Migrantes. Denigrados, vendidos e sen dereitos

 

Desde hai bastante tempo estamos a asistir a un debate social intenso sobre o fenómeno migratorio. Non é un debate que se dea só no Estado Español e na Europa e que condicione de forma importante o comportamento do corpo electoral; tamén é un debate importante e condicionante nos Estados Unidos de América.

Diversas posicións arredor da migración

Nos diferentes países estanse a dar diversas posicións sobre o tratamento a dar a o asunto migratorio (maiormente fálase do “problema da migración”; eu négome a cualificalo de “problema” porque considero que o problema real son aquelas persoas que cualifican a migración coma un “problema” dos países receptores de persoas migrantes.

A grandes trazos, e tendo en conta que dentro de cada unha pode haber matices diferenciados, poderiamos describir as diversas posicións existentes sobre a migración como as seguintes:

1ª) Por unha parte están os postulados aberrantes que está a utilizar a extrema dereita e o fascismo contra os fluxos migratorios de persoas con un alto nivel de pobreza procedentes de países do terceiro mundo cara a Europa ou cara aos países “ricos” de América (ricos en termos de PIB, que non en termos de IDH-Índice de Desenvolvemento Humano). Temos que aclarar que para xustificar os seus postulados o fascismo está a recorrer de forma continuada á expansión de todo tipo de mentiras arredor das actividades dos migrantes (que si violacións, que si ocupacións, que si quitan traballo, etc.), trolas que fican desmentidas se acudimos ás memorias xudiciais e policiais. Mais non só é a extrema dereita a que usa estes mecanismos troleiros para denigrar as migrantes, tamén hai forzas de “dereita civilizada” (o de civilizada é un dicir e unha contradición), como pode ser o Partido Popular no Estado Español ou os partidos Republicano e Demócrata nos EUA. Ou ese partido europeista, que di Felipe González, o partido fascista de Meloni, ao que só lle falta dar ordes á súa mariña de que afunda as embarcacións de migrantes que entren en territorio de Italia.

2ª) Por outra parte, están aqueles que observan o fenómeno migratorio dun xeito utilitarista e cousificando ás persoas migrantes coma suxeitos útiles para resolver os problemas do crecemento vexetativo e os desequilibrios das pirámides de poboación ao que se están enfrontando os países máis desenvolvidos e que están a suxerir problemas tanto no mantemento dos sistemas de pensións como nos do desenvolvemento produtivo daquelas actividades que os propios empresarios non deslocalizan cara a países corruptos e con baixos salarios.

3ª) Unha mestura das dúas visións anteriores é unha intermedia: a que, aínda recoñecendo a regañadentes as situacións que levan ás persoas migrantes a adoitar marcharse dos seus países (sen afondar nas causas polas que eses países chegan a esas situacións, non vaia ser...), néganlle o pan e a sal, néganlle refuxio e incluso pagan a países terceiros con sistemas corruptos para que sirvan de barreiras de contención ou de campos de concentración para que esas persoas non cheguen a penetrar polas súas fronteiras. E non lle doen prendas. Estes suxeitos na Europa dirixen e gobernan moitos países que empobreceron, tanto desde os seus estados como desde as súas empresas, aos países de onde proceden a meirande parte dos migrantes que veñen cara a Europa. Francia, Alemaña, Holanda, Italia, Inglaterra, Bélxica,... esquecen que foron os seus exércitos e as súas empresas quen saqueou as riquezas naturais de África deixando ás poboacións deses países na máis extrema pobreza e miseria. E que unha vez renunciado a mantelas coma colonia, deixaron a eses países nas mans de gobernos monicreques, corruptos, e ao servizo da antiga colonia e as súas empresas para seguir co saqueo. E agora non queren que esas persoas ás que espremeron ben espremidas, que non teñen onde caer mortas, veñan cara a onde poden acadar un futuro, incluso poñendo en risco as súas vidas e as das súas crianzas. Igualmente os Estados Unidos de América, que despois de saquear a gusto Latino América agora se nega a asumir a chegada de migrantes procedentes daqueles países aos que espremeu e nos que impuxo pola forza de golpes de Estado gobernos de monicreques corruptos e asasinos; e onde derrocou gobernos lexítimos para poñer no seu lugar outros que foran dóciles cans ao servizo dos seus intereses.

