A S A S I N O S ! !

          O título deste artigo, como non podía ser doutra forma nos tempos que corren, está referido ao goberno, ao exército, á policía e aos diferentes servizos secretos israelís. E sen establecer diferenciacións entre cargos ou xerarquías. Todos os que participan nas labores de xenocidio do pobo palestino, directa ou indirectamente, son xenocidas, sen exclusións; aínda que uns teñan maior responsabilidade que outros.

        Asasinatos de crianzas indefensas, de médicos cando están realizando o seu labor nos hospitais, de doentes (infantes incluídos) e persoal sanitario. Bombardeos de escolas e campos de refuxiados nos que crianzas, mulleres, anciáns e civís non combatentes resultan asasinados por milleiros. Templos relixiosos que deberían servir coma refuxio tampouco son seguros; os criminais do exército de Israel non se paran e tamén os atacan, bombardean e ametrallan a quen está neles. 

        Francotiradores israelís disparan contra nenos e nenas indefensas, contra persoas desarmadas e, incluso, contra os seus propios compatriotas desarmados e nus que foran capturados coma reféns polos membros de Hamas. 

        Ordenan á poboación civil gazatí que se despracen de certos lugares para outros que din van a atacar; mais despois non se cortan un pelo en atacar e bombardear as columnas de civís que se están a desprazar cara a onde os israelís din que deben ir.

         Tamén asasinan xornalistas. Ben, non a todos; aos que son cómplices informativos do seu goberno, do seu exército, da súa policía e, polo tanto, dos seus crimes, mímanos e danlle parabéns.

        Tampouco deixan que entre axuda humanitaria con comida, auga, combustibles e medicamentos, así coma outras cousas de primeira necesidade para a poboación civil.  E isto está a provocar unha das maiores situacións de fame negra da nosa época, así como a extensión de enfermidades que estaban case erradicadas en Palestina. Igualmente moitas desas crianzas e civís, vítimas das actividades dos criminais israelís e que poderían ser salvados con uns recursos médicos mínimos, están a morrer por falta deses medios para coidalos; ou están a ser intervidos ciruxicamente ao vivo, por falla de anestesia. 

 

 A que está a Corte Penal Internacional?

        Son, o exército israelí, os seu goberno e os seus mandos militares ao completo unha banda de criminais de guerra que xa deberían ter unha orde de busca e captura da Corte Penal Internacional (CPI) por crimes de lesa humanidade e coma criminais de guerra. Estes da CPI que tanta presa se deron en ditar unha orde de busca e captura por crimes de lesa humanidade contra Putin polo de Ucraína (con razón), parece que se resisten a facer o mesmo co goberno de Israel e co exército sionista. Din que están a investigar, pero máis ben parece que están buscando xustificacións para exculpar a Netanyahu, ao seu goberno e ao seu exército do craro xenocidio que están a cometer co pobo palestino. Porque xa existen denuncias desde novembro para pedir que o fiscal da citada corte abra o procedemento e desde a CPI din que abriron investigacións en outubro. Indecente, pese ás múltiples denuncias; a última este mesmo mes presentada por Reporteiros Sen Fronteiras.

 O Estado de Israel ten cómplices no seu labor xenocida

         Por desgraza para a poboación palestina hai unha parte importante do mundo (non polo seu número senón polo seu poder) para os que as persoas non importan; a esa parte o único que lles importa son os beneficios da venda de armas, os beneficios das vendas de hidrocarburos, os beneficios que produce as especulación con todo tipo de materias primas. Esa parte do mundo está formada polos membros do Grupo Bilderberg e polos que en Davos conspiran contra os intereses da maioría da poboación, os grandes financeiros e os seus criados nos distintos países que están instalados nos gobernos.

        E non podemos máis que concluír que aqueles monicreques dos distintos gobernos do mundo, que como única frase cando se fala da ilegalidade que está a cometer Israel teñen na súa boca a de "Israel ten dereito a defenderse" desque comezou a ultima fase do xenocidio do terrorismo de estado sionista contra Palestina, son tan asasinos coma os propios sionistas responsables directos dos crimes de lesa humanidade. Os mesmos que nunca levantan unha soa voz contra os crimes de guerra e o xenocidio que o goberno de Netanyahu, o seu exército e os seus servizos secretos están a cometer contra o pobo palestino; e xa non so na Faixa de Gaza, senón que este comportamento xenocida está a xeneralizarse tamén en Cisxordania e Xerusalén Leste; e neste último territorio coa activa colaboración da policía de Israel que ampara todo tipo de actividades dos colonos sionistas, ocupación de propiedades dos palestinos, expulsión dos seus fogares e ataques armados contra cidadáns israelís de orixe palestino. E son os gobernantes civís e militares dos Estados Unidos de América (EUA), así coma moitos dirixentes políticos da Unión Europea que non son máis que monicreques da oligarquía e dos EUA os que teñen esta condición.

        E despois, hai moitos outros gobernos timoratos, que pese a pedir altos ao fogo, de mostrarse contrarios aos ataques contra a poboación civil, de demandar que se deixe pasar axuda humanitaria cara a Gaza e outras moitas cousas que son de xustiza, esquécense de denunciar o que pasa en Cisxordania ou en Xerusalén Leste. E, sobre todo, non son quen de rachar relacións diplomáticas do Estado criminal e nazi de Israel, que sería o que realmente deberían facer. Neste caso está o goberno español, ao que desde aquí pídolle de rache dunha vez coas relación con Israel; e que os ianquis, os nazis  e os fascio-franquistas españois digan o que lles dea a gana.

Israel non é un Estado democrático

        A pesares do que publicamente teño escoitado a moitas contertulias e a moitos contertulios en distintos espazos radiofónicos e televisivos, Israel non é unha democracia. Porque unha democracia non discrimina con disposicións legais a unha parte da súa poboación, nin establece relixións oficiais para o Estado, nin discrimina os seus cidadáns pola cor da súa pel. É mais que coñecido que os palestinos que residen e son cidadáns israelís non teñen os mesmos dereitos que os que non teñen esa orixe; e que quen profesa unha relixión distinta do xudaismo tampouco ten os mesmos dereitos nin o mesmo trato por parte das autoridades israelís. Incluso aqueles xudeos que teñen a pel máis escura debido á súa procedencia xeográfica están discriminados nesa sociedade que ten prácticas profundamente racistas e amparadas (na práctica) polo Estado sionista.

O Partido Popular esnaquiza a sanidade pública

 

        Como xa se puxo de manifesto neste blogue en xaneiro deste ano[1], o esnaquizamento da sanidade pública na Galiza semella seguir a ser unha das prioridades do Partido Popular na Galiza; prioridade intimamente emparellada e simultánea con outra: a privatización dos servizos sanitarios e a relegación da sanidade pública a un servizo de carácter asistencial case de beneficencia. Mais esta característica da sanidade pública que xestiona o Partido Popular na Galiza non é única; é a de xestión do Partido Popular en todo o Estado Español: alí onde goberna destrúe e privatiza os servizos públicos, empezando por aqueles que poden ser máis rendibles para a empresa privada, entre os que se atopan a sanidade e a educación.

