Diminución intelectual grave ou imbecilidade?

         

         Hoxe, xoves 26 de outubro de 2023, atópome unha nova no xornal Nós, edición en papel, que ten por titular o seguinte:' "O PP desbota unha proposta para ampliar as frecuencias e prazas de tren" ', tamén reproducido na súa edición dixital con outro titular.

        Sorprendido polo titular leo con atención a nova. Resulta que o BNG presentou no Parlamento de Galiza unha proposición non de lei para "reclamar ao Goberno do Estado unha ampliación de frecuencias e prazas nos trens do Eixo Atlántico e da liña entre A Coruña e Ourense, así coma demandar o mantemento dos bonos gratuítos e os descontos no Avant".

        Ata aí todo ben. Cando leo as razóns que levan ao Partido Popular na Galiza a votar en contra desa proposición non de lei é cando me quedo na situación de non saber se rir ou se chorar. Segundo conta o citado xornal, un tal José Manuel Balseiro, voceiro dos populares, di que a razón do seu voto negativo é que "a proposición presentada polos nacionalistas non merece credibilidade desde o momento no que estes son socios de Pedro Sánchez", ao que os peperos responsabilizan da situación ferroviaria de Galiza, e que (di o Balseiro, segundo Nós) "hai unha clara falla de interese do goberno español por modernizar a rede ferroviaria galega".

        Á marxe do acordo ou desacordo coa posición do Partido Popular no tema de quen comezou co desmantelamento, e quen o continuou posteriormente, das comunicacións ferroviarias na Galiza, é incomprensible que un partido galego renuncie a reivindicar unhas mellores comunicacións ferroviarias; non é normal; e máis incomprensible se, coma eles din, é o goberno central actual o responsable da situación ferroviaria galega. O normal sería apretarlle as porcas para que procedan a rectificar a súa política ferroviaria cara ao noso país.

        Eu non sei o que lles parecería a vostedes. A min só se me ocorreron dúas posibilidades: ben que os do Partido Popular teñen unha diminución intelectual grave, ou ben que o seu grao de imbecilidade é moi elevado.

        Non sei a vostedes.

Palestina: aos bárbaros a barbarie rebótalle en forma de barbarie

 

Era probable e algún día tiña que ocorrer.

        Levaba o Estado de Israel asasinando a centos e centos de vellos, crianzas, mulleres e homes da poboación civil, masacrando todo o que cheiraba a Palestina; soldados israelís roubando xoguetes e maltratando crianzas, bombardeando tanto en Gaza como en Cisxordania, de forma indiscriminada, cidades enteiras coa escusa de que nos lugares bombardeados (escolas, hospitais, centros relixiosos,...) acochábanse membros de Hamas; disparando con fogo real contra catro rapaces que con pedras tentaban parar os seus abusos; pasándolle cos tanques por riba a colaboradores humanitarios que protestaban contra os seus abusos;  permitindo en Xerusalén ou noutros lugares de Israel que con total impunidade os sionistas radicais expulsen ás familias palestinas e ocupen os seus fogares  de forma ilegal e con total impunidade e aplausos da súa policía; que colonicen e expulsen a campesiños ou residentes rurais palestinos apropiándose de todos os seus bens e medios de vida con total impunidade e con inusitada violencia para establecerse coma colonos e formar un kibbutz, tamén coa vista gorda da policía israelí e apoio do seu exército (mesmo na Cisxordania, que legalmente é territorio de Palestina); e se algunha desas persoas palestinas roubadas decide facer fronte aos violentos ocupadores da única forma na que é posible paralos pronto é acusada, polas mesmas autoridades que fan a vista gorda, de pertencer a algún grupo terrorista simplemente por defender o que é seu. O mesmo ocorre cando algún membro da sociedade sionista acusa a alguén, con ou sen verdade, de acubillar a terroristas na súa casa; pronto o Estado de Israel desaloxa a quen habite a edificación e pon a funcionar as escavadoras para derrubala. E como as agresións descritas anteriormente moitas outras que se nos poñemos a relatar non dariamos rematado este artigo.

        A todo isto temos que engadir o bloqueo e os bombardeos continuados á faixa de Gaza e a moitos pobos e cidades da Cisxordania, amais do amedrentamento continuado á poboación civil de ambos territorios, adxudicados polos acordos internacionais ao Estado Palestino. Na primeira, o exercito israelí no deixa pasar sequera a axuda humanitaria remitida por diversas Organizacións Non Gobernamentais (ONG) para tratar de paliar as carencias de todo tipo (fundamentalmente médicas e alimentarias) provocadas polo cruel bloqueo ao que Gaza está sometida, tanto por terra como por mar.

 

O rebote da barbarie.

        As ansias imperiais de Israel algún día tiñan que provocar un estoupido da poboación palestina, sobre todo da gazatí que é a que máis está a sufrir as consecuencias da continuada violencia de todo tipo que Israel está a exercer contra a faixa.

        E esa barbarie sionista rebotou, tamén en forma de barbarie, contra o Estado e a poboación israelí no pasado sábado, na que os milicianos de Hamas fixeron unha réplica do que o exército israelí adoita facer con moita frecuencia nos territorios ocupados así como na faixa de Gaza: unha incursión terrorista no territorio dos seus inimigos con matanzas de numerosos civís, destrución de numerosos fogares, captura de numerosas persoas para telos coma reféns e con moitas baixas militares nas filas do exército de Israel. Unha barbarie onde a poboación civil, coma case sempre, pagou o pato dos excesos dos militares.

        Esta actuación cruenta de Hamas provocou unha xeira de reaccións de condena entre os gobernantes de Europa e América; uns gobernantes que permitiron toda clase de excesos terroristas do Estado de Israel contra a poboación civil Palestina, tanto na faixa da Gaza coma na Cisxordania e nos territorios de Israel. Uns gobernantes (os europeos, incluído o español; dos ianquis asasinos nada bo se espera) que se levantan en bloque contra a agresión de Rusia a Ucraína con bombardeos de cidades e numerosas vítimas civís e organizando axuda de todo tipo, pero calan diante dunha agresión moito maior e continuada, perpetrada polo Estado de Israel contra a poboación civil e o Estado Palestino desde hai moitos anos, tanto con bombardeos indiscriminados coma outros tipos de agresión, con moitas máis vítimas e con consecuencias sociais moito máis graves que as habidas na Ucraína, cun bloqueo totalmente ilegal ao territorio de Gaza e con incursións totalmente ilegais nos territorios cisxordanos. Pero a algún imbécil con poder nalgúns estados da Unión Europea non lles chega son iso; tamén prohiben -baixo escusas do máis prosaicas- actos públicos de solidariedade con Palestina, saltándose o dereito democrático da cidadanía a expresarse libremente; así o fixeron Alemaña e Francia. 

 A impunidade internacional do Estado de Israel.

        Podemos afirmar sen temor a equivocarnos que o Estado de Israel ten un goberno criminal, formado por extremistas xenófobos da estrema dereita que dirixen un país teoricamente laico coma se fora un Estado confesional. (E todos sabemos que nos estados confesionais as liberdades democráticas brillan pola súa ausencia -a España franquista, o Irán, Arabia Saudita, Qatar,...-). Neste caso, un goberno sionista que se apoia nun exército comandado por criminais e asasinos que non dubidan en matar nenos, bombardear á poboación civil palestina, asasinando de forma indiscriminada e violando unha outra vez cada un dos epígrafes da Declaración Universal dos Dereitos Humanos; un exército onde, aparte da oficialidade,  hai numerosos soldadiños e chusqueiros que pretenden emular as fazañas criminais dos seus superiores, como temos visto máis dunha vez en vídeos e fotos que circulan polas redes ou mesmo en xornais e emisións televisivas. E todo elo amparándose nuns servizos secretos onde parece ser que só teñen cabida aquelas persoas que demostren suficientemente ser asasinos sen escrúpulos.

        En resume, un Estado, o israelí, que día a día comete as máis graves violacións do dereito internacional e que non é penalizado gracias á protección e aos vetos que na ONU exerce o seu principal protector, os Estados Unidos de América.

        Só un país gobernado e dirixido civil e militarmente  por xentes sen escrúpulos e con poder letal e diplomático internacional, os Estados Unidos de América (EUA), podía ser o principal apoio dun país que está a acometer as atrocidades do Estado de Israel contra a poboación Palestina. Un país, os Estados Unidos de América que, desde aquel presidente que deu orde de deixar caer as bombas atómicas sobre Hiroshima e Nagasaki cando estaba xa rematada a guerra mundial e ata hoxe, non fai máis que vulnerar a legalidade internacional coas súas intervencións directas ou encubertas en diferentes países do mundo. Un país dirixido por criminais desde 1945.

