O Guernica, o Prado e a barbarie desvergonzada

        Durante o recente cumio da OTAN celebrado en Madrid, amais da desvergoña en se mesma da citada celebración da xuntanza dos bárbaros modernos e os seus lacaios comandados polo presidente do maior Estado criminal do mundo (os USA), producíronse algúns feitos tan vergoñentos como as propias decisións que a organización criminal de carácter militar tomou nesa reunión.

        Estou a falar dos xantares e a convivencia dos bárbaros coa cultura papeándose unha copiosa e luxosa cea, pervio concerto musical, baixo a atenta mirada das obras dos personaxes pintados por Velázquez, Goya, Tiziano, Rubens,... Barbarie contraditoria coa cultura que pretenderon facer pasar por un xesto de modernidade, cando na realidade non foi máis que unha mostra adicional da submisión do Goberno español aos EE.UU. Un comportamento comparable nas formas ao dos lacaios monicreques e ditadores xefes de Estado dalguns países africanos que se lucran a costa de manter aos seus pobos na pobreza, beneficiándose da corrupción, e sacando a relucir os seus luxosos autos Mercedes cando reciben a visita dalgun dos seus financiadores internacionais coa finalidade de amosarlles a súa grandiosidade.

 

        Pero quizá o feito máis vergoñento deste cumio desde o punto de vista social sexa o pousado das parellas dos distintos xefes bárbaros pousando no Museo Reina Sofía diante do Guernica de Picasso, unha obra realizada polo artista para denunciar a barbarie cometida na vila vasca pola aviación nazi, cómplice do criminal Franco; barbarie que non se diferencia en nada polas cometidas en Iugoslavia, Servia, Iraq, Afaganistan ou Libia (por mensionar as máis coñecidas) polos exércitos dos países eque conforman a OTAN ou pola proia organización. O cal aínda agrava máis o feito da escolla dese cadro.

        Posiblemente haxa quen estea a pensar que as parellas dos mandatarios non teñen a culpa, que elas e eles non fixeron máis que seguir o programa que lles marcaron. Pode ser, mais que se saiba ningunha desas persoas indicaron, nin antes nin con posterioridade ao feito, a súa desconformidade co despropósito.

        Como ten dito Daniela Ortíz, artista peruana con obra exposta no museo da pose da vergoña, "a OTAN quíxose apropiar do Guernica e son uns asasinos", ao tempo que amosaba a súa firme vontade de non colaborar cos cómplices da barbarie esixindo a retirada das súas obras da exposición do citado Museo Reina Sofía, posición que a honra. Chapeau, dona Daniela!

        Feitos coma estes dannos a mostra da pobreza intelectual, dunha escasa ética que non respecta as ideas dos artistas e da natureza submisa que mantén a clase política dirixente da España respecto a gobernantes foráneos. Certo é que se quen gobernara fora o Partido Popular, ou os seus compañeiros de extrema dereita de Vox, a modernidade manifestaríana facéndolle a ola en público e levando aos bárbaros e ás súas parellas aos campos de fútbol ou a corridas de touros. Dúas concepcións diferentes da cultura pero que no fondo en nada se diferencian.

        Unha indecencia en toda regra. Un flagrante atentado á cultura o presentar un binomio barbarie-museos.

        

 

Outra vez máis: OTAN NON! BASES FORA

A OTAN e os seus membros.

Esta semana está a celebrarse en Madrid un cumio da OTAN, organización á que podemos cualificar obxectivamente como criminal de carácter militar (máis adiante explico o por que do cualificativo de criminal), na que van estar presentes como parte activa xentes que se corresponden, a grandes trazos, con catro tipos diferenciados e complementarios de suxeitos: a) cualificados membros que forman parte das súa estrutura civil e militar; b) membros dos gobernos de diferentes países moitos dos cales teñen madeira de súbditos e lacaios ao servizo dos intereses do capitalismo internacional, entre eles membros do goberno español; c) o presidente dos Estados Unidos de América (USA), xefe supremo da organización militar; e d) Os invisibles, representados por políticos, militares e técnicos civís alí presentes.

Os primeiros son os encargados de planificar as accións que posteriormente son cualificadas pola ONU e as organizacións defensoras dos dereitos humanos coma violacións dos dereitos humanos ou crimes de guerra por violar o dereito internacional.

Os segundos son, fundamentalmente, aqueles que teñen madeira de súbditos e lacaios ao servizo dos USA (entre eles, como xa teñen abondo demostrado, os máximos dirixentes do PSOE e do goberno español) moitos dos cales participan tamén na aprobación dos desmáns organizados polos anteriores.

O terceiro, o señor Biden, é o actual director da orquestra otánica e presidente do país que dende a Segunda Guerra Mundial ten violado con maior frecuencia o dereito internacional e a soberanía dos distintos países, ben ao través da intervención directa do seu exército de asasinos militares, ben ao través das súas axencias gobernamentais de carácter civil e prácticas criminais ou utilizando ditadores monicreques ao través da CIA en distintos países do mundo. E que ademais persegue a aquelas persoas e organizacións que desenmascaran as súas prácticas criminais informando á poboación mundial da súa existencia e usando os propios documentos internos do país criminal (Julian Assange, o soldado Mining e o membro da NSA -de cuxo nome non me lembro- que rebelou o espionaxe indiscriminado por parte desa axencia sobre a poboación norteamericana e á marxe da administración xudicial). É dicir, o señor Biden é o presidente dos Estados Unidos de América, país delincuente internacional e impulsor da OTAN, a cuxo servizo e á defensa dos seus intereses económicos e estratéxicos está esa organización militar.

O carto dos membros presentes, os invisibles, son os que escriben a partitura que se vai tocar dirixida polo director da orquestra. Eles -maioritariamente ligados aos EE.UU.AA., son as grandes multinacionais da enerxía, o fondos de investimento internacional, a grandes empresas mundiais de armamento, a oligarquía financeira e os que se lucran a nivel mundial coa produción de alimentos e a fame de millóns de persoas no mundo (posiblemente me esqueza dalgunha clase de indesexable; as miñas escusas). Eles son, ao través dos seus voceiros alí presentes, os que lle van marcar á OTAN e ao seu director actual a partitura que deben interpretar conxuntamente cos resto dos músicos.

 Por que cualifico á OTAN como “organización criminal” de carácter militar?

