Como
xa se puxo de manifesto neste blogue en xaneiro deste ano[1], o esnaquizamento da
sanidade pública na Galiza semella seguir a ser unha das prioridades do Partido
Popular na Galiza; prioridade intimamente emparellada e simultánea con outra: a
privatización dos servizos sanitarios e a relegación da sanidade pública a un
servizo de carácter asistencial case de beneficencia. Mais esta
característica da sanidade pública que xestiona o Partido Popular na Galiza non
é única; é a de xestión do Partido
Popular en todo o Estado Español: alí onde goberna destrúe e privatiza os
servizos públicos, empezando por aqueles que poden ser máis rendibles para
a empresa privada, entre os que se atopan a sanidade e a educación.
Situación
básica da atención sanitaria pública na Galiza de hoxe
Podemos,
sen ánimo de ser exhaustivos (quizá non habería disco duro con capacidade
suficiente para acoller todo), definir a deficiente situación actual da
sanidade pública na Galiza ao través dunha xeira de características básicas que a definen desque a xestión da Xunta de
Galiza ficou nas mans do Partido Popular durante as presidencias de Alberto
Núñez Feijóo e, posteriormente e ata hoxe, de Alfonso Rueda: listas de espera
en todas as especialidades médicas; ocultación de tempos de espera de multitude
de doentes (mesmo nas enfermidades que precisan dunha atención temperá por mor
da súa gravidade e da rapidez que teñen en agravarse) en espera de cita para a
súa atención; redución de persoal sanitario en todas as especialidades e
funcións, tanto na medicina especializada e hospitalaria como na atención
primaria; repulsión e expulsión práctica deste persoal a base de condicións de
contratación leoninas e retribucións totalmente indignas; falta de substitución
dos titulares de medicina de familia que deixan a súa praza quer por xubilación
quer por enfermidade; peche de consultorios e centros de saúde en localidades e
parroquias do medio rural por falta de contratación de persoal necesario, tanto
médico como de enfermaría; intentos continuados de obrigar ao persoal de
enfermaría e auxiliares a asumir funcións que pola súa titulación ou posto non
lles corresponden; descenso consecutivo dos orzamentos reais asignados ao
mantemento das estruturas sanitarias de titularidade pública e á contratación
de persoal; derivación cara á sanidade privada de intervencións que deberían
ser realizadas na rede hospitalaria pública (por regra xeral, intervencións que
xeran baixo custo e elevados beneficios ás empresas privadas); etc.; etc.; etc.
Todo elo xestionado e administrado por uns mentireiros sen escrúpulos.
Medicina
de familia, P.A.C.s e urxencias hospitalarias
Mesmo
na Atención Primaria os tempos de espera para recibir atención médica superan,
por termo medio, os dez días. O que fai que as urxencias (as dos centros de
saúde e as hospitalarias) e os Puntos de Atención Continuada (PAC) estean
desbordados; e máis aínda se consideramos que moitos deles están faltos de
persoal; que onde hai que ter dous ou máis equipos para a atención aos casos
urxentes en numerosísimas ocasións están atendidos por un só equipo, que ás veces (no
caso de ter que saír a unha urxencia) teñen que deixar ese PAC ou esas urxencias
sen atención ningunha. A isto hai que sumarlle que con demasiada frecuencia acadar unha ambulancia para desprazar a un
doente cara ás urxencias hospitalarias desde os centros de saúde ou desde os
PAC é pouco menos que un labor imposible, ou que tarda moito en chegar por falla de asignación de unidades de
ambulancia ás comarcas ou centros de saúde. Esta última situación xa ten causado na Galiza máis dunha morte ou un
agravamento dun doente grave, cousa evitable se a Consellería de Sanidade
organizara o funcionamento do transporte sanitario con criterios de servizo e
non con criterios de rendibilidade cara ás empresas privadas ás que a Xunta de
Galicia ten concedido o servizo. Ou, mellor aínda, se fora de titularidade
pública.
