ÁS VOLTAS CON ALTRI

 

         Doutra volta ALTRI, ou Greenfiber, se quen le o prefire. Por que doutra volta? Pois moi sinxelo: porque doutra volta numerosos galegos e numerosas galegas acudiron a Compostela para manifestar na rúa o seu rexeitamento á instalación da macrocelulosa ALTRI en Palas de Rei. Xa me pronunciei desde estás páxinas no pasado 13 de xuño baixo o título de ALTRI NON! E non me queda outra, por amor ao país, que volver facelo.

          Xa foran miles as persoas que no pasado 30 de xuño, acudiran a Santiago para arrodear San Caetano e amosar a súa oposición ao proxecto que con tanto ardor e insistencia defenden o Partido Popular e a Xunta de Galiza. Alguén dixo que Alfonso Rueda, Presidente da Xunta, e as súas conselleiras de medio ambiente e de industria parecían máis comerciais de ALTRI que defensores da economía e dos intereses dos galegos e galegas. A verdade é que parece como se se lles fora a vida nelo; actitude que da que pensar. E non é que vaia afirmar aquí que todos eses e todas esas que con tanto ardor guerreiro defenden a instalación da macrocelulosa van tirar lucro persoal da instalación de ALTRI; non se me ocorre, non teño probas que apoien tal cousa nin quero pensalo. Mais non podo evitar que me veñan á cabeza os numerosos casos de membros do Partido Popular de Madrid e da Rexión de Valencia, moitos deles e delas altos cargos dos gobernos autonómicos e/ou municipais, condenados por corrupción.

          E tampouco me resulta fácil de dixerir que cando os recursos e alegacións das veciñanzas contra a instalación de proxectos industriais que lles prexudican se presentan nos prazos marcados polas leis, a Xunta de Galiza, do Partido Popular, facendo un uso filibusteiro da súa maioría parlamentaria, recorta ao mínimo os prazos para presentalas ou se inventa figuras como as contempladas na chamada “lei de depredación” ou a de “industrias estratéxicas” para quebrar a vontade dos opositores. E isto é o que Alfonso Rueda, os seus conselleiros e os parlamentarios do Partido Popular no Parlamento de Galicia están a facer.  

         

15 de decembro de 2024: 100.000 persoas contra a instalación de ALTRI.

          Pois preto de 100.000 galegos e galegas, ou máis, encargáronse de reiterarlle este pasado domingo 15 de decembro, tanto aos responsables da pasteira como aos que desde a Xunta e outras estancias políticas defenden os intereses de ALTRI, que os galegos e as galegas non queremos que nos instalen na nosa terra un monstro que remate con miles de postos de traballo directos e miles de postos de traballo indirectos, unha empresa que contribúa a empobrecer o parque forestal da Galiza potenciando e invadindo con eucalipto o pouco monte galego que deica agora, nas provincias de Lugo e Ourense, estábase a salvar de ser invadido por eucalipto ou piñeiro (un bosque, o galego, xa de por si empobrecido pola orientación que Partido Popular e empresas coma ENCE e FINSA teñen implantado nos montes galegos). E tampouco queremos que se envelene o noso ar nin o río Ulla, que non só ten numerosas utilidades sociais alí por onde flúe (entre outros, manter unha flora e unha fauna diversas, usos agrarios para o regadío, usos de fornecemento de auga para o consumo doméstico, etc.), utilidades que segundo diversos estudos  artigos presentados por biólogos de recoñecido prestixio sobre os efectos que ALTRI tería sobre o río Ulla serían moi prexudiciais non só para o conxunto da poboación por onde pasa o curso do río, senón que amais tería un impacto negativo para o marisqueo e a pesca artesanal da Ría de Arousa, onde o Ulla ten a súa desembocadura.

Quen non quer ALTRI no seu país?

          O primeiro que temos que contestar é quen non quere que ALTRI se instale nas súas terras. E a primeira contestación a esta pregunta que se me ocorre é dicir que as autoridades portuguesas non a queren no seu país, nin como pasteira, nin como “fabricante de fibras téxtiles”. Tanto pola contaminación e empobrecemento que produciría como polo exterminio da biodiversidade dos bosques portugueses que suporía incrementar a masa forestal con especies pirófitas coma o eucalipto; bosques xa de si depauperados e empobrecidos polo tipo de arboredo (eucaliptos e piñeiro, fundamentalmente) que demandan a propia ALTRI portuguesa, Navigator, CELBI e outras menores.  

          E se o goberno portugués non a quer, de quen botaron man os dirixentes de ALTRI? De que ía ser? Do Partido Popular na Galiza, entre coñecida polo seu amor ás empresas altamente contaminantes como pasteiras e mineiras que envelenan o chan ou as rías e os ríos da nosa terra. Aí están ENCE, Atalaya Mining, Cobre San Rafael, a mina de Lousame,... todas elas con forte oposición veciñal e con consecuencias destrutivas para o medio ambiente e as economías agrarias, pesqueiras e/ou marisqueiras. Pero aí está o capitán Rueda, e as súas escuderas-conselleiras de Medio Ambiente e de Economía, co respaldo da Consellería de Facenda e a Lei de Acompañamento aos Orzamentos Xerais de Galiza para 2025 (que reforma leis á carta e pola porta de atrás) para oporse ás veciñanzas. E, tamén, coa colaboración cacicotes locais de cada vila onde queren instalar o seu veleno; cacicotes que non dubidan en enganar e/ou intimidar e ameazar aos seus veciños para manter os favores e prebendas que cren ter ou que lles ofrecen e dan.

          Quen rexeita ALTRI na Galiza?

