Toni Cantó, de cando @s borreg@s sentíronse ameazad@s polas vacas e outras lerias

          Esta entrada ven a conto dunha proposición realizada no Congreso dos Deputados polo parlamentario valenciano Toni Cantó, pertencente ao partido político Ciudadanos. Esa proposición facía referencia a retirar á esixencia, para o funcionariado das administracións públicas, de coñecer as linguas das comunidades autónomas que teñen linguas propias ás que puideran ser destinados ou ás que puideran acceder por concurso ou oposición. É dicir, que as empregadás públicas e empregados públicos destinados neses territorios non tiveran a esixencia de poder entender ás persoas que na súa terra queren facer a vida na súa lingua nai (cousa á que teñen dereito e que na actualidade en moitos casos se lles nega -polo menos en Galicia-, moitas veces con malos modos e quebrando a lei, en numerosos organismos públicos); ou entender a outras persoas que teñen dificultades para expresarse en castelán (pola idade, polo baixo nivel académico,...) pero que dominan a linguaxe oral da súa terra que falaron desde que eran pequenas, e que moitas veces no afán de falar en español trocan completamente o significado do que queren dicir ou fan inentilixible aquelo que falan, co conseguinte prexuicio que iso pode xerarlles [1]. Todo isto plantexábanno desde Ciudadanos, ao través de Toni Cantó, como forma de garantir unha suposta igualdade nos procesos selectivos. Como se a función pública fora un dereito só atribuible a quen a desempeña e non un dereito, sobre todo, da cidadanía que recibe atención de quen exerce esa función pública.

Mentiras como parte da propaganda.

           Pero ese intento de impedir que a cidadanía non puidera ser atendida na súa lingua nai sempre que así o demandara non foi o máis grave da intervención do mal político e peor actor que é Toni Cantó. O peor foron as mentiras dese señorito sobre a suposta desaparición do idioma español nas comunidades con lingua propia, entre elas Galicia, e a imposibilidade dos español-falantes de comunicarse neses territorios “por ter desaparecido neles o español”.

    Esa eterna mentira que os partidos e grupos dominados pola extrema dereita como Ciudadanos, Vox ou o Partido Popular están espallando na súa propaganda cara ao resto do Estado sobre o que supostamente está a pasar coa lingua castelá en Cataluña, no País Vasco ou Galiza, pero cuxo parecido coa realidade é pura coincidencia.

    Quen viaxa polo mundo adiante sabe perfectamente que cando vai a Cataluña e fala castelán non ten ningunha dificultade para facer a súa vida nese idioma; sabe que cando chega a un establecemento e quen o atende diríxese a ela en catalán basta con indicar con educación e corrección que non entende esa lingua para que con exquisita corrección sexa atendida en español. E o mesmo no resto do Reino de España. O problema xurde cando nos reciben no seu idioma natural e nós damos unha mala contestación por nos falar en catalán, euskara ou galego. Porque hai moita persoa maleducada ou facha que fai iso; que vai a Portugal e pretende que lle falen en español ou que vai a Inglaterra e non se explica como se dirixen a ela nesa idioma. Iso sí, como posiblemente fai Toni Cantó, Ines Arrimadas, Riverita ou outros fascio-cuentistas da lingua, non dubidan en introducir na linguaxe cotiá falada na súa España de palabros como “sponsor”, “cooking”, “ir de shoping”, ... ou outras do estilo que parece que visten moito pero con frecuencia amosan o apaletamento idiomático de quen as usa.

        Pero se grave é facer unha afirmación gratuíta dese tipo, afirmación que só lles sirve para pescar votos no mundo facha, dicilo da Galiza sobrepasa con moito calquera nivel de realidade. Galiza, onde a extrema dereita do Partido Popular de Galicia desde o goberno galego, coa ferviente e interesada colaboración de xornais escritos como La Voz de Galicia ou o Faro de Vigo, ten reducido o uso da lingua galega case a un nivel marxinal nos medios urbanos e falada cada vez menos no medio rural. Os gobernos de Núñez Feijóo teñen procurado, desde a chegada deste personaxe á Presidencia da Xunta de Galicia, de que o uso do galego fora diminuíndo en todos os campos e administracións ^[2], sobre todo no ensino onde a utilización da língua redúcese a un número ínfimo de materias, impídese en moitas ou poténciase a súa non utilización en outras nas que si pódese ou debería ser usada (con dicir que son numerosos os colexios autodenominados trilingües nos que imparten a materia de “Coñecemento do Medio” en inglés...); e, polo que me contan antigos colegas, nas poucas nas que si é obrigado o uso da lingua galega, parece como si a inspección non actuara para controlar a súa non utilización, sobre todo en colexios privados. Con estas políticas activas de socavamento da lingua propia estase mesmo a quebrar, ao meu entender, a Lei de Normalización Lingüística aprobada coa maioría parlamentaria durante un período de goberno de Fraga Iribarne; e, por suposto, québrase ampliamente a Carta Europea das Linguas Minorizadas. Ata tal punto que hai conselleiros da Xunta de Galicia que teñen a pouca vergoña de facer, incluso na Galiza, as súas intervencións oficiais en castelán.

Partido Popular: en Galicia unha cousa, no Congreso  dos Deputados a contraria.

         Ben sabemos, por ser numerosos os exemplos (a bote pronto lémbrome do rescate e da carestía das peaxes da AP-9, das obras do AVE, da peaxe de Redondela, da organización sanitariada Galiza, etc.), que os membros do Partido Popular din unha cousa en Galicia e no seu Parlamento e logo a contraria no Congreso dos Deputados ou trocan a música dependendo de quen goberne.

         Isto tamén aconteceu coa proposición de lei de Ciudadanos defendida por Toni Cantó, na que todos os deputados do Partido Popular polas catro provincias galegas votaron favorablemente (xunto aos demais deputados da extrema dereita) á citada proposta, é dicir, a que a cidadanía de Galicia non tivera garantido o dereito a ser atendida na súa lingua propia en calquera organismo público sito na súa comunidade. Eses deputados e deputadas foron: Marta González, Juan Juncal, Miguel Lorenzo, Tristana Moraleja, Joaquín García Díez, Jaime de Olano, Celso Delgado, Ana Belén Vázquez, Miguel Viso, Tomás Fole, Pilar Rojo e Ana Pastor, esta última Presidenta da cámara baixa.

      Parece que o deputado Cantante (perdón) ...Cantó días máis tarde, despois de ter coñecemento das numerosas críticas e máis que se lle fixeron pediu desculpas aos galegos pola súa metedura de pata. O que non sei é se fixo o mesmo cos cataláns e cos vascos, aínda que penso que non, que non llo permitiría o Riverita e a Arrimadas aínda que quixera. En todo caso, tiña que pensalo antes de facer esas impresentábeis afirmacións.

