"En cuanto sepa algo te lo indico Paco! Enorme abrazo"

 Ao longo desta semana que remata hoxe houbo toda unha xeira de novas que me teñen chamado a atención. Foron varias:  

    - As relacionadas coa guerra de Ucraína e as diferentes interaccións propagandísticas patrocinadas polos organismos da Unión Europea baixo o auspicio e as instrucións de Washington e da OTAN. 

    - As acusacións das organizacións de pescadores de conivencia entre o Comisario de Pesca Europeo e as industrias enerxéticas de cara a favorecer a instalación progresiva de produción de enerxía eléctrica e de extracción de gas e petróleo nas augas territoriais dos países europeos. 

    - As queixas e acusacións dos armadores galegos e das organizacións ecoloxistas da Galiza pola instalación de parques de enerxía eólica en augas territoriais do noso país, nomeadamente frontes ás costas de Baiona e nas costas do Ortegal, en caladoiros tradicionais de pesca da flota de baixura e media altura galaica e que ameaza con levar ao traste a supervivencia de mariñeiros, pequenos e medianos armadores e de multitude de especies que teñen o seu hábitat no medio mariño; todo iso por mor dos efectos provocados polos "muíños de vento" que só van beneficiar ás multinacionais da enerxía e á gran burguesía española e internacional, que como se sabe non reinviste o excedente nin no país nin no Estado, senón en paraísos fiscais onde van ter un tratamento fiscal beneficioso. 

    - E todo isto dos eólicos mariños adobado coa repentina conversión de Alfonso Rueda ao ecoloxismo e a defensa do medio mariño; todo iso despois de estar defendendo a permanencia de ENCE cheirando e contaminando na ría de Pontevedra. 

    - Igualmente, e falando de paraísos fiscais e alta burguesía española, outra nova foi a do traslado de domicilio de Ferrovial para os Paises Baixos; segundo o seu presidente, un deses abundantes "patriotas" de España (e gran beneficiado pola concesión de obra pública española, onde o Estado se comprometía a cargar cos seus fracasos empresariais facéndose cargo e recompensándoo economicamente as súas expectativas erradas) "por falta de seguridade xurídica", cousa que se cre el e os seus canciños que apañan as migallas que el bota baixo da mesa.

A nova da semana.

            Pero para min, a nova máis destacable da semana hai que atribuíla ao Tribunal de Orde Público franquista, o famoso TOP... Perdón! Non sei en que estaría eu pensando. O tribunal ao que me quería referir é, tamén, un tribunal de excepción como os que se solen crear nos estados ditatoriais para castigar a liberdade de expresión e as máis elementais liberdades democráticas. Pero non é o TOP, é a Audiencia Nacional, tribunal sucesor do TOP franquista e único tribunal de excepción que pervive, con outro nome, no Estado Español e que forma parte das peculiares formas que a nosa moi imperfecta e matizada democracia exhibe nas súas leis e na súa gobernanza.

                Esta nova, destacada o pasado día 1 de marzo pola Cadena SER, principalmente, e outros noticiarios en papel ou audiovisuais en lugares destacados das súas edicións (agás por aqueles que forman parte do lixo mediático que asola á meirande parte das empresas xornalísticas do Estado Español) estaba referida ao conchabeo entre o Presidente da Audiencia Nacional e o que foi número 2 do Ministerio de Interior, dirixido por Fernández, baixo o goberno presidido por Mariano Rajoy do Partido Popular. Coa particularidade de que ese número dous está procesado, xunto co que foi seu xefe inmediato, por corrupción no caso do intento de roubo dos papeis de Luís Bárcenas e non sei cantas cousas máis. E para el pídense non sei cantos anos de cadea.

                Outra das cousas que me chamou a atención foi o silencio das diferentes organizacións de xuíces diante de semellante caso. O que é notoriamente diferente de cando un xornalista accede a contar casos e denunciar procesos presuntamente irregulares levados a cabo por diferentes membros da maxistratura (por exemplo, o inexplicable non procesamento coma investigada de dona María Dolores de Cospedal no mesmo caso polo que se piden penas de cadea para Fernández e o seu número dous). Nin sequera Xuíces para a Democracia dixo ren. E por suposto xa nin falamos do Consello Xeral do Poder Xudicial, ao que se supón que debería proceder a investigar o fondo do asunto e adoitar as medidas disciplinarias contra o presidente da Audiencia Nacional ás que houbera lugar. Pero claro, tampouco se pode esperar moito dun organismo que conta cun alto número de membros "caducados", que incumpren a lei de prazos de anovamento dos cargos que ilegal e ilexitimamente seguen a ocupar.

            Obsérvase tamén que se cumpre a "profecía" que Coisidó, senador do Partido Popular, dixo hai algún tempo sobre o control do poder xudicial por parte dese partido. Fican máis que claros, unha vez máis, o favorecemento que os membros dos altos tribunais fan nas súas apreciacións cara ao partido sucesor do franquismo.

                Como tamén ficou clara a conivencia dos altos cargos de Interior e policiais coas políticas franquistas practicadas polo Partido Popular, chegando a constituír incluso unha especie de policía política con métodos moi achegados aos practicados pola indesexable policía política franquista.

            En fin: país! Se non fora porque os prexuizos poden ser maiores que os beneficios, destruílo e volver a construílo de novo dun xeito máis xusto, igualitario, democrático e sen estamentos mimados valería a pena. Ou non, vai ti a saber.

            

Manifestación pola Sanidade Pública do 12/02/2023 na prensa en papel do día seguinte

        Despois da monumental manifestación de onte, 12 de febreiro de 2023, en Defensa da Sanidade Pública, que encheu as rúas de Santiago de Compostela e que rematou ateigando a Praza do Obradoiro da mesma localidade, non podemos resistirnos a destacar neste blogue a importancia do citado evento. Despois das grandes manifestacións derivadas da neglixencia, incapacidade e incompetencia amosadas no pasado polo Partido Popular e os seus gobernos coa crise do Prestige, podemos afirmar sen temor a equivocarnos que a de onte foi a maior manifestación reivindicativa protagonizada polo pobo da Galiza; e, desde logo, a máis grande das convocadas na capital do noso país en defensa da sanidade pública.

Tentativas fallidas da Xunta de Galicia e dos xornais da súa corda para parar á cidadanía.