        Pero non só son os EUA quen protexe a política criminal do Estado de Israel contra Palestina. Xa falamos antes de Alemaña e Francia; pero son máis os países europeos, da Unión Europea (UE), cal eco repetitivo dos EUA, os que poñen o acento no terrorismo de Hamas, pero se esquecen de todas as agresións que por parte de Israel leva sufrindo Palestina desde tempos inmemoriais. Aos israelís nunca os critica. Non temos máis que repasar as impresentables declaracións de Ursula von der Leyen, presidenta da Comisión Europea, as do comisario europeo que pretendía negar a Palestina todo tipo de axuda, ou as primeiras declaracións de Borrel englobando nun mesmo paquete a toda a poboación palestina.

        Esquécense, tamén, de que Hamas, movemento integrista relixioso que aspira a crear un Estado confesional islámico, foi apoiado e reforzado por distintos gobernos israelís co apoio dos seus servizos secretos e o exército sionista para impedir a execución dos acordos de paz de Oslo, asinados por Yasser Arafat (lider da Organización para a Liberación de Palestina) e Isaac Rabin (presidente de Israel) o 13 de setembro de 1993. E como lle pasou aos EUA con Al Qaeda e con Bin Laden: primeiro os utilizaron para xustificar as ilegais intervencións en terceiros países e despois saíronlle rans. (Cousas dos imbéciles de todos os servizos secretos).

        Outra das cousas que van a acadar estes monicreques europeos manexados polos ianquis é que o pobo de Palestina poida rematar amparándose no movemento de Hamas. E se isto ocorre, que Europa e os USA non miren para outro lado; son eles os principais responsables por non querer pararlle os pes a Israel, por deixar que os criminais sionistas asasinen e cometan actos de xenocidio contra a totalidade do pobo palestino.

O papel dos medios de comunicación.

        Non sei noutros estados, pero no español a maioría dos medios de comunicación -case todos eles propiedade da dereita máis reaccionaria do país- se colocaron á beira dos criminais sionistas, sen pararse a pensar que a barbarie cometida por Hamas pode ser unha consecuencia (i)lóxica provocada por tantos anos de agresión sionista contra a faixa de Gaza e a súa poboación civil. Desde logo, aínda que algún de forma sibilina e sen destaque parece espertar agora, ningunha crítica ás continuas agresións de gobernos, exercito e servizos secretos israelís contra os cidadán palestinos, sobre todo os que viven na faixa de Gaza.

            Este esquecemento premeditado do lixo mediático non sei se responde aos desexos dos seus editores de apoiar de forma acrítica o terrorismo do Estado de Israel ou o fan para apoiar as estupideces vertidas desde o domingo polas dereitas fascio-franquista do Partido Popular e nazi-franquista de Vox contra o actual goberno español, acusándoo de apoiar e non condenar os ataques de Hamas.

        Outra das cousas que me chama a atención son as afirmacións ou insinuacións de certos xornalistas e comentaristas políticos sobre a suposta intención de Hamas de provocar unha masacre en Gaza para poñer á opinión internacional ou aos gobernos árabes que chegan a acordos con países da OTAN de forma clara e de fronte contra o goberno de Israel. Para esta viaxe non facían falla alforxas, como din os maiores, a poboación de Gaza é agredida e masacrada con unha certa regularidade desde hai moitísimos anos polo exército de Israel, así como os palestinos residentes en Israel ou os que viven na Cisxordania. A cousa non é de agora, nin consecuencia do máis próximo.

        No que si coinciden todos é na incrible operación militar organizada por Hamas en terra israelí, que segundo din tivo que ser planificada con detalle e moita antelación, e que colleu aos servizos secretos de Israel por total sorpresa.

        Por último, amosar a miña solidariedade co pobo palestino e a miña condena contra as recorrentes agresións e masacres perpetradas polo exército de Israel que teñen coma principais vítimas a poboación civil palestina tanto en Gaza como en Cisxordania como no propio Israel.

        Amosar tamén a miña solidariedade coa poboación civil israelí que foi ou é vítima de ataques terroristas indiscriminados. Desta solidariedade exclúo a aqueles colonos ou civís que participan na ocupación e roubo de terras ou vivendas de poboación palestina.

Concellos: a responsabilidade é do fume

        O recente caso das discotecas de Murcia incendiadas, en teoría sen licencia de apertura e con vítimas mortais, é un caso máis nos que uns e outros atribúense responsabilidades cruzadas sobre a culpabilidade de que eses establecementos estiveran funcionando. Os responsables do concello din que hai máis dun ano que se dera orde de peche, os propietarios manteñen que as súas licencias estaban en vigor e eran válidas, que ninguén lle tiña comunicado a decisión do peche... Mais o certo é que se había unha orde de peche con antigüidade maior dun ano ninguén desde o concello de Murcia se preocupou de que esa orde se cumprira. Iso aínda que o axuntamento teña constancia da recepción da citada orde polos propietarios da discoteca ou discotecas. Quen é a persoa ou persoas responsábeis? Dende logo que non son nin os clientes nin as persoas que pereceron por culpa da neglixencia de alguén. Supoño que a administración de xustiza nolo dirá. Esperemos que a responsabilidade non sexa do fume.

        A min este caso me trae a memoria outros moitos sobre a responsabilidade que asumen os concellos (máis ben, que non asumen) sobre moitas falcatruadas e ilegalidades que acontecen nas súa demarcacións por violación da normativa por parte de particulares, fundamentalmente promotores inmobiliarios, cuxos prexuízos recaen posteriormente sobre inocentes compradores de inmobles de construción ilegal. E falo de ilegalidades cometidas por promotores inmobiliarios porque son os que coñezo e, parece ser, os máis frecuentes en vilas e cidades. 

Os “listos” e os “pringaos”. ...Ah! E os “cegos”. 

        Quen non coñece casos de edificios construídos con máis alturas das que a lei permite? Ou ocupación de patios de mazán por parte de prazas de aparcamento ou pendellos diversos para beneficio ilexítimo do promotor das obras? Ou a construción en zonas onde a lei prohibe taxativamente facelo? Ou a apertura de discotecas ou locais de ocio nocturno que non cumpren os requisitos mínimos que a legalidade determina para poder abrilos? Ou que manteñen pechadas a cal e canto as portas de emerxencia? E coma os anteriores, supoño que mil cousas máis.

         No tema das construcións o problema ven cando hai denuncias dalgún particular que denuncia a ilegalidade. E digo un particular porque curiosamente é moi difícil atopar casos dos que saen na prensa no que as denuncias partan dos concellos ou de calquera outra institución pública. E o particular denuncia cando se sinte agredido ou lesionados os seus dereitos; e adoita facelo cando a edificación está xa construída e as vivendas, locais, prazas de garaxe ou rochos xa están vendidos e, case sempre, habitados ou utilizados. 

        Se a causa é un exceso de alturas, a solución xudicial adoita pasar por ordenar o derribo deses excesos (agás que o exceso sexa o das torres do Club Financeiro de Vigo, que se legaliza con apresuramento inusitado) en prexuízo do propietario que inocentemente mercou un dos predios ilegalmente construídos. Concellos, que teñen obriga de velar porque o edificio se axuste á legalidade e ao proxecto aprobado, e promotores (normalmente unha S.L. que se disolve ou descapitaliza unha vez vendido todo o paquete e polo tanto “non pode” responder) quedan libres de po e palla. Libran os “listos” e o “cego” e o “pringao” come o marrón e perde os cartos.

        O mesmo pasa se hai orde de derribo dun edificio xa vendido na súa totalidade ou se hai que devolver á súa función un patio de mazá.

          A min isto é algo que sempre me chamou moito a atención; sobre todo o que os concellos dean licenzas de habitabilidade a construcións que non cumpren coa legalidade. Porque eses edificios deberían ser inspeccionados ao longo de todo o seu período de construción para ver que se axustan ao proxecto presentado e aprobado. E non só polas partes interesadas que son os arquitectos e aparelladores da empresa promotora, senón con moita máis insistencia polas autoridades municipais que se supoñen sen intereses directos. 

        Eu non coñezo como está a lei, pero está claro que os verdadeiros responsábeis das ilegalidades (promotores, directamente, e concellos) saen sempre libres de responsabilidades. Como moito, se hai orde de derribo e os promotores ou propietarios non a cumpren ten que facelo o concello e asumir, se a propiedade non pode facelo, asumir os custos inmediatos en espera de reclamar a quen corresponda.

        Evidentemente, a lei é insuficiente. Quen debería ter responsabilidade económica ou penal substitutiva deberían ser, por unha parte, os responsables municipais de vixiar que a obra se axuste á legalidade e quen aproba que se dean os permisos de habitabilidade; e supoño que esas persoas son técnicos municipais non cargos políticos. E por outra parte, os promotores inmobiliarios dos edificios construídos ilegalmente ou con ilegalidades. Pero non, quen remata sempre pagando o pato son os últimos propietarios, moitos deles que accederon a unha vivenda con permiso de habitabilidade municipal que lles custou moito traballo, esforzo e endebedamento.