            Rematariamos antes, quizá, se dicimos se quen se ten posicionado en favor de ALTRI ata agora é o Partido Popular, o alcalde de Palas de Rei (do Partido Popular), a Xunta de Galiza (do PP), grandes empresarios de Galicia (do PP), os técnicos contratados pola propia pasteira (empregados ou externos) e unha soa das persoas que participaron no estudo do Consello Galego da Cultura sobre o proxecto de ALTRI.

          A oposición á macrocelulosa está encabezada pola Plataforma Ulloa Viva, numerosas asociacións e organizacións cidadás, partidos políticos e sindicatos progresistas, organizacións e colectivos ecoloxistas de todo o país e estatais.

          E a práctica totalidade dos estudos realizados por economistas, biólogos, técnicos de turismo, enxeñeiros, etc. teñen ditaminado que ese monstro que pretenden instalar en Palas de Rei é unha bomba destrutiva (non con esas verbas, pero si). Incluso todas as Facultades de Bioloxía do Sistema Universitario de Galiza pronunciouse en contra da instalación desa macrocelulosa na Galiza.

          Pero a Xunta di, por boca do seu presidente e da súa Conselleira de (destrución do ?) Medio Ambiente, que os estudos que eles manexan son favorables. Non sabemos cales son. Supoño que os dos empregados da pasteira ou dos contratados por ela; e, posiblemente, daqueles cargos técnicos “de confianza” contratados a dedo en distintas consellerías da Xunta que están amarrados á poltrona con metacrilato e que din “si bwana” a todo o que lle poñan por diante.

          A inmensa maioría da cidadanía máis activa desta Galiza, a que ten criterio propio e o defende, incluso diante das presións dos cargos da administración e dos caciques, a que realmente lle vale e quer ao seu país, xa se pronunciou saíndo á rúa en Santiago o pasado 15 de decembro ou aplaudindo desde a súa casa diante da imposibilidade de acudir a Compostela.

          A Xunta segue erre que erre. Coma sempre dándolle as costas á cidadanía para servir aos poderosos. Mercando espazos publicitarios gratuítos nos xornais, emisoras de radio de TV aos que rega con miles de euros para que desinformen e manipulen a realidade.

          Por fin, onte a Unión Europea admitiu as alegacións que a Plataforma Ulloa Viva e esta vai ser escoitada en Bruxelas. A razón está do seu lado, pero da actual Unión Europea non nos podemos fiar; non sería a primeira vez que incumpre coa súa propia normativa coa finalidade de favorecer a quen máis ten.

          En todo caso, non nos podemos calar. Non podemos permitir que coa promesa difusa dunha miseria de postos de traballo (que nin cumprirán) poñan en perigo milleiros de postos de traballo directos e indirectos no sector agrícola, gandeiro, da pesca e do marisqueo. Nin que nos enchan o país de eucaliptos e contaminación, amais de destruír o río Ulla que da vida á poboación que se asenta ao longo do seu curso.

          Se hai que saír á rúa de novo, sáese. E máis, tamén.

Partido Popular, poltronas e "superglú"

 

         Que ninguén se leve a engado. Cando falo de "superglú" non me estou a referir a esa banda musical ferrolana de nome "Super-Glú", senón ao nome con o cal se coñece de forma popular a ese pegamento instantáneo, de múltiples marcas, cuxo composto básico é o Cianocrilato que ten fama de actuar rápido e con forza.

 

        E que ten que ver iso co Partido Popular e coas poltronas? Pois moi doado; e logo o entenderedes, porque diso se trata, de engancharse ás poltronas coma se en elo fórase a vida.

        As persoas que lemos a prensa ou escoitamos as novas sabemos que, desde hai moitos anos cara aquí, desde o Partido Popular levan pedindo dimisións a destro e sinistro, "a tutiplén", como parte da súa "política de Estado" (vaiase señor González, Zapatero, Mónica Oltra, Sánchez, Fiscal do Estado, Presidente do Tribunal Constitucional, Irene Montero, Alberto Garzón, ministros e ministras dos diferentes ramos,etc.).

        Eu coido que todo isto ten que ver coa súa incapacidade para acadar unha maioría que lle permita acadar o Goberno do Estado e facer as falcatruadas e destrución dos servizos públicos que está a facer alí onde goberna; ou incorrer en neglixencias como as que protagonizou neste mes de novembro na Comunidade Valenciana, as que cometeu en Madrid nas residencias de maiores durante a pandemia do COVID ou as que protagonizaron na Galiza durante a crise do Prestige ou coa progresiva aniquilación do idioma galego desde que Alberto Núñez Feijóo acadou a Presidencia da Xunta de Galiza. Unhas con numerosas vítimas mortais e outras, afortunadamente, sen consecuencias mortais directas.

        En ningunha das cuestións delituosas que afectaron a cargos públicos do Partido Popular ou en cuestións de nefasta xestión e neglixencia houbo dimisións, destitucións ou expulsións do partido ata que non se demostraron xudicialmente as cuestións delitivas. E, por suposto, no caso de claras xestións nefastas e/ou neglixentes, incluso as que determinaron numerosos casos de falecementos derivados desas xestións, non houbo nin un só cargo do Partido Popular que dimitira, fora destituído ou expulsado. Como exemplo a xestión das residencias de maiores de Madrid durante a pandemia, con 7291 falecidos derivados da neglixente xestión; ou os mortos da recente DINA de Valencia que se poderían evitar (polo menos en gran parte) se a Generalitat Valenciana fixera o seu traballo. Pero non, aí seguen repartindo culpas e tentando de sacar toda a caspa levan enriba Isabel D. Ayuso, os seus consejeros, e Mazón e os seus consellers. Engánchanse ás poltronas como leóns ás súas presas, tal cal parece que cando se lle move a banqueta séntanse, enchen o asento da poltrona de superglú e pousan o cu nela para evitar que ninguén os remova, por moi mal que o teñan feito.