        De nada lles valeu a esa colección de incompetentes que ostentan a titularidade das distintas consellerías e a Presidencia da Xunta de Galicia encher as súas contas de Twitter co hastag #SanchezTieneLaCura, porque iso xa non cola; a cidadanía xa se decatou de que as competencias plenas en materia sanitaria ténas a Xunta de Galicia, e que foi o Partido Popular, con Mariano Rajoy como titular do Goberno Central, quen limitou ao 10% a posibilidade das Administracións Públicas de contratar persoal para renovar as vacantes que por diferentes motivos puideranse producir na sanidade ou en calquera outro organismo público (así nos vai). Tampouco podemos esquecer que unha das maís perniciosas medidas da Xunta de Galiza gobernada polo Partido Popular (non me lembro se no ano 202 ou 2013), sendo Conselleiro de Sanidade o terceiro da era Feijóo na liña de desmantelamento da sanidade pública, o señor Almuiña, que obrigou de facto a moitos médicos e médicas -sobre todo no ámbito hospitalario- a xubilarse aos 65 anos cando empezaba a notarse xa a falta de especialistas e estaba limitada a renovación pola norma, antes citada, imposta polo goberno central de Mariano Rajoy.

        Tampouco valeulles de nada o cuasi silencio informativo encol da manifestación mantido pola principais cabeceiras xornalísticas editadas en papel na Galiza. E tampouco o "machaque" en lugares destacados das distintas edicións que esas mesmas cabeceiras da propaganda emitida pola Presidencia da Xunta e a Consellería de Sanidade tentando que galegos e galegas mercáramos fume e ficaramos na casa en lugar de ir a reivindicar unha sanidade pública ben estruturada e financiada, con suficientes prazas e persoal médico e auxiliar para prestar unha atención de calidade.

Fiabilidade e/ou manipulación informativa.

            E vai hoxe este artigo da fiabilidade informativa. E para elo imos facer un repaso das portadas de distintos xornais en papel editados na Galiza. Ante todo teñamos en conta que a manipulación informativa non só ven determinada por mentir descaradamente ou sesgar a nova; tamén a ocultación ou non dar relevancia a un suceso importante ou a unha reivindicación cidadán masiva é parte desa manipulación informativa. E desa sabemos moito os que lemos de forma cotiá os xornais que se publican (non quer dicir que os merquemos todos, xa que nalgún caso sería como darlle cartos a un ladrón); e sobor de todo os que vivimos os tempos da longa noite de pedra da que con tanto acerto falou Celso Emilio Ferreiro.

Os xornais a exame o día despois

       Os xornais dos que imos falar son os seguintes: La Voz de Galicia, Faro de Vigo, La Región, El Progreso, El Correo Gallego, Diario de Pontevedra, Atlántico e La Opinión de Coruña. E non imos facer referencia á información contida no interior (que xa poderedes imaxinar o que pode ser partindo da súa portada). O que si temos que dicir é que só hai un que, en termos de portada, aprobe en transparencia informativa. O da manipulación... déixo para que vos a definades de acordo coas vosas propias esixencias informativas.

        Empezaremos polos que máis se len en cada unha das provincias galegas:

        La Voz de Galicia. É con moito o xornal en papel máis lido na Galiza, e polo tanto debería ser un puntal de integridade, independencia e transparencia informativa.         Ao respecto do tema que nos trae hoxe aquí, dicir que La Voz de Galicia leva toda unha semana menosprezando informativamente as novas que desde a Plataforma SOS Sanidade Pública, as distintas plataformas territoriais, organizacións cidadáns e sindicais se ían producindo coas chamadas á participación na manifestación, e magnificando o fume fabricado en San Caetano coa finalidade de contrarrestar asistencia á manifestación. Hoxe, La Voz de Galicia, sorprende a moitas persoas (entre elas a min) dedicándolle á mobilización de onte unha foto de portada significativa a catro columnas e un titular cunha letra decente; non a foto máis reveladora da Praza do Obradoiro petada de xente, pero dado quen a publica... . Sorprende tendo en conta a deriva dereitista do mencionado xornal nos últimos dez anos, así como cos artigos, de orientación máis propia de extrema dereita, cos que de vez en cando nos “obsequia” o seu editor e os frecuentes da mesma orientación dalgún dos seus columnistas.

 

        Faro de Vigo: o máis lido na provincia de Pontevedra. Inserta a súa cabeceira de cinco columnas nunha foto que se supón da manifestación do 12 de febreiro en Compostela, onde apenas se poden intuír os textos das faixas que nela aparecen, e cuns mini-titulares apenas lexibles e uns titulares de segunda xa case invisibles. Iso si, xusto por baixo, en grandes titulares e a dúas columnas dunha nova pretendidamente favorable ao Partido Popular de mans dunha Consellería de Política Social que privatiza, recorta e deixa en mans privadas de dubidosa competencia as vidas das persoas maiores, como xa se ten demostrado durante a pandemia. Na súa liña cotiá: non tivo máis remedio que dar a nova da importante mobilización, pero sen que se note moito.

 

        La Región: o máis lido na provincia de Ourense. Este xornal recolle un pequeno titular a dúas columnas na parte esquerda da páxina, xuntando no subtitular as manifestacións de Madrid e Compostela nunha columna e á súa beira unha foto dun neno cun letreiro reivindicativo. Portada e relevancia totalmente desvinculada da importancia e magnitude da mobilización en defensa da sanidade Pública. Máis propia dun nadar e gardar a roupa (e as subvencións e publicidade institucional) dun xornal significado politicamente na dereita provincial.   Esta información fica case anulada na súa importancia por un titular en letras grandes por riba dela e aludindo ás “vontades” da Deputación pepera de Ourense.

 

            El Progreso (de Lugo): foto parcial no centro da páxina con titular a tres columnas en letra de tamaño apreciable. Non é a mellor foto para dar unha idea do tamaño da mobilización, pero tampouco é enganosa. A diferencia dos anteriores non acompaña á súa beira ou na súa parte superior unha nova con maior destaque.

         Vistos os xornais máis significativos en cada provincia, imos pasar aos que podemos considerar máis de cidade ou mesmo comarcais. Serán La Opinión-Coruña, El Correo Gallego (de Santiago), Atlántico (de Vigo) e o Diario de Pontevedra os que examinaremos de seguido.

         La Opinión – A Coruña: é o único xornal galego impreso en papel que fai da mobilización a súa principal nova de portada. Foto a catro columnas dunha panorámica da manifestación ao seu paso por unha das rúas santiaguesas; suficientemente significativa da importancia de participación cidadá na mesma. Titular en letra grande que fai honra á reivindicación principal e subtitular no que, en letra máis pequena, da cifras propias “más de 22.000 personas”, que non coincide con ningunha das aportadas por policías ou organizadores.  Quizás o único xornal que reflectiu a importancia da mobilización na súa portada.

 

             Atlántico: pequena foto a dúas columnas dunha panorámica da Praza do Obradoiro, un titular en letra pequena, unha cifra de asistentes (a da Policía Municipal) e mención dos personaxes secundarios asistentes á manifestación organizada e protagonizada principalmente pola cidadanía.

