O xenocidio segue en Palestina

O sistemático xenocidio do pobo palestino por parte do Estado de Israel segue de forma persistente e continuada, estendéndose a todos os territorios que a legalidade internacional atribúe aos palestinos. E a Unión Europea (UE) e outros estados que pese a non formar parte da UE si están no continente non se pronuncian de forma efectiva contra ese xenocidio; incluso a presidenta da Comisión Europea non retiran o que foi seu apoio (con foto e todo) ao criminal Netanyahu; moitos países que fornecen armas ao estado xenocida seguen fornecéndollas, aínda que coa boca pequena e de esguello digan condenar esa labor criminal e xenocida do Exército e do Estado de Israel. E non digamos xa do meirande estado criminal do mundo na idade moderna e actual, que apoia incondicionalmente o xenocidio do pobo palestino polo Estado de Israel fornecéndolle a maioría das bombas e das armas coas que ese xenocidio se leva a termo.

O proceso de eliminación da poboación palestina e do xerme do Estado Palestino, que de forma máis intensa e criminal se empezou despois do día 7 de outubro de 2023, segue neste intre. Pero, aínda que os medios de información controlados polas axencias internacionais de noticias fálannos só da destrución da Faixa de Gaza e dos seus habitantes, o certo é que esa intensidade homicida e criminal está a incrementarse tamén na Cisxordania e no Xerusalén Leste.

Os bombardeos contra os cidadáns gazatís seguen; coa máis que evidente intención de facer desaparecer da faz da terra ás persoas palestinas. Indican á poboación de Gaza que se dirixan a “zonas seguras” para evitar os efectos dos bombardeos, pero cando a poboación palestina se agrupa nesas zonas indicadas polo exército xenocida de Israel son masacrados coas bombas fornecidas por diferentes países de Europa e polos Estados Unidos de América (EUA). Bombardéanse campos de refuxiados, hospitais e escolas. Asasínase a membros de organizacións humanitarias. E a escusa é a de sempre: aí estaba un “importante membro de Hamas”.

E pese a saber que unha e outra vez a repetida escusa sionista é unha grande mentira, os medios de noticias internacionais espallan a escusa sen poñer en solfa a veracidade da mesma. Porque as novas sobre Gaza que as axencias de noticias e os grandes medios fornecen están baseadas na súa inmensa maioría por medios afíns e acríticos co labor xenocida do Estado de Israel. Porque o exército sionista e o goberno de Netanyaju non permiten medios de prensa independentes na faixa e as poucas novas con tinguidura de veracidade proceden de xornalistas que resisten e están ilocalizados polas bandas sionistas uniformadas e os seus servizos de información, ou de cidadáns que aínda conservan o seu teléfono móbil e remiten imaxes ao través de axencias ou xornalistas independentes.

Xenocidio non so en Gaza

Pero non só Gaza. Como xa teño indicado máis arriba, a Faixa de Gaza non é a única vítima do xenocidio contra Palestina. Tamén ese xenocidio se ten intensificado na Cisxordania e no Xerusalén Leste. Os derrubamento de fogares de familias palestinas por parte do exército de Israel, as ocupacións de propiedades de familias palestinas por parte de colonos sionistas protexidos -ou incluso dirixidos- pola policía e polo exército sionistas, o asasinato de cidadáns palestinos polo mero feito de selo ou baixo a escusa de ser membros de Hamas e o posterior derribo das súas vivendas ou dos edificios nos que viven baixo a escusa de que os seus moradores estiveron a encubrir á persoa asasinada. Estas situacións son o día a día da poboación palestina que vive en Cisxordania ou en Xerusalén Leste. E, falando de vivendas derrubadas polo exército sionista, estas pronto son ocupadas por colonos sionistas.

Lémbranse vostedes cando naqueles filmes do Oeste clásicos de Hollywood, producidos por estudos propiedade de persoas de orixe e relixión xudía, nos que os soldados e oficiais do exército dos Estados Unidos (os “casacas azuis”) expulsaban aos indios americanos das súas terras e estas eran ocupadas de seguido por colonos de orixe anglosaxón? Pois no actual Israel e nos territorios asignados a Palestina pasa o mesmo; tamén se encarnizan cos palestinos, violan ás súas mulleres, asasinan ás súas crianzas... E isto fano tanto os soldados rasos coma os oficiais e suboficiais do exército israelí, faino tamén a súa policía e os colonos que queren apropiarse d que non é seu; e non só iso, senón que polo que se ven nas súas propias redes sociais, tamén desfrutan e vanglórianse de facelo así. E os altos oficiais do exército sionista e os seus dirixentes políticos sionistas non só non recriminan eses comportamentos, senón que os consenten e aplauden. Uns verdadeiros criminais xenófobos e xenocidas.