4ª) Por último, están as persoas que asumen coma propia a situación das persoas migrantes e que defenden o dereito de todas as persoas a ter unha vida digna sen razóns de fronteiras e, polo tanto, o dereito á libre circulación das persoas entre os diversos países do mundo. Posiblemente tamén coincidimos en condenar as políticas migratorias de todos os países da Unión Europea e dos países da América do Norte.

Non sei se me que da algunha sen mencionar (posiblemente); pero coido que os trazos que máis arriba describo tenden a agrupar os grandes grupos de opinión.

 

ALTRI NON !!!

 

     O pasado domingo 26 de maio tivo lugar en Palas de Rei unha gran manifestación convocada pola Plataforma Ulloa Viva (20.000 persoas, segundo organización e fontes gobernamentais; 10.000 segundo algún xornal intimamente achegado ao Partido Popular). Eu, por motivos persoais, non tiven a sorte de poder participar neste acto reivindicativo contra a instalación dunha macrocelulosa do grupo ALTRI disfrazada dunha pacífica fábrica de fibras vexetais para o téxtil.

        A alta participación de xentes de toda Galiza nesta manifestación lembroume aquela outra histórica manifestación do ano 1977 (en plena transición desde a ditadura franquista ata o que hoxe temos) celebrada en Xove contra a instalación dunha central nuclear. 

        As consecuencias negativas, tanto para a comarca na que pretende ser instalada a celulosa de ALTRI como para o resto da Galiza, poden ser desastrosas, como o era naquel 1977 a pretendida instalación da central nuclear en Xove. Daquela, Galiza gañou; esperemos que desta a vitoria volva sorrir á Nosa Terra. Daquela, as presións dos grupos económicos ligados ao franquismo e do propio goberno español dominado pola dereita franquista eran moi fortes; desta, a presión política e a submisión da Xunta de Galicia e do Partido Popular á intereses económicos e alleos tamén é moi forte, de feito asemella ao funcionamento que daquela tiña o réxime franquista a nivel lexislativo e desinformativo para xustificar o inxustificable. E se a isto sumamos a indefinición do partido de Pepiño Blanco (sinistro personaxe que lidera unha consultora que fai de loby de presión a prol da instalación desta fábrica de miseria, paro e destrución do tecido produtivo da comarca da Ulloa e de todas as comarcas e concellos que se valen do río Ulla para os seis usos domésticos e produtivos) podemos dicir que a presión é, se cadra, aínda máis forte que a do ano 1977 ao proxecto das empresas enerxéticas para Xove. Este proxecto é tan nefasto e velenoso que entre os litros de auga que diariamente consume (máis que Lugo) e a temperatura á que devolve a auga ao río, sen entrar no terreo da calidade da auga que devolve, supón un atentado para a vida do río e para os bancos marisqueiros e a pesca da Ría da Arousa na que desemboca.

        Os postos de traballo que ALTRI pode crear coido que non chegan nin ao 20% dos postos de traballo que pode destruír entre o sector agro-grandeiro e a industria agro-alimentaria das comarcas da Ulloa, Terras de Melide e Arzúa, do sector marisqueiro e o sector pesqueiro da Ría da Arousa e de todos aqueles labores (produtivos e domésticos) que viven do río Ulla ao longo do seu canle. Sectores de actividade, todos eles, que conforman un elevadísimo porcentaxe do PIB da economía galega. E iso sen contar, amais, o baixo valor engadido que ese tipo de industrias xeran, así como as consecuencias negativas que para o medio ambiente xeral, para o sector agro-gandeiro ten a propia actividade e para a economía ligada a un monte san e produtivo.

Os que renegan do país, cómplices da súa destrución. 

        Aquelas persoas que deberían defender a Galiza e que foron escollidos, suponse, para que iso fagan, se institúen desde hai máis de dez anos en meros cómplices da destrución do territorio. Non só da súa economía, nin da súa natureza; tamén da súa poboación e do seu artellamento territorial. Por iso digo que renegan do país; que aspiran a trepar ao máis alto aínda a costa de destruír á nosa Galiza e ás súas xentes (e deses especies de desalmados xa temos exemplos abondo).