        Este conto, noutros niveis e moitas veces con consecuencias máis graves adoita darse tamén en locais de ocio nocturno, nos que moitas veces aos verdadeiros culpables remata saíndolles de balde, e quen os paga son os clientes mortos ou feridos por causa das neglixencias municipais de vixilancia de cumprimento da legalidade e os criminais que incumpren de forma premeditada toda a normativa de seguridade establecida. Os primeiros, normalmente se desentenden da súa culpabilidade (o culpable é o fume) e os segundos “non teñen” diñeiro suficiente para facer fronte ás súas responsabilidades civís. Volven de novo a aparecer os “cegos”, os “listos” e os “pringaos”.

        É evidente que as leis están mal feitas. E se están ben feitas xa vemos que para favorecer a unha ou unhas partes, esquecéndose dos principais prexudicados. O que é evidente, ao meu modo de ver, é que hai que cambialas e buscar ás persoas responsábeis onde están e no tempo no que cometen a infracción. E, con elas sen contemplacións.

        En fin, o dito: na actualidade a responsabilidade é do fume, e que se foda o comprador de inmóbeis ou o cliente do local de ocio aínda que morra.

Investidura, poderes económicos e lixo mediático

         "Puigdemont va a sodomizar a todos los españoles en la Gran Vía con permiso de los socialistas". Así foi o meu espertar o día de hoxe: esta frase escoitada nunha emisora radiofónica e pronunciada por un, sen dúbida algunha, imbécil fascista. E o caso é que a culpa de ter escoitado tal cousa foi miña; e a causa foi unha mala operación co dial do aparato que fixo que, a iso das nove menos vinte da mañá, en lugar de saír a emisora que adoito escoitar acotío saírame ES-Radio, unha emisora da extrema dereita liderada por Jiménez Losantos e unha das preferidas dos fascistas hispanos.

        Pero así está o patio. En lugar da citada emisora podería ser calquera outro dos instrumentos mediáticos ou do integrismo relixioso que o capitalismo peninsular ten posto ao servizo da dereita fascio-franquista do Partido Popular ou do nazi-fascismo que representa Vox e os colectivos, seitas e organizacións ultracatólicas que o amparan.

O pánico do capital aos avances sociais e á perda de privilexios.

        E pasa que esa dereita indesexable ten un pánico atroz a que o goberno do Estado non caia nas súas mans, que sexa un goberno liderado polo PSOE coa presencia tibia de SUMAR e apoiado na súa investidura por forzas socialdemócratas nacionalistas e forzas nacionalistas de dereitas o que teña o encargo de formar o Goberno do Estado.

        O partido de Sánchez non sería un problema en se mesmo; despois de todo é un partido do sistema, un partido que aposta pola economía como condicionante de todo o demais e cunha orientación claramente liberal, lonxe de calquera vía socialdemócrata ou mesmo keynesiana e redistributiva da riqueza; un partido partidario das privatizacións dos servizos públicos, como xa ten máis que demostrado (desde a chamada "transición") ao longo dos períodos de goberno nos que lexislou apoiándose nas maiorías parlamentarias do seu partido con Felipe González e Rodríguez Zapatero. Períodos nos que se privatizaron numerosas empresas e servizos públicos, onde se entregaron os servizos de atención á dependencia a empresas privadas, onde se abriu a vía á privatización subvencionada do ensino público ao través da LODE, onde se modificou a Constitución para que fora prioritario devolver a débeda pública á atención das necesidades sociais do país, onde se entregaron de forma incondicional inxentes cantidades de fondos públicos aos bancos para o seu rescate sen a obriga e a esixencia expresa da súa devolución, etc., etc.  Podería ser o partido de Margaret Thacher ingleses ou o Partido Popular, pero non; foi a maioría parlamentaria e os gobernos do PSOE. O seus sucesores do Partido Popular (Aznar de Felipe González e Rajoy de Zapatero) non fixeron máis que afondar no camiño xa marcado desde o PSOE.

    Logo, o problema -se non é o PSOE- serán as forzas que poden condicionar a ese potencial goberno presidido por Pedro Sánchez. Non cabe dúbida de que as medidas que supuxeron maiores avances na redistribución das rendas e outras máis progresistas adoitadas polo anterior goberno de coalición PSOE-Unidas Podemos (UP) foron forzadas por Podemos e por Esquerda Unida dentro do goberno; e aprobadas co apoio dos votos parlamentarios de BNG, ERC, Compromís, CUP, Junts per Cat, PNV, ... sen cuxos apoios non poderían saír adiante. 

        Certo que tamén nese período se produciron retrocesos no eido das liberdades potenciados desde o PSOE como a reforma do código penal, con artigos destinados a criminalizar a protesta social, e a contrarreforma negativa da chamada "Lei do só o si é si", así como a incumprida promesa electoral de derrogación da Lei Mordaza. E no eido da economía, debemos reprochar ao Goberno PSOE-UP a privatización da xestión dos fondos de pensións públicas,  o empobrecemento da inmensa maioría futuros pensionistas e algúns aspectos da reforma laboral (por algo dixo o líder da CEOE ao PP: "a reforma laboral non se toca").

        Non cabe dúbida de que Pedro Sánchez e o seu partido van tentar de salvar calquera "tentación" de reformas progresistas no social e no económico; e que para iso van apoiarse en forzas de dereitas coma o PNV ou Junts per Cat, que teñen unha aversión natural e ideolóxica polos trocos sociais redistributivos e forman parte das familias económicas do ultraliberalismo, e procurar manter a raia ao partido de Yolanda Díaz (que xa non é a esquerda estatal de Julio Anguita) que posiblemente, ao non estar condicionada por unha socialdemocracia de esquerda coma Podemos, vai resultar máis maleable que no goberno precedente.

        De todas formas, é preferible un goberno deste tipo a un goberno do PSOE en solitario ou un goberno do Partido Popular apoiado por Vox. Isto último significaría un aumento da ofensiva contra as liberdades, contra a educación, contra a sanidade pública, contra os servizos públicos de carácter social e un aumento da represión contra as clases máis desfavorecidas, como xa se está a ver naqueles concellos ou comunidades autónomas onde está a gobernar o Partido Popular co apoio de ou con Vox; e, tamén, naqueloutras nas que o Partido Popular goberna en solitario, sen necesidade de acudir a Vox, onde se está a escorar dunha forma indisimulada cara a políticas segregadoras, favorecedoras dunha maior desigualdade social ao través dos tributos sobre os que teñen competencias e con continuadas agresións á liberdade de creación artística e de expresión cultural. Pero claro, dun partido fascio-franquista como é o Partido Popular e dun partido coma Vox nada bo se pode esperar para as maiorías sociais e para as liberdades democráticas. 

O "teatriño" da investidura.

        A cousa non está clara. A dereita segue coa súa estratexia de declarar coma un fraude á maioría do corpo electoral atribuíndose para se mesma o dereito dunha minoría parlamentaria a gobernar (PP, Vox, UPN, e Coalición Canaria). Seguen a pensar que o Estado Español é a súa finca privativa ("la calle es mía" dicía Manuel Fraga, franquista contumaz e fundador do Partido Popular).

        O lixo mediático controlado polo capital é un eco, ás veces aumentado, das falsas e demagóxicas argumentacións do Partido Popular e dos seus dirixentes. Tertulianos, columnistas, editorialistas, redactores, etc. destes medios están envorcados nunha campaña financiada polos seus accionistas maioritarios contra calquera goberno que poida supoñer progreso, liberdade e mingua das desigualdades no Estado Español. Ás veces, incluso, a súa cegueira e falta de profesionalidade e de respecto pola obxectividade informativa fai que algún deles meta a pata de forma flagrante, publique o que non debe e ás poucas horas elimine dos seus chats ou do seu xornal a publicación. Iso si, sen pedir desculpas ou rectificar a desinformación por el publicada. Por desgraza, neste Estado Español a maioría dos medios que se supoñen de información están nas mans dun capital manipulador que non dubida en mentir e manipular a información coa finalidade de acadar os seus propósitos aínda a costa de enganar deliberadamente aos seus lectores e aos seus subscritores.

        Pero no só é o lixo mediático, son tamén os que posibilitaron desde a cúpula do PSOE a privatización e o crecemento da desigualdade social en España os que se deixan a pel nos medios contra a posibilidade de que unha maioría parlamentaria condicione un potencial goberno sen maioría pesoera presidido por Pedro Sánchez. Os impresentables Felipe González e Alfonso Guerra seguen a ser cómplices (e xa levan anos) da dereita máis rancia do Estado; e agora, tamén, uníuse Virgilio Zapatero . E non podemos esquecernos dos aínda politicamente activos Lambán ou García Page, constantes versos soltos dentro do PSOE.

Cal será a solución legal para a formación dun novo goberno?