Situación básica da atención sanitaria pública na Galiza de hoxe

        Podemos, sen ánimo de ser exhaustivos (quizá non habería disco duro con capacidade suficiente para acoller todo), definir a deficiente situación actual da sanidade pública na Galiza ao través dunha xeira de características básicas que a definen desque a xestión da Xunta de Galiza ficou nas mans do Partido Popular durante as presidencias de Alberto Núñez Feijóo e, posteriormente e ata hoxe, de Alfonso Rueda: listas de espera en todas as especialidades médicas; ocultación de tempos de espera de multitude de doentes (mesmo nas enfermidades que precisan dunha atención temperá por mor da súa gravidade e da rapidez que teñen en agravarse) en espera de cita para a súa atención; redución de persoal sanitario en todas as especialidades e funcións, tanto na medicina especializada e hospitalaria como na atención primaria; repulsión e expulsión práctica deste persoal a base de condicións de contratación leoninas e retribucións totalmente indignas; falta de substitución dos titulares de medicina de familia que deixan a súa praza quer por xubilación quer por enfermidade; peche de consultorios e centros de saúde en localidades e parroquias do medio rural por falta de contratación de persoal necesario, tanto médico como de enfermaría; intentos continuados de obrigar ao persoal de enfermaría e auxiliares a asumir funcións que pola súa titulación ou posto non lles corresponden; descenso consecutivo dos orzamentos reais asignados ao mantemento das estruturas sanitarias de titularidade pública e á contratación de persoal; derivación cara á sanidade privada de intervencións que deberían ser realizadas na rede hospitalaria pública (por regra xeral, intervencións que xeran baixo custo e elevados beneficios ás empresas privadas); etc.; etc.; etc. Todo elo xestionado e administrado por uns mentireiros sen escrúpulos.

Medicina de familia, P.A.C.s e urxencias hospitalarias

        Mesmo na Atención Primaria os tempos de espera para recibir atención médica superan, por termo medio, os dez días. O que fai que as urxencias (as dos centros de saúde e as hospitalarias) e os Puntos de Atención Continuada (PAC) estean desbordados; e máis aínda se consideramos que moitos deles están faltos de persoal; que onde hai que ter dous ou máis equipos para a atención aos casos urxentes en numerosísimas ocasións están atendidos por un só equipo, que ás veces (no caso de ter que saír a unha urxencia) teñen que deixar ese PAC ou esas urxencias sen atención ningunha. A isto hai que sumarlle que con demasiada frecuencia acadar unha ambulancia para desprazar a un doente cara ás urxencias hospitalarias desde os centros de saúde ou desde os PAC é pouco menos que un labor imposible, ou que tarda moito en chegar por falla de asignación de unidades de ambulancia ás comarcas ou centros de saúde. Esta última situación xa ten causado na Galiza máis dunha morte ou un agravamento dun doente grave, cousa evitable se a Consellería de Sanidade organizara o funcionamento do transporte sanitario con criterios de servizo e non con criterios de rendibilidade cara ás empresas privadas ás que a Xunta de Galicia ten concedido o servizo. Ou, mellor aínda, se fora de titularidade pública.

        Esta falla de interese da actual Xunta de Galicia, nas mans do Partido Popular, pola calidade tanto asistencial coma preventiva da sanidade pública chega a tal extremo que na práctica, por falla de atención médica suficiente nos centros de saúde e nos PAC, as urxencias hospitalarias (que supostamente están para atender ás doentes en casos que exceden as capacidades de atención dos centros de atención primaria) se enchen de simples gripes ou outras doenzas de doada resolución nunha atención primaria dotada de medios e persoal suficientes.

A miseria xerada polo Partido Popular na sanidade pública segue.

        Eu son unha desas moitísimas persoas afectadas pola falla de substitución do seu médico de atención primaria de baixa médica ou en vacacións; ou por falla de cobertura dunha praza vacante. O mesmo pásalle a outras moitas cidadáns que deberían ter médico fixo no meu centro de saúde pero que, por falla de contratación de médicos substitutos, tampouco teñen ao seu ou a súa médico de familia. E non é no meu centro de saúde no que iso está a pasar, senón que é un problema xeralizado a toda Galiza.

        Non sei que pensarán os demais pacientes que están no mesmo problema ca min; mais eu síntome como unha pelota de ping-pong nun partido de dobres: un día aténdeme un doutor, ao outro día unha doutora que me pauta análise, análise cuxos resultados van ser valorados por outro médico diferente, que me mandará novas probas cuxos resultados van ser valorados posiblemente por outro doutor ou doutora á que vou ver por primeira vez na miña vida; e así de forma sucesiva.

        En fin, unha verdadeira barbaridade o que está a ocorrer na sanidade pública da Galiza, situación da que os únicos culpables son o Presidente da Xunta de Galicia, o seu Conselleiro de Sanidade, os resto dos conselleiros da Xunta (todos eles do Partido Popular ou próximos a el), os xerentes das distintas áreas de saúde e os responsables da atención primaria de cada área. E amais non teñen unha soa pizca de vergoña en negar a situación ou buscar escusas -cada cal máis inverosímil- para negar a súa responsabilidade e as súas verdadeiras intencións.

        Hai xa moito tempo a min presentábaseme a dúbida de se eran uns incompetentes, ou uns inútis para exercer a función que tiñan encomendada, que escondían o seu afán de trepar con escusas e mentiras. Pero ese tempo xa pasou; estou convencido que cumpren perfectamente coa función que teñen encomendada: esnaquizar e desprestixiar a sanidade pública en beneficio das empresas da sanidade privada, das compañías aseguradoras de saúde e das grandes multinacionais farmacéuticas. E, amais, fano recorrendo a posicións hipócritas, a mentiras e á súa propia propaganda pagada (ou gratuíta moitas veces -e en forma de entrevista ou reportaxe- penso eu) en distintos medios afíns. Outra forma é a desinformación practicada por eses medios ocultando novas desfavorables ao Partido Popular no ámbito sanitario das distintas comarcas e localidades da Galiza; práctica común nos medios máis subvencionados  e que máis fondos públicos perciben da Xunta de Galicia (tanto prensa escrita como emisoras radiofónicas), e outros medios menores[2], en relación ás reivindicacións de base popular. E xa non digamos o activismo propagandístico en favor do Partido Popular, que utiliza a televisión e radio públicas de Galiza, RG e TVG, que máis que medios públicos e independentes parecen un instrumento privado de propaganda do Partido Popular.

Pola boca morre o peixe.

        Fixéronme rir (por non chorar) as declaración dun suxeito xerifalte da atención primaria na área de xestión sanitaria de Vigo e comarca cando nun medio radiofónico vigués (no que abundan "entrevistas" e reportaxes a membros da Xunta de Galiza e directivos de servizos públicos da administración galega en desmantelamento e privatización) afirmaba que se notaba un descenso no número de consultas na Atención Primaria. Achacaba, ese espelido personaxe, este descenso a que desde a pandemia o número de consultas telefónicas descendera. Claro que o xornalista responsable da "entrevista" estivo calado coma un peto e pareceu conformarse coa resposta pese ás evidencias que mostra a situación sanitaria en todo o sur. Vigo incluído, da provincia de Pontevedra.

        Non podemos descartar que esa "entrevista" estivera destinada a contrarrestar o potencial éxito dunha manifestación que ía ter lugar en Moaña no domingo seguinte ao día da entrevista para reclamar solucións para a situación da sanidade pública nese concello. O certo é que hai moita xente que ten subscrito un seguro médico privado que lle permite acudir a consultas básicas na sanidade privada. Pólizas de seguro as máis das veces de moi baixa calidade que, na práctica, só cubren servizos a atencións sanitarias moi básicas; e que, por suposto, non cubre o gasto farmacéutico. É unha forma máis de negarlle á cidadanía a atención médica pública e de dirixir a esas persoas e á sociedade cara a unha sanidade privatizada. E, amais, uns seguros que non todo o mundo está en situación de poder contratar, por moi baixo que sexa o seu custo e polo esforzo que pode supoñer ter que pagar a medicación prescripta. Un elemento máis, a privatización da sanidade, que contribúe ao aumento das diferencias sociais e dos dereitos básicos na sociedade, xunto coa privatización da atención ás persoas dependentes e da privatización do ensino.