             El Correo Gallego: Foto do Obradoiro a tres columnas precedida dun titular referido á manifestación seguido dun subtitular referido a Rueda dicindo o que toda a semana levan dicindo el e o seu Conselleiro de Sanidade e saíndo nos distintos xornais; entre eles, neste.

             Diario de Pontevedra: foto a dúas columnas da manifestación na Praza do Obradoiro; debeixo da foto,na parte inferior da portada, titular a letra media.

 

 

 

Só SI é SI (aínda que non lles guste)

        A actualidade política do Estado nestas últimas semanas estase a centrar sobre a lei de liberdade sexual aprobada recentemente polo Goberno do Estado máis coñecida como “Lei do Si é Si”) e a reforma que nestes días está a propoñer o PSOE da mesma. Proxecto de lei de reforma que o partido que dirixe Pedro Sánchez presentou no día de onte no Congreso dos Deputados.

        A teórica razón da presentación desta modificación de lei ven supostamente determinada pola “masiva rebaixa” de penas a persoas condenadas por exercer a violencia contra as mulleres derivadas da aplicación da chamada “Lei do Si é Si” que, dito sexa de paso e vistas as cifras achegadas por algún medio de comunicación, non é cantidade tan grande como a que a dereita política e a selva mediática apegada a ela pretenden facer ver.

Que foi o que motivou a cascada de rebaixas nas penas aos criminais machistas?.

        Evidentemente é triste que persoas condenadas pola violencia exercida contra as mulleres vexan rebaixadas as súas penas pola aplicación dunha lei que está claramente orientada a combater a violencia machista sexa cal sexa o ámbito no que esta se produza. A meirande parte das solicitudes de redución de pena por aplicación da “Lei do Si é Si” foron rexeitadas polos maxistrados e maxistradas que decidiron sobre a súa aplicación e hai territorios onde non foi reducida ningunha das penas impostas ao abeiro da antiga lei. Xa que logo, preguntámonos: Cales foron as motivacións que provocaron as rebaixas no trinta e pico por centro das condenas por crimes machistas? Puideron ser moitas e de diversa índole e non imos aquí a pronunciarnos sobor dunha ou doutra causa; polo menos, de momento.

        A día 3 de febreiro dos presentes podemos ver os datos das “masivas” reducións de condena e territorios nos que se producirón, segundo o publicado no programa Hoy por hoy da Cadena SER, PREMENDO AQUÍ (ou escoitar un resume en audio premendo esta LIGAZÓN).

As reducións das penas.

        A min resultoume curioso que as primeiras resolucións de redución de penas coñecidas e aireadas na prensa producíranse en instancias xudiciais da Comunidade de Madrid. Pero máis curioso me resultou que case simultaneamente, cando aínda case non era de dominio público a existencia de ditas resolucións, saltaran á palestra mediática recoñecidos personaxes da ultradereita do Partido Popular e coñecidos propagandistas xornalísticos da dereita e ultradereita cargando contra a “Lei do Si é Si” e, por suposto e coma non podía ser doutro xeito, contra a parte máis progresista do goberno central.

        De seguido, toda a dereita en tromba sae ao escenario afondando nunhas críticas á citada lei baseadas soamente na redución de penas, esquecendo todo o demais que de positivo contén a citada disposición. Desde Núñez Feijóo ate Abascal, pasando por García-Page e Lambán, toda a dereita e extrema dereita, todo o machismo central e periférico político e xornalístico (incluso aquelas que se parapetan na súa condición de muller para negar o seu real machismo), sae furibunda a criticar unha lei na que nunca creron e que sempre combateron.

        É o mesmo machismo, a mesma orientación política e os mesmos personaxes que se opoñen, claman e arman grandes escándalos acusando de pretensión de adoutrinamento cando desde instancias educativas oficiais ou nos propios centros educativos se pretenden introducir nos curriculos educativos dirixidos ás ensinanzas básicas e medias asuntos relativos á convivencia, á igualdade ou á educación sexual. Os mesmos suxeitos que non se opoñen, ou apoian, a segregación por sexo nas escolas ou o adoutrinamento relixioso nas escolas financiadas con fondos públicos.

        Do mesmo modo que a dereita antes citada, tamén comezan a saír en tromba, e comezan a coñecerse, resolucións de reducións de condena favorecedoras para criminais machistas pronunciadas por distintos xulgados en distintos territorios do Estado.

Que hai detrás do cuestionamento da “Lei do Sí é Sí”?

        Se deixamos de lado o cuestionamento derivado das posicións político-ideolóxicas e nos limitamos aos aspectos xurídicos da mesma, debemos fixarnos en dúas cousas: o número de condenas rebaixadas en relación ás penas impostas con amparo na antiga lei, así como nos territorios nos que esas condenas sufriron rebaixas, e nas posicións de xuristas de recoñecido prestixio sobre os efectos indesexados da lei.

        En relación co primeiro aspecto, deixo a elección da persoa lectora o traballo de facelo ou non (en base aos datos fornecidos máis arriba ou os que ela poida acadar de fontes solventes).

        En relación co segundo, dicir que numerosos xuristas de recoñecido prestixio no ámbito español e internacional (a modo de exemplo cito aos señores Martín-Pallín e Pérez Royo) manteñen que unha correcta aplicación da "Lei do Si é Si" non necesariamente ten que traducirse nunha redución de condena; é máis, suxiren que non tería por que producirse redución algunha. E teño que confesar, tamén, que entre xuristas de recoñecido prestixio non teño a ben considerar á actual Ministra de Xustiza; sobre todo despois de ter escoitado a entrevista que hoxe fíxolle Ángels Barceló no programa Hoy por Hoy da Cadena SER (cuxo audio podes escoitar nesta LIGAZÓN-1) onde ao meu modo de ver se mostra a pouca consistencia e as continuadas contradicións que a Ministra amosa -para desesperacións dos tertulianos posteriores, que non sabían por onde saír para salvala, dito sexa de paso-.

        Eu, persoalmente, teño que dicir que as rebaixas das penas primitivamente impostas foron realizadas conforme ás leis vixentes no Estado; que cada maxistrado, maxistrada, xuíza ou xuíz que estimou que reos de crimes machistas deberían ser beneficiarios de redución de penas actuou dentro da flexibilidade de interpretación que a lei lles permite na hora da súa aplicación, cos seus propios criterios e cos seus propios obxectivos, non necesariamente de apoio ás posicións da dereita fascista e da extrema dereita, nin no afán de actuar en clave de ideoloxía machista. Isto aínda que obxectivamente produciran ese efecto. Certo é, tamén, que a maioría das peticións de redución de condena foron rexeitadas e as penas non sufriron modificación algunha (como mantiñan os prestixiosos xuristas antes mencionados) e, polo tanto tampouco foron obxecto de publicidade pola ultradereita mediática nin pola utradereita dereita e o fascismo políticos (Partido Popular, Vox, Ciudadanos e personaxes vindos a menos que se resisten a desaparecer do panorama político).