        Ista forma de actuar contrasta coas súas maneiras públicas de actuar e dicir cara a outras persoas. Porque cando a alguén que non é do seu gusto algún xuíz ou xuíza (que non practica o "lawfare", por suposto) ábrelle dilixencias penais, aínda que estas sexan abertas en base a recortes de xornais presentados por organizacións fascistas ou ultrarrelixiosas, pronto están a esixir a súa dimisión.

        Hoxe seguen igual

        Ocorridos os efectos negativos da Depresión Illada en Niveis Altos da Atmosfera (DINA), con un alto nivel de destrución en bens materiais e, o que é peor, un altísimo número de falecidos que se podían ter evitado se o Presidente da Generalitat Valenciana e o seu Consell actuaran de forma dilixente diante dos avisos de AEMET e da Confederación Hidrográfica, coma fixeron outras institucións (Universidade de Valencia, concellos e outros organismos que decidiron suspender toda actividade pública). Pero non; optaron por ser neglixentes como se ten demostrado nos días posteriores. E por máis que se esforzan Mazón e os seus conselleiros, así coma Feijóo e o resto da cúpula do Partido Popular en desviar a responsabilidade do desastre, a secuencia dos feitos, das neglixencias e do desinterese nin sequera o negan os medios máis afíns á dereita populera.         

        E, unha vez que falla o tema AEMET e o tema Confederación Hidrográfica, pola inconsistencia das desculpas e novelas televisadas do señor Mazón e os seus protectores instalados en Madrid, dirixen os tiros cara á ministra Teresa Rivera, titular de Transición Ecolóxica e candidata a Comisaria de Transición Limpa, Xusta e Competitiva na Comisión Europea.

        Eu teño que confesar que esa señora, Teresa Rivera, non é santa da miña devoción. Non podo máis que pensar que unha señora que apoia a construción de grandes parques eólicos mariños nos caladoiros onde a flota de pesca artesanal e de media altura máis importante de Europa realiza o seu traballo, con todas as consecuencias negativas que vai ter tanto para os pescadores, os mariñeiros e os consumidores e consumidoras (com xa teñen avisado os pescadores portugueses vítimas dun parque dese tipo), non está realmente a defender intereses medioambientais, senón outros que nada teñen que ver coa ecoloxía.

        En todo caso, non ten moito sentido o balbordo que na Unión Europea está a montar a ultradereita do Partido Popular, arrastrando consigo, da man do ultradereitista alemán Manfred Weber, presidente do Partido Popular Europeo, ao resto do grupo popular no parlamento da Unión Europea. Un balbordo que o único que pretende é enturbar o debate e desviar as claras responsabilidades políticas (e posiblemente penais) do desastre valenciano.

        E menos sentido algún ten a proposta feita polo señor Weber de non impedir o acceso de Teresa Ribera ao posto de Comisaria da UE se hai un compromiso pola súa parte de dimitir do cargo no caso de ser imputada xudicialmente polo desastre valenciano. Acaso Manfred Weber non está informado de que no Estado Español un xuíz ou xuíza pode imputar a calquera por unha denuncia baseada en novas non contrastadas de xornais aínda que despois resulten ser falsas? (caso da esposa de Pedro Sánchez) Ou que pode ser imputada porque unha persoa fai acusacións non contrastables e que resultan ser falsas? (caso da "niñera" de Pablo Iglesias e Irene Montero, por exemplo) Non sabe, ese señor, que hai organizacións de corte fascista que están cada dous por tres nos xulgados presentando querelas criminais contra persoas e organizacións democráticas e de esquerda con resultado de imputacións que despois de longo tempo son sobresidas?

        Como para aceptar tal cousa. Habería cola de fascistas diante dos xulgados a presentar denuncias; e, posiblemente, cos resultados que todos presupoñemos.

        En fin, o que ten que ocorrer é que a Generalitat Valenciana dimita en bloque, co seu President Mazón á cabeza como máximo responsable e corresponsables do desastre. E que a cidadanía valenciana se aproveite no que poida do rego de millóns de euros que van sementar os peperos (non todos mais si os de sempre), pero que non deixen que recollan os votos. Que sigan a esixir as dimisións e a pedir responsabilidade. Que non fagan o que moitos e moitas galegas fixeron, de forma vergoñenta, despois do desastre do Prestige (e o sinto se a alguén lle doe e molesta que se diga, pero foi así; a min, galego, dóeme o que fixeron e o digo). Que non se deixen comprar.

Destrución, impotencia, indignación, incompetencia... (e, tamén, fascistas)

                  Xa van varios días desde que a Depresión Illada en Niveis Altos da Atmosfera (DINA) arrasou unha parte importante do Pais Valençiá, Castela-A Mancha e algunha localidade andaluza. Días no que a destrución, a impotencia cidadá, e a incompetencia ou neglixencia das autoridades xuntáronse coa xustificada indignación, coa explosión rabiosa, de parte da poboación.

        Tamén os bulos sobre a orixe da catástrofe e sobre as súas consecuencias fixeron a súa aparición e foron distribuídos desde os espazos de coñecidos "xornalistas", "influencers" e "políticos" de clara tendencia nazi-fascista asentados en Youtube, programas de algunha canle convencional de TV, canles de Telegram e xornais dixitais de clara tendencia ultradereitista coma Libertad Digital ou Ok-Diario, coa participación, nalgún caso, de xeneralotes retirados e coñecidos pola súa adscrición fascista e a súa adoración polo criminal Franco. 