Imaxino que a estas alturas abondaría o ter que aclarar o por que de definir á OTAN coma organización criminal. Pero vouno facer brevemente: unha organización que á marxe das disposicións da Organización das Nacións Unidas realiza accións de guerra e invasión de países soberanos, que bombardea poboacións civís indiscriminada e premeditadamente, que tortura e secuestra, que crea grupos terroristas para desestabilizar gobernos soberanos e tentar de xustificar as súas propias accións terroristas, etc., etc. ... non pode ser cualificada doutra forma que como criminal. Serbia, Iraq, Afganistán, Libia son casos na mente das persoas nas que baixo o amparo ou intervención directa das OTAN cometéronse todo tipo de estas atrocidades. En todas elas, realizadas á marxe da Carta das Nacións Unidas, amais de violar a soberanía dos países, as accións militares da OTAN provocaron vítimas civís, atacaron obxectivos claramente non militares, practicáronse torturas e toda caste de violacións dos dereitos humanos. Amais da súa participación directa na guerra de Bosnia entre 1992 e 1995, unha guerra cos claros obxectivos de desintegrar Iugoslavia e repartir as influencias económicas e estratéxicas entre os distintos países participantes no conflicto, bombardeando incluso obxectivos civís en Belgrado, daquela capital do estado iugoslavo.

Por iso: por violar as leis internacionais, por causar mortos como consecuencia desa violación e por atentar repetidamente contra os dereitos humanos a cualificación máis adecuada para a OTAN é a de organización criminal de carácter militar; e os seus dirixentes e membros que se apliquen o conto.

Amais destas haberá outras moitas operacións levadas a cabo polos seus servizos de intelixencia descoñecidas para o grande público, desde a creación de grupos radicais islámicos ata intervencións armadas e violentas, sobre todo en distintos países asiáticos e africanos, coa finalidade de desestabilizar gobernos non submisos. Estou pensando neste intre en Paquistán, Sudán ou Ucraína, por exemplo.

Se as mafias son consideradas organizacións criminais polas transgresións que realizan das leis con resultados de mortos como consecuencia das súas actividades, hai razóns máis que sobradas para aplicarlle -como mínimo- o mesmo cualificativo á OTAN.

O de “militar”, agás que un sexa unha mostra común diso en caqui ou verde, imaxino que non fai falla explicalo.

E supoño que tampouco terei que aclarar que as organizacións en si mesmas non son nada, son instrumentos cuxo carácter é decidido polas persoas que as dirixen e deciden cales van ser as súas actividades e os seus actos; así como as persoas e outras organizacións que poidan formar parte delas. Cada quen que lles poña, en referencia á OTAN, a esas persoas o cualificativo que considere. Eu téñoo claro.

E, como afirma Jordi Calvo Rufanges (eldiario.es,26 e 29 de xuño de 2022) “a OTAN, ao contrario do que afirman todos os asistentes ao cumio de Madrid, non promove a paz, senón que máis ben ao contrario animou a algúns dos seus membros a participar en guerras máis alá das súas fronteiras, en moitos casos coa bandeira da OTAN” levando a eses lugares “ o caos, a destrución e provocando centenares de miles de vítimas civís en Asia Central, Oriente Medio e o Norte de África”.

España e a OTAN.

No ano 1982, o goberno español da extinta Unión de Centro Democrático (UCD), presidido por Leopoldo Calvo Sotelo, decidiu a integración do Estado Español na OTAN. Nese mesmo ano o PSOE gaña as eleccións por maioría absoluta coa promesa suxerida do abandono da OTAN (“OTAN, de entrada NO”). No ano 1986 o goberno español, presidido por Felipe González (PSOE), se decanta decididamente por seguir na OTAN e formula un referendo no que a permanencia de España nese organismo militar estaría condicionado por tres cuestións: 1) A participación de España na OTAN non incluiría a súa incorporación á estrutura militar; 2) Manteríase a prohibición de instalar, almacenar ou introducir armas nucleares en territorio español; e 3) Procederíase á redución progresiva da presenza militar dos Estados Unidos de América en España. Neste proceso de consulta vinculante pertenza á organización militar do Estado Español nestas condicións foi referendada polo 52,5% das persoas participantes no mesmo, no que a participación acadou soamente o 59,4% do corpo electoral.

A día de hoxe, as condicións expresadas no citado referendo non só non se teñen cumprido en ningún dos seus aspectos, senón que todos eles téñense transgredido amplamente polos distintos gobernos habidos desde a data da consulta ata hoxe, gobernos presididos por Felipe González, José María Aznar, José Luís Rodríguez Zapatero, Mariano Rajoy e, na actualidade, Pedro Sánchez. Todos eles son culpables de ter incumprido o desexo vinculante da maioría dos participantes no citado referendo do ano 1986.

Pero non só non están cumpridas ao día de hoxe, senón que, segundo declaracións de Pedro Sánchez durante o actual cumio da OTAN, os efectivos militares dos EE.UU. en España van ser incrementados.

Do mesmo xeito, está anunciado polo presidente español do PSOE un aumento significativo dos gastos militares, que seguramente vai reducir outras partidas orzamentarias destinadas ao gasto social ou ao gasto en cooperación internacional para o desenvolvemento. Un cartos que ían ser produtivos vanse converter nun gasto improdutivo e parasitario. Porque do peto dos que se van beneficiar das guerras potenciais non vai saír, debido a que o goberno négase a elevar os tributos ás rendas máis altas; en troques, quen máis vai sufrir ese aumento do gasto vai ser a cidadanía que ten as rendas máis baixas e a clase traballadora que xa están a pasalo mal debido ao aumento descontrolado da inflación derivado do financiamento europeo das aventuras bélicas dos Estados Unidos de América e da intensa intervención dos especuladores multinacionais dos sectores enerxéticos para enriquecerse a costa de subverter o mercado.

Unha situación mundial que vai mudando.

Ata agora, o último documento estratéxico da OTAN era o aprobado no cumio celebrado en Lisboa no ano 2010. Pero dende aquela o mundo ten dado moitas voltas e as loitas e, igualmente, os intereses das distintas faccións da oligarquía presentes no mundo teñen mudado posicións, xerando numerosas contradicións e loitas políticas e económicas entre elas pola preeminencia e dominio dos seus respectivos intereses. Todas elas están a tratar de apuntalar o poder militar que serve a cada unha delas e tentando de asegurar posicións xeoestratéxicas para un posible conflito armado.

Se cada unha desas faccións oligárquicas fora un galo de curral, poderiamos dicir que neste intre son tres os galos na pelexa por controlar o galiñeiro mundial: os descarados, agresivos e dominantes galos dos Estados Unidos que estenden as súas ás coa ansia de dominar a totalidade do mundo; os escandalosos e agresivos galos rusos; e os calados e silandeiros galos chinos.