Eleccións á vista.

        No día de onte o PSOE presentou no Congreso dos Deputados unha proposición de lei para modificar a denominada “Lei do Si é Si”. Fundamentalmente, segundo din os propoñentes, a súa base está no aumento das penas dos criminais machistas. Mais a realidade parece ser outra: que o seu contido vai desvirtuar o tema do consentimento para volver á lei anterior e que supoñía un verdadeiro abuso xudicial ás vítimas de violencia de xénero nos seus diversos aspectos, como que ficou patente no xuízo da tristemente famosa manda do San Fermín e noutros outros moitos xuízos onde en lugar de xulgar aos agresores parecía que as xulgadas eran as vítimas.

        É significativa a fronte común formada polo PSOE co Partido Popular nestes aspectos contra o outro socio de goberno, e o anunciado apoio do segundo á modificación da “Lei do Si é Si”; e aínda máis significativa se temos en conta a proximidade de numerosos procesos electorais que dalgunha forma poden crebar a actual tendencia ao bipartidismo desexado polos mencionados partidos.

        Significativo tamén que moitos dos grupos e partidos políticos que serven de apoio ao actual goberno central se teñan manifestado xa contra a reforma que pretende o PSOE de modificar o consentimento matizando o mesmo e deixando aberta á interpretación xudicial a existencia ou non de violencia no abuso.

        No intre de escribir estas liñas descoñezo o texto literal da proposición de lei; só as palabras da Ministra de Xustiza, as de Patxi López, as da Ministra Portavoz e as críticas que desde Podemos, Esquerra Republicana e Bildu se refiren á proposición pesoera.

        Á parte da parte da precampaña electoral, eu non sei se amais o alimento desta polémica ven determinada pola necesidade de esconder as continuadas últimas “cagadas” do PSOE e do Goberno como son a baixada de pantalóns diante do réxime do sátrapa marroquino, a nova puñalada trapeira ao pobo sahariano e o incremento da supeditación dos intereses do Estado Español á soberanía dos USA e da OTAN no que respecta a inxusta e cruel guerra de Ucraína, a impresentable posición do PSOE diante da lei trans e, tamén, a súa posición ultraliberal cara á regulación da vivenda.

        Xa veremos, no caso de que a modificación de lei sexa aprobada, se volvemos a ver xuízas impresentables que pregunten á vítima de abusos sexuais se “pecharon ben as pernas” ou a xuíces que culpabilicen ás vítimas por saír á rúa pola noite ou levar "vestimenta provocativa” e cousas polo estilo ou que, incluso, manteñan que se notaba no video que a vítima de agresión disfrutaba.

        O que si é seguro é que a aprobación da mesma non vai supoñer que non poidan seguir dándose rebaixas de penas, porque os xa condenados con sentenza firme poden ser beneficiados por maxistrados, maxistradas, xuízas e xuíces que rebaixen as súas penas por crimes machistas en aplicación da “Lei do Si é Si” segundo a súa interpretación.

        E que só os condenados pola nova lei, se é que sae adiante, van ser condenados ou absoltos con base ás circunstancias, a interpretación da lei que fagan os xulgadores e as penas que nela se contemplen.

 

A sanidade pública galega ten un cancro que se debe extirpar

         Se alguén nos preguntara cal coidamos que é a enfermidade máis grave que pode padecer unha persoa, probablemente contestariamos que un cancro. E se preguntaramos cal coida esa persoa que sería o remedio para acadar a curación (se é que aínda a ten) case con toda seguridade diríanos que con unha medicación agresiva ou coa súa extirpación.

        Mais que ocorre cando quen adoece desa grave enfermidade non é unha persoa, senón o sistema sanitario ao que esa persoa ten que acudir no caso de ter algunha doenza? Evidentemente, o primeiro que se tería que facer é furgar no doente para ver cal é e cales son as causas da enfermidade que padece. De seguido haberá que determinar cal é a orixe do mal para determinar os remedios cos que combatelo e mellorar a ese sistema sanitario.

        E o sistema sanitario público galego na actualidade ten síntomas que nos din que está a padecer unha grave enfermidade; unha grave enfermidade que hai que tratar con remedios drásticos que muden a súa saúde.

        Podemos citar algúns dos síntomas que o sistema público de saúde galego está a amosar:

👉 Interminábeis listas de espera na atención especializada (incluso para enfermidades de carácter grave que requiren unha atención e revisións frecuentes)  e “axustes” burocráticos tendentes a ocultar o estado real das listas de espera;

        👉 Falla de persoal médico e de enfermería;

👉 Unha espera maior de cinco días para obter cita na atención primaria (por moito que os imbéciles que contestan ás reclamacións, cómplices dos virus e bacterias causantes do mal, botan pelotas fora ou que o Conselleiro diga que a espera media é inferior a tres días). 

👉 Unha atención primaria totalmente desmantelada; 

👉 Unhas urxencias, tanto na atención primaria como na hospitalaria, desbordadas pola falta de profesionais para atendelas; 

👉 Un sistema de contratación de persoal médico baseado na extensión de contratos-lixo que non satisfán a ninguén e que provocan que ese persoal se vaia da Galiza en busca de mellores condicións de traballo; 

👉 Algunha contratación de persoal médico que non pode acceder aos rexistros sanitarios dos doentes que atende nin estender receitas do sistema público;

👉 E moitísimos outros máis que farían a lista interminable e que van incrementándose día a día sen que os que deberían  por fin a todas estas eivas da sanidade pública afronten o problema con eficiencia e eficacia en lugar de dedicarse a botar pelotas fora e a culpar a terceiros dos males que eles, con competencias exclusivas na sanidade, se mostran incapaces de resolver. Ou, simplemente, non queren resolvelos.

        Fraga, Núñez Feijóo e Alfonso Rueda como máximos responsables. Pilar Farjas, Rocío Mosquera, Almuíña e agora García Comesaña como os seus escudeiros no desmantelamento do sistema sanitario público de Galicia. Todos eles membros ou lapas do Partido Popular que fixeron todo o posible por desmontar unha sanidade pública baseada na prevención e na calidade asistencial. Uns elementos que, como os seus correlixionarios noutras comunidades autónomas, adicáronse a fornecer negocio ás entidades privadas de saúde e ás compañías aseguradoras da saúde (1). Todo iso descoidando a peto a calidade asistencial pública. 

