seus autos xudiciais; se fora así a historia iría aviada se esperara a suficiencia xudicial demostrativa de incursión en crimes fascistas para contrastar a realidade. Evidentemente, o alcalde neofranquista actual de Madrid si o pensa, co apoio do seu partido e de Vox; por iso restituíu o nome da rúa que con acerto e mentalidade democrática retirou o goberno municipal madrileño de dona Manuela Carmena, xuíza de verdade independente.

        Por desgraza, só unha minoría dos xuíces deste país son coma a señora Carmena. A maioría pertencen a asociacións xudiciais de dereita ou de ultradereita (que, en resumidas contas, ben a ser o mesmo). E, posiblemente, moitos deles (e moitos fiscais) que ocupan altos cargos en altos tribunais proveñan das fiscalías e das xudicaturas do Tribunal de Orden Público franquista, posiblemente tamén foran cómplices ou ditaran condenas inxustas contra demócratas que amosaron o seu desacordo co réxime criminal de Franco. Daquela serían xoves recen ingresados na carreira fiscal ou xudicial, fillos e fillas de “familia bien” e moi franquista por suposto.

        Pero non so é esa rúa en Madrid a que honra a xentes sen honra, a criminais fascistas. Por desgraza subsisten moitas rúas e prazas que levan nomes de golpistas ou cómplices do xenocidio franquista. Mesmo esculturas e monumentos de loa ao golpe militar ilégal e ilexítimo e de glorificación dos asasinos fascistas. Incluso en localidades gobernadas con amplas maiorías por xentes do PSOE; sen ir máis lonxe, a Cruz do Castro de Vigo; un enxendro fascista protexido polo actual alcalde ata a saciedade, incluso recorrendo aos tribunais que -como non é nada extrano coñecendo a natureza xudicatura- declararon á citada cruz fascista como non incursa na lei da memoria histórica. Iso pese a que as inscricións que acompañaban á cruz na súa orixe eran máis que reveladoras da súa natureza de loa ao golpe criminal e fascista de 1936.

Xa pasaron 85 anos do criminal acontecemento.

        Oitenta e cinco anos despois temos que seguir a reivindicar os avances da IIª República Española e a condenar o fascismo. Igualmente, reivindicar a memoria, a xustiza, a verdade e a reparación ás vítimas dos fascistas. Aínda que haxa xuíces, militares, fiscais e persoas ás que non lles guste. Se morren do desgusto, aínda que eu o saiba, xúrolles que non vou chorar nin botalos en falta. Tampouco alegrarme.

        Como podemos observar, queda moito por andar e desenmascarar. Aos que nalgún intre da transición se autodeclararon coma “demócratas de toda a vida” e escondéronse detrás dunha personalidade non correspondente coa súa realidade xa se lles podreceu a careta e nin sequera se molestan en disimular quen son en realidade. Éche o que hai, o sitio onde vivimos perigosamente á mercé de calquera imbécil con mando inimigo das liberdades democráticas básicas; e, por desgraza, abondan.

Final.

        Aínda que non ten nada que ver directamente cos asasinatos e os asasinos franquistas, dada a miña suprema admiración pola xudicatura, vou expresar unha dúbida que desde hai moitos anos me ronda pola cabeza. Ao xuíz Garzón o condenaron e inhabilitaron por realizar escoitas no caso Gürtel ou por que estaba a investigar con decisión os crimes do franquismo e podían saír nomes (entre eles de xuíces e fiscais) á luz?

NOTAS.-

1. Unha lista moi completa dos xenerais e altos cargos militares sublevados podemos velas en https://pedromedinasanabria.wordpress.com/2014/05/20/generales-sublevados-el-18-de-julio-de-1936/

2. A viñeta é prestada. O seu autor é Manuel Fontdevila e foi publicada o 25 de agosto do presente ano no xornal Eldiario.es que publica baixo licenza Creative Commons.