              De borreg@s e de vacas.

        A min esta campaña mintireira de Ciudadanos lémbrame aquela, outra tamén baseada nas mesmas fantasmadas, emprendida por un clube de amigotes liderados por unha señora e chamado Galicia Bilingüe (que non sei se sigue existindo) e que tivo o seu culmen no mes de febreiro do ano 2009 nunha manifestación celebrada en Compostela na que estaban, amais dos organizadores, un amplo abanico representativo da extrema dereita e da extrema dereita lingüística. Así podiamos ver nela á Ana Pastor, actual Presidenta do Congreso dos Deputados (vemos que segue igual de facha que entón), Rosa Díez, o Riverita, o actual Vicepresidente da Xunta de Galicia Alfonso Rueda, Ignacio López Chaves, Corina Porro, etc. É dicir personaxes coñecidos polo seu apego á extrema dereita ideolóxica.

            A idea destes suxeitos ligados ao Partido Popular e Ciudadanos ou similar era o acoso e derribo ao goberno galego que compartía PSdG-PSOE e BNG, próximas xa as eleccións autonómicas galegas. Agás Rosa Díez, todos eles seguen a estar nos cumios da política na actualidade. Hai que dicir que non estaba presente Núñez Feijóo, daquela candidato a presidir a Xunta da man do Partido Popular; supoño que non por falta de ganas senón por outros motivos confesables ou inconfesables. A señora esa cuxa grupello de amigos organizou a manifestación parece que agora anda moi próxima á extrema dereita de Vox e sigue nas súas fantasmadas; sei que agora anda a recoller sinaturas para que os topónimos galegos teñan a versión española. Que Sanxenxo, sexa Sangenjo (non San Gines, como sería de verdade); que O Carballiño sexa Carballino (non El Roblecito); supoño que pedirá Niño de la Guía para Niño da Águia, en lugar de Nido del Águila que sería a tradución correcta; e non sei si para O Porriño pide El Porrito ou para Muxía pide Múgía ou Ordeñaba, este último sería a tradución correcta. Parece que anda por aí recollendo sinaturas e que moitas persoas de fora de Galicia, supoño que maiormente fachas ou crédulos en grado sumo, están a asinar semellantes historietas. De Galicia poucas ou case ningunha; e quen asina... extrema dereita.

      A dicir dos xornais de fora de Galicia, para acadar asistencia á citada manifestación fletaron buses de casi toda Galiza e viñeron colectivos de extrema dereita lingüística desde Cataluña e País Vasco. Iso custa moitos cartos e coido que Galicia Bilingüe (ou Bífida, como lle dicían moitos daquela) non os tería, así que damos por bo que a pasta e a xente púxoa o Partido Popular, que reclutaría vai ti saber donde coma se foran borreg@s. Porque só póde denominarse desa así a quen, vivindo na Galiza, tragaba semellantes fantasmadas cuxo parecido coa realidade era pura coincidencia, igual que agora coas estupideces ditas por Toni Cantó no Congreso. Ou tiñan interese político non declarado no evento. Ou, simplemente, eran da extrema dereita política e lingüística. Eu penso que as dúas cousas.

        O que non contaban @s borreg@s era con que cando menos o esperaban íanlle a aparecer unhas vacas a disputarlle o pasto (non falo dos bocatas nin dos 20 pesos por asistente, e quiza unha visita guiada ao sepulcro do apóstolo, que non me extraña recibiran por ir). Cun sublime alarde de imaxinación houbo unha organización política cuxos membros disfrazáronse de vacas e aparecéronlle na cabeceira da manifestación contra o idioma galego antes de escomenzar a andaina. Supoño que non fai falla dicir que a presencia das vacas tivo tempo contado; que dilixentemente, e como adoita acontecer en casos coma este, apareceron as chamadas forzas da orde para deter e/ou impedir que as vacas puideran impedir que @s borreg@s seguiran o camiño marcado polos pastores.

             En fin, isto non cambia. As moscas trocan, pero a merda segue a ser a mesma.

 Notas.-

1 Agora non me lembro quen foi o autor, pero hai anos (non sei se foi un fiscal ou un xuíz) publicouse algo relacionado cos prexuizos que a falta de uso do galego na Administración de Xustiza estaba a provocar ás persoas galego falantes que tiñan que declarar en causas xudiciais, tanto no referente á forma de tradución que esas persoas facían para tentar de falar castelán como ás interpretacións realizadas por quen tiña que levantar acta desas intervencións.

2  Non sei se a posición de Núñez Feijóo contra o galego ten algo que ver con aquelo que me contaba cando eu estudaba en Compostela unha persoa, nativa dos Peares, coa que compartía piso de estudantes. O feito aconteceu nun programa de Cesta y Puntos, onde un mozo natural dos Peares, alumno dun colexio de pago ourensá, preguntado polos sons que emiten os animais en lugar de dicir “rebuzno”, posiblemente condicionado pola diglosia lingüística, dixo “orneo” ou “ornear” (agora mesmo non recordo ben) referíndose ao son emitido polos burros. Loxicamente, ao desenvolverse o programa en castelán, nos anos sesenta do pasado século, foi dada a resposta por non válida. Feijóo é dos Peares.

Militares franquistas. Apoloxetas do xenocidio

      Un día coma hoxe, 17 de agosto, do ano 1936 os militares e gardas civís franquistas, os seus compinches da Falange, e os oportunistas do momento asasinaron a Alexandre Bóveda despois dun “xuizo” farsa con xuíces indesexables. Un día antes tocáralle o turno de ser asasinado, despois de ser sacado da cadea na que estaba preso á espera de “xuizo” e “paseado” (pola mesma caste de criminais ao servizo do xeneral Franco), ao meu avó José. 

       Un e outro non pensaban da mesma maneira; Bóveda era un galeguista que participou na redacción do Estatuto de Autonomía de Galiza de 1936 e membro do Partido Galeguista, un partido nacionalista de dereitas. O meu avó era anarquista, membro da Sociedade Agraria do Porriño, e posiblemente non lle daba unha importancia prioritaria á consecución dun estatuto de autonomía para Galiza. O único que ambos tiñas en común era o seu respecto pola legalidade vixente, pola modernidade do Estado e da sociedade iniciada coa Segunda República, por defender o dereito ao voto das mulleres, por amosar as súas preferencias pola Fronte Popular e por defender todo aquilo que significaba liberdade e igualdade para toda a cidadanía, sen distinción de procedencia social, raza ou xénero.