      E non só son os bulos, senón a presencia de fascistas organizados nas zonas do desastre para tentar de capitalizar a razoable indignación dos residentes e achegalos a asumir as súas mentiras. Isto púidose ver con claridade o pasado domingo no que eses criminais sociais que son os fascistas tentaron dirixir a ira da cidadanía indignada cara aos gobernantes civís. Incluso unha sobriña do rei Borbón, esa tal Victoria Federica, apuntouse o domingo a esta última modalidade de ataque fascista aos gobernantes civís desde a súa conta nunha rede social.

        A min non me cabe dúbida de que moitos dos efectos xerados pola potencia inusitada da DINA puideran ser evitados se as persoas responsables de administrar as alertas e dar ordes de actuación á cidadanía e aos órganos e institucións de seguridade pública pola situación de emerxencia que estaba anunciada con días de antelación cumpriran coa súa obriga. Quizás non se houberan evitado moitos dos danos materiais que se produciron, pero si estou convencido que o desastre de vidas humanas houbera sido moitísimo menor que o que esa incompetencia atroz demostrada xerou.

As responsabilidades

         Esa falta de cordura dos responsables de protexer á poboación civil valenciana, despois dos múltiples avisos por parte da AEMET da que íalles caer por riba foi un dos principais causantes dos numerosos mortos e de numerosas perdas materiais que, de actuar de forma responsable, se puideran haber evitado.

        Os gobernantes da Generalitat valenciana sabía o que estaba por vir máis, non se sabe por que motivo (ou si podemos imaxinalos), trocaron dilixencia por mortos. A Universidade de Valencia, facendo gala da súa autonomía e da racionalidade do seu goberno, suspendeu todas as actividades decretando o peche, facendo caso das repetidas advertencias de meteorólogos e das confederacións hidráulicas. Por que o Goberno de Mazón non fixo o propio?

• Por que, sendo consciente da existencia dunha alerta vermella, non tomou as medidas axeitadas e só deu a voz de alarma xeral cando o desastre xa estaba comezado e xa nin tempo había para parar as augas e os torrentes? 
• Por que se negou a decretar o nivel máis alto de alerta e a solicitar axudas do goberno central cando a situación xa era do máis catastrófica que se recorda neste Estado? Porque saber sabía que o goberno central non pode enviar e efectivos humanos e materiais de forma unilateral no grao de alerta que tiña determinado. 
• Por que cando calquera persoa minimamente desperta (excluímos aquí ás persoas lelas que se deixan guiar pola merda mediática de Alvise, Quiles, youtubers imbéciles e outros do estilo) ten claro de quen é a principal responsabilidade o Sr. Mazón troca o seu discurso e se dedica a tentar que a responsabilidade rebote cara ao goberno central? 

        Evidentemente a responsabilidade é do Presidente da Generalitat valenciana e do seu goberno de toureiros. E falo da responsabilidade política, que neste caso está máis que clara; pero non podemos descartar que, amais da política, puidera haber outro tipo de responsabilidades penais, debido a que a neglixencia do goberno valenciano foi, sen dúbida algunha, a que posibilitou que houbera tan alto número de persoas falecidas.

 Bulos, agresións e interpretacións fascistas

        O fascismo e o nazismo (se é que hai diferencias) non paran. Desde distintos medios dos xa coñecidos Vito Quiles, Alvise, o de Desokupa, blogueros e youtubers varios, presentadores de espazos televisivos en canles convencionais, redes sociais de diferentes grupos nazis (algún deles recen legalizado, por certo) ou xornais dixitais como Libertad Digital ou Ok-Diario os bulos sobre os diferentes temas arredor do desastre se desataron xa desde que o público tivo coñecemento da dimensión da traxedia.

        Uns creadores de bulos, os outros como transmisores dos mesmos sen contrastar as informacións; pero todos a tratar de contribuír a aumentar a crispación e a tentar de desprestixiar a gobernabilidade civil do Estado e das institucións. Poñemos ligazóns a dous medios de orientación totalmente contrapostos nos que se describen os bulos lanzados pola extrema dereita durante estes duros días. No xornal La Razón e no xornal dixital eldiario.es. Hoxe escoitei na radio outro bulo do que non ouvira falar: que as inundacións eran parte dun plan para desfacerse da actual poboación e substituíla por migrantes. Ridículo, non? E tamén escoitei algún aínda máis incrible: que Abascal colleu a pa e que estivera levantando lama nunha das vilas afectadas.

        Quedou patente toda esta trama organizada e incitadora da violencia no acoso ás autoridades civís ocorrida no pasado domingo na localidade de Paiporta da que segundo medios serios de información estaban os infantes de Vox (Revuelta), Desokupa, Democracia Nacional, España 2000 e outros grupellos nazi-fascistas polo estilo. A min chamoume a atención aquel "niñato" cun tupe repeinadiño e limpo coma unha patena que saiu na TV dirixíndose ao rei Felipe para criticar á autoridade civil; e resulta que o elemento ía cunha roupa propia dun grupo nazi.

"Só o pobo salva ao pobo"

     Aqueles que tentaron de que Antonio Machado fora silenciado, os que teñen antepasados que o perseguiron ata no exilio e que se alegraron da súa morte, os partidarios e apoloxistas dos que o silenciaron queren apropiarse da súa frase de que "so o pobo salva ao pobo", coma se eles representaran ao pobo! Porque eles representan todo aquilo que Machado condenaba e non quería, eles son os defensores dos privilexios, os defensores da explotación, os señoritos,  os defensores dos grandes terratenentes e das ditaduras. E Antonio Machado sobre o pobo dicía:

"En España lo mejor es el pueblo. Siempre ha sido lo mismo. En los trances duros, los señoritos invocan la patria y la venden; el pueblo no la nombra siquiera, pero la compra con su sangre y la salva"

    E si, é certo. Miles de voluntarios se achegaron ás zonas afectadas pola DINA, sen invocar a patrias que salvar; simplemente a tentar de axudar de xuntar as súas mans coas dos veciños. De contribuír a mellorar a situación, sen máis interese que a de colaborar.