            A entrega ao beneficio privado que eses virus e bacterias do Partido Popular fixeron da sanidade pública, tanto no aspecto asistencial como nas infraestruturas e tanto na Galiza como en outros territorios, están a dar cabo da sanidade pública. Unha grave enfermidade, o Partido Popular, que está a rematar co sistema sanitario público e que necesita dunha intervención contundente porque se non se fai así será a maioría da poboación a que feneza por imposibilidade de recibir unha asistencia sanitaria en condicións. Ou eles ou a maioría da poboación.

        O Partido Popular e os seus aliados, tamén da extrema dereita, son un cancro que precisa dunha intervención cirúrxica, que se debe extirpar. E non só da sanidade.

NOTAS.- 

(1) Debemos sinalar que os procesos de privatización dos sistemas sanitarios públicos naquelas comunidades autónomas que teñen competencias exclusivas sobre a sanidade non son monopolio do Partido Popular. O mesmo pasa en Catalunya, onde a dereita de Convergencia i Unió (agora Junts per Catalunya) destrozou a sanidade pública. Tamén, naquelas comunidades nas que gobernou ou goberna o PSOE en solitario existe un nivel moi acusado de degradación da sanidade pública, do que son beneficiarias as compañías médicas e hospitalarias privadas; quizás o exemplo máis significativo sexa o de Andalucía, no que o PSOE estivo gobernando practicamente desde a primeira Junta de Andalucía ata hai escasamente sete anos, onde o goberno protofascista PP-Vox recolleu a alternativa cunha sanidade pública xa diminuída.

A propósito do TC. Daqueles pos, estas lamas

 

(Actualizado o 19-12-2022 ás 12:32)

        Na pasada quinta feira, 15 de outubro de 2022, no Congreso dos Deputados tratouse, para a súa aprobación, unha proposición de lei impulsada por PSOE e Unidas Podemos para a modificación do Código Penal. Ese debate ía incluír as emendas presentadas polos diferentes grupos parlamentarios. Entre elas unhas que, de ser aprobadas, suporían modificacións das leis orgánicas que regulamentan o Poder Xudicial (PX) -Emenda nº 61- e o Tribunal Constitucional (TC) -Emenda 62- e coas declaracións e incrementos do patrimonio dos cargos públicos -Emenda 64-, cousas que para nada teñen co groso do paquete a parlamentar (neste caso, nada que ver co Código Penal), pero que é un mecanismo que con total cinismo e indecencia solen facer con frecuencia tanto PSOE coma Partido Popular desde os gobernos (senón véxanse esas odiosas "leis de acompañamento" que adoitan aparecer xunto cos orzamentos xerais de distintos gobernos) (1).

       Pero o máis notorio do desenvolvemento político do día non veu determinado pola grande importancia do groso do programa da orde do día, que era a modificación do Código Penal, nin as emendas que puideran ser presentadas ás propostas de modificación do mesmo. O groso do debate político veu determinado pola aparición de emendas nas que se pretendían modificar as regulamentacións do PX e do TC pero, por riba de todo, pola insólita axilísima actuación desta última institución a requirimento da extrema e da ultra dereita parlamentaria, VOX e Partido Popular, coa pretensión de "secuestrar" a capacidade do órgano lexislativo de exercer a función para a que está deseñado nas leis o Parlamento e, como parte del, o Congreso dos Deputados.

A extraña e insólita axilidade dun tribunal cuxo Presidente está "caducado".

       E quero subliñar o de "insólita axilísima actuación", porque é ben sabido que os tempos de espera para que o TC se pronuncie arredor da constitucionalidade de normas saídas das distintas instancias parlamentarias e gobernamentais, incluso en lei orgánicas, son tan inapropiados na súa lentitude coma inmensos no tempo que tardan en pronunciarse; e nesta ocasión, parece que o obxectivo non era o de cualificar a constitucionalidade dunha norma, senón de impedir que esa norma puidera ser lexislada incluso antes do inicio do seu debate parlamentario, antes de ser (ou non) aprobada. A todas luces un verdadeiro despropósito.

        Pero non o único despropósito da actuación do TC en relación a este tema, pois -segundo contan os e as cronistas de diferentes xornais- esas pretensións da ultradereita política post-franquista deberían ser tratadas nunha das salas do TC na que teñen maioría aqueles aos que denominan coma "progresistas", e o Presidente do TC fixo valer o seu mando para que fora o Pleno, de maioría "conservadora", quen se pronunciara sobre o asunto (2).

Cal foi o motivo do recurso do Partido Popular e VOX diante do TC que provocou ese despliegue inaudito de axilidade por parte dese tribunal? 

         Eran bastantes os preceptos do Código Penal que a proposición de lei pretendía modificar. Pese a que nesa proposición se incluian modificacións que afectaban gravemente á calidade democrática do Estado, a discusión e contraposición política e mediática maioritaria só se centraba en dous temas: a desaparición do delicto de sedición coa subseguinte modificación das penas e a modificación no tratamento do delicto de malversación. Logo, puidérase pensar que os nazionalistas españois agrupados nos partidos recorrentes estarían molestos por ese motivo e trataran de impedilo por calquera medio, acolléndose ao ser vello e caduco discurso da "unidade nacional", do "separatismo", da alusión aos fantasmas de desaparecida "ETA", a supostos pactos "co terrorismo" e toda unha xeira de cousas propias para dar de xantar a crédulos e imbéciles. Pois non,  o motivo da inquedanza da ultradereita e dos seus monaguillos de Ciudadanos era de distinta natureza: o non seguir poder controlando o poder xudicial e (supoño que para eles o máis importante) o referente á declaracións de bens dos cargos públicos e ao aumento de posibilidades de detección dun enriquecemento ilícito no desempeño de ditos cargos.

Amores que se corresponden.

            Fagamos unha pouquiña de historia. É de sobra coñecido que desde o Partido Popular, desde o Consello Xeral do Poder Xudicial (CXPX) e desde o Tribunal Constitucional (TC) estanse a poñer trabas á renovación destes dous órganos citados conforme ao dictaminado pola Constitución e as leis orgánicas que regulamentan os nomeamentos e o funcionamento de ambos órganos xudiciais. 

            Tamén é de sobra coñecido (aí está a historia para amosalo, por moito que eles o neguen) que cada vez que o Partido Popular perde a maioría parlamentaria e toca renovar eses órganos aquel pon todas as trabas que ten ao seu alcance para evitar que a maioría de maxistrados da súa confianza (non membros do seu partido, que os xuíces non poden estar afiliados a partidos) existente en CXPX e TC poida diluírse e desaparecer e non poder utilizar o lawfare coma método de goberno ilexítimo na sombra; e máis na actualidade, por motivos de sobra coñecidos e que saen un día si e outro tamén nos medios de comunicación que manteñen un certo nivel de obxectividade informativa (moi poucos, por certo). Se se controlan os nomeamentos dos maxistrados que xulgan nunha primeira instancia e, amais, os das instancias de apelación, que mellor para os seus intereses?