As cousas do noso flamante e demagogo Conselleiro de Sanidade

        O Conselleiro de Sanidade da Xunta de Galiza nunhas declaracións cheas de demagoxia e inexactitudes feitas nunha entrevista realizada o pasado domingo 3 de decembro en Radio Galicia di que “a falla de profesionais da medicina que estamos a sufrir os cidadáns de Galiza é culpa do Goberno Central”. Mais por moito que tente de sacudirse a caspa que o invade, esta segue a estar pegada ao seu corpo. É un retrógrado social afecto ás políticas máis casposas do Partido Popular na Galiza; e iso non se pode disimular. Como tampouco pode disimular que as políticas que desde a Xunta de Galicia, e da consellería da que é titular, os maiores e prioritarios beneficiarios que ten son as empresas de sanidade privada, as aseguradoras de saúde e as grandes compañías farmacéuticas; e que os grandes prexudicados son a inmensa maioría da cidadanía da Galiza, sobre todo as persoas que teñen menor capacidade económica.

        En todo caso, algún voceiro de SOS-Sanidade Pública fixo unhas declaracións (radiadas na mesma emisora que se realizou a entrevista con Comesaña) na que categoricamente e coa lexislación na man desmentía as declaracións de culpabilidade atribuídas polo ese señor Conselleiro de Sanidade ao Goberno Central sobre a situación sanitaria da Galiza. SOS-Sanidade Pública declaraba: “Médicos hai; porque se presentaron 350 [en referencia ás prazas que recentemente convocou a Xunta]; médicos hai só que as condicións laborais, os salarios que se pagan, a inestabilidade que se produce e a ineptitude por parte da administración en organizar os profesionais que ten, levan a que ninguén quera unha prazas que son cun salario moi baixo. [···] É unha falacia dicir que 'Madrid, Madrid, Madrid,...' cando é falso. Primeiro porque [as prazas de médico] se poden convocar desde aquí; as transferencias están todas en sanidade, inluso as de convocar persoal. Segundo, porque Madrid non é responsable de nada porque as prazas que manda son as prazas que solicitan as comunidades autónomas.” E como di a pancarta da foto que encabeza este artigo "COA NOSA SAÚDE NON SE XOGA". Mais o Partido Popular ten claro que quer privatizar o sistema sanitario público; xa levan anos facéndoo na Galiza (e tamén no resto do Estado).

       

        Na Galiza, a carreira pola privatización empezou co duro ataque á sanidade pública baixo a presidencia de Núñez Feijóo, que coma primeira actuación tivo a  privatización do Hospital Público Álvaro Cunqueiro (daquela en construción) que trouxo coma consecuencia un endebedamento do erario público de Galiza coa empresa que xestiona o inmoble para moitos anos, diminuíndo o número de prazas previstas no primeiro proxecto público, diminuíndo, tamén, as prazas hospitalarias dispoñibles na área de saúde de Vigo, e reforzando o convenio coa empresa privada de saúde POVISA para a atención a numerosos afiliados do SERGAS (empresa propiedade hoxe dunha multinacional da saúde francesa –que como tal o obxectivo primordial e ao que se supedita todo o demais é a obtención do máximo beneficio-  á que foi traspasada por Ribera Salud, empresa que, previamente, adquiriu POVISA a os seus primeiros propietarios). E a partir de aí a cousa seguíu desmantelendo e esnaquizando ata acadar a situación que hoxe temos na sanidade galega. E non van parar se os cidadáns e as cidadáns non llo impedimos. Porque xa o fixeron en Madrid, onde teñen a sanidade pública esnaquizada e onde non disimulan para nada o seu tratamento de favor para con os negocios da sanidade privada; tamén o fixeron en Valencia cando gobernaron e vano seguir a facer agora que volven a gobernar en alianza cun partido aínda máis ultra ca eles; igualmente empezan a facelo de forma descarada en Andalucía, onde (como denuncia unha chirigota gaditana cuxo video poño de seguido) o desmantelamento da sanidade pública e a utilización dos medios de información de titularidade pública para ocultar ou desinformar á poboación é constante; igual que na Galiza. E como fan alí onde poñen as súas porcas garras.

O futuro da nosa saúde e dunha atención médica en condicións está en xogo

        E non podemos deixarlles que rematen o traballo de esnaquizar a nosa sanidade. Non basta con ter médico (como eses tentan que creamos); debemos ter un médico e unha atención médica que non estea supeditada a uns obxectivos de beneficios dunha compañía privada de saúde, nin dos dunha compañía aseguradora nin dos dunha multinacional farmacéutica. Debemos esixir ter unha atención médica supeditada a unha boa prestación do servizo, supeditada á mellorar a saúde dos doentes e a prevención das doenzas; e a minorizar ao traveso deste servizo un menor gasto en medicamentos para as administracións e para os doentes, así como evitar que a cidadanía teña que costear un seguro privado placebo para sentirse segura.

        Parece que teremos en febreiro unha ocasión inmellorable para procurar un goberno galego que remate coa situación que actualmente padece a nosa sanidade. Todo da a entender que será nese mes cando teñamos novas eleccións autonómicas que nos permitan mudar as maioría de goberno na Galiza, que nos permitan botar fora do goberno galego ao Partido Popular.

        Non é que todas as propostas alternativas teñan a sanidade 100% pública como unha das súas metas, pero tampouco son ás estafas á cidadanía que o Partido Popular practica ao respecto da sanidade.

        Ser conscientes de que, se somos quen de botalos, refacer e mellorar toda a desfeita na sanidade pública que eses servidores activos dos empresarios xeraron ao longo de todos estes anos nos que gobernaron para uns poucos ricos, vai levar máis de catro anos. É moito o que hai que facer: primeiro reconstruír, e despois mellorar, equipar, modernizar e dotar de persoal. E iso leva tempo. Amais haberá que esperar que moitos dos actuais beneficiarios da política sanitaria do Partido Popular non se van resignar e van recorrer aos tribunais para tentar de anular o que maioritariamente a cidadanía demande. Sabemos dos intentos de empresas de utilización dos tribunais para anular disposicións realizadas por administracións conforme ao que os cidadáns demandaron nas urnas (véxanse os multiples casos de Ada Colau acusada por fondos voitre diante da xudicatura e todas arquivadas posteriormente, que é un intento de lawfare, aínda que a algúns -normalmente a quen o practica ou o consinte- non lles guste a súa mención).

        E mentres as eleccións non chegan, non esquecer seguir a mobilizarse, difundir amplamente e como poidamos, e participar nas actividades convocadas polas distintas plataformas territoriais de defensa da sanidade pública. E nas convocadas a nivel galego pola Plataforma SOS Sanidade Pública. Non van saír na maioría da prensa, nin a súa convocatoria nin a súa realización (como moito nas edicións locais de alí onde se producen), pero iso non ter que desanimarnos.

        Defendamos unha sanidade pública e de calidade.

---

[1]  https://filiasefobias.blogspot.com/2023/01/a-sanidade-publica-galega-ten-un-cancro.html

 [2] https://filiasefobias.blogspot.com/2023/02/manifestacion-pola-sanidade-publica-do.html

 

 

 

Morre Henry Kissinger, un criminal encuberto

 

        Hoxe souben que o ex-secretario de Estado do Estados Unidos de América (EUA) finou de forma natural e cunha avanzada idade.

        Teño que confesar que para nada me alegro do seu pasamento, mais tampouco sinto pesar algún. Simplemente trouxo á miña mente episodios da súa historia que farían de calquera ser da especie humana unha persoa indesexable.

        E a súa historia é a dun criminal encuberto, actuando entre bastidores, pola súa dirección de numerosas actividades dirixidas a rematar coa democracia en numerosos países, sobre todo de Latinoamérica, propiciando e apoiando a ditadores crueis e adestrando nas academias da CIA a numerosos asasinos na práctica da tortura e a militares na arte de crebar a democracia e a vontade popular maioritaria realizando golpes de Estado.