E todo isto non se pode consentir. Hai que bloquear economicamente ao Estado Sionista de Israel, hai que boicotear os produtos procedentes das súas compañías, hai que esixir e forzar aos gobernantes dos nosos países a rachar todo tipo de relacións co Estado de Israel e seguir a mobilizarse na rúa para condenar o xenocidio do pobo palestino.

Ah! E, unha vez máis teño que aclarar que non son antisemita. Simplemente, son antisionista. E o goberno de Netanyahu, o seu exército, a súa policía e a meirande parte dos seus colonos son sionistas xenocidas e xenófobos.

Poder Lexislativo vs Poder Xudicial. Intentos de perverter a democracia?

Quen debe lexislar nun país democrático, o Poder Lexislativo (Parlamento) ou o Poder Xudicial (Tribunal Supremo, Audiencia Nacional, Audiencias Provinciais, Fiscalías,...).?

O Estado Español constitucionalmente se autodenomina coma unha Monarquía parlamentaria, é dicir, a aprobación da lexislación corresponde ás cámaras parlamentarias. Pero xa desde a propia transición parece que cando á dereita non lle van ben as leis aprobadas por quen debe facelo (o Poder Lexislativo), están os xuíces e xuízas do Tribunal Supremo, de determinadas salas de audiencias provinciais e de determinados xulgados non para aplicalas, senón para modificalas por vía de resolucións, de sentencias ou da "liberdade de interpretación", prescindindo, se así é preciso, das exposición de motivos nas que se fundamentan todas as leis.

Curiosamente esta liberdade de interpretación e soberanía xudicial da interpretación das leis vai sempre no beneficio electoral ou político da dereita, da ultradereita fascista e/ou dos poderes económicos ou daqueles que negan a existencia da violencia de xénero e da igualdade da muller. E se non chega a sala correspondente do Tribunal Supremo (TS) para obter o desexado, recórrese á convocar un pleno como xa ten ocorrido coa sala do económico en relación á aplicación das resolucións dos tribunais da Unión Europea sobre a legalidade de certos cobros bancarios asociados ás hipotecas e á determinación do ámbito temporal da súa devolución aos afectados que a Sala do Económico do TS tiña determinado que fora desde sempre. Como era o desexo “mal menor” das entidades bancarias o tempo fixado foi menor.

Non é que eses xuíces ou maxistrados incumpran a lei, senón que (polo xeral aínda que con excepcións[i]) fan unha interpretación moi peculiar da mesma. O que parece dar toda a credibilidade a aquelas verbas expresadas no ano 2018 polo senador do Partido Popular, Ignacio Cosidó, de que “controlaremos la Sala Segunda del Supremo desde atrás”; palabras expresadas no contexto do acordo entre o seu partido e o PSOE para os nomeamentos do Consello Xeral do Poder Xudicial (CXPX), cuxa composición segue a manterse coas mesmas persoas na actualidade (agás unha que renunciou hai uns meses) ao negarse o Partido Popular, baixo numerosas escusas, cada cal máis peregrina, a proceder á súa renovación (quizá pola conta que lle ten por mor dos innumerábeis casos que corrupción que teñen abertos, ou susceptibles de abrirse, cargos públicos da súa formación).

Pero aínda máis. En numerosas ocasións ao TS non lle queda máis remedio que intervir nas actuacións dalgúns xuíces ou xuízas para indicarlles que o procedemento que están a seguir non é o adecuado. Pasa, por exemplo, cando un maxistrado instrúe un caso de forma prospectiva para imputar a alguén; é dicir, a partires dun suposto inexistente pero que manteñen “que pode existir” no que ten incorrido a persoa investigada (sen probas nin indicios certos de que iso teña ocorrido; ás veces, incluso, sustentados en trolas comprobadas como tales e publicadas en certos xornais). É dicir, “se a profecía non se cumpre, poremos todos os medios para facer que se cumpra ou que pareza que é así”.

Ataque á liberdade de expresión e procedementos prospectivos ou baseados en fuck-news.