        Está máis que claro que, agás un xiro inesperado e suicida na dereita ultraliberal catalá de Junts per Cat, a proposta feita polo Rei de España para a investidura coma Presidente do Goberno non vai saír cara adiante. Que Núñez Feijóo vaise quedar coas ganas de ser Presidente do Goberno do Estado parece máis que claro, cousa que xa era nítida cando Felipe VI encargoulle a formación do goberno.

        A outra alternativa é que, unha vez rexeitado Feijóo pola maioría parlamentaria, o Rei de España encargue a Pedro Sánchez a formación de goberno. Este aspecto, de momento, tampouco está claro que poida saír para adiante. Neste intre, o PSOE só conta cos votos seguros dos deputados de Sumar e os seus propios; non é difícil que poida contar co voto do deputado do BNG, agás sorpresas por un ou por outro lado, pero serían importantes acordos con ERC e Junts per Cat para que estes se pronuncien favorablemente. E a cousa non é doada; por un lado as presións ás que o PSOE está sometido tanto interior coma exteriormente; e por outro lado, a alta volatilidade que de seguido está a demostrar a dereita nacionalista catalá.

        A última alternativa que contempla a lexislación, no caso de que non saia adiante a investidura de Pedro Sánchez, é a repetición das eleccións. Esta é a opción preferida pola dereita fascio-franquista e pola nazi-fascista; e tamén a preferida polo gran capital español. Igualmente, é a menos desexable desde o punto de vista da salvagarda das liberdades democráticas e do avance social. A razón? Pois a posibilidade de que se poida instaurar unha maioría de goberno da extrema dereita que representan Partido Popular, Vox e os seus satélites de Coalición Canaria e Unión del Pueblo Navarro; ou a posibilidade de volta a un bipartidismo abafante como o que temos sufrido desde a transición e ata a irrupción de forzas que realmente cren e practican a democracia no Parlamento Español.

        E por moito que haxa persoas non lles guste escoitalo, na actualidade, coa actual lexislación, o acadar maiorías realmente progresistas no Poder Lexislativo Estatal é a única posibilidade, entre outras moitas que definirían un Estado democrático e social, de:

• Acadar unha diminución das desigualdades sociais, de acadar un ensino democrático que non segregue ao alumnado por sexo ou renda; 
• De acadar unha sanidade pública universal e de xestión pública que se basee na prevención e non na curación e que non estea ao servizo das contas de resultados de grupos empresariais de saúde ou de aseguradoras;
• De ter servizos de atención ás persoas maiores onde estas sexan tratadas coma persoas e non coma obxectos ao servizo de grupos económicos ou fondos de investimento e se lles neguen os mínimos coidados básicos; onde non ocorra o que aconteceu en numerosas residencias de maiores durante a pandemia do COVID, que se lles negou asistencia sanitaria a numerosos maiores que provocou miles de falecementos;
• De acadar maiores cotas de soberanía para os territorios das nacións e das rexións que conforman o Estado Español, con respecto ás súas culturas, dereitos e idiomas propios. E onde algunhas delas deixen de ser unhas simples fornecedoras de primeiras materias que xeran riqueza fora dos seus territorios ou lugares a onde se levan exclusivamente industrias que esnaquizan o medio ambiente e as vidas dos seus habitantes;
• De acadar un sistema tributario progresivo, onde contribúan máis os que máis teñen (e, polo tanto, que máis se aproveitan do país) e que non recaia o groso da recadación tributaria sobre a clase traballadora e a pequena burguesía.
• De acadar a creación de bancos públicos que realicen políticas non usurarias como as que estamos a sufrir na actualidade por parte do oligopolio bancario.

        Veremos o que pasa.

         

FEIJÓO, UN MENTIREIRO CONTUMAZ E UN HIPÓCRITA REDOMADO

 

“Falemos claro, Feijóo é un farsante: ‘hipócrita, mentireiro, troleiro, patrañeiro’, segundo o Diccionario Xerais de sinónimos”. (Manuel Monge¹)

Un mentirán indecente e unha xornalista decente.

Miúdo balbordo se ten montado este días a conta de que Silvia Intxaurrondo, xornalista de TVE, cumprindo coas obrigas propias da súa profesión de non tolerar que os seus espectadores foran vítimas de informacións erróneas, díxolle a Núñez Feijóo nunha entrevista que estaba a mentir cando este afirmaba que o Partido Popular sempre subira as pensións de acordo co Índice dos Prezos ao Consumo (IPC).

A el non lle sentou nada ben; e tampouco aos membros do seu partido de extrema dereita franquista (franquismo e fascismo no Estado Español son sinónimos). Non pararon de poñer a feder á señora periodista, que se merece un notable pola súa actuación tan profesional. Pero non foi a das pensións a única mentira que largou o sinistro personaxe durante esa entrevista; parece ser que tamén no tema das escoitas dos teléfonos intervidos de personaxes do goberno español e de políticos ese mentireiro veterano que é Feijóo tentou coar unha trola que ficou ao descuberto por mor da profesionalidade da xornalista. Neste caso, o noso protagonista, ao verse outra vez máis posto en evidencia, púxose a botar as culpas sobre algunha e inexistente axencia de novas.

Que ocorre? A explicación é moi doada. Feijóo, como todos os personaxes da dereita española, está acostumado a participar en programas e sair en publicacións de xentes da dereita ou da extrema dereita, algúns dos cales, ademais, practican e impulsan ou branquean esa ideoloxía desde os seus programas (como Ana Rosa Quintana, Susana Griso, Herrera, Pablo Motos, algúns dos discípulos e discípulas de Ferreras, etc.), todos eles ligados a instrumentos mediáticos da dereita que non só non lle poñen ao descuberto as mentiras claras e flagrantes que largan nos espazos que eles (os/as xornalistas) dirixen ou presentan (deixando que os seus espectadores sexan vítimas da desinformación), senón que por riba algúns deles incluso abondan en axudar aos mentireiros a perpetuar o seu engado cara aos espectadores ou ouvintes.

Ese mentireiro persistente que é Núñez Feijóo.

A historia deste personaxe coma mentirán e trapalleiro non ven de agora. Os que vivimos na Galiza xa o coñecemos de vello. O que moitos de nós non comprendemos é o por que de que tantos e tantas xornalistas se asombren agora das mentiras de Núñez Feijóo cando este leva practicando ese “deporte” desde hai moitísimos anos; como mínimo, desde que sucedeu a Fraga Iribarne na presidencia do Partido Popular en Galiza e, sobre todo, durante a campaña e precampaña das eleccións autonómicas galegas de 2009, nas que el era o candidato á presidencia da Xunta de Galicia polo Partido Popular. Pero, se facemos caso aos que foron seus compañeiros nos servizos centrais da Xunta de Galicia, cando Feijóo non era ninguén no mundo da política, a súa carreira de mentirán trepa xa empezou moito antes segundo nos contan desde o boletín da CIG-Autonómica de marzo do 2012, ao que podes acceder pulsando na ligazón.

En todo caso, e para quen teña moito interese en coñecer máis a a vida e milagres de personaxe a quen vai dedicado esta entrada, pode acudir a un excelente libro, profusamente documentado sobre o nefasto personaxe de Núñez Feijóo, escrito por Manuel Monge González que leva por título “Feijóo. Biografía dun farsante (non autorizada)”, editado por Edicións Laiovento neste ano 2023.

Cando me refería ao ascenso de Núñez Feijóo á fama da política da man do ultracatólico e franquista Romay Becaría no ano 1991, estaba a referirme sucesivos cargos cargos públicos de responsabilidade en organismos dependentes do PP, tanto en Madrid coma en Galiza. Foi Feijóo quen empezou a privatización de Correos e a privatización do Servizo Galego de Saúde (SERGAS), do que foi secretario xeral no ano 1991. E foi ese señor, ao que lle doe ser un aldeán dos Peares aínda que diga o contrario, quen se puxo coma meta a privatización da sanidade pública galega en favor dos poderes económicos ligados á sanidade privada e aos servizos xerais necesarios para o funcionamento de centros de saúde e hospitais.

Feijóo e as súas narco-relacións.

No ano 1995, é pillado in fraganti navegando pola ría de Arousa en compañía do xa coñecido narcotraficante Marcial Dorado, nunha embarcación da propiedade deste último. Feijóo afirma que daquela non coñecía a condición de narcotraficante do seu acompañante (co que parece ser que non fixo só esa aventura marítima, senón que amais houbo saídas a gozar da neve -non sei de que tipo de “neve” fala- en compañía do mesmo suxeito). 

O certo é que a esas alturas de século na Galiza case todo o mundo sabía da condición de narcotraficante de Marcial Dorado a pesares de “non haber Google nin internet”. Era pan de cada día nos xornais que informaban e na vox populi arousá a condición do amigo de Núñez Feijóo, así como a relación máis que estreita do Partido Popular cos narcotraficantes arousáns. Feijóo non quer explicar cal era a natureza da súa amizade con Dorado, nen se eran negocios ou outra cousa o que os relacionaba; o certo é que o señor Dorado foi un dos beneficiados por contratos de subministracións do SERGAS. E o certo, tamén, é que Feijóo négase a relatar como e cal era a natureza desa amizade por máis que lle preguntan por ela. E coido que a natureza non sería a de amor romántico. Unha actitude, a de Núñez Feijóo, totalmente intolerable en calquera cargo público; e menos en alguén que ostentou a presidencia da Xunta de Galiza e aspira a presidir o Goberno do Estado.