        Quizá o caso máis coñecido sexa a organización polos estamentos encubertos dos EUA do golpe militar contra o presidente Salvador Allende no ano 1973 en Chile, en cuxo impulso Henry Kissinger tivo un dos máis destacados papeis e que resultou con centos de miles de persoas asasinadas e/ou desaparecidas a mans dos criminais golpistas. Pero non foi o único. Ese criminal encuberto foi un firme apoio para xentuza criminal como Videla na Arxentina, a dinastía Somoza en Nicaragua, os militares uruguaios. Foi, tamén, Kissinger, quen ordenou bombardeos en Camboia e Laos para implementar nesa rexión gobernos ditatoriais que puideran facer fronte ao réxime vietnamita que expulsou aos EUA do seu país, e impulsor da invasión da illa de Granada para rematar co réxime progresista que os granadinos tiñan escollido en eleccións libres e democráticas, ...e un longo etcétera que tivo coma resultados a morte de centos de miles de persoas en todo o mundo.

        A diferencia da maior parte das vítimas das súas andanzas, que finaron xoves, que desapareceron sen deixar rastro e que non puideron disfrutar da súa vida, Henry Kissinger morreu a unha avanzada idade. Arxentinos, chilenos, laosianos, camboianos, nicaraguanos, hondureños, uruguaios, habitantes de Timor Leste, etc. e todos os que perderon seres queridos ou as súas liberdades por mor das andanzas criminais de Mr. Kissinger teñen hoxe un motivo para sentirse aliviados e unha magoa de que semellante ser repugnante non teña sido xulgado e condenado por crimes contra a humanidade.

Os criminais sionistas seguen asesinar palestinos

           A campaña de exterminio do Estado de Israel contra o pobo de Palestina segue a ser unha das máis tristes novas de todos os días que, dende o pasado 7 de outubro, van pasando polas nosas vidas. E como todo hai que dicilo, este exterminio xenocida realízase co apoio incondicional dos gobernantes dos Estados Unidos de América (EUA) e de moitos da Unión Europea (UE); e hai que destacar un destacado papel nestes apoios de Ursula Von der Leyen e unha complicidade criminal da presidencia, do goberno e dos servizos secretos dos Estados Unidos

As políticas xenófobas e de exterminio do Estado de Israel.

            Semella que esta campaña criminal do exército e goberno sionistas vai dirixida especialmente a exterminar as alicerces humanas da poboación de Palestina, as crianzas, quer que estean nas columnas de refuxiados que foxen de Gaza, quer que moren en Cisxordania ou quer que estean internados en hospitais a curarse das feridas sufridas polos diferentes ataques sionistas. Outras vítimas que están a resultar obxectivo para os criminais son as mulleres palestinas estean onde estean; quizá porque son elas as que poden dar luz a máis crianzas. Claro síntoma de por onde van as políticas xenófobas e de exterminio do Estado de Israel.

            Na súa invasión de Gaza obsérvase que baixo as máis incribles e cínicas escusas (que nos lembran ás usadas polos criminais da intelixencia e do goberno de George Bush para invadir Iraq) o exército israelí dedícase a destruír hospitais e a maltratar e asasinar a todo o persoal sanitario, acompañantes e doentes que se atopan internados neles. Igual trato lle dan ás escolas (incluídas as da ONU) e lugares de culto relixioso, sexa da confesión que ese lugar teña. E o mesmo pasa cos campos de refuxiados, onde sobreviven aquelas persoas que non teñen ou quedaron sen fogar por mor dos ataques do exército sionista.

             E todas estas agresións dos militares sionistas non están sucedendo só na Faixa da Gaza, tamén ocorren na Cisxordania e no Xesusalén Este.  Agresións ás que temos que sumar as realizadas polos colonos da extrema dereita sionista de Israel coa protección e amparo do seu exército e policías. E as voaduras de vivendas palestinas tanto no territorio de Israel como no de Palestina auspiciadas polos criminais baixo as máis diferentes excusas.

A posición da comunidade internacional.

            Desde aquí reclamo aos gobernos europeos que defendan o dereito da poboación da Palestina invadida a defenderse da agresión do sionismo israelí da mesma forma que o fixeron con total axilidade cando o terrorismo de Hamas invadiu territorio israelí asasinando civís e matando militares. E nese dereito inclúo aos integrantes de Hamas (que, por moi de terroristas que vostedes os cualifiquen, o seu territorio está a ser invadido e masacrado polo exército israelí, violando a lexislación internacional e cometendo crimes de lesa humanidade). Aos gobernantes dos EUA non lle pido nada porque eses non teñen remedio; son asasinos por vocación e historia.

            É preciso que a comunidade internacional se posicione contra os criminais de guerra que son goberno e exército de Israel, culpables de xenocidio e de crimes contra a humanidade. É preciso que os estados que se autodenominan coma democráticos demostren que realmente o son; que rachen relacións diplomáticas con Israel mentres siga a ser gobernado polo nazi-sionismo e o seu exército e servizos secretos mandados por eses personaxes de mentes turbias e xenófobas, por eses criminais de guerra, eses asasinos. Mentres Israel non sexa unha democracia onde os dereitos cidadáns non dependan da raza, as crenzas, o sexo, a capacidade económica ou a orixe dos seus habitantes. E iso reclamo que faga o goberno do meu estado, o español.

            Mañá, luns día 20 de novembro, volverá haber manifestacións ou concentracións de solidariedade co pobo palestino en toda Galiza. Alí deberiamos estar todos e todas.

 

Carta de Dimisión (e denuncia do xenocidio palestino) de Craig Mokhiber, ex Director da Oficina da ACNUDH Nova York

         Polo interese que ten (tanto polo historial da persoa como polo seu compromiso cos dereitos humanos) imos reproducir aquí a Carta de dimisión de Craig Mokhiber, agora ex-director da Oficina das Nacións Unidas para os Dereitos Humanos en Nova York. A ligazón (ao diario dixital CTXT.es) está en idioma español, pero aquí imos publicar a versión en galego que circula polas redes.

 A CARTA DE DIMISIÓN

        Esta será a miña derradeira comunicación oficial como director da Oficina de Nova York da Oficina do Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Dereitos Humanos (ACNUDH).

        Escríbolle nun momento de gran angustia para o mundo, incluídos moitos dos nosos compañeiros e compañeiras. Máis unha vez, somos testemuñas dun xenocidio que se desenvolve diante dos nosos ollos, e a Organización á que servimos parece impotente para detelo. Sendo unha persoa que investigou a situación dos dereitos humanos en Palestina desde a década de 1980, viviu en Gaza como asesor en materia de dereitos humanos da ONU na década de 1990 e levou a cabo varias misións de dereitos humanos no país antes e despois deses períodos, esta situación aféctame persoalmente.

        Tamén foi nestas oficinas da ONU onde traballei durante os xenocidios contra os tutsis, os musulmáns bosníacos, os iazidíes e os rohingyas. En cada caso, a medida que se daban a coñecer os horrores perpetrados contra poboacións civís indefensas, fíxose dolorosamente evidente que fallaramos no noso deber de cumprir cos imperativos de previr atrocidades masivas, protexer os vulnerables e facer que os perpetradores rendan contas dos seus feitos. O mesmo aconteceu coas sucesivas vagas de asasinatos e persecución de palestinos ao longo da existencia das Nacións Unidas.

Alto Comisionado, estamos a fracasar máis unha vez. 

        Como xurista especializado en dereitos humanos con máis de trinta anos de experiencia neste eido, son moi consciente de que o concepto de xenocidio ten sido moitas veces obxecto de manipulación política. Pero a actual matanza do pobo palestino, arraigada nunha ideoloxía colonial etnonacionalista, unha continuación de décadas de persecución e limpeza sistemáticas, baseadas enteiramente na súa condición de árabes, e xunto con declaracións explícitas de intencións por parte dos líderes do goberno e o exército israelís, non deixa lugar a dúbidas nin debates. En Gaza, fogares, escolas, igrexas, mesquitas e instalacións médicas están a ser atacados sen motivo e milleiros de civís están a ser masacrados. En Cisxordania, incluída a Xerusalén ocupada, as vivendas son confiscadas e reasignadas unicamente en función da raza. Ademais, os pogromos violentos perpetrados polos colonos van acompañados de unidades militares israelís. En todo o país reina o apartheid.