        Eles, coas súas políticas, están acadando un elevadísimo índice de sobre-envellecemento do país, están acadando que o medio rural quede sen persoas xoves e que estas teñan que migrar cara ás cidades ou cara ao exterior da Galiza ou do Estado (os máis estes últimos). Igualmente, as que migran cara a outras cidades galegas atópanse con problemas coma un desmantelamento da industria provocado pola incompetencia de da Xunta de Galiza no exercicio da súa competencia exclusiva e pola súa pasividade (senón servidume) cara a empresariado que está a deslocalizar as súas instalacións cara a outros países onde poida espremerlle máis xugo aos traballadores coa complicidade, normalmente, de réximes corruptos gobernantes. 

        Outra da cousas que conseguen eses renegados do país é o despoboamento do medio rural. Porque practican e favorecen políticas tendentes á supresión de servizos básicos de todo tipo; favorecen que as terras de labor agrícola se empobrezan coa plantación masiva de eucaliptos; permiten e impulsan a explotación de minería contaminante en terras fértiles ou a apertura de canteiras e verteduras de escombros en zonas que deberían estar protexidas; descoidan os montes e facilitan, coas súas "políticas forestais" de descoido e plantación de eucaliptos sen control, que sexan pasto das chamas cando chega o verán ou cando persoas desaprehensivas lle plantan lume, quer pola súa conta quer por conta de terceiros co obxectivo de mercar madeira igual de válida e máis barata ou para procurar un troco na plantación cara ao eucalipto; ou a última febre de encher todos os cumios de Galiza de plantas eólicas xigantes, incluso en zonas de Rede Natura, que van provocar moitísimos efectos negativos no medio ambiente e no habitat das xentes dos lugares nos que eses muíños se instalen. Todo o cal provoca unha fuxida da xente nova cara a lugares onde poidan facerse unha vida que os sucesivos gobernos do Partido Popular lles nega na súa terra, nas terras dos seus pais.

        E agora parece que o mesmo queren facer coas xentes que viven do mar, cos mariscadores e os mariñeiros que practican a pesca tradicional e de baixura. Enuncian unha lei de costa que vai favorecer a depredación do litoral facendo del coto de caza da especulación e da depredación mariña. Impulsan ese foco de contaminación e destrución da natureza e do río Ulla que vai repercutir de forma negativa non só no medio rural por onde discorre, senón que se prevé que arrample con moito dos medios de vida que proporciona o marisqueo e a pesca tradicional na Ría de Arousa. Pero a cousa non remata aí; tamén pretenden (e aquí tamén esta o goberno central do PSOE e SUMAR) colocar plantas eólicas nos caladoiros tradicionais máis produtivos da pesca tradicional. Unha total submisión aos intereses da oligarquía española e internacional.

        Pero aí temos e Alfonso Rueda, Presidente da Xunta de Galiza, e á súa Conselleira de Medio Ambiente e ao seu Conselleiro de Industria facendo de axentes comerciais de ALTRI; trocando o que debería ser o seu labor de defensa do medio rural e do mar por ser numantinos defensores da instalación de industrias contaminantes e da morte económica e física do noso país. Quizá, se a desgracia se confirma e non hai quen lle pare os pes á celulosa, eses "axentes comerciais" de ALTRI reciban a súa recompensa, igual que no seu día a recibiu a ex conselleira de medio ambiente que como premio ás súas políticas puido pasar a ter un alto cargo en Greenalia, unha das empresas que está detrás do proxecto de ALTRI.

        Pero debemos impedirllo, non podemos deixar que unha tropa sen escrúpulos e falta de calquera chisco de empatía co benestar do seu pobo destrúa e empobreza ao noso país; non podemos respaldar a quen obrigue á xente nova a migrar porque unha banda de sen-vergoñas lexisla e favorece a súa expulsión cara a outras zonas xeográficas onde poidan buscar a vida e o futuro que os que dirixen o seu país non lle permiten; e que, de rebote, converta á nosa Galiza nun país de vellos.