 E unha persoa que aduce non saber o que calquera medianamente informada sabe, e bota culpas á falta de redes, ou ben é un babeco redomado, que non se decata de nada do que o arrodea, ou ben é un puto mentireiro de merda. E, sexa cal sexa a solución, unha persoa desa caste non está capacitada para exercer ningún cargo de responsabilidade; e menos a presidencia do goberno dun Estado.

As mentiras da campaña electoral galega de 2009.

Outras das grandes mentiras de Núñez Feijóo discorreron durante a campaña e precampaña previas ás eleccións autonómicas de 2009 na Galiza. As súas mentiras sobre o mobiliario do despacho de Touriño, presidente da Xunta daquela, sobre os coches de luxo que formaban parte do parque automobilístico da presidencia e conselleiros da goberno autonómico galego (iso si, mentiras vertidas mentres recorría Galiza nun Citröen-C6 de luxo que a dirección da factoría da marca cedéralle para realizar a campaña electoral; non se sabe a ciencia certa a cambio de que, pero si que esas empresas non dan nada a cambio de nada); tamén sobre unha suposta encerrona do vicepresidente da Xunta, Quintana, a un grupo de pensionistas nun hotel-spa das proximidades de Baiona para largarlles un mitin encuberto; ou as insinuacións de tratos de favor dunha construtora galega por parte da vicepresidencia da Xunta ao publicar un determinado medio de ultradereita, seguido por todos os demais, unha foto do ano 2005 onde Anxo Quintana estaba a bordo dun iate dun empresario da construción. Tamén tivo os seus relatos a “neveira de luxo” (parece que unha simple bolsa neveira ou unha neveira eléctrica simple e do máis corrente) que o vicepresidente da Xunta, Quintana, levaba no seu coche oficial; todo isto acompañado con profusas e confusas fotografías publicadas por un medio de prensa indecente.

E outras moitas trolas máis, incluso ás veces relacionadas coas vidas persoais dos membros do goberno de Pérez Touriño, e aireadas sen pudor nin contraste por medios de comunicación dirixidos e editados por xentes que se beneficiaron posteriormente das subvencións e ingresos dos gobernos de Núñez Feijóo por conceptos variados; e que, a día de hoxe, seguen a ser beneficiados polo goberno que preside Alfonso Rueda (subvencións por uso do idioma galego -pese a ser este idioma rara avis nas súas páxinas-, profusión de publicidade institucional, subvencións por motivos variados, encargos de organismos e empresas públicas para a produción de material audiovisual de diversa natureza, etc.) a. Estes medios foron La Voz de Galicia, editado por unha persoa de recoñecida ideoloxía da dereita extrema coruñesa, os xornais Faro de Vigo, La Región, Atlántico Diario e El Progreso e Diario de Pontevedra, todos eles de recoñecida tendencia dereitista e aliados do Partido Popular en todos os procesos electorais, e ás editoras das maioría das emisoras radiofónicas presentes na Galiza (Radio Vigo, emisoras da COPE e Onda Cero, emisoras de Radio Voz,etc.).

O paso de Feijóo pola Xunta de Galicia.

Unha das primeiras medidas adoitadas por este suxeito desde o goberno galego cando chegou á Presidencia da Xunta de Galiza foi o de poñer ao dispor da súa propaganda os medios de comunicación públicos (a maioría dos privados xa os tiña ao seu dispor). Así, destituíu directores da TVG e da Radio Galega (RTVG), poñendo persoas que serviran fielmente ás súas arelas, persoas que se encargaran de destituír a responsábeis de programas e persoas das redaccións que non estiveran dispostos a “entrar polo aro”. Unha entidade que empezaba a ter unha calidade crecente (tanto en programas de entretemento de produción propia como en informativos) e a cumprir como difusora e defensora da lingua galega, unha das principais funcións pola que fora creada, derivou nunha entidade cunha moi deficiente calidade en programas, cuns informativos faltos de pluralidade e obxectividade que parecen os voceiros de Nuñez Feijóo e a súa caterva do Partido Popular, e onde atopar programas que contribúan a defender e estender o uso da lingua galega -unha das premisas básicas polas que se creou a RTVG-simplemente non existen ou son relegados á segunda cadea e maiormente en redifusión os realizados hai moitos anos (coa conseguinte perda de actualidade e, por tanto, faltos de interese)

As informacións manipuladas, ocultadas ou mentireiras.

Unha vez controlada a información tanto ao través dos medios afíns de carácter privado como dos medios públicos xa se podía proceder a cumprir o programa real que Núñez Feijóo pretendía aplicar na Galiza. Ninguén ía acadar dar eco ás críticas e oposicións dos veciños ou colectivos. Nos medios públicos nada se diría. Nos privados limitaríase o máis posible a súa difusión territorial, relegándoas ás edicións comarcais se as “movidas” eran grandes e importantes, sen que transcenderan territorialmente máis alá e convenientemente redactadas para non facer moito dano á dereita, ou ben directamente ocultaríanse. Se as “movidas” foran de carácter xeral e de interese xeral (por exemplo, as manifestacións en defensa da sanidade pública convocadas en Compostela) a actitude era tentar de dinamitalas antes de que se produciran publicando entrevistas con cargos da Xunta de Feijóo ou producindo novas que puideran restar a potencial participación nas mesmas. Se non conseguían, como pasou numerosas veces, a solución buscada era a de non falar do asunto, relegala a nova secundaria e publicala só para aquelas persoas ás que non se lle podía ocultar o éxito das convocatorias, é dicir, as do territorio onde a actividade tivera lugar, relegalas ás edicións locais e ocultalas no resto.

Con estas premisas mentireiras, manipuladoras e controladoras da información, Feijóo e o Partido Popular gozaban de mans libres para levar a cabo as súas actividades e expandir as súas mentiras contra a poboación galega e en favor do capitalismo máis salvaxe que ten Galiza como unha das súas bases de operacións e do integrismo relixioso máis contumaz: madeireiras e pasteiras que esnaquizan os nosos montes e as nosas rías e deixan que á flora e fauna autóctona vaian desaparecendo progresivamente; macrogranxas que contaminan e destrúen o medioambiente; eléctricas que xa no pasado esnaquizaron os nosos ríos e os nosos vales fértiles e agora queren esnaquizar a vida rural, as correntes de auga subterráneas, os camiños rurais e os caladoiros de pesca cos eólicos; minería contaminante e destrutora do medioambiente; grupos empresariais da sanidade privada e as aseguradoras de saúde a facer negocio a conta da saúde e a mala atención médica dos galegos e galegas aos que condenou o Partido Popular deteriorando premeditadamente a sanidade pública; privatización e impulso da confesionalidade da educación obrigatoria e post-obrigatoria, que supón un ataque á liberdade e igualdade de oportunidades para toda a poboación; atención ás persoas dependentes e de mala calidade posta en bandexa ao dispor e negocio de grupos económicos sen escrúpulos e un dos factores que propiciou un alto número de falecementos durante a pandemia do COVID; rebaixa dos impostos cedidos, para os máis ricos (a maioría da poboación non chega aos niveis nos que os impostos se rebaixan), e privatización todo o público en favor de quen a capacidade económica para acceder aos servizos privatizados; botar ás mulleres máis vulnerábeis en mans de grupos católicos integristas ligados ao Opus Dei; desaparición progresiva do idioma galego nas escolas, organismos públicos e sociedade en xeral, así como a deixamento do seu uso por todo tipo de organismos de carácter público esencial. E poderiamos seguir aquí enumerando todas as miserias que o goberno de Núñez Feijóo foi deixando aos galegos e galegas ao longo dos seus sucesivos gobernos da Xunta de Galiza.

As poucas veces que tivo que comparecer no Parlamento Galego amosou a súa escasa preparación coma presidente; parecía como que se lle quitaban o libro de instrucións que lle impuxeran Romay Becaría e os seus sucesores o señor Feijóo non sabía por onde andaba. Un perfecto ignorante en multitude de temas, un perfecto inculto que en lugar de pasar pola universidade a universidade pasáralle por riba, cada vez que algún deputado requiría explicacións en lugar de responder poñía a insultar, saía coa reiterada estupidez de Herri Batasuna ou Bildu, outra similar que nada tiña que ver ou simplemente recorría a mentira como arma fundamental da súa política, incapaz de fiar un discurso sólido ou crible; e se a réplica podía facer dano político, aí estaba a presidencia do Parlamento para parala e facer que non constara en acta. Total era sabido que o asunto non ía ter ningún eco na inmensa maioría dos medios de comunicación da Galiza, sobre todo nos que, para xustificar tirada e xustificar a percepción de subvencións sen as que non subsistirían, se reparten gratis todos os días ou as fins de semana en establecementos educativos ou residencias de maiores.