            Ata o de agora, agas casos illados coma o do estatuto de autonomía de Catalunya recorrido hai anos, todo isto quedaba na casa e non era tan evidente o recurso a que foran os xuíces os que anularan as normas que eles non puideron tumbar nos parlamentos nos que perderan ou nunca tiveran a maioría. Era unha continua pugna entre Partido Popular e PSOE por garantir a súa influencia dentro dos órganos de goberno dos xuíces e nas altas instancias dos tribunais de xustiza ou de anular as influencias determinantes do outro. O PP bloqueaba, o PSOE se queixaba do bloqueo. Pero nisto aparece a Unión Europea e di que o que está a ocorrer no Estado Español cos órganos xudiciais é inadmisible, que non se pode paralizar a renovación dos mesmos por intereses políticos de parte, que hai que cumprir a lei existente e a posteriori, se é o caso, revisala. Mais o Partido Popular segue coa súa resistencia numantina a perder a maioría "conservadora" nos órganos xudiciais e o PSOE vese obrigado a tomar cartas no asunto desde o goberno para garantir o cumprimento da lei (e, tamén, para impedir que sexan os xuíces os que impidan un normal desenvolvementos dos procesos democráticos e, quero supoñer, para unha aplicación equilibrada da xustiza e non sesgada polo pensamento político ou persoal dos maxistrados que deben que administrala). Incluso desde o PP se negan a que o Goberno nomee para o TC a xente tan pouco ou nada progresista coma o anterior Ministro de Xustiza.

            Parece que aquela afirmación feita polo senador do PP Ignacio Coisidó que falaba do control dos nomeamentos das presidencias das distintas salas do Tribunal Supremo tendo o control do CXPX, sobre todo daquelas que deberían xulgar os diferentes casos de corrupción dos políticos aforados. Se teñen cautivadas esas salas, aínda que lles poidan fallar, sempre lles quedarán as instancias de apelación.

                O certo é que parece que a natureza da ideoloxía "conservadora" da maioría dos xuíces e xuízas (conservadora en extremo, polo que se ve) fai que a legal interpretación das leis que os maxistrados fan na hora de pronunciarse en distintos procesos estean tinguidas dunha rechamante pátina de tendencia favorecedora das clases máis acomodadas e tradicionais. E, no caso de estar a política ou a posta en cuestión daquelas figuras ou institucións anormalmente consideradas coma inamovibles na configuración do Estado Español, a maxistratura adoita aliarse ou se pronunciarse con posicións ultraconservadoras máis propias das concepcións gobernamentais habidas entre os anos 1939 e 1977 que na realidade social que debería imperar na sociedade española actual.

            Partindo da base de que nos países de economía capitalista as leis están feitas para servir aos intereses das clases economicamente máis podentes e aos sectores sociais máis privilexiados da sociedade (aínda nos sistemas de democracia parlamentaria nos que se presume de separación de poderes) e que os encargados de administrala solen proceder, na súa maioría, de clases privilexiadas, non podemos dicir que a xustiza sexa imparcial. A xustiza será cega, como din por aí. Mais a min paréceme que mira a quen xulga antes de pronunciarse e facer a correspondente interpretación e aplicación das leis.

            Quizá sexa esta actuación da maioría da maxistratura outro dos efectos de non ter realizado unha ruptura co réxime franquista en condicións realmente democráticas e coa conseguinte limpeza dos aparatos do Estado, entre eles a administración de xustiza, nos que durante anos conviviron e administraron xentes de nulas inquedanzas democráticas, apegados fortemente ao réxime ditatorial, e que foron creando adeptos dentro dos corpos xudiciais do Estado. Daqueles pos, estas lamas.

            Práctica do "lawfare"?

            Así vemos cousas como as que se están a dar, onde se condenan a rapeiros por cantar contra corruptos, se xulgan e condenan a internautas polos chíos que publican nos seus espazos, se encarceran titiriteiros por representar obras de teatro, se exculpan a nazis que agreden a persoas diante de lugares de culto incitando ao odio por ser musulmás, se condena a dirixentes sindicais baseándose en informes policiais desmentidos por numerosas testemuñas ou  non admitindo videos que amosan a súa inocencia, se desimputa a xerifaltes da dereita política de casos de corrupción dos que hai indicios máis que suficientes para manter esa imputación mentres se persegue con insistencia a dirixentes da esquerda política polas cousas máis inauditas.

            E agora, o próximo luns, o Plano do TC vaise pronunciar sobre a constitucionalidade ou non dunha intención (de momento non hai disposición lexislativa que anular). Vai tratar de secuestrar a vontade da maioría dos representantes escollidos democraticamente nas urnas polo conxunto da cidadanía, a vontade dos que teñen a capacidade de lexislar porque así o quixo a cidadanía e así o estipula unha Constitución vixente (mala e socialmente  desfasada -como se demostra cada dous por tres- pero que é a que hai) que está por riba do TC, aínda que aos membros do mesmo poida molestarlle.

                Pero non é so o dito no parágrafo anterior. Vai ser un órgano co seu Presidente e outro dos seus membros que teñen o seu mandato caducado (e aliñados con ideas sociais e políticas máis que caducadas) desde hai moito tempo os que vaian dicir se quedan ou se teñen que irse. E todo por dar pávulo a unha dereita política integrista, franquista, e que non concibe que non poidan ter todo atado e ben atado. Unha dereita que se resiste a que se remate cos seus privilexios e os daqueles que os financian e impulsan. Xentalla á que todo lles vale, incluído o lawfare, como xa demostraron os seus correlixionarios noutros países (no Brasil con Lula e Dilma Rousef, en Bolivia con Evo Morales, como pretenderon facer en Venezuela co monicreque Guaidó e como tentaron, tamén, de facer recentemente nos USA cos nomeamentos de xente indecente no seu Tribunal Supremo para limitar os dereitos democráticos da cidadanía).

            Non sei o que fará o luns o TC, pero faga o que faga a súa natureza fica máis que clara.

NOTAS.-

(1)  Dicir que tales "acompañamentos", que nada teñen que ver coa  natureza principal da lei que din acompañar, son estrataxemas indecentes utilizadas con moita frecuencia polos distintos gobernos estatais e autonómicos do Partido Popular e do PSOE para colar pola porta de atrás modificacións de leis que deberían requirir un trámite parlamentario propio e diferenciado (por exemplo, aquí na Galiza os impresentables teñen coado mediante o citado procedemento modificacións de leis como a dos montes en man común, de espazos naturais protexidos, de modificación de tributos, de modificación das leis de instalación de certas industrias, etc., etc., etc.)