         

Por desgraza, e por desexo expreso dos militares golpistas e asasinos comandados por Franco, non foron os únicos asasinados fora da fronte de guerra. Foron centos de miles de persoas as que foron sacadas dos seus domicilios, perseguidas polo monte, sacadas das cadeas na que estaban presas e indefensas,... e asasinadas e torturadas vil e salvaxemente por eses covardes. De moitas desas persoas, máis de 140.000 segundo unhas fontes e máis de 150.000 segundo outras, aínda hoxe non se teñen atopado os seus cadáveres. Fito real que forma parte desa tan cacarexada “marca España” con que a dereita española se gaba pero que tenta de esconder; e que fai do Reino de España o segundo país do mundo con meirande número de desaparecidos causados por xenocidio (o primeiro é a Camboia dos xémeres roxos).

Manifesto de militares “retirados” (e claramente fascistas).

E nisto, unha serie de militares xubilados publican, no pasado mes de xullo, unha "declaración de respecto e desagravio" ao xefe militar dos asasinos, o xeneral Franco. Iso si, convenientemente aupados e voceados por organizacións fascistas, como á que eles parecen pertencer, e pola caverna mediática formada polos xa coñecidos La Razón, Ok-Diario, El Español e outros medios defensores das ideas máis rancias e de extrema dereita que circulan polo reino.

          O problemático é que nos falan de Franco como “un militar exemplar”; e para ter unha demostración recomendan a lectura “sosegada e obxectiva” da súa folla de servizos. Eu imaxino que a folla de servizos do xeneral asasino será un historial militar fabricado ad hoc para elevar ao máis alto ao pequeno militar de espírito triste e voz afrautada. Seguro que esa folla de servizos non fala para nada de que vulnerou a legalidade vixente, con premeditación e aleivosía, con armas para acadar os fins e con resultado de centos de miles de mortes, cousa que calquera código penal cualificaría coma asasinato. Seguro que esa folla tampouco fala das ordes de asasinar a todos os seus compañeiros de armas que se amosaron fieis ao cumprimento das leis vixentes. Sabendo o que sabemos do exército español durante a ditadura franquista e anos inmediatamente posteriores, podemos esperar calquera relato sobre o “personaxiño” cuxo parecido coa realidade sexa pura coincidencia. E non sei se hoxe nas follas militares aínda perdurarán eses contos chinos que nos queren facer crer os da UME sobre os militares golpistas do ano 1936. Non me estrañaría.

          Tampouco falará esa folla de servizos dos acordos acadados con outros militares para asumir a dirección única do golpe de estado contra a democracia e das ordes para non deixar con vida en terra conquistada a ninguén que non mostrara o seu apoio aos asasinos (segundo as coñecidas e taxativas ordes do xeneral golpista Mola).

          Pero o máis curioso de todo é que din facer a declaración amparándose no seu dereito á liberdade de expresión; un dereito que o suxeito que eles defenden negou reiteradamente ao conxunto da cidadanía do Reino de España, un dereito que os asasinos golpistas segaron de raíz ao non respectar as decisións tomadas pola maioría da cidadanía española nas urnas. Uns militares golpistas que estaban ás ordes e ao servizo dos grandes terratenentes andaluces, manchegos e estremeños e dos grandes empresarios e financeiros como os March; dunha banda de asasinos impresentábeis que, posteriormente, aliáronse e colaboraron  nos xenocidios hitlerianos e musolinianos. Uns militares que instauraron un réxime á sombra do que afloraron e medraron os empresarios máis impresentables e máis salvaxes que hai neste país, que o fixeron a costa de sangre dos traballadores e dos labregos e con base en múltiples abusos; todo elo amparado na forza armada do réxime do “ilustre” xeneral Franco. Uns militares que lideraron un réxime onde a corrupción e a corruptela tamén servía para que eles se lucraran e medraran nas súas riquezas persoais e familiares.

          E chámame a atención que tamén se senten amparados polas Reais Ordenanzas das Forzas Armadas. Eu non sei se iso é exacto, mais se é así urxe trocar unha ordenanzas que permiten glorificar a quen vulnera as leis e asasina por sistema a toda persoa que non se mostre submiso ás súas ordes e ideas.

          Curiosamente entre toda esa caterva de militares franquistas están algúns dos que ate hai pouco tempo foron altos mandos do exército. Un deles o tenente xeral que sancionou ao extenente Segura por denunciar (con probas) irregularidades habidas no seo do exército e outro dos asinantes foi axudante do emérito Rei Juan Carlos.

Seguramente, tamén, a totalidade dos impresentábeis que firmaron semellante panfleto amosáronse totalmente de acordo coa detención e condena no post-franquismo dos membros da Unión Militar Democrática (UMD), dos que non respectaron nin a súa liberdade de expresión nin a súa folla de servizos militar. E seguramente algún dos asinantes do libelo franquista aínda pediría maiores condenas, cando non a morte.

          Non sei como xente desa caste puido pertencer despois do ano 1978 ao exército dun país supostamente democrático. Nin tampouco como non foi limpado o ese exército de personaxes coma eses, dos que seguramente subsisten moitos no seu seo. Seguramente estes elementos asinantes do “desagravio” terían un gran alegrón en febreiro de 1981 cando un fato de militares e gardas civís tentaron de rematar coa nacente democracia española; golpe que se trunfara xustificarían da mesma forma que xustifican o proceder de Franco. Pero non sei se foi o famoso “pacto do capó” quen os exculpou ou se estiveron calados ata ver cara a onde derivaban as augas do golpe “tejeriano” e mirar cal era a árbore que mellor sombra daba. Pero a valentía non parece que fora o seu forte.

          En todo caso, o que si podemos dicir é que eses ex-militares son fascistas. E que a súa pertenza ás forzas armadas foi tolerada (potenciada polos altos mandos?) no exército dun país da Unión Europea. E que cando a democracia española tivo o seu maior pico de forza e os elementos fascistoides do exército estaban desorientados, con posterioridade ao fracaso do golpe do 23-F (ou houbo máis de un?) e coa primeira vitoria electoral do PSOE no ano 1982, no houbo quen se puxera a poñer a cada deles onde debería estar: fora das forzas da defensa. 

          En fin, volvo a preguntarme: son civilizados os militares dos países civilizados?

P.S.: 18 de agosto de 2018, un días despois.
        Pois parece que si; que hai xente civilizada de profesión militar. Pero que tarda en reaccionar. (Achego unha ligazón a unha nova do eldiario.es de hoxe). 