A actualidade do mentireiro e “moderado e bo xestor”.

Iso si, o “moderado e bo xestor” foi nomeado polo gran capital da España para dirixir ao partido que representa os intereses da maioría deses infames explotadores, o Partido Popular, para tentar de que desde a presidencia do goberno do Estado faga o mesmo que acadou aquí, na Galiza. As condicións de partida son similares: a inmensa maioría dos medios de comunicación sonlle favorables, están dispostos a ocultar as súas mentiras, e terxiversar e manipular información, a ser totalmente acríticos coas súas propostas, a facilitarlles tribunas desde as que enganar aos seus lectores, espectadores e ouvintes; aparte ten ao seu dispor as emisoras e TV públicas daquelas administracións onde goberna a dereita pepera (soa ou en coalición con Vox) das que xa se ocuparon de eliminar calquera voz crítica ou que desentoara coa maioría. As mentiras ponas Núñez Feijóo e os seus correlixionarios e lambecús.

     Nesta campaña electoral que está a piques de rematar temos exemplos abondo das mentiras de ese señor que di estar orgulloso da aldea que o veu nacer, cousa que moitos dos habitantes dos Peares poñen endúbida e declaran abertamente que o señor Feijóo so aparece pola aldea para gravar programas de TV ou nas eleccións como parte da súa campaña de facerse pasar polo que realmente non é. Polo que eu penso que Feijóo ten un grande complexo por ser un home de aldea (un “paleto” que din e poñen en pancartas e pintadas xentes coma el, de extrema dereita, referíndose ás persoas galegas), que non está nada orgulloso de ser galego, que aínda ten na súa memoria a aquel inocente neno galego que no programa “Cesta y Puntos” de TVE nos finais dos anos 60 e principios dos 70 do século pasado, cando lle preguntaron por sons emitidos por animais, dixo “ornear” ou “orneo” (non me lembro exactamente) cousa que no idioma do imperio non existe, pero que a diglosia imperante na Galiza a causa da represión do noso idioma durante a longa noite de pedra, aínda existente naqueles anos, propicia. Loxicamente, déronlle a resposta coma errónea.

Durante a campaña electoral puxéronse en evidencia moitas cousas referentes ao señor Núñez Feijóo, unhas que nos amosan a súa escasa preparación en numerosos temas importantísimos para xestionar un país (economía, ecoloxía, diversidade, cultura..., e moitos outros), outras referidas á súa capacidade para mentir descaradamente e sen rubor e a outra a que moitos galegos e galegas xa coñeciamos: que sen o libro de instrucións Feijóo non é quen de articular un discurso minimamente sólido e coherente e que é incapaz de afrontar un debate serio sen acudir á descualificación gratuíta, a mentira e o insulto.

Aparte da mentira que abre este artigo puidemos observar e coñecer outras moitas trolas en numerosos programas radiofónicos e televisivos nos que participou. Nunha participación no programa “El Hormiguero”, de Pablo Motos, puiden observar como o suxeito tentou botar merda sobre a actual lei que regulamenta a eutanasia, tentando de confundir termos, falando dunha serie de garantías que a lei contempla coma se esas non existiran, gabando “documento de instrucións previas” regulamentado pola Xunta de Galicia que dificilmente se aplica e magnificando os paliativos (que si son necesarios, pero mellor que non teñas un médico do Opus Dei) como alternativa á eutanasia e o testamento vital.

Non atendín ao debate entre o noso personaxe e Sánchez realizado polo grupo Atresmedia. Lin crónicas en xornais partidarios dunha democracia solvente; e escoitei reflesións plurais realizadas desde diferentes ópticas en programas radiofónicos. Case todos coinciden na pasividade dos presentadores de Atresmedia, que admitiron que Feijóo despachara mentiras a destro e sinistro deixando sen tempo a Sánchez para replicar a todas e cada unha delas. Típica técnica do xefe dos populares, mentir descaradamente e facer acusacións gratuítas en lugar de debater e mostrar a súa ignorancia e incultura. Repito: coa pasividade e transixencia dos dous presentadores, que deixaron coar todas e cada unha das mentiras feixoanas aos seus espectadores e espectadoras. Que pouca ética!

Por suposto, tampouco acudiu Feijóo ao debate organizado por TVE entre os catro primeiros partidos estatais. A Feijóo non lle gustan os presentadores e xornalistas serios. Iso si, non pararon, el e os seus, de botar merda sobre os xornalistas da TVE que puxeron en evidencia as súas mentiras.

E segue a campaña e seguen as mentiras. Os impresentables peperos, con Núñez Feijóo a cabeza, seguen a artellar mentiras en todos e cada un dos actos electorais que celebran, mostrando unha falta total de respecto cara aos asistentes aos que tentan coarlles toda esa colección de bastas e evidentes trolas que manexan. Pero, vótanlles; non sei quen será máis lelo, se Núñez Feijóo ou aquelas persoas que lle dan o voto.

E logo, quen é Núñez Feijóo?

A miña opinión sobre el é que Núñez Feijóo é un suxeito falto de calquera tipo de ética. Que o único que o único que busca é medrar social e politicamente a costa do que sexa. Un mentirán cualificado e un inculto, pese a ter cursado estudos universitarios, que diante da súa falta de argumentos e incapacidade de razoamento recorre ao insulto coma medio de ocultar a súa incapacidade. Un acomplexado que tenta de ocultar, agás o libro de instrucións diga temporalmente o contrario, a súa procedencia aldeá, razón pola que carga desde as institucións que controla contra o idioma propio da terra que o veu nacer. Unha persoa que non é digna de ostentar ningún cargo público de relevancia; e menos unha presidencia dun goberno.

1MONGE GONZÁLEZ, Manuel: Feijóo. Biografía dun farsante (non autorizada). Edicións Laiovento, 2023.

PARTIDO POPULAR: O SECUESTRO DAS LIBERDADES

                 

    A ninguén que teña algo de idade e/ou coñecemento da historia real recente deste país se lle pode escapar cal é a natureza do que hoxe é o Partido Popular (sobre todo a acaecida entre durante a ditadura de Franco, a data da morte do criminal ditador e as eleccións constituíntes de 1977). Tanto no conxunto do Estado Español coma na Galiza as persoas que o construíron, na súa maior parte definitoria e decisiva nas políticas da ditadura, foron destacados elementos fortemente vinculados en diferentes graos ao réxime criminal do ditador Franco.

    Posiblemente a xente máis nova descoñeza a natureza real do Partido Popular (PP), entre outras cousas porque eles (e os seus cómplices da transición do franquismo ao Estado constitucional de hoxe) ocupáronse de que todos os  seus “trapicheos” e “texemanexes” que urdiron ata acadar este sistema pseudodemocrático actual non foran coñecidos polas novas xeracións nacidas, ou de idade moi temperá, despois dese período da historia da chamada España.

1) As orixes políticas do Partido Popular.
     No ano 1975, despois da morte do criminal Franco, cúmprense os desexos deste e queda coma xefe do Estado franquista e ditador do mesmo don Juan Carlos de Borbóni, sendo Presidente do Goberno criminal Arias Navarro e Ministro da Gobernación (o que hoxe sería interior) Manuel Fraga Iribarne, que xa desempeñara dito cargo no derradeiro goberno de Franco e que foi corresponsable dos asasinatos perpetrados pola ditadura o 27 de setembro do ano 1975 e máximo responsable das torturas sufridas nas dependencias policiais por persoas que loitaban pola democracia ou que, simplemente, discrepaban publicamente das formas e métodos do réxime asasino e criminal de Franco e/ou Juan Carlos de Borbón (1).

    A formación do Partido Popular (cuxo principal impulsor foi Manuel Fraga) coido que podemos afirmar que empezou a xestarse no ano 1976 baixo outro nome e con base nas normas creadas polo goberno de Arias, despois de que ao goberno español presidido por este, do que facía parte Manuel Fraga Iribarne como Ministro de la Gobernación, enunciara aquilo ao que lle chamaron “espírito do 12 de febreiro” presentado nas cortes franquistas no ano 1974, que era un intento do franquismo de perpetuarse no sistema, tentando de coar un remedo de democracia, con base nunha lei de “asociacións políticas” que coartara calquera tipo de organización discrepante e crítica co réxime e os seus mantedores, cómplices dos crimes perpetrados polo réxime do criminal Franco.

      Este remedo de democracia que pretendían instituír os criminais franquistas non foi aceptado pola burguesía española (era malo para o negocio) nin polas burguesías europeas (2) , polo que ao réxime franquista non lle quedou outra que a de tentar evolucionar a un modelo homologable politicamente pola Comunidade Económica Europea (CEE) (organización que posteriormente desembocou na actual Unión Europea).