 ANEXOS:

• (Imaxes da manifestación contra ALTRI -preme AQUI- en Palas de Rei aparecidas no xornal Nos-Diario)
• (Preme para ver a crónica, fotos e video da manifestación marítima na Ría de Arousa en defensa da pesca tradicional e do marisqueo  no xornal Praza Pública)
  

O REVES DAS RATAS E OUTRAS HISTORIAS

 

Tempos movidiños desde a última vez que escribín algo neste espazo de libre expresión (polo menos de momento) que teño ao meu dispor. Movidas compostas por feitos de distinta natureza: desde celebracións agarimosas como as do 25 de abril, no 50 aniversario da Revolución dos Cravos en Portugal ata a continuación do xenocidio cometido por Israel na Palestina cos ataques sobre Rafah, onde se concentraba cantidade de poboación civil palestina expulsada doutras zonas da faixa polo exército sionista de Israel, para perfeccionar o exterminio iniciado o 7 de outubro pasado na faixa de Gaza. E pasando polas mobilizacións contra o xenocidio dos estudantes das universidades estadounidenses, reprimidas polas policías dun país que pretender amosarse coma berce e defensor das liberdades. E, como non, o período de “reflexión” collido na Moncloa polo Presidente do Goberno español e secretario xeral do PSOE.

A “REFLEXIÓN” DO PRESIDENTE E O REVÉS DAS “RATAS”.

Pero vistos os diferentes acontecementos desde a óptica da política interna do Estado Español, podemos afirmar que o maior acontecemento foi político: o anuncio que un determinado día fixo o Presidente do Goberno español indicando que se tomaría uns días, ata o luns que seguía, para “reflexionar” cal ía ser o seu futuro. Unha reflexión que ía realizar nas dependencias da Moncloa, en compañía da súa familia e sen outros contactos persoais. A motivación última desta actitude: a presentación dunha denuncia por corrupción contra a esposa do Presidente pola organización fascista Manos Limpias; denuncia baseada unicamente en informacións non contrastadas na súa veracidade, aparecidas en diversos medios de prensa afectos á dereita e á extrema dereita que teñen por costume espallar falsidades e dar novas nesgadas en apoio ás posicións da extrema dereita que volveu aos seus orixes da Alianza Popular de Fraga e todos os demais cómplices dos crimes franquistas que a crearon; denuncia sen indicio algún de realidade que foi admitida a trámite e cursada por un xuíz exercinte en Madrid, xuíz vello en idade e de recoñecida traxectoria e ideoloxía de dereita extrema, con aspiracións de ascenso segundo contan os xornais de inspiración democrática. Pese á oposición do ministerio fiscal en base á escasa veracidade dos fundamentos da denuncia esta seguiu adiante. En fin, non é que exista lawfare, non si?

As reaccións iniciais.

Menudo balbordo! As persoas correlixionarias de Sánchez e os seus fans descolocados; tentando de buscar explicacións e temerosos de que aquel decidira dimitir das súas responsabilidades coma presidente e convocar eleccións, ou someterse a unha moción de confianza nas Cortes, ou dimitir e deixar que o Congreso dos Deputados escollera unha nova persoa que dirixira o cotarro... Horror! Calquera das tres era mala para elas, ben pola inseguridade de non poder montar outro goberno ou pola falta de recambio interno como cabeza visible do PSOE. Amais de, en plena campaña electoral catalá, preguntarse cal sería o posicionamento último dos membros do grupo de Junts per Catalunya (do que calquera observador da política sabe que son pouco serios e moi volátiles) en calquera dos dous casos distintos da convocatoria de eleccións.

Na dereita nacionalista española (o partido nazi-fascista e a nova extrema dereita, nomeadamente Vox e Partido Popular) a campaña de bulos e insultos dirixidos ao “reflexivo” presidente intensificouse dun xeito moi acusado. Igualmente a campaña, sobre todo do partido frijoliano, sobre unha convocatoria de eleccións xerais arreciou. Non acaban de asumir a democracia parlamentaria, nin o cambio da lei electoral para que se faga realidade a igualdade de valor dos votos de todos e cada un dos votantes; non sei, quizás o que non acaban de sumir é a democracia (por moi burguesa que esta sexa) se non son eles os que teñen o goberno do Estado, se non poden facer gúrteles, campeóns, púnicas, kichenes, eriales, arenas, andraches, brugales, bárcenas, cidades de xustiza,... ou practicar o nepotismo galopante.