        O mesmo que aconteceu na nosa Galiza cando os incompetentes que negaban a catástrofe tamén se negaron a afrontar de forma eficaz a crise do Prestige que tinguiu de negro as nosas costas. Pois si, chegaron miles de voluntarios de todas as procedencias, co único propósito de axudar a facer o que os incompetentes negaban. Curiosamente incompetentes da mesma familia política que os incompetentes valencianos que se negaron a recoñecer a evidencia ata as oito da tarde do maldito día.

        Se Machado vivira hoxe, serían estes voluntarios aos que se referiría coma pobo. E condenaría a aqueles salvapatrias que tratan de xerar desconfianza, desconcerto, violentos e partidarios dunha ditadura que a maior parte deles non sufriron nin coñeceron.

Para rematar

    É máis que evidente que hai que determinar todas as responsabilidades políticas e destituír ás persoas responsables. Igualmente, determinar se hai responsabilidades penais e perseguir aos presuntos delincuentes.

        Se a Generalitat valenciana non afronta as súas obrigas, o Estado debe facer valer a súa autoridade e utilizar as leis que lle permitan intervir en favor do auxilio á poboación civil.

        E cando hai unha alerta dese tipo, o que hai que facer é suspender automaticamente todo tipo de actividade, forzar a suspensión por medios coactivos se é necesario, e dicirlle aos patróns recalcitrantes que se vaian tomar vento fresco. E, por suposto, mobilizar todos os equipos de emerxencias que se considere necesario, sen esperar a que o pimpín de quenda teña a ben pedir permiso aos señoritos para actuar.

Xunta de Galiza. Esnaquizando o ensino público

 

         Vai facer para 10 anos que me xubilei da miña función de ensinante exercente nun centro público de educación secundaria. Desde aquela para agora, e a pesares de que todo parece ter avanzado no tempo, o ensino público na Galiza segue a retroceder na súa función de servizo a pasos axigantados.

        Xa daquela se deixaban ver con claridade as intencións dos gobernantes da Xunta de Galiza (dominada polo Partido Popular)  de limitar e degradar o servizo público de ensinanza prestado en centros de titularidade pública:

• Escaseza de profesorado; 

• Aumento desmesurado dos rateos de alumnos por aula;

• Ausencia de profesorado especialista suficiente para a atención á diversidade e a orientación do alumnado en todos os niveis educativos non universitarios;

• Desmantelamento salvaxe do ensino rural, eliminando centros e unidades de educación infantil e primaria, infradotando os CRAs de medios e profesorado;
  

• Aumento desmesurado das materias "afíns" a impartir polo profesorado non especialista, o que quebra o principio de especialidade que debe existir na impartición de aulas (saían a concurso prazas cun perfil do tipo: "matemáticas, con música e educación física");

• Chantaxe ao profesorado con que se se negaban a impartir materias da que non eran especialistas o seu salario lle sería rebaixado;
  

• Exceso de burocratización das tarefas dos docentes e horarios indecentes a partires da LOE;
  

• Falta de dotacións materiais e espazos axeitados para impartir as materias, sobre todo na formación profesional;

• Inicio da privatización e perda de cualidade da formación profesional ao través da que -para emular ao sistema alemán- chaman Formación Profesional Dual (que non é nin era a mesma que en Alemaña, onde as empresas si se implican na calidade do aprendizaxe sen usar ao alumnado coma man de obra barata);

• Obstáculos, prácticos e legais, para a participación da comunidade educativa no funcionamento e goberno dos centros de ensino público, dotando ás direccións dos mesmos de todas as competencias e rebaixando o labor dos consellos escolares á función de meras comparsas de suposta xestión democrática.

• Supresión de prazas públicas e creación simultánea na mesma localidade de prazas concertadas dos mesmos niveis;

• Deslocalización das ensinanzas temperás das súas contornas naturais e lingüísticas; e limitacións agresivas do uso do galego nas aulas;
  

• Prohibición de apertura de máis dun ciclo formativo de formación profesional de titularidade pública da mesma denominación nunha mesma localidade (así, por exemplo, en Vigo ou A Coruña só pode haber un ciclo público de Electromecánica, igual que no Carballiño ou Pontedeume, poñamos por caso). Medida favorecedora da privatización. 
  

• E outras moitas máis das que, como dicía aquel, "no quiero acordarme" ou prefiro non facelo para evitar o enfado.

    É dicir, o Partido Popular desde a Xunta de Galiza xa daquela estaba a desmantelar o ensino público, entregando a formación dos nosos rapaces e das nosas raparigas a institucións e empresas de carácter privado, con idearios e políticas formativas non necesariamente democráticas, con ánimo de lucro e, desde logo, apartadas de todo tipo de control democrático por parte das comunidades educativas. E teriamos que dicir tamén, de ausencia de todo tipo de control por parte dos inspectores e inspectoras educativos da administración (e non necesariamente por vontade deles e delas).

 A situación do ensino a día de hoxe

    Polo que podo ler en medios de comunicación non domesticados, observar e falar con antigos compañeiros e compañeiras que aínda están en activo e impartindo aulas, a situación do ensino público non só non mellorou nestes case dez anos, senón que empeorou de forma importante. O que parecía case imposible que eses sen vergonzas que xestionaron e xestionan o ensino público de Galiza fixeran, non só o están a facer senón que a degradación do sistema público do ensino na Galiza e continuada e constante. O seu labor de empuxar á cidadanía a buscar alternativas diferentes ás do seu colexio público de proximidade é constante; o seu labor privatizador é intenso e a súa cara, coas mentireiras promesas de progresividade nas dotacións, moi dura.