    Non vou falar aquí do proceso da transición do franquismo ao réxime monárquico actual porque xa hai bastante literatura sobre o proceso. O que si direi é que os acordos entre os corresponsables dos crimes do franquismo, potencias europeas e os USA, e unha parte da oposición ao franquismo (fundamentalmente o PSOE de Felipe González e Guerra e, posteriormente, o PCE de Santiago Carrillo e Tamames) posibilitaron que políticos, policías, militares, membros do aparello xudicial e civís implicados directamente ou responsables de crimes de lesa humanidade puideran ser xulgados e/ou condenados polos seus crimes.

    É nese último goberno de Franco e primeiro de Juan Carlos de Borbón no que podemos situar as orixes do Partido Popular, primeiro como Alianza Popular e posteriormente xa coma Partido Popular. E o seu principal impulsor foi Manuel Fraga Iribarne, unha persoa comprometida, corresponsable dos crimes franquistas desde distintos gobernos da ditadura e peza fundamental no labor de mordaza e represión xerado polo réxime do criminal Franco.

2) De Alianza Popular ao Partido Popular.

    Nace Alianza Popular (AP) como un partido que ten por obxecto a preservación das esencias do franquismo e a protección do seu nefasto legado. Isto dáse nunha situación irreversible para o franquismo, na que o réxime fica xa sen apoios importantes tanto no interior coma no exterior; onde a maioría da clase política vinculada ao franquismo e á falanxe fascista se encadra nun partido de novo cuño chamado Unión de Centro Democrático (UCD), impulsado por Adolfo Suárez, ex-ministro de Franco e ex-secretario do Movemento Nacional falanxista. Nese partido encadráronse persoas procedentes do franquismo militante (3) que, sen condena e renuncia expresa do franquismo, buscaban unha reforma política homologable ás europeas e outras persoas de ideoloxía demócrata-cristiá (como Oscar Alzaga), persoas de dereitas non vinculadas ao franquismo (como Garrigues Walker) e persoas vinculadas aos movementos monárquicos tradicionais (como Rafael Calvo Serer) pero que desexaban un cambio no réxime político español cara á democracia.

    Son fundadores, entre outros, de Alianza Popular varios franquistas significados, implicados ata as trancas nos gobernos, na ideoloxía e nas actuacións do réxime de criminais creado cos despoxos da guerra civil española e protexido e financiado pola oligarquía española do tempo (que é a mesma de hoxe con outros nomes); os máis destacados destes elementos fundadores de Alianza Popular foron: Fraga Iribarne (ex ministro de Franco, ideólogo da transición desde o franquismo e fascista contumaz, principal responsable como ministro de Gobernación do asasinato pola policía de varios obreiros en Vitoria no ano 1976), López Rodó (tecnócrata do Opus Dei, fascista e ex-ministro de Franco), Federico Silva Muñóz (membro de Acción Católica de Propagandistas -unha das cotas nacionalcatolicas do franquismo- ex-ministro de Franco e ultradereitista declarado), Cruz Martínez Esteruelas (ex-ministro de educación franquista) e Gonzalo Fernández de la Mora (un dos principais ideólogos dos últimos tempos do falangismo, autor dun opúsculo fascista que leva por título “El crepúsculo de las ideologías” e outros numerosos opúsculos de carácter fascista e confesional; a súa ideoloxía extremo fascista levouno a abandonar AP, xunto con Silva Muñóz, cando este partido apoiou a Constitución de 1978). Hai que significar que todos eles formaban parte de distintas “asociacións políticas” creadas a partir do “Estatuto de Asociaciones Políticas” de 1974, ao que nen sequera se acolleron aqueles franquistas que querían unha reforma que fixera do Estado Español unha democracia homologable pola CEE (4).

    No ano 1981, despois do fallido(?) de golpe de estado do 23 de febreiro, iníciase unha progresiva descomposición da UCD que se acelera coa vitoria electoral do PSOE de 1982. Conscientes da decadencia do seu partido moitos dos seus dirixentes máis destacados empezaron a situarse noutros partidos. Uns poucos cara ao PSOE e a maioría cara a Alianza Popular. No ano 1989, da man de Manuel Fraga, que da por finalizada a etapa de AP, fúndase o Partido Popular, un partido autodefinido como de centro dereita pero que no fondo mantivo as esencias que levaron á fundación do seu predecesor Alianza Popular e que na actualidade segue a manter: preservar o infausto legado da ditadura criminal franquista e tentar de manter as súas esencias, tanto no obxectivo de servir á oligarquía financeira española como de evitar que os crimes do franquismo puideran ser coñecidos polas futuras xeracións e que os responsables vivos dos mesmos tiveran que render contas das súas actuacións delitivas diante dunha xustiza democrática (5).

3) O Partido Popular desde a súa fundación ata a actualidade.

    A verdade é que da historia do Partido Popular desde o seu nacemento ata hoxe podemos dicir que fai bo aquel dito que reza que “cambian as moscas pero a merda segue a ser a mesma”. 

    Pasou por diferentes etapas, trocou ás súas cabezas visibles varias veces, ...pero segue a ser aquel partido que defende a capa e espada os intereses oligarquía española máis rancia, que non dubida en artellar mecanismos de represión dos movementos populares se considera que están a poñer en cuestión as súas políticas ou estima que os intereses daqueles aos que defende con prioridade están sendo postos en cuestión, que non dubida en aliñarse a nivel internacional coas posicións máis reaccionarias e destrutivas para defender os intereses do capitalismo internacional, que non ten dubidado recorrer á corrupción para financiarse como xa teñen fallado algúns tribunais nos distintos territorios e en diferentes instancias xudiciais, e con multitude dos seus máximos dirixentes condenados ou procesados por causas de corrupción de distinta índole.

    Chegando incluso a crear unha policía política dedicada a tratar de defenestrar aos opoñentes aos seus dirixentes, tanto no exterior como no interior do seu partido; unha policía política dirixida por indecentes membros en activo e xubilados da policía, algúns deles con acusacións de ter realizado torturas durante o réxime fascista de Franco, que utilizaban os medios públicos para realizar as súas falcatruadas. É dicir, o Partido Popular representou e representa a esencia do franquismo: defensa do máis reaccionario, corrupción e represión.

    Por outra banda é un partido trapalleiro e mentireiro; nas campañas electorais e nas súas argumentacións cotiás utiliza numerosas mentiras como base das súas argumentacións, falsidades que a súa prensa afín non dubida en estender de forma impune e acrítica, como temos contrastado na Galiza ao través de medios afíns ao Partido Popular, que son a inmensa maioría dos que hai neste país (como noutras partes do Estado, onde a prensa, as emisoras de radio e as cadeas de TV están controladas polo gran capital); é o PP un partido que bota man de situacións pretéritas xa inexistentes para poñelas coma se foran realidade actual; que acusa a outros de actuar coma o fixeron os seus ascendentes políticos e como o fan  eles cando están nos gobernos (“pensa o ladrón que todos son da súa condición”), de non trocar as súas actuacións nin renunciar ao seu pasado cando son eles os maiores defensores dos asasinos aos que queren manter e homenaxear en rúas e prazas.

    En fin, un partido que non pasa sequera un superficial análise de ideoloxía e prácticas democráticas.

    Aznar, coas súas guerras ilegais e as ocultacións dos responsables do atentados do 11 de marzo de 2004 en Madrid, así como a súa iniciativa de liberalizar o chan en favor das grandes construtoras que trouxo consigo unha crise que aínda hoxe non damos superado. Mariano Rajoy e toda a podremia corrupta posta ao descuberto durante o seu mandato e as súas iniciativas económicas para reforzar ao gran capital aínda a costa de empeorar de forma grave a situación das clases menos podentes economicamente, o seu baleirado da caixa das pensións, conxelación das mesmas e o endebedamento do Estado para favorecer á banca e ás grandes empresas (aí están o caso das autoestradas radiais de Madrid ou o caso Castor fronte ás costas de Valencia, escándalos económicos realizados para favorecer ás construtoras de obra pública ou as empresas de Florentino Pérez, respectivamente; ou os inxentes fondos para o rescate bancario durante a crise financeira que non foi reintegrado ás arcas públicas como prometían facer).

    Son unha constante en todos os gobernos do Partido Popular as políticas de rematar cos servizos públicos esenciais como a educación, a sanidade ou a atención ás persoas dependentes procedendo á súa degradación e/ou privatización e poñéndoos en mans de fondos de investimento, negocios financeiros ou de organizacións ligadas a confesións relixiosas, baleirando de contido a obrigatoriedade do Estado de prover deses servizos de calidade á cidadanía e deixándoos como nicho de grande negocio para o gran capital beneficiario desas políticas.

    Chegan ao extremo de vender a fondos voitre vivendas sociais construídas polos concellos ou comunidades autónomas para a súa venda ou alugueiro ás persoas con menos recursos económicos, permitindo que eses fondos especulen con esas propiedades ao través do prezo dos alugueiros e desafiuzando a aquelas persoas (a maioría dos usuarios) que non poidan facer fronte ás subas das rendas de aluguer.