Esta
falla de interese da actual Xunta de
Galicia, nas mans do Partido Popular, pola calidade tanto asistencial coma preventiva da sanidade pública chega
a tal extremo que na práctica, por falla de atención médica suficiente nos
centros de saúde e nos PAC, as urxencias hospitalarias (que supostamente están
para atender ás doentes en casos que exceden as capacidades de atención dos
centros de atención primaria) se enchen de simples gripes ou outras doenzas de
doada resolución nunha atención primaria dotada de medios e persoal
suficientes.
A
miseria xerada polo Partido Popular na sanidade pública segue.
Eu
son unha desas moitísimas persoas afectadas pola falla de
substitución do seu médico de atención primaria de baixa médica ou en vacacións; ou por falla de cobertura dunha praza vacante. O mesmo pásalle a
outras moitas cidadáns que deberían ter médico fixo no meu centro de saúde pero
que, por falla de contratación de médicos substitutos, tampouco teñen ao seu ou
a súa médico de familia. E non é no meu centro de saúde no que iso está a pasar, senón que é un problema xeralizado a toda Galiza.
Non sei que pensarán os demais pacientes que están no mesmo problema ca min; mais eu síntome
como unha pelota de ping-pong nun partido de dobres: un día aténdeme un doutor,
ao outro día unha doutora que me pauta análise, análise cuxos resultados van
ser valorados por outro médico diferente, que me mandará novas probas cuxos
resultados van ser valorados posiblemente por outro doutor ou doutora á que vou ver por
primeira vez na miña vida; e así de forma sucesiva.
En
fin, unha verdadeira barbaridade o que
está a ocorrer na sanidade pública da Galiza, situación da que os únicos
culpables son o Presidente da Xunta de Galicia, o seu Conselleiro de Sanidade, os
resto dos conselleiros da Xunta (todos eles do Partido Popular ou próximos a
el), os xerentes das distintas áreas de saúde e os responsables da atención
primaria de cada área. E amais non teñen unha soa pizca de vergoña en negar a situación ou buscar escusas -cada cal máis inverosímil- para negar a súa responsabilidade e as súas verdadeiras intencións.
Hai
xa moito tempo a min presentábaseme a
dúbida de se eran uns incompetentes, ou uns inútis para exercer a función que
tiñan encomendada, que escondían o seu afán de trepar con escusas e
mentiras. Pero ese tempo xa pasou; estou
convencido que cumpren perfectamente coa función que teñen encomendada:
esnaquizar e desprestixiar a sanidade pública en beneficio das empresas da
sanidade privada, das compañías aseguradoras de saúde e das grandes
multinacionais farmacéuticas. E, amais, fano recorrendo a posicións
hipócritas, a mentiras e á súa propia propaganda pagada (ou gratuíta moitas veces -e en forma de entrevista ou reportaxe- penso eu) en distintos medios
afíns. Outra forma é a desinformación practicada por eses medios ocultando
novas desfavorables ao Partido Popular no ámbito sanitario das distintas
comarcas e localidades da Galiza; práctica común nos
medios máis subvencionados e que máis
fondos públicos perciben da Xunta de Galicia (tanto prensa escrita como
emisoras radiofónicas), e outros medios menores[2], en
relación ás reivindicacións de base popular. E xa
non digamos o activismo propagandístico en favor do Partido Popular, que
utiliza a televisión e radio públicas de Galiza, RG e TVG, que máis que medios públicos e independentes parecen un instrumento privado de propaganda do Partido Popular.
Pola boca morre o peixe.
Fixéronme
rir (por non chorar) as declaración dun suxeito xerifalte da atención primaria
na área de xestión sanitaria de Vigo e comarca cando nun medio radiofónico vigués (no que abundan "entrevistas" e reportaxes a membros da Xunta de Galiza e directivos de servizos públicos da administración galega en desmantelamento e privatización) afirmaba que se notaba un
descenso no número de consultas na Atención Primaria. Achacaba, ese espelido
personaxe, este descenso a que desde a pandemia o número de consultas
telefónicas descendera. Claro que o xornalista responsable da "entrevista" estivo calado coma un peto e pareceu
conformarse coa resposta pese ás evidencias que mostra a situación sanitaria en todo o sur. Vigo incluído, da provincia de Pontevedra.