Durante o goberno de Mariano Rajoy as altas instancias xudiciais ditaron numerosas sentencias condenatorias, moitas con anos de cadea, contra numerosas persoas opostas publicamente ou moi críticas co labor do goberno do Partido Popular en relación cos perentorios problemas da vivenda, salariais, alimentarios, etc. que asolaban á pequena burguesía e, sobre todo, ás clases populares do Estado; e tamén se viron afectadas persoas críticas coa monarquía borbónica. Sindicalistas, rapeiros, teatreiros, twiteiros, xornalistas,... foron vítimas de resolucións ou sentencias xudiciais que atacaban a liña de flotación dun dos compoñentes básicos dun réxime democrático: a liberdade de expresión. Afortunadamente, os tribunais europeos –nada sospeitosos de esquerdismo ou progresía- puxéronlle coto aos xuíces e xuízas españolas declarando ilegais a maioría das súas sentencias deste tipo.

Nos últimos tempos, e desde o inicio da era dos gobernos de coalición, primeiro o de PSOE con Unidas-Podemos e agora a coalición PSOE-Sumar, está de moda abrir procedementos xudiciais baseados en denuncias formuladas por coñecidas organizacións nazis ou fascistas (Manos Limpias, os Hazte Oir de El Yunque, Abogados Cristianos e outras polo estilo) fundamentadas en base a fuck-news (novas comprobadas como falsas) que implican sen fundamento nin probas  a persoas dos gobernos ou achegadas a persoas con cargos públicos gobernamentais. E hai xuíces, xuízas ou fiscais que abren procedementos contra as persoas mencionadas nesas fuck-news contrastadas coma falsas. E hai algún aínda van máis alá e que, comprobada e demostrada reiterativamente a falsidade dos fundamentos da acusación, manteñen procedementos abertos “por se acaso aparece algo...”.

De actuacións xudiciais como as mencionadas máis arriba temos numerosos exemplos no Estado Español. A persecución de Pablo Iglesias e Irene Montero (os de Podemos) por un xulgado de Madrid; o caso de Mónica Oltra por delitos cometidos pola súa ex-parella; agora aparece o caso da esposa (non me lembro do seu nome) de Pedro Sánchez; están as condenas impostas a moitos dos procesados polo caso dos ERE de Andalucía que foron anuladas ou rebaixadas polo Tribunal Constitucional; temos, tamén, a apertura de dilixenciaspenais contra un concelleiro de Esquerda Unida en Sevilla que foi absolto despoisde oito anos e que ten causadonumerosos prexuízos ao acusado (curiosamente, xa é casualidade, estes dous últimos iniciados pola mesma xuíza). Recentemente, onte, coñeceuse a resolución da Audiencia Nacional declarando ilícito e arquivando o procedemento que mantiña aberto o xuíz García Castellón por terrorismo contra persoas do process catalá polo caso Sunami Democrático de Catalunya, que afectaba a persoas que poderían ser beneficiarias da lei de amnistía recentemente aprobada polo Parlamento do Estado... E os que non coñeceremos porque as persoas afectadas por resolucións ou sentencias xudiciais inxustas non son coñecidas do gran público e, polo tanto, os seus casos non aparecen nos xornais ao non ser considerados de interese informativo!

En case todos os casos, as persoas imputadas deixaron os seus cargos políticos mentres non se probara a súa inocencia; e polo tanto os proxectos que tiñan en perspectiva para mellorar a vida da xente menos favorecida socialmente deixaron de realizarse, cos prexuízos derivados tanto para os encausados como para os potenciais beneficiarios das súas actividades públicas.

Outras actuacións xudiciais destacan por todo o contrario. Recentemente vemos de coñecer a absolución do elemento fascista que estivo acosando constantemente, diante do seu fogar, e atentando contra a privacidade de Irene Montero e Pablo Iglesias, con insultos constantes e ameazas durante moitísimo tempo, mentres os acosados desenvolvían tarefas públicas de responsabilidade. Igualmente é coñecida a recente absolución do señor homófobo que no metro de Barcelona, diante dun vixiante de seguridade en posición estatua de sal, insultou gravemente e ameazou (tal e como se pode observar nun vídeo feito público) a unha persoa transexual simplemente por ser como era, sen respecto algún e cunha actitude totalmente discriminatoria e de odio cara ás persoas transexuais. E posiblemente moitos máis que agora mesmo non me lembro pero que claramente se inscriben na ideoloxía de ultradereita.

E o órgano do Estado que debería manter a raia aos xuíces, xuízas e fiscais que se sobrepasan coas súas actuacións ou que claramente rozan ou incorren na prevaricación con actuacións como as descritas máis arriba non actúa. Incluso nos casos de membros do poder xudicial que desobedecen ordes ou instruccións do Tribunal Supremo ou da Audiencia Nacional.