        Nin sequera os acordos entre Consellería de Educación e tres sindicatos (os que sempre acordan, negocian e venden ao profesorado -xa o facían así cando eu estaba en activo- desesperados por apuntarse tantos e méritos que a realidade se encarga de desmentir e aos que a administración educativa sempre lles mete goles por todas partes) serviron para trocar en positivo, aínda que fora mínimo, algunha das eivas que amosa o sistema educativo galego. A Consellería "meteunos abordo" e quen está a pagar o pato da súa ineptitude é o alumnado, as súas familias e o profesorado.

Os sen vergoña non están sos.

        E non están sos; teñen cómplices. As denuncias por parte de profesorado, ANPAS e estudantes son constantes e abarcan a toda a xeografía galega, pero os medios, os masmedia, que terían a obriga moral que informarnos con detalle e obxectividade desas protestas e denuncias da comunidade educativa non o fan; son medios de desinformación que actúan como distribuidores da propaganda da Consellería de Educación e non como transmisores de información sobre a realidade; os mesmos que realizan o mesmo labor de cómplices noutros eidos nos que o Partido Popular, desde a Xunta de Galiza, está recortar e privatizar os servizos públicos. Son eses medios públicos manipulados e os privados que subsisten polas campañas que lles ceden desde o Partido Popular e da Xunta e/ou polas grandes subvencións que reciben do erario público. Eses medios dirixidos por editores e propietarios indecentes e sen escrúpulos, que confunden de forma premeditada información con propaganda. E neste país son poucos os medios de información que desta categoría se escapan.

Manifestación en Compostela o día 26 de outubro de 2024

        Convocada pola Plataforma Galega en Defensa do Ensino Público, conformada por sindicatos de ensinantes e de estudantes e polas ANPAS Galegas, discurreu polas rúas santiaguesas unha grande manifestación baixo o lema de "Nin recortes, nin propaganda. Ensino público con futuro". 

        Nela participaron miles de persoas reclamando profesorado, reclamando rebaixa dos rateos, reclamando a cobertura das prazas de profesores e profesoras vacantes, reclamando profesorado especialista en atención ao alumnado con necesidades especiais e toda unha serie de reivindicacións de medios, materiais e profesorado necesario para fortalecer un ensino público que a Xunta de Galiza, da man do seu peor conselleiro de educación de todos os tempos, o Sr. Román Rodríguez, está a desmantelar de forma cruel e ruín (incluso peor conselleiro que aquel catedrático de Latín de cuxo nome non me lembro ou que o seu antecesor Xesús Vázquez. E mira que estes foron nefastos!).

       Un Conselleiro de Educación, unha Xunta de Galiza, un Partido Popular que trocan dotación de medios materiais e humanos en beneficio da calidade educativa por propaganda chea de mentiras regadas con publicidade pagada e subvencións a medios que agochan tanto o desmantelamento e privatización do ensino público como as demandas que en toda Galiza están a reivindicar as comunidades educativas de distintas vilas, barrios e cidades.

        Unha consellería, a de educación, que incluso da instrucións aos directores e directoras dos centros educativos para que lles neguen información sobre profesorado, rateos e outros temas aos país, nais e representantes do profesorado. Pleno fascismo en pleno século XXI practicado por un goberno, a Xunta de Galiza, que di respectar os principios básicos da democracia. De aí que unha das primeiras reivindicacións que se pedía no manifesto lido pola Plataforma ao remate da manifestación do día 26 fora a de  "transparencia e a eliminación da censura por parte da Consellaría no traslado de información por parte dos centros á representación de calquera colectivo da comunidade educativa do centro".

        Os e as manifestantes do 26 de outubro non pedían nada do outro mundo. Amais da xa nomeada de transparencia, máis profesorado, menores rateos, atención á diversidade, dedicación dos orzamentos que a Unión Europea fornece aos fins para os que están pensados, diminución do horario lectivo do profesorado. Todas estas demandas aparecen reflectidas no manifesto ao que antes fixen referencia, un "MANIFESTO POR UN ENSINO PÚBLICO GALEGO CON FUTURO, SEN RECORTES NIN PROPAGANDA" que podedes ler completo na ligazón.

       Unha poucas imaxes darannos idea da magnitude e transversalidade da mobilización. O normal é que houberades podido velas noutras publicacións dixitais ou en papel; e que a información desta importante mobilización tivera un espazo principal nas portadas dos xornais galegos editados en papel no domingo día 27. Por desgraza non é así; nin sequera no xornal editado na cidade na que se celebrou a manifestación. Pero os empresarios da información que temos son os que son (que cada quen lle poña o cualificativo que desexe). Pero nin sequera nos seus dixitais do propio día apareceu en portada; e no máis importante da Galiza só na edición dixital de Santiago unha pequena reseña (non sei sei en papel díxose algo, mais o dubido). O de importante non é pola calidade da información que subministra aos seus lectores e lectoras, senón pola tirada e pola cuantía das subvencións que recibe da Xunta de Galicia.

        As fotos están tomadas da publicación dixital da CIG-Ensino (que ten un amplo reportaxe fotográfico por se alguén quer ver máis)

Por que non se matan entre eles?

 

            No transcurso das intervencións militares habidas nos distintos países do mundo por exércitos doutro país estranxeiro puidemos ver como as principais vítimas deses ataques son civís non combatentes, principalmente aquelas persoas que menos capacidade teñen de refuxiarse das balas ou das bombas dos países que os agriden. E esas vítimas principais adoitan ser as crianzas, as mulleres e as persoas anciás.