As reaccións finais e o discurso “fin de reflexión”

Resultado final: que alegría para uns e que decepción para outros. Pedro Sánchez decide seguir na Presidencia e comunica que vai facer non se sabe moi ben o que nin cando para rematar coas informacións falsas, coa utilización do sistema xudicial para influír na política (o que se chama lawfare pero que Sánchez non quere chamar polo seu nome (non vaia a ser que haxa xuíces e xuízas que se dean por aludidos e aludidas); igual se cabrean e volven saír coas batas -perdón, túnicas- e os manguitos a concentrarse diante das audiencias para non facer política pero con carteis e pancartas para negar as leis que se fagan no ámbito correspondente, o poder lexislativo (non o poder xudicial).

O gozo das ratas nun pozo.

Eu persoalmente estou convencido de que as ratas que aniñan en diversos lugares e institucións políticas e non políticas deste país estaban máis que convencidos de que Sánchez ía dar un paso atrás e dimitir. Non o expresaban, pero coido que estaban convencidas. Menudo pau que se levaron.

E que balbordo que volveron a montar despois do discurso no que Pedro Sánchez anunciou a súa reentré!. Comunicados de organizacións corporativistas (dos que pretenden ser lexisladores), editoriais e artigos de opinión nos medios controlados ideoloxicamente pola dereita nazi-fascista e pola outra extrema dereita da dereita e da ultradereita,... Panfletos e información totalmente nesgada difundida por ratas de diversa procedencia: as que pretenden ser voz dos galegos pero que o que realmente fan é darlle couces ao país; ratas obxectivas, ratas confidenciais, ratas vox populi, oki ratas, ratas de abecedario, ratas de bandeira nacionalista española, ratas dixitais, ratas inmundas, ou ratas que pretenden ser crónicas ou faros de non se sabe moi ben que pero que sementan sombras e fake news, ratas rexionais... E xa non digamos nada das saídas de ton e insultos varios e diversos dos membros e voceiros do Partido Popular. Ou dos de Vox; pero estes xa nos teñen acostumados.

Quen me coñeza, ou quen me siga desde estas páxinas, sabe que o Pedro Sánchez non é santo da miña devoción; e tampouco o PSOE. E tampouco concordo coa actitude adoitada por un presidente de goberno durante cinco días (e non porque o Estado estivera paralizado, como dicía un editorial do máis importante xornal editado na Galiza, que iso non se sostén nun Estado moderno como o español). Pero a campaña que as “ratas”  agachadas nos diversos entornos institucionais e non institucionais están levando contra el (e, no fondo, contra a democracia e as liberdades democráticas) é totalmente inadmisible. Un comportamento propio da ratas infames, famélicas e rabiosas, de aí o tratamento despectivo co que desde aquí lles obsequio; porque considero que non merecen nada do que teñen e pretenden representar. Por iso me alegro moito de que Sánchez decidira seguir exercendo de presidente do goberno. E chegados ata aquí, simplemente expresar os meus desexos de que esas ratas, que pretenden gobernar o Estado á marxe e por outros mecanismos diferentes dos desexos expresados pola cidadanía nas urnas, sexan expulsadas de todas as institucións do Estado nas que poidan estar aniñando. E que ás publicacións que distribúen novas falsas e novas nesgadas, que pretenden confundir aos seus lectores ou ouvintes presentando a súa opinión coma se foran feitos deberían ser multados severamente polas autoridades; que expresen os seus pensamentos, e que opinen sobre as novidades, pero que a noticia sexa a noticia e non a palla mental do editor, do columnista ou do xornalista.

50 ANOS DA REVOLUCIÓN DOS CRAVOS.

Este ano se cumpre o 50 aniversario da Revoluçao dos Cravos. Foi o 25 de abril de 1974 o día no que os capitáns do exército portugués rebeláronse contra réxime salazarista. No que eses valentes capitáns iniciaron o movemento que rematou coa ditadura máis longa do mundo e que devolveu o exercicio do poder á cidadanía portuguesa.