      Compre lela con atención, porque dedúcese dela que aínda existe xerifaltía franquista e que esta aínda segue aleccionando aos futuros militares (e gardacivís, claro). É preciso depurar.

https://www.eldiario.es/sociedad/manifiesto-militares-Franco-asociaciones-Ejercito_0_804570204.html

Pablo Casado: migrantes e mentiras

     Non chegaban os e as fascistas clásico-modernos europeos como Le Pen, Salvini, Orban e outra serie de fillos mal paridos que rexentan con políticas antisociais contra as clases máis desfavorecidas dos seus países e políticas xenófobas baseadas en mentiras (véxase o artigo de Sánchez de Ugarte publicado no diario.es de hoxe: https://www.eldiario.es/desalambre/Espana-inmigracion-ventajas_0_783222076.html). 

     Pero non só é que eses despreciábeis personaxes sexan quen de enganar a unha importante parte da poboación dos seus países coa sarta de grandes mentiras acerca da pretendida "invasión" de Europa por cidadáns de países africanos e de latinoamérica,senón que chegan, nalgúns casos, a poñer en cuestión a permanencia en países europeos de persoas naturais do propio continente por razóns de carácter étnico. Isto último está a pasar en Italia e Francia cos membros da etnia romaní, aos que o nazi Salvini e a nazi Le Pen, na actualidade, condenan e que no recente pasado foron perseguidos polo goberno dereitoso de Sarkozy en Francia, sen contar coa persecución de exterminio que o réxime de Hitler emprendeu contra as persoas de etnia xitana (e non esquezamos a secular persecución e criminalización dos xitanos en España, perfectamente descrita no Romancero Gitano de Federico García Lorca).

     A cobertura mediática da xenofobia.

     Pero non podemos restrinxir esa persecución á actuación desde os gobernos deses impresentábeis e sinistros gobernantes e os partidos de carácter xenófobo e fascista que os sustentan en cobertura política. Temos que integrar na cobertura e expansión das mentiras asociadas ás políticas xenófobas a multitude de medios de comunicación, tanto escritos como audiovisuais, que, consciente e voluntariamente, dan cobertura por activa ou por pasiva a esa sarta de trolas que os nazi-xenófobos usan para tentar de convencer ao conxunto da poboación das maldades asociadas aos migrantes. Cando dicimos por activa referímonos a que apoian coas súas publicacións e desde elas difunden e afondan nas falsas argumentacións; cando falamos de apoio pasivo, referímonos á falta de desenmascaramento das mentiras e á publicación de novas tinguidas de escándalo sobre a chegada de inmigrantes aos países europeos; novas do estilo de "Otro día más, llegada masiva de emigrantes ilegales a las costas andaluzas" (referencia indirecta que contribúe a espallar esa mentira da "invasión" e do cualificativo de "ilegal" aplicado ás persoas que escapan dos seus países por mor de persecucións, guerras ou por falta de medios de sustento), que se puido escoitar onte nun noticiario dunha cadea privada de televisión que emite en aberto; non a dos bispos, que podería ser. Non se pode ocultar que os medios audiovisuais e os medios escritos de distribución masiva están ligados á grande burguesía de cada país, clase que case maioritariamente está detrás do financiamento dos grupos da ultradereita á que utilizan como bonecos, amais de recibir  -a prensa- fortes subvencións dos gobernos coa publicidade ou subvencións finalistas para garantir a súa difusión, e que eses medios non fan máis que defender os intereses económicos de quen os financia. 

     

     Nunca falan das actuacións dos patróns das grandes multinacionais que xeran miseria e pobreza, apropiándose incluso das escasas fontes de alimentación das poboacións sen recursos e dos seus campos tradicionais de cultivo (ver informes reiterados da Organización da ONU para a Alimentación -FAO-) nos países africanos, nos países latinoamericanos e de Oriente Medio. Tampouco falan de que ninguén se monta nunha balsa de praia para cruzar mares a sabendas de que as posibilidades de chagar a destino son mínimas agás que saiban que na orixe a morte sexa unha probabilidade certa. E menos meterse nunha balsa cunha criatura pequena. Información (desinformación) ao servizo de intereses económicos, non da obxectividade e o coñecemento obxectivo da realidade.

     A cobertura política da xenofobia.

     Pero non só é a cobertura mediática quen da alas aos movementos xenófobos da Europa. Hai que sinalar que os partidos clásicos da dereita europea, tanto a dereita da socialdemocracia como a dereita ultraliberal e a dereita democristián, poñen o mantemento das poltronas ao través dos votos por diante dos dereitos humanos das persoas. Así, os gobernos non persiguen aquelas actuacións que contribúen a xerar malestar entre as capas máis desfavorecidas das poboacións dos seus países e que, combinadas coas manipulacións mediáticas e as actuacións dos grupos fascistas como Hogar Social, Falange Española, Hazte Oir, Vox ou outros do estilo xeran dinámicas e sentimentos anti-migrantes.

     Para mostra da falta de actuación dos gobernos un botón. Unha das argumentacións que usan os gobernos tinguidos de xenofobia e os movementos fascistas para convencer á clase obreira (obxectivamente interesada en políticas que defendan o traballo regular, salarios e condicións de traballo dignas) é a suposta "venta", por baixos salarios e fora de toda regulamentación laboral, da forza de traballo dos migrantes ás empresas. O discurso xenófobo en casos deste tipo susténtase "na competencia desleal" que o migrante presenta fronte ao autóctono, co cal consigue enfrontar aos traballadores e traballadoras (locais) contra os traballadores e traballadoras (migrantes). Non critican a quen financia os movementos xenófobos, é dicir, ao empresariado que contrata, por catro chavos e ao marxe de toda legalidade (sen declarar, facendo horario desmedido, sen cotizar á seguridade social, sen dereitos de calquera tipo) a unha persoa chea de fame que chega a un país descoñecido no que a súa integridade e dignidade persoal están en xogo, que elixe o camiño de deixarse explotar e non o do roubo e a delincuencia. Persoas das que se aproveitan empresarios sen conciencia (quizás chegara con dicir "empresarios", sen máis especificacións). Pero poucas veces podemos ler de actuacións dos gobernos contra ese tipo de contratacións (algunha que outra si) e todo tipo de abusos popularmente coñecidos contra os migrantes (recente caso de violacións e abusos sexuais a migrantes en Andalucía), pero si que vemos de verdadeiras redadas e actuacións continuas contra os denominados dunha forma cabrona como "ilegais".