A violación por parte dos exércitos do Carto Convenio da Convención de Xenebra, que prohibe a agresión á poboación civil e convirte estas agresións en crimes de guerra, ten carácter xeneralizado nas intervención das milicias en terceiros países. Isto converte aos mandatarios que ordenan esas agresións –seguindo a letra do mencionado convenio- en criminais de guerra.

A Convención de Xenebra.

Lembrar que a chamada Convención de Xenebra, que consta de catro convenios, naceu despois da Segunda Guerra Mundial por mor das atrocidades cometidas ou ordenadas polos distintos exércitos e autoridades civís ao longo das dúas grandes guerras mundiais. Transcribo literalmente dende a Wikipedia o relativo ás poboacións civís contido no Carto Convenio de Xenebra e que se quería evitar con posterioridade á súa redacción:

“Para os castigos colectivos, os redactores dos Convenios de Xenebra tiñan presentes os asasinatos de represalia da Primeira e da Segunda Guerra Mundial. Na Primeira Guerra Mundial, os alemáns executaron aldeáns belgas en represalia masiva pola actividade dos Movementos de Resistencia durante a Violación de Bélxica. Na Segunda Guerra Mundial, os nazis levaron a cabo unha forma de castigo colectivo para reprimir a resistencia. Pobos, cidades ou distritos enteiros eran responsables de calquera actividade de resistencia que alí tivese lugar. Tamén se dirixiu unha preocupación adicional cara aos bombardeos atómicos estadounidenses de Hiroshima e Nagasaki, que, á súa vez, causaron morte e enfermidades a millóns de civís xaponeses, así como aos seus descendentes [sic]. Para evitar estas situacións, os convenios reiteran o principio de responsabilidade individual. Un comentario do Comité Internacional da Cruz Vermella (CICV) sobre as Convencións sinalou que nun conflito as partes recorren a miúdo a ‘métodos de intimidación para asustar á poboación’ coa esperanza de evitar actos hostís, pero tales prácticas ‘atacan por igual a culpables e inocentes, isto é contrario a todos os principios baseados na humanidade e na xustiza’.”

Agresións contra a poboación civil.

Sen ánimo de ser exhaustivos, imos facer un breve recorrido polas agresións á poboación civil cometidas e ordenadas e dirixidas por militares e/ou gobernantes civís. 

Para non irmos máis atrás imos empezar pola chamada guerra dos Balcáns, acontecida entre os anos 1991 e 2001, que acabou coa descomposición de Iugoslavia en numerosos países e na que se cometeron numerosos crimes de guerra contra a poboación civil, moitos deles xa xulgados e condenados os considerados culpables dos mesmos e outros aínda pendentes de xuízo ou, simplemente, ocultos en función dos intereses dos distintos países implicados no estalido ou no desenvolvemento do conflito.

Segundo o Carto Convenio da Convención de Xenebra mencionado con anterioridade podemos considerar como unha vulneración do dereito internacional e da citada convención o bombardeo de Belgrado pola OTAN no ano 1999 sen o permiso (necesario) da ONU, onde houbo numerosas vítimas civís. Culpables: mandos militares e civís da OTAN e gobernantes dos diferentes países que conforman esa organización militar, entre os que está o Estado Español.

Outra agresión significativa contra a poboación civil é a cometida polos Estados Unidos de América (EUA) no bombardeo e a ocupación de Iraq na chamada Segunda Guerra do Golfo. Unha violación contra a poboación civil seguida doutras moitas ao longo de toda a invasión e posterior ocupación de Iraq polos EUA e os seus aliados. Non cabe dúbida de que podemos cualificar coma criminais de guerra a todos os gobernantes dos EUA e a todos os xefes militares que durante a duración do conflito deron as ordes de cometer tales crimes, así coma aos oficiais e soldados que os cometeron. Temos que recordar aquí ao cámara español Couso que foi vítima dun deses numerosos crimes cometidos polos EUA e os seus aliados. A día de hoxe todos eses crimes están sen xulgar e os seus responsábeis sen castigo. En troques, están xulgados e condenados algúns dos que, desde dentro das organizacións criminais armadas e regulares  responsábeis das agresións ou desde outros foros civiles, denunciaron violacións de dereitos humanos denunciaron eses crimes contra a humanidade, como o soldado Maining do exército dos EUA ou Julian Assange de WikiLeaks.

Outros dos numerosos crimes de guerra que incorren na violación da Convención de Xenebra son os cometidos por Siria e Turquía contra a poboación do Kurdistán, tanto nas propias guerras que eses países manteñen na actualidade contra os movementos de liberación kurdos como na máis recente coñecida na que a milicia armada kurda combateu contra o integrismo islámico do ISIS establecido nas súas terras durante a guerra de Siria contra o movemento integrista (curiosamente apoiado pola CIA dos EUA) que quería derrocar a Bashar Al-Assad e establecer un estado islámico en Siria.

Os bombardeos de Rusia sobre Kiev para perfeccionar a invasión  ou de Ucraína sobre o Donbass coa finalidade de conquistar unha parte da Europa baixo soberanía rusa. Pero fundamentalmente quen sufre as consecuencias é a poboación civil non combatente. E súfrea de multiples e variadas formas: directamente polo efecto das bombas ou dos disparos do invasor/defensor, pola fame e a miseria que esas guerras armadas por xentalla indecente e cobizosa e os seus lambecús crean, polas enfermidades derivadas da escaseza de medicamentos e recursos que as guerras crean, pola explotación á que se ven sometidos por parte desa casta de voitres que sempre aparecen nas situacións de necesidade e miseria para aproveitarse das necesidades da poboación,...; ou mesmo pola obriga á que son sometidos numerosos civís a incorporarse aos exércitos baixo múltiples presións e ameazas para defender historias que obxectivamente non lle interesan nin lle van trocar a vida por moito que lles falen con verbas como “patria”, “valor”, “fronteiras”, etc. que so serven aos intereses duns poucos.