Non podemos descartar que esa "entrevista" estivera
destinada a contrarrestar o potencial éxito dunha manifestación que ía ter lugar en Moaña
no domingo seguinte ao día da entrevista para reclamar solucións para a situación da sanidade pública nese concello. O certo é que hai moita xente que ten
subscrito un seguro médico privado que lle permite acudir a
consultas básicas na sanidade privada. Pólizas de seguro as máis das veces de moi baixa calidade que, na práctica, só cubren servizos a atencións sanitarias moi básicas; e que, por suposto, non cubre o gasto farmacéutico. É unha forma máis de negarlle á cidadanía a atención médica pública e de dirixir a esas persoas e á sociedade cara a unha sanidade privatizada. E, amais, uns seguros que non todo o mundo está en situación de poder contratar, por moi baixo que sexa o seu custo e polo esforzo que pode supoñer ter que pagar a medicación prescripta. Un elemento máis, a privatización da sanidade, que contribúe ao aumento das diferencias sociais e dos dereitos básicos na sociedade, xunto coa privatización da atención ás persoas dependentes e da privatización do ensino.
As cousas do noso flamante e demagogo
Conselleiro de Sanidade
O
Conselleiro de Sanidade da Xunta de Galiza nunhas declaracións cheas de
demagoxia e inexactitudes feitas nunha entrevista realizada o pasado domingo 3
de decembro en Radio Galicia di que “a
falla de profesionais da medicina que estamos a sufrir os cidadáns de Galiza é
culpa do Goberno Central”. Mais por moito que tente de sacudirse a caspa
que o invade, esta segue a estar pegada ao seu corpo. É un retrógrado social afecto ás políticas máis casposas
do Partido Popular na Galiza; e iso non se pode disimular. Como tampouco pode disimular
que as políticas que desde a Xunta de
Galicia, e da consellería da que é titular, os maiores e prioritarios beneficiarios
que ten son as empresas de sanidade privada, as aseguradoras de saúde e as
grandes compañías farmacéuticas; e que os grandes prexudicados son a inmensa
maioría da cidadanía da Galiza, sobre todo as persoas que teñen menor
capacidade económica.
En
todo caso, algún voceiro de SOS-Sanidade Pública fixo unhas declaracións
(radiadas na mesma emisora que se realizou a entrevista con Comesaña) na que
categoricamente e coa lexislación na man desmentía as declaracións de
culpabilidade atribuídas polo ese señor Conselleiro de Sanidade ao Goberno Central sobre a situación sanitaria da Galiza.
SOS-Sanidade Pública declaraba: “Médicos hai; porque se presentaron 350
[en referencia ás prazas que recentemente convocou a Xunta]; médicos hai só
que as condicións laborais, os salarios que se pagan, a inestabilidade que se
produce e a ineptitude por parte da administración en organizar os profesionais
que ten, levan a que ninguén quera unha prazas que son cun salario moi baixo.
[···] É unha falacia dicir que 'Madrid, Madrid, Madrid,...' cando é falso.
Primeiro porque [as prazas de médico] se poden convocar desde aquí; as
transferencias están todas en sanidade, inluso as de convocar persoal. Segundo,
porque Madrid non é responsable de nada porque as prazas que manda son as
prazas que solicitan as comunidades autónomas.” E
como di a pancarta da foto que encabeza este artigo "COA NOSA SAÚDE NON SE XOGA". Mais o Partido Popular ten claro que quer
privatizar o sistema sanitario público; xa levan anos facéndoo na Galiza (e tamén no resto do Estado).