(2) A min, esta actuación do TC recórdame cando a sala correspondente do Tribunal Supremo (TS) se pronunciou de forma desfavorable aos bancos no tema da retroactividade non me lembro se das chamadas "cláusulas chan" ou dos gastos ilegais asociados ás hipotecas, o Presidente dese órgano non admitiu ese pronunciamento e convocou un pleno no que si, pola súa composición, íase limitar e limitouse a retroactividade da sentencia dos tribunais europeos.

O debate da sedición, un recurso para recortar liberdades democráticas

            Calquera parecido das novas que se citan de seguido coa realidade futura e con un país concreto pode que sexa unha simple coincidencia. Ou que non.

O TRIBUNAL MÁIS ALTO CONFIRMA E ELEVA AS CONDENAS DOS VECIÑOS DE CAPELA DE MONTES

THE COUNTRY, 18 de xullo de 2024.- Fontes da xustiza informan que o Tribunal Mais Alto (TMA), presidido polo maxistrado Primo Franco y Rivera,  confirma a sentencia do Tribunal Mediano polo que 12 membros da Asociación de Veciños de Capela de Montes foron condenados a 2 anos e seis meses de cadea por pecharse nas dependencias provinciais do Ministerio de Vías para esixir a construción dun vial de circunvalación que evite o paso do numeroso tráfico rodado polo centro da vila que, segundo os condenados, xa leva causado máis de trinta mortes por atropelos nos últimos tres anos. Igualmente, tamén segundo a citada asociación de veciños, o Ministerio de Vías comprometérase, segundo escrito do seu responsable provincial, a ter e realizada a ansiada circunvalación no mes de setembro do pasado ano unha vez expropiados os terreos polos que a citada vía tería que pasar. No mes de decembro, coa circunvalación aínda non empezada, requeridas explicacións por parte dos veciños, o Ministerio confirmou que os terreos necesarios, propiedade de don Pedro de Guzmán, presidente do Banco Riquísimo, non podía ser expropiado "por formar parte dun proxecto de construción dunha nova urbanización de vivendas unifamiliares de luxo a piques de ser aprobada pola comunidade autónoma", o que precipitou o enfado dos veciños e a súa decisión de pecharse nas dependencias ministeriais pola que foron condenados. A alta pena confirmada polo TMA en todos os termos da sentencia do Tribunal Mediano, ven determinada por considerar os citados tribunais coma un "acto deliberado de atentado contra a paz pública executando actos de violencia que supuxeron a rotura dun florero que estaba enriba dunha repisa e atentatoria contra o dereito de propiedade do excelentisimo señor don Pedro Guzmán". Por outra banda, o Tribunal Mais Alto decidiu aumentar en seis meses a pena de prisión para cada un dos acusados por desobediancia á autoridade ao negarse eles a abandonar as dependencias ocupadas a requirimentos dos gardas.

 

 AS PENAS IMPOSTAS AOS ASALTANTES DO XORNAL DO LUGAR MODIFICADAS POLO TRIBUNAL MÁIS ALTO

XORNAL DO DESENCONTRO, 27-09-2024.- 25 membros da coñecida organización nazi-fascista Por la Patria y El Chambóm, foran condenados a principios do pasado mes de agosto polo baixo tribunal provincial de Chatanuga a unha pena de 1 ano e seis meses de prisión por invadir armados con bates de beisbol e pistolas as instalacións do coñecido Xornal do Lugar, causando graves lesións ao garda xurado e a varios periodistas presentes na redacción e provocando destrozos en mesas, cadeiras e equipos informáticos e outros elementos das instalacións do xornal. Cando a policía pretendeu que depuxeran a súa actitude e identificalos para posibles denuncias, os condenados procederon a insultar e agredir con violencia aos gardas, provocando un ferido leve e contusións varias ao resto dos policías e escapando á actuación policial. Posteriormente identificados e detidos, foron postos ao dispor xudicial e máis tarde condeados con arreglo ao artículo 557 do Código Penal. No día de onte, o Tribunal Mais Alto, presidido polo señor don Manuel de Aznar y Fraga, ditou sentencia sobre o recurso presentado pola organización Por la Patria y El Chambón contra a sentencia do baixo tribunal de Chatanuga, rebaixando a condena aos 25 acusados e condenando a todos eles a indemnizar dunha forma solidaria con 150,00 euros a Xornal do Lugar. Considera o máis alto tribunal que os acusados "non pretendían facer uso da violencia, nin causar unha perturbación grave"; e que "coa súa actitude só pretendían defender unha ideas que están totalmente protexidas pola liberdade de expresión contida na Constitución", e que "as lesións sufridas polos axentes foron totalmente fortuítas e parte normal do seu traballo".

    O bombo e plato que arrodea á reforma do delicto de "sedición" para axeitalo á "realidade do noso entorno" non é máis que unha excusa para limitar as liberdades democráticas pola porta de atrás que conten a proposta de reforma do Código Penal

            Na actualidade o Parlamento Español está a proceder a unha reforma do Código Penal (pódese ver o texto completo da proposta pulsando AQUI ou AQUI-texto dos propoñentes). A proposición de lei orgánica parte dos grupos parlamentarios do PSOE e Unidas-Podemos. 

            Nun principio, a mediateca está a tratar o tema baixo os titulares de reformar o delicto de sedición; pero na práctica esa reforma vai moito máis alá e con ese pretexto vanse introducir na mesma contidos que poden ter graves consecuencias para o exercicio das liberdades democráticas no Estado Español, sobre todo para o exercicio da protesta colectiva e pacífica utilizada multitude de veces por colectivos como a PAH, colectivos veciñais, Comités de Empresa, colectivos profesionais e de afectados polas preferentes, etc. que normalmente, nas súas mobilizacións pacíficas utilizan métodos que esa reforma pretende criminalizar e penalizar penalmente. Aplicación da lei que vai ficar en mans duns informes policiais e duns tribunais que van facer a súa labor de interpretación persoal das leis que aplican, cousa que lles permite a lei.

            E xa sabemos que hai membros dos corpos policiais, da fiscalía e da xudicatura que non son precisamente admiradores de sociedades progresistas, senón máis ben xentes ancladas no pasado ideolóxico máis penoso deste país, raiando moitos deles en admiradores dos métodos e procedementos levados a cabo durante os rexímenes autoritarios que asolaron Europa nos anos 30 do século pasado e cuxas dinámicas seguen presentes na actualidade en numerosos países. E non son nin un, nin dous, nin tres.

            Nese contexto, poderían darse situacións como as que se amosan nas novas ficticias que se citaron antes, ocorridas nun país ficticio entre os anos 2023 e 2024.

 

 Cal é o meollo da proposición de modificación?

 

         As propostas de modificación fundamentais é que, efectivamente, desaparece o delicto de sedición tal e como está contemplado no actual Código Penal pero se introduce o que era o seu contido, modificando as penas, no Capítulo III do Título XXII baixo o epígrafe "Dos desordes públicos".