        Este é un caso de xenocidio de manual. O proxecto colonial europeo e etnonacionalista de colonización en Palestina entrou na súa fase final, cara á destrución acelerada dos últimos vestixios da vida palestina autóctona en Palestina. E aínda máis, os gobernos dos Estados Unidos, o Reino Unido e gran parte de Europa son totalmente cómplices deste horrible asalto. Estes gobernos non só rexeitan cumprir coas súas obrigas de "garantir o cumprimento" das Convencións de Xenebra, senón que arman activamente a ofensiva, brindan apoio económico, intelixencia e encobren política e diplomaicamente as atrocidades de Israel.

A propaganda nos medios corporativos de Occidente de xustificación do xenocidio palestino.

        Segundo todo isto, os medios corporativos occidentais, cada vez máis a pedimento dos gobernos, están a violar completamente o artigo 20 do Pacto Internacional de Dereitos Civís e Políticos, deshumanizando incesantemente os palestinos para xustificar o xenocidio e difundindo propaganda de guerra e chamamentos ao odio nacional, con declaracións raciais ou relixiosas que constitúan incitación á discriminación, a hostilidade e a violencia. As empresas de redes sociais con sede en Estados Unidos afogan as voces dos activistas de dereitos humanos mentres amplifican a propaganda pro-Israel. Os policías da internet do lobby israelí e organizacións non gobernamentais organizadas polos gobernos acosan e difaman os defensores dos dereitos humanos, e as universidades e os empregadores occidentais colaboran con eles para castigar a quen se atreven a denunciar as atrocidades. Por mor deste xenocidio, estes actores tamén terán que render contas, como foi o caso de Radio des Milles Collines en Ruanda.

        En tales circunstancias, a nosa organización está máis chamada que nunca a actuar de xeito eficaz e seguindo principios. Pero non estivemos á altura deste desafío. O poder protector do Consello de Seguridade foi bloqueado máis unha vez pola intransixencia dos Estados Unidos, o Secretario Xeral está a ser atacado por pronunciar unha protesta sumamente morna, e os nosos mecanismos de dereitos humanos están a ser obxecto de ataques calumniosos apoiados por unha rede organizada en liña que defende a impunidade.

A ONU e os Acordos de Oslo

        Décadas de distracción polas promesas ilusorias e en gran medida decepcionantes de Oslo distraeron a Organización do seu deber esencial de protexer o dereito internacional, os dereitos humanos e a propia Carta. O mantra da "solución de dous Estados" converteuse nunha brincadeira en boca de todos nos corredores das Nacións Unidas, tanto pola súa absoluta imposibilidade na práctica como polo seu total fracaso á hora de ter en conta os dereitos humanos inalienables do pobo palestino. O chamado "Cuarteto" non é máis do que un disfrace para a inacción e a submisión a un statu quo brutal. A referencia (escrita por Estados Unidos) a "acordos entre as propias partes" (en lugar do dereito internacional) sempre foi un evidente xogo de mans, destinado a fortalecer o poder de Israel contra os dereitos dos palestinos ocupados e desposuídos.

        Señor Alto Comisionado, incorporeime a esta Organización no decenio de 1980 porque atopei unha institución baseada en principios e normas que estaban decididamente do lado dos dereitos humanos, mesmo nos casos nos que os poderosos Estados Unidos, o Reino Unido e Europa non estaban do noso lado. Mentres o meu propio goberno, as súas institucións subsidiarias e gran parte dos medios de comunicación norteamericanos seguían apoiando ou xustificando o apartheid surafricano, a opresión israelí e os escuadróns da morte centroamericanos, as Nacións Unidas defendían os pobos oprimidos deses países. Tiñamos o dereito internacional do noso lado. Tiñamos os dereitos humanos do noso lado. Tiñamos os principios do noso lado. A nosa autoridade estaba arraigada na nosa integridade. Pero ese xa non é o caso.

O condicionamento da ONU polo poder dos Estados Unidos.

        Nas últimas décadas, importantes membros das Nacións Unidas cederon perante o poder de Estados Unidos e o medo ao lobby israelí, abandonando estes principios e renunciando ao propio dereito internacional. Perdemos moito neste abandono, incluída nosa propia credibilidade mundial. Pero é o pobo palestino o que sufriu as maiores perdas por mor dos nosos fracasos. Ironicamente, a Declaración Universal de Dereitos Humanos (DUDH) foi adoptada o mesmo ano en que se perpetrou a Nakba contra o pobo palestino.

        Ao conmemorar o 75º aniversario da Declaración Universal de Dereitos Humanos, fariamos ben en abandonar o manido mito de que a DUDH naceu das atrocidades que a precederon, e admitir que naceu ao mesmo tempo que un dos xenocidios máis atroces do século XX, o da destrución de Palestina. En certo xeito, os autores da Declaración prometeron dereitos humanos a todos, agás ao pobo palestino. Tampouco esquezamos que as Nacións Unidas cometeron o pecado orixinal de facilitar que se desposuíse o pobo palestino ao ratificaren o proxecto colonial europeo que se apoderou de terras palestinas e as entregou aos colonos. Temos moito polo que desculparnos.

        Pero o camiño da expiación é claro. Temos moito que aprender da postura de principios adoptada nos últimos días en cidades de todo o mundo, onde millóns de persoas se manifestan en contra do xenocidio, mesmo a risco de seren golpeadas e detidas. Os palestinos e os seus aliados, os activistas de dereitos humanos de todas as tendencias, as organizacións cristiás e musulmás, e as voces xudías progresistas que din "non no noso nome", están a liderar o camiño. Todo o que temos que facer é seguilos.

        Onte, a unhas poucas rúas de aquí, a Grand Central Station de Nova York foi completamente invadida por miles de defensores xudeus dos dereitos humanos, que se solidarizaron co pobo palestino e esixiron o fin da tiranía israelí (moitos dos cales corren o risco de ser arrestados). Ao facelo, varreron nun instante o argumento propagandístico da hasbara israelí (e o vello clixé do antisemitismo) de que Israel representa dalgunha maneira o pobo xudeu. Este non é o caso. E, como tal, Israel é o único responsable dos seus crimes. A este respecto, paga a pena repetir, malia as calumnias do lobby israelí, que as críticas ás violacións dos dereitos humanos por parte de Israel non son antisemitas, como tampouco as críticas ás violacións sauditas son islamófobas, as críticas ás violacións de Myanmar son antibudistas nin as críticas ás violacións de Myanmar son antibudistas. Cando buscan silenciarnos calumniándonos, no canto de silenciarnos, debemos alzar a voz. Espero que estea de acordo, Sr. Alto Comisionado, en que esta é a esencia de dicir a verdade ao poder.

        Pero tamén atopo esperanza en todos os membros das Nacións Unidas que, malia as enormes presións, se negaron a comprometer os principios de dereitos humanos da Organización. Os nosos relatores especiais independentes, comisións de investigación e expertos dos órganos creados en virtude de tratados, así como a maioría do noso persoal, seguiron defendendo os dereitos humanos do pobo palestino, mesmo cando outros membros das Nacións Unidas (mesmo ao máis alto nivel) se inclinaron vergonzosamente perante os poderosos. Na súa calidade de gardián das normas de dereitos humanos, o ACNUDH ten o deber especial de velar por elas. A nosa tarefa, coido, é facer oír a nosa voz, desde o secretario xeral ata o último recruta da ONU e horizontalmente, en todo o sistema da ONU, insistindo en que os dereitos humanos do pobo palestino non se debatan, negocien ou comprometan en ningún lugar baixo a bandeira azul.

Unha posición baseada nas normas da ONU.