Pero as agresións contra a poboación civil máis dolorosas e cruentas habidas nos últimos tempos son as levadas a cabo polo exército de Israel contra a poboación Palestina na faixa de Gaza. O próximo 9 de outubro cumprirase un ano desde que o exercito israelí empezou a masacre de Gaza. En teoría este ataque fíxose para evitar que Hamas volvera a realizar unha ofensiva como a que o 7 de outubro de 2023 tivo coma vítimas decenas de mortos civís e, sobre todo, militares nos territorios palestinos ocupados por Israel próximos a Gaza, onde Hamas tomou centos de reféns, moitos dos cales aínda seguen no seu poder; o raro é que o Mossad non soubera que ese ataque da guerrilla integrista islámica palestina íase producir; e hai moitas razóns para crer que esa acción foi consentida coa finalidade non de protexer a Netanyahu, senón de propiciar o que a día de hoxe Israel está a facer en Palestina en todos os territorios que a ONU considera coma palestinos. A día de onte, segundo podemos ler nos xornais, o balance de vítimas civís xeradas polo xenocidio que exército, servizos secretos e gobernantes israelís están a cometer en Palestina cifrábanse en 41.802 persoas mortas e 96.844 persoas feridas, a inmensa maioría civís non combatentes, moitos deles crianzas, vellos e mulleres. Esta violación do Dereito Internacional e da Convención de Xenebra lévase a cabo mediante bombardeos indiscriminados sobre construcións civís, hospitais, escolas, campos de refuxiados, establecementos de organizacións humanitarias...; os soldados do exército de Israel disparan sobre criaturas indefensas, non respectan ás persoas mortas movéndoas de sitio, vexando os seus cadáveres e tentando ocultalos baixo os escombros dos edificios por eles derrubados non se sabe moi ben con que finalidade. Téñense novas de violacións sistemáticas de mulleres palestinas por parte de membros do exército de Israel; violacións aprobadas tácita e expresamente polos seus mandos intermedios e altos mandos. Eliminación física de xornalistas que pretenden informar ao mundo das atrocidades que o exército sionista está a cometer en toda Palestina, mais sobre todo en Gaza, e prohibicións da entrada de novos xornalistas independentes nos territorios ocupados.

Esta agresión xenocida e criminal ordenada polos gobernantes israelís e os altos mandos militares, secundada pola totalidade do seu exército de forma salvaxe sen distincións de escalas e graduacións é unha violación en toda regra da lexislación internacional sobre territorios, guerras e dereitos humanos. E os seus ordenantes responsables e os actores directos (como o foron os dirixentes nazis das SS e os seus membros sen graduación) deben ser xulgados coma o que son, criminais de guerra, e condenados pola súa conduta criminal. Tamén aqueles gobernos que dotan, ou permiten que se dote, ao exército de Israel das armas e bombas coas que ese xenocidio se está a levar a cabo deben ser xulgados e condenados coma cómplices dos crimes de lesa humanidade e de guerra.

E agora, debemos engadir tamén os bombardeos sobre a poboación civil do Líbano empezada días atrás polo exército de Israel.

Por que non se matan entre eles?

Por que ten que ser a poboación civil vítima da cobiza, da ambición de riqueza sen límites, dos que manexan as vontades da utilización dos artefactos de matar? Por que non se matan entre eles e deixan que a poboación civil viva en paz? Por que ese afán de destruír as vivendas, as escolas, os hospitais, ...á xente que está sen ánimo de lucro nos distintos lugares axudando e tentando de garantir saúde, educación e benestar entre a poboación civil que despois vai ser agredida, acosada e bombardeada por eses criminais?

Gobernantes civís e xenerais, oficiais e suboficiais, soldadiños: gústavos a guerra? Pois cando teñades ansias de bombardear, mellor vos citades entre vos ou en grupos de animais de dúas patas semellantes, quedades en campo aberto (como nos tempos de María Castaña) e vos bombardeades, vos disparades e vos aniquilades entre vos. Pero deixade á poboación civil en paz. Xa ten bastante co seu traballo, con ter que coidar dos seus e levar o pan e a educación todos os días aos seus fogares. Por que ten a poboación civil, por riba, que aturar as estupideces duns personaxes que están ao servizo doutros máis poderosos e que utilizan as fronteiras, as armas e a morte como medio para agradar e satisfacer a cobiza de quen realmente os manda?

Porque os que dan a orde de bombardear e aniquilar á poboación civil, os que planifican a guerra, son os xenerais. Pero quen da o visto e prace para que eses bombardeos e ataques á poboación civil se materialicen son os gobernantes dos países que os efectúan ou atacan en cada momento. Eles, xenerais e gobernantes, son os principais responsables, son os criminais de guerra, os asasinos. Pero tamén o son os que, sabendo que se está a violar a lei, acatan as ordes de exterminio e ataque contra a poboación civil e os que cometen as atrocidades e falta de respecto contra a poboación non combatente. 

E non podemos esquecernos, e debemos poñer no mesmo plano criminal a aqueles que tendo poder para evitar as matanzas planificadas por gobernantes e militares non actúan para evitalas. Nin daqueles que sabendo que as armas que o seu país fornece a un agresor están a servir para cometer crimes de guerra, xenocidio ou exterminio sistemático. Tamén os gobernantes deses países son criminais de guerra. De igual forma, son cómplices de xenocidio e crimes de guerra aqueles gobernantes que prohiben que a súa poboación civil se pronuncie publicamente en contra ese tipo de prácticas.