          E non falemos das políticas da Unión Europea de potenciar a escravitude en Libia, os afogamentos no Mediterráneo ou o exterminio dos migrantes en campos de refuxiados de Turquía (hai que dicilo así de cru, porque é no que consiste realmente esa política, a súa resolución final) financiando a países gobernados por delincuentes ou dictadores. Poñendo todo tipo de trabas a que organizacións humanitarias actúen salvando as "embarcacións" que consiguen salvar ás patrulleras criminais de Libia.

     E moitos destes que falan, ouvean, escusan, dirixen ou son altos executivos do eco mediático xenófobo activo ou pasivo ou, simplemente, non fan nada seguramente teñen como empregadas do fogar, ou coma xardineiros, ou como explotadas sexuais a migrantes aos que non teñen dados de alta na Seguridade Social, aos/ás que lle pagan salarios de miseria, facendo xornadas interminábeis e sen días de descanso semanal.

    Estes "asalariados", políticos ou mass-media, da xenofobia nunca falan da contribución dos migrantes ao crecemento económico dos países nos que teñen unhas condicións de traballo dignas e acordes coas leis. Non falan da súa contribución ás arcas da seguridade social, da súa contribución á Facenda Pública ao través dos impostos, da súa contribución a manter a natalidade e moitos outros beneficios, tanto de carácter económico como social. Incluso aqueles aos que chaman "ilegais" contribúen ás arcas públicas cada vez que mercan nun establecemento, agás que o empresario propietario do mesmo, non declare o IVE ou sexa unha empresa pirata.

     Pablo Casado (y de las Jons).

     Esta fronte fascista e xenófoba viuse incrementada nestes días coas declaracións do novo presidente do Partido Popular, Pablo Casado (y de las Jons), un home que de igual modo que o seu antecesor xa apuntaba maneiras. A diferenza está en que mentres M.Rajoy xeraba políticas directamente xenófobas desde as leis, sen grandes movementos propagandísticos, sen críticas da maior parte dos mass-media nin da suposta oposición psoecialista (agás en período electoral), Casado é moi activo na contribución á causa xenófoba. Xa estaba publicamente moi escorado cara á ultradereita cando era membro da executiva e voceiro do Partido Popular; de aí a "cualidade" dos seus apoios entre os compromisarios peperos. Hai quen atribúe esta actitude á tentativa de desviar a atención pública de todos os chanchullos que parece rodean a titulacións universitarias que di ter, pero eu coido que iso non é así. Penso eu que é porque é un membro cualificado do Partido Popular e este, no seu conxunto e na maioría dos seus membros cualificados, é un partido que practica a xenofobia e que non dubidaría en practicar o fascismo máis clásico para acadar os seus fins e protexer as súas carreiras. Poido estar equivocado, pero os cheiro. E feden.

      "As orixes do fascismo", un vello libro moi actual.

     Por último, aconsellar unha lectura interesante, un libro que xa é vello pero que parece escrito hai uns días. O seu autor é Robert Paris, un historiador francés. A primeira edición do libro é do ano 1968. Eu téñoo en español, nunha edición de 1985, que ten por título "Los orígenes del fascismo". É moi instructivo e, como xa dixen, actual.

Donald Trump: un pallaso fascista solto por Europa.

     A actualidade de hoxe, 13 de xullo de 2018,  esta chea de asuntos que suscitan o meu interese. Un relacionado coas virtudes do Tribunal Supremo español, o outro coas habilidades para a gobernanza da dinastía Borbón e a terceira a visita e as presións que Donald Trump, actual presidente dos EE.UU., realizou na súa xira europea contra os países do vello continente que forman parte da Unión Europea e da OTAN.

     O primeiro ten como base é a sentencia do tribunal alemán sobre o asunto Puigdemont, cuxo contido deixa unha vez máis ao Tribunal Supremo español nunha situación de extremo ridículo. Todo iso despois da retirada da orde cursada a Bélxica (da que xa se sabía cal ía ser a resposta dos tribunais dese país antes de que se pronunciara). E sen que aínda non tiveran ocasión de pronunciarse os tribunais escoceses nin, posiblemente, o Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos. Isto dará para moito cabrearse e moito rir, e "rirse de" no futuro.

    Outra son as declaracións desa tal Corina sobre as "aventuras" financeiras do "rei emérito" en concepto de comisións, ocultación e blanqueo de cartos ao través de Suiza, con testaferros e expertos de Gürtel nos temas de blanqueo; comportamento do emérito que non é de extrañar botando un ollo á historia da realeza española e sabendo que pertence á dinastía dos Borbón cuxos membros non teñen un pasado moi transparente no seu trato cos diñeiros.  Parece que o exemplo de Fernando VII cunde moito e sigue a ser bandeira da saga na actualidade. Segundo contan, xa dicía don Ramón Mª del Valle Inclán: "La República Española de 1931 echó a Alfonso XIII no por rey, sinó por ladrón". Pois sigue.

      O terceiro asunto é a rolda de ameazas realizada polo presidente dos EE.UU.AA. en distintos escenarios europeos: hai uns días no cumio da OTAN, lugar no que amais de ameazar ao conxunto dos estados que a conforman, tivo un rifi-rafe bastante desafortunado, propio de prepotentes maleducados e mandóns, coa canciller alemá Angela Merkel á que insultou gravemente ao tentar de marcar a política que debe seguir Alemaña no tema militar. Outra das súas lindezas ocorreu en Inglaterra, onde foi recibido como se merece por unha parte importante dos cidadáns ingleses, onde pretendeu indicarlle á xefa goberno inglés como tiña que plantexarse as súas relacións coa Unión Europea; coma se o Reino Unido non tivera Parlamento ou Goberno que soberanamente tome decisións, sen ter en conta a opinión dun pallaso fascista como é Donald Trump, presidente dos Estados Unidos.

     Este último é o que me chama máis a atención e sobre o que vou poñer unhas liñas.

    Antes de nada, pedir perdón ao colectivo de pallasos polo feito de calificar de tal a semellante especimen humano que é Donald Trump. Agora vos explico. A miña cabeciña cando pensa no actual Presidente dos EE.UU. imaxina unha persoa sinistra, cruel, cobarde, sumanente protexida por matóns a soldo sen os cales non é ninguén; unha persoa sádica, machista e xenófoba e cun enorme complexo de inferioridade; que non ten os mínimos escrúpulos e que vai permanentemente vestido de pallaso de cara branca e nariz vermella, con dous mechóns tesos de cabelo roxo saíndolle por riba das orellas e un enorme peluquín (tamén roxo) a modo de tupé; Un home que tenta de facer rir pero só consigue facer desgraciados a quen ten que sufrir as súas gracias, acadando destrución, morte e desolación alí por onde el ou  os seus macacos a soldo pasan. En definitiva, un pallaso fascista e indesexable con moito poder.