.png)
Na
Galiza, a carreira pola privatización empezou
co duro ataque á sanidade pública baixo a presidencia de Núñez Feijóo, que coma
primeira actuación tivo a privatización
do Hospital Público Álvaro Cunqueiro
(daquela en construción) que trouxo coma consecuencia un endebedamento do
erario público de Galiza coa empresa que xestiona o inmoble para moitos anos,
diminuíndo o número de prazas previstas no primeiro proxecto público, diminuíndo, tamén, as prazas hospitalarias dispoñibles na área de saúde de
Vigo, e reforzando o convenio coa empresa privada de saúde POVISA para a
atención a numerosos afiliados do SERGAS (empresa propiedade hoxe dunha
multinacional da saúde francesa –que como tal o obxectivo primordial e ao que
se supedita todo o demais é a obtención do máximo beneficio- á que foi traspasada por Ribera Salud,
empresa que, previamente, adquiriu POVISA a os seus primeiros propietarios). E a partir de aí a cousa seguíu desmantelendo e esnaquizando ata acadar
a situación que hoxe temos na sanidade galega. E non van parar se os cidadáns e
as cidadáns non llo impedimos. Porque xa o fixeron en Madrid, onde teñen a
sanidade pública esnaquizada e onde non disimulan para nada o seu tratamento de
favor para con os negocios da sanidade privada; tamén o fixeron en Valencia
cando gobernaron e vano seguir a facer agora que volven a gobernar en alianza cun partido aínda máis ultra ca eles; igualmente
empezan a facelo de forma descarada en Andalucía, onde (como denuncia unha
chirigota gaditana cuxo video poño de seguido) o desmantelamento da sanidade
pública e a utilización dos medios de información de titularidade pública para
ocultar ou desinformar á poboación é constante; igual que na Galiza. E como
fan alí onde poñen as súas porcas garras.
O futuro da nosa saúde e dunha atención
médica en condicións está en xogo
E
non podemos deixarlles que rematen o traballo de esnaquizar a nosa sanidade.
Non basta con ter médico (como eses tentan que creamos); debemos ter un médico
e unha atención médica que non estea supeditada a uns obxectivos de beneficios
dunha compañía privada de saúde, nin dos dunha compañía aseguradora nin dos
dunha multinacional farmacéutica. Debemos
esixir ter unha atención médica supeditada a unha boa prestación do servizo,
supeditada á mellorar a saúde dos doentes e a prevención das doenzas; e a
minorizar ao traveso deste servizo un menor gasto en medicamentos para as
administracións e para os doentes, así como evitar que a cidadanía teña que costear un seguro
privado placebo para sentirse segura.
Parece que teremos en febreiro
unha ocasión inmellorable para procurar un goberno galego que remate coa
situación que actualmente padece a nosa sanidade. Todo da a entender que será
nese mes cando teñamos novas eleccións autonómicas que nos permitan mudar as
maioría de goberno na Galiza, que nos permitan botar fora do goberno galego ao
Partido Popular.
Non
é que todas as propostas alternativas teñan a sanidade 100% pública como unha
das súas metas, pero tampouco son ás estafas á cidadanía que o Partido
Popular practica ao respecto da sanidade.
Ser
conscientes de que, se somos quen de
botalos, refacer e mellorar toda a desfeita na sanidade pública que eses servidores activos dos empresarios xeraron ao longo de todos estes anos nos que
gobernaron para uns poucos ricos, vai levar máis de catro anos. É moito o que
hai que facer: primeiro reconstruír, e despois mellorar, equipar, modernizar e dotar de persoal. E iso leva tempo. Amais haberá que esperar que moitos dos actuais beneficiarios da política sanitaria do Partido
Popular non se van resignar e van recorrer aos tribunais para tentar de anular o que maioritariamente
a cidadanía demande. Sabemos dos intentos de empresas de utilización dos tribunais para anular disposicións realizadas por administracións conforme ao que os cidadáns demandaron nas urnas (véxanse os multiples casos de Ada Colau acusada por fondos voitre diante da xudicatura e todas arquivadas posteriormente, que é un intento de lawfare,
aínda que a algúns -normalmente a quen o practica ou o consinte- non lles guste a súa mención).
E
mentres as eleccións non chegan, non esquecer seguir a mobilizarse, difundir
amplamente e como poidamos, e participar nas actividades convocadas polas
distintas plataformas territoriais de defensa da sanidade pública. E nas
convocadas a nivel galego pola Plataforma SOS Sanidade Pública. Non van saír na
maioría da prensa, nin a súa convocatoria nin a súa realización (como moito nas
edicións locais de alí onde se producen), pero iso non ter que desanimarnos.
Defendamos
unha sanidade pública e de calidade.
.png)
.png)