Como cada ano, ese día foi celebrado polas forzas democráticas en Portugal, coa excepción do partido Chega. Estes discípulos de Salazar, Caetano, Hitler e Mussolini para amosar o seu desprezo pola liberdade e a súa ansia de rematar coas liberdades democráticas chegaron a sairse dos seus escanos na  Assemblea Nacional Portuguesa mentres o restos dos deputados e deputadas cantaban o Grándola de Jose Afonso, a canción que serviu de sinal de saída dos cuarteis para os militares demócratas aquel 25 de abril.

Pero non só celebrouse o aniversario en Portugal. Tamén na Galiza e en outros moitos puntos do Estado Español, como cada ano desde aquel día de 1974, rendeuse tributo aos capitaes de abril e cantouse o Grandola. Non podemos esquecer os que daquela tiñamos idade de entender que a fin da ditadura portuguesa tivo como consecuencia a descomposición e división dos partidarios da ditadura franquista e a aceleración do seu fin; e que estes apresuráronse a tentar de cambiar o réxime antes de que acontecera algo similar ao acontecido en Portugal.

Desde aquel 25 de abril de 1974 aconteceron moitas cousas en Portugal. E podemos dicir que o único que permanece é o texto constitucional saído daquela revolución. O que foron avances conquistados a pasos axigantados polo pobo portugués, tamén foron desaparecendo a pasos axigantados dados polos sucesivos gobernantes dese país. Incluso encarcerando a persoas moi comprometidas coas clases populares portuguesas coma o militar, participante no 25 de abril, Otelo Saraiva de Carvalho eoutros moitos que foron destituídos ou apartados por desexar un goberno máis apegado ao pobo. En todo caso, Viva o 25 de Abril, Sempre!

PALESTINA, O XENOCIDIO E A REBELIÓN DO ESTUDANTADO

As accións xenocidas levadas a cabo polo exército e os servizos de intelixencia de Israel en Palestina, sobre todo na faixa de Gaza pero tamén en Cisxordania e Xerusalén Leste, tiveron resposta inesperada. As accións ordenadas e refrendadas polo goberno nazi-sionista israelí e polos gobernantes civís e militares dos Estados Unidos de América (EUA) e co silencio cómplice dos organismos da Unión Europea e da maioría dos países que a conforman, foron rexeitadas polo estudantado universitario dos EUA en numerosas universidades dese país, igualmente por estudantes de Alemania, Francia, Holanda, España, etc.

Non gustou nada aos diferentes gobernos deses países que os seus estudantes universitarios se ergueran para denunciar o xenocidio do pobo palestino. Pero aos que menos gustou esta actitude estudiantil foi ao goberno dos EUA, goberno cómplice do xenocidio, que está a fornecer a Israel das bombas e outras armas coas que o xenocidio se leva a termo. Servizos secretos ianquis e prensa afín ao sionismo (a maior parte nos USA) tentan de presentar ao movemento estudantil coma un movemento de apoio a Hamas e non como o que realmente é, un movemento contrario ao xeocidio e contrario á complicidade dos seus gobernantes civís e militares. Pero xa sabemos, por experiencia, que as fake news e as informacións nesgadas son armas utilizadas a cotío polo poder económico para acadar fins ilexítimos.

Tampouco en Francia, Holanda e Alemania (aliadas incondicionais do sionismo xenocida, aínda que coa boca pequena digan o contrario) gustou nada que o estudantado se erguera contra o xenocidio practicado polo Estado de Israel contra Palestina. 

Estes países, supostamente gobernados por demócratas e onde se supón que impera a liberdade de expresión, non dubidaron en mandar ás súas forzas policiais para que reprimiran con violencia as pacíficas protestas do estudantado acampado nos distintos campus universitarios; e, como nos EUA, utilizar á prensa afín para desprestixiar ao estudantado, presentándoo coma partidarios da violencia antisionista e non coma o que realmente significa este movemento de rexeitamento do xenocidio.

E iso sen mencionar ás ratas que campan polos reitorados das universidades norteamericanas, que chaman á policía a desaloxar con violencia a uns estudantes que están pacificamente acampados en protesta dun xenocidio. Por medo a que o sionismo ricachón lles retire as subvencións para a  privatización das súas investigacións. Pero o malo é que as autoridades políticas permiten que as súas policías repriman a liberdade de expresión exercida por medios pacíficos.

Seguiremos. Sobre todo sabendo que do río ata o mar, Palestina vencerá.