As inxustificables accións da OTAN e de Rusia no norte da Europa están a tensar dunha forma considerable as relacións internacionais. Os primeiros, ao incumprir os acordos acadados coa Federación Rusa no desmantelamento do chamado Pano de Aceiro (Telón de Acero, en español) sobre a contención da expansión da organización armada. Os segundos ao adoitar unha posición -ao meu entender equivocada- coa invasión e declaración da guerra a Ucraína sustentada na expansión da OTAN e nos desexos da Ucraína de formar parte da mesma (certo é que esta e os gobernantes monicreques ucraínos manexados por USA, sobre todo estes últimos, non facilitaron as cousas; como tampouco o fixo a escasa vontade da Unión Europea de tentar de pararlle os pes aos EE.UU. e á OTAN sabendo os perigos que a súa actuación comportaban e que posteriormente confirmáronse). Todo isto e que as axencias de intelixencia gobernamentais aliñadas con ambos contendentes fixeran das súas nos distintos países e rexións pertencentes á antiga URSS e agora “independentes” facilitaron o estoupido do conflito. Aí están as intervencións da CIA e o MI6 en Bielorrusia e a propia Ucraína para desestabilizar gobernos considerados pro-rusos e as protagonizadas polas axencias de intelixencia rusas e o seu propio exército en Chechenia e na propia Ucraína, sobre todo na rexión ucraína do Don Bass.

Certo que destas accións unhas saen na prensa que lemos no resto da Europa, dominada maioritariamente polos grupos mediáticos da oligarquía aliñada no bando euro-americano, que non informan de forma veráz da realidade e proporcionan unha información manipulada ou directamente falsa en favor de parte; e que para coñecer, ou aproximarse, á realidade das distintas actuacións hai que andar mergullando e contrastando polas redes (supoño que serán estas, nun prazo máis ou menos curto de tempo, o obxectivo a silenciar ou, polo menos, censurar por parte dos medios aliñados coa oligarquía financeira de cada bando; isto xa está a suceder agora en moitos sites da internet coas novas servidas por aqueles considerados coma pro-rusos no noso espazo xeográfico aínda que sexan persoas que viven e conviven nel e con perfecta legalidade facendo exercicio do seu dereito de expresión; e, tamén, coas novas e sites considerados como pro-otánicos no espazo xeográfico de influencia rusa). O mesmo pasaralle a quen recibe exclusivamente as novas por axencias ou informativos achegados ao outro bando en conflito.

Pero non debemos esquecernos, como xa teño apuntado máis arriba, da actitude submisa da Unión Europea diante das flagrantes e constantes transgresións dos acordos de distensión polos EE.UU. utilizando á OTAN como instrumento. Estaba claro que o que chegou podía chegar, que Rusia non se ía pregar á expansión militar da organización militar sen facer nada; que non ía permitir que Ucraína se aliñara formalmente cos EE.UU. e servira coma ponte para competir con tratamento privilexiado ou facerse coa totalidade ou parte do negocio que o gas, o petróleo e outros recursos naturais que deben traspasar ou proceder do territorio ucraíno para chegar aos distintos países da Europa ou para acceder ao mar de cara a ser transportado con medios marítimos. E esa resposta chegou; e o fixo en forma de guerra causante de miseria e morte para a poboación ucraína e miseria e carestía para a poboación auropea e rusa. Situación que está a supoñer, á súa vez, un maior enriquecemento para os dirixentes económicos dos EE.UU., un dos claros e non declarados obxectivos do país imperial e do seu instrumento militar. Pero a submisións dos dirixentes da UE, en contra do benestar da súa cidadanía e arriscándose a que o espazo xeográfico europea volva a ser escenario doutra gran guerra, esta vez posiblemente nuclear, fixo que Europa en lugar de pelexar por unha resolución negociada ao conflito, sen aliñarse con ningunha das partes en conflito directo, os dirixentes políticos europeos se decantaran por aliñarse cunha das partes agresoras e impulsar unha gran campaña de propaganda ao través da rede mediática do sistema e dos propios órganos da Unión, encabezados polas tristes e decepcionantes figuras de Josep Borrel, Von der Leyen e Charles Michel.

O cumio da OTAN en Madrid.

A piques de rematar a conspiración internacional para aumentar o poder económico e de agresión da actual oligarquía internacional dominante ao través da súa organización militar, OTAN, en Madrid, xa se coñecen algunhas das decisións adoitadas, tanto polo conxunto da indesexable organización.

E tamén, como xa se foi manifestando con feitos concretos e de forma acelerada desde a puñalada trapeira asestada polo PSOE e o goberno español ao pobo saharauí en complicidade con réxime sátrapa e criminal marroquí, a posición totalmente submisa do goberno español de coalición aos designios da política dos EE.UU. como podemos observar coas declaracións do gris ministro Albares e do Presidente Sánchez sobre un totalmente inxustificado aumento do gasto militar, unha maior presenza de militares ianquis en España, unha maior participación na organización militar, o criminal comportamento da policía de Marrocos cos migrantes subsaharianos gabado inicialmente polas autoridades españolas (incluso negando feitos contrastados en imaxes filmadas), etc. Todas elas perfectamente acordes coa política do estadounidense para o Norte de África, onde o réxime do antidemocrático e criminal de Mohamed VI é considerado como o seu principal aliado (e tamén do Estado Español, polo visto).

Que decidiu a organización de guerra en Madrid? A grandes trazos, porque a información non é moi fluída nin moi transparente, podemos establecer algunha das cousas que alí se teñen decidido:

1.- Ata agora tiñamos constatado que a organización militarista de agresión aos pobos soberanos pola conta dos EE.UU., que se escuda na suposta defensa da liberdade, infrinxía os seus propios estatutos e actuaba máis ala do ámbito territorial que os seus estatutos fixaban. Desde onte esa limitación territorial desapareceu e a OTAN se arroga a competencia de actuar militarmente alí onde os Estados Unidos de América consideren que están perdendo influencia e decidan facelo (en teoría onde decidan os seus órganos directores).

2.- A Federación Rusa, antes considerada aliada, pasa a ser considerada como a principal ameaza para Europa e para o mundo. Para elo se incrementa o gasto militar, a presencia militar USA en Europa e a presión sobre Rusia, aceptando as candidaturas de Suecia (Ai! Se Olof Palme erguera a cabeza!) e Finlandia de integrarse na organización armada, se se cumpren as condicións impostas por Turquía para aceptar a súa integración (fundamentalmente que os paises candidatos extraditen aos refuxiados políticos kurdos que residen nos seus territorios cara ao país antidemocrático que lles nega os seus dereitos: Turquía) . É dicir, esta integración suporía un punto máis de tensión e perigo de guerra en Europa; e todo coa finalidade de salvagardar os intereses económicos das industrias enerxéticas (petróleo e gas natural) e armamentísticas dos Estados Unidos de América; e non os intereses de seguridade e de paz para a cidadanía europea. (E non podemos descartar, tampouco, as intencións de levantar a agricultura máis subvencionada do mundo, a dos USA, por substitución dos cereais e forraxes ucraínos, pero disto aínda non hai datos e nada se pode afirmar; só facer especulacións).