        Entón, como sería unha posición baseada nas normas da ONU? En que estariamos a traballar se fósemos fieis ás nosas exhortacións retóricas sobre os dereitos humanos e a igualdade para todos, a rendición de contas dos delincuentes, a reparación das vítimas, a protección dos vulnerables e o empoderamento dos titulares de dereitos, todo iso no marco do Estado de Dereito? A resposta, creo, é simple: se temos a lucidez para ver alén das cortinas de fume propagandísticas que distorcen a visión de xustiza á que fixemos un xuramento, a coraxe para abandonarmos o medo e a deferencia aos Estados poderosos e a vontade de levantarmos a bandeira dos dereitos humanos e a paz. É certo que se trata dun proxecto a longo prazo e dun camiño empinado. Pero debemos empezar agora, a menos que nos rendamos a un horror indescritible. Vexo dez puntos crave:

1. Acción lexítima: En primeiro lugar, nas Nacións Unidas debemos abandonar o paradigma errado (e en gran medida falaz) de Oslo, a súa ilusoria solución de dous Estados, o seu Cuarteto impotente e cómplice, e a subversión do dereito internacional aos ditados dos seus supostos méritos políticos. As nosas posicións deben basearse inequivocamente nos dereitos humanos e no dereito internacional.

2. Unha visión clara: Debemos deixar de finxir que se trata simplemente dun conflito territorial ou relixioso entre dúas partes enfrontadas e admitir a realidade da situación, que é que un Estado cun poder desproporcionado está a colonizar, perseguindo e desposuíndo unha poboación indíxena pola súa etnia.

3. Un Estado único baseado nos dereitos humanos: Debemos apoiar o estabelecemento dun Estado único, democrático e laico en toda a Palestina histórica, con igualdade de dereitos para cristiáns, musulmáns e xudeus, e, en consecuencia, o desmantelamento do proxecto colonialista profundamente racista e o fin do apartheid en todo o territorio.

4. Loita contra o apartheid: Debemos reorientar todos os esforzos e recursos da ONU á loita contra o apartheid, como fixemos con Sudáfrica nas décadas de 1970, 1980 e principios da de 1990.

5. Retorno e indemnización: Debemos reafirmar e insistir no dereito ao retorno e á plena indemnización para todos os palestinos e as súas familias que viven actualmente nos territorios ocupados, o Líbano, Xordania, Siria e a diáspora en todo o mundo.

6. Verdade e xustiza: Debemos esixir un proceso de xustiza transicional, que aproveite ao máximo as décadas de investigacións e informes acumulados pola ONU, co fin de documentar a verdade e garantir a rendición de contas de todos os criminais, a compensación de todas as vítimas e a reparación das inxustizas documentadas.

7. Protección: Debemos insistir no despregamento dunha forza de protección da ONU con recursos abondo e un mandato firme para protexer aos civís desde o río ata o mar.

8. Desarmamento: Debemos avogar pola retirada e destrución dos arsenais masivos de armas nucleares, químicas e biolóxicas de Israel, evitando así que o conflito conduza á destrución total da rexión e, quen sabe, máis aló.

9. Mediación: Debemos recoñecer que Estados Unidos e outras potencias occidentais non son mediadores cribles, senón partes no conflito, que son cómplices de Israel na violación dos dereitos palestinos, e debemos enfrontalos como tales.

10. Solidariedade: debemos abrir as nosas portas (e as da Secretaría Xeral) ás lexións de defensores dos dereitos humanos palestinos, israelís, xudeus, musulmáns e cristiáns que se solidarizan co pobo de Palestina e os seus dereitos, e poñer fin ao fluxo incontrolado de grupos de presión israelís ás oficinas dos líderes da ONU, onde avogan pola continuación da guerra. a persecución, o apartheid e a impunidade, á vez que denigran os nosos defensores dos dereitos humanos pola súa postura de principios sobre os dereitos palestinos.

        Tardarase anos en chegar alí, e as potencias occidentais loitarán contra nós en cada paso do camiño, polo que temos que ser firmes. Debemos traballar por un cesamento do fogo inmediato e o fin do asedio de Gaza, opoñernos á limpeza étnica de Gaza, Xerusalén, Cisxordania (e outros lugares), documentar o ataque xenocida contra Gaza, axudar a proporcionar aos palestinos axuda humanitaria masiva e reconstrución, coidar os nosos compañeiros e compañeiras traumatizados e as súas familias, e loitar con todas as nosas forzas para garantir que o enfoque das oficinas políticas das Nacións Unidas se basee en principios.

        O fracaso das Nacións Unidas en Palestina até o de agora non é razón para que nos deamos por vencidos. Pola contra, debería alentarnos a abandonar o paradigma do pasado que fracasou e a adoptar plenamente un curso de acción máis baseado en principios.

        Como ACNUDH, unámonos con valentía e orgullo ao movemento contra o apartheid que está a medrar en todo o mundo, engadindo o noso logotipo á bandeira da igualdade e os dereitos humanos do pobo palestino. O mundo está a ollar. Todos teremos que render contas da nosa posición neste momento crucial da historia. Poñámonos ao lado da xustiza. Grazas, Alto Comisionado Volker, por escoitar este último chamamento da miña oficina. Dentro duns días marcharei da Oficina por derradeira vez, despois de máis de tres décadas de servizo. Mais non dubide en poñerse en contacto comigo se podo ser útil no futuro.

Atentamente, Craigh Mokhiber(*)

(*) Sr. Craig Mokhiber foi Director da Oficina do Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Dereitos Humanos (ACNUDH) de Nova York (antes da súa dimisión). Avogado e especialista en dereito, política e metodoloxía internacionais de dereitos humanos, serviu á ONU desde 1992. Como xefe do Equipo de Dereitos Humanos e Desenvolvemento no decenio de 1990, dirixiu a elaboración do labor orixinal do ACNUDH sobre enfoques da pobreza baseados nos dereitos humanos e as definicións de pobreza que se adaptaron aos dereitos humanos. Tamén se desempeñou como Asesor Superior de Dereitos Humanos das Nacións Unidas tanto en Palestina como en Afganistán, dirixiu o equipo de especialistas en dereitos humanos adscritos á Misión de Alto Nivel sobre Darfur, dirixiu a Dependencia sobre o Estado de Dereito e Democracia e desempeñouse como Xefe da Sección de Asuntos Económicos e Sociais e Xefe da Subdivisión de Desenvolvemento e Asuntos Económicos e Sociais da Sede do ACNUDH.(Tomado e actualizado por min de https://sdgs.un.org/panelists/mr-craig-mokhiber-29717 , páxina oficial da ONU)

Non cabe dúbida: Israel é un Estado xenocida (e II)

(Esta é a segunda parte deste artigo, que me vin obrigado a partir en dous por mor de que a súa letura poiderase facer demasiado longa).

    O suposto “dereito a defenderse” do estado de Israel.

        Hamas realizou unha incursión armada no territorio israelí o pasado 7 de outubro; nesta acción numerosos civís foron asasinados e mortos numerosos soldados do exército sionista, así como outras numerosas persoas (entre elas crianzas) foron secuestradas pola organización islámica confesional e integrista.

        Como sabemos, esta incursión tivo como consecuencia toda unha xeira de bombardeos indiscriminados da Faixa de Gaza por parte de Israel, con centos de civís mortos e numerosos feridos naquela primeira xeira de bombardeos realizada despois do 7 de outubro, así como un elevado número de edificios destruídos (moitos deles educativos, de culto, hospitais e campos de refuxiados). Estes bombardeos sobre a poboación palestina de Gaza seguen a darse a día de hoxe; e, se cadra, con máis saña e crueldade que os dos primeiros días. Hai que sinalar aquí que os palestinos civís vítimas dos bombardeos sionistas sobre Gaza xa sumaban moitos miles de persoas (sen discriminación de idade, sexo ou condición profesional) e centos os edificios destruídos. Mortos e edificacións destruídas que hai que sumar aos milleiros xa xerados polos bombardeos efectuados en Gaza antes desa data. Outra cousa que hai que dicir é que non todos os palestinos son membros de Hamas (de igual forma que non todos os israelís ou crentes xudeos son sionistas e criminais). Toda esta labor destrutiva, da que foron vítimas tamén voluntarios non palestinos que prestaban os seus labores en organizacións de carácter humanitario, era engalanada coas máis peregrinas escusas e as máis evidentes mentiras xeradas polas autoridades civís e militares israelís.