 

    O perigo para a democracia e as liberdades de expresión da cidadanía están, sobor de todo, nos apartados "Quince" e "Dezaseis" da referida proposición de lei nos aspectos que se citan de seguido:

Quince. Modifícase o artigo 557, que queda redactado como segue:
“1. Serán castigados coa pena de prisión de seis meses a tres anos os que, actuando en grupo e  co fin de atentar contra a paz pública, executen actos de violencia ou intimidación:
(a) sobre as persoas ou as cousas; ou
(b) obstaculizando as vías públicas ocasionando un perigo para a vida ou saúde das persoas; ou
(c) invadindo instalacións ou edificios.
2. Os feitos descritos no apartado anterior serán castigados coa pena de prisión de tres a cinco  anos e inhabilitación especial para emprego ou cargo público polo mesmo tempo cando se cometan  por unha multitude cuxo número, organización e propósito sexan idóneos para afectar gravemente a orde pública. En caso de acharse os autores constituídos en autoridade, a pena de inhabilitación será absoluta por tempo de seis a oito anos.

 Dezaseis. Modifícase o artigo 557 bis, que queda redactado como segue:
“Os que, sen facer uso de violencia ou intimidación e sen estar comprendidos no artigo anterior,  actuando en grupo invadan ou ocupen, contra a vontade do seu titular, o domicilio dunha persoa  xurídica pública ou privada, un despacho, oficina, establecemento ou local, aínda que se atope  aberto ao público, e causen con iso unha perturbación relevante da paz pública e da súa actividade  normal, serán castigados cunha pena de prisión de tres a seis meses ou multa de seis a doce  meses, salvo que os feitos xa estivesen castigados cunha pena máis grave noutro precepto deste Código."

           Neles, considéranse delictos penais cousas como a ocupación de vías públicas ou a invasión de instalación ou edificios. Iso si, coa condición de que "atenten contra a paz pública, execútense actos de violencia ou intimidación". Mais, tamén, sen que haxa violencia ou intimidación. Quen determina que a ocupación dunha rúa por un grupo de veciños ou os traballadores dun sector para esixir algunha mellora é ou non violenta ou intimidatoria? Os corpos policiais ou os xuíces, evidentemente. Vai ocorrer o mesmo que está a pasar coa Lei Mordaza na actualidade? Van ser denunciados por desórdes públicos xentes que esixan na rúa dereitos? Van ser denunciadas persoas que non teñen estado presentes como xa ten ocorrido nalgunha ocasión? Ou aquelas persoas que foron multadas por unha delegada do goberno por esixir pacificamente o uso do idioma galego sen ocupar rúas? Sabemos que, por moitas testemuñas que o desmentan, a palabra dun policía que pode ser a trola máis grande do mundo (como xa se ten demostrado nalgunha ocasión) ten presunción de veracidade. E os xuíces e fiscais? Vai pasar como cos famosos titiriteiros de Madrid? 

            E as penas de cadea? Vai ocorrer o mesmo que pasou a dous sindicalistas pontevedreses do transporte que foron condenados por defender pacificamente os dereitos dos seus representados? Ou o que está a ocorrer cun cargo da CIG no Ferrol que está condeado a penas de cadea por actos normais e razonables acaecidos na loita sindical? Porque en ambos casos non se tiveron en conta as numerosas testemuñas que confirmaban as versións dos condenados contra as versións minoritarias dos que alegaron contra eles? 

            Vai ir á cadea xente coma Pablo Hasel por cantar un rap que fala mal dunha persoa da que se comprobou que efectivamente non era honrada mentres esa persoa ou personaxes coma a antiga secretaria do Partido Popular son librados de todo mal?

O Partido Popular abre a veda, o PSOE e (incriblemente) Unidas Podemos a continúan

           Foi o Partido Popular quen abriu a veda coa Lei Mordaza contra os dirixentes sociais e sindicais; unha lei que pese ás promesas electorais dos gobernantes do PSOE e Unidas Podemos segue a estar vixente; unha lei que non cumpre cos mínimos esixibles nun país de calidade democrática media pero que no Estado Español segue vixente. Unha lei que, sobre todo o PSOE, non queren derrogar e que os Subdelegados do Goberno -do PSOE ou achegados- nas provincias seguen aplicando. Unha lei que din que van derrogar pero da que o PSOE quer manter os aspectos máis antidemocráticos e fascistas da mesma, sobre todo os relacionados coa carta branca proporcionada aos corpos de seguridade e as sancións sen paso polo xuíz.

                Imaxino que no intre no que os aspectos máis fascistas da proposición de lei que da lugar a esta entrada estean aprobados, entón si que procederan a modificar alguns dos aspectos da Lei Mordaza por estar xa contemplados con agravantes penais na súa proposición. Mentres tanto a teñen na reserva para poder reprimir, non con tanta contundencia como pretenden, aos movementos sociais que usan a mobilización para amosar publicamente na rúa ou con ocupacións pacíficas de edificios, oficinas bancarias, oficinas públicas ou calquera outro tipo de mobilización que un xuíz, un fiscal, un policía ou un garda civil poida considerar coma un desorde público grave por moi pacífico que sexa.

               Por iso non podemos descartar que no futuro e no Estado Español poidan ocorrer cousas como as relatadas polos xornais The Country e o Xornal do Desencontro aos que facían referencia as novas futuras que abren o presente artigo.

            Vivimos nun país plagado de xentes que son herdeiras ideolóxicas do ditador Franco e que ocupan altos postos en institucións claves do Estado, como o demostran día a día as novas que podemos ler ou escoitar nuns poucos medios xornalísticos, radiofónicos ou televisivos. Por desgraza, en poucos. A maioría son cómplices desa xente despreciable.

            Que vai ocorrer no debate parlamentario desta lei?

            Eu espero que os grupos que realmente defenden as liberdades democráticas emenden eses aspectos tan fascistas e criminais desa proposición de lei; e espero, tamén, que haxa deputados e senadores do PSOE e de Unidas Podemos que se poñan de fronte e se neguen a votar afirmativamente eses aspectos que criminalizan a protesta social e que deixan nas mans de quen non deberan a cualificación da gravidade das mobilizacións. Nada espero dos partidos da dereita extrema coma VOX, o Partido Popular e os seus satélites navarros e asturianos ou Ciudadanos; e tampouco das dereitas PNV e Junts per Catalunya. Espero que os demais (incluído a Esquerra Republicana de Catalunya cuxos dirixentes poden saír beneficiados por unha reducción das penas dunha condena inxusta ditada polo Tribunal Supremo) non deixen que eses aspectos vaian adiante. Se así o fan, perderán todo o meu respecto.