3.- Os Estados Unidos tampouco queren deixar de mirar para un país que pode supoñer un claro perigo para o dominio económico e tecnolóxico da oligarquía á que ese país e a OTAN defende polo tanto decidiron considerar a China como unha ameaza potencial e poñen os ollos militares sobre ese país. Polo menos de momento o país oriental non usa os métodos postos en práctica por USA e Rusia sobre terceiros países, o que fai máis difícil xustificar que unha organización militar se centre nese tema. Pero todo se andará coa complicidade da City londinense, de Wall Street e do mercado de futuros de Chicago; todo iso acompañado do “Si, bwana” dos servidores e escravos das distintas partes do mundo e das intervencións dos servizos de intelixencia dos países otánicos naqueles territorios nos que na actualidade prima a influencia china ou, mesmo, na mesma China.

4.- Outra das cousas das que se ten falado en días anteriores ao inicio do cumio foi o da posibilidade de considerar aos movementos migratorios como potenciais ameazas para a seguridade e que, polo tanto, hai que controlar militarmente. Agás por unha pequena parte da poboación europea no seu conxunto, aquela parte retrograda claramente xenófoba, un pronunciamento claro neste senso non sería aceptado de bo grao. Polo que se camufla este aspecto cunha formulación máis difusa pero claramente pro violadora dos dereitos humanos. A que responde, senón, a actuación criminal da policía marroquí e a pasividade da policía española no valado de Melilla? Nin máis nin menos que á posta en práctica da política otánica sobre as migracións, xa de manifesto en varios frontes: en Turquía polo goberno teocrático de Erdogan cara ás refuxiadas sirias, en Libia polas mafias que gobernan ese país africano co apoio da Unión Europea e a OTAN e no Mediterráneo polas actuacións do FRONTEX e de unidades militares turcas da OTAN, todas elas actuacións contrarias á Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

         5.- Coa finalidade de esconder a súa submisión aos intereses dos Estados Unidos en política internacional, o goberno español tenta de presentar coma unha vitoria a suposta adopción do compromiso da OTAN de “defender o flanco Sur” como unha defensa de España diante das potenciais agresións de Marrocos. Moito triunfalismo que oculta unha declaración expresa de que nada, agás o control militar da migración desde os países de Oriente Medio e subsaharianos cara a Unión Europea; política que non cambia nada e que casa perfectamente coa actual política de negación do dereito de asilo aos refuxiados procedentes de países en conflito ou de países empobrecidos polo saqueo de materias primas e desenvolvemento ao que foron sometidos polo colonialismo europeo e coas políticas de confinamento das persoas en campos de concentración de Libia e Turquía. Teñamos en conta que o reino alauita é un aliado preferente dos USA no Norte de África; e que a estes impórtalle tres cogombros que ese réxime, ao igual que o de Turquía ou calquera outro que se pregue aos seus desexos, adoeza de democracia e non teña o mínimo respecto polos dereitos humanos. Teñamos en conta que son os EE.UU. especialistas en crear e potenciar réximes de carácter ditatorial e en practicar torturas, que o veñen facendo desde o remate da Segunda Guerra Mundial por todo o mundo, sobre todo en Latinoamérica e no Oriente Medio. Así que señores do PSOE: menos triunfalismo, que son vostedes penosos.

Xa veremos se mañá hai algo máis, polo momento manter que hai moitos motivos para seguir dicindo OTAN NON! BASES FORA! POLA PAZ, A LIBERDADE E A IRMANDADE ENTRE OS POBOS DO MUNDO!

 

Unha Unión Europea de dirixentes hipócritas, mentireiros e servos

            Hai uns días recibín unha comunicación de dun organismo de comunicación da Unión Europea, en concreto do centro de contacto Europa Direct. Un dos parágrafos, que reproduzo de seguido, con título de "La UE apoya a Ucrania" da unha mostra bastante aproximada da cualidade das persoas que conforman os distintos órganos políticos de goberno executivo da Unión Europea (UE) e da falta total de ética deses suxeitos, así como a súa total submisión a uns intereses externos e contraditorios cos da maioría da poboación dos países que conforman a Unión; amais da hipocrisía, a capacidade de mentir e a súa actitude de perfectos servos dos "amos" aos que realmente serven.

                O texto ao que me refiro, en español que é unha das linguas oficiais da UE, é o seguinte:

"La UE apoya a Ucrania
El ataque militar no provocado e injustificado de Rusia a Ucrania del 24 de febrero de 2022 constituye una violación del derecho internacional y de los principios de la Carta de las Naciones Unidas. Socava la seguridad europea y mundial y pone de manifiesto un desprecio total hacia la vida humana. Los civiles están pagando el precio más elevado; en la actualidad, alrededor de 13 millones de ucranianos son objeto de desplazamiento interno o están buscando refugio en el extranjero. La UE ha acogido a más de 5,4 millones de personas que huían de la agresión de Rusia y les ha proporcionado alimentos, alojamiento, atención sanitaria, educación y oportunidades de empleo.

La solidaridad europea en acción está apoyando al pueblo ucraniano por medio de ayuda humanitaria directa, asistencia de emergencia en materia de protección civil y ayuda en la frontera, y les está concediendo un estatuto jurídico claro que permite a quienes huyen de la guerra recibir protección inmediata en la UE."

             Como podemos observar os feitos de partida da comunicación parten da realidade acontecida cos inxustificados ataque e invasión de Ucraína por Rusia, á marxe do dereito internacional e do respecto dos dereitos humanos, da existencia de damnificados civís e da xeración de multitude de refuxiados e vítimas entre a poboación ucraína. Mais partindo de feitos reais e contrastados pasan ás conclusións falsas e hipócritas, auto instalándose en hipotéticos salvadores da democracia e dos dereitos humanos, ocultando feitos e, incluso, a propia actuación da UE en países onde teñen acontecido procesos semellantes.

            O ataque e invasión de Rusia a Ucraína.

            Certo é que o ataque militar da Federación Rusa a Ucraína non parece nada xustificado e constitúe un feito de agresión a un país soberano á marxe do dereito internacional; e como tal debe ser condenado. E, amais, debe ser condenado non só por constituír unha transgresión da soberanía e das leis internacionais senón polos efectos que está a ter nunha poboación civil que está a ser utilizada como refén polo exército ruso, cometendo continuadas transgresións -como se ten demostrado- da convención de Xenebra en relación coa poboación non combatente.

            Pero non é só o exército de Putin quen comete barbaridades. Está contrastado por xornalistas free lance e tamén fíxose eco algún xornal norteamericano (aínda que os medios europeos maiormente non se fagan eco) que os do exército ucraíno non son precisamente uns santiños de pau, sobre todo os membros da brigada nazi que forma parte do exército regular e os mercenarios contratados por este ou pola OTAN, e que tamén cometen dabondo atropelas contra a poboación rusófila do país invadido, que son constante obxectivo -tamén- da violación dos dereitos humanos. E, en ambas as dúas partes, son as mulleres as que levan a peor parte. Disto, do relativo ás actuacións irregulares e ilegais da parte militar ucraína, a UE non di ren. 