        Diante das críticas e das fortes mobilizacións cidadáns que se deron en distintos países de todo o planeta en solidariedade con Palestina, numerosos responsables políticos de distintos estados de Europa e América invocaron o suposto “dereito de Israel a defenderse”, descargando así de calquera responsabilidade na continuidade do xenocidio palestino ao goberno de Israel e ao exercito sionista (incluso nos EUA houbo manifestacións públicas de membros do máis ortodoxo da confesión xudaica  contra a agresión de Israel contra Gaza). Diante destas xentes hipócritas e desvergonzadas cabe facerse unha serie de preguntas e algunha consideración: 

• Como é iso posible cando o país que invade as terras palestinas é Israel? Quen ten dereito a defenderse, o invadido ou o invasor?
  
• Como é posible que sexa Israel quen ten dereito a defenderse se é este quen bombardea á unha poboación civil que está noutro país?  
• Se non é a poboación civil palestina quen invade, senón que é esa a poboación que está a ser invadida invadida, como é posible que toda esa tropa de xerifaltes de diversos países e diversos organismos internacionais afirmen que quen ten dereito a agredir ("defenderse" din eles) á poboación civil palestina é Israel? 
• Como é posible que a estas alturas aínda non se teña emitido unha orde de detención contra do goberno e dos membros do exército israelí por parte do Tribunal Penal Internacional (TPI)?
• Por non remitirme máis atrás no tempo e considerar só ao máis próximo recordar un feito: cando empezaron os bombardeos de Rusia sobre a poboación civil ucraína e a invasión de parte do territorio desta última, ben que se apuraron os mesmos que agora fan a vista gorda diante dos crimes de Israel a aducir o xusto dereito de Ucraína a defenderse; e a tardanza do TPI en ditar orde de detención contra Putin foi mínima.
• A que ven ese troco na valoración de feitos similares cando a vítima dos crimes de guerra e contra a humanidade é un pobo que nin sequera ten un exército regular que o defenda?

        Suponse que o dereito á defensa de calquera país dáse cando algún outro país ou colectivo armado invade o seu territorio e o invadido se defende cos medios dos que dispon; sempre sen invadir as fronteiras doutro país soberano, agás declare a guerra ao país invasor conforme á lexislación internacional. Neste caso non hai país invasor de Israel por Palestina; Hamas é unha organización armada integrista islámica de carácter relixioso que non forma parte do Estado Palestino, un  estado laico e que non pode  invadir militarmente ningún outro país simplemente porque non ten exército. E, por riba, cando Hamas foi conformada co financiamento do Estado de Israel.

    Os defensores do xenocidio impulsado por Netanyahu e os gobernantes de Israel.

        Hai que mencionar como defensores do xenocidio palestino en primeiro lugar aos principais impulsores de crimes contra a humanidade, realizados ben directamente ou ben ao través de axencias e organizacións gobernamentais ou paramilitares controladas por eles: os Estados Unidos de América (EUA).  Joe Biden foi o primeiro mandatario xa non en invocar ese suposto dereito a defenderse de Israel atacando obxectivos e poboación civil en Palestina, senón apoiando o que Israel estaba a facer: accións xenocidas contra o pobo palestino e a apropiación ilegal do territorio de Palestina como parte dese proceso xenocida. Non expresado desta forma tan crúa, pero si no fondo das súas verbas. Incluíndo a petición ao seu Congreso e Senado de máis armas para o exército sionista (non esquezamos que Palestina non é só a Faixa de Gaza, senón que tamén Xerusalén Este e Cisxordania forman parte dese país; e que eses territorios están sendo saqueados, usurpados e os seus habitantes expulsados das súas terras e fogares polo sionismo israelí, amais de bombardeados polo exército sionista).

         Outra das persoas que se significaron e puxeron a súa persistencia en apoiar as agresións de Israel a Palestina foi a señora Ursula Von der Leyen, presidenta da Comisión Europea, usurpando funcións que non lle corresponden (xa que lle pertencen a Josep Borrel); esta señora sobrepasouse nas súas competencias cunhas súas declaracións de apoio ao sionismo -con fotografía incluída- que chocaban de fronte coa posición da Unión Europea. Foi o primeiro cargo internacional, se mal non me lembro, en desprazarse a Israel para apoiar e fotografarse co criminal de guerra Netanyahu.

 

        Tendo en conta as súas posicións pretéritas, propias dun monicreque manexado desde os EUA, ao longo da guerra ruso-ucraniana nada estraño ten a súa decidida aposta por impulsar a política norteamericana para Palestina. Impresentable.

        Despois están os que eu denominaría coma violadores das liberdades democráticas. Refírome a aqueles que nos seus países prohibiron as manifestacións de solidariedade co pobo de Palestina. Falo do canciller alemán Olaf Scholz, do presidente francés Enmanuel Macron e o primeiro ministro do Reino Unido Rishi Sunak. (Afortunadamente, o Consello de Estado francés reprendeu ao goberno de Macron pola súa violación das liberdades democráticas).

        Baixo diferentes escusas, ou mesmo sen ningunha, estes tres personaxes cercearon nos seus países un dos principios básicos da democracia, violaron o dereito á libre expresión, que inclúe o dereito a expresarse publicamente, individualmente ou en grupo, e de forma pacífica sobre calquera aspecto que a cidadanía considere pertinente. 

        Incluso houbo un, Rishi Sunak, que penalizou a exhibición de bandeiras palestinas e induciu aos informativos da cadea estatal a confundir á poboación para que manipularan as informacións e presentaran as manifestacións de apoio a Palestina como actos de apoio a Hamas. Claro que esa persoa, pese a ser de orixe migrante hindú, ten unha vea fascista e xenófoba que cada vez que fala de certos temas sáelle a relucir. É unha persoa que pretende crear campos de concentración flotantes para as persoas migrantes que buscan no Reino Unido unha vida mellor, incluso negándolle o dereito de solicitar asilo; é un racista xenófobo que decreta a deportación automática dos migrantes que entren no Reino Unido sen papeis, meténdoos en avións e levándoos forzosamente a países onde a vida non ten valor algún, coma Ruanda co que Sunak chegou a un acordo para tal fin. Afortunadamente os tribunais paráronlle os pes.

Os antes nomeados quizá sexan os máis destacados defensores do Estado de Israel na Europa e América, mais por desgraza non son os únicos xerifaltes políticos de Europa e América que, por omisión da condena do xenocidio, aproban na práctica o xenocidio que Israel está a acometer contra o pobo de Palestina, e este comportamento xa non é de agora. Tamén no Estado Español -coma noutros países- hai xentes que non merecen os cargos e as posicións que ostentan en distintas institucións e que non reproban os labores de exterminio que o Estado de Israel están a levar a cabo contra o pobo palestino; son aqueles que, desde hai moitos anos ou recentemente, non son máis que ecos da voz do seu amo, os EUA. Maioritariamente pero non exclusivamente, tamén hai que dicilo, ligados ao partido da dereita fascio-franquista ou ao da dereita nazi-fascista.

    Moi ben por António Guterres.