Ese órgano mantense na súa matraca de supostas agresións de caracter político ao poder xudicial por parte de quen critica ou discrepa publicamente das actuacións. Ese órgano non é nin máis nin menos que o CXPX, órgano máis que caducado constitucionalmente, que hai anos que debería estar renovado e que parece estar formado na súa maioría por persoas de ideas caducas, propias da longa noite de pedra, e de clara ideoloxía dereitosa e/ou de extrema dereita. Un órgano que de facto, ao non pronunciarse sobre delas, apoiou as concentracións de togas e puñetas, de clara intencionalidade política anti-gobernamental, acontecidas no pasado mes de novembro diante das audiencias provinciais contra unha presunta lei de amnistía da cal aínda non se coñecía nin o anteproxecto.

A elección dos órganos de control da xudicatura.

O malo é que estas actitudes do poder xudicial fan boas as opinións que manteñen que as actuacións e interpretacións das leis pola xudicatura están condicionados pola súa ideoloxía política (non necesariamente a súa afiliación) e a súa procedencia maioritaria das clases máis acomodadas e dominantes, da burguesía e da oligarquía. Así o demostra a inmensa maioría que as asociacións “conservadoras” de xuíces teñen entre os membros carreira xudicial españois.

Igualmente son as actuacións como as descritas máis arriba as que tamén dan a razón aos que defendemos que os xuíces non deben ser os que escollan aos membros que conforman o CXPX, pois farían deste órgano constitucional un órgano ao servizo dos intereses políticos da dereita e dos intereses económicos da oligarquía e da burguesía aos que esa dereita representa.

Os órganos de control dun Estado, e o Consello Xeral do Poder Xudicial o é, deben representar ás arelas da maioría da poboación; e a maioría da poboación (ou gran parte dela) exprésase nas urnas. Os órganos do Estado non son órganos corporativos como parece que algúns políticos e moitos xuíces e maxistrados parecen pretender que sexa o CXPX.

A elección dos órganos de control xudicial na Unión Europea.

Nos países da Europa non é infrecuente que xuíces, xuízas, maxistrados e altos cargos dos sistemas xudiciais procedan de clases da alta burguesía ou de clases acomodadas, igual que sucede no Estado Español. E, loxicamente, tamén terán a súa ideoloxía e intereses de clase. Pero polo que parece non están tan achegados a posicións políticas, non tan vencellados, como parecen estalo na xudicatura española.

E tampouco parece que no resto da Europa a investigación profunda dos posibles casos de corrupción por parte dun xuíz ou dunha xuíza poida condicionar o seu ascenso na carreira xudicial, cousa que si parece ocorrer no Estado Español. E estou a lembrarme o xuíz Ruz, substituto de Garzón na Audiencia Nacional, a “esperanza branca” do Partido Popular no caso Gurtel, que non cumpríu coas espectativas e ficou estancado e enviado ao xulgado de Móstoles.

Tampouco no resto de Europa son os xuíces os que escollen aos membros dos órganos de control xudicial. Nas democracias todos os órganos deben representar á maioría do sentir popular; e isto cúmprese ao pe da letra nos países democráticos europeos.

Confianza no Poder Xudicial español?

Xa que logo, como pretenden os xuíces españois que as persoas de a pe confiemos neles? Eu, persoalmente, non teño nin un ápice de confianza no aparato xudicial español. Non confío en que se algún día teño un problema por expresar as miñas opinións publicamente de forma pacífica teña máis peso a testemuña de dous membros policiais que de outras corenta testemuñas, ou que me poida pasar como aos traballadorese traballadoras de La Suíza condenados por defender o seu traballo,  ou que por expresar publicamente opinións como as que aquí se expresan poidan procesarme e ditar sentencias condenatorias, ou que me poida pasar como a esa nai que por defender aos seus fillos dun maltratador teña que actuar personalmente por mor dunha inactuación do aparato xudicial e ser acusada por este de secuestro, ou sentencias como a da audiencia de Pamplona no caso da manda violadora... Confiar neles? Eu, dende logo que non.

---

[i] Véxase o caso do xuíz Alba no proceso aberto contra a xuíza Victoria Rosell, que foi cargo público por conta de Podemos.

 

Migrantes. Denigrados, vendidos e sen dereitos

 

Desde hai bastante tempo estamos a asistir a un debate social intenso sobre o fenómeno migratorio. Non é un debate que se dea só no Estado Español e na Europa e que condicione de forma importante o comportamento do corpo electoral; tamén é un debate importante e condicionante nos Estados Unidos de América.

