Solicitude ao cumio da OTAN de hoxe

 

        Hoxe, segundo souben pola radio, celébrase un cumio da OTAN. Onde, non o sei, mais é o de menos.

        Eu quixera pedirlles un favor a todos os participantes, agás aos currantes de a pé: conserxes, botóns, mensaxeiros, tradutores, ...; é dicir, agás todos os que nin pinchan nin cortan.

        E a miña petición é a seguinte:  POR FAVOR: SUICÍDENSE! Son todos vostedes un perigo para a seguridade e a liberdade do mundo. E como vostedes declaran querer salvagardala, non dubido que accederán á miña petición. Certo que non son os únicos que poñen en perigo á humanidade; tamén os fillos de Putin do outro lado forman parte dese perigo mundial, polo que tampouco dubido en facerlle a mesma petición que lles fago a vostedes. Mais, aproveitando que vostedes hoxe están todos xuntos conspirando contra a seguridade e a liberdade dos pobos do mundo, fágolle a petición antes descrita a todos e a todas vostedes dunha soa vez. Repito: os bloques militares (e os exércitos en si mesmos) son un verdadeiro perigo para o conxunto da poboación; contribúan vostedes a desactivalo suicidándose.

        Non vou a abondar en datos nin países nos que a súa intervención supuxo unha verdadeira masacre para a poboación civil e, en numerosas ocasións, violacións do dereito internacional. Nin tampouco en que moitos dos seus directores civís e xenerais militares deberían ser postos ao dispor do Tribunal Penal Internacional para ser xulgados por crimes de guerra cometidos en diversos países (podemos citar, a modo de exemplo, á antiga Iugoslavia e Libia).

        Si, xa sei que o perigo non son vostedes sós. Tamén o son o resto dos bloques militares, como dixen antes. Pero é que vostedes, por riba, teñen o descaro de pregoar que o fan "no nome da liberdade". É certo que outros escúdanse en "querer desnazificar" países. E, claro, eu estou máis que seguro que en ambos bandos, na OTAN e nos "desnazificadores" rusos, hai verdadeiros nazis entre os seus integrantes militares de alto rango ou cargo (por certo que ambos discursos me fan lembrar aos abundantes e despreciabeis salvapatrias que pululan por estes pagos ibéricos). 

        E falando de nazis e fascistas, lémbrolle que hai pouco houbo denuncias nas institucións da Unión Europea da presenza de nazis españois entre a oficialidade dos seus servizos de información; e que moitos xeneralotes de nacionalidade española, xa retirados, ao incorporarse á vida civil pasaron a formar parte de partidos e organizacións como Vox, de claro talante e ideoloxía de extrema dereita ou nazi-fascista. O cal non fai máis que darlle a razón a esas denuncias.

        En fin, e para rematar, reiterarlles a miña petición: Por favor, suicídense. Farán vostedes un impagable servizo á humanidade. E si se levan con vostedes a todos os fabricantes e traficantes de armas (supoñendo que sexan diferentes), o servizo será completo. Desexo e espero que vostedes me comprazan.

            Desexándolles, entre tanto, que sexan vostedes todos e todas atendidos polos mellores médicos e asistidos polos mellores avogados, reciban un saúdo cabrón da miña parte.

Seguen a roubarme. ...E fano coa lei na man !

     Teño escrito, en artigos anteriores, sobre o que eu denomino "roubos consentidos". E sigo a ter esa mesma sensación de que me están a roubar e de que isto é posible por dous motivos: unha, as ansias de certos directivos empresariais de que medren os seus ingresos dunha forma legal pero ilexítima e a costa do que sexa; e a outra, porque quen pode limitar eses roubos utilizando o seu poder normativo non utiliza esa capacidade lexislativa que ten para facelo. Loxicamente, unha e outra actitude parecen ter unha motivación clara de beneficio individual aínda a costa de provocar o sufrimento de maiorías.

      E por que penso que me están a roubar? A esta cuestión vou tentar de respostar co meu caso particular e referido ao consumo de enerxía eléctrica que, directamente, é o que máis me afecta. Aínda que non podo esquecer que a especulación dos combustibles sólidos que encarecen os custos do transporte, os prezos do gas natural, as marxes das comercializadoras de produtos alimentarios en fresco, ...e outras moitas outras explotadoras que empobrecen a produtores directos e a consumidores para beneficiar a grandes empresarios sen que ningún dos que teñen capacidade normativa tomen cartas no asunto. Uns, os do partido popular europeo, porque directamente os seus beneficiados son as súas fontes de financiamento e aqueles cuxos intereses representan. Outros, os socialdemócratas de Europa (ai, se Olof Palme puidera erguer a cabeza!), porque aspiran a competir cos anteriores no mesmo terreo. E os fascistas europeos porque seguen a crer ser os que deben beneficiarse por estar convencidos de que o que hoxe son os "ladróns consentidos" ten moito que ver con o que os seus antecesores nazi-fascistas (Hitler, Franco, Mussolini, Petain,...) dos diversos países europeos contribuíron a agrandar o seu poder; e non lles falta razón xa que a contribución dos seus antecesores ideolóxicos foi criminalmente moi activa e decisiva.

     Eu son vítima dunha comercializadora de enerxía eléctrica concreta; das que forman parte do chamado "oligopolio da enerxía"; compañía da que non vou dicir o seu nome, pero que podería ser calquera das que forman parte dese grupo de empresas ligadas estreitamente coas produtoras, que son as que nas subastas marcan os prezos da enerxía eléctrica que pequenos consumidores e empresas utilizamos, amais de ser as empresas que dominan (con permiso das autoridades europeas e de cada país) de forma inmisericorde os mercados. Aclarar que eu estou subscrito á tarifa PVPC, porque poñerse nunha do chamado mercado libre aínda me sairía máis cara; e iso por moito caramelo cos que as eléctricas aderecen as súas ofertas. Ao final acabas pagando o mesmo ou máis, por moito mes gratis que te ofrezan, porque te rebaixen unha hora ou un día de luz ou porque todos os domingos te desperten coa música dun mariachi ; os euros a 60 céntimos non existen.

      Esta situación de sentirme roubado empecei a sentila desde que se empezou a aplicar a nova tarifa eléctrica marxinalista aprobada pola Comisión Europea e respaldada polo Consello Europeo e que foi aplicada no Estado Español a partires do 1º de xuño de 2021. Tarifa eléctrica que se ven mostrando desde os seus inicios coma unha verdadeira tomadura de pelo e unha estafa para o conxunto dos consumidores. Empezando xa polos denominados períodos "val", "chan" e "punta", supostamente de menor a maior custo, respectivamente. Se observamos con detenimento isto dos "períodos de consumo" veremos que  é unha verdadeira entelequia semántica e un anzó para incautos que os gobernos utilizaron para "vender" o novo sistema tarifario: podes perfectamente poñer a lavadora para as 6:00 horas da mañá e foderlle a noite aos teus veciños para tentar que che saia máis barato o lavado, cando ao mellor se a puxeras ás tres da tarde o custo do mesmo lavado sería menor. É dicir: iso do prezo dos períodos é unha tomadura de pelo total. Podemos velo dunha forma clara na seguinte gráfica dos prezos correspondentes ao 10 de marzo pasado, cuxa fonte é ESIOS, unha páxina da Red Eléctrica Española, onde podemos ver que durante toda a xornada o prezo está por riba dos 40 céntimos por kilowatio e que o prezo ás seis da mañá (hora chan, na teoría) é máis cara que á unha da tarde (hora punta, na teoría).

      

O meu equipamento eléctrico.

       No meu caso, dicir que eu teño unha vivenda equipada electricamente dentro da normalidade. Os meus consumos eléctricos proveñen fundamentalmente dunha placa vitrocerámica, un forno, un micro-ondas, un frigorífico, un termo de auga eléctrico, un conxelador e cinco radiadores de "calor azul" (dous pequenos e tres medianos) que rara vez se encenden todos, e este ano menos, e un televisor. E o computador para ler a prensa, escoitar música e dar a vara a quen queira ler este espazo.

Os meus custos medios por Kw/h consumido nos anos 2020 e 2021.

     Para o cálculo deste dato teño en conta todos os conceptos que forman parte do custo total que conforman o que a min me custa a electricidade: cotas de potencia, custo do consumo e asociados, e impostos que se establecen sobre os distintos conceptos. É dicir, a totalidade da factura, que é o que realmente eu pago.

     Como se pode ver na seguinte táboa, que representa a evolución meus custos medios por kilowatio/hora consumido, a evolución das variacións interanuais dos prezos mes a mes e as variacións porcentuais mensuais durante o ano 2021 do custe que soporto polo concepto de consumo eléctrico.