4) Disensións e abandonos no seo do Partido Popular. A creación de Vox.

    Durante o goberno de Mariano Rajoy, unha parte considerable do capitalismo español máis rancio veu ameazados os seus privilexios diante do que parecía ser un avance dos movementos populares de base como o 15-M, as Marchas da Dignidade, as plataformas de afectados polas hipotecas e toda unha serie de organizacións ligadas ás persoas e colectivos máis afectados pola crise creada polas institucións financeiras, como os movementos dos “preferentistas” ou de pensionistas. Dende o goberno de M. Rajoy impulsáronse políticas represivas para limitar as actividades deses colectivos e as liberdades democráticas, reflectidas nos cambios no Código Penal e na creación da Ley de Seguridade Cidadán (a famosa Lei Mordaza) para tratar de parar e reprimir os movementos sociais e sindicais así como para limitar a liberdade de expresión que estaba a brotar nas redes sociais. Esa lexislación de clara orientación fascista significou numerosas penas de cadea e multas a persoas que simplemente reclamaban o que os bancos roubáranlle, que expresaban a súa opinión en diferentes plataformas ou a sindicalistas mobilizados en defensa das súas condicións e postos de traballo. Igualmente, ese mesmo goberno modificou o marco das relacións laborais para posibilitar unha maior explotación da clase obreira por parte do empresariado e a concentración de capitais en menos mans, provocando o empobrecemento dunha parte moi importante da pequena burguesía ligada ao pequeno e mediano comercio e industria.

    Pois a eses rancios capitalistas non lle bastaban esas políticas represivas e antisociais. Querían unha marcha máis atrás, que recortara aínda máis os dereitos sociais e que aumentara os seus privilexios. Para iso acudiron ás persoas que dentro do Partido Popular puideran estar máis próximas ás ideas fascistas e represivas, tentando de aglutinar en torno a elas á xente non só procedente do PP, senón a outras persoas encadradas en movementos e colectivos de carácter fascista e nazi diseminados polo Estado, a membros e organizacións de carácter ultrarrelixioso e confesional, buscar os apoios dos elementos máis fascistas e integristas da Igrexa Católica como o o que foi bispo de Alcalá de Henares ou o famoso integrista bispo Cañizares. Estes especímenes nazi-fascistas foron dotados, tamén, de medios de comunicación de masas para extender a súa influencia, políticas, manipulacións e mentiras. E a finalidade desa busca foi a de crear unha organizacións de reserva, un organismo de choque como foron as S.A. da Alemaña de Hitler, a Falange Española de José Antonio Primo de Rivera durante a IIª República Española ou os Camisas Negras da Italia de Musolini.

    A persoa indicada para poñerlle cara a esa nacente organización nazi-fascista era Santiago Abascal, militante do PP de Euskadi escondido en Madrid baixo a protección de Esperanza Aguirre nun chiringuito creado ad hoc para facilitarlle un soldo que lle permitira vivir comodamente. Xunto a el, puxéronlle algúns personaxes madrileños, andaluces e valencianos de recoñecida ideoloxía nazi-fascista. Iso foi o que deu lugar ao que hoxe é Vox, un partido nazi-fascista, antiobreiro, machista en extremo, homófobo e xenófobo, partidario da represión xeneralizada en defensa dos privilexios duns poucos, que nega a realidade do cambio climático... En definitiva, uns perfectos servidores dos intereses da oligarquía internacional máis reaccionaria, o clásico partido historicamente creado e financiado por esa oligarquía para servirlle de forza de reserva. Un partido que, como o Partido Popular, quer gardar as esencias e preservar o infausto e criminal legado do franquismo. Un partido, Vox, que ten as mesmas orixes que o Partido Popular e que ten por obxectivo os mesmos fins. A diferencia, agás nas formas, non existe.

5) O Partido Popular na actualidade.

    Despois dunha breve paréntese e declive de Pablo Casado, encárganlle ser a cabeza visible do Partido Popular a un personaxe de triste recordo na Galiza; un personaxe que debe a súa pervivencia ao descarado apoio recibido da inmensa maioría duns medios de comunicación -dominados pola extrema dereita económica de Galiza ou cadeas editoriais conservadoras de ámbito estatal- totalmente acríticos e aliñados con el, e ocultadores das súas incompetencias; e a ser un fiel e acrítico servidor da burguesía que opera na Galiza: Nuñez Feijóo.

    Podemos definir a este novo presidente dos populares anti-populares coma un político mentireiro e sen vergoña, virachaquetas sen principios, inculto funcional e vasalo do poder máis produtivo. Pero deste suxeito indesexable xa falaremos nun próximo artigo con máis detalle (espero poder facelo antes do 23 de xullo). Non coñezo persoalmente a ese senvergoña político, mais supoño que non será moi diferente na súa vida persoal, polo que mellor telo o máis lonxe posible. So pensar que ese señor pode converterse en presidente do goberno español prodúceme arrepíos.

    En todo caso, coido poder afirmar con rotundidade, a vista dos resultados, composición de concellos e comunidades autónomas resultantes dos pactos realizados entre Vox e o Partido Popular que este último, como o primeiro, é un partido fascista, sen principios democráticos, que usa a mentira como arma política e que desvirtúa a realidade para tentar de acadar as súas ambicións e servir a aqueles que o manteñen economicamente.

    Un partido que mantén lideres de ideoloxía e prácticas claramente fascistas como poden ser Isabel Díaz Ayuso ou o actual alcalde de Madrid, ou que pacta cos nazis para limitar o cambio climático, para desvirtuar a educación da infancia na escola e a da adolescencia nos institutos, para manter a opresión da muller e reprimir os dereitos LGTBIQ+, ou para evitar o coñecemento da verdadeira historia do estado Español e impedir honrar a memoria daquelas persoas que defenderon a legalidade democrática do ano 1936, etc.; só por facer unha mínima relación das intencións deses sátrapas. Un partido das características que definen ao Partido Popular non debería poder gobernar un país.

    Xa o expresei as miña visión do nazi-fascismo no Estado Español nun artigo anterior publicado neste blog baixo o título de “PP e Vox: as dúas caras do actual nazi-fascismo español”, que vou completar cunha ligazón a un artigo de Juan Diego Botto, “Libertad de expresión artística” publicado en eldiario.es, onde se nos amosan toda unha serie de agresións á cultura protagonizadas por Partido Popular e Vox en distintos concellos despois da recente constitución das novas corporacións municipais saídas das eleccións do 28 de maio pasado.

__________________________________

Índice de Notas:-

(1) Hai que lembrar que Juan Carlos de Borbón non era o herdeiro lexítimo na liña de sucesión borbónica, xa que de seguir esta correspondería o trono ao seu pai Juan de Borbón, fillo de Alfonso XIII. O do nomeamento de Juan Carlos coma rei foi cousa do ditador Franco, polo que á morte deste foi o seu sucesor o que continuou coma ditador dun réxime criminal e fascista, asumindo as súas mañas e os seus ataques ás aspiracións democráticas da cidadanía, mantendo encarcerados a numerosos membros da oposición antifranquista e coa continuidade das detencións de opositores, os asasinatos e as torturas a cargo da policía e da Guardia Civil e de elementos das tramas fascistas ligadas ao réxime ditatorial.

(2) Daquela, o que hoxe é a Unión Europea aínda tiña principios éticos á hora de aceptar países membros e un dos requirimentos básicos esixidos para a pertenza á mesma era ter un réxime democrático comparable ao dos países que a integraban. Como sabemos, hoxe esa calidade ética xa non existe, o único que interesa son os negocios por riba de calquera outra consideración ética ou de respecto ás liberdades: se Turquía da negocio, pois que entre; se Polonia e Hungría incumpren todo o relativo ás liberdades democráticas, pois que o incumpran e se queden, etc.

(3)  Por exemplo, na Galiza integráronse no UCD os irmás Rosón, destacados e activos militantes falanxistas durante o golpe de Estado franquista do 18 de xullo de 1936. Sobre un deles publicóuse na revista Interviu unha reportaxe que narraba as súas andanzas coma “paseante” de persoas críticas co fascismo.

(4)  Hai quen cita a José María de Areilza, monárquico, ex-ministro no primeiro goberno de Juan Carlos e fundador de UCD como membro fundador de Alianza Popular. É un erro no que cae moita xente; eu mesmo teño caído nel.

(5)   Do mesmo modo que pasou co exército, a policía, a Guardia Civil e os civís responsabeis de crimes no franquismo, o aparato xudicial tampouco foi depurado, mantendo moitos dos seus membros postos de relevancia na administración de xustiza e adquirindo posicións de responsabilidade dentro da xudicatura con todo o que iso significou, e significa, para un desenvolvemento harmónico e conforme aos principios democráticos da transición desde a ditadura.