Diversas posicións arredor da migración

Nos diferentes países estanse a dar diversas posicións sobre o tratamento a dar a o asunto migratorio (maiormente fálase do “problema da migración”; eu négome a cualificalo de “problema” porque considero que o problema real son aquelas persoas que cualifican a migración coma un “problema” dos países receptores de persoas migrantes.

A grandes trazos, e tendo en conta que dentro de cada unha pode haber matices diferenciados, poderiamos describir as diversas posicións existentes sobre a migración como as seguintes:

1ª) Por unha parte están os postulados aberrantes que está a utilizar a extrema dereita e o fascismo contra os fluxos migratorios de persoas con un alto nivel de pobreza procedentes de países do terceiro mundo cara a Europa ou cara aos países “ricos” de América (ricos en termos de PIB, que non en termos de IDH-Índice de Desenvolvemento Humano). Temos que aclarar que para xustificar os seus postulados o fascismo está a recorrer de forma continuada á expansión de todo tipo de mentiras arredor das actividades dos migrantes (que si violacións, que si ocupacións, que si quitan traballo, etc.), trolas que fican desmentidas se acudimos ás memorias xudiciais e policiais. Mais non só é a extrema dereita a que usa estes mecanismos troleiros para denigrar as migrantes, tamén hai forzas de “dereita civilizada” (o de civilizada é un dicir e unha contradición), como pode ser o Partido Popular no Estado Español ou os partidos Republicano e Demócrata nos EUA. Ou ese partido europeista, que di Felipe González, o partido fascista de Meloni, ao que só lle falta dar ordes á súa mariña de que afunda as embarcacións de migrantes que entren en territorio de Italia.

2ª) Por outra parte, están aqueles que observan o fenómeno migratorio dun xeito utilitarista e cousificando ás persoas migrantes coma suxeitos útiles para resolver os problemas do crecemento vexetativo e os desequilibrios das pirámides de poboación ao que se están enfrontando os países máis desenvolvidos e que están a suxerir problemas tanto no mantemento dos sistemas de pensións como nos do desenvolvemento produtivo daquelas actividades que os propios empresarios non deslocalizan cara a países corruptos e con baixos salarios.

3ª) Unha mestura das dúas visións anteriores é unha intermedia: a que, aínda recoñecendo a regañadentes as situacións que levan ás persoas migrantes a adoitar marcharse dos seus países (sen afondar nas causas polas que eses países chegan a esas situacións, non vaia ser...), néganlle o pan e a sal, néganlle refuxio e incluso pagan a países terceiros con sistemas corruptos para que sirvan de barreiras de contención ou de campos de concentración para que esas persoas non cheguen a penetrar polas súas fronteiras. E non lle doen prendas. Estes suxeitos na Europa dirixen e gobernan moitos países que empobreceron, tanto desde os seus estados como desde as súas empresas, aos países de onde proceden a meirande parte dos migrantes que veñen cara a Europa. Francia, Alemaña, Holanda, Italia, Inglaterra, Bélxica,... esquecen que foron os seus exércitos e as súas empresas quen saqueou as riquezas naturais de África deixando ás poboacións deses países na máis extrema pobreza e miseria. E que unha vez renunciado a mantelas coma colonia, deixaron a eses países nas mans de gobernos monicreques, corruptos, e ao servizo da antiga colonia e as súas empresas para seguir co saqueo. E agora non queren que esas persoas ás que espremeron ben espremidas, que non teñen onde caer mortas, veñan cara a onde poden acadar un futuro, incluso poñendo en risco as súas vidas e as das súas crianzas. Igualmente os Estados Unidos de América, que despois de saquear a gusto Latino América agora se nega a asumir a chegada de migrantes procedentes daqueles países aos que espremeu e nos que impuxo pola forza de golpes de Estado gobernos de monicreques corruptos e asasinos; e onde derrocou gobernos lexítimos para poñer no seu lugar outros que foran dóciles cans ao servizo dos seus intereses.

4ª) Por último, están as persoas que asumen coma propia a situación das persoas migrantes e que defenden o dereito de todas as persoas a ter unha vida digna sen razóns de fronteiras e, polo tanto, o dereito á libre circulación das persoas entre os diversos países do mundo. Posiblemente tamén coincidimos en condenar as políticas migratorias de todos os países da Unión Europea e dos países da América do Norte.

Non sei se me que da algunha sen mencionar (posiblemente); pero coido que os trazos que máis arriba describo tenden a agrupar os grandes grupos de opinión.