            Tamén é unha certeza que as razóns que Rusia esgrime para xustificar a invasión de que a OTAN incumpriu os acordos aos que Federación Rusa e a organización militar chegaron no momento do desmantelamento do réxime da extinta Unión Soviética e a reinstauración dunha economía capitalista en Rusia é totalmente verdadeira. Como é certo que a información sobre estes incumprimentos é case inexistente na "democrática e libre" prensa europea e norteamericana, e que aqueles documentais ou informacións que amosan a orixe da decisión invasora de Rusia ou ben son censurados por ser considerados "pro-rusos" ou ben son directamente ocultados; un destes é un documental do prestixioso director de cine norteamericano Oliver Stone sobre Ucraína, titulado Ukraine On Fire, realizado desde unha perspectiva histórica e os recentes sucesos impulsados pola CIA nos anos 2012 e 2013 utilizando organizacións paramilitares nazis ucraínas para impoñer os intereses norteamericanos no país que pode axudar a entender as orixes do conflito e as implicacións históricas dos gobernos ucraínos cos réximes nazis.

              Aínda así, e por moito que as razóns históricas aducidas sexan certas, non se pode xustificar a invasión de Ucraína baixo ningún pretexto. E menos cando as máis afectadas son as poboacións civís. Como tampouco é xustificable a persistente intervención en terceiros países das axencias de intelixencia americanas coa finalidade de desestabilizar gobernos, moitas veces creando, armando ou utilizando grupos radicais islámicos ou grupos de ideoloxía nazi. Pero claro, os membros da CIA son uns asasinos e dos asasinos nada bo pódese esperar; e aínda son máis responsables e criminais quen os ampara e ordena.

             A hipócrita política cara ás persoas refuxiadas.

            Pero o máis sangrante é o autobombo e propaganda que a Unión Europea se fai a conta das persoas ucraínas refuxiadas. Coido que é loable, moi loable, que se dea refuxio ás persoas que por mor da guerra teñen que saír do país para poder vivir; e isto parece que se está a facer ben, que a UE ten unha política decidida e organizada de acollemento dos refuxiados ucraínos; que animan ao conxunto da poboación europea a acoller ás persoas que escapan da guerra y que se están a dotar axudas para os fogares que acollen a estas persoas. 

Pero o sangrante é que a toda esa xente aos que se lle enche a boca falando de acollemento de refuxiados por causa de guerras ilegais, esa xente a cuxo fronte está a presidenta da Comisión Europea, o presidente do Consello Europeo e o flamante Mister PESC, está a financiar ao antidemocrático réxime de Turquía (membro da OTAN) para que conteña nas fronteiras a milleiros de refuxiados procedentes da guerra de Siria e procedentes, tamén, do abandono no que (unha vez posto a salvo os seus intereses económicos e xeoestratéxicos) os "países civilizados" deixaron a milleiros de persoas de Afganistán que escapan duns gobernos talibáns e que acaban recluídos en campos de concentración (chámanlle de refuxiados) ás portas de Europa, nos que morren de fame e de frío ou son devoltos aos países de orixe nos que lles espera a morte ou algo peor ; unha UE que financia a piratas e a militares corruptos e goberno de Libia para que non deixen pasar cara a Europa ás persoas que desde África escapan da miseria cara ao noso continente en busca dunha vida mellor e que acaban afogadas no mar Mediterráneo ou sendo vítimas do tráfico de escravos en Libia despois de estar tempo pechados nos "campos de detención" financiados pola UE e administrados polo goberno fallido e corrupto de Libia. 

E esas persoas son igual de refuxiadas e cos mesmos dereitos que as procedentes de Ucraína, pero para a UE non parecen selo. E iso é un feito que coñecen perfectamente eses gobernantes europeos cuxa boca se enche de falar dos dereitos humanos, do acollemento de refuxiados e de democracia, da liberdade e da igualdade de dereitos, pero que o único que fan para solventar o problema dos refuxiados é pagar a quen os reprime, os mata, os afoga ou os escraviza. E por riba se permiten enviar correos electrónicos aos cidadáns da Europa para vanagloriarse das súas actuacións!

            Así que señora Von der Leyen, señor Charles Michel e señor Borrel non veñan vostedes a contarnos milongas. Somos moitas as persoas que non comungamos con rodas de muiño; que consideramos que os organismos da Unión Europea non están a levar unhas políticas para favorecer as liberdades democráticas e os dereitos humanos; que vostedes non fan políticas tendentes a favorecer unhas mellores condicións de vida para a cidadanía da Europa e aos que por necesidade veñan doutros lugares do mundo (agás que estes sexan millonarios).

                E que vai pasar coas actuais refuxiadas ucraínas se a guerra se prolonga?

                Parece que por desgraza a guerra de Ucraína se prolonga máis do que se esperaba. E a min xúrdeme unha dúbida: que vai pasar coas persoas ucraínas refuxiadas en distintos países da Unión Europea se a guerra segue a prolongarse e vai máis alá do que os rexedores políticos da UE pensan, que decisión van tomar estes sen vergoñas? Porque o da súa humanidade xa vemos como é. Vemos o trato que os órganos e os polítcos que dirixen a Unión Europea que dan a refuxiados doutros conflitos bélicos e humanitarios. Polo que non cremos na súa propaganda de humanitarismo e de dereitos de refuxio. Son vostedes, desde este punto de vista, impresentables.  

            Políticas da UE: para os máis ricos e poderosos.

                Somos moitos, tamén, os que consideramos que están vostedes a facer políticas destinadas a favorecer os intereses económicos dos máis ricos (e non só os europeos) e os intereses militares e estratéxicos dese país, os Estados Unidos, cuxas bases e poderío está baseado desde a súa fundación ate hoxe no xenocidio dos pobos nos que o seu territorio se asenta, no seu enriquecemento a conta da escravizar a africanos levados alí contra a súa vontade para ser tratados como animais, na agresión aos diferentes pobos do mundo, especialmente América Latina e do Caribe, e a organización de cruentos golpes de estado causantes de centos de miles de mortos.

                Por desgracia, iso é o que a "soberanía de Europa" é hoxe, e non o que nos contan pola TV e os xornais sistémicos. Pero tamén, por desgracia, tampouco son desexables nin a oligarquía rusa nin a oligarquía china disfrazada esta última de comunista. No fondo, ambos, países capitalistas coa mesma vontade imperial e os mesmos métodos que os Estados Unidos.

                Están destruíndo o mundo nas distintas frontes e nós, as persoas de a pé, estamos a consentirllo. Como non empecemos a darlles caña a todos estes elementos levámolo claro. Ah! E non estou a falar de exercer violencia, que nós non somos como eles. Tampouco estou a dicir que, dado que somos os máis febles, non teñamos dereito a utilizar todos os medios ao noso alcance para defendernos das súas agresións.