    Como podemos ver na táboa, no ano 2021, aínda que o custe medio de cada Kw por hora consumido foi aumentando paulatinamente mes a mes, foi a partires do mes de xuño dese ano onde xa se disparou sen baixar dos 0,22 euros.

    En termos interanuais, comparando o mesmo mes dos distintos anos 2020 e 2021, podemos observar que xa no mes de abril de 2021 o aumento interanual do custo medio total foi do 71,4% respecto ao mesmo mes do ano anterior. Pero incluso a partires da rebaixa ao 10% do IVE e da rebaixa do imposto sobre a electricidade no mes de setembro de 2021 o aumento interanual mensual do custo medio total que me supuxo a electricidade elevouse dunha forma esaxerada, como se pode ver na táboa, acadando no mes de decembro de 2021 unha suba interanual do 744,6% do custo medio total sobre o mesmo mes do ano anterior. Afortunadamente nese ano 2021 o mes de decembro foi menos frío, que se houbera que poñer a calefacción o mesmo tempo que no ano 2020 a factura mensual eléctrica sairíame por case 1.700,00 euros; e xa non quero pensar o que sería o mes de xaneiro e febreiro. Afortunadamente, como veremos no análise do consumo, este foi menor debido á menor uso da calefacción. (Como podemos observar non fan falla as tonterías do Borrel nin da Botín para tirar menos da calefacción -iso queda para eles, que poden escoller- xa que outras persoas non temos máis remedio que axustarnos ás nosas dispoñibilidades económicas).

    Mais seguindo co que estabamos, a min o custo medio total anual do ano 2021 aumentoume un 360% sobre o do ano 2020 con redución de impostos incluídos, o cal é un verdadeiro escándalo.

    Se observamos a curva de custos medios comparados de cada mes dos anos 2020 e 2021, obtemos o seguinte gráfico:

    Observando o gráfico coido que sobran palabras para describir aos directivos e membros de órganos reitores das compañías eléctricas, así como a aqueles que teñen a capacidade normativa para actuar en defensa e amparo da cidadanía protexéndoa de abusos. Aínda que máis adiante, posiblemente, si o farei.

Os meus consumos nos dous últimos anos.

    Antes de nada, unha aclaración: non vai ir aquí un cómputo real dos kilowatios-hora consumidos por min nos anos 2020 e 2021. Para preservar o meu consumo da curiosidade que poden ter múltiples persoas relativicei os datos, poñendo como base de partida o mes de xaneiro de 2020 (primeiro mes considerado no estudo); de aí o valor 100% do consumo de ese mes, que para nada modifica a relación entre consumo e custo.

    Considerando esa salvedade, podemos ver na taboa que segue os meus consumos dos anos 2020 e 2021:

     Podemos observar que, agás nos meses de xaneiro e agosto do ano 2021, o consumo foi significativamente menor en todos os demais meses do ano, sendo significativo o descenso no último trimestre do ano 2021.

    E como xa temos visto antes o custo medio total de cada Kw-hora consumido foi aumentando paulatinamente a partires do mes de abril de 2021, acadando cotas totalmente indecentes a partires do mes de setembro pese á diminución dos importos que gravan a enerxía e o consumo.

    Esta é a gráfica que nos compara o meu consumo eléctrico dos distintos meses dos anos 2020 e 2021:

    Pese a ter rebaixado o meu consumo eléctrico do ano 2021 nun 20,05% sobre o ano anterior, o custo medio pagado por cada kilowatio-hora aumentou nun 81,57%. E o custo total que me supuxo aumentou nun 45,16%. Un roubo de luba branca realizado con permiso da autoridade correspondente.

En que direccións evolucionaron consumo e custe?

    Aínda que visto o anterior podemos facernos xa unha idea de cal foi a grande diverxencia entre consumo e custo medio do kilowatio-hora, se o poñemos nun cadro e nun gráfico pode ficar maís clara a diverxencia que mes a mes se foi producindo entre a variación relativa do consumo e a variación relativa do custo medio entre os anos 2020 e 2021.

    Taboa na que se aprecia perfectamente como diverxen nos distintos meses o consumo realizado e o custo medio do Kw-hora consumido. Mentres que o consumo se rebaixa en oito dos doce meses que ten o ano, o custo medio do Kw-hora só ten unha rebaixa significativa no mes de febreiro de 2021; o resto dos meses o aumento do custo é moi considerable. 

    Graficamente, os mínimos mes a mes, do consumo e os máximos do custo medio dános unha visión máis clara desa diverxencia:

    Como poderán observar polo anteriormente exposto non é nada raro que cada mes, cando chega a factura da luz, sinta que me están roubando. E que pense ser vítima dunha estafa organizada entre as institucións públicas que teñen capacidade para trocar esta situación e os directivos e órganos reitores das compañías eléctricas. Situación da que son prexudicados millóns de persoas residentes na Unión Europea, consumidoras e empresas.

"La culpa es del cha-cha-cha".

    Máis ou menos, que a culpa é do cha-cha-cha é o que nos veñen dicindo gobernantes e as comercializadoras de electricidade. Pelotas fora e os que teñen a culpa son os demais.

    Pero non, a culpa é de quen creou e aprobou o sistema de fixación de prezos da electricidade e das empresas que a comercializan por xunto. Os primeiros son os membros da Comisión Europea e os membros do Consello Europeo que deron o visto e prace ao sistema marxinalista de fixación de prezos; e os segundos os membros do oligopolio que domina o sector enerxético. 

    Un exemplo de prezos.    

En que consiste o sistema marxinalista de fixación de prezos? Imos describilo de forma resumida cun exemplo. Imaxínese que vostede é un despreciable suxeito que vende electricidade e que vai ao mercado onde esta véndese por xunto a adquirila para despois venderlla á súa comercializadora que a distribuirá á súa clientela, formada por consumidores domésticos e empresas retallistas. Nese mercado por xunto, vostede adquire o 98 Megawats (MW) da electricidade que necesita para cubrir a súa demanda a un prezo de 90 euros por MW; pero para completar a súa demanda ten que mercar 2 MW a maiores, e faino por 420 euros/MW que foi o último prezo da subasta. Realmente a vostede a totalidade da enerxía eléctrica adquirida saiulle a 96,60 euros por MW ou, o que é o mesmo, a 0,9660 euros por Kilowatio/hora (Kw/h). Pero a lei creada pola Comisión Europea permítelle vendela ao último prezo da subasta, é dicir, a 420 euros MW. Isto é: pode obter vostede un beneficio de 32.340 euros, é dicir do 334,78 %. E iso, sendo un indecente e despreciable suxeito, é o que vostede faría amparándose na lei.

    A isto habería que engadirlle os impostos e as peaxes que forman parte do custo total do consumo eléctrico.

De produtores-subastadores e comercializadores de electricidade. 

    Os mercados da enerxía, e entre eles o da electricidade, como todo o mundo debera saber e como xa se ten demostrado en numerosas ocasións por autores de diversa procedencia e ideoloxía, son mercados onde actúan moi poucas empresas e onde hai millóns de consumidores. Precisamente por mor desa condición, por ser un ben de primeira necesidade para o desenvolvemento vital e por mor de estar encadrado nun sistema económico no que impera o principio do máximo beneficio privado (e máis desde que a produción de enerxía pasou de ser considerado legalmente como "estratéxico" a ser considerado como "esencial") o mercado da electricidade é un mercado no que o abuso dos oferentes cara aos demandantes e os pactos entre as empresas para condicionar distintos aspectos do mercado é factible se nel non hai unha intervención decidida por parte dos poderes públicos de cara a protexer aos demandantes contra potenciais abusos. E no caso do mercado eléctrico europeo parece que esa necesaria intervención e regulamentación non só non existe, senón que a existente facilita os abusos por parte da oferta.

    Outro aspecto, tamén coñecido, denunciado e divulgado é a relación entre a maioría das empresas que comercializan a electricidade e as empresas produtoras, é dicir, entre as que a venden aos consumidores finais e as que xeneran e producen a enerxía, é unha relación directa. Agás unhas poucas pequenas comercializadoras e cooperativas alternativas que só venden electricidade procedente de fontes ecolóxicas, a meirande parte das comercializadoras eléctricas están ligadas a empresas matrices que forman parte do oligopolio eléctrico. Isto significa que non é so o mercado da produción, senón tamén o da distribución o que está controlado polo oligopolio da enerxía.