        Aparte dalgún país árabe ou Iran que, fundamentalmente por interese, se pronunciaron contra os bombardeos a Gaza o único político a nivel internacional ata hai uns días que falou claramente da necesidade de cesar os bombardeos contra a poboación civil e contra instalacións humanitarias, relixiosas e civís foi Antonio Guterres, Secretario Xeral das Nacións Unidas (ONU). Tamén sinalou a violación constante por parte de Israel do dereito internacional e da necesidade de que se recoñeza o Estado Palestino en base ás resolucións da Organización das Nacións Unidas. Tamén criticou Guterres os ataques de Hamas que trouxeron consigo numerosas vítimas civís israelís. E, igualmente, significou que "eses horribles ataques de Hamas non surxiron da nada", e as atribúe a que "o pobo palestino leva sometido a 56 anos de asfixiante ocupación".

     Como xa estamos acostumados, pola dinámica política do Estado de Israel cando é criticado pola súa política e actividades xenófobas e contrarias ao dereito internacional contra o pobo de Palestina, a reacción dos gobernantes sionistas foi o de condenar esas declaracións, pedir a dimisión de Guterres polas súas xustas palabras e retirar visados a representantes da ONU que teñen alí o seu destino ou que utilizan ese país como paso cara á Faixa de Gaza e á Cisxordania (e nada me estrañaría que os bombardeos posteriores sobre as instalacións humanitarias de UNRWA -Axencia da ONU para os refuxiados palestinos- en Gaza foran premeditados). 

        Tampouco me estrañaría que esa banda de criminais sionistas me puxera a min (un simple cidadán crítico, partidario do respecto aos dereitos humanos, das liberdades democráticas e dunhas sociedades igualitarias) no seu punto de vista no caso de que leran as miñas opinións en favor da liberdade e contra toda clase de xenofobia e de xenocidio.

Por se hai quen me toma o número cambiado.

        Teño que aclarar aquí que non son "antisemita", termo que con frecuencia se toma como anti-israelí. Se temos que falar de antisemitas, temos que falar tamén dos sionistas dado que o pobo palestino é un dos moitos pobos semitas, xunto cos árabes, asirios, fenicios, arameos e os hebreos.

        Tampouco condeno as accións que leva a cabo Hamas. Iso si, teño que confesar que non me gusta nada, como nada me gustan os integristas relixiosos que pretenden crear estados confesionais ou que utilizan as instancias estatais (como os creacionistas alí onde gobernan) para negar a liberdade de culto opoñerse ao coñecemento e negar os avances científicos. O que si fago é criticar aquelas accións dese grupo integrista relixioso cando teñen coma consecuencia directa a morte ou calquera desgraza que aconteza sobre a poboación civil (por exemplo, a do 7 de novembro pasado). Pero que faga isto non quer dicir que condene incondicionalmente a Hamas, como non condenei no seu momento aos guerrilleiros do Frente Sandinista que combatían a ditadura sanguinaria de Somoza en Nicaragua ou aos guerrilleiros do Vietcong que combatían a invasión do seu país polo exército imperialista e criminal dos EUA.

        Si que me declaro en contra do expansionismo sionista. Porque o sionismo consiste niso: instalarse nunha terra que non é da súa propiedade e expulsar dela con violencia aos que alí residen desde hai séculos simplemente polo mero feito de que a súa relixión expansionista atribúelles dereitos que para nada teñen; e fano sen respectar as liberdades, as propiedades, os dereitos doutros pobos semitas a estar asentados na terra que tamén é deles. Por iso me declaro antisionista, non antisemita nin antihebreo.

        E iso, a instauración dun estado relixioso integrista e excluínte, é algo que teñen en común Hamas e o sionismo expansionista que neste intre practica o actual Estado de Israel. Pretenden establecer estados confesionais, de pensamento único onde toda aquela persoa que non comparta os seus pensamentos sexa considerada coma inimiga. Unha aspiración de todas, sen exclusións, as organizacións integristas relixiosas monoteístas: crear estados confesionais de pensamento único relixiosos (sexa a Tora, o Islam ou o Cristianismo). E xa sabemos o que isto trae consigo: opresión da muller, incultura, negación da ciencia, falta de liberdades democráticas, violación continuada dos dereitos humanos, defensa dos máis ricos (incluíndo aos popes relixiosos), creación de pobreza e represión contra a cidadanía que se rebele contra esa situación, etc. Xa ocorreu con Hipatia de Alexandría e segue a ocorrir na actualidade (e se temos que facer caso desa novela chamada Biblia, xa desde os tempos do xoven Xesucristo). Exemplos deste tipo de réximes integristas relixiosos témolos na actualidade e nun pasado non moi lexano: o Irán dos ayatolás, Omán, Emiratos Árabes, Arabia Saudita, Qatar, o Estado Nacional-Católico franquista e outros moitos que para desgraza da humanidade aínda pululan polo mundo.

     E os cidadáns hebreos de Israel?

       Estou convencido (e espero non equivocarme) de que no Estado de Israel a maioría da súa poboación está en desacordo coas agresións que o seu goberno, o seu exército, os seus servizos secretos e os colonos integristas sionistas levan a cabo contra a poboación civil palestina; convencido de que a maioría da poboación israelí está en desacordo cos bombardeos indiscriminados que o exército sionista realiza contra a Faixa de Gaza, contra os campamentos de refuxiados e contra as poboacións de Cisxordania; e que a esa maioría de israelís non lles gusta nada ver como os integristas sionistas e os seus soldados maltratan e/ou expulsan aos palestinos das súas propiedades en Xerusalén e disparan fogo mortífero contra as crianzas ou civís indefensos. Tamén coido que esa poboación que hoxe parece que non se deixa ver (ou da que as axencias internacionais de noticias non informan, que é outra posibilidade) debe unirse e mobilizarse contra o goberno sionista da extrema dereita que preside Netanyahu e esixir a destitución e a expulsión dos mandos militares que planifican e executan as accións de xenocidio contra o pobo de palestina; e igualmente a depuración no seu exército de todos os elementos indesexables que nel están integrados. Así como esixir o recoñecemento do Estado Palestino, a devolución as terras ocupadas ilegalmente polos seus colonos e militares e resarcir á poboación palestina que foi expulsada ilegalmente dos seus fogares e da súa terra desde a creación do Estado de Israel. Tamén, por suposto, converter ao seu exército nun exército ao servizo da democracia. Porque nelo vailles, tamén, as súas liberdades. Un pouco iluso, non? Quizá, pero esperanzado.

    ...E seguen asasinando. E os seus cómplices americanos e europeos aplaudindo.

        No intre de dar fin a este artigo a barbarie sionista segue a caer sobre a poboación civil da Faixa de Gaza, sobre a poboación civil da Cisxordania e tamén persisten as agresións aos cidadáns palestinos residentes en Xerusalén e no territorio israelí. Non respectan nada; nin hospitais, nin campamentos de refuxiados, nin organizacións humanitarias e sanitarias. Violan unha e outra vez as resolucións ONU e a Convención de Xenebra. E, de momento, o TPI segue a calar e os Estados Unidos e os seus ecos da vella e agora triste Europa tentar acalar a súa complicidade no xenocidio palestino pedindo "unha pausa humanitaria" nos bombardeos contra a poboación civil. Como di unha viñeta da tira de Bernardo Vergara (da que máis arriba se reproduce un fragmento) será "para que morran sans e co estómago cheo". Porque eses sen-vergoñas cómplices do sionismo non piden o alto ao fogo total; hai que concluír, logo, en que están de acordo con que se bombardee á poboación de Palestina e que os que queden se vaian ao exilio como xa fixeron moitos no pasado; e que, por fin, o sionismo organizado usurpe para si en exclusiva o territorio palestino.

        Probablemente, e por desgraza, teremos que seguir falando deste tema moito tempo, así como saír á rúa a mostrar a nosa solidariedade co pobo palestino. E imaxino que cada día que pase a manipulación informativa por parte das axencias de noticias e o lixo mediático que non se opón firmemente ao xenocidio que está a acometer o Estado de Israel contra o pobo palestino será maior; e que tentarán que comunguemos coas rodas de muíño que os poderes fácticos dos EUA e o sionismo lles sirvan ás axencias de noticias e ao lixo mediático en doses diarias.