Cumio da OTAN: previos e posteriores.
     Como xa adiantei antes, o actual Presidente dos EE.UU. de América empezou días atras unha xira por Europa coa finalidade de esixir aos países que forman parte da OTAN un aumento nas súas contribucións ao gasto desa indesexable organización militar. Traducindo: que tiñan que gastar máis en armamento facilitado polo complexo militar-industrial dos USA, que el tiña que ter contentos aos fabricantes, vendedores e traficantes de armamento do seu país; que os países que forman parte da NATO tiñan que facerse dependentes da tecnoloxía estadounidense nos equipamentos dos seus exércitos.

     Pero nada de expoñer argumentos nin convencer. Non que iso é para febles e pusilánimes e que iso non vai con el. El ordena e manda, que para iso ten protección de organizacións de asasinos a cargo do estado. E amais non todos son ianquis, que unha delas é unha organizaCión Internacional de Asasinos (CIA) composta por persoas de moitas nacionalidades, rangos, profesións e situacións sociais. Á parte dos matóns privados e os da NSA que teñen ollos, escoitas e visións en todas partes; que lerán este "post" e che controlarán o teléfono, o "e-mail" e todo tipo de comunicacións que fagas, aleatoriamente ou por sistema (como xa teñen denunciado multitude de organizacións de defensa dos dereitos civís). Pero o inimigo é Rusia e non os USA presididos por el.

     Incluso permítese o luxo de chamar a unha presidenta de goberno, a do goberno de Alemaña, aliada de Putin e dicirlle o que debe ou non facer no seu país. O mesmo que á señora May no Reino Unido. Como se neses países non houbera dirixentes e parlamentos escollidos polos seus cidadáns que son os que teñen que decidir o que deben facer os seus gobernantes. Pero quen carallo se cre que é ese puto imbécil!? Amais ten o cuallo de ameazar á primeira ministra inglesa con rachar os tratados comerciais de EE.UU. con o Reino Unido se aquela non propicia un brexit duro. Non é que a min me guste o brexit, nin o duro nin o blandengue, pero iso que ten que decidilo son os ingleses.

Reunión de reprimenda e ameaza: cumio da OTAN.
     Antes de ir a repartir ameazas por Inglaterra e despois de acusar a Merkel de estar cautiva de Rusia, reuníuse cos países da OTAN para esixirlle que tiñan que aumentar o seu gasto militar, sobre todo a aqueles que non chegaban ao que tiñan comprometido (caso do Estado Español ao que M.Rajoy comprometeu -como non podía ser doutra forma tendo en conta os intereses que defendía- a chegar ao 2% do PIB no ano 2024). Evidentemente non se reuniu para falar do tema, senon para amenazar con aliarse e apoiarse militarmente con Polonia, Hungría, Chequia, Eslovaquia, ... é dicir, o máis rancio, fascista, xenófobo e antidemocrático dos países do continente europeo e asiático para facer unha fronte militar substituta da OTAN. Os que son coma el no pensamento e, amais, son os países provedores de delincuentes traficantes e persoas cautivas para o tráfico de seres humanos, como era o proxeneta explotador de mulleres do que descende Donald Trump. Igualico, igualico que el tonto de su agüelico, que diría o personaxe daquel comic cuxo nome non me lembra editado nos anos 60 do pasado século.

     Dos titulares dos xornais do día seguinte  se desprende que os dirixentes pasaron polo aro de converterse en militar dependentes dos USA, Pedro Sánchez incluído (nada extraño, simplemente máis PSOE). En ser cautivos dos EE.UU. en tecnoloxía de defensa militar, de estar ao albur de que calquera día un suxeito como Donald Trump, por calquera arrouto ou capricho, decida cortar o grifo dos repostos aos seus cautivoaliados e decida declaralos inimigos e acordar con outro coma Putin o reparto do mundo polas boas ou polas malas.

Para que queremos nós tantas armas e tan sofisticadas? 
    Para defendernos de Marrocos? De Portugal? De Francia? Vamos oh! Iso non o cre ninguén que teña un pouquiño de cabeza. Uns son países civilizados, con gobernos civilizados e con exércitos supostamente civilizados; outros non teñen a capacidade militar mínima que lle permita aventuras raras. Quen si ten capacidade para iniciar un ataque devastador contra calquera punto do planeta por moi lonxe que este estea son os USA e, posiblemente, Rusia. E iso non se pode evitar tendo moitas e moi modernas armas se algún dirixente tolo, algún pallaso fascista, así o decide. E no referente ao noso Estado Español, incluso o ataque pode ter a súa orixe dentro das nosas fronteiras, nas bases militares estranxeiras instaladas aquí. Incluso por ese motivo poderíamos ser obxectivo militar dos contrarios (eu estou convencido de que o somos).

       Así que mellor non gastar en armas, salirse da OTAN e botar aos militares estranxeiros fora do territorio español

Epílogo. 
     Poderiamos preguntarnos se son civilizados os militares dos países civilizados; pero iso xa é outra historia. En fin, algún día falaremos dese tema.

Rajoy, kaput. ...E a dereita está que morde

Que entendo eu por “dereita política”?

Antes de seguir para adiante véxome na obriga de clarexar a que me refiro con “dereita”. Na miña acepción, “dereita política” non só é aquilo que está clasificado como tal polos “bibliotecarios da política”; é dicir, xornalistas e tertulian@s, sexan dos convencionais, dos bota por fora ou dos que poidan escibir ou falar a sueldo dunha determinada vontade política ou económica. Tampouco me refiro ás persoas que están encadradas nunha ou outra forza política polo mero feito de estar aí. 

Resumindo: para min, a “dereita política” non só está formada polas persoas encadradas no Partido Popular, en Ciudadanos ou á súa dereita partidaria (supoñendo que poida haber algo máis extremo na dereita política). 

Para min tamén son dereita política moitas das persoas que militan no PSOE, bastantes delas con relevancia, das que estou máis que seguro que non están nada contentas con que Sánchez, por moi morniño e moi integrado no sistema que estea, teña presentado e sacado para adiante esa moción de censura. Falo da vella xerontocracia do PSOE (Felipe González, Guerra, Mr “Patada na Porta”, Solana, ...), moitos dos cales representan na actualidade os intereses da dereita máis podre das multinacionais e dos bancos españois.

Pero tamén son “dereita política” algúns dos membros do aparato pesoero que se consideran derrotados polos partidarios de Sánchez no derradeiro congreso do seu partido, é dicir, os Lamban, a Susana Díaz, os García Page,... A estes últimos podemos xuntarlle aqueles que cando hai conflito no PSOE están caladiños e, para pronunciarse publicamente, están á espera de quen consideran que se posiciona mellor na loita interna; e que finalmente acaban facendo loas ao vencedor, aínda este non sexa a persoa á quen estiveron lambéndolle o cu publicamente; aquí podemos situar os extremos, tanto no Levante coma no Poñente da península; é dicir, os clásicos vira-chaquetas.

Buf! Mira que me costou definir “dereita política” segundo a miña persoa.

E que vai facer Pedro Sánchez?

Pois, sinceramente, non son quen de adiviñar que é o que o novo presidente vai facer. Coido que é moi difícil sabelo; sobre todo se temos en conta que ata o de agora, na súa vida política pública, andou “as veletadas”. A grosso modo podemos dar uns trazos da súa traxectoria. Primeiro que se coalición preferente coas forzas da súa esquerda; despois, baixo a presión da xerontocracia pesoera e dos aliados e aliadas destes, mellor con Ciudadanos. Posteriormente decátase de que iso non lle vale de nada diante da organizada dereita interna e ten que presentar a súa renuncia á secretaría do PSOE; e, tamén, da súa acta de deputado. Posteriormente gaña o pulso interno e volve á secretaría do PSOE. Despois unha época gris ata o conflito catalán. 

No conflito catalán, despois de resistirse brevemente e de forma moi feble á aplicación do 155, pasou a situarse de facto na banda da extrema dereita, a dos do “a por ellos”, aceptando incluso que puidera haber xente encarcerada por manterse nas súas ideas, e non criticando con dureza a desmadrada actuación das policías no 1º de outubro; estando moitos dos seus dirixentes en Catalunya aliados cos movementos da extrema dereita de Arrimadas, García Albiol, Arcadi Espada e cos esperpentos creadores desa cousa virtual á que denominan “Tabarnia” contra o dereito a decidir e o respecto ás decisións maioritarias da cidadanía de Catalunya. Cando falo de esperpentos non pretendo darlle a categoría creadora de Valle-Inclán senón comparalos cos representativos personaxes sociais que don Ramón María describía na súa obra.

A moción de censura e o futuro.

Pero, ao que iamos: que vai facer P. Sánchez? Eu non espero moito, pero tendo en conta que é un goberno de transición tampouco voulle pedir imposibles. El dixo na sesión de censura que ía respectar as leis e mandamentos da maioría parlamentaria, tanto as bloqueadas polo goberno de Rajoy, como as aprobadas coa conivencia do Partido Popular e Ciudadanos, incluso as que contaron co seu voto en contra. Non me parece mal. Foi un proceso de acumulación de forzas; había que atraer ao PNV para as filas do “si”. Outra cousa é que quen votou afirmativamente a citada moción teña que tragar e calarse, por exemplo, diante duns orzamentos do Estado para o ano 2018 tan antisociais como os acordados por Partido Popular, Ciudadanos e PNV.

Sánchez sabía que a esquerda, aínda que non conforme coas súas posicións, ía valorar máis botar á extrema dereita do Goberno do Estado que o estar de acordo totalmente con quen presentaba a moción de censura (cuestión de ética política e principios). A dúbida estaba na dereita, PDeCat e PNV. A extrema dereita, C’s e PP estaba claramente na contra. E hai que admitir que realizou unha doada xogada falando de que ía tirar para adiante cos orzamentos previamente aprobados polo Congreso, a falta do trámite do Senado e de volta á cámara baixa (que é máis alta, de maior categoría e representativa da cidadanía do que é ese resíduo juancarlista[1] á que tamén chaman cámara alta).

Que vai a acontecer? Por parte de PSOE xa quedou claro que vai utilizar o goberno para levar adiante algunhas medidas xa anunciadas na sesión da censura: levar adiante as proposicións de lei aprobadas pola maioría do Congreso e vetada polo goberno pepero e, tamén, os orzamentos aprobados pola maioría de dereitas. Algunhas delas son, dependendo de como se enfoquen, moi importantes para a sociedade do Estado: derrogación da lei mordaza, paralización da LOMCE, derrogación do imposto ao sol, derrogación da lei de pensións do ano 2013, derrogación da reforma laboral do PP e da reforma do Código Penal. O que non parece tan claro e que os Orzamentos que propiciaron o voto afirmativo do PNV teñan que manterse tal e como foron acordados polos representantes da grande burguesía vasca e os dous partidos de extrema dereita con representación no Congreso.

E que van facer os demais grupos do Congreso?

Imaxino que desde Podemos, á vista da intervención dos seus lideres estatais despois de aprobada a moción de censura, vai demandar que se informe e consensúen os proxectos a aprobar, e unhas cousas poderán ir para adiante con consenso e outras (coma a lei de orzamentos para 2018) imaxinamos que non; aínda que do partido de Iglesias e Errejón calquera cousa é esperable. O que si parece certo é que as decisións deste colectivo vanse tomar de forma centralizada. Porque o das confluencias da toda a impresión de que é para disimular unha suposta soberanía dos deputados de En Comú e de En Marea respecto ao centralista partido que da nome ao grupo parlamentario, polo cal non parece que vaian ter unha política diferente da que lle marque o grupo central (cousa que aínda parece máis clara desde o recente pacto entre EU, Podemos e Equo de cara ás eleccións municipais e desde a intervención de Pablo Iglesias no plenario da censura na que ninguneou claramente, ao falar como únicas nacións conformantes do Estado a Catalunya e a Euzkadi, a política que unha parte dos membros galegos do seu grupo confluinte teñen sobre a cuestión territorial na Galiza: considerala coma nación).

Desde Compromís imaxino que terán unha actitude moi parecida a dos anteriores; mais esta actitude estará mediatizada polo pacto que manteñen no País Valençiá co PSV-PSOE, polo que serán máis proclives a chegar a acordos con Sánchez. O que si xa teñen anunciado son emendas aos orzamentos no Senado. Polo cal aquí tampouco todo vai ser Jauja.

Aos grupos de Catalunya, Esquerra Republicana e PDeCat, o que máis lles pesará nas súas decisións será a actitude do goberno do PSOE sobre as cuestións que agora lles preocupan: o tema dos presos políticos, o tema dos fuxidos e exiliados e o resto das cuestións relacionadas co autogoberno do seu país. No resto, ER actuará coma o grupo de esquerda errática que é. E PDeCat farao como grupo de dereita que aspira a representar os intereses da burguesía catalá, que é o que realmente é como xa demostrou na votación para a composición dos cargos do Congreso e grazas ao que O Partido Popular ostenta a presidencia da cámara.

Os grupos da extrema dereita (Partido Popular e Ciudadanos) e os seus apéndices territoriais (Foro Asturias e UPN) buscarán un ambiente de enfrontamento permanente co goberno de Sánchez, recorrendo ás políticas máis porcas e oportunistas que poidan. Por parte do PP xa teñen anunciado que non descartan poñer en solfa, incluso, os orzamentos por eles negociados e consensuados co PNV e C’s. Non fai falta moita imaxinación para pensar que unha das súas áreas de batalla vai ser o tema territorial, tentando de polarizar os enfrontamentos entre os diferentes pobos do Estado como xa ten feito no pasado o Partido Popular e recentemente Ciudadanos co tema catalán. Son capaces, tamén, de reactivar o tema dun terrorismo inexistente; xa o intentaron. ao través das súas camarillas mediáticas e asociativas afíns, de facelo co tema da pelexa de bar de Alsásua, polo cal non é dificil pensar que pode ser un arma a utilizar. Mentres utilicen só a palabra e non pasen a facer simulacións, aínda que indesexable e artero,  a cousa non pasa de ser simplemente grave. 

Pero a este chasco levado polo Partido Popular na moción de censura temos que lle engadir a posición dun partido, Ciudadanos, para comerlle terreo electoral a aquel. O que vai contribuír aínda máis a que tanto partidos da extrema dereita coma o seu lixo mediático subvencionado ou ideolóxico polaricen máis e máis a situación. E no ámbito da información teñen maioría abundante. Sen esquecer os movementos internos do PP, tanto para a sucesión ou golpe de partido a Rajoy como para emigrar a terras ciudadanas e coller alí unha boa colocación.

Por unha parte está o partido de extrema dereita que representa a falanxe do noso tempo, dirixido tamén por un Rivera, que representa aos grandes capitais, pero que troca a cor azúl pola laranxa. Un partido, no fondo, tan perigoso coma o foi a Falange Española de las JONS nos anos da pre e da post guerra. Un partido cuxo lider adoita frases e pensamentos casi literais aos expresados por Mussolini e José Antonio Primo de Rivera nunha época histórica anterior; un partido, como se ten demostrado no conflito catalán, que arrastra coas súas proclamas a grupiños e subgrupiños da extrema dereita violenta, os do “a por ellos”. Un partido que empezou indo de “dereita civilizada” pero ao que agora se lle están empezando a ver cales son as súas verdadeiras intencións. Amais, parece que conta con financiamento sobrado (e non falo do que lle corresponde polos seus resultados electorais) xa desde a primeira vez que se presentou a unhas eleccións xerais cuxos resultados non foron os que pensaban en ningún dos dous procesos consecutivos se nota que manexa fondos. E despois o campañón de Catalunya. Non é dificil imaxinar, aínda que non con certeza, de onde poden quitar os cartos; sobre todo se consideramos o pasado laboral do riverita e o éxito do seu primeiro experimento político catalán.

Da outra parte está a extrema dereita franquista, representada principalmente polo Partido Popular, que non quer deixar que os da laranxa lle quiten e disputen os seus dominios. Polo que tentarán de polarizar ao máximo as súas políticas de dereitas coa finalidade de manter a súa influencia sobre o electorado de pensamento fascista (violentos e non violentos); tentaran, amais, de manter á caverna mediática da súa parte coma ata o de agora así como os favores do empresariado que poida estar pensando en cambiar de bando. Así como manter a presión caciquil no medio rural e socialmente atrasado de cara a manter resultados electorais (aquí vai ter a dificultade dos caciques que estimen mellor posicionados aos de Ciudadanos). E tamén de manter o favor dos que “non queren saber nada de política” e rematan sempre por votar a opción da extrema dereita pepera.

É dicir, Sánchez non o vai ter doado. Mais a min no me da pena algunha.

E eu, e moit@s coma min, que quero para esta etapa de transición ata as próximas eleccións xerais?

Nós, os que non pasamos da política porque sabemos que a política non pasa de nós, pero que non estamos encadrados en ningún partido político ou coalición electoral, tampouco imos telo fácil. Realmente moitos de nós conformámonos con pouco para este tempo que falla para as próximas xerais: 

•  Que se respecte a liberdade de expresión, e polo tanto se derrogue a Lei Mordaza e a reforma pepero-fascista do código penal; que deixen en paz e en liberdade a aqueles perseguidos e condenados polas leis fascistas;

• Que derroguen as reformas das pensións dos anos 2011 e 2013, que non haxa pensións inferiores ao salario mínimo e que se garanta o poder adquisitivo d@s pensionistas;

• Que os nosos fillos, fillas e net@s poidan ter un traballo en condicións estábeis de contratación, con salarios dignos e con dereitos laborais conforme á Declaración Universal dos Dereitos Humanos;

•  Que se depure a Administración de Xustiza de forma que non sexa unha extensión da política. E que se separe dela a aqueles xuíces e xuízas que poidan ditar sentencias, agravalas ou minimizalas, en función da súa ideoloxía e non dunha aplicación mesurada da lei acorde coas circunstancias sociais dos procesados e da sociedade;

•  Que se derrogue a LOMCE e se volva a situación precedente mentres non se lexisle unha nova lei na que a relixión fique fora da escola e na que non se subvencione ao ensino privado máis alá do que sirva transitoriamente para garantir unha educación universal;

•  Que se estableza unha política de bolsas suficientes para o estudantado que non teña posibles;

• Que se inicie a reversión ao público da totalidade do sistema sanitario e se garanta a sanidade universal como dereito para todo o mundo;

•  Que se respecten os dereitos humanos para as persoas inmigrantes;

•  Que se traslade a competencia sobre a AP-9 a Galiza e que se obrigue á empresa a levantar a barreira das peaxes cando non haxa fluidez no tráfico;

Como se pode ver, aínda que posiblemente me esqueza de algo urxente, non é moito o que se desexa para un ano ou dous, máximo se temos en conta que moitas desas medidas xa foron aprobadas por unha maioría parlamentaria e bloqueadas polo goberno saínte do Partido Popular.

Pero do partido dos bandazos, o PSOE, non se pode esperar moito.

---

[1] Eu son da opinión de que esa Cámara foi constituída nas primeiras eleccións postfranquistas coa finalidade facer fronte (xunto coa sobrerepresentación no Congreso das provincias socialmente máis atrasadas) ao través dos “senadores por designación real” á posibilidade de que a esquerda puidera obter maioría nas Cortes Constituíntes. E despois mantivérona para colocar nela aos dinosauros de cada partido. De aí o de “resíduo juancarlista”, con todo o que iso significa en relación á ligazón do réxime co franquismo e a negación da democracia co réxime político actual do Estado.