 

17 de maio na Galiza: Borbón que abochorna e un pobo orgulloso da súa lingua

    Foi o 17 de maio, Día das Letras Galegas, a data na que chegou ao meu coñecemento a intención do último Borbón chourizo coñecido, Juan Carlos, de vir á nosa terra a divertirse e participar nunha regata no concello de Sanxenxo (non Sanjenjo ou Chanchencho, como adoitan dicir “pijos” e mesetarios)

    Ese mesmo día multitude de galegos e galegas saíron á rúa en Santiago de Compostela a reivindicar o poder vivir na súa lingua e demandar a súa normalidade en todos os ámbitos que conforman a sociedade. Outro bo número de galegos e galegas, sobre todo con orixe ou residencia en Valdeorras, celebraron na súa bisbarra que ese día tan importante para as nosas letras fora dedicado a Florencio Delgado Gurriarán, poeta e pólítico comprometido coa súa lingua, coa súa terra e coas ideas e a legalidade republicanas.

    Feitos totalmente contraditorios. Por unha banda un home que rouba ao seu pobo ao traveso do fraude fiscal ao erario público, cunha fortuna que “non se asenta tanto nas comisións por unha porcentaxe do cru importado como se fixo crer, senón no tráfico de armas con países árabes” segundo se di o xornal Público.es do pasado 18 de maio (1). Todo elo valéndose da total impunidade para calquera dos seus actos que o Tribunal Constitucional concedeulle para defender unha monarquía reinstaurada por un ditador na Lei de Sucesión de 1947 e con baseada nunha dinastía borbónica formada por sátrapas e ladróns que se aproveitaron do Estado e do seu pobo e da súa impunidade para roubar e enriquecerse: o felón Fernando VIIº, Isabel IIª, Alfonso XIIIº (bisavó do actual rei), Juan Carlos Iº (e todos os que ficaron entre eles). Pasará o mesmo co actual rei Felipe VIº? A min no me estrañaría. Hai dúas condicións básicas que o favorecen: a primeira, é que é un Borbón; a segunda é que pode actuar con total impunidade mentres ocupe a Xefatura do Estado.

    Por outra banda, un pobo que celebra e reivindica un idioma que o Borbón ladrón non practica nin defende e que, ademais, reivindica a figura dun home que nunca renunciou ás súas ideas republicanas e á defensa do idioma galego.

    E non vou a demandar aquí unha lei que regule a coroa, porque serían verbas vanas. O que demando e unha república democrática e popular, onde todos os cargos públicos do Estado sexan elixidos nar urnas por todas as persoas con dereito ao voto.

    Pero os bochornos do Día das Letras Galegas non só fican coa anunciada volta do ladrón Borbón. Igualmente vergoñento ven sendo o recibimento que con toda a pompa fixo o seu fillo ao emir de Qatar, un sátrapa, un criminal que nega calquera dereito humano ás persoas que moran nese país e máis se son mulleres, o ditador do sultanato onde se refuxian criminais buscados por diversas administracións de xustiza e, tamén, país a onde fuxiu Juan Carlos de Borbón cando non tiña claro que se ía ser procesado e condenado por delitos fiscais (que ao final Facenda fixo a vista gorda, por moito que o negue, dándolle facilidades que non tería calquera outro cidadán de a pe; os ricos seguro que si).

    Pero tan vergoñento como ese recibimento foi a entrega polo goberno fascista-confesional do Concello de Madrid a ese mesmo personaxe da chave de ouro da cidade ou a cantidade de convenios asinados polo goberno estatal do PSOE coa desculpa dos ingresos e beneficios que suporía ao Estado.

    Cousa, esta última, que contrasta coa actitude do mesmo goberno cara a un país coma Rusia con actuacións cara aos seus cidadáns moito menos graves que os feitos polos sátrapas catarís e que están supoñendo graves prexuízos ás economías do conxunto dos españois polas alzas xeneralizadas dos prezos. Pero claro, que se pode esperar dun goberno que -como xa fixeran os Partido Popular e os de Felipe González- ten supeditada toda a súa política exterior aos intereses estratéxicos, económicos e políticos dos Estados Unidos? Nada bo.

    En fin, un 17 de maio de contrastes. Uns moi positivos, outros negativos e condenables.

NOTAS.-

(1) https://www.publico.es/politica/origen-fortuna-rey-juan-carlos-i.html#md=modulo-portada-fila-de-modulos:3x2-t1;mm=mobile-medium

 

 

 

Priti Patel: dígalle NON aos criminais dos USA. Liberdade para Assange !

         Poderiamos falar da agresión rusa a Ucraína; e, tamén, da utilización que os Estados Unidos están a facer desa agresión para favorecer os intereses económicos que a súa oligarquía ten na Europa que se ven ameazados pola puxanza e competencia que ten a oligarquía rusa. Igualmente, poderiamos falar de toda a carne que no asador están a poñer os EE.UU., e os seus aliados e gobernos servos europeos para favorecer eses intereses, incluso a costa de supeditar o benestar da súa cidadanía para servir os intereses USA. E xa non digamos do sufrimento da poboación civil de toda a Ucraína que está a sufrir os embates e os crimes perpetuados polos militares rusos, polos militares ucraínos e polas escuadras militares nazis de cada unha das partes contendentes, financiadas pola CIA ou polos servizos secretos rusos, respectivamente.

        Pero non. Hoxe, imos falar do intento de asasinato selectivo que un país que nega a someterse á xustiza da Corte Penal Internacional, e os seus servizos de intelixencia, leva tentando de perpetrar dende hai moitos anos coa colaboración de distintos gobernos monicreques e cómplices de Europa e América. Estou a falar do intento de asasinato que os Estados Unidos de América tentan de perpetrar na persoa de Julian Assange, hoxe preso nas cárceres da Gran Bretaña e pendente de que a decisión dun ministro inglés poida ratificar que Assange poida ser asasinado nos EE.UU. polos seus dirixentes políticos e xudiciais.

        Neste contexto, Julian Assange, presidente da organización de defensa dos dereitos civís Wiki Leaks, está punto de ser extraditado pola Pérfida Albión aos EEUU por denunciar a continuada masacre dos dereitos humanos perpetrada polas forzas militares USA en países como Afganistán ou Iraq. Crimes de guerra iguais o peores que os que hoxe os países da OTAN, os propios Estados Unidos e todo o seu coro mediático mundial denuncian que se están a cometer na Ucraína. Para os USA, o de Ucraína son crimes de lesa humanidade que deben ser denunciados; a denuncia dos que eles ou os seus aliados cometeron ao longo e ancho do mundo (desde a guerra de Vietnam ata a actualidade) son traizóns. 