    Non nos estrañemos, tampouco, das actuacións das empresas eléctricas e da falta de principios que teñen amosado nas súas actuacións. Sen ir máis lonxe no tempo, so temos que lembrar as denuncias do pasado outono de baleirado de encoros sen un motivo xustificado por parte dalgunhas eléctricas. E se tiveramos que voltar á historia pretérita, poderiamos empezar polas actuación de FENOSA e os seus propietarios na Galiza en connivencia co corrupto réxime franquista; e así todas e cada unha das actuais grandes empresas do oligopolio eléctrico.

    E xa non nos imos parar aquí a falar dos que venden o gas natural ás empresas eléctricas para a xeneración de enerxía eléctrica no ciclo combinado. O que si hai que deixar claro é que tamén forman parte do oligopolio da enerxía e que para nada me extranaría que neste ámbito se poideran producir acordos destinados a incidir no mercado eléctrico.

    Quen resulta beneficiado deste sistema de prezos eléctricos?

    Os primeiros beneficiados son os directivos das empresas que conforman o oligopolio eléctrico. Normalmente as súas retribucións adoitan estar ligadas á consecución de obxectivos e beneficios. E a consecución de altos beneficios e outros obxectivos significa recompensas económicas para eses directivos a través de bonus, stock-options, agasallos de recompensa, etc. Evidentemente, o poder fixar prezos de venda ao prezo da última entrada se esta é a máis cara resúltalles beneficioso. E non é que teñan que fixar o prezo máis caro, senón que poden facelo porque a lexislación o permite e porque iso significa maiores beneficios; perfectamente podería fixar o prezo cun marxe razonable de beneficio se a súa base fora o prezo medio de adquisición de cada MW, pero iso non lles sería rendible persoalmente; non poderían acumular e acumular ata apodrecer afogados en cartos e propiedades; e o benestar do conxunto da poboación parece darlle o mesmo. Non son todos iguais, pero si a maioría polo que se ve.

    Pero tamén os órganos reitores desas empresas teñen moito que dicir. Son os consellos de administración os que determinan a política xeral das sociedades; os que poden condicionar as actuacións dos directivos sobre calquera dos aspectos de xestión das empresas (prezos dos produtos, políticas de persoal, políticas de seguridade e hixiene, instalacións e centros de distribución,etc.). Por iso eles tamén son culpables e cómplices necesarios da fixación dos prezos da electricidade. E en numerosos consellos de administración das empresas do oligopolio, polo menos nas empresas domiciliadas en España, hai numerosos ex-ministros, ex-ministras e ex-presidentes de gobernos do Estado presididos tanto polo Partido Popular como polo PSOE; e incluso hai algún que ten formado parte da Comisión Europea. Eles e elas tamén se benefician. Estes tamén saen beneficiados

    Conforme nos órganos reitores das empresas eléctricas con actividade no Estado Español hai ex-políticos que exerceron postos públicos de responsabilidade na ordenación do sector eléctrico, temos que supoñer que o mesmo pasa noutros países da Unión Europea cos seus políticos. Unha práctica cuestionable pero que aí está.

    Logo, as únicas persoas beneficiadas pola actual política de fixación dos prezos da enerxía eléctrica son os directivos desas empresas, os seus accionistas maioritarios, os membros dos seus consellos de administración e os políticos aspirantes a traspasar unha porta xiratoria que lles leve a acadar unha poltrona nunha empresa do sector ou dalgunha outra asociada.

 Por que, de súpeto, o sábado pasado baixaron os prezos?

     E hoxe seguen a baixar. Parece que alguén veulle as orellas ao lobo. Os prezos de xeración de enerxía eléctrica seguen o seu curso; din que a participación da electricidade xerada polo ciclo combinado segue a ser partícipe a mesma que antes, mais os prezos modéranse, aínda que seguen altos, e a tomadura de pelo dos períodos de consumo segue a ser a mesma (hoxe, por exemplo o Kw/h menos caro o das 4:00 horas é de 14:00 a 16:00 horas).

    En días anteriores, coa escusa da invasión rusa de Ucraína, o prezo eléctrico púxose polas nubes. Un verdadeiro atraco, pois España non depende para nada do gas natural ruso, cousa que se deixou clara desde un primeiro momento, polo que non hai escusa para o atropelo ao que fomos sometidos. Foi a avaricia dos impresentables e desvergonzados directivos eléctricos, que aproveitaron as desgrazas alleas para "metérnola dobrada" ao través dos prezos. Lixo.

    A cidadanía empezamos a estar máis que fartos desa tropa de estirados de colo branco. E non me cabe a máis mínima dúbida de que algun día, máis ou menos tarde, imos estoupar. 

    Ata os grandes empresarios se queixan dos prezos que os seus colegas eléctricos e da enerxía en xeral están a poñer aos seus produtos enerxéticos. E incluso gobernos de diferentes países da Unión Europea, dos que antes só saían verbas para desculpar aos estafadores da luz, están a dicirlle aos ínclitos membros da Comisión Europea que iso non pode ser, que hai que trocar o sistema de fixación dos prezos da enerxía eléctrica.

    En fin, ou rematan por vía lexislativa coa estafa da luz e doutros produtos enerxéticos e meten en cintura ás empresas do oligopolio da enerxía ou isto vai estoupar dun xeito descontrolado. E as voaduras descontroladas nunca foron boas, pois nunca se sabe cal vai ser o seu resultado.

Para rematar, algunha pregunta.

    Cando iniciei este artigo a miña intención era tocar o tema da enerxía e o seu prezo na Galiza mais por exceso de contidos vou pasar do tema. Pero o que si me saen son algúns interrogantes; entre eles estes: 

    1) Se na Galiza somos excedentarios na enerxía eléctrica que producimos e esta procede na súa totalidade de fontes renovable, por que temos que pagar tan alto prezo por ela? E por que temos que pagar peaxes como se a tiveramos que traer desde fora?; 

    2) Se somos excedentarios de enerxía, por que nos teñen que encher de eólicos o noso territorio hipotecando os usos dos terreos que arrodean eses eólicos, desvalorizando as nosas propiedades semi-rurais e escarallando un dos mellores valores que o noso país ten?; 

    3) Por que PSOE e Partido Popular néganse unha e outra vez a que Galiza poida ter unha tarifa eléctrica propia axustada á súa condición de produtora e ás súas necesidades? 

    Hai moitos máis interrogantes, pero quedámonos aí.

Como non nos chegaban os crimiais ianquis, chegan os criminais rusos

            No pasado 29 de xaneiro escribín neste espazo un artigo titulado "Ucraína: Rusia, os Estados Unidos e a OTAN"; nese artigo eu tiña feita a seguinte reflexión: "Logo, non nos creamos todo o que nos contan sobre o que está a acontecer en Ucraína. A maioría son mentiras, sobre todo o que se refire á potencial invasión do país por Rusia". É máis que evidente que, á vista dos feitos, estaba moi equivocado. No día de onte Rusia ten invadido territorio ucraíno. Amais, esta intervención ilegal utiliza as xa coñecidas escusas dos imperialismos de "defensa da poboación", "defensa da liberdade fronte ao nazismo" ou calquera outra que xa nos soa de cando os Estados Unidos invadiron ou interviron noutros países para mudar os gobernos e poñelos á súa conveniencia. O mesmo que no pasado tamén facía a extinta URSS, a partires de Nikita Jrushchov, coa invasión da antiga Checoslovaquia e as ameazas a Hungría e outros países "da súa área de influencia" que quixeran imitar a chamada Primavera de Praga.

             Certo que o da miña equivocación, tal e como se fora unha aplicación da fábula de Pedro e o lobo, veu determinada pola experiencia de ter que soportar mentiras e propaganda falsa e sesgada de forma continuada por parte das instancias norteamericanas e os seus altofalantes mediáticos; todas elas creadas pola intelixencia e a Secretaría de Estado dos USA e espalladas polo mundo ao través das "súas" axencias internacionais de novas e polos propios xornais dos distintos países que se aliñan dunha forma incondicional e acrítica coas posicións de Wall Street e o goberno ianqui.

 

        Non me vou estender no tema das intervencións militares ilegais en terceiros países para defender intereses económicos das empresas transnacionais; pero fago unha pregunta: ninguén se lembra dos famosos silos nucleares iraquís que deron lugar á Guerra de Iraq, iniciada mediante bombardeos indiscriminados de Bagdag o 20 de marzo de 2003, e que resultaron ser unha trola? Si, unha trola creada polos criminais de guerra que presidían, gobernaban e mandaban militarmente nos Estados Unidos e espallada, como se unha verdade incontestable se tratara, polas axencias internacionais de novas, a prensa acrítica e algúns gobernos monicreques, como o español e os doutros países da OTAN (lixo militar cun historial cumprido de intervencións inxustificadas e ilegais ao servizo da oligarquía internacional e inzada de militares fascistas -e nazis- nas súas liñas de mando). Unha trola que custou milleiros de mortos tanto en Irak como nos USA e outros países, que supuxo unha flagrante violación da legalidade internacional. Xa describín, no artigo ao que me refería ao principio, toda unha serie de intervencións ilexítimas e ilegais encabezadas polos USA e secundadas de algunha forma pola OTAN, polo que non me vou repetir.

         

        Onte Rusia, seguindo os exemplos sementados polos Estados Unidos no mundo, invadiu Ucraína e bombardeou cidades causando baixas persoais entre civís e destrución nos medios materiais que eses cidadáns ucraínos tiñan para satisfacer as súas xustas necesidades e aspiracións vitais. Criminais da presidencia, do goberno e do exército ruso deron orde de atacar un país soberano. E chámolle criminais porque o son; como tamén o eran os presidentes, gobernantes e militares que ordenaron bombardear e invadir Iraq.

             

    Teño lido crónicas que desculpan ata certo punto a intervención rusa baseándose no cerco militar ao que a OTAN está a someter a Rusia e ao incumprimento de certo tratado por parte de USA e a OTAN. Eu non dubido de que esa situación poida estar a darse, que ianquis e otánicos incumpran tratados que asinaron; como tampouco dubido de que os rusos tentan de afianzar polos medios que sexan a súa influencia en enclaves estratéxicos. Pero iso non xustifica a masacre dunha poboación, por moi pequena que sexa, nin a invasión militar dun país soberano. Non é para nada xustificado o ataque e invasión de Ucraína. E tamén aquí, como alí, aparecen as axencias e os medios que terxiversan, sesgan e falsifican a realidade para xustificar a actuación de Rusia en Ucraína; as axencias que difunden "novas" fabricadas polos diferentes servizos de intelixencia e os gobernantes rusos. Unha das principais é Russia Today (RT). Evidentemente que teñen a mesma credibilidade que Reuters ou Associated Press.

              É máis, non se xustifica que eses criminais belicosos teñan que inmiscuírse sen preguntar na soberanía de países que viven pacificamente sen o previo consentimento destes, que os inclúan nos seus tratados de guerra sen o seu consentemento, que tenten de dispor do seu futuro coma se foran pastillas de plastilina. Que tenten de poñer e quitar gobernos para moldealos e adptalos ás súas necesidades e non ás necesidades dos cidadáns que residen neses países. Pero claro, iso é o que fan os criminais: tratar de acadar o que queren aínda que sexa asasinando. Iso é o que fan os presidentes, os gobernantes e os militares de alta graduación dos USA, de Rusia e da OTAN.

            Unha das consecuencias contrastadas nestas "aventuras" militares dos estados e dos organismos militares poderosos é que a principal damnificada e prexudicada das actuacións belicosas dos exércitos é a poboación civil. E dentro desta, as que máis sofren son as mulleres. Os militares de baixa graduación tamén teñen baixas (son a carne de canón que utilizan os estrelados), pero xeneralotes de calquera nivel, coroneis, presidentes, gobernantes, etc., é dicir, os que deciden os ataques (pero tamén os dos mesmos rangos que os reciben) raramente son prexudicados nestas lides; máis ben saen sen despeitear. E moitas veces,  enriquécense a costa de que morran os seus soldados rasos e milleiros de persoas da poboación civil. E se non o cren, fíxense no caso do vicepresidente Cheney e os seus negocietes en Iraq.

                Os que adoitan saír con mal, aparte da poboación civil e os soldados rasos, son os que contan as barbaridades que nesas intervencións militares se realizan e os métodos que exércitos e gobernos utilizan para acadar os seus fins. E senón pregúntenlle á soldado Maining ou a Julian Assange. Por non falar do operador que denunciou os métodos de espionaxe xeneralizado a toda a poboación utilizados polos servizos secretos dos Estados Unidos á marxe da legalidade.

            En fin, coido que a mellor defensa da poboación mundial pasa por disolver os exércitos, destruír as armas de guerra e dedicar as fábricas de armamentos a elaborar artefactos e produtos útiles. Estou seguro de que todos e todas estariamos máis seguros e máis felices. Amais, os cartos improdutivos que xeran militares e exércitos (que normalmente supoñen un moi alto porcentaxe dos orzamentos dos países) poderían dedicarse a educación, investigación, medicina,... gasto social produtivo, en definitiva. Amais iso crearía multitude de postos de traballo para absorver aos soldados, suboficiais e oficiais de baixa graduación. Os demais, que se busquen a vida.

 

NON Á GUERRA!    OTAN NON!

 

Ucraína: Rusia, os Estados Unidos e a OTAN

        Antes de que alguén se poña a atribuírme etiquetas dicir que me caen tan mal os Estados Unidos como Rusia. E, por suposto, son contrario á existencia desa estrutura militar, inzada de xeneralotes fascistas de distintos países (incluídos españois)(1), da que España forma parte e da que nunca debeu formar parte ou da que hai tempo debeu de saír vistas as accións contrarias ao dereito internacional e ás directrices das Nacións Unidas practicadas pola citada estrutura militar; para exemplos a invasión de Kosovo, con entrega do seu goberno ás mafias albano-kosovares, o bombardeo del Belgrado no tempo do conflito da antiga Iugoslavia ou a intervención da OTAN en Libia e a entrega do seu goberno a mafias tribais que superan con moito os horrores practicados no pasado por Gadafi. Iso sen esquecer, as ilegais invasións de Iraq, Kuwait por parte do estado delincuente que realmente decide na OTAN. Ah! E non me gustan nada as armas nin os armados; eu disolvería os exércitos e mandaría a todos os xenerais a arar os grandes latifundios hoxe dedicados á caza para facelos produtivos.

        Por moito que as novas que masivamente, e de forma case “copiada”, distribúen a maioría dos xornais da Península Ibérica (sexa o medio que as distribúe en papel, dixital, radiado ou televisado) nos poñan a Rusia como a mala da película, e aos Estados Unido e á OTAN como os heroes que tentan salvar á unha pretendidamente vilipendiada Ucraína, eu non me creo nada. Teño moi claro que o que maioritariamente escoitamos e lemos son parte das novas distribuídas polas axencias internacionais de información vinculadas co poder político real dos Estados Unidos y medios de distribución das campañas orquestadas nos despachos da Casa Blanca, da Secretaría de Estado USA, a Axencia Central de Intelixencia (CIA) e a Axencia Nacional de Seguridade (NSA).

        Haberá outras axencias que distribúen información contraria, onde os malos serán os USA e a OTAN e Rusia a salvadora da vilipendiada Ucraína. Estas novas serán xeradas nos aparellos de propaganda do Kremlin e polas súas axencias similares á CIA e á NSA.

        O que si teño claro é que tanto a OTAN, coma os Estados Unidos, coma Rusia (e os seus altofalantes mediáticos) menten descaradamente. Que hai intereses estratéxicos, políticos ou económicos, ou todos de vez, que condicionan tanto a propaganda como as actitudes de cada unha das partes. E que é a poboación ucraína a que fai de pelota de ping-pong en todo este embrollo.

As "lindezas" históricas dos Estados Unidos, da OTAN e de Rusia.

        Porque, que imos esperar dun país, os Estados Unidos, que brandindo a bandeira da defensa da democracia se permite o luxo de intervir naqueles países que non se pregan aos seus desexos e ordes? Dende hai moitísimos anos os USA poñen e quitan gobernos en distintos países de Latinoamérica, apoian e participan cos seus asasinos da CIA en cruentos golpes militares que provocan milleiros de asasinatos e desaparicións neses países e colocan nos gobernos a ditadores sanguinarios ou a narcotraficantes (Chile, Arxentina, Brasil, Honduras, Bolivia, Colombia, Panamá de Noriega,...) ou os invaden cos seus exércitos, coma fixeron no estado soberano da illa de Granada no ano 1983 para derrocar a un goberno lexitimamente escollido polos granadinos; e fixérono simplemente por tentar de facer políticas que non casaban cos desexos da política exterior dos EE.UU.  Ou intentos coma o da invasión de Cuba baixo a presidencia de John Kennedy.

        Xa mencionamos antes o caso iraquí, mais tampouco podemos esquecernos de Afganistán onde ficou claro que o que realmente importaba aos ianquis non era o benestar e a liberdade da poboación afgana, senón a defensa dos intereses económicos e estratéxicos dos Estados Unidos, xa que cando iso ficou garantido deixaron aos cidadáns dese país a mercede daqueles que inicialmente dicían ían combater; nas mans daqueles aos que adestraron, armaron e incluso os integraron nas filas da CIA (Bin Laden é un deles e que lle saíu ra) para tentar desaloxar a unha antiga URSS que tiña intereses económicos e estratéxicos en Afganistán; aínda que hai que recoñecer que non eran tan brutos coma os americanos e aliados da OTAN en xeral, e que durante o dominio ruso houbo unha modernización real no país afgano, modernización botada abaixo polos talibáns apoiados por USA e OTAN, situación mantida posteriormente cando os exércitos da OTAN volveron tomar control do país e ata hoxe xa nas mans dos integristas e talibáns.

        Tampouco se pode esquecer un de que estados onde se conculcan dunha forma salvaxe os máis elementais dereitos democráticos e, sobre todo, os dereitos das mulleres, estados gobernados por xeques e sultáns sátrapas e sanguinarios (Arabia Saudita, Omán, Qatar, ...) son decididamente protexidos e apoiados polos que continuamente se proclaman como defensores das liberdades e liberadores doutros estados, cando o que realmente son é criminais que queren lograr os seus obxectivos a calquera prezo e por calquera método. E para iso, os Estados Unidos, válense dos seus servizos secretos, do seu exército e da OTAN. O que queren é acadar o fin, o medio sérvelle calquera. Ética non a teñen.

        Tampouco nada podemos esperar de Rusia. Non hai máis que ver o que fan cos dereitos democráticos da súa poboación. E o que fan en moitas das súas antigas repúblicas, moitas de nome impronunciable e outras moitas que descoñezo, para mantelas baixo a súa influencia económica e militar: gobernos títeres, colocacións de ditadores sanguinarios, abastecemento de armamento para que poidan reprimir á poboación, intervención dos seus servizos secretos,... É dicir, o mesmo que fan os USA alí onde non queren bailar ao son que eles pretenden. Sobre todo naquelas socialmente menos desenvolvidas, o que non é o caso de Ucraína.

O circo militar e o circo mediático: un escenario cheo de pallasos nada divertidos

        Logo, non nos creamos todo o que nos contan sobre o que está a acontecer en Ucraína. A maioría son mentiras, sobre todo o que se refire á potencial invasión do país por Rusia. O propio Ministro de Defensa de Ucraína e o Secretario do Consello Nacional de Seguridade ucraíno desmenten á OTAN e din que non ven motivos para dicir que Rusia planea invadir o país; claro que isto non se publica na maioría dos xornais, nin se oe nas emisoras de radio ou de televisión do Estado Español. Non vai na onda dos intereses que defenden as empresas editoras.

        Como veredes non falo da Unión Europea, ese organismo criado ás ordes de Washington, nin do seu impresentable responsable da política exterior, o señor Borrel. Os únicos que ata este momento mantiveron publicamente unha posición non subordinada aos intereses dos Estados Unidos foron Francia, Holanda e o silencio alemán. O resto, incluíndo o Estado Español, na súa posición cotiá: “servidores del señor”.

        Das declaracións da flamante Ministra de Defensa de España mellor, por precaución, non falo xa que as gordas verbas que se merece semellante suxeita poderían supoñerme serios problemas se me despacho a gusto (e non falo de insultos, por suposto). Déixoas á súa imaxinación.

        De Sánchez e do Ministro de Exteriores, mellor esquecerse. E da dereita declarada... Menuda banda de inútiles e aspirantes a lambecús!.

        Para rematar, deixo unhas ligazóns de artigos que non saen na prensa “ben pensante”. Procurei non coller ningún que procedera de personaxes aliñados, gobernantes ou ex-gobernantes de países axudados ou da órbita de Rusia. Por suposto non hai ningunha referida a medios alineados coa burguesía internacional, xa que eses podedes lelos ou escoitalos en El País, La Voz de Galicia, Cadena SER, La Vanguardia, La Sexta, Antena3, etc., etc.... Hai moitos máis pero, aí van estes:

https://vientosur.info/otan-si-otan-no-dejad-que-decida-el-pueblo-ucraniano/
https://contrainformacion.es/lo-que-los-medios-tergiversan-sobre-los-tambores-de-guerra-en-ucrania/
https://www.nosdiario.gal/articulo/internacional/kiev-n/20220125092318136243.html
https://blogs.publico.es/dominiopublico/42714/el-polvorin-neonazi-en-ucrania/
https://blogs.publico.es/puntoyseguido/7610/la-yugoslavizacion-de-ucrania-aun-puede-esperar/
https://blogs.publico.es/espejos-extranos/2022/01/24/europa-y-la-guerra-de-ucrania/
https://blogs.publico.es/cronicas-insumisas/2022/01/25/la-guerra-de-ucrania/
https://www.eldiario.es/politica/rusia-otan-viejo-motivo-division-izquierda-espanola_129_8682913.html

Notas.-
1.- Se nos fixamos nos poucos xenerais españois que estiveron na estrutura da OTAN e que agora están xubilados, veremos que a meirande non só amosan respecto polo ditador xeneral Franco senón que parte deles forman parte ou sitúanse na órbita de Vox ou forman parte dese partido fascista.

 

Roubos consentidos (II): os custos das contas bancarias

 Esta é unha segunda parte do artigo sobre os “roubos consentidos”. Na primeira parte, xa foi definido o que eu entendo por “roubos consetidos” polo que non abondo no tema desta volta.

Os bancos, outros que tal bailan.

Róubannos tamén as entidades bancarias ao través das diferentes comisións que, por diversos conceptos, nos colocan no día a día con total descaro e impunidade. Non pagan un só céntimo de xuros polos cartos depositados en contas correntes e de aforro abertas nas súas entidades, pero poden utilizar 99 de cada 100 euros alí depositados para especular con eles nos mercados financeiros ou onde lles pete. De tal forma que como por arte de maxia cada euro que nos depositamos nun banco, el convérteo en 100 euros co que especular nos mercados financeiros ou investilo naquilo que considere rendible pero do que nos non imos ver un céntimo. E por riba temos que pagarlle comisións, cada vez máis altas, polo simple feito de ter algo de primeira necesidade como é unha conta corrente onde poder ter a nosa nómina, a nosa pensión ou facer pagamentos de valor superior aos 1000 euros.

E non contentos con iso, prívannos de servizos directos e persoais, obrigándonos -co consentimento do Banco de España e do Ministerio de Economía- a operar por vía da web ou das aplicacións para móbiles, o que pon en perigo, como se está a demostrar nos últimos tempos, a integridade das contas dos usuarios por mor do aumento da piratería informática; e iso complementado coas tentativas de eludir as responsabilidades da propia entidade no caso de desfalco dunha conta vía web, non asumindo a potencial inseguridade dos seus procesos telemáticos e tratando culpar ás persoas usuarias.

Imaxine vostede a unha persoa que cobre un salario de miseria (que por desgraza son moitísimas), unha axuda social ou unha pensión de menos de 650 euros que, amais dos altos gastos domésticos, teña que pagar a un ladrón de luva branca trinta ou cincuenta euros semestrais en concepto de comisión de mantemento e aparte un tanto por movemento realizado na conta. Isto é permitido polos gobernantes (polo menos os que houbo -e hay- ate agora). Si, xa sei que o BCE (BCE) e o Banco de España (BdE) son organismos autónomos e que son os que determinan a política monetaria; pero o Goberno do Estado tamén ten un Ministerio de Facenda ou un de Economía que, non sei cal deles, ten competencias sobre os bancos e pode presionalos. O que non sei é si esa independencia (do BCE e do BdE) é independencia dos intereses xerais da maioría da cidadanía europea, porque realmente parece que si dependen dos desexos dos grandes empresarios e dos grandes banqueiros e resto de ladróns de luva branca. O mesmo a suposta “neutralidade” dos gobernos; unha neutralidade que favorece a quen favorece. Non hai máis que ler os informes do Banco de España ou escoitar e ler as declaracións do seu gobernador para ver cales son os intereses que defenden eses organismos (salario mínimo, alugueiros de vivenda, comisións bancarias, etc.). E o Banco Central Europeo xa vemos que está dirixido pola muller que dicía que “viviamos demasiado” (supoño que os demais, non ela) e que foi presidenta do FMI. Que se vai esperar de alguén así, que se pasou a vida defendendo os intereses dos poderosos a calquera prezo?

Si; xa imaxino o que pode estar a pensar, e seino. Sei que hai contas especiais para persoas con escasos recursos, pero abrir unha desas é máis difícil que cagar de pe (perdoe a expresión escatolóxica); todo son dificultades e papeis a xentes normalmente con escasos recursos culturais e sociais. É case como solicitar un crédito ICO a través dunha entidade bancaria privada; ao final, como os cartos urxen, pasas de todas as pegas que a entidade aduce e te acolles a un crédito leonino dos que as privadas ofertan. Xentes ás que, por riba, ás 11:00 horas da mañá secuéstranlle o dereito a facer operacións de caixa de forma presencial; tamén coa total compracencia das autoridades correspondentes.

Perdeu o Goberno Español unha oportunidade de ouro con Bankia, do que era accionista maioritario, para crear un banco público que competira no mercado con criterios sociais e, así, moderar os abusos sobre os clientes bancarios que practican a meirande parte das entidades financeiras (por non dicir a totalidade). Pero, o Goberno de Pedro Sánchez preferiu apuntalar o oligopolio financeiro en lugar de aproveitar unha entidade na que o Estado era accionista maioritario e cunha considerable rede de oficinas para crear unha banca pública estatal. O mesmo que na Galiza fixo Núñez Feijóo coas caixas de aforro galegas. Captan vostedes a diferencia? Non? Normal, non existe. No fondo, Núñez Feijóo e Pedro Sánchez son iguais; defenden os mesmos intereses. Ao goberno español xa só lle falta promocionar o peche de sucursais bancarias no medio rural e subvencionar a instalación neles de caixeiros automáticos para empatar coa Xunta de Galicia. Sería unha forma máis de subvencionar aos bancos por secuestrar servizos á cidadanía e, de paso, subvencionar despedimentos de persoal e contribuír ao despoboamento do rural. Para que queren máis os banqueiros con personaxes así?

Roubos Consentidos (I): O Roubo Eléctrico

 

Este artigo empezou a parirse o martes 10 de agosto de 2021e hoxe (xa choveu dende aquela) xa é un día de mediados do mes de novembro. Nun principio ía tomar a forma de “carta aberta” ao Presidente Sánchez, mais as cousas torcéronse e un artigo que ía ser feito para o curto prazo (por motivos que non ven ao caso explicitar) alongouse no tempo da súa confección. Xa que logo, reiniciamos a mesmo e imos dividilo en varias partes que irán publicándose a medida que o meu maxín e a miña impericia redactora o determinen. Imos aló.

Que entendo por “roubos consentidos”?

Durante os últimos tempos estamos asistindo a unha onda de roubos sen precedentes perpetrados contra a maioría da cidadanía do Estado Español. E cando falo de roubos non estou a falar dos contemplados coma tales no Código Penal español; da mesma forma que cando fale de ladróns non me referirei ao modelo de tal figura descrito no citado código, senón aos coñecidos popularmente como ladróns “de luva branca”, ou “de colo branco” cuxas actividades non son obxecto de tratamento, nin de asignación de procesamentos ou penas polos diferentes códigos lexislativos nin por parte de xuíces ou xuízas, pero cuxas actividades non delitivas si son altamente antisociais e teñen uns efectos altamente destrutores sobre o conxunto da sociedade, sobre todo sobre aquelas persoas que teñen unha menor capacidade económica e de resistencia diante deste tipo de roubos masivos.

Tampouco voume referir a outro tipo de agresións á poboación perpetrado polos mesmos suxeitos e coas mesmas condicións legais, como poden ser os atentados contra a natureza por diferentes vías e que condicionan os futuro da humanidade e dos humanos descendentes dos que hoxe poboamos a Terra e tamén, polo tanto, dos da Península Ibérica. Vou, simplemente, a referirme a aqueles roubos perpetrados pola vía dos prezos e que teñen consecuencias negativas inmediatas na vida da cidadanía.

Sabemos, polas teorías da mercadotecnia, que tanto lles gustan aos perpetradores destes roubos legalizados, que unha variación no prezo ten un efecto case inmediato no consumo dun produto). E que cando ese produto é de primeira necesidade o que descende é o consumo doutros que forman parte da cesta da compra; ou, no caso de que a cesta da compra se limite a produtos imprescindibles, se prescinde do seu pagamento ou consumo. Isto é o que está a pasar nun territorio, España, no que a meirande parte dos fogares non dan chegado a fin de mes, incluso aqueles cuxos membros gozan dun traballo remunerado.

Unha característica destes “roubos” ou “malos tratos” non perseguidos nin penados polas leis é que todos eles contan coa complicidade pasiva, cando non activa , das diferentes administracións públicas, que en lugar de defender á cidadanía ben miran para outro lado ou ben apoian decidida e lexislativamente tales desmáns (como, por exemplo, as desfeitas provocadas no sistema natural galego, incluso na Rede Natura, pola prevista invasión das eólicas).

De seguido imos ir paso a paso polos principais focos de roubo de luva branca aos que nos vemos sometidos os e as cidadáns; roubos contra os que, para evitalos, sentímonos impotentes debido a quen quen pode e debera evitar esa situación non actúa nin coa contundencia necesaria nin coa contundencia medio pensionista. Máis ben bota balóns fora e amosa unha mal disimulada e indignante compracencia coa situación. 

 

As eléctricas, sobre todo, e as enerxéticas en xeral.

Róubannos as eléctricas; e nos últimos tempos cunha agresividade prolongada e intensidade aumentada por días; a factura da luz é cada mes máis cara. Parece ser que debido ao sistema de fixación de prezos, onde as empresas produtoras de luz se amañan para facer que na puxa diaria o prezo da enerxía que venden ás empresas comercializadoras (a maior parte delas son empresas participadas maioritariamente ou totalmente pola propias produtoras) estea fixado polo proceso de obtención máis custoso, aínda que este teña unha mínima participación na produción total acadada. Un verdadeiro despropósito e un verdadeiro roubo ás persoas consumidoras. Igualmente, segundo denunciaban días atrás en varios lugares de Zamora, Extremadura e,tamérn, na Galiza, baleiran embalses para cobrar enerxía de baixo custo de produción a custo de enerxía de coxeración con gas natural. Un funcionamento indecente e que parece concertado entre todas as produtoras, nun réxime de total e impune oligopolio. E a CNMC ? Acaso mirando a ver se pasa algún burro voando? E a Unión Europea “dos cidadáns”? Pois a UE ao servizo dos monopolios e a gran burguesía, que é a súa vocación desde o Tratado de Lisboa para aquí.

E a ministra do ramo, o 12 de agosto na Cadena SER, botando pelotas fora coma si a cousa non fora con ela; que se Europa, que se as produtoras, que se o sistema de fixación dos prezos, que se Putin, que se cando caduquen as concesións empresa pública de hidráulica (cando xa nos teñan espremidas as eléctricas, acaso?), botando pola boca para fora: bla, bla, bla, bla... Ah! E os consellos de administración das eléctricas acollen no seu seo a ex-membros de distintos gobernos desta democracia (post-franquista ?) xunto cos procedentes das familias franquistas de toda a vida. É o que teñen as portas xiratorias que non se dan tapiado dunha vez por todas. Eu non sei si a ministra ou alguén que manda máis que ela no Consello de Ministros aspira a formar parte da colección amosada por Cristina Fallarás no seu excelente artigo “Aquí va su triste leyenda, vicepresidenta Ribera”, editado por Público pasado 14 de agosto. O certo que a defensa dos consumidores que está a facer este autodenominado “goberno progresista” é moi pobre, por non dicir nulo. Neste aspecto do prezo electricidade máis parece un goberno ao servizo do oligopolio eléctrico que ao servizo da maioría da poboación; non podo evitalo e cada vez máis venme á cabeza ese lema amplamente difundido de “PSOE, PP, a mesma m_ _ _ _ _ é”. Pero claro, iso xa o sabía eu desde o segundo goberno de Felipe González.

E o mesmo pasa cos prezos dos combustibles de automoción, que curiosamente soben cando se intúen mobilizacións masivas de automóbiles. Quizás será que o prezo internacional do petróleo sube en función das vacacións dos españois. Os recursos argumentais “económicos” cos que se escusan enerxéticos e politiquiños de tres ao carto non é nada críbel.

Outro tanto pasa co gas natural ou o butano, uns elementos de primeira necesidade para multitude de familias, cuxo prezo aumenta sen parar día tras día. E que o goberno non me conte “macanas” como as da súa ministra na entrevista radiofónica mencionada, que dicía que eles non dirixían a Putin para que puidera baixar o prezo do gas natural.

Supoño que no resto da Europa teñen os mesmos custos máis os prezos son inferiores (agás en Portugal); posiblemente os empresarios son menos piratas e menos ladróns que os da Península Ibérica. En fin aos do oligopolio eléctrico non lles chega con foder o medio ambiente con presas, mini-centrais, eólicas e outras barbaridades non sustentables, que ademais esquilman os petos da cidadanía con total impunidade.

Teño que lembrar que recentemente o Goberno do Estado accedeu a que un fondo voitre fixera unha OPA sobre Naturgy, con todo o que iso pode implicar non só para o futuro enerxético e a sobrevivencia e mantemento técnico da empresa e as súas instalacións físicas de cuxo correcto mantemento depende a supervivencia física de numerosas poboacións. Estou a pensar, por exemplo, nos núcleos poboacionais das concas do Sil e do Miño onde o bo mantemento dos encoros é esencial para evitar desastres. E supoño que como estes haberá moitos outros.

Porque non unha empresa pública de enerxía que actúe no mercado como modo de regular a competencia e moderar as salvaxes fames de beneficio dos actuais actuantes nel? E que ninguén me diga que Europa non o permite, porque iso sería unha falsidade coma un piano de grande.

O próximo “roubo consentido” do que falarei (non sei cando) será o practicado polas entidades bancarias.

ABANCA pecha sucursais no rural e a Xunta de Galicia a recompensa

         Ultimamente estamos asistindo a un peche en cadea de sucursais bancarias en toda a xeografía da Galicia. E supoño que non será menos no resto do Estado, sobre todo en rexións cunha poboación dispersa en pequenos núcleos de poboación e con orografías complicadas (Asturias, Cantabria,...). Eu centrareime no caso galego, que é o que coñezo máis de cerca.

        Na Galiza, un país no que nas cidades e vilas medianas estaban instaladas sucursais da maioría das entidades bancarias existentes na España, desde hai uns anos para aquí houbo un progresivo peche de sucursais por parte de todos os bancos, peche que se acentuou desde o ano 2011 para aquí e que se acentuou na época pandémica do COVID-19 (a río revolto, ganancia de pescadores). Pódese dicir que ata hai moi pouco tempo a única entidade que se mantiña en case todos os núcleos de poboación onde sempre estiveron as súas orixes era ABANCA; o resto fóronse desfacendo de establecementos, despedindo persoal (eles chámanlle regulación de emprego ou "axuste de efectivos") e deixando sen servizo a aqueles clientes das vilas nas que pecharon, que tiñan que desprazarse cara a outras poboacións para poder realizar directamente as diversas xestións bancarias; as máis das veces facendo quilómetros e quilómetros para poder facelo e, por suposto, usando transporte individual. A isto, hai que xuntar que hai xestións que por mor de "normas" acordadas polo oligopolio bancario español só se poden realizar directamente antes das 11:00 horas da mañá. Impresentable por parte deses indesexables que forman os consellos de administración bancarios que permiten que iso se faga, tamén do goberno central e do Banco Central Europeo e á súa sección española, o Banco de España. E máis se temos en conta que a maioría deles foron rescatados na crise do 2008 con inxentes cantidades de diñeiro público, un diñeiro que aínda non devolveron nin hai trazas de que ningún goberno do PSOE ou do PP (o mesmo é) esíxalles a súa devolución. Xa que logo, podemos concluír que este peche de sucursais bancarias causa graves prexuízos ao conxunto poboación, pero aínda maiores no medio rural galego no que estes prexuízos son extremos.

        Pero esa presencia "abundante" de ABANCA no rural rematouse. Dun tempo a esta parte, os do banco "chévere" decidiron pechar sucursais que daban servizo a núcleos de poboación (incluso dunha entidade media) aos que antes as caixas de aforro galegas daban servizo. Unhas caixas de aforro que no seu conxunto (e despois dunhas fusións pouco claras que xeraron condenas penais a moitos dos seus xestores) foron vendidas a prezo de saldo, e sen condicións de ningún tipo, ao grupo venezolano BANESCO por unha Xunta de Galicia presidida por Alberto Núñez Feijóo, do Partido Popular. Unha adxudicación que aínda a día de hoxe ten moitos puntos escuros e que por mor da maioría neofranquista do Parlamento de Galicia e o escurantismo da Xunta de Galicia, tamén integramente pepera, é imposible de esclarecer e profundidade. (Imaxino que cando isto se poida facer, os posibles delitos que puidera haber estarán máis que prescritos e, tamén posiblemente, máis dun político participante no proceso "irase de balde"). Un regalo por obra e gracia de Núñez Feijóo e o Partido Popular, vamos.

        Este peche de sucursais por parte de ABANCA, aparte dos numerosos despedimentos de traballadores que supón, deixa sen servizo a unha gran parte da poboación rural da Galiza. Unha poboación rural cun elevadísimo índice de sobre-envellecemento, cunha formación cibernética e un acceso á informática practicamente inexistente ou case imposible, dependente do transporte público para poder acceder ás vilas nas que van seguir a subsistir sucursais dalgunha entidade bancaria (e a realidade demostra que as liñas do transporte colectivo público na Galiza está pensado e concedido en función dos intereses económicos das empresas concesionarias e non dos intereses de servizo dos cidadáns). A isto xúntaselle que as posibilidades de chegar antes das 11:00 da mañá ás escasas sucursais para pegar recibos, sacar efectivo ou calquera outra xestión que de forma cotiá facíase de forma presencial na sucursal do pobo é tarefa imposible. Nin sequera indo no caro taxi (que non está ao alcance das economías da maioría da poboación) sería factible poder acceder á ventaniña antes desa hora que o oligopolio bancario fixou como límite para as xestións de caixa.

        Mais con todo iso, o señor Núñez Feijóo non só non protesta e trata de modificar esa situación, sobre todo no que respecta a ABANCA; senón que subvenciona a posta de caixeiros automáticos ao dispor da xente alí onde pechara a sucursal bancaria; iso si, cun período "de formación"(?) e coa forzosa colaboración dos concellos se é que queren caixeiro, facendo a estes últimos cómplices forzosos da barbaridade. 

        E que significa isto? Pois no fondo significa que Núñez Feijóo e o Partido Popular están a premiar aos bancos por diminuír servizos esenciais á poboación e a financiar o peche de sucursais e o despedimento do persoal que as atendía. Intolerable; véxase por onde se vexa. Pero, claro, iso é o Partido Popular.

        O dos caixeiros parece ser que saíu a un concurso, e ABANCA foi a entidade afortunada. Esta di que o tema non lle é rendible, que perden cartos, que os collen por manter o servizo á poboación. Pódese aturar tanta desvergonzaría? E máis presentando unha conta de resultados cuns beneficios máis que sobrados, que nuns poucos anos triplicaron ou máis o valor do agasallo que lles fixo o señor Núñez Feijóo! O banco "chevere" vemos que ten derivado no banco cuxos xestores cunha cara máis dura que o cemento e a complicidade do Partido Popular. 

        Pero claro, como imos pedir a esa entidade que se modere cando quen goberna este país, en lugar de aproveitar a oportunidade da crise das caixas de aforro galegas para crear un banco público que fixera competencia diante das agresións da banca á poboación, "regala" a BANESCO unha estrutura e rede bancaria máis que consolidada no país? 

        En fin, a ver se ABANCA non destrúe o patrimonio cultural que, a través das caixas de aforros, creou o pobo galego e que agora está nas súas mans. Xa sería o que nos faltaría por aturar dos "chévere".

Oitenta e cinco anos de impunidade

        Hai oitenta e cinco anos que unha banda de criminais composta por militares e civís iniciaron un golpe de Estado contra a legalidade vixente no Estado Español. Un golpe de Estado que, como todo o mundo sabe e teñen manifestado os historiadores dignos de tal cualificativo, foi impulsado, deseñado e financiado por banqueiros, terratenentes e xerarquía da Igrexa Católica, apoiado polos partidos fascistas e da dereita española, polos gobernos de Hitler e Mussolini e materializado por altos cargos militares españois(1). Estes últimos dirixidos polo xeneral Mola (cerebro e director estratéxico da conspiración) e polo xeneral Franco (iniciador dos movementos militares e que sucedeu ao anterior no mando dos golpistas), pero que contaron coa participación destacada -polas atrocidades cometidas- doutros militares coñecidos como Millán Astray, Queipo de Llano e doutros moitos xenerais e oficiais dun exército que, como o de agora, profesaba na súa maioría de oficiais unha ideoloxía nazi-fascista.

        Como todo o mundo sabe, o que nun principio ía ser un paseo militar dexenerou nunha guerra que durou tres anos; en parte pola miopía, desidia e falta de decisión dun goberno lexítimo, presidido por Casares Quiroga, que non foi quen de parar os pes e aplicar as leis aos militares sublevados pese a que levaban facendo tentativas desde a Sanjurjada do ano 1932 e cuxa actividade conspiradora era máis que coñecida tanto no mundo militar coma no mundo policial e político.

Non en todo o territorio español houbo guerra.

        Mais o que se entende por guerra, é dicir, loita con armas entre dous bandos, segundo a Real Academia Galega, non a houbo en todo o territorio do Estado. Un deses territorio nos que non houbo guerra foi Galiza. Aquí, agás algunha escaramuza illada de enfrontamento armado protagonizado por civís, portadores de armas de escaso porte e con escasos recursos tácticos, contra militares organizados, ben armados e coñecedores da táctica militar, non houbo o que se coñece como guerra.

    Pero si houbo moitas mortes. Segundo se desprende de listaxes públicas (fundamentalmente do equipo de investigación “Nomes e Voces”, da USC) de mortos por causa do golpe de Estado fascista na Galiza, entre xullo do ano 1936 á abril de 1939, rexistráronse 4.673 vítimas con resultado de morte; destas, 1.413 foron por execucións das penas de morte ditadas por tribunais criminais do réxime franquista (civís e militares); e as restantes 3.260 debéronse a “paseos”, enfrontamentos, mortes na cadea,... o que o equipo de investigación citado denomina “mortes extra-xudiciais”. Indagando nas listaxes, do total das mortes 2.162 (o 46,27%) producíronse entre xullo e decembro de 1936. Fusilados poucos; executados por sentencia, poucos; tamén poucos mortos na cadea. Logo, a maioría foron “paseados”, é dicir, sacados dos seus domicilios ou das cadeas nas que estaban e torturados e mortos sen nin sequera un xuízo farsa como os que facían os tribunais civís e militares franquistas.

        Os asasinos, polo xeral vestían de camisa azul, de traxes de guerreira e pantalón cor verde con sombreiro tricorniado ou de sotanas e pistola ao cinto que actuaban impunemente amparados nas instrucións e consignas militares, na impunidade xudicial e ao servizo dos ricos de cada vila; tamén había criminais que vestían de xeito informal, os menos, a máis de soldados mandados por asasinos con galóns militares que participaron da barbarie.

 O fascismo subsiste. Sobre todo na xudicatura e na milicia, máis tamén na dereita política.

        Por desgraza aínda hoxe, oitenta e cinco anos despois do golpe de Estado, hai xente que defende a intervención e as actuacións dos criminais contra a legalidade democrática.

        Moita desta xente, facendo malabares mentais e orais, critica a presente actuación dos talibáns en Afganistán, que buscan, para asasinalos ou escravizalos, casa por casa aos opositores ao seu réxime, ás mulleres relevantes, a toda aquela persoa que defenda un Afganistán en liberdade. Iso ou peor é o que fixeron os fascistas no Estado Español do 1936: matar a toda persoa que non defendera as súas actuacións, así como ás súas sementes. Un clásico proceso xenocida, cualificado polos organismos internacionais como crime contra a humanidade e suxeito á non prescrición xudicial.

        Pois aquí, no Estado Español, os tribunais e os políticos pasan dos organismos internacionais. Condenan a persoas por criticar ao través do humor, a música ou directamente, a cómplices do réxime criminal de Franco; admiten a trámite denuncias ou querelas por facer públicos roubos claramente perpetrados baixo a impunidade fascista; ou, como ten ocorrido recentemente en Madrid, hai Tribunais Superiores de Xustiza que, contra toda investigación histórica demostrada conclúen de Millán Astray que “non está claro de forma inequívoca que o militar participara no golpe de Estado de 1936”. Ese jumento, Millán Astray, que foi un xefe da oficina de propaganda do exército franquista e criminal de guerra demostrado polos historiadores, africanista sublevado contra a legalidade (como afirman ata os historiadores fascistas como De la Cierva), publicamente coñecido polas súas barbaridades orais e por enfrontamentos públicos con Unamuno e denigrador da cultura, un suxeito que pedía publicamente morte para a intelixencia e que daba vivas á morte,... Como semellante criminal de guerra pode ser pode ser merecedor de ser honrado cunha rúa? Que é o que non ten claro o TSX de Madrid? Quizá sexa que os xuíces que aprobaron a sentenza sen reparos profesan a mesma ideoloxía que ese xeneral e que farían o mesmo que os talibáns, os falanxistas españois, os nazis hitlerianos ou os fascistas italianos con quen non pense coma eles? Igual pensan que o único que vale é o que eles din nos seus autos xudiciais; se fora así a historia iría aviada se esperara a suficiencia xudicial demostrativa de incursión en crimes fascistas para contrastar a realidade. Evidentemente, o alcalde neofranquista actual de Madrid si o pensa, co apoio do seu partido e de Vox; por iso restituíu o nome da rúa que con acerto e mentalidade democrática retirou o goberno municipal madrileño de dona Manuela Carmena, xuíza de verdade independente.

        Por desgraza, só unha minoría dos xuíces deste país son coma a señora Carmena. A maioría pertencen a asociacións xudiciais de dereita ou de ultradereita (que, en resumidas contas, ben a ser o mesmo). E, posiblemente, moitos deles (e moitos fiscais) que ocupan altos cargos en altos tribunais proveñan das fiscalías e das xudicaturas do Tribunal de Orden Público franquista, posiblemente tamén foran cómplices ou ditaran condenas inxustas contra demócratas que amosaron o seu desacordo co réxime criminal de Franco. Daquela serían xoves recen ingresados na carreira fiscal ou xudicial, fillos e fillas de “familia bien” e moi franquista por suposto.

        Pero non so é esa rúa en Madrid a que honra a xentes sen honra, a criminais fascistas. Por desgraza subsisten moitas rúas e prazas que levan nomes de golpistas ou cómplices do xenocidio franquista. Mesmo esculturas e monumentos de loa ao golpe militar ilégal e ilexítimo e de glorificación dos asasinos fascistas. Incluso en localidades gobernadas con amplas maiorías por xentes do PSOE; sen ir máis lonxe, a Cruz do Castro de Vigo; un enxendro fascista protexido polo actual alcalde ata a saciedade, incluso recorrendo aos tribunais que -como non é nada extrano coñecendo a natureza xudicatura- declararon á citada cruz fascista como non incursa na lei da memoria histórica. Iso pese a que as inscricións que acompañaban á cruz na súa orixe eran máis que reveladoras da súa natureza de loa ao golpe criminal e fascista de 1936.

Xa pasaron 85 anos do criminal acontecemento.

        Oitenta e cinco anos despois temos que seguir a reivindicar os avances da IIª República Española e a condenar o fascismo. Igualmente, reivindicar a memoria, a xustiza, a verdade e a reparación ás vítimas dos fascistas. Aínda que haxa xuíces, militares, fiscais e persoas ás que non lles guste. Se morren do desgusto, aínda que eu o saiba, xúrolles que non vou chorar nin botalos en falta. Tampouco alegrarme.

        Como podemos observar, queda moito por andar e desenmascarar. Aos que nalgún intre da transición se autodeclararon coma “demócratas de toda a vida” e escondéronse detrás dunha personalidade non correspondente coa súa realidade xa se lles podreceu a careta e nin sequera se molestan en disimular quen son en realidade. Éche o que hai, o sitio onde vivimos perigosamente á mercé de calquera imbécil con mando inimigo das liberdades democráticas básicas; e, por desgraza, abondan.

Final.

        Aínda que non ten nada que ver directamente cos asasinatos e os asasinos franquistas, dada a miña suprema admiración pola xudicatura, vou expresar unha dúbida que desde hai moitos anos me ronda pola cabeza. Ao xuíz Garzón o condenaron e inhabilitaron por realizar escoitas no caso Gürtel ou por que estaba a investigar con decisión os crimes do franquismo e podían saír nomes (entre eles de xuíces e fiscais) á luz?

NOTAS.-

1. Unha lista moi completa dos xenerais e altos cargos militares sublevados podemos velas en https://pedromedinasanabria.wordpress.com/2014/05/20/generales-sublevados-el-18-de-julio-de-1936/

2. A viñeta é prestada. O seu autor é Manuel Fontdevila e foi publicada o 25 de agosto do presente ano no xornal Eldiario.es que publica baixo licenza Creative Commons.