        Baixo esta acusación totalmente inxusta, Assange pode ser condenado a morte. Por iso, e porque denunciar os crimes de lesa humanidade é un deber social de calquera cidadán e de calquera goberno decente, debemos esixir a súa liberación. Serían os propios criminais de guerra os que ditarían sentencia sobre o futuro de quen ten denunciado abertamente e dunha forma valente as súas atrocidades. E iso, nin cidadáns amantes da democracia, da paz e dos dereitos humanos nin ningún goberno que se prece de ter as mesmas inquedanzas, podemos permitilo. Debemos esixir a súa liberación. Por desgraza o goberno do Estado Español parece non compartir esas mesmas inquedanzas.

        Non me extendo máis, simplemente vou deixarvos unha ligazón a un artigo de Isabella Arria, publicado o 23 de abril de 2022 en Liberación.org baixo o título de La extradición de Assange garatizaría la impunidad de los crímenes de lesa humanidad (pulsando sobre o título podedes acceder ao citado texto).

LIBERDADE PARA JULIAN ASSANGE !!

Por un Sáhara libre e soberano

 

        O sábado 18 de marzo, pola noite tiven un desgusto moi grande ao ler nos xornais dixitais que Pedro Sánchez aceptaba e adoitaba a posición de Marrocos sobre o Sáhara. Este desgusto de primeira hora segue vixente neste momento, pero xa convertido en indignación. Quizás sexa esta posición española a afrenta e agresión máis grave infrinxida por España ao pobo sahariano desde que o ditador español Juan Carlos Iº (substituto temporal do criminal Franco -nomeado por este- e, daquela, á fronte do réxime fascista español), no ano 1975, asinou o abandono á súa sorte de todos os nacionais españois nacidos e residentes no Sahara nas mans do sátrapa rei de Marrocos Hasan IIº, sucedido hoxe por outro sátrapa ditador fillo do anterior que é Mohamed VIº.

        Hoxe pola mañá case un mes despois da puñalada trapeira do goberno español, autodenominado “progresista” pero que en realidade non o é, a Frente Polisario decide rachar relacións co actual goberno de España. Os meus máis fortes apoios ao pobo sahariano e ao POLISARIO e a miña máis forte condena á decisión adoitada polo PSOE e o Presidente de España.

        Hai que deixar claro que esta submisión incondicional do Goberno de Pedro Sánchez á política imperialista dos Estados Unidos para África supón unha grave violación das resolucións das Nacións Unidas sobre o Sáhara baseadas no dereito de autodeterminación do seu pobo, que inclúe o dereito a constituírse nun país independente e soberano. Pero a gravidade desta submisión é aínda maior se consideramos que a legalidade internacional segue a considerar a España como potencia soberana e colonizadora do Sáhara Occidental que debe proceder á descolonización dese territorio conforme ás resolucións da ONU.

        Unha vez máis, un goberno dirixido polo PSOE baixa os pantalóns, nunha mostra da indesexable e pérfida política de submisión aos intereses da oligarquía europea e dos intereses dos gobernos criminais dos Estados Unidos no Norte de África, representantes estes das grandes multinacionais que rouban as materias primas nese continente.

        Pero esta de submisión dos gobernos do PSOE cara aos EE.UU. xa non é nova. Empezaron practicándoa os gobernos de Felipe González a respecto da OTAN; despois con Javier Solana como secretario xeral da OTAN e posteriormente, exercendo de comisario político militar dos USA para Europa, como Alto Representante do Consello para a Política Exterior e de Seguridade Común da Unión Europea (tamén chamado Mr. PESC) e como comandante en xefe do Estado Maior da Unión Europea (EUFOR), posto que hoxe desempeña Joseph Borrell practicando unha política similar, como se está a ver no tema da agresión rusa a Ucraína.

        Mais non podemos esquecer que foi Solana quen pilotou, desde o goberno de Felipe González, a entrada do Estado Español na OTAN; primeiro co slogan “OTAN de entrada, non” e posteriormente cunha aposta decidida cara á entrada na OTAN que se dirimiu nun referendo que din estivo inzado, durante a campaña, de irregularidades e desequilibrios en favor dos partidarios da entrada nese indesexable niño de fascistas armados e adestrados polos USA para defender as súas “conquistas”.

        Polo cal, podemos afirmar que a submisión e a baixada de pantalóns do PSOE diante da política exterior dos USA é algo que xa ven de vello.

        Tampouco podemos esquecer que durante o goberno de Rodríguez Zapatero o goberno español e a súa intelixencia permitiron que aterraran nos aeroportos españois avións cargados de prisioneiros da CIA, avións nos que era público que se torturaba, se trasladaban prisioneiros ou persoas secuestradas a centros de tortura e se cometían todo tipo de violacións dos dereitos humanos por parte da administración dos Estados Unidos (non esquezamos que a CIA forma parte de esa administración). Feitos denunciados por Amnistía Internacional e outras organizacións defensoras dos dereitos humanos.

        En relación co Sáhara, non esquezamos tampouco que esa política submisa tamén foi bandeira do Goberno de Rodríguez Zapatero que, como el mesmo recoñece, “o da autonomía foi proposta ao meu goberno en 2007, eu apoieina no 2008 publicamente”.

        O antes apuntado, indícanos que a submisión do PSOE aos intereses USA é permanente e continua; non é de agora e tampouco diferente á practicada polos diferentes gobernos do Partido Popular ou da extinta UCD. Políticas claramente situadas no que se adopta chamar a dereita política, da que (por moito que o disimule non cola) o PSOE forma parte.

        E tampouco podemos prescindir de que a recente decisión adoitada polo goberno de Pedro Sánchez sobre o Sáhara conta coa oposición da maioría da representación da cidadanía española no Congreso dos Deputados segundo votacións efectuadas na pasada semana.

        En fin, unha condena total á política pesoera cara ao Sáhara e un apoio decidido ao pobo sahariano. De todas formas, isto non fai máis que confirmar o que xa teño expresado máis dunha vez desde estas páxinas (1) e no que , unha vez máis, me reafirmo: PEDRO SÁNCHEZ E O PSOE NON SON DE FIAR!

Notas:

1. https://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html e https://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html

Un bonito e agradable soño.

         Normalmente non me lembro dos soños que tiven pola noite. Mais esta mañá espertei lembrando, a grandes trazos, dun deles e, ao mesmo tempo, aterrando na terrible realidade na que me está tocando vivir. Agora relato tal sono:

             Xa non había guerra en Ucraína. Por fin, os habitantes dese país e a cidadanía europea podían durmir con tranquilidade. Os criminais que a guerra derivada da invasión de Ucraína xerara estaban na cadea e condenados por unha Corte Penal Internacional que acadara o recoñecemento de todos os gobernos dos países do mundo, forzados pola presión dos seus propios pobos e contra a vontade da maioría dos gobernantes. Isto servira, tamén, para que o citado tribunal internacional saldara contas pendentes cos criminais de guerra, os sátrapas e aqueles que nos diversos países do mundo violaran os dereitos humanos. Por mor destas actuacións xudiciais foron xulgados e condenados militares dos Estados Unidos polos seus crimes cometidos nas diferentes invasións e intervencións militares (entre eles os asasinos do xornalista José Couso), militares e civís da OTAN, militares e gobernantes rusos, xeques e reis da Arabia Saudita e dos Emiratos Árabes, gobernantes e ex-gobernantes de diversos países de Latinoamérica, monarcas e xefeciños sátrapas e criminais de diversos países africanos, responsables de crimes da dictadura franquista, ...e unha chea de xente do mundo considerados responsábeis de crimes contra a humanidade.

            No Estado Español, a xente estaba farta de sufrir miseria, alzas constantes de prezos, baixos salarios, contratación precaria, deslocalización de empresas en busca de países con salarios de explotación e miseria, dos abusos dos bancos, das eléctricas e enerxéticas, etc. dos que eran vítimas sempre as clases máis desfavorecidas e os pequenos e medianos comerciantes e industriais. Nesta situación o goberno que se dicía progresista non facía máis que chamar á calma mentres nada, absolutamente nada, facía por remediar a situación e botaba pelotas fora, actuación apoiada de forma decidida polos membros do PSOE, o Partido Popular , Vox, os grupos parlamentarios das dereitas asturiana e navarra e a dereita nacionalista catalá. Destacaban os apoios de Vox e Partido Popular coa esixencia da adopción de máis medidas antipopulares como a liberdade da suba de alugueiros, a expulsión dos inmigrantes probes ou de pel escura.

            Esta situación deu lugar a un levantamento popular masivo e  de carácter pacífico. Traballadores e traballadoras, pensionistas, pequenos e medianos comerciantes e industriais de todo o Estado cesaron voluntariamente na súa actividade e saíron pacificamente ás rúas e ás prazas a protestar contra a complicidade do gobernos e os grandes empresarios e banqueiros. E así un día tras doutro, para desesperación do presidente do goberno, dos seus ministros e ministras e de todos aqueles que vían en perigo as súas grandes fortunas, os seus privilexios e/ou as súas poltronas. Pero sobre todo, que tiñan medo de que dunha vez por todas a poboación decidira arriscar todo o que non tiña, esquecérase da súa integridade física e se puxera a derribar todo o seu poder e a súa capacidade de explotar ata os extremos inhumanos ao conxunto da cidadanía española. Polo cal decidiron que non había máis remedio que intervir duramente e rematar con situación tan incómoda e perigosa. Para iso tiñan un goberno e unha oposición do seu lado e con capacidade coactiva e lexislativa; goberno que, coma sempre, podería actuar amparado "na defensa da lei e da orde pública". Así o decidiron e así se fixo; o primeiro que deberían facer era mobilizar ás policías para reprimir calquera disidencia, por moi pacífica e civilizada que esta fora.

            Inmediatamente, o ministro do Interior deu orde aos xefes policiais para que reprimiran "aos revoltosos" . E os xefes transmitiron as ordes aos subordinados, indicando que nada de contemplacións, que a quen se resistira ou puxera pegas á súa actuación que se lle aplicara a Lei Mordaza ou o Código Penal, que foran acusados de agresión ás forzas da orde ou calquera outra cousa; e que se usaran de forma discrecional todos os medios materiais antidisturbios dispoñíbeis e todos, todos, os medios que consideraran pertinentes. Pero o que había que acadar era rematar coa rebelión, que a xente deixara a rúa e volvera aos seus postos de traballo. O que non contaban os xerifaltes políticos e policiais era que moitos oficiais de baixa graduación, a maioría dos suboficiais e a inmensa maioría dos policías se rebelaran contra as ordes recibidas por consideralas ilegais e que se puxeran do lado dos "cidadáns revoltosos". É dicir, e contra do que se sole ver, unha rebelión policial contra os poderes establecidos para apoiar as xustas reivindicacións das persoas máis desfavorecidas e contra os abusos permitidos polos gobernos. Todos os altos mandos e moitos dos oficiais policiais foron destituídos polos propios policías de a pé.

            "Pois teremos que recorrer á nosa tradicional forza de reserva, nunca nos ten fallado ao longo da historia" pensaban os grandes industriais e os banqueiros e con esta deron ordes ao goberno, sabedores de que quen realmente gobernaba eran eles. Así que deron orde de intervención do exército para reprimir aos movementos sociais e "meter en cintura" aos "policías rebeldes". Unha intervención televisiva da Ministra de Defensa do momento, coa cara desencaixada, os pelos de bruxa e botando sapos, cobras, crocodilos, lóstregos e maldicións pola súa boca, así como amenazando con case que de todo á maioría da poboación "rebelde"  foi o sinal do inicio da intervención militar na vida civil. Como xa tiña acontecido nos corpos policiais, tamén a inmensa maioría dos oficiais intermedios, suboficiais e soldados negáronse a cumprir as ordes da superioridade e puxéronse ao lado da maioría da poboación. Despois de todo, os seus problemas eran os mesmos que os das persoas que protestaban nas rúas e nas prazas, os mesmos das clases sociais ás que eles pertencían, os da inmensa maioría da poboación que sufrías os abusos dos máis economicamente poderosos aos que se xuntaban os seus mandos.

            Todo este proceso desembocou nunha marea de auditorías de todo tipo e de todas as institucións públicas que implicou a destitución, procesamento e condena por corrupción de centos de persoas que ostentaban cargos públicos en comunidades autónomas, concellos, aparato xudicial, exercito e policía. Tamén a ilegalización dos partidos aos que se consideraron beneficiados pola corrupción. Igualmente, moitos corruptores pertencentes a grandes grupos económicos así como de moitos defraudadores fiscais, traficantes de armas, especuladores inmobiliarios e de toda caste foron xulgados e condenados. Unha verdadeira e necesaria limpeza na estrutura do Estado e na sociedade civil.

            Houbo trocos constitucionais, en aras á participación da cidadanía na elección dos cargos representativos do Estado, facéndoos  a todos responsábeis das súas actuacións e rematando co principio de "impunidade por ser quen son",  recoñeceuse o dereito de sindicación e participación política dos militares e dos policías e xuíces. E toda unha seria de lexislación destinada a garantir uns maiores niveis de igualdade entre a poboación, tanto no económico como no trato xudicial e social. Que felicidade!

                 E nisto empeza a soar a radio-espertador coincidindo coa hora das novas, e a locutora narra: "Ucraína: violación dos dereitos humanos en Bucha"; "Pedro Sánchez se nega a derrogar toda a Lei Mordaza"; "Núñez Feijóo se prepara para o asalto ao poder"; "Unidas-Podemos, outra vez menosprezada pola parte socialista do goberno"; "Duras críticas en Vigo ao árbitro por considerar que o partido do Celta contra o Madrid tivo un resultado condicionado por un arbitraxe inxusto", ...

                    En fin era só un soño, unha utopía. Co agradable